(นิยายเรื่องนี้มีเพลงประกอบ ในบทนี้คุณสามารถเปิดเพลง "SpotLIGHT" จากยูทูปในระหว่างอ่านเพื่ออรรถรสได้ ชื่อแชแนลคือ Norsormoreram)

ณ ห้องโถงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เทียบได้กับสนามแข่งฟุตบอลโลก ตรงกลางเป็นเวทีขนาดพอ ๆ กับสนามวอลเลย์บอลสองสนามรวมกัน เวทีนั้นถูกล้อมเป็นวงกลมด้วยอัฒจันทร์เรียงกันนับสิบ ๆ ชั้นไกลออกไปหลายสิบเมตร เก้าอี้ทุกตัวเต็มหมด ไม่มีตัวไหนที่ว่าง เสียงของผู้ชมที่ปรบมือและโห่ร้องออกมาดังระงมไปทั้งสนาม แสงในห้องนั้นค่อนข้างมืด มีเพียงแสงไฟจากเวทีที่สว่างสไว มีทั้งแสงสีขาว แดงและน้ำเงิน บนเวทีมีชุดคอมพิวเตอร์ 2 ชุด ชุดละ 6 ตัวตั้งแยกไว้ตรงข้ามกันบนเวทีทั้งสองฟาก หลังเวทีมีหน้าจอขนาดใหญ่ความละเอียดสูงติดตั้งไว้ กลางเวทีนั้นมีแท่นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่รองถ้วยแชมป์สีทองขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่

(ภาษาอังกฤษ)

พิธีกร : เอาละครับ ในตอนนี้พวกเราก็ได้ทีมผู้ชนะในการแข่งขัน___แล้วล่ะครับ ขอเชิญทีม___ขึ้นเวทีมาได้เลยครับ !

นักกีฬาหกคนและโค้ชได้เดินขึ้นมาบนเวที เรียงแถวเป็นหน้ากระดาน นักกีฬาทุกคนสวมแจ็คเก็ตสีดำมีลายสีขาวอยู่บริเวณด้านข้างของชุดแต่ละคนมีธงชาติประเทศของตนปักอยู่บนอกขวาและแขนซ้าย เรียงจากซ้ายไปขวา คือ อเมริกา บราซิล ญี่ปุ่นสามคน และคนสุดท้าย โปแลนด์

พิธีกร : ครับผม นี่คือทีมอิสระที่ไม่ใช่ทีมตัวแทนของประเทศใด ๆ ซึ่งรวมสมาชิกหลาย ๆ ชาติเข้าด้วยกัน ในตอนนี้ ผมขอเชิญโค้ชขึ้นมาอยู่ข้าง ๆ ถ้วยแชมป์และพูดถึงการเดินทางของทีมของคุณหน่อยครับ

โค้ชสาวของทีมได้เดินออกจากแถวขึ้นมา บนอกและแขนนั้นว่างเปล่าไร้ซึ่งธงประเทศของเธอ โดยธงนั้นถูกย้ายไปปักบนแผ่นหลังกลางสะบักในแนวนอนและเป็นธงของประเทศไทย เธอค่อย ๆ เดินขึ้นมารับไมโครโฟนจากพิธีกรและนำมือมาตบที่ไมโครโฟนเบา ๆ

โค้ช : (ภาษาไทย) อาอา ฮัลโหลเทส หนึ่งสองสาม

โค้ช : (ภาษาอังกฤษ) โอเค...สวัสดีค่ะ ฉัน___โค้ชของทีม___เองค่ะ หลาย ๆ คนที่กำลังดูอยู่ ทั้งในและนอกสนาม นักกีฬา สตาฟ คนอื่น ๆ น่าจะรู้จักฉันดีจากไลฟ์เมื่อตอนนั้นที่ฉันได้แสดงทักษะให้ทั้งโลกได้เห็น หลังจากตอนนั้นนั้นทีมดัง ๆ หลายทีมก็มาติดต่อฉัน บอกว่าจะจ่ายค่าตัวเท่านั้นเท่านี้บ้างถ้าหากฉันไปสังกัดทีมของพวกเขา พวกคุณคงทราบดีว่าฉันปฏิเสธทุกทีม ไม่งั้นฉันคงไม่มาเป็นโค้ชหรอกค่ะ แหะ ๆ....หลังจากตอนนั้น คนก็มาคอมเมนต์ด่าฉัน แซะฉันเต็มไปหมด บอกว่าฉันโง่บ้างล่ะ หยิ่งบ้างล่ะ บางคนถึงกับถามว่า "ทำไมถึงเลือกเป็นโค้ชต๊อกต๋อยดูแลทีมกาก ๆ นี้ด้วย เสียของหมด" ....ถ้าลองมาคิดดูฉันอาจจะโง่ก็ได้นะคะ แต่ว่าถ้ายอมทิ้งลูกศิษย์เพราะเม็ดเงินล่ะก็ ฉันยอมเป็นคนโง่ดีกว่าค่ะ แถมตอนนี้โค้ชโง่ ๆ คนนั้น และทีมกาก ๆ ทีมนี้ก็มายืนอยู่บนเวทีนี้แล้วล่ะค่ะ เรื่องราวที่พวกเราได้มาพบกัน ทุกคนอยากฟังกันมั้ยคะ ? เรื่องราวที่พวกเราได้มาพบกัน

(นี่คือ Ascend-Strive เวอร์ชั่นปรับปรุงเนื้อหา/รีไรต์ เพื่อลดส่วนที่ไม่จำเป็น, น่าเบื่อ, ปรับบทบางส่วนที่มีความ "อิหยังวะ" หรือ "จั๊กจี้")

"ครับ ในตอนนี้นะครับ ทั้งสองทีมมีสกอร์อยู่ที่ 12-12 เข้าแมทช์พ้อยท์ไปเป็นที่เรียบร้อยครับ หลังจากจบไฟท์นี้จะต้องมีทีมนึงตกรอบครับ !"

"อ๊ะ ตอนนี้หุ่นยนต์ของเพื่อนทีมของคุณ__ถูกจัดการไปหมดแล้วครับ เหลือแค่ไซเลนท์แฟลชสีดำอันเลื่องชื่อของเขาแล้วล่ะครับ ในขณะที่อีกฝ่ายยังเหลือกันอยู่ครบ 6 คน จะแก้สถานการณ์ยังไงดีครับ"

"แคปซูลยังไม่ถูกทำลายครับ ถ้าเขาไปเก็บแคปซูลและพาออกจากเขตได้ก็ยังคงชนะอยู่ครับ"

"ตามที่ว่าเลยครับ แต่การจะทำแบบนั้นมันเสี่ยงเกินไป และผมว่าเขาก็คงจะใช้วิธีนั้นเหมือนกันกับทุก ๆ ครั้งแหละครับ"

ไซเลนท์แฟลช หุ่นยนต์สีดำทะมึนสูงกว่า 15 เมตรยืนอยู่บนพื้นถนนกลางมหานคร ทั่วทั้งตัวนั้นมีการติดตั้งเพียงแผ่นเกราะบาง ๆ อีกทั้งยังมีร่องรอยความเสียหายอยู่เต็มไปหมด มือขวาถือดาบยาวสีดำรูปทรงคล้ายคาตานะ บนไหล่ซ้ายมีแผ่นเกราะขนาดใหญ่ติดตั้งอยู่ เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนตึกระฟ้าด้านหน้าที่มีหุ่นยนต์ฝ่ายศัตรูทั้ง 6 เครื่องที่กำลังกระหน่ำโจมตีเข้ามา

มิสไซล์นับสิบลูกได้ตรงเข้ามาพร้อมทั้งล้อมเอาไว้เป็นวงกลมก่อนที่ทุกลูกจะถูกฟันขาดและระเบิดกลางอากาศ ขณะเดียวกัน ไซเลนท์แฟลชก็ได้พุ่งตรงไปยังหุ่นยนต์ที่อยู่ตรงกลางกลุ่มของศัตรู พร้อมกับใช้ดาบแทงเข้าไปที่กลางอกของอีกฝ่าย

ภายในสี่วินาที ไซเลนท์แฟลชตวัดดาบที่ปัดเอาไว้ออกมาปาใส่กลางหัวของสไนเปอร์ที่อยู่บนอีกตึกหนึ่งซึ่งห่างออกไปมากที่สุดก่อนที่จะหันไปยังด้านตรงข้ามและหยิบคุไนขึ้นมาปาใส่หุ่นยนต์อีกฝ่ายพร้อมกับใช้ขากระหน่ำเตะจนทำลายหุ่นยนต์ได้สำเร็จ หลังจากนั้นจึงพุ่งทะยานไปยังสไนเปอร์ที่ถูกดาบแทงเข้าที่กลางหัว เขาใช้เท้าเหยียบบนไหล่ของฝ่ายตรงข้าม จับดาบที่ปักเอาไว้แล้วดึงออกมา ทันใดนั้นหุ่นยนต์เครื่องหนึ่งก็ได้รีบบินเข้ามาช่วย ไซเลนท์แฟลชได้ปล่อยดาบแล้วจึงกระโดดตีลังกาขึ้นฟ้าก่อนที่จะขึ้นไปเหยียบบนตัวหุ่นยนต์ที่บินมา เขาใช้คุไนแทงเข้าไปที่ตัวหุ่นแล้วถีบให้หุ่นยนต์ตกลงมาทับตัวของสไนเปอร์ เขาดึงดาบออกและฟันศัตรูทั้งสองขาดในดาบเดียว ทันใดนั้นเอง หุ่นยนต์ที่เหลืออีกสองเครื่องได้ตรงเข้ามาหาเขาโดยขนาบข้างทั้งซ้ายและขวา ไซเลนท์แฟลชได้ชี้ปลายดาบลงพื้นข้างหน้าก่อนที่จะร่ายรำดาบรอบทิศเป็นลวดลายคล้ายดอกไม้ หุ่นยนต์ฝ่ายศัตรูทั้งหมดถูกทำลายในทันที

เสียงเฮของผู้ชมดังสนั่นไปทั้งฮอลล์ เต็มไปด้วยเสียงเชียร์ของเหล่าแฟน ๆ และความตะลึง นักพากย์เกมได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับถือไมค์อย่างตื่นเต้น

"และก็จบเกมด้วยเอซที่พาทีมเข้ารอบชิงชนะเลิศอย่างสวยงาม !"

เด็กน้อยชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งกำลังนั่งดูโทรทัศน์อย่างใจจดใจจ่อ ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับแสงดาวพร้อมกับกำมือแน่น

"เท่จังเลย ผมเองก็อยากจะเป็นแบบนั้น !"

.

.

.

(หลายปีต่อมา)

ในร้านบาร์บีคิวร้านหนึ่ง

(ภาษาญี่ปุ่น)

เถ้าแก่ : พวกเธอสองคนโดนไล่ออก

เด็กหนุ่ม : เอ๋ ?!

เถ้าแก่ : ไม่ต้องมาเอ๋เอ๋อเลย ฉันบอกว่าไล่ออก

เด็กหนุ่ม : แต่เดี๋ยวสิครับ ผมก็มาทำงานตรงเวลาตลอดนะครับ

เถ้าแก่ : กี่รอบแล้วที่เธอเสิร์ฟให้ลูกค้าผิดโต๊ะ หรือเสิร์ฟผิดเมนู ลูกค้าจะเอาชาเขียวแต่ดันเอาน้ำเขียวมาเสริฟ

เถ้าแก่ : ส่วนเธอไม่ต้องพูด ล้างจานยังไงให้จานแตกทุกใบ บอกจนปากเปียกปากแฉะว่าเวลาใส่ถุงมือให้เอาด้านที่มีดอกยางไว้ข้างนอก แต่ก็ยังเอาดอกยางไว้ข้างในตลอด

เถ้าแก่ : ไล่ ออก

ทั้งสองคนได้เดินออกมาจากร้าน เด็กหนุ่มได้สะพายกระเป๋านักเรียนพร้อมกับดูโทรศัพท์ไปด้วย สีหน้าของเขาดูค่อนข้างเหนื่อยและกลุ้มใจ

ในมือถือของเด็กหนุ่มคนนั้นมีโน้ตที่ลิสต์อะไรบางอย่างเอาไว้ หากดูดี ๆ จะเห็นว่าเป็นลิสต์งานต่าง ๆ ที่เด็ก อายุ 15 สามารถทำได้ เขาได้พิมพ์ "เด็กเสิร์ฟ" ลงบนบรรทัดใหม่ในลิสต์

เด็กหนุ่ม (คิดในใจ) : งานพาร์ทไทม์ที่ทำได้ก็ไม่มีแล้ว ทำไมเวลาเราทำอะไรมันจะต้องผิดพลาดตลอดเลยนะ

เขาหยิบสมุดเล็ก ๆ ขึ้นมาเปิดดูหน้าหน้าหนึ่ง เป็นภาพวาดดินสอของไซเลนท์แฟลชที่เขาได้เขาได้วาดเมื่อนานมาแล้วและไม่ค่อยเน้นรายละเอียดตามโมเดลจริงมากนัก

เด็กหนุ่ม : ... กลับบ้านดีกว่า

เด็กหนุ่มเดินกลับมาถึงบ้าน ขณะนั้นเป็นเวลาห้าโมงเย็น บ้านของเขาเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นที่ทำมาจากไม้ ไม่ได้หวือหวาอลังการ แต่ก็ไม่ได้ทรุดโทรม ดูธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ เขาเปิดประตูเข้าไปข้างในบ้าน

เด็กหนุ่ม : กลับมาแล้วครับ

เด็กหนุ่ม (คิดในใจ) : เงียบจัง...

เด็กหนุ่ม : มิยุ อยู่รึเปล่า ?

เขาเดินผ่านโถงทางเดินแล้วชะเง้อหน้าเข้าไปมองในห้องนั่งเล่นก็เห็นน้องสาวของเขานอนหลับอยู่ เขายิ้มเบา ๆ ก่อนที่จะเดินไปทอดไข่ดาวและเบคอนโปะลงบนจานใส่ข้าวกว่าสามจาน เขาทานจานหนึ่งเป็นข้าวเย็นและนำฝาชีครอบอีกสองจานที่เหลือ หลังจากนั้นจึงเดินไปปลุกน้องสาวของเขาให้มาทานอาหารเย็น

เขารีบจัดการธุระส่วนตัวก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์ของเขาขึ้นแล้วเข้าเกม Bladecore Lockdown เขาเข้าโหมดโหมดหนึ่งและเลือกหุ่นยนต์ไซเลนท์แฟลชสีแดงลงสนาม

.

.

.

ไซเลนท์แฟลชสีแดงของเขากระเด็นมาชนกำแพงตึก ตรงหน้าของเขา ตรงหน้าของเขามีหุ่นยนต์อยู่ถึงสามตัวกำลังยืนอยู่ เขารีบบังคับให้หุ่นลุกขึ้นมาพร้อมกับพุ่งตรงไปยังฝ่ายศัตรูที่อยู่ตรงกลางพร้อมกับแทงเข้าไปที่กลางหัวของอีกฝ่าย ทันใดนั้นหุ่นยนต์ฝ่ายตรงข้ามทั้งสองเครื่องก็โจมตีมาที่ไซเลนท์แฟลชของเขา

เด็กหนุ่ม : บ้าจริง ไม่รอดแน่

ก่อนที่การโจมตีจะมาถึง จู่ ๆ หุ่นยนต์ทั้งหมดตรงหน้าเขาก็ถูกทำลายในพริบตา ดาบสีดำได้ถูกปาปักลงพื้นตรงหน้าของเขาห่างออกไป หุ่นยนต์สีดำเหยียบลงพื้นพร้อมทั้งหยิบดาบกลับขึ้นมา รูปลักษณ์ของมันให้ความรู้สึกคุ้นเคยกับเขาแปลก ๆ... นั่นคือไซเลนท์แฟลชสีดำที่เขาเคยเห็นผ่านทีวีในวัยเด็ก และในตอนนี้ เขาก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว

เด็กหนุ่ม : นั่นมั-

ไซเลนท์แฟลชสีดำได้พุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วจนแทบไม่ทันได้ตั้งตัวพร้อมกับใช้แขนขวาฟันไปด้านซ้ายในแนวขวาง ทันใดนั้นเขาจึงรีบยกดาบของเขาขึ้นมาขวางบริเวณข้างลำตัวซ้ายเพื่อป้องกันการโจมตี แรงจากการปะทะทำให้ตัวเขาไถลออกไปทางขวาของเขาตามแรงที่ถูกโจมตี

เด็กหนุ่ม : ผู้เล่นในสนามคนอื่นโดนเก็บหมดแล้วเหรอ.. แล้วเมื่อกี้มันคืออะไร... มองไม่ทั-

คิดยังไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็หายไปจากสายตาของเขา เมื่อพยายามมองหา อยู่ ๆ หุ่นยนต์สีดำก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าของเขาในระยะประชิดพร้อมกับถีบจนเขาปลิวออกไป เมื่อเขาปักดาบลงพื้นเพื่อหยุดไม่ให้ปลิวไปไกล ศัตรูก็โผล่มาอยู่ด้านหลังของเขาไม่รู้ตัว เขารีบหันไปฟันที่ด้านหลัง แต่อีกฝ่ายก็เอนตัวไปด้านหลังเพื่อหลบการโจมตี ไม่ว่าจะกระหน่ำโจมตีมากแค่ไหน อีกฝ่ายก็หลบได้ทุกครั้ง

ไซเลนท์แฟลชสีดำได้ใช้ดาบฟันสวนกลับอย่างรวดเร็ว การโจมตีนั้นหลบแทบไม่ได้ เขาจึงต้องใช้ดาบรับการโจมตีทั้งหมด แม้ว่าจะพยายามรับยังไง หนึ่งในสามก็จะหลุดเข้ามาทำดาเมจแก่ตัวเขา แม้ว่าจะเป็นการฟันตื้น ๆ แต่หากใครมาดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังออมมือให้อยู่

ในขณะที่เขาถอยหลังมาเรื่อย ๆ ฝ่ายตรงข้ามก็สับดาบลงมาที่ไหล่ซ้ายของเขา ก่อนที่การโจมตีจะมาถึง เขาก็ใช้ดาบรับการโจมตีเอาไว้

เด็กหนุ่ม : ปล่อยไว้แบบนี้มีหวังแพ้แน่ ๆ

ไซเลนท์แฟลชสีดำได้ปัดดาบของเขาออกไปอีกทางพร้อมกับหยิบคุไนออกมาแทงลงไปที่ตาซ้ายของเขา แล้วจึงเตะเขาออกไปอย่างแรงจนไซเลนท์แฟลชสีแดงปลิวออกไปจนหมุนตัวตีลังกาหลายตลบพร้อมกับชนกับชั้นที่ยี่สิบกว่าของตึกจนฝุ่นกระจาย

เขาพยายามบังคับให้หุ่นยนต์ดึงตัวมันออกจากตึก ในขณะนั้น ไซเลนท์แฟลชสีแดงก็ตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่การโจมตีจะมาถึง ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของตึกก็ได้หล่นมาทับหุ่นยนต์สีแดงของเขาจนหลุดออกจากตึกมาได้

ในขณะที่ตกลงมา เพียงเสี้ยววิก่อนที่จะเขาถึงพื้นและถูกหินทับก็ได้พุ่งออกจากบริเวณนั้น ด้วยความที่อยู่ใกล้พื้นเกินไป เมื่อออกมาเพียงครู่เดียวจึงไถลไปกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้

เด็กหนุ่ม : แย่แล้ว... มาแล้ว ! ลุกเร็วเข้า !!!

ไซเลนท์แฟลชสีแดงของเขาค่อย ๆ ลุกขึ้น หันหลังกลับมาพร้อมกับตั้งท่าเตรียมรับการโจมตี แต่ก็ไม่เห็นใครเลย เขามองไปรอบ ๆ อย่างร้อนรนเพื่อหาศัตรู และเมื่อเห็นเงาจาง ๆ บนพื้น เขาก็ได้มองขึ้นไปด้านบนจนเห็นว่าไซเลนท์แฟลชสีดำได้แทงดาบตรงมายังเขาจากกลางอากาศ ก่อนที่จะถูกจัดการ เขาก็ได้ใช้ดาบรับการโจมตีหนักนั้นจนคุกเข่าขวาลง

เด็กหนุ่ม : ไม่ยอมหรอก !

เขาปัดดาบของอีกฝ่ายออกพร้อมกับโจมตีใส่เป้าหมายนับครั้งไม่ถ้วน ความเร็วของเขาสูงขึ้นเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ จนก้าวข้ามขีดจำกัด อีกฝ่ายเริ่มเปลี่ยนจากการหลบเป็นการใช้ดาบรับการโจมตีทั้งหมด เมื่อเห็นว่าวิธีใด ๆ ก็ใช้ไม่ได้ผล เขาจึงชี้ดาบลงพื้นด้านหน้าก่อนที่จะร่ายรำดาบรอบทิศสร้างลวดลายคล้ายดอกไม้กระหน่ำโจมตีไปยังไซเลนท์แฟลชสีดำตรงหน้า แต่การร่ายรำของเขาถูกทำลายลงในพริบตา

เด็กหนุ่ม : ขนาดนี้... ยังไม่ได้อีกเหรอ

หุ่นยนต์ของเขาถูกฟันขาดเป็นสองท่อน เกมได้จบลงและเขาก็กลับมาอยู่ในหน้าแสดงผลการแข่งขันในทันที เขารีบส่งคำขอเพิ่มเพื่อนไปยังผู้เล่นไซเลนท์แฟลชสีดำคนนั้นซึ่งใช้ชื่อในเกมว่า lnwzaKhaoneawkai

อีกฝ่ายตอบรับคำขอในทันที เขาจึงรับเชิญเข้ามาในล็อบบี้สร้างทีมพร้อมกับเปิดไมค์โครโฟน

(ภาษาอังกฤษ)

เด็กหนุ่ม : ทำยังไง... ผมถึงจะสามารถเก่งแบบคุณได้ครับ ?

เด็กหนุ่ม : ทำยังไง... ผมถึงจะสามารถเก่งแบบคุณได้ครับ ?

เด็กหนุ่มถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและจริงจัง ทันใดนั้น เสียงของอีกฝ่ายก็ได้ตอบกลับมา เสียงที่ตอบกลับมานั้นเป็นเสียงของผู้หญิงอายุ 20 ปีปลาย ๆ สำเนียงการใช้ภาษาอังกฤษนั้น แม้จะมีความอินเตอร์ แต่ก็ไม่ใช่เจ้าของภาษา น่าจะเป็นชาวเอเชียที่ใช้ภาษาอังกฤษเก่งซะมากกว่า

lnwza : ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ฝึกเยอะ ๆ เก็บประสบการณ์ให้มาก ๆ

เด็กหนุ่ม : เก่งที่ว่า ผมหมายถึงการที่จะได้เป็นนักกีฬาอีสปอร์ตครับ

lnwza : ไม่ต่างกัน

เด็กหนุ่ม : ผมน่ะ พยายามเป็นแบบคุณมาโดยตลอด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นคุณในทีวี ผมก็เห็นคุณเป็นไอดอล เป็นแรงบันดาลใจของผม ได้โปรดเถอะครับ อะไรคือสิ่งที่ทำให้คุณแข็งแกร่ง... ทำให้คุณไปยืนยังจุดนั้น ยืนบนเวทีนั้นได้เหรอครับ

lnwza : ก็การฝึกฝนไง มันมีทางลัดซะที่ไหน นี่เธอต้องการอะไรกันแน่ ?

เด็กหนุ่ม : ผม...

lnwza: ผม ?

เด็กหนุ่ม : ผมอยากให้คุณเป็นอาจารย์ของผมครับ !

lnwza : ไม่เอาอะ

เด็กหนุ่ม : ท-ทำไมล่ะครับ ?!

lnwza : ขี้เกียจ เธออยู่แค่แรงก์ไดมอนด์เอง หุ่นยนต์ก็เล่นอยู่เครื่องเดียวคือไซเลนท์แฟลชแถมยังไม่เก่งอีก ไม่มีอะไรน่าฝึกเลย

เด็กหนุ่ม : เพราะแค่แรงก์กับหุ่นยนต์น่ะเหรอครับ

lnwza : ใช่ ถ้าอยากให้เป็นอาจารย์ ก็ควรมีจุดเด่นอะไรที่ทำให้น่าปั้นซักหน่อยบ้าง แต่เธอไม่มีเลย

เด็กหนุ่ม : ถ้าอย่างนั้น ให้ผมแสดงให้คุณเห็นมั้ยล่ะครับ

lnwza : ขี้เกียจ มีธุระแค่นี้ใช่มั้ย

เด็กหนุ่ม : กลัวเหรอครับ

lnwza : ... หา ?

เด็กหนุ่ม : คุณคือผู้เล่นไซเลนท์แฟลชที่เก่งที่สุด ครองอันดับหุ่นยนต์เครื่องนี้เป็นที่ 1 ของเซิร์ฟเวอร์ นำที่สองไปตั้ง 2 หมื่นแต้ม คุณกำลังกลัวว่าถ้าสอนผมจนเก่งถึงระดับนึง คุณจะสูญเสียบังลังก์นั้นไปใช่มั้ยครับ

lnwza : นี่คิดว่าจะชนะฉันได้เหรอ ? ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้เพิ่งตัวขาดสองท่อนมาเนี่ยนะ ?

เด็กหนุ่ม ไม่รู้สิครับ ก็เหมือนกันกับคุณที่ไม่รู้ว่าจะชนะผมรึเปล่า

lnwza : อวดดีจริงว่ะเด็กนี่ งั้นมาล็อบบี้ฉันมา

หลังจากที่เธอออกจากล็อบบี้ของเขาไป ทันใดนั้นก็มีคำเชิญเข้าล็อบบี้มายังเด็กหนุ่ม หลังจากที่เขารับคำเชิญและเข้าไปในล็อบบี้ก็พบว่าล็อบบี้ของเธอนั้นกว้างสุดลูกหูลูกตา ตำแหน่งที่เขายืนอยู่คือท่าเรือโล่ง ๆ โดยรอบ ๆ มีทั้งทะเล เมืองใหญ่ ภูเขา ฐานปล่อยจรวด ในขณะที่ล็อบบี้ของผู้เล่นทั่วไปมีเพียงแค่โรงเก็บหุ่นยนต์ที่พอจะให้หุ่นยนต์มาจอดได้เพียงหนึ่งเครื่อง แถมยังคับแคบอีกต่างหาก

lnwza : ขึ้นหุ่นของเธอซะ แล้วเดี๋ยวจะได้รู้ว่าไผเป็นไผ

ไซเลนท์แฟลชสีแดงของเขาตกลงมาจากฟ้าและสัมผัสพื้นอย่างรุนแรงในท่าคุกเข่าโดยชันเข่าขวาขึ้น มันโน้มตัวเล็กน้อยแล้วยื่นมือซ้ายมารองรับเจ้าของพร้อมกับเปิดประตูค็อกพิทและขยับมือไปใกล้ เด็กหนุ่มเดินเข้าไปนั่งข้างในและประตูก็ปิดลง มันค่อย ๆ ยืนขึ้นพร้อมกับดึงดาบออกมาจากฝัก

lnwza : ไม่ว่าจะแพ้มากี่รอบ ถ้าชนะฉันได้ซักรอบนึงฉันจะยอมรับเธอ

lnwza : เข้ามา

เด็กหนุ่ม (คิดในใจ) : จะเอาชนะยังไงล่ะทีนี้ หุ่นของเขามีรอยเสียหายเหมือนตอนนั้นในทีวีเป๊ะเลย สกินลับพิเศษของโปรเหรอ ? แสดงว่าตอนนั้นเขาสู้หนึ่งต่อหกโดยไม่โดนโจมตีเลยเหรอ... ไม่สิ เลิกคิดเรื่องนั้นซะ ตอนนี้ต้องหาทางชนะให้ได้

ไซเลนท์แฟลชสีดำตรงหน้าได้พุ่งตรงเข้ามาหาเขาจนเข้าประชิดภายในหนึ่งวินาที แม้ว่าจะอยู่ห่างออกไปกว่า 40 เมตรก็ตาม

lnwza : ช้า

หลังจากที่เธอพูดจบ ไซเลนท์แฟลชสีแดงของเขาก็ตัวขาดสองท่อนในทันทีเหมือนกันกับตาที่แล้วไม่มีผิด

หลังจากนั้น ความเสียหายของหุ่นยนต์ทั้งหมดก็ได้ถูกซ่อมแซมในทันทีจนกลับมายืนได้อีกครั้ง

lnwza : ลุก

.

.

.

ไซเลนท์แฟลชสีแดงของเด็กหนุ่มได้พุ่งโจมตีไปยังอีกฝ่าย ในขณะที่ดาบกำลังจะถึงตัว ดาบของเขาก็ถูกปัดออกไปพร้อมกับถูกถีบจนกระเด็น เขารีบลุกขึ้นพร้อมกับตั้งท่าเตรียมป้องกัน แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา เขาจึงรีบหันหลังไปตั้งดาบ และเขาก็สามารถรับการโจมตีของอีกฝ่ายได้สำเร็จ

lnwza : อย่าคิดว่าแพ้มา 9 รอบแล้วฉันจะอ่อนข้อให้ เธอจะต้องเสียใจที่พูดแบบนั้น

เด็กหนุ่มปัดดาบของเธอออกพร้อมกับกระหน่ำโจมตีไปยังเป้าหมายและปิดงานด้วยท่าร่ายรำดอกไม้ที่เขาเลียนแบบจากในทีวี

lnwza : พื้นฐานห่วยแตกยังจะใช้ท่ายาก ๆ อีก ดูตัวเองบ้าง

lnwza : นักบาสที่เดาะลูกมาล้านรอบน่ะน่ากลัวกว่านักบาสที่ไม่เคยเดาะลูกเลยแต่เอาแต่หมุนตัวสลับแขนดังก์นะ

lnwza : พื้นฐานน่ะ ดูซะ

ไซเลนท์แฟลชสีดำของเธอได้จับดาบสองมือ ตั้งดาบข้างหน้าเหมือนนักเคนโด้ก่อนที่จะปัดป้องการโจมตีทั้งหมดด้วยท่าที่แสนธรรมดา จากนั้นจึงปิดงานด้วยการสับดาบลงมาผ่ากลางตัวของเขาอย่างง่ายดาย

lnwza : พอได้แล้ว เธอไม่มีทางแตะฉันได้แม้แต่ปลายนิ้ว

เด็กหนุ่ม : ยังครับ

lnwza : นี่เอ็งยังไม่เข็ดอีกรึไง

เด็กหนุ่ม : เกมนี้น่ะ ไม่ได้มีแค่หุ่นยนต์ซักหน่อย

lnwza : จะดวลปืนว่าซ่าน ก็ได้ อยากรู้เหมือนกันว่าจะดิ้นได้ซักกี่น้ำ

lnwza : เอาปืนไร

เด็กหนุ่ม : ทุกกระบอกของเกมนี้ กระบอกละตาครับ

lnwza : ได้ ตามใจ

lnwza : หุ่นยนต์ใช้มุมมองบุคคลที่สามยังมองฉันไม่เคยทัน คิดว่านักบินที่ใช้มุมมองบุคคลที่หนึ่งจะทันรึไง

เด็กหนุ่ม : ไม่ลองก็ไม่รู้ครับ

พื้นที่รอบ ๆ จากเป็นที่โล่งได้มีตู้คอนเทนเนอร์ปรากฏขึ้นมาเป็นสิ่งกีดขวางและเป็นทางคล้ายเขาวงกตเล็ก ๆ เขาลงจากหุ่นยนต์พร้อมกับถือปืนพกหนึ่งกระบอก

เขาค่อย ๆ เดินตามทางไปอย่างช้า ๆ เล็งเป้าไปด้านหน้าในระดับที่สามารถยิงหัวได้ในทันทีที่อีกฝ่ายปรากฏตัว ทันใดนั้น ศัตรูก็ได้โผล่ออกมาจากกำแพงและได้ยิงหัวของเขาในนัดเดียว

ในรอบต่อมาเป็นปืนลูกโม่ เขาใช้วิธีเดินแบบเดิม แต่ในครั้งนี้ ทันทีที่อีกฝ่ายปรากฏตัว เขาก็ยิงไปที่หัวของเป้าหมาย แต่ก็เพียงแค่เฉียดไปเท่านั้น และก็ถูกยิงสวนในทันที

lnwza (คิดในใจ) : หืม ?

ต่อมาเป็นปืนกลเบา เขาได้หลบอยู่ตรงมมหนึ่งของทางเดินเพื่อดักซุ่ม และทันใดนั้นศัตรูก็เดินผ่านมา เขายิงออกไปยังหัวของอีกฝ่าย แต่ก็ถูกอีกฝ่ายหลบด้วยการย่อตัวและสวนกลับในทันที แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น เขาก็ได้หันเป้าตามหัวที่หลยไปและยิงเข้าไปอย่างแม่นยำ แม้ว่าเขาจะถูกกำจัดก่อน แต่เขาก็ทำดาเมจแก่เธอได้จนเกือบจะสามารถปิดเกมได้

lnwza (คิดในใจ) : ไม่ใช่ฟลุ๊คเหรอ ?

รอบต่อมาเป็นปืนไรเฟิลจู่โจม ครั้งนี้สนามได้เปลี่ยนไปเป็นกำแพงบาง ๆ แทนตู้คอนเทนเนอร์ ทางเดินกว้างมากขึ้น ระหว่างที่เขาเดินมาได้สักพักก็ได้พบกับทางเข้าที่ไม่มีประตู ข้างในเป็นห้องที่มีพื้นที่ค่อนข้างกว้าง เขายืนให้ห่างจากช่องจนหลังชิดกำแพง ก่อนที่จะค่อย ๆ วางเป้าไปด้านหน้าแล้วค่อย ๆ เดินจากซ้ายไปขวาและเล็งเป้าจากขวาไปทางซ้าย และทันใดนั้น เขาก็พบกับศัตรูที่ยืนอยู่ตรงหน้าห่างออกไปและกำลังเช็คพื้นที่แบบเดียวกับที่เขาทำ เขาได้เหนี่ยวไกปืน กระสุนปืนสามนัดได้พุ่งตรงไปยังหัวของเป้าหมายอย่างแม่นยำ และจบลงด้วยชัยชนะครั้งแรกของเขา

เด็กหนุ่ม : ส- สำเร็จแล้ว !!

lnwza (คิดในใจ) : ไอ้เด็กนี่ มือปืนมีนายเว้ยเฮ้ย เด็กซุ้มป่าวเนี่ย ?

lnwza : (คิดในใจ) ไม่ใช่ลูกฟลุ๊ค รู้วิธีการวางเป้า รู้วิธีแพนกล้อง รู้วิธีพีค ลากหัวคมดีด้วย ทำไมไม่ไปเล่นเกม FPS ฟะ

lnwza : อ่อนให้เฉย ๆ หรอก แต่เอาเถอะ แพ้ก็คือแพ้ เธอมีทักษะการเล่นเกม FPS ที่น่าสนใจดี ฝีมือเก่งกว่าค่าเฉลี่ยในแรงก์เดียวกันหรือสูงกว่านิดหน่อย ก็ดี๊ ฉันยอมรับเป็นศิษย์ก็ได้

เด็กหนุ่ม : เยส !!!

lnwza : ลืมอะไรรึเปล่า

เด็กหนุ่ม : อะไรเหรอครับ

lnwza : ก่อนหน้านี้พูดว่าอะไร ถอนคำพูดซะ ฉุนนะที่โดนบอกแบบนั้น

เด็กหนุ่ม : แหะ ๆ ขอโทษด้วยครับ ผมคิดไม่ออกว่าจะกระตุ้นคุณยังไงดี

lnwza : ยกโทษให้

lnwza : ....

lnwza : ฝ้าย

เด็กหนุ่ม : ครับ ?

lnwza : ชื่อฉัน เธอล่ะ ?

เด็กหนุ่ม : ริคุ... ริคุครับ !! ริคุ นาคาอิครับอาจารย์ !!

และนี่คือจุดเริ่มต้นของการเป็นสุดยอดนักกีฬาอีสปอร์ตของผมครับ

ริคุ นาคาอิ อายุ 15 ปี สูง 171 ซม.

ฝ้าย อายุ 29 ปี สูง 152 ซม.