....
" เฮือก!! " (ลืมตา~)
เสียงเปิดประตูดังสนั่นลั่นห้องทำเอาร่างที่กำลังหลับไหลอยู่สดุ้งตื่นจากห้วงฝัน
" ฝันอะไรเนี่ย! "
หญิงสาวที่ตื่นมาในตระกูลเย่ นามเย่ซินหรู นางทะลุมิติมายังร่างของจอมยุทธหญิงผู้แข็งแกร่งแต่บัดนี้นางยังไม่บรรลุเป็นจอมยุทธหญิง
" ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ "
สาวใช้ข้างกายนางพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น
" เสี่ยวเหยาคิดว่า คุณหนูจะไม่ฟื้นแล้ว คุณหนูจับไข้ไปตั้งหลายวัน~ "
เสี่ยวเหยาพูดด้วยความดีใจ น้ำตานางเริ่มคลอเบ้า~ นางคงกลัวว่าเจ้านายอาจจะไม่ฟื้นตลอดชีวิต
" เย่ ซินหรู? (ครุ่นคิด) คือใครหรอ? ฉันชื่อเย่ซินหรูหรอ "
ซินหรูพูดด้วยความงงงวยว่านางคือเย่ซินหรูหรอหรืออาจจะเพราะนางยังไม่ทันสถาณการณ์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!
" ใช่เจ้าค่ะ คุณหนู~ ฮรือๆ จำเสี่ยวเหยาได้ไหมเจ้าค่ะ~ "
เสี่ยวเหยาร้องไห้พรางพูดทวนกับเย่ซินหรูตลอดว่าจำนางได้หรือเปล่า~
" อ๊ะ! เจ็บๆ ทำไมปวดหัวอย่างนี้เนี่ย เฮือก!! "
ความทรงจำของเย่ซินหรู ร่างเก่ากำลังฟื้นกลับมาแต่กลับมีความทรงจำที่จะเกิดขึ้นในอนาคตมาด้วย
" ไม่นะ! ....ฉันทำอะไรผิดไป ไม่น๊าาาาาาา "
เสียงพึมพัมพรางตะโกนเสียงดังออกมานอกจวนของตระกูลเย่ทำเอาทุกคนตกใจพร้อมเพรียงกันมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น!
" คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ! "
เสี่ยวเหยารีบวิ่งมาดูอาการของเย่ซินหรูว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงตะโกนดังลั่นถึงเพียงนั้น
" ฉันไม่เป็นไร.."
" พี่ซินหรู เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ? "
น้องสาวของเย่ซินหรูมาดูอาการของพี่นางว่าเกิดอะไรขึ้นกัน
" เย่....รุ่ยเหยา! (ไอ่ผู้หญิงหน้าด้าน) "
" พี่เรียกหาน้องทำไมหรือเจ้าคะ? "
เย่รุ่ยเหยางงงวยว่าทำไมพี่นางถึงเอ๋ยชื่อนางอยางขุ่นเคืองเช่นนั้น
" ฉันแค่ฝันร้าย ว่ามีคนจะฆ่าฉันและคนๆ นั้นคือเธอ! " เย่ซินหรูบอกเป็นนัยๆ ว่าตัวเองฝันร้ายพรางไม่อยากให้เรื่องนั้นมันเกิดขึ้นจริง
" พี่เย่ซินหรู มันก็แค่ความฝันอย่าเอามาใส่ใจเถอะเจ้าค่ะ~ " เย่รุ่ยเหยาพูดปลอบพี่สาวตัวเองว่ามันเป็นค่ความฝันอย่าเอามาคิดมากเลย~
" ก็ใช่แหละ มันเป็นแค่ความฝัน~ "
" เจ้าค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า "
".... (หากเป็นความฝันก็ดีน่ะสิ ฉันคนนี้แหละจะเปลี่ยนโชคชะตาของตนเอง) "
" คุณหนูวนดูตระกูลเย่พอหรือยังเจ้าคะ "
เสี่ยวเหยาพูดออกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย
" อื้อ พอแล้วหล่ะ~ ว่าแต่ข้างนอกนั้นมีงานครึกครื้นอะไรกันหรอ "
เย่ซินหรูถามด้วยความสงสัย ข้างนอกตระกูลเย่นั้นเขากำลังจะมีงานอะไรกัน
" อ๋อเป็นงานเทศกาลโคมไฟเจ้าค่ะ วันนี้เป็นวันแรกคุณท่านเค้าน่าจะออกมาเที่ยวดูงานอยู่เจ้าค่ะ " เสี่ยวเหยาบอกกล่าวกับคุณหนูงานเทศกาลทุกปีอาจจะดูเงียบเหงาไปบ้างแต่ปีนี้ดูท่าแล้วคงจะดูไม่เหมือนเดิม
" งั้นวันนี้เราไปเที่ยวกันไหม~ วันนั้นฉันเปิดตู้เสื้อผ้าเห็นแต่ชุดสวยๆ ทั้งนั้นเลย~ "เย่ซินหรูพูดด้วยความร่าเริงพลางนึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ
" แต่ก่อนแต่ไรคุณหนูมิเคยออกไปเอาแต่ซ้อมดาบอยู่ในจวน "
เสียงพูดด้วยความสงสัย
" ตอนนี้ฉันถือดาบไม่ไหวแล้ว เลยเลิกละ " คำพูดของนางทำให้สาวใช้ข้างกายตกใจ เพราะคุณหนูของนางถือกำเนิดขึ้นด้วยคำทำนายที่ว่าจะได้เป็นจอมยุทธหญิงผู้ไม่มีใครต่อการได้
" แต่ว่า..."
" นี่! ฉันพูดยังไงมันก็เป็นอย่างนั้นแหล่ะ กลับกันได้ละ "
" เจ้าค่ะ "
ถึงกระนั้นคำพูดที่ว่านางจะไม่ถือดาบเป็นคำพูดที่หากบอกไปก็ไม่มีใคร่เชื่อแต่ไหนแต่ไรนางก็มีดาบอยู่ข้างกายนางตลอดนางรอแค่เวลาที่นางบรรลุวัยแล้วนางถึงจะได้ไปท่องยุทธภพเพื่อฝึกวรยุทธของนาง
เทศกาลโคมไฟ
บรรยากาศท้องฟ้ายามค่ำคืนที่สว่างไสวไปด้วยแสงของโคมไฟนับพันที่ลอยละล่องอยู่กลางอากาศในฤดูหนาว ผู้คนมากมายเดินทอดไปตามถนนที่ประดับประดาไปด้วยโคมไฟกลิ่นหอมของอาหารและขนมลอยฟุ้งเต็มสองข้างทางเสียงดนตรีพื้นเมืองประสานกับเสียงหัวเราะของผู้คนสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและมีชีวิตชีวา
" ช่วงนี้เป็นฤดูหนาวหากอยากจะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกควรใส่เสื้อที่มันอุ่นกว่านี้หน่อยเย่รุ่ยเหยา " เสียงเล็กๆ อันอบอุ่นได้เอ๋ยปากบอก แต่กระนั้นลูกแท้ๆ ของนางกลับไม่แม้แต่ที่จะเหลียวแลดูสักครั้ง
" แล้วพี่เย่ซินหรูล่ะเจ้าคะ "
" เจ้าควรจะเตรียมเสื้อให้ทั้งสองตัวนะ!! "
" นางออกกำลังภายในนางคงไม่ค่อยหนาวหรอก "
" เจ้าควรจะเตรียมเสื้อให้ทั้งสองตัวนะ!! "
" ใครบอกไม่หนาว ออกกำลังกายมันก็ช่วยแต่ไม่ใช่ว่าจะช่วยตลอดสักหน่อยแค่เสื้อกันหนาวแค่นี้หาให้ลูกแท้ๆ ก็ไม่ได้ เสียอารมณ์ ไปเถอะเสี่ยวเหยา "
" เจ้าค่ะ "
ร่างเล็กๆ ที่ไม่เคยเอ๋ยปากบอกว่าตัวเองเป็นอย่างไรและเป็นร่างที่คนในตระกูลไม่เคยเหลียวแลมาบัดนี้ดันเอ๋ยปากบอกหากนางต้องยืนหยัดอยู่บนโลกที่มีแม่อย่างนี้กับน้องที่อาจจะมีส่วนในชีวิตของนาง นางต้องสู้แค่ไหนเพื่อจะก้าวผ่านเรื่องราวทั้งหมดนี้ได้ด้วยตนเอง
" อันนี้ถังหูลู่ใช่ไหม น่าอร่อยนะเนี่ยนี่เสี่ยวเหยากินไหมเดี๋ยวฉันซื้อให้ " นางที่ไม่เคยออกจวนมาเที่ยวเล่นอย่างนี้มาบัดนี้ได้ออกมาเที่ยวเล่นกลับดูเหมือนเด็กน้อยที่กำลังวิ่งหาของเล่นทั่วงาน
" นั่นเค้าแข่งอะไรกันหรอ? "
" นั่นหรือเจ้าคะ เป็นการแข่งเพื่อจะได้ลอยโคมอันใหญเจ้าค่ะ ว่ากันว่าหากคู่รักได้ลอยโคมนั้นจะทำให้มีแต่ความรักยิ่งๆ เจ้าค่ะ "
" งั้นหรอ~...สมัยนี้ยังงมงวยกับเรื่องพวกนี้อยู่สินะ ไปดูกันเสี่ยวเหยา.."
"...เจ้าค่ะ "
มือของทั้งสองประสานกันวิ่งเข้าไปดูซุ่มโคมลอยนั่น ดูท่าของทั้งสองแล้วดูมีชีวิตชีวาอย่างที่ทั้งสองไม่เคยสัมผัสมาก่อน
" เย่รุ่ยเหยา...หากว่าวันนี้ข้าได้ลอยโคมนั้นเจ้าจะลอยเป็นเพื่อนข้าไหม? " เสียงผู้ชายที่กำลังหยอกล้อกับรุ่ยเหยาทำเอาหรูซินที่อยู่ข้างๆ นั้นได้ยิน
" แหม่มๆ รุ่ยเหยาเจ้าเนี่ยก็มีเสน่ห์ไม่เบานะเนี่ย~ " นางกำลังแซวน้องสาวที่โปร่ยเสน่ห์ให้กับผู้ชายไปทั่วพรางนึกในใจว่าผู้ชายที่เอ๋ยปากเช่นนั้นจะทำได้หรือไม่
" เอ่อ...พี่ซินหรูก็พูดไปเจ้าค่ะ "
" พูดไปที่ไหนล่ะ....เฮือก!! "
" พี่หมิงเยว่ "
" รุ่ยเหยา...นี้กำลังจะทำอะไรกันหรือ "
ร่างใหญ่ที่กำลังเดินนั่นกลับกล่ยเป็นบุรุษรูปงามเกินบรรยายได้หากดูแล้วเหมือนจะเป็นแม่ทัพ แถมยังมีองครักษ์ชุดดำข้างกาย
" หมิงเยว่! (ไอ่ผู้ชายเฮงซวยต้องปลีกตัวออกจากตรงนี้ด่วน) " ซินหรูตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเพราะนางก็ไม่คิดว่าจะได้เจอกัยคนนี้เร็วเช่นนี้ (ย่องๆ)
" หากว่าข้าได้โคมใหญ่นี้ พวกเจ้าทั้งสองก็มาลอยกับข้าเถิด เจ้าด้วยเย่หรูซิน "
เสียงเอ๋ยชื่อด้วยความขนลุกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนมือนางเริ่มสั่นเท้านางเริ่มไม่ขยัย แต่ถึงอย่างนั้นปากนางก็ยังพูดพึมพัมไม่หยุด
ยื่นหน้า~
" เจ้าว่าอย่างไรเล่า ดีหรือไม่เย่...ซินหรู! "
" เฮือก!...เอ่อ อือ ฉันลอยไม่เป็นให้เสี่ยวเหยาไปแทนละกัน " นางรีบเอ๋อปากให้เสี่ยวเหยาไปแทนเพราะนางยังทำตัวไม่ถูกว่าควรจะทำอย่างไรดี
" แต่ข้าอยากให้เจ้ามาลอยหนิ มิได้หรือ "
" เอ่อ....ก็ได้ (หุ๊ยๆ ถ้าไม่ยอมคงตื้อไม่เลิกขอให้ไม่ได้เถอะ สาธุๆ 999+++) "
เสียงพึมพัมๆ ภาวนาขอให้หมิงเยว่ไม่ได้โคมอันใหญ่มาแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเพราะอย่างไรแล้วเกมแค่นี้หมิงเยว่เล่นสบายๆ อยู่แล้ว
" พี่หมิงเยว่ พี่ชนะแล้ว "
เย่รุ่ยเหยาออกสีหน้าดีอกดีใจที่หมิงเยว่ชนะได้โคมลอย รอยยิ้มที่สดใสและดวงตาที่เปล่งประก่ยราวกับว่านางมีใจให้หมิงเยว่
" เช่นนั้นพวกเราทั้งสี่ขึ้นไปปล่อยโคมลอยด้วยกันเถิด~ "
หมิงเยว่พูดด้วยหน้าตาที่สุขุมน้ำเสียงของเขาฝังแล้วดูรื่นหูเหมือนไม่ใช่คนที่เย่หรูซินรู้จัก
ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูอบอุ่นราวกับไม่ใช่ฤดูหนาว แสงไฟที่ลอยอยู่เหนือหัว ทั้งสี่ยืนล้อมรอบโคมไฟสีขาวขนาดใหญ่ที่สว่างไสวจากเปลวไฟด้านใน ขณะที่มือของทั้งสี่ประคองฐานโคมไฟไว้อย่างระมัดระวัง แสงไฟจากโคมสะท้อนบนใบหน้าของทั้งสี่ ทำให้เห็นรอยยิ้มและดวงตาที่เปล่งประกายของทั้งสี่ โคมไฟก็เริ่มลอยตัวเบาๆ ขึ้นจากมือของพวกเขา ทั้งสี่คนเงยหน้ามองตามอย่างมีความสุข
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
