ท้องฟ้ายามเช้าคลุมเครือไปด้วยสายหมอกสีเทา

หนากว่าทุกวันที่ผ่านมา

มินตรา เด็กสาววัยสิบหก ก้าวออกจากกระท่อมไม้เล็กๆ  ของเธอ สูดหายใจลึก รู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบแปลกประหลาดที่เกาะติดตามผิวหนัง

ราวกับว่ามีบางสิ่งในหมอกที่ไม่อาจมองเห็นได้

"ทำไมหมอกวันนี้มันหนาแบบนี้นะ..." มินตรา

พึมพำกับตัวเอง 

ขณะที่เธอเดินผ่านลานกลางหมูบ้าน เธอเห็นชาวบ้านนั่งรวมกัน สีหน้าเต็มไปด้วยความวังวล

หลายคนไออย่างรุ่นแรง เด็กนอนซมอยู่ในอ้อมแขนแม่ของพวกเขา

"คุณตาเกิด..." มินตรารีบวิ่งไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน

"เกิดอะไรขึ้นคะ"

ชายชราผู้เคร่งขรึมถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดเสียงแผ่วว่า

"หมอกนี้...มันไม่ใช่หมอกธรรมดา

มันคือ'หมอกปีศาจ' ตามตำนานเก่า... ใครที่สูด

มันเข้าไปนานๆ จะป่วย...แล้วก็..."ตาเกิดชะงัก

ไป ดวงตาเศร้าสร้อย  "แล้วก็อะไรคะ? "มินตราถามเสียงสั่น

"แล้วก็หลับไป...และไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีก"

คำพูดของตาเหมือนหินหนังทับลงกลางอกมินตรา

"แต่..ต้องมีวิธีแก้ไขสิคะ!" มินตราพูดเสียงสั่น

เธอกำมือแน่น

คืนนั้น หลังจากดูแลแม่ที่เริ่มมีอาการไอไม่หยุด

มินตราเดินเขาไปในห้องเก็บของเก่า

เธอค้นหาหนังสือตำราที่คุณยายเคยทิ้งไว้

จนกระทั่งพบสมุดปกหนังเก่าๆ เล่มหนึ่ง

ฝุ่นจับหนาแน่นจนต้องปัดออก    เธอเปิดมันออก

มือสั่นเล็กน้อยเมื่ออ่านเจอข้อความ

ด้วยหมึกซีดจาง :

|" หากหมอกปีศาจคืนชีพ จงตามหาคริสตัลแห่ง 

   สายหมอก

   คริสตัลเพียงหนึ่งเดียว จะขับไล่ความมืดมิด

   จากดินแดน..."

ใต้ข้อความมีแผ่นที่เก่าๆ วาดด้วยมือ เส้นทางพาดผ่านป่าลึก ลำธาร และภูเขาสูงชัน

ก่อนจะหยุดที่ "หุบเขาลืมเลือน"- สถานที่ที่ไม่มีใครอยากไป

เสียงไอหนักๆ ของแม่ดังลอดมาอีกครั้งจกห้องข้างๆ     มินตรากำหนังสือแน่น น้ำตาซึมที่หางตา

"หนูจะไม่ยอมแพ้..." เธอกระซิบกับตัวเอง  "หนูจะ

ต้องช่วยทุกคนให้ได้ "

รุ่งสางวันถัดมา  มินตราเตรียมกระเป๋าเป้ใบเล็ก

บรรจุน้ำ ขนมปังแห้ง และผ้าคลุมหันฝน

เธอสวมสร้อยหินหยกที่ยายเคยให้ไว้

สัญลักษณ์ของความกล้าหาญ

ก่อนออกจากบ้าน  มินตรายืนมองท้องฟ้าอีกครั้ง

หมอกยังหนาทึบ และดูเหมือนจะเข้มขึ้นเรื่อยๆ

เธอสูดหายใจลึก  แล้วก้าวสู่เส้นทางที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

เสียงลมพัดผ่าน  ปลายผ้าคลุมของเธอสะบัดเบาๆ     เบื้องหน้าคือป่าใหญ่ที่มืดมน ราวกับ

ปากของสัตว์ร้ายกำลังอ้ารอ

การเดินทางไกลได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

มินตราก้าวเข้าสู่ป่าใหญ่ เสียงกิ่งไม้แห้งกรอบใต้ฝ่าเท้า และเสียงลมพัดผ่านคร่ำครวญลอดผ่านต้นไม้สูงชะลูด ทำให้บรรยากาศยิ่งดูน่ากลัว

"อย่ากลัว...อย่ากลัว..." เธอพึมพำปลอบใจตัวเอง

เส้นทางตามแผ่นที่นำเธอเข้าลึกไปในป่าที่ไม่คุ้นเคย ต้นไม้เบียดเสียดแน่นหนา

จนแสงแดดแถบไม่ลอดผ่าน แม้จะเป็นเวลากลางวันแต่โลกของมินตรากลับดูเหมือนพลบค่ำ

ระหว่างเดินทาง เธอสังเกตเห็นป้ายไม้ผุๆ ติดอยู่กับต้นไม้ต้นหนึ่ง

| " ห้ามผ่าน-อันตรายถึงชีวิต "

มินตราชะงัก หัวใจเต้นแรง " นี่มัน...เส้นทางต้องห้ามจริงๆหรอ" เธอพึมพำ

แต่เมื่อคิดถึงแม่ที่นอนซมอยู่ และชาวบ้านที่กำลังทรมาน เธอก็เม้นปากแน่นแล้วก้าวเดินต่อไปโดยไม่หันหลังกลับ

ทันไดนั้นเอง พื้นดินเบื้องหน้าก็ยุบตัวลง มินตราตกใจร้องลั่นรีบกระโดดถอยหลังแถมไม่ทัน

หลุมลึกกว้างเบื้องหน้าปรากฏขึ้น มีเศษไม้แหลมคมปักอยู่เต็มก้นหลุม

"กับดับ..." มินตราพึมพำเสียงสั่น

เธอหอบหายใจแรง หัวใจเต้นรัว แต่ก็บังคับตัวเองให้ใจเย็นลง แล้วค่อยๆหาเส้นทางเลาะหลุมไป

อย่างระมัดระวัง

ไม่ทันไร ก็มีเสียงฝัเท้าดังกรอบแกรบมาจากพุ่มไม้ข้างทาง มินตราชักมีดพกออกมากำแน่น

"ใครน่ะ! " เธอตะโกนด้วยเสียงแข็ง แต่หัวใจกลับเต้นแรง

จากพุ่มไม้ เงาร่างหนึ่งกระโจนออกมาอย่างรวดเร็ว มินตราเงื้อมีดขึ้นหมายป้องกันตัว

แต่ร่างนั้นกลับยกมือขึ้นสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้

" อย่า! ฉันไม่ใช่ศัตรู !"

เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้น เขาอายุใกล้เคียงกับเธอ ผิวคล้ำจากแดด ผมยุ่งเยิงและเสื้อผ้าขาดวิ่น

" แกเป็นใคร? " มินตรายังคงยกมีดไว้

" ชื่อเทียน... ฉัน ... ก็หลงทางอยู่เหมือนกัน " เด็กหนุ่มพูดพลางชี้ไปทางป่า มินตราหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ

" หลงทาง ? แล้วทำไมถึงมาอยู่ในเส้นทางต้องห้ามนี่ได้ละ"

เทียนเกาหัวแกรกๆ " ก็...ฉันกำลังตามหาของบางอย่างเหมือนกัน"

มินตรายังลังเล แต่เมื่อเห็นแววตาจริงใจของอีกฝ่าย เธอจึงลดมีดลงช้าๆ

" แล้ว...เธอละ...มาทำอะไรที่นี่" เทียนถามบ้าง

มินตรานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตัดสิ่นใจตอบ " ฉันต้องไปหาหุบเขาลืมเลือน...ฉันต้องช่วยหมู่บ้านของฉัน"

เทียนตาโตขึ้นเล็กน้อย " หุบเขาลืมเลือนเหรอ ...! งั้นเราคงมีจุดมุ่งหมายเดียวกันละ"

เขายิ้มบางๆ ก่อนจะยื่นมือออกมา

" ร่วมเดินทางด้วยกันไหม? ทางนี้อันตรายเกินกว่าจะไปคนเดียว"

มินตรามองมือที่เทียนยื่นมา เธอรู้ดีว่าการมีเพื่อนร่วมทางอาจเป็นทั้งกำลังใจ...และความเสี่ยง

แต่ท้ายที่สุด เธอก็เอื้อมมือไปจับมือเทียนแน่น " ตกลง " เธอกล่าว

เสียงหมอกแผ่วเบาแทรกซึมเข้ามาอีกครั้ง ลมพัดต้นไม้ไหวเอนราวกับเตือนภัยที่มองไม่เห็น

เส้นทางในป่ายังคงมืดสลัว แม้จะเดินมาได้หลายชั่วโมงแล้วแต่หมอกหนายังคงลอยต่ำเหนือพื้นดิน

สร้างเงาร่างแปลกประหลาดรอบตัว

มินตราเดินนำหน้า เทียนเดินตามหลังห่างๆ เธอกำมีดพกไว้แน่นแม้จะเริ่มไว้ใจเขาขึ้นบ้าง

แต่ในโลกที่หมอกปีศาจครอบงำนี้ ความระวังคือสิ่งที่เธอต้องมีเสมอ

" พักก่อนเถอะ " เทียนพูดขึ้น หลังจากเห็นมินตราเริ่มเดินช้าลง

มินตราลังเลเล็กน้อย แต่ร่างกายของเธอก็เหนื่อยล้าเกินจะฝืน เธอพยักหน้าเบาๆ

แล้วนั่งลงข้างหินก้อนใหญ่

เทียนโยนกิ่งไม้แห้งมากองรวมกัน แล้วใช้หินกระทบกันจนเกิดประกายไฟ จุดกองไฟเล็กๆขึ้น

แสงไฟส่องสว่างไสวให้เห็นหน้าของทั้งสองชัดเจนยิ่งขึ้น

" นี่ " เทียนพูดขึ้น หลังจากเงียบไปนาน " เธอชื่ออะไรน่ะ? "

" มินตรา " เธอตอบสั้นๆ พลางเหม่อมองเปลวไฟ

" ชื่อสวยดี " เทียนพูดขึ้นพลางยิ้มบางๆ " ไม่เหมือนฉัน...ชื่อเทียน..เหมือนเด็กเร่ร่อน"

มินตรายังคงมองเขา ความเศร้าในเสียงของเทียนทำให้เธอพลางนิ่งลง

" นายมาจากไหน" มินตราถามเบาๆ

เทียนเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว

" ฉันไม่มีบ้าน...ไม่มีหมู่บ้านเหมือนเธอหรอกฉัน...เติบโตมากับหมอก"

มินตราเลิกคิ้ว " หมายความว่ายังไง "

" ตอนเด็กๆ ครอบครัวฉันพยายามหนีจากหมอกปีศาจ แต่ไม่สำเร็จ...พวกเขา..หายไปในหมอก"

เสียงของเทียนสั่นนิดๆ ขณะที่พูด

" ฉันเหลือตัวคนเดียว ต่องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน...ต้องหาทางรอดเอง"

เขาก้มหน้ามองเปลวไฟด้วยดวงตาที่เศร้าสร้อย

มินตรารู้สึกเหมือนมีบางอย่างบีบแน่นในอก เธอวางมีดพกลงข้างตัวแล้วพูดเสีบงเบา

" ดังนั้น ตอนนี้เธอก็ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วน่ะ "

เทียนเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาที่หม่นเศร้าเริ่มส่องแรงอบอุ่นเล็กน้อย

" ขอบใจน่ะ มินตรา "

พวกเขานั่งเงียบกับไปครู่หนึ่ง ท่ามกลางเสียงแตกเปรี๊ยะของฟืนในกองไฟและเสียงลมหวีดหวิว

ลอยผ่านกิ่งไม้

ทันใดนั้น เสียงแหลมแปลกประหลาดก็ดังขึ้นจากความมืด

มินตรากระชับมีดพก เทียนคว้าไม้ใหญ่ขึ้นมาถือแน่น ทั้งสองหันหลังชนกันโดยสัญชาตญาณ

จากเงามืด เบื้องหน้าพวกเขา ปรากฏเงาของสัตว์รูปร่างประหลาด ตาแดงฉาน

ล้อมรอบพวกเขาไว้รอบด้าน

" พร้อมไหม ? "เทียนกระซิบถาม

" พร้อม! "มินตราขานตอบ แม้หัวใจจะเต้นรั่วอย่างบ้าคลั่งเพราะความกลัว

คืนนี้พวกเขาต้องสู้เพื่อผ่านบททดสอบแรกในเส้นทางแห่งหมอก

และบทพิสูจน์มิตรภาพ...ก็เริ่มต้นขึ้นที่นี่