ภาพดำมืดสนิด พร้อมกับเสียงความคิดของใครคนหนึ่ง 'ที่นี้ที่ไหน..รู้สึก..หายใจไม่ออก' เขาลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเบาหวิวของล่างกาย

ภาพที่เขาเห็นตรงหน้านั้นมันทำให้เขารู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที ตอนนี้เขาลอยอยู่ใต้น้ำงั้นหรอ? แสงสีฟ้าอ่อนทูกทอล่ามาจากด่านบน เมื่อเจ้าของล่างรู้สึกได้ว่าเขากำลังอยู่ใต้น้ำและกำลังจะหายใจไม่ออก ก็รีบพยายามที่จะว่ายขึ้นไปด่านบนเนื้อผิวน้ำ

แต่ในขณะที่จะถึงจุกหมายอยู่นั้น เขาก็ได้รู้สึกถึงแรงดันน้ำที่ถาโถมเข้ามาหนักขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อเขาหันไปทางคลื่อน้ำที่กำลังซัดเข้ามานั้น

เขาก็ต้องตกใจที่เห็นตัวอะไรบางอย่างสีดำขนาดใหญ่ กำลังเคลื่อนที่เขามาใกล้เขาเรื่อยๆ จนกระทั้งมันอ้าปากอันใหญ่โตของมันที่มีฟันอันแหลมคมขนาดใหญ่หลายซี้เตียมจะขยัมเขาเข้าไป เขาคิดในใจ

'นี้มันอะไรกัน? เขากำลังจะถูกตัวอะไรบางอย่างกินงั้นหรือ? แล้วความรู้สึกร้อนๆหนาวๆนี้มันอะไรกัน' ความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้น เขาพยายามที่จะว่ายน้ำหนี พยายามที่จะร้องขอความช้วยเหลือแต่ก็ไม่สามารถร้องออกมาได้

ทันใดนั้นภาพก็ตัดไปเสียแล้ว พร้อมกับเสียงเรียกที่พยายามเรียกใครคนหนึ่งเหมือนกับจะปลุกก็ค่อยๆดังขึ้น เป็นระยะ ระยะ

" บลูป...บลูป..ตื่นสิลูก..บลูปได้ยินแม่ไหม " เสียงเรียกที่ค่อยดังขึ้น พร้อมกับเปลือกตาที่ค่อยๆเปิด

" บลูป เป็นอะไรรึป่าวลูก " เสียงที่คุ้นเคยกำลังเรียกเขา พร้อมกับทำสีหน้าเป็นห่วง"ผมไม่เป็นอะไรคับแม่" เด็กหนุ่มพูดและยิ้มให้กับผู้เป็นแม่

"ไม่เป็นอะไรแน่น่ะลูก แม่เข้ามาดูเราเมื่อกี่เห็นเรานอนกลั้นหายใจอยู่" ผู้เป็นแม่พูดออกมาพร้อมกับเข้าไปกอกเขา

"ไม่เป็นไรคับแม่ ผมแค่ฝันร้ายนิดหน่อยคับ" เขาพูดออกมาพร้อมกับกอดผู้เป็นแม่ตอบ

"ฝันร้ายอีกแล้วหรอ บลูป แต่ทำไมคราวนี้มันหนักกว่ารอบก่อนๆล่ะ"ผู้เป็นแม่พูดพรางลูบหัวลูกชาย "ไม่เป็นไรจริงๆใช้ไหมลูก"

"คับ ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ" เขาพูดออกมาและยิ้มให้ผู้เป็นแม่ เพื่อหวังให้ท่านสบายใจขึ้น

"งั้นออกไปกินข้าวได้แล้วแม่ทำไว้ให้ เดี๋ยวแม่จะออกไปข้างนอก" ผู้เป็นแม่พูดพรางยืนขึ้นไปเปิดประตูพร้อมกับหันมามองหน้าลูกชายและพูดทิ้งท้ายไว้ว่า

"ถ้ายังนอนไม่เต็มอิ่ม ก็นอนต่อเถอะลูก" พูดพรางเดินออกไปพร้อมกับปิดประตู

.....กลึบ.....

..กลึง..

หลังจากที่แม่พูดจบพลางปิดประตูออกจากห้องผมไป ผมก็ได้ลุกออกจากเตียงเพื่อจะไปอาบน้ำ อาบไปพลางก็คิดไปพลาง ว่าทำไมผมถึงฝันแบบนั้นซ่ำไปซ่ำมา

ในความฝันนั้นทุกคลังผมจะเห็นตัวอะไรบางอย่างสีดำตัวใหญ่คล้ายกับวาฬแต่ใหญ่กว่ามามันเป็นอะไรที่หน้ากลัวมากไหนจะความรู้สึกที่เหมือนกับไม่ใช้แค่ฝันอีก

หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ไปกินข้าวที่แม่ทำไวให้ (ขอโม้นิดนึงแม่ผมทำอาหารอร่อยมาก ไม่มีใครสู้แม่ผมได้หรอก \>°<) ผมออกมาจากบ้านกะว่าจะไปที่บาร์

ผมอยู่ในเมื่อที่เลียกได้ว่ามีบาร์เยอะมากมีการค้าขายที่หลากหลาย ผมเดินออกมาจากบ้านผ่านตลาดกลางที่มีผู้คนมากมายที่เข้าเมืองเพื่อมาเที่ยวไม่ก็นำของมาขาย ในขณะที่ผมคิดและนึกอะไรไปเลื่อยเปื่อยอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงใครคนนึงเรียกผม

"บลูป..จะไปไหนล่ะ" ป้าราณคับ ป้าเขาเป็นคนขายของอยู่ตลาดกลางนี้และคับ

"ใช้คับ ป้ามีอะไรให้ช่วยหรอคับ" ผมถามไปเพราะปกติป้าราณจะชอบให้ผมไปส่งของให้

"บลูไปช่วยไปส่งของให้ป้าหน่อยได้ไหมจ๊ะ"ป้าเขาพูดพรางยิ้มให้ผม (ผมว่าแล้วว่าให้ส่งของ ไม่ใช้ไม่เต็มใจน่ะคับแต่มันบ่อยจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วอ่ะ)

"ได้คับ" หลังจากที่ผมบอกป้าราณไปอย่างนั้นป้าราณก็เริ่มบอกที่อยู่ที่จะให้ผมเอาของไปส่ง

"คับงั้นผมขอตัวก่อนน่ะคับ"ผมรับของจากป้าราณแล้วเดินออกมา ที่ผมเลือกที่จะเดินไม่ใช้เพราะไม่รถหรอกน่ะคับแต่ บาร์มันอยู่ใกล้ๆคับ

ในขณะที่ผมเดินไปตามขอบของถนนก็มีใครบางคนเดินชนไหล่ผม เมื่อผมหันกับไปดูเขาก็หายไปแล้ว 'คนอะไรเดินไวเกิน แถมไม่ขอโทษที่เดินจนผมด้วยน่ะ'

ผมเดินเข้าบาร์มาและเอาของที่ป้าราณฝากเดินเอาไปให้กับเจ้าของบาร์ ทันทีที่ลุงเจ้าของบาร์เห็นผมก็ทักผมทันที่เลยคับ

"อ้าวบลูป มาแล้วหรอวันนี้มาช้ากว่าทุกวันน่ะ" ใช้คับปกติผมจะมาที่นี้เกือบทุกวันคับ

"คับ ตื่นสายนิดหน่อยคับ ป้าราณฝากของมาให้คับ"ผมพูดตอบพรางยื่นของให้ลุงสนมใช้คับลุงเจ้าของบาร์ชื่อลุงสนมคับ

"ฝากอะไรมาอีกล่ะยายนั้น"ผมได้แต่ส่ายหน้าให้กับคำถามของลุงสนมแล้วนั้งลงที่โต๊ะหน้าเคาน์เตอร์ รอลุงสนมไปเก็บของที่หลังร้าน

"ช่วงนี้ตื่นสายบ่ายนะเราอ่ะ มีเรื่องอะไรให้เคลียดรึป่าว" ลุงสนมเดินออกมาพร้อมกับถามผม

"ฝันร้ายอ่ะลุง"

"ฝันเกียวกับเรื่องอะไรล่ะเล่าให้ลุงฝันสิเห็นอย่างงี้ลงกูมีประสบการณ์น่ะ"ลุงแกพูดพรางยักคิ้วให้ผม

ผมไม่เถียงเรื่องที่แกมีประสบการณ์การหรอกเพราะสมัยก่อนแกออกล่องเรือบ่อย ผมเลนเล่าให้ลูกสนมฝันเกี่ยวกับฝันนั้น

หลังจากเล่าให้ลุงสนมฟังแล้วแกก็ทำหน้านิ้งไปเลย แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

"มันก็มีอยู่น่ะตำนานที่เกี่ยวกับสัตว์ร้ายในมหาสมุทรน่ะว่ากันว่าบางคนเคยได้ยินเสียงแปลกๆกลางมหาสมุทรด้วยตอนออกไปส่งสินค้า"

"แล้วอย่างไงต่อคับ"

"ไม่รู้สิ" ลุงแกพูดพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ให้ผม

"อ่าวลุงจะมาทำงี้ไม่ได้น่ะมาเล่าให้ฟังแล้วทิ้งท้ายไวแบบนี้เนียน่ะ" ผมหันมาอีกที่บุงแกก็หายไปแล้วคับ 'อ่าวอะไรว่ะ คนที่นี้เขาเดินไวกันเกิน' นึกแล้วก็เซ็ง

ผมรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจกับเรื่องที่ลุงสนมแกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่เชือเถอะผมปล่อยวางได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงไปตามตื้อให้ลุงสนมเล่าให้ฟัง ทำไงได้ง่าก็คนมันอยากรู้นิหว่า

นั้นไงพูดถึบปุบก็มาปับ "ลุงค้าบบ" ผมพูดพลางรีบเข้าไปเกาะแขนลุม ผมไม่อยากให้ลุงเขาหนีไปอีก

"อะไร" ลุงสนมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ้งๆหันมามองหน้าผม

"ลุงเล่าให้ผมฟังเถอะ นะคับ"พูดเสร็จก็กระพิบตาปลิบๆให้ลุงสนม ลุงสนมจะได้รู้ว่าผมอยากรู้แค่ไหน

..เฮื้อยยย.. ลุงแกถอนหายใจเหมือนเหลืออดกับผม

"ก็ได้ๆ นั้งลงจะเล่าให้ฟัง"

ผมนั้งลงตามที่ลุงแกบอกเพื่อเตียมรอฟัง ลุกแกมองผมซักพักแล้วเริ่มถามก่อนจะเล่าเรื่อง

"จำเรื่องของพ่อแก่ได้ไหม ที่ออกไปส่งสินค้าแล้วหายไปหน่ะ"ลุงแกถามเสียงเบากว่าตอนคุยกันเมื่อกี่นิดหน่อย

"ก็พอจำได้คับแม่เคยเล่าให้ผมฟัง" ใช้คับพ่อผมเป็นคนดูแลเรือส่งสินค้าที่ท่าเรือ ใกล้ๆนี้เอง แม่ผมบอกว่าพ่อเสียตอนผมอายุ 6 ขวบแต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วล่ะ จนตอนนี้ผมอายุ 18 แล้ว

"แต่ตอนนั้นแม่บอกว่าพ่อเสียไปแล้วนี้คับ" ผมไม่ได้รู้สึกเศร้าเพราะเรื่องมันผ่านมานานแล้ว และตอนนั้นผมยังเด็กไม่แปลกที่จะจำไม่ได้

"มันก็ไม่แน่ ไม่มีใครรู้หรอกว่าตายหรือรอดแต่ที่แน่ๆ" นั้นหน่าเว้นช่วงอีกและ ชอบทำให้รุ้นตลอด

"มีลูกเรื่อที่ไปส่งสินค้ากับเรือที่ บานอตร์ไปรอดชีวิตกับมาหนึ่งคน"

บานอตร์ คือชื่อพ่อผมเอง (อ่านว่า บา-นอตร์ นะคับ ไม่ใช บาน-อตร์)

"แล้ว..อย่างไงต่อหรอคับ?" ผมถามด้วยความส่งใสเพราะลุงแก่ทิ้งท้ายนานเกิน

"ลูกเรือคนนั้นเล่าว่าก่อนที่เรือจะร่มนั้นมีฝนตกหนักมากแต่ผืนน้ำกับนิ้งสนิต" ผมมองหน้าลุงแกอย่างอยากรู้

"แต่ทันที่ทีฟ้าร้องก็ได้มีเสียงบางสิ่งบางอย่างดังก้องกังวาลไปทั้วทุกบริเวณ และก็ได้มีครื้นขนากใหญ่สัดเขามาหาเรืออย่างจังจนเรือร่มและ"

"และะะะ...." อะไรต่อล่ะคับลุง?

"และลูกเรือคนนั้นก็เล่าต่ออีกว่า หลังจากเรือร่มก็ได้มีสัตว์ขนาดใหญ่รูปร่างเหมือนปลาวาฬแต่ใหญ่กว่าฟันของมันมีเป็นพันๆซี้ มันพุ่งเข้ามาหาเรืออย่างจัง"

สัตว์ขนาดใหญ่ คล้ายวาฬงั้นหรือ ? เสียงแปลกๆ ?ทำไมเรารู้สึกคุ้นๆจัง มันบังเอิญ ไปหรือเปล่า น่ะ

"แล้วลูกเรือคนนั้นก็บอกว่าอยู่ดีๆภาพก็ตัดไป" ลุงแกพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปหยิบแก้วพร้อมเทน้ำป่าวมาให้ผม

"ลุกคับ"ดื่มน้ำเสร็จผมก็หัมาถามลุงแกต่อ

"มีอะไร"ลุงแกพูดก่อนจะหันมาหาผม

"เรื่องที่ลุงเล่าให้ผมฟังเกี่ยวกับลูกเรือคนนั้นน่ะคับ"

"ทำไมหรอ?"ลูกแกพูดพลางเลิกคิวเป็นเชิงถามให้กับผม

"ป่าวคับไม่มีอะไร ผมแค่อยากรู้ว่าลูกเรือคนนั้นอยู่ไหนหรอคับ"

"เขาตายแล้ว ว่ากันว่าหลังจากเขากับมาได้ 1 เดือนอยู่ดีๆก็ตาย"ลุงแกพูดเสียงนิ้ง

"ทำไม มีอะไรรึป่าว"

"ก็แค่เรื่องที่ลูกเรือคนนั้นเล่าให้ลุงฟัง มันคล้ายกับฝันของผมเท้านั้นเองคับ"

"ลุงว่ามันจะมีอะไรที่ เกี่ยวค้องกันไหมคับ" ผมถามบวกทำหน้าสงใสให้กับลุง

"ไม่รู้สิ แต่เดี๋ยวนี้มีคนพูดกันบ่อยอยู่น่ะเรื่องเสียงแปลกๆที่ได้ยินตอนไปส่งสินค้าหรือหาปลาอะไรทำนองนั้น" ลูกแกพูดเสร็จก็หันไปหยิบผ้ามาเช็ดขวดเหล้า

"ลุงว่าเรื่องที่ลูกเรือคนนั้นเล่าจะเป็นจริงไหมคับ"

"บางคนก็บอกว่าเป็นเรื่องจริงบางคนก็บอกว่าลูกเรือคนนั้นเขาบ้าเพราะแค่เจอเหตุการเรือร่ม"

"งั้นผมขอตัวกับก่อนน่ะคับ"ผมพูดพลางลุกขึ้นยืน

"วันนี้กับเร็วน่ะเรา มีอะไรรึป่าว"

"ป่าวคับพอดีผมรู้สึก ง้วงเชยๆเมือนคืนนอนไม่ค่อบหลับคับฝันทั้งคืน"

"เออๆงันจอกันพรุ่งนี้"

"คับลุง" ผมพูดพร้อมกับเดินออกไปแต่ในขณะที่ผมกำลังจะออกจากประตูร้านไปอยู่นั้น ผมก็รู้สึกเหมือมีใครบางคนกำลังจ้องผมอยู่จึงหันหลังไปมองก็เจอแต่ชายคนนึงสวมผ้าคลุมหัวนั้งดื่มเหล้าอยู่

"ก็ไม่มีอะไรนี้หว่า" ผมพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับเดินออกจากร้านไป.