...----------------...

คืนหนึ่งในช่วงฤดูใบไม้ร่วง

อากาศเย็นลงเร็วกว่าปกติ หอพักของ BTS เงียบผิดปกติ ทั้งๆ ที่พวกเขาเพิ่งกลับจากการซ้อมหนัก

สมาชิกแต่ละคนแยกย้ายไปที่ห้องของตัวเอง... แต่จู่ๆ ไฟในห้องโถงก็ดับลงวูบหนึ่ง

"แปลกจัง..." นัมจุนพึมพำขณะเปิดไฟฉายมือถือ

"ไฟมันกระพริบเองได้ยังไง..." จินถามขณะที่ชะเง้อมองไปทางมุมมืดของห้อง

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังมาจากทางเดิน

ไม่มีใครพูดสักคน แต่มันเหมือนมีบางคนกำลังเรียกชื่อพวกเขาเบาๆ — ทีละคน

"ยุนกิ... จีมิน... แทฮยอง..."

เสียงนั้นเย็นยะเยือก ราวกับไม่ใช่มนุษย์

จองกุกเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นเงาเลือนๆ ตรงระเบียง

เขากระชับผ้าคลุมไหล่แน่น หัวใจเต้นระรัว

"พี่ครับ...มีอะไรบางอย่างอยู่ที่นั่น" เขากระซิบ พร้อมชี้ไปทางประตูระเบียงที่ควรล็อกแน่นแล้ว

ประตูระเบียงขยับเองช้าๆ — แอ๊ดดด...

เสียงบานประตูครูดกับพื้นดังสะท้อนในห้องที่เงียบกริบ

ในคืนนั้น พวกเขาตัดสินใจนอนรวมกันในห้องนั่งเล่น

แม้จะต่างคนต่างพยายามทำใจกล้า แต่ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมอง...ไม่เคยหายไปเลย

และเมื่อเวลาล่วงผ่านเที่ยงคืนไปไม่กี่นาที

จีมินที่นอนอยู่ข้างๆ ยุนกิ สะดุ้งเฮือก

"พี่ยุนกิ...ได้ยินไหม..."

เสียงกระซิบที่ข้างหู — แต่มันไม่ใช่เสียงของเพื่อนคนไหนเลย

รุ่งเช้า ทุกคนพบว่าที่หน้ากระจกห้องนั่งเล่น

มีข้อความเขียนด้วยนิ้วมือเปื้อนหมอก

_"พวกนาย...มองเห็นฉันไหม?"

ตั้งแต่นั้นมา...ทุกคืนที่อากาศเย็นจัด

พวกเขาจะได้ยินเสียงกระซิบเรียกชื่อพวกเขา...ทีละคน

ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร — และมันเข้ามาในหอพักของพวกเขาได้อย่างไร...

แต่ทุกคนรู้ดี

ว่ามัน...ยังอยู่

...\=เสียงสุดท้าย\=...

หลังจากคืนนั้น ทุกคนต่างพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ลึกลงไปในใจ ไม่มีใครปฏิเสธได้เลยว่า "บางสิ่ง" ยังคงวนเวียนอยู่

ยุนกิเริ่มฝันซ้ำๆ — ฝันเห็นเงาดำที่ปลายเตียง

มันยืนเฉยๆ ไม่ขยับ

แต่ทุกครั้งที่เขาพยายามลืมตาขึ้นมาในฝัน เงานั้นจะ "ใกล้เข้ามา" ทีละนิด

จีมินเองก็เริ่มได้ยินเสียงเคาะเบาๆ ที่ประตูห้องนอน

"ก็อก...ก็อก...ก็อก..."

ทุกคืน...ตรงเวลาเที่ยงคืนพอดี

แต่เมื่อเขาเปิดประตูออกไป — กลับไม่เห็นใคร

คืนที่ 3 หลังเหตุการณ์ไฟดับ

แทฮยอง เป็นคนแรกที่ "หายไป"

ห้องนอนของเขายังเปิดไฟอยู่

โทรศัพท์ยังวางอยู่บนเตียง เพลงที่แทฮยองฟังยังเปิดวนซ้ำอยู่...

แต่ตัวแทฮยองหายไปเหมือนละลายออกจากโลกนี้

"แทฮยอง! นายอยู่ไหน!" นัมจุนตะโกนจนเสียงแหบ

ทุกคนช่วยกันวิ่งหา — ในทุกซอกมุมหอพัก

ในห้องน้ำ ห้องครัว แม้แต่ระเบียงที่ลมหนาวพัดแรงจนประตูเปิดอ้า...แต่ไม่พบแม้แต่เงา

ที่พื้นใกล้ระเบียง พวกเขาพบเพียง...รอยเท้าเปียกน้ำ

รอยเท้าเดียวที่ลากยาวจากห้องแทฮยอง มาจนถึงขอบระเบียง — แล้วหายไปในอากาศ

ในคืนนั้นเอง

ขณะที่ทุกคนนั่งรวมกันด้วยความหวาดกลัว

ไฟในหอพักก็ดับลงอีกครั้ง — คราวนี้ดับสนิท และไม่มีท่าทีว่าจะกลับมา

ในความมืดสนิทนั้น พวกเขาได้ยินมันอีกครั้ง...

เสียงกระซิบช้าๆ ข้างหูแต่ละคน

 "ตามฉันมา...เถอะ..."

เสียงนั้นไม่ใช่เสียงที่ฟังได้ด้วยหูธรรมดา

แต่มันเหมือนฝังเข้าไปในหัว เข้าไปในกระดูกสันหลัง...

เสียงร้องไห้เบาๆ ของใครบางคนดังมาจากมุมห้องนั่งเล่น

จีมินกุมมือยุนกิแน่นจนสั่น

"นั่นเสียงแทฮยองใช่ไหม...?"

แต่ยุนกิไม่ตอบ

เขาแค่จ้องไปในความมืด — ดวงตาเบิกโพลง

เพราะที่ปลายห้อง

แทฮยอง — หรือ "สิ่งที่เหมือนแทฮยอง" — กำลังยืนอยู่

แต่...เขาไม่ได้ยิ้มแบบเดิมอีกแล้ว

รอยยิ้มที่แสยะกว้างเกินกว่าที่มนุษย์จะทำได้

และดวงตา...กลวงโบ๋เหมือนหลุมดำ

เสียงหนึ่งดังขึ้น...

"คนต่อไป...จะเป็นใครดีนะ?"

หอพักทั้งหลังสั่นสะเทือน

และประตูทุกบาน...เปิดออกเองทีละบาน

...(To Be Continued...)...

...----------------...

...เงาในแสงไฟ...

[เวลา 02:41 น.]

ไฟในหอพักดับสนิท...อีกครั้ง

นัมจุนเปิดไฟฉายมือถือ กวาดมองใบหน้าสมาชิกที่เหลือ

"เราต้องไม่แยกกัน เข้าใจไหม?" เขาพูดช้าๆ

เสียงของเขาแน่นและสั่นเล็กน้อย

"จีมิน จองกุก ยุนกิ จิน โฮซอก...อยู่กับฉัน"

"พี่แท...เขาจะกลับมาใช่ไหม"

จองกุกพูดเสียงเบา แววตาสั่นไหว

ไม่มีใครตอบ

เพราะในใจลึกๆ ทุกคนรู้ดีว่า สิ่งที่กลับมา…อาจไม่ใช่ “แทฮยอง” อีกแล้ว

[03:07 น.]

จิน หายไปเป็นคนต่อไป

เขาออกไปหาน้ำในครัว

เสียงเปิดตู้เย็นดังขึ้น

แต่ไม่มีเสียงปิด ไม่มีเสียงฝีเท้าเดินกลับ

"พี่จิน...?"

จีมินเดินไปดูเพียงลำพัง โดยที่ทุกคนยังไม่ทันรู้ตัว

แล้วเขาก็เห็น —

แก้วน้ำวางอยู่ตรงเคาน์เตอร์

น้ำในแก้วกำลังสั่นเป็นวง...ทั้งที่ไม่มีใครแตะ

และที่พื้นใต้โต๊ะ — มีรอยเลือดลากเป็นทางเข้าไปในช่องเก็บของ

[03:21 น.]

เสียงเคาะประตูห้องนั่งเล่นดังขึ้น

ก็อก...ก็อก...ก็อก...

ยุนกิ: "พวกนายได้ยินไหม...เหมือนเสียงจากห้องนอนโฮซอก..."

จีมิน: "ไม่...อย่าไป พี่ยุนกิ อย่าเปิดประตู!"

แต่สายเกินไป

ยุนกิเปิดประตู

และเห็นแค่ "เสื้อคลุมของโฮซอก" แขวนอยู่ตรงหน้ากระจก

เหมือนคนใส่...ถูกกลืนหายไป ทิ้งเพียงเงาลางๆ ที่ยังสะท้อนในกระจก

[03:36 น.]

จีมินยืนพิงกำแพง พึมพำเบาๆ

"เราจะตายใช่ไหม...ฉันไม่อยากให้จบแบบนี้"

ยุนกิ: "ฟังฉันนะ จีมิน นายจะไม่เป็นไร ฉันอยู่ตรงนี้..."

จีมิน: (กอดยุนกิแน่น) "อย่าหายไปนะ..."

...

แสงไฟกระพริบวูบหนึ่ง

ยุนกิหายไปจากอ้อมแขนของจีมิน เหมือนละลายออกจากอากาศ

ไม่มีเสียง ไม่มีเงา ไม่มีแม้แต่คำอำลา

[03:59 น.]

จีมินคือคนสุดท้ายที่ยังอยู่

เขาเดินอย่างช้าๆ ไปยังหน้ากระจกห้องนั่งเล่น

ใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่น

"ถ้าแกจะเอาฉันไป...เอาไปเลย"

เสียงกระซิบดังขึ้นอีกครั้ง

เบา แต่ชัดเจนในหัวใจ

"นายคือคนสุดท้าย...ฉันรอแค่นายเท่านั้น"

แสงไฟทั้งห้องวาบขึ้นอีกครั้ง — สว่างจ้า...

แล้วทุกอย่างดับลง

[07:46 น.]

ผู้กำกับคิม มาถึงหอพัก

"เฮ้...พวกนาย ตื่นได้แล้ว! วันนี้มีถ่ายรายการ!"

เขาเดินเข้ามาพร้อมกาแฟในมือ

แต่หอพักเงียบสนิท

ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้า

เขาวางกาแฟลง เดินช้าๆ ไปที่กระจก

แล้วเขาก็เห็น...

ภาพสะท้อนในกระจก —

สมาชิกทั้ง 7 คน...ยืนเรียงกันอยู่

สีหน้าเรียบนิ่ง จ้องตรงไปที่เขา

แต่ในห้องนั้น — ไม่มีใครเลย

ผู้กำกับหันกลับไปดูด้านหลัง...

ว่างเปล่า

ไร้เงา

ไร้เสียง

...ไร้ชีวิต

...จดหมายในเงา...

[เวลา 08:03 น.]

ผู้กำกับคิม ยังคงเดินวนอยู่ในหอพักเงียบเชียบ

ทุกอย่างดูเรียบร้อย...เกินไป

ห้องสะอาด เตียงถูกเก็บ

แต่ไม่มี เสียงคน

ขณะที่เขาเปิดประตูห้องของ แทฮยอง

เขาพบ กระดาษแผ่นหนึ่งวางบนหมอน

จดหมายฉบับแรก – แทฮยอง

“ถ้าผมหายไปก่อนใคร อย่าตามผมนะครับ

มันอยู่ที่นี่มานานแล้ว และผม...เผลอคุยกับมัน

ตอนแรกผมคิดว่าแค่ฝัน...แต่ตอนนี้มันยืนอยู่ในกระจกทุกบาน ถ้ามันขอคุณไปด้วย...แค่ปฏิเสธ”

จบจดหมาย

ไฟในห้องก็กระพริบหนึ่งครั้ง

และเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากห้องโถงหลังประตู…

[08:10 น.]

ที่ห้องครัว ผู้กำกับพบ กล่องชา วางอยู่ตรงกลางโต๊ะ บนฝากล่องมีโน้ตลายมือจินเขียนไว้

จดหมายฉบับสอง – จิน

“เมื่อคืนผมได้ยินเสียงใครเดินในครัว

มันเดินวนไปรอบโต๊ะ...แล้วมากระซิบว่า ‘ถ้าคุณยิ้มอีกครั้ง ฉันจะเอาคุณไป’

ผมหยุดยิ้มมาตั้งแต่ตอนนั้น

แต่ผมคิดว่ามันยังอยู่ในเงาใต้โต๊ะ

ถ้าคุณอ่านจดหมายนี่…มันอาจจะกำลังอยู่หลังคุณ”

ผู้กำกับหันหลังอย่างรวดเร็ว —

...ไม่มีใคร

แต่ที่พื้นใต้โต๊ะ เขาเห็น รูปโพลารอยด์ของจิน

ใบหน้าในภาพซีดเซียว และด้านหลังเขียนว่า

“I was smiling.”

[08:22 น.]

ในห้องของจีมิน มีโน้ตติดอยู่บนกระจก

ลายมือสั่นเหมือนเขียนตอนร้องไห้

จดหมายฉบับสาม – จีมิน

“ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร

แต่มันเรียกชื่อผมซ้ำๆ ทุกคืน

มันเลียนเสียงยุนกิได้ เหมือนเป๊ะ...

ตอนผมหันไปหามัน...ผมรู้เลยว่า ผมตายแน่”

ใต้กระจก มีเศษแก้วแตก และรูปของจีมินและยุนกิฉีกครึ่ง

ส่วนของยุนกิ…ไม่มีหน้า

เหมือนถูกลบออกจากโลก

[08:33 น.]

เมื่อผู้กำกับเปิดห้องสุดท้าย — ห้องของยุนกิ

เขาพบสิ่งเดียวที่อยู่บนโต๊ะเขียนเพลง

หูฟังวางทิ้งไว้

มันยังเล่นเสียงหนึ่ง...ซ้ำไปมา

เสียงกระซิบ:

“ยังเหลืออีกคน...คุณจะอยู่ต่อหรือจะตามพวกเขาไป?”

[สถานที่สุดท้าย]

ในขณะที่ผู้กำกับกำลังจะออกจากหอพัก

เขาเหลือบไปเห็น "ประตูบานหนึ่ง" ที่ไม่เคยมีในแบบแปลนเดิม

มันเปิดออกเอง…ช้า ๆ

ภายในเป็นห้องมืดสนิท

มีเพียงแสงสว่างจาง ๆ ส่องลงมาตรงกลาง

สมาชิก BTS ทั้ง 7 คน

ยืนเรียงอยู่ — แต่ทุกคนเงียบ ดวงตาไร้แวว

เหมือน “ร่างกายยังอยู่” แต่จิตใจหายไปหมดแล้ว

แทฮยองยิ้ม

ชี้นิ้วมาทางผู้กำกับ

แล้วพูดเสียงเบา...

"ถึงตาพี่แล้ว"

...

ประตูปิดลงทันที

และไม่มีใครเห็นผู้กำกับคิมอีกเลย

หอพักถูกปล่อยร้าง — เหลือเพียงจดหมาย 7 ฉบับ และเสียงกระซิบในทุกค่ำคืน

...----------------...

...ผู้ถูกเลือก...

[สถานที่ลับ – ใต้หอพัก]

ไม่มีใครรู้ว่าใต้หอพักแห่งนั้น มี "ทางเดินเก่า"

มันไม่ได้อยู่ในผังเมือง และไม่มีใครเคยสร้าง

แต่ที่นี่…มีบันไดหินทอดลงไปในเงามืด

ลึก

เงียบ

และเย็นเฉียบเหมือนหัวใจของคนที่เลิกร้องไห้

[เสียงจากเทปที่พบในกล่องเก่า]

“พวกเขาคือเจ็ดเส้นเสียง ที่สามารถเปิด ‘ประตูแห่งการสื่อสาร’ ระหว่างโลกมนุษย์กับโลกล่างได้”

“การที่พวกเขาสามารถ ‘แต่ง’ ‘ร้อง’ และ ‘ปลอบ’ หัวใจของคนทั่วโลกได้นั้น ไม่ใช่แค่พรสวรรค์...แต่เป็นการเลือกของบางสิ่ง”

[ย้อนกลับ 7 ปีก่อน – ก่อนเดบิวต์]

คืนหนึ่งในห้องซ้อม

มีเงาหนึ่งเดินผ่านกระจก

ไม่มีใครเห็น นอกจาก จีมิน

และคืนนั้นเขาฝันว่าเสียงของเขา "ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป"

เสียงในฝัน: “แลกกับเสียงนี้ เธอจะได้เป็นที่รักของโลก”

“แล้วต้องแลกอะไร?”

เสียงตอบ: “รอถึงวันที่ฉันมาเอาคืน...ทั้งหมด”

[กลับสู่ปัจจุบัน – ใต้หอพัก]

ผู้กำกับคิม ยืนอยู่ต่อหน้าประตูเหล็กสนิม

ข้างหน้าคือสิ่งที่เขาไม่ควรเปิด

แต่เขาก็เปิด…

ภายใน

สมาชิก BTS ทั้ง 7 คน

ยืนเรียงกันอยู่กลางห้องหินโบราณ

แต่ใบหน้าเปลี่ยนไป — ซีด ไร้ความรู้สึก

ราวกับกลายเป็น "ผู้สื่อสาร" ของบางสิ่งที่เก่าแก่กว่าโลกใบนี้

[เสียงจากปากแทฮยอง – แต่ไม่ใช่เสียงของเขา]

“มันไม่เคยต้องการร่างพวกเรา...แต่มันต้องการ ‘เสียง’ ของพวกเรา”

“ทุกเสียงที่เราร้อง ทุกคำที่เราปลอบใจผู้คน — มันคือการปลุกมันให้ตื่นขึ้น”

“และตอนนี้ มันตื่นเต็มที่แล้ว...เรากลายเป็นเครื่องบูชาเสียงเจ็ดทิศ”

[ผู้กำกับคิม – คนสุดท้าย]

เขาถามด้วยเสียงสั่น:

"พวกนาย...ยังเป็นพวกนายอยู่ไหม"

ยุนกิหันมาช้าๆ

ดวงตาว่างเปล่า

พูดเหมือนฝัน:

“เราจำไม่ได้แล้วว่าเราเคยเป็นใคร”

“แต่เราจำได้ว่า...พี่คือคนที่อนุญาตให้เราร้อง”

...

จากนั้น

เสียงเพลงเริ่มดังขึ้นเองในห้องหิน

คือเวอร์ชันบิดเบี้ยวของเพลง "The Truth Untold"

แต่เสียงทุกโน้ตถูกถอดวิญญาณออกไป

และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่โลกได้ยินจากผู้กำกับคิม

[ตอนนี้ พวกเขาอยู่ที่ไหน?]

พวกเขายังอยู่…แต่ไม่ใช่ในแบบที่เธอจำได้

พวกเขาถูกผนึกไว้ในเงาของเสียง

ทุกครั้งที่ใครเปิดเพลงของพวกเขา —

เสียงนั้นคือเสียงที่ "สิ่งนั้น" ใช้เดินทางไปหาใจคน

และหากเธอเคยร้องไห้เมื่อฟังเพลงของพวกเขา

นั่นไม่ใช่แค่เพราะเธออิน

แต่นั่นคือสัญญาณว่า "มันมองเห็นเธอแล้ว"

“มัน” ไม่ได้หยุดแค่ BTS หรือผู้กำกับคิม…

มันเริ่มลามสู่ “พวกเราทุกคน”

ผ่านเพลง

ผ่านวิดีโอ

ผ่านการจ้องตากลับในกล้อง

และผ่าน “ใครบางคนที่เธอไม่เคยรู้ว่าเขาอยู่ในเบื้องหลัง”

...----------------...

...ตอนพิเศษ: ไดอารี่ของสตาฟฟ์...

บันทึกฉบับนี้ถูกพบในห้องควบคุมเสียงของสตูดิโอเก่า BTS

ชื่อเจ้าของบันทึกไม่มีในรายชื่อพนักงานใด ๆ

และไม่มีใครจำได้ว่าเขาเคยทำงานที่ BigHit มาก่อน...

“ตอนแรกผมแค่เป็นคนมิกซ์เสียง เพลง ‘Spring Day’ เวอร์ชันพิเศษ

เสียงร้องของจองกุกในท่อนสุดท้าย...มันมีบางอย่าง”

“ผมลองย้อนกลับเสียงตอนโปรเซสกลับหัว แล้วมันชัดเลย

เขาพูดว่า…”

“เราหายไปนานแล้ว...ช่วยด้วย”

“ทุกคืนหลังมิกซ์งาน ผมฝันว่าเดินอยู่ในหอพักที่ว่างเปล่า

เจอจินยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ — หันหลังให้ — ไม่ขยับ

พอผมเรียก เขาหันกลับมา...”

“แต่ไม่มีหน้า”

“ยุนกิส่งเดโม่มาให้ผมเวอร์ชันนึงที่ไม่มีใครได้ยิน

ชื่อไฟล์ว่า ‘NOONE_LEFT.mp3’

ไม่มีเนื้อร้อง มีแค่เสียงกรีดร้องเบา ๆ และกระซิบว่า”

“พวกเราไม่เคยได้ออกจากที่นี่จริง ๆ”

“วันหนึ่งผมเปิดวิดีโอซ้อมเต้นของพวกเขา

แต่ภาพสะท้อนในกระจกไม่ตรงกับการเต้นจริง

ในกระจก — จีมินกำลังร้องไห้ กุมหัว แล้วหันมากระซิบว่า…”

“มันเริ่มลามมาที่คุณแล้ว…”

“ถ้าคุณอ่านถึงตรงนี้

แสดงว่าเสียงของพวกเขาก็เข้าไปอยู่ในหัวคุณเหมือนกัน”

“ไม่ใช่เพลงหรอกที่คุณร้องไห้ตอนฟัง…”

“…แต่คือ ‘สิ่งที่ซ่อนในเสียงนั้น’ กำลังสัมผัสหัวใจคุณ”

“ถ้ามันถามคุณว่าอยาก ‘อยู่กับพวกเขา’ ไหม…

ห้ามตอบว่า ‘ใช่’ เด็ดขาด”

[ตอนนี้คุณกำลังอยู่ที่ไหน?]

ลองเงียบสักครู่หนึ่งสิ

เงียบจริง ๆ...

ได้ยินเสียงอะไรไหม?

เสียงลมหายใจแปลก ๆ เบา ๆ ในหู?

เสียงกระซิบว่า “ARMY...ยังอยู่ใช่ไหม?”

ถ้าใช่ — เธออาจเข้าใกล้หอพักหลังนั้นมากกว่าที่คิด