เสียงเครื่องดื่มกระทบแก้วเบาๆเคล้ากับเสียงหัวเราะของผู้คนในร้านกาแฟกลางเมืองบ่ายวันเสาร์ที่แดดอ่อนๆช่างดูอบอุ่นพอดี

"จีนัส มองอะไรอยู่?"

เสียงทุ้มนุ่มของ ลูก้า ดังขึ้นข้างหู ดึงสติ จีนัส ที่กำลังเหม่อมองท้องฟ้าให้หันกลับมา

"อ๋อ...เปล่าแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ" จีนัสยกยิ้มบางๆแต่ก็ไม่อาจหลอกตาลูก้าที่จ้องเขาเขม็งได้

"คิดอะไร ถึงได้ทำหน้าแบบนั้น?"

"ก็..." จีนัสชะงักไปนิด ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบแทนคำตอบ แต่คนตรงหน้าก็ยังคงนั่งพิงพนักเก้าอี้ สอดมือไว้ใต้ท้ายทอย แล้วจ้องเขาเหมือนจะมองทะลุเข้าไปในใจ

"จีนัส..."

เสียงเรียกชื่อเบาๆแฝงแรงกดดันนิดๆนั่นทำเอาจีนัสถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งในที่สุด

"แค่คิด...ว่าถ้าเรา...รักกันไม่ได้ แล้วสุดท้าย เราจะเหลือใคร"

ลูก้านิ่งไปพักหนึ่ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นสะท้อนประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออก

"แล้วทำไมถึงคิดแบบนั้น?"

น้ำเสียงของลูก้าเบากว่าปกติ ราวกับกลัวว่าถามเสียงดังแล้วมันจะทำให้ความเปราะบางที่จีนัสซ่อนอยู่แตกสลาย

จีนัสวางแก้วลงบนโต๊ะ ก่อนจะพึมพำออกมาเหมือนพูดกับตัวเอง

"เพราะบางอย่าง...มันเปลี่ยนไม่ได้ไงลูก้า"

"...จีนัส" ลูก้าเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้แน่น อบอุ่น นุ่มนวล และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่มากกว่าคำพูด

"อย่าคิดหนีอีกเลยได้ไหม" ลูก้ากระซิบเสียงพร่า

"ถ้าเรารักกันไม่ได้...งั้นก็ไม่มีใครที่เหมาะสมกับฉันอีกแล้ว"

"ไม่มีใครเลย นอกจากนาย"

จีนัสเบือนหน้าหนี แอบกลั้นน้ำตาเอาไว้ รู้ว่าตัวเองหวั่นไหว แต่เขาก็ยังกลัวอยู่ดี...

"แล้วไปร์ทกับภามล่ะ..." จีนัสพึมพำ

ลูก้าขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมองอีกโต๊ะหนึ่งที่ ไปร์ท เพื่อนสนิทของเขากำลังยืนทะเลาะกับ ภาม เพื่อนของจีนัสเบาๆแบบไม่มีเสียง แต่เต็มไปด้วยพลังงานประหลาด

"เอ่อ...เห็นไหม" ลูก้าเอียงคอน้อยๆแล้วยิ้มแห้ง

"อะไร?"

"ไม่ใช่แค่เราสองคนหรอกที่มีเรื่องวุ่นวาย..." ลูก้าอมยิ้มขณะเอ่ยต่อ "...นั่นก็เหมือนกัน"

จีนัสหันไปมองตาม ก่อนจะหลุดหัวเราะเบาๆ

"ไปร์ทกับภามนี่...เหมือนจะกัดกันทุกครั้งที่เจอ แต่ก็ยังหากันเจอทุกทีเนอะ"

"ใช่" ลูก้าพยักหน้า "เพราะลึกๆแล้วเขาสำคัญต่อกันไง"

จีนัสชะงัก ดวงตาคู่นั้นสบกับลูก้าอย่างไม่ตั้งใจ จนรู้สึกถึงบางอย่างที่พุ่งเข้ามาในอก

"...เราเองก็เหมือนกันใช่ไหม"

ลูก้ายิ้มอ่อน เอื้อมมืออีกข้างมาเชยคางของจีนัสเบาๆบังคับให้เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเต็มๆ

"จีนัส" น้ำเสียงเขาอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน

"ถ้านายยังกลัว...ก็จับมือฉันไว้แน่นๆ"

"ถ้ายังลังเล...ก็ให้เวลาตัวเอง"

"แต่ถ้าวันหนึ่ง...นายคิดจะปล่อยมือฉันไปจริงๆ"

"ก็ช่วยบอกฉันหน่อย"

"จะได้ปล่อยตัวเองไปพร้อมกัน"

จีนัสเม้มปากแน่น ความรู้สึกหลายอย่างตีกันยุ่งในอก แต่แล้วก็ยกมือขึ้นจับมือของลูก้าไว้แน่น

"ฉันไม่อยากปล่อยมือ..." เขากระซิบแผ่วเบา

ลูก้ายิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มๆของจีนัสเบาๆอย่างปลอบโยน

"งั้นก็อยู่ด้วยกัน"

"ต่อให้ทั้งโลกไม่เข้าใจ ต่อให้ไม่มีใครรักเรา..."

"เราก็จะรักกันเอง"

เสียงหัวใจจีนัสเต้นโครมครามราวกับจะทะลุออกมาจากอก รอยยิ้มที่หายไปนานค่อยๆกลับมาทาบบนใบหน้าอีกครั้ง

และในมุมหนึ่ง ไปร์ทกำลังกระซิบกระซาบกับภามด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"ทำไมต้องทำตัวน่ารำคาญขนาดนี้ด้วยวะ ภาม!"

"แล้วใครบอกให้นายมาอยู่ใกล้ ๆ ฉันเล่า! ไปร์ท!"

"โว้ย!! ก็เพราะมึงไง!!"

"มึงเองต่างหากที่เข้ามาหา!!"

สองคนกัดกันเหมือนแมวกับหมา แต่พอหันหลังเดินจากกันไป กลับหันกลับมามองกันโดยไม่รู้ตัว...

---

...🩷...

เสียงประตูร้านกาแฟเปิดแล้วปิดอีกครั้งเมื่อ ไปร์ท เดินกระแทกเท้าออกไปก่อนโดยไม่รอใคร ส่วน ภาม ก็รีบเดินตามหลังมา สีหน้าไม่สบอารมณ์ไม่แพ้กัน

"เฮ้ย! ไปร์ท! เดี๋ยว!"

ภามตะโกนเรียกขณะที่อีกฝ่ายเดินหนีด้วยท่าทีหงุดหงิดสุดขีด

ไปร์ทหยุดกึกกลางถนน หันขวับกลับมามองด้วยสายตาดุดัน

"อะไรอีกวะภาม! เบื่อหน้าไม่ใช่เหรอ!?"

"ใครบอกว่ากูเบื่อ!" ภามสวนเสียงดังไม่แพ้กัน คนผ่านไปผ่านมาหันมองเป็นตาเดียวแต่สองหนุ่มตรงหน้ากลับไม่สนใจเลยสักนิด

"ไม่เบื่อแล้วทำหน้าเหมือนอยากถีบกูอยู่ตลอดเวลาทำไมวะ!"

"ก็เพราะมึงมันน่าถีบไงไปร์ท! จะไปไหนก็ไปเลย กูไม่ได้อยากรั้ง!" ภามสะบัดหน้าหนี มือกำชายเสื้อแน่น

ไปร์ทกัดฟันกรอด สองหมัดกำแน่นข้างตัว

"งั้นมึงจะตามกูมาทำไม!"

ภามเงียบไปแค่เสี้ยววินาทีก่อนจะตะโกนกลับ

"ก็เพราะกูเป็นห่วงไงโว้ย!"

เสียงนั้นดังลั่นจนคนเดินถนนหยุดฝีเท้ากันไปหลายคน ไปร์ทเองก็ชะงักไปทันที

ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดวงตาคมกริบสั่นไหวในชั่วพริบตาหนึ่ง

"...ภาม" ไปร์ทเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเบากว่าทุกครั้ง

แต่ภามไม่รอให้เขาพูดอะไรต่อ เดินตรงเข้ามาใกล้จนระยะห่างเหลือแค่เพียงลมหายใจ

"กูจะพูดแค่ครั้งเดียว" ภามจ้องตาเขาแน่วแน่ "กูไม่อยากเห็นมึงเป็นอะไร"

"ไม่อยากให้มึงเดินหนีไปจากกูเหมือนคนไม่รู้จักกัน"

เสียงสั่นนิดๆแบบที่ภามไม่เคยยอมแสดงออกทำเอาไปร์ทใจสั่นไปทั้งอก

เขาเบือนหน้าหนี ซ่อนสีหน้าที่กำลังสั่นไหวไว้ไม่ทัน

"จะบ้าเหรอ..." ไปร์ทพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง

"เออ กูมันบ้า" ภามสวนกลับทันควัน "บ้าจนไม่รู้ว่ากูหวงมึงขนาดไหนแล้ว!!"

ไปร์ทเบิกตากว้าง

ลมหายใจสะดุดไปหนึ่งจังหวะ

"...ภาม"

"...แล้วมึงล่ะ" ภามถามต่อ ดวงตาคู่นั้นสะท้อนความคาดหวังที่เกินกว่าคำว่าเพื่อน "มึงไม่รู้สึกเหรอ"

ไปร์ทเม้มปากแน่น ความรู้สึกที่กดเอาไว้มาตลอดพุ่งขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอยจนพูดไม่ออก

ไม่ใช่ไม่รู้สึก

ไม่ใช่ไม่เคยสังเกต

แต่เขากลัว...

กลัวว่าไอ้ความรู้สึกโง่ๆพวกนี้จะทำให้มิตรภาพที่มีมาตั้งแต่เด็กพังไม่เป็นท่า

"กู..." ไปร์ทเสียงแผ่ว รู้สึกถึงมือของภามที่เอื้อมมาคว้าข้อมือเขาแน่นๆ

"มึงไม่ต้องพูดอะไร" ภามพูดเบาๆ"แต่ถ้าใจมึงยังเต้นแรงเหมือนกูตอนนี้ ก็อย่าเดินหนีไปอีก"

ไปร์ทมองอีกฝ่ายด้วยสายตาสั่นไหว มือที่ถูกจับแน่นขยับนิดหน่อย แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ดึงออก

"...ใจเต้นจนจะระเบิดอยู่แล้วไอ้โง่" ไปร์ทกระซิบตอบเสียงพร่า

ภามหลุดยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่ทั้งโล่งใจ ทั้งโง่เง่า และทั้งดีใจที่สุดในชีวิต

"งั้นก็อย่าหนีกูอีก เข้าใจไหมไปร์ท"

ไปร์ทพยักหน้าเบาๆก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียดเหมือนระบายความตึงเครียดทั้งหมดออกมา

"มึงมันน่าเบื่อ...แต่ก็ช่างเถอะ กูเองก็เลิกเบื่อมึงไม่ได้เหมือนกัน"

ประโยคนั้นทำเอาภามหัวเราะเบาๆก่อนจะออกแรงดึงไปร์ทเข้ามากอดแน่นๆท่ามกลางสายตาคนรอบข้างที่เริ่มชินชาและพากันเมินเฉย

ไปร์ทขืนตัวนิดหน่อยตามนิสัย แต่สุดท้ายก็ยอมพิงหน้าผากกับไหล่ของภามอย่างอ่อนแรง

"ถ้าเรารักกันไม่ได้แล้วใครจะรักวะ ภาม" เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นในอ้อมแขน

"ไม่มีใครรักได้เท่ากูหรอก" ภามตอบกลับด้วยเสียงหนักแน่น

กลางถนนเมืองที่ผู้คนขวักไขว่

สองหัวใจที่เคยเดินสวนทาง

ก็กำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกันในที่สุด...

---

...🩷...

เสียงกระดิ่งหน้าร้านกาแฟดังแผ่วเบา เมื่อลูกค้าสองคนใหม่เดินเข้ามาลูก้า ก้าวเท้าเข้ามาก่อน ตามด้วย จีนัส ที่ยังหันไปมองข้างนอกอย่างสงสัย

"ไปร์ทกับภามมันไปไหนวะ เห็นเดินออกไปด้วยกันนี่" จีนัสพึมพำขณะกวาดตามองไปรอบร้านที่เหลือแต่โต๊ะว่างๆ

"น่าจะทะเลาะกันอีกมั้ง..." ลูก้าตอบเสียงเรียบ แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก

ทั้งสองเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะมุมเดิมที่เพื่อนๆนั่งด้วยกันเป็นประจำ แต่ก่อนจะนั่งลง จีนัสก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่หน้าร้าน

"เฮ้ยๆลูก้า มึงดูนั่นดิ!"

เสียงตื่นเต้นของจีนัสทำให้ลูก้าหันตามสายตา

ทันทีที่เห็นภาพนั้น ทั้งคู่ก็ชะงักงันไปโดยอัตโนมัติ

ผ่านกระจกใสบานใหญ่ พวกเขาเห็นภาพชัดเจน—ไปร์ท กับ ภาม กำลังกอดกันแน่นอยู่ตรงหน้าร้าน ใบหน้าของไปร์ทซบอยู่กับไหล่ของภาม ส่วนภามเองก็กอดแน่นราวกับไม่อยากปล่อยอีกฝ่ายไปไหนอีกเลย

ลมหายใจของลูก้ากับจีนัสเหมือนหยุดไปชั่วขณะ

"...โห ไอ้ภาม ไอ้ไปร์ท" จีนัสอ้าปากค้าง พึมพำเหมือนกลัวเสียงดังเกินไป

"กูว่านี่ไม่ใช่แค่ทะเลาะธรรมดาแล้วล่ะ" ลูก้าพูดเสียงเบา แต่สายตาเต็มไปด้วยแววเอ็นดูที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ

จีนัสกลั้นขำสุดชีวิต ก่อนจะหันไปกระซิบใส่หูลูก้า

"กูว่ากูได้กลิ่นความรักว่ะ..."

ลูก้าเหลือบมองอีกที แล้วหัวเราะเบาๆพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะ มองเพื่อนสองคนที่ยังอยู่ในอ้อมกอดกันตรงนั้นด้วยสายตาขบขัน

"ไปร์ทนี่ก็นะ... แค่หวงก็พูดตรงๆไม่ได้ ต้องหาเรื่องทะเลาะก่อนทุกที" ลูก้าเปรย

"เหมือนใครบางคนเลยนะ" จีนัสหรี่ตามองมาอย่างมีเลศนัย

ลูก้าเลิกคิ้ว "ใครวะ?"

"ก็..." จีนัสลากเสียงยาวก่อนจะเท้าคางแล้วหรี่ตาลงยิ้มเจ้าเล่ห์ "ก็...มึงไง"

ลูก้าหลุดหัวเราะในลำคอ "กูไปหวงใครวะ"

"ไม่รู้ดิ" จีนัสไหวไหล่ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ "แต่เวลากูคุยกับคนอื่นทีไร มึงทำหน้าเหมือนจะไปต่อยเขาทุกที"

ลูก้าเงียบไปแวบหนึ่ง ดวงตาสีเข้มหลุบต่ำนิดๆก่อนจะกระแอมไอกลบเกลื่อน

"ก็มึงมันน่าหวง" ลูก้าพูดเสียงเบาเหมือนพูดกับตัวเอง

จีนัสเลิกคิ้วสูง

"หืม? ว่าไงนะ?"

"เปล่า" ลูก้าตอบเสียงเรียบ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยผ่านง่ายๆ

"กูได้ยินนะ" จีนัสยิ้มกว้าง "พูดอีกดิ"

ลูก้าเหลือบตาขึ้นมองอย่างระอา แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจยาวๆ

"...กูบอกว่ามึงน่าหวง" เขาพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ประโยคนั้นทำเอาจีนัสนิ่งไปหนึ่งวินาที ก่อนที่ใบหูจะขึ้นสีแดงจางๆอย่างห้ามไม่ได้

"มะ...ไม่ต้องพูดจริงจังขนาดนั้นก็ได้มั้ง" จีนัสพึมพำเสียงเบา

"ใครพูดเล่น" ลูก้ายักไหล่ พลางหยิบแก้วน้ำขึ้นจิบอย่างไม่ใส่ใจ แต่ดวงตาที่แอบมองอีกฝ่ายจากขอบแก้วนั่นมันไม่อาจซ่อนรอยยิ้มเอ็นดูได้เลย

"ไอ้บ้า" จีนัสเบะปาก ใจกระตุกวูบวาบอย่างห้ามไม่อยู่

บรรยากาศระหว่างสองคนเงียบลงไปชั่วครู่ มีเพียงเสียงช้อนกาแฟกระทบแก้วดังแผ่วๆ

ไม่นานนัก ไปร์ทกับภามก็เดินกลับเข้ามาในร้านอีกครั้ง หน้าตาแดงก่ำเหมือนเพิ่งผ่านอะไรหนักหน่วงมา

"อะไรมองกันนักวะ" ไปร์ทถามเสียงขุ่น เมื่อเห็นสายตาของลูก้าและจีนัสที่จ้องมาอย่างรู้ทัน

"ไม่มีอะไร๊" จีนัสลากเสียงตอบ ใบหน้ายิ้มทะเล้น

"แค่เห็นฉากน้ำเน่าๆหน้าโลตัสนิดหน่อยเอง" ลูก้าพูดเรียบๆแต่แฝงแววขำขันไว้เต็มเปี่ยม

ไปร์ทกับภามชะงักไปทันที สีหน้าขึ้นสีแดงอย่างไม่ต้องสงสัย

"ไอ้พวกเวร!!" ไปร์ทสบถแล้วรีบเดินหนีไปนั่งโต๊ะอีกฝั่ง ส่วนภามก็ได้แต่เกาหลังคอแก้เขิน แล้วเดินตามไปนั่งข้างๆ

ลูก้าเท้าคางมองตามเพื่อนสองคนด้วยแววตาอ่อนโยนที่แม้แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัว

"สุดท้ายก็เป็นเรื่องน่ายินดีว่ะ" ลูก้าพูดเบาๆ

"อืม..." จีนัสพยักหน้า

จากวันนี้ไป พวกเขาจะไม่ได้แค่เป็นกลุ่มเพื่อนธรรมดาอีกแล้ว

แต่จะกลายเป็นคนที่ก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่าง 'เพื่อน' และ 'คนสำคัญ' ไปด้วยกัน...

---

...🩷...