"อะไรนะท่านยม หนูยังไม่ถึงคราวตาย อะไรกันแล้วพาหนูมาที่นี่ทำไม พาหนูกลับคืนไปส่งเดี๋ยวนี้"ราตรีสาวน้อยลูกอิสานเพิ่งจบ ปวช. คหกรรมอาหารมาหมาดๆ เข้ามาตามความฝันในเมืองใหญ่ ยังไม่ได้ทำตามฝันกลับต้องมาตายอย่างอนาถ

 ก้มมองดูสภาพตัวเองยามนี้ ยังกะไปฟัดกะหมามา ผมชี้ฟูหยิกหยอง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง รองเท้าไม่มีใส่ ดูดวงวิญญาณรอบๆสิแต่งตัวสวยงามกันทั้งนั้น แต่เอ๊ะเดี๋ยวๆยมทูตตามที่เคยได้ยินคนแก่ๆแถวบ้านบอกต้องนุ่งโจงกระเบน ตัวใหญ่บนหัวมีเขาถือหอกน่าตาน่ากลัวแต่นี่อะไรกันแต่งตัวยังกะหนังจีนโบราณ คนหนึ่งใส่ชุดขาวถือป้าย"ในที่สุดเจ้าก็มา"บ้าบอมาอันใดกันพวกท่านเป็นคนไปรับข้ามาต่างหากเล่าอีกคนใสชุดดำมีป้ายบนหัว"มารับวิญญาณเจ้านั่นแหละ"ดีนะอาแปะร้านขายยาใต้หอสมัยเรียนสอนภาษาจีนให้ พออ่านได้บ้างแต่เขียนคงไม่ไหวก่อนที่ราตรีสาวน้อยของเราจะได้เอ่ยคำออกมาอีก เทพเหยียนหลันหวางหรือยมบาลผู้เป็นใหญ่ในนรก

"แม่นางน้อยข้าส่งเจ้ากลับคือไปไม่ได้หรอก"

"ทำไม! ในเมื่อหนูยังไม่ถึงคราวตาย ทำไมจะกลับไปไม่ได้"ราตรีสวนกลับทันควันยืนตัวสั่นน้ำตาคลอหน่วยแอบดีใจจะได้กลับไปทำตามฝันแต่ท่านยมกลับมาดับฝันกลางอากาศกันซะงั้น

"เสี่ยวเยี่ยเซียงเอ๋ย เสี่ยวเยี่ยเซียงดวงชะตาเจ้ายังไม่ถึงคราตายก็จริงอยู่แต่กายของเจ้ามันไม่เหลือแล้ว"

"ไม่...ไม่...ไม่จริงงงง" พูดได้เพียงเท่านั้นราตรีก็ทรุดลงเอามือปิดหูกรีดร้องร้องไม่ฟังเสียงใดๆๆอีก

 เฮ้อ!!! เพราะเจ้าสองตนนั้นแท้ๆ เชียวสมุดบัญชีดวงวิญญาณก็ไม่รู้จักพกพา นางราตรี อายุ81ปี ไม่ใช่18ปี ปัญหาใหญ่กันละคราวนี้ จะให้นางอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ แต่เดี๋ยวนะตัวนางจากอีกโลกกำลังหมดอายุขัยหากให้นางกลับไปยังโลกนั้นใช้อายุขัยของโลกนี้ในโลกนั้นให้นางละกัน เฮ้อ!วุ่นวายจริงๆๆเสร็จจากเรื่องนี้เมื่อไหร่ข้าจะลาพักร้อนยาวๆๆเลย

"เอาหละๆๆเลิกร้องได้แล้ว ความผิดของพวกเค้าก็เหมือนความผิดของข้า ข้าจะชดเชยให้เจ้า"

"ท่านจะรับผิดชอบยังไงในเมื่อหนูไม่มีร่างให้กลับไปแล้ว"ราตรีถามทั้งน้ำตา

"ในเมื่อร่างไม่มีก็หาร่างใหม่ ในโลกใบใหม่"

"ท่านจะให้หนูไปเกิดใหม่ ไม่เอาหรอกนะกว่าจะโตมาได้เลือดตาแทบกระเด็น"ว่าแล้วนั่งลงเอามือกอดอกมองเทพเหยียนหวางใบหน้างอง้ำยังกะเด็กถูกขัดใจ

"ไม่หรอก อายุเจ้าจะน้อยกว่านี้สักสามปี เอาหละไม่มีเวลาแล้ว พวกเจ้าพานางไปส่ง เสร็จแล้วกลับมารับโทษกับข้า"ว่าเสร็จพลางโบกมือไล่ให้ไปเร็วๆก่อนนางจะเปลี่ยนใจ ก่อเรื่องร้องเรียนสวรรค์จะเดือดร้อนกันทั้งนรก

"ขอรับนายท่าน/ขอรับนายท่าน" ทั้งสองทำความเคารพนายเหนือหัวเสร็จก็หิ้วปีกราตรีที่ยังนั่งอยู่กับพื้น

"เดี๋ยวๆๆท่านยม แล้วพรของหนูหละไม่มีเหรออออ"

นางร้องถามทั้งที่โดนหิ้วปีกออกไปแสนไกลผ่านดวงวิญญาณมากมายที่ยืนมองด้วยความสงสัย

"เสี่ยวเยี่ยเซียงเอ๋ย แม่ดอกราตรีเอ๋ยกลิ่นเจ้าหอมฟุ้งขจรไกล พรใดๆไม่ต้องมีหรอก พรสวรรค์ที่ติดตัวเจ้ามามันมีค่ามากกว่าพรจากข้าตาเฒ่าเฝ้านรกซะอีก ขอให้เจ้าโชคดีกับชีวิตใหม่"เสียงแว่วผ่านทุ่งดอกสือซว่านมาถึงประตูนรก

"เอาหละถึงแล้วเจ้าเดินตามประตูนี้ไป ไม่ต้องหันกลับมา พวกข้าขอโทษด้วยที่ทำให้ชีวิตขอเจ้าต้องวุ่นวาย"

"ช่างมันเถอะถึงยังไงข้าก็ได้ไปเกิดใหม่แล้ว"นางยิ้มจนตาหยีให้

"ไปเถอะ ขอให้เจ้าโชคดี"

"เช่นกันค่ะ บ๊ายบาย " ก่อนนางจะเดินเข้าประตูไปอย่างอารมณ์ดี

"ท่านไป๋อู่ฉาง ข้าว่าเราลืมอะไรไปหรือเปล่า"

"ลืมอะไรของท่าน "เทพเฮยอู่ฉางเอ่ยถามก่อนที่ทั้งสองจะเบิกตากว้าง

"ความผิดของพวกเขาก็เหมือนความผิดข้า ข้าจะชดเชยให้เจ้า" "เพ้ยยย!! ชดเชยอันใดให้เกิดใหม่ทั้งทีมาอยู่ในร่างสตรีที่กำลังจะถูกฝัง ดี ดียิ่งข้าตายอีกหนข้าจะเผานรกท่านนน!

"ข้าลืมถามนายท่านว่าให้ส่งแม่นางยามใด"ว่าพลางลูบแขนขนลุกแปลก "นรกบ้านใดไฟเผาไหมักัน"

ชายป่าต้องสาปเมืองเหลียงซานเมืองที่มีการค้าเจริญอันดับต้นๆของแคว้นต้าเหลียงที่บริเวณนี้ใช้สำหรับฝังศพไร้ญาติที่แห่งนี้จึงเรียกว่าสุสานศพไร้ญาติ หลังท่านยมทูตทั้งสองส่งนางเข้าร่างสตรีที่กำลังจะถูกฝังนางนี้นางก็ยอมรับในโชคชะตา การตายหนนี้นางได้กล่าววาจาจะเผานรกไปแล้ว จะเผานรกให้ไหม้จะทำได้ยังไง ดับไฟในนรกมิดีกว่าหรือ

 ทำใจยอมรับได้แล้วถึงคราวต้องตายจริงๆนางก็กลัวเหมือนกันนะคิดได้เพียงเท่านั้นชายหนึ่งในนั้นก็อุ้มนางวางลงในหลุมอย่างเบามือนางรับรับรู้ได้ถึงแรงสั่นน้อยๆของอ้อมแขนนั้น คนที่เหลือเริ่มตักดินกลบร่างนางเหลือไว้เพียงส่วนใบหน้า มันอึดอัดทรมานดิ้นก็ดิ้นไม่ได้แขนขาทั้งสองถูกมัดตรึงอย่างแน่นหนา อยากตะโกนออกไปเหลือเกิน "ข้ายังไม่ตายยย มาฝังกันทำไม"แม้แต่จะลืมตายังทำไม่ได้

ก่อนจะหมดสติไปนางรับรู้เพียงเจ้าของร่างนี้โดนทำร้ายแม้ไม่ตายก็เหมือนตาย เพียงแต่นางทนความเจ็บปวดไม่ไหวสิ้นใจไปเสียก่อน คนผู้นั้นคงแค้นนางมากสินะแม้แต่ร่างยังให้ฝังในสุสานไร้ญาติ แต่ช่างเถอะในเมื่อเธอเข้ามาอยู่แล้วและกำลังจะกลับไปนรกอีกหนครานี้นางจะขอดับไฟในนรกสักขุมสองขุมก่อนไปเกิดใหม่ให้หายแค้นดีหรือไม่ ก่อนสติจะดับไปนางได้ยินเสียงคนพร่ำบอกคล้ายเป็นการบอกลา

"ซินเอ๋อ หากเจอพ่อกับแม่เจ้าฝากขอโทษพวกเขาแทนข้าด้วย"เสียงอันสั่นเครือของชายคนหนึ่ง มืออันสั่นเทาลูบไล้ใบหน้างามอย่างแสนรักก่อนตัดใจลุกขึ้นหันหลังให้ชายอีกสามคนใช้ดินกลบหน้านาง

"ข้าขอโทษนะแม่นาง มันเป็นคำสั่งของนายท่าน ขอให้เจ้าไปดีนะ"

"ไปกันเถอะเจ้าอย่าได้ไปเสียใจเลย ข้าเตือนนางแล้วนางทำตัวเองทั้งนั้น เราเป็นแค่บ่าวทำอะไรไม่ได้หรอก ไปกันเถอะนี่ก็ใกล้จะมืดแล้ว"ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะค่อยห่างออกไป

"หวังว่าจะมีคนมาพบเจ้าก่อนที่เจ้าจะสิ้นใจไปจริงๆนะ ข้าคงช่วยเจ้าได้เท่านี้ พี่สะใภ้ข้าขอโทษที่ข้าดูแลนางไม่ดี ข้าผิดต่อพวกท่านนัก"เสียงแว่วแผ่วเบาจากชายหนึ่งในสี่คนที่แบกร่างนางมาฝัง

นี่ฉันตายอีกแล้วใช้มั้ยเนี่ย ทำมัยนรกมันโคลงเคลงอย่างนี้เนี่ย หรือว่าแผ่นดินไหว นรก แผ่นดินไหวในนรก!!แย่แล้วๆๆอย่างนี้ต้องหนี..ต้องหนีว่าแล้วดิ้นขลุกขลักพยายามให้ตัวเองหลุดจากเชือกที่มัดมือและเท้า

ตุบ!"โอ๊ยยยย"ร่างบางกลิ้งขลุกๆไปชนเข้ากับบางอย่างที่นางเข้าใจว่าเป็นต้นไม้

"อูย...เจ็บชะมัด"ร่างบางพยายามลุกนั่งผิงกับ... ทำไมต้นไม้ในนรกไม่มีหนามพลางยกมือที่โดนมัดคลำดูแต่ไม่ยอมลืมตา ทำไมต้นไม้เหมือนขาคนเลยอะ

โป้กๆๆ "เจ้าจะคลำอีกนานไหม" เสียงนี้มัน

"ทะ..ทะ..ท่านยม"

"เออข้าเอง"ว่าแล้วก็สะบัดขาออกจากการเกาะกุมของนาง

"ท่านยมท่านมาช่วยหนูใช่ไหมคะ นรกท่านเกิดแผ่นดินไหวหนีกันเถอะค่ะ"

"ฮ่า..ฮ่า..นรกเจ้าเกิดแผ่นดินไหว มันจะครื้นเครงเพียงใดหนอ" หากนรกเจ้านี่เกิดแผ่นดินไหวจริงดังนังหนูนี่ว่าคงสนุกใช่หยอกเจ้ายมปากสุนัขคงแก่ไปอีกหลายปีคิดแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"หุบปากไปเลย เจ้าหมอปากเหม็น"

โป้ก!!สันพัดในมือชายชราหน้าตาดุดันแต่ใจดีตีลงหัวนางครั้งที่สอง

"แผ่นดินไหวอันไดของเจ้า ลืมตาขึ้นมามองสิว่าเจ้าอยู่ที่ใด แล้วก็พูดให้มันเหมือนคนอื่นเค้าด้วย"ว่าพลางสะบัดมือเชือกที่มัดมือและเท้าก็หลุดออก

"นี่มันไม่ใช่นรกนี่"ตาสำรวจมือก็ลูบหัวตัวเองป้อยๆท่านยมมือนักชะมัดก่อนที่สายตานางจะไปหยุดกับ

โฮ่ง! โฮ่ง! สุนัขตัวใหญ่สูงราวๆห้าเซี๊ยะได้มันเห่าพร้อมกระดิกหางท่าทางดีใจให้นาง

"ว้ากกก!ท่านยมสิงโตเห่าได้" หมับ!ร่างบางกระโดดเกาะเอวหน้าซบลงกับอกกว้างของชายชราหลับตาปี๋นิ้วเรียวยาวชี้ไปทางสุนัข1ที่นางเข้าใจว่าเป็นสิงโต

"เสี่ยวเชียง เจ้าลงไปจากตัวข้าเดี๋ยวนี้"ตอนนี้ใบหน้าท่านยมเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดงพยายามแกะมือและเท้านางออกจากตัวเห็นตัวเล็กอย่างนี้มือเท้านางเหนียวยิ่งกว่าตุ๊กแกเสียอีก แกะยังไงก็ไม่ออกแถมยังจับแน่นขึ้นไปอีก

"ไม่..ไม่ ข้ากลัวมันมันจะกินข้าไหม"

"หมั่นโถว มันเป็นสุนัขไม่ใช่เสือ"

"จริงหรือ"นางเพียงเงยหันไปมองยิ้มแหยๆส่งไปให้แต่ยังไม่ยอมลงจากเอว

"โฮ่ง"มันเห่าพลางแยกเขี้ยวใส่เชิดหน้าขึ้นทำท่าทางไม่พอใจมาว่ามันเป็นสิงโต มันภูมิใจในชาติสุนัขที่สง่างามของตนที่สุด จะให้เป็นสิงโตที่คนต่างหวาดกลัวได้ยังไงมันยังอยากอยู่กับมนุษย์

"พอๆพอได้แล้วทั้งคนทั้งหมา นังหนูลงมาจากเอวตาเฒ่าหลางได้แล้ว เราต้องเดินทางกันอีกไกล"

"เพ้ย! เจ้าว่าใครแก่ เจ้าหมอปีศาจนังหนูลงไปเลย"ว่าแล้วออกแรงผลักนางให้พ้นตัวก่อนหันหน้ามาเผชิญชายชราที่ยืนอยู่ด้านหลัง ข้าเพิ่งอายุแค่พันปีเท่านั้นเองยังไม่แก่สักหน่อย

"เถอะน่า เจ้าแก่แล้วยอมรับมาเถอะน่า"

"ใครแก่เจ้าต่างหาก/เจ้านั่นแหละ"

นางนั่งมองดูชายชราทั้งสองถกเถียงกันเรื่องความแก่คนหนึ่งนางคุ้นเคยดีแต่อีกคนท่านยมเรียกว่าหมอปีศาจ พลันสายตานางเหลือบไปเห็นเถาวัลย์มันป่าเลื้อยพันต้นไม้อยู่อีกฝั่งเลยชวนเจ้าหมั่นโถวที่นอนอยู่ข้างๆเข้าป่าไปหาหัวมันกัน

"นี่ๆคุ้ยมันตรงนี้ละ"

"ใช่เบาๆนะเดี๋ยวหัวมันขาด"

"เออ..เก่งมากหมั่นโถว"

หนึ่งสตรีร่างบอบบางแม้จะเลอะไปด้วยคราบดินแต่เค้าความงามยังมีให้เห็น กับสุนัขตัวโตขุดคุ้ยดินจากหลุมนั้นมาหลุมนี้มันเยอะจนนางถือไม่ไหว นางจึงฉีกชายกระโปรงอาภรณ์ของตนเองห่อหัวมันพอเดินออกมายังที่เดิมชายชราทั้งสองก็หายไปแล้ว ทิ้งให้นางยืนงงไม่รู้จะไปทางไหนต่อ นางยืนนิ่งสักพักเจ้าหมั่นโถวมันเอาหัวมาดุนไหล่นางพลางนั่งลงให้นางขึ้นหลัง มันคงคิดขืนปล่อยให้นางนำทางคงได้ยืนตากยุงกันตรงนี้แน่ๆ

สองผู้เฒ่าถกเถียงกันมาจนถึงกระท่อมกลางป่าถึงได้รู้ว่าตนเองได้ลืมนางไว้ทั้งสองโทษกันไปโทษกันมาจนปลายยามโหยว(17.00-18.59น)ทั้งสองจึงได้แยกย้ายกันไปเพราะอีกไม่กี่เค่อเจ้าหมั่นโถวจะต้องพานางมาถึงเสิ่นกวนกว๋อหมอแดนปีศาจหายเข้าไปในกระท่อมเพื่อต้มยาส่วนท่านยมขุดหลุมกลางทุ่งดอกสือซว่านที่แข่งกันออกดอกสีแดงสะพรั่งเป็นบ่อขนาดกว้างกว่าถังน้ำเล็กน้อยความลึกพอนั่งแล้วระดับต้นคอหยิบหินที่นำมาจากนรกโยนลงไปหินคือหินที่ดูดเอาไอความร้อนในนรกไว้หากโดนน้ำจะทำให้น้ำอุ่นขึ้นหากน้ำน้อยไปถึงขั้นร้อนจัดได้ จากนั้นจึงเติมน้ำให้เกือบเต็มบ่อไว้เอาสมุนไพรที่เสิ่นกวนกว๋อนำมาให้ก่อนหน้าลงไป

เข้ายามซวี(19.00-20.59น.)มาราวสองเค่อ2(30นาที)เจ้าหมั่นโถวก็มาถึงพร้อมสตรีร่างเล็กนอนน้ำลายยืดอยู่บนหลังมัน

"มาแล้วรึข้านึกว่าเจ้าจะพานางเดินรอบเขาสักวันสองวัน" จะให้มันพาเดินรอบเขาไม่มีทางแค่นี้ไม่รู้ว่าขนมันหลุดไปกี่กระจุกแล้วนางเล่นกำไว้ซะแน่นเลยยามมันพาวิ่งมาบนยอดเขามันเจ็บรู้แบนี้ให้นางเดินมาก็ดีจะไม่เจ็บก็ตอนนางหลับนี่ละแต่นางทำน้ำลายไหลลงใส่หลังมัน มันทำท่าทางจะสะบัดนางออกจากหลังแต่

"อย่าแม้แต่จะคิดนะ หมอบลง แค่นี้นางก็บาดเจ็บภายในมากแล้วข้ายังไม่อยากให้นางตายไปป่วนนรกข้า"

โฮ่ง!นางทำน้ำลายหกใส่หลังข้านะท่านยมมันท้วง เจ้ามนุษย์สกปรกขนของข้ามันเหม็นน้ำลายเจ้า หากเจ้าไม่เคยช่วยข้าไว้ข้าจะให้เจ้านอนตายอยู่ในหลุมนั่นละ

"เอาน่า..จบงานนี้ข้าจะชดเชยให้เจ้า"

โฮ่ง!มันเห่าเสร็จก็สะบัดหน้าหนี พอดีกับนางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมามีอาการร้อนๆหนาวๆในตัวแปลก

"ท่านยมข้าเป็นอะไรไม่รู้มันร้อน ร้อนเหลือเกิน" นางพยายามดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากร่างกาย ดิ้นทุรนทุราย มันป่าในห่อผ้าร่วงหล่นกระจายเต็มพื้น

"ตาเฒ่าเสิ่นยาได้ยัง ข้าจะไม่ไหวแล้วนะ” ลำบากจริงๆใช้อิทธิฤทธิ์อันใดมากก็ไม่ได้ นังหนูนี่ก็แรงเยอะจริงๆ

"ได้แล้วๆมาแล้วๆเร่งอยู่ได้" เสียงเดินตึงๆออกมาจากด้านในพร้อมถ้วยยากลิ่นฉุน เหมือนจะรู้กันเจ้าหมั่นโถวใชัขาหน้าทั้งสองตะปบหน้านางไว้กดตรงแก้มนางเบาๆให้ปากเผยอออก

"เอามานี่ ชักช้าเดี๋ยวนางตายก่อนพอดี"ท่านยมดึงถ้วยยามาเทกรอกปากนางทันที

"แค่ก..แค่ก" กะจะฆ่ากันเลยรึท่านยมให้ข้ากินดีๆก็ได้

ตุม!!! พรวดด!!

"แค่ก แค่ก ถุย!" นางยังไม่หายสำลักยากลับถูกโยนลงบ่อน้ำเหม็นๆนี่ซะแล้ว นางพยายามปีนขึ้นจากบ่อ ทุกครั้งจะถูกอุ้งเท้าใหญ่ของเจ้าหมั่นโถวนั่งเฝ้าบ่อตะปบให้นางลงนั่งที่เดิม

"หมั่นโถวสุดหล่อข้าขอโทษ ที่ว่าเจ้าปล่อยข้าขึ้นไปนะ ในนี้มันหนาว ปล่อยข้าขึ้นไปเถอะนะนะ"

โฮ่ง! มันเห่าตอบพร้อมยกขาขึ้นมาเกาข้างหูทำเมินไม่สนใจนาง

 เฮอ!เจ้าหนาว หนาวอันใดน้ำในบ่ออุ่นถึงขั้นร้อนข้าไม่หลงกลเจ้าหรอกอยู่ในนั้นละ โทษฐานที่เจ้าทำให้ทุ่งสือซว่านของข้าต้องมีรอยด่างพร้อย สักพักนางกลับดิ้นทุรนทุรายเหงื่อสีดำซ้ำออกมาตามร่างกายเลือดสีดำไหลออกมาตามหู ปาก จมูก แม้กระทั่งตามซอกเล็บน้ำในบ่อ กลายเป็นสีดำเพียงครู่เดียวน้ำนั้นกลับมาใสดังเดิมแต่ต้นสือซว่านกลับยืนต้นตายกลายเป็นสีดำ ค่อยมะลายหายไปในดินแล้วงอกเป็นต้นใหม่ขึ้นมาแทนเพียงชั่วครู่กลับออกดอกบานสะพรั่งอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนนางสลบคอพาดขอบบ่อเรียบร้อย

เจ้าหมั่นโถกำลังจะใช้ขาหน้าตะปบปลุกนางแต่โดนท่านยมห้ามไว้เสียก่อนมันจึงหมอบลงนอนเฝ้านางอยู่ข้างบ่อไม่ไปไหน

"ตาเฒ่าเสิ่น อีกนานไหมกว่านางจะหาย"ว่าพลางนั่งลงข้างๆหมอปีศาจที่นั่งดูนางอยู่ข้างโขดหินหน้ากระท่อม

"เจ็ดราตรี นางจะทรมานอย่างนี้จนครบเจ็ดราตรี"

"ยาวนานเช่นนั้นข้าคงอยู่มิได้”

"ไม่ต้องห่วงเจ้ากลับไปเถอะ ป่านนี้สองยมทูตมิปล่อยวิญญาณไปหมดแล้วรึ"

"ข้าวานให้ยายเมิ่งช่วยดู แถมยังมีเจ้าวิญญาณแสบอีกตน หากนางไม่มีชะตาด่านเคราะห์กับบุตรคนผู้นั้นข้าจะให้นางเป็นยมทูตอยู่ในนรกซะเลย"

"หึ..หึ หากเจ้าทำเช่นนั้น ข้าว่านรกเจ้าได้แผ่นดินไหวจริงจากลูกมังกรนั่นแน่ๆ นิสัยบิดาอันธพาลเช่นไรบุตรก็มิต่างกันหรอก"

"ข้าคงต้องไปจริงๆละ ห่วงก็แต่นางหนูนี่ละนางยังเด็กนัก เจ้าสองตนนั่นทำงานผิดพลาดข้าก็หวังแต่ว่ามันจะไม่ไปกระทบกับชะตาผู้อื่น"ว่าพลางลุกขึ้นโค้งศีรษะให้กับสหายหมอปีศาจเสิ่นกวนกว๋อลุกขึ้นโค้งตอบพร้อมกล่าวถ้อยคำเพื่อที่สหายจะได้กลับไปอย่างไม่ต้องห่วงกังวล

"เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าถูกชะตากับนาง ข้าจะรับนางเป็นศิษย์สักคนก็แล้วกัน"

"ลำบากเจ้าแล้ว"เสียงฝากขอบใจลอยมากับสายลมยามค่ำคืน หมอปีศาจเสิ่นกวนกว๋อยืนยิ้มในความมืดเจ้าเหยียนหลันหนอเหยียนหลันนี่คือการชดเชยให้นางของเจ้าสินะ

แต่พิษนี่มันมาอยู่ในดินแดนมนุษย์ได้ยังไงกัน

หลังจากฟื้นขึ้นนางก็คำนับหมอปีศาจเสิ่นกวนกว๋อเป็นอาจารย์หน้าที่แรกของนางคือเริ่มจากคัดแยกสมุนไพรมีพิษกับไม่มีพิษให้ได้แม่นยำจากนั้นจึงสอนเรื่องปรุงยาส่วนพิษนั้นอาจารย์ยังไม่สอนนางต้องปลูกสมุนไพรเป็นก่อนถึงจะสอนให้นางที่สำคัญอาจารย์ให้นางเรียนการปลูกสมุนไพรจากเจ้าหมั่นโถวนี่สิ

"ถอยไปเลย ข้าทำเอง"ว่าแล้วนางก็ผลักมันออกไปแต่แรงแค่นี้มีหรือมันจะสะเทือน

โฮ่ง! มันเห่าเสร็จก็เอาอุ้งเท้าหน้าผลักนางกระเด็นข้ามแปลงสมุนไพรไปอีกฝั่ง

"โอ๊ย!!เจ็บหมั่นโถวข้าเจ็บ"นางกล่าวพลางเอามือกุมท้องตัวเองนอนบิดตัวงอมีน้ำสีแดงไหลออกตรงหว่างขา

โฮ่ง!โฮ่ง! มันตกใจเห่าเสียงดังสนั่นเดินย่ำแปลงสมุนไพรไปมา

เสียงเจ้าหมั่นโถวทำให้เสิ่นกวนกว๋อเดินออกมาดูแต่ภาพที่เห็นทำให้เขาตกใจจนแทบตั้งสติไม่อยู่หากแต่ว่าสายตาไม่เหลือบไปเห็นวิญญาณโปร่งแสงเล็กๆข้างนางเสียก่อน

"นางคือมารดาข้าเจ้าคะ"ว่าพลางย่อตัวทำความเคารพ แต่สายตามิได้เคารพตาม

เสิ่นกวนกว๋อพยักหน้าเข้าใจในทันทีหากรักษานางไม่ได้คงเป็นตัวเองละที่จะต้องตายสตรีมีตั้งมากมายเหตุใดถึงได้เจาะจงมาเกิดกับนางหนูนี่

"โอ๊ย! "เกิดอะไรขึ้นกับข้าเนี่ยทำไมมันเจ็บอย่างนี้ปวดเหมือนร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆเลยทำไมมันขยับตัวลำบากอย่างนี้

"เซียงเอ๋อ เจ้าอย่าเพิ่งขยับ นอนนิ่งอย่าขยับไปไหน"เสิ่นกวนกว๋อเปิดประตูเข้ามาเจอพอดีเอ่ยห้ามนางไว้ครู่ต่อมามีสตรีอีกคนนำถ้วยยามาวางไว้ให้บนโต๊ะข้างเตียงนอนของนาง ส่วนเจ้าหมั่นโถวนอนหมอบอยู่หน้าประตูห้อง

"เซียงเอ๋อ เจ้าดื่มยานี้ก่อน "ว่าแล้วก็ค่อยช้อนตัวนางขึ้น

"โอ๊ย!"

"ไหวรึไม่"เสิ่นกวนกว๋อถามด้วยความตกใจ หากนางเป็นอันไดไปเขาต้องแย่แน่ๆ

"ไหวเจ้าคะ"

"ไม่ไหวก็บอกข้านะเจ้าอย่าได้ฝืน เอาค่อยๆดื่ม"พลางยื่นถ้วยยาป้อนนาง

แค่กๆๆ เสิ่นกวนกว๋อรีบวางถ้วยยาลูบหลังให้นางอย่างเบามือก่อนจะค่อยให้นางเอาหลังลงนอน จัดแจงห่มผ้าให้นางเรียบร้อย

"พักผ่อนเถอะ ข้าจะออกไปดูสมุนไพรที่ตากไว้หน่อย อ้อเกือบลืมนี่คือสือซว่านนางจะมาคอยดูแลเจ้าช่วงนี้"ตัวเขาเองเป็นบุรุษคงจะดูแลนางได้ไม่ดีพอเลยขอให้ภูตดอกสือซว่านมาช่วยดูแลนางแทนว่าแล้วเสิ่นกวนกว๋อเตรียมจะก้าวขาออกจากห้อง

"อาจารย์ ข้าเป็นอะไร”

"พักผ่อนก่อน เจ้าไม่ต้องคิดอะไรมาก เจ้าไม่เป็นอันไดหรอก"กล่าวเพียงเท่านี้เสิ่นกวนกว๋อก็รีบเดินออกจากห้องไปก่อนที่นางจะถามไปมากว่านี้ อันที่จริงใครก็ตามที่โดนพิษชนิดนี้ส่วนมากจะไม่รอดชีวิตตัวแต่นางไม่ตายแถมยังตั้งครรภ์อีก ใครหนอช่างทำร้ายสตรีตัวเล็กๆได้ลงคอ เพียงข้ามพ้นประตูเจ้าหมั่นโถวก็ครางหงิ๋งๆ เหมือนมันขอโทษมันไม่ได้ตั้งใจมันไม่รู้ว่านางตั้งครรภ์หากมันรู้มันจะไม่แกล้งนางอย่างนี้มันเอาขาตะกุยชายอาภรณ์เหมือนอยากถามบางอย่าง

"นางปลอดภัยแล้ว เจ้าไม่ต้องห่วง"

บอกกับมันเพียงเท่านั้นเท้าอันมั่นคงก็ก้าวไปยังลานตากสมุนไพรยังก้าวไปไม่ถึงดีด้วยซ้ำสายลมวูบใหญ่พัดมาทำเอาสมุนไพรที่ตากไว้ร่วงหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น

"กวนกว๋อ นังหนูเป็นยังไง"สายลมที่ว่าก็คือท่านยมนี่เอง

"ตาเฒ่าหวาง ตกใจหมด มาดีๆบ้างไม่ได้หรือไง ดูสิสมุนไพรข้าเสียหายหมดแล้ว"

"เออๆข้าขอโทษ ข้าจะชดเชยให้"

ผัวะ!ผัวะ! ถาดสานไม้ไผ่ใช้ตากยากระทบหลังท่านยมหลังจากพูดจบ

"เฮ้ย! อะไรของเจ้านี่เป็นบ้าเหรออยู่ดีๆมาตีข้า"

"เพ้ย ! ชดเชยนรกเจ้าสิ เจ้าจะชดเชยสิ่งใดให้ข้าเพราะคำนี้ไม่ใช่เหรอเรื่องมันถึงวุ่นวายแบบนี้ข้าอยากอยู่อย่างสงบเจ้ากลับลากข้ามาเอี่ยวกับเรื่องนี้"เจ้าบ้า!ฟังข้าพูดบ้างสิ ยมบาลเหยียนหลันหวางไม่ได้สนใจฟังสักนิดเดินผ่านเลยไปยังเรือนพักของนางทันทีแม้แต่เจ้าหมั่นโถนอนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องยังไม่สนใจแม้แต่เอ่ยทักเหมือนทุกคราที่มาเยือน

ปัง!เสียงประตูเปิดกระทบกับผนังห้องเป็นผลให้คนที่กำลังสะลืมสะลือจะหลับเพราะฤทธิ์ยาลืมตาตื่นขึ้นมา

"เซียงเอ๋อ เจ้าเป็นไงบ้าง หลานข้าหละปลอดภัยดีใช่ไหม"เอ่ยถามพร้อมนั่งเอามือลูบหัวนางอย่างห่วงใยตนไม่เคยมีครอบครัวยามตัดสินคดีความในนรกมักโดนวิญญาณเหล่านั้นด่าทอเรื่องนี้ประจำ ใจดำไม่มีความเมตตา ท่านมีครอบครัววันใดท่านจะรู้การทำเพื่อคนที่ตนรักมันเป็นยังไง รักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

วิญญาณนางหนึ่งได้ทำผิดเพื่อบุตรของตนจนตายตกมารับกรรมในนรกเอ่ยบอกมันเป็นเช่นนี้เองความรัก ความห่วงใยที่เขามีต่อนางมันคือความรักของมารดาสินะ ถ้าเช่นนั้นข้าคงเป็นมารดานางสินะ เหยียนหลันหวางพยักหงึกๆหน้าให้กับความคิดของตนเอง แล้วถ้าข้าเป็นมารดานางแล้วหลานข้าจะเรียกข้าว่าอะไร

"ตาเฒ่าหวาง!!!"