ลูกชายของครูผมขอได้ไหมครับ[ Kakashi XOc ]
เช้าที่แสนสดใส
ขออนุญาตเจ้าของรูปภาพนะคะ
เนื้อหาต่อจากนี้เป็นเพียงการมโนจากแอด มาร่วมสนุกไปด้วยกันนะคะ
[ คิดในใจ ]
บรรยาย
(กระซิบ)
//การกระทำ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนจะตามด้วยเสียงหวานที่คุ้นหูของผู้เป็นแม่
คุชินะ
ตื่นได้แล้วนะลูกวันนี้มีจับกลุ่มที่โรงเรียนไม่ใช่เหรอ
คุชินะ
ไปสายวันแรกแบบนี้ไม่ดีนะ
เสียงฝีเท้าดังออกมาจากห้องทางฝั่งขวา ก่อนจะตามด้วยเสียงปิดประตูห้องอย่างแรงของทางฝั่งซ้าย
คุชินะ
สองแสบปิดประตูห้องเบา ๆ หน่อยสิ!
คุชินะ
เดี๋ยวถ้าพังขึ้นมาแม่จะตีทั้งคู่เลยนะ!!
เร็นโตะ (เด็ก )
ไม่มีครั้งหน้าแน่นอนครับมะม๊า
คุชินะ
เช้านี้แม่ทำของโปรดทั้งาองคนไว้ให้ด้วยนะ
เร็นโตะ (เด็ก )
เห็นแล้วอิ่มเลยคับมะม๊า
คุชินะ
เดี๋ยวเถอะ!! //ยกตะหลิว
เร็นโตะ (เด็ก )
น่ากินมากกก
นารุโตะ (เด็ก)
รู้สึกหิวเลยนะเนี่ย
นารุโตะ (เด็ก)
รีบกินกันดีกว่า
เร็นโตะ (เด็ก )
//พยักหน้า
??
เอาล่ะคนสุดท้าย นามิคาเสะ เร็นโตะ
??
ครูประจำทีมเธอคือ อุจิวะ โอบิโตะ
เร็นโตะ (เด็ก )
รับทราบครับ
นารุโตะ (เด็ก)
ทำไมเร็นถึงถูกแยกจากฉันล่ะเนี่ย
นารุโตะ (เด็ก)
ไม่ชอบใจเลยแหะ
เร็นโตะ (เด็ก )
ไม่เบื่อหน้ากันบ้างรึไง
นารุโตะ (เด็ก)
ทำไมฉันต้องเบื่อหน้าน้องตัวเองด้วย
นารุโตะ (เด็ก)
อยากอยู่กับเร็นจัง~
นารูโตะกระโดดกอดน้องชายฝาแฝดของเขาแน่นนึบยิ่งกว่าแป้งข้าวเหนียว จนกระทั่ง..
" อุซึมากิ นารุโตะ ทำอะไรไม่ทราบ "
นารุโตะ (เด็ก)
ใครมันทำ-..
นารุโตะ (เด็ก)
ครูคาคาชิ...
เร็นโตะ (เด็ก )
โชคดีนะนารูโตะ
เร็นโตะ (เด็ก )
(ดีแล้วที่เราไม่ได้ทีมนี้เนี่ย)
เร็นโตะ (เด็ก )
(เจ้าคนนี้ถ้าได้อยู่ด้วยแล้วต้องติดนึบจนดึงไม่ออกยิ่งกว่าเจ้าพี่ชายเราอีก )
เร็นโตะ (เด็ก )
( ต้องรีบหนี-.. )
เร็นโตะ (เด็ก )
(-_-;)
มือหนาคว้าต้นแขนของเด็กชายเข้าของกลุ่มผมสีชาด พลางเอ่ยถาม
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
อรุณสวัสดิ์ เร็นโตะ
เร็นโตะ (เด็ก )
แหะ ๆ (รู้ตัวไวชะมัด)
เร็นโตะ (เด็ก )
อรุณสวัสดิ์ยามสายครับ
เร็นโตะ (เด็ก )
พี่-.. คะ..ครูโอบิโตะ!!
เร็นโตะ (เด็ก )
(สวรรค์เข้าข้าง!! )
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
อ้าว.. คาคาชิ
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
มาทำอะไรแต่เช้าเชียว
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ฉันก็มารับเด็กนักเรียนใหม่น่ะสิ
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ว่าแต่นายเถอะมาทำอะไร
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
ฉันมาเหมือนกับนายนั่นแหละ
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
เอาล่ะเด็ก ๆ
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
ใครสมาชิกทีม 4 มาทางนี้
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
คนสุดท้ายก็..
เร็นโตะ (เด็ก )
ไปก่อนนะนารูโตะ
เร็นโตะ (เด็ก )
เย็นนี้เจอกันที่บ้าน
ผมโบกมือลาให้นารูโตะก่อนจะรีบวิ่งตามพี่โอบิโตะออกไปจากห้อง
ขณะที่สายตาของใครบางคนยังคงทอดมองเด็กชายตัวเล็กตรงหน้าไม่กระพริบตา
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
เอาล่ะ พวกเธอที่เหลือตามฉันมานะ
เด็กของฉัน
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
พูดจริงเหรอ
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
นี่ไม่ใช่เรื่องที่นายจะเอามาพูดเล่นนะ
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ฉันไม่ได้พูดเล่น
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
รักเด็กคนนั้นจริง ๆ
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
ห่างกันสิบกว่าปีเลยนะ
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
ไม่ไหวหรอกมั้ง
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ไม่ลองก็ไม่รู้นี่
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
อีกอย่างฉันแค่ขอให้นายช่วยดูเขาให้หน่อย
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
แค่บางครั้งก็ได้
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
แน่ใจแน่นะว่า..
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ฉันไม่เคยพูดตรง ๆ กับนายเรื่องนี้
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
นายก็รู้ไม่ใช่เหรอ
[ คิดในใจ ]
บรรยาย
(กระซิบ)
//การกระทำ
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
[ จะไหวจริงเหรอ.. ]
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
[ อาจารย์จะอนุญาตเหรอเนี่ย ]
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
เร็นรอนานไหม
เร็นโตะ (เด็ก )
ว่าแต่พี่เรียกผมออกมาทำไมเหรอ
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
ก็.. //มองไปบนต้นไม้
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
พี่ว่าจะสอนแล้วก็จะถามอะไรนิดหน่อย
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
ถ้าในอนาคตมีโอกาสร่วมทีมกับนารุโตะอยากไปไหม
เร็นโตะ (เด็ก )
ไม่รู้สิครับ
เร็นโตะ (เด็ก )
แต่ถ้าจำเป็นแล้วเป็นคำสั่งคงไป
เร็นโตะ (เด็ก )
ว่าแต่พี่จะสอนอะไรผมเหรอ
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
เรื่องการเคลื่อนไหว
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
เธอยังเร็วไม่พอ สมาธิไม่จดจ่อกับสิ่งที่กำลังทำ
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
การความคุมคาถาของอาจารย์
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
คาถาเทพอัสนีเหิน
โอบิโตะ (ผู้ใหญ่)
จำเป็นต้องมีสองสิ่งนี้ที่สำคัญ
เร็นโตะ (เด็ก )
เข้าใจแล้ว
ขณะเดียวกัน ร่างสูงเข้าของกลุ่มผมสีเงินกำลังทอดมองเด็กชายตัวเล็กตรงหน้าด้วยแววตาที่อ่อนโยน ริมฝีปากภายใต้หน้ากากยกยิ้มขึ้นราวกับมีความสุขที่ได้เห็นความพยายามของเด็กชาย
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมเสียเธอไปเหมือนครั้งที่แล้ว
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ฉันอยากมีเธออยู่ข้าง ๆ เหมือนเมื่อก่อนจริง ๆ
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ฉันคงได้แต่หวังว่า...
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ครั้งนี้เธอจะเลือกฉัน
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
เด็กน้อยของฉัน
เร็นโตะ (เด็ก )
เมื่อยไปทั้งตัวเลยแหะ
เร็นโตะ (เด็ก )
อยากเดินถึงบ้านเร็ว ๆ
เร็นโตะ (เด็ก )
ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ-..
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ให้ฉันไปส่งที่บ้านเธอดีไหม
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ฉันมีธุระต้องไปหาอาจารย์พอดี
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
มาสิ ฉันจะไปส่ง
คาคาชิย่อตัวลง เขาหันมองเด็กชายตัวเล็กอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้ามองเขาด้วยความกังวลแต่ก็ยอมขึ้นหลังอีกฝ่าย
เร็นโตะ (เด็ก )
อย่าปล่อยผมตกนะ
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ไม่มีวันที่ฉันจะทำเธอตกหรอก
สิ้นเสียงทุ้มใบหน้าเล็กซบลงบนลาดไหล่กว้างของคนอายุมากกว่า มือเล็กที่เคยจับเสื้อแน่นค่อย ๆ คลายออก คาคาชิเลื่อนใช้มือข้างหนึ่งจับมือเล็กข้างหนึ่งไว้ พลันนึกถึงเรื่องราวในอดีตก่อนที่เขาจะได้กลับมาเจอเด็กคนนี้อีกครั้ง
ภารกิจสุดท้ายในชีวิตของ นามิคาเสะ เร็นโตะ หัวหน้าหน่วยลับ คือการลอบเข้าไปสืบข้อมูลในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ทว่าการทำภารกิจครั้งนั้นกลับเป็นภารกิจสุดท้ายที่เร็นได้ทำ ฉันยังจำได้ดีว่าวันนั้นเด็กคนนี้พูดอะไรกับฉันบ้าง มันเป็นวันที่ฉันหายใจได้ไม่ทั่วท้อง รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงต่อหน้าต่อตา ฉันอุ้มเด็กคนนั้นขึ้นหลังใบหน้าและมือของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด
" ผมดีใจที่ได้อยู่กับคุณ.. "
" แต่ว่า.. " คาคาชิพยายามสูดหายมจเข้าลึก ๆ เพื่อควบคุมเสียงของตัวเอง
ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับ แค่เปลี่ยนทิศทางการเดินออกไปจากในเมืองไปที่เนินเขา ใต้ต้นซากุระที่เป็นสถานที่แห่งความทรงจำ
มือเล็กสอดประสานมือหนาแนบแน่น ใบหน้าเล็กซีดลงจากการเสียเลือด ริมฝีปากบางขยับพูดบางอย่างกับคนอายุมากกว่า คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมือหนาประคองใบหน้าหวานไว้ ริมฝีปากของทั้งคู่ประทับจูบเพียงชั่วครู่ ก่อนที่คนตัวเล็กจะซบหน้าลงบนอกของคนอายุมากกว่า เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด คาคาชิโอบกอดร่างเล็กที่ไร้ซึ่งลมหายใจไว้แน่น
" ขอโทษ.. ฉันควรจะไปกับเธอ.. "
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ถ้าวันนั้นฉันยอมอ่อนข้อให้เธอ
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ฉันคงไม่ต้องเสียเธอไป
คาคาชิพึมพำกับตัวเอง ขณะที่เขายังคงลูบนิ้วเรียวของเด็กชาย พลางก้มมองมือเล็กด้านขวา
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
แหวนวงนั้น..
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
ถ้าเธอได้สวม..
คาคาชิ (ผู้ใหญ่)
มันจะเป็นยังไงนะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
