หัวใจของผม อยู่กับนายมาเฟียคลั่งรัก

สายฝนโปรยปรายลงมาราวกับท้องฟ้าร้องไห้ให้ใครบางคน เวหานั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ของร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่เงียบเหงา แสงไฟสลัวสะท้อนลงบนพื้นไม้เก่า แต่ใจของเขาหนักอึ้งเกินกว่าจะรู้สึกถึงความอบอุ่น

เวหา (นายเอก)

(พึมพำ) “จะฝนตกอีกแล้วสินะ... เหมือนวันนั้นเลย

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น ประตูเปิดออก... พร้อมกับร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิท ชายคนเดิม... ผู้ที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจออีกในชีวิตนี้

คีย์ (พระเอก)

(เสียงทุ้มต่ำ) “ลาเต้เย็น ไม่ใส่น้ำตาล เหมือนเดิม”

เวหา (นายเอก)

(ชะงัก ก่อนเงยหน้าขึ้นช้า ๆ) “...คุณ…”

คีย์ (พระเอก)

(ยิ้มมุมปาก แต่สายตาจริงจัง) “นึกว่าจะจำกันไม่ได้แล้ว”

เวหา (นายเอก)

(เสียงแผ่ว) “จำไม่ได้ก็คงแปลก… คนที่เคยทำลายหัวใจผมขนาดนั้น”

คีย์ (พระเอก)

(เดินเข้ามาใกล้ เคลื่อนตัวช้า ๆ) “ฉันไม่เคยคิดจะทำลาย… ฉันแค่จำเป็นต้องหายไป”

เวหา (นายเอก)

“คุณไม่พูดสักคำ คุณหายไปจากชีวิตผมเหมือนไม่เคยรักกัน…”

คีย์ (พระเอก)

(หยุดตรงหน้าเวหา สายตาอ่อนลงเล็กน้อย) “เธอฟังเรานะเวหา… เราไม่เคยเลิกรักเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว”

เวหา (นายเอก)

“แต่คุณทิ้งผมไว้กับคำถาม กับน้ำตา กับความว่างเปล่า คุณรู้ไหมว่าผมใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะลืมคุณได้… แล้ววันนี้คุณกลับมาทำไม?”

คีย์ (พระเอก)

(เสียงเข้มจริงจัง) “เพราะผมรู้แล้วว่าผมไม่มีวันลืมเธอได้ ผมกลับมาเพื่อทวงทุกอย่างที่เคยเป็นของผม… รวมถึงหัวใจของเธอด้วย”

เวหา (นายเอก)

(กัดปากแน่น หัวใจสั่น) “หัวใจของผม… มันพังไปตั้งแต่วันที่คุณหายไปแล้วคีย์”

คีย์ (พระเอก)

(ก้มลงกระซิบใกล้หูเวหา) งั้นให้ผมซ่อมมัน… ด้วยตัวผมเอง ได้ไหมเวหา

เวหา (นายเอก)

(ผลักเขาออกเบา ๆ) “อย่าเข้ามาใกล้ผมเลย ถ้าคุณยังไม่ตอบ… ว่าคุณหายไปเพราะอะไร”

คีย์เงียบไปชั่วขณะ ดวงตาเต็มไปด้วยเงาความเจ็บปวด

คีย์ (พระเอก)

(เสียงเบาแต่หนักแน่น) “เพราะพ่อฉันขู่จะทำร้ายเธอ ถ้าฉันยังรักเธออยู่”

เวหาตาเบิกกว้าง ร่างกายแข็งค้าง ราวกับโลกหยุดหมุน

เวหา (นายเอก)

“…คุณพูดว่าอะไรนะ…”

คีย์ (พระเอก)

“พ่อฉันเป็นมาเฟีย เขารู้ว่าเราคบกัน เขาให้ฉันเลือกระหว่างชีวิตเธอกับหัวใจตัวเอง…”

เวหา (นายเอก)

(น้ำตารื้น) “แล้วคุณเลือก…”

คีย์ (พระเอก)

“ฉันเลือกให้เธอมีชีวิตอยู่ แม้ว่าฉันจะไม่มีเธอในชีวิตอีกต่อไป”

ความเงียบระหว่างพวกเขาหนักแน่นกว่าสายฝนที่โปรยลงมานอกหน้าต่าง เวหานั่งนิ่ง สองมือสั่นเล็กน้อย ส่วนคีย์… แววตาเต็มไปด้วยการสำนึกและรักอย่างลึกซึ้ง

คีย์ (พระเอก)

“แต่ตอนนี้พ่อฉันตายแล้ว… ไม่มีใครห้ามฉันได้อีก”

เวหา (นายเอก)

(สั่นเสียง) “คุณจะกลับมาแล้วหวังให้ผม… ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?”

คีย์ (พระเอก)

“ไม่... ฉันแค่อยากขอโอกาส ถ้าเธอยังมีหัวใจ ฉันจะใช้ทั้งชีวิตที่เหลือพิสูจน์ว่ารักนี้ไม่เคยเปลี่ยน”

เวหามองเขานิ่ง น้ำตาไหลลงอาบแก้ม โดยไม่รู้ตัว

คนที่ไม่ควรรัก