ใต้เงาเธอ ผู้เป็นทั้งหมดของฉัน
เด็กหลงทาง
ถนนสายหลักเงียบสงบในยามค่ำคืน แสงไฟสีส้มส่องริบหรี่พาดเงาเรียวยาวบนพื้นถนนที่เปียกชื้น ร่างสูงในชุดสูทดำสนิทหยุดยืนอยู่ข้างรถยนต์หรู ดวงตาคมสีเข้มทอดมองไปยังเงาคนเล็ก ๆ ที่นั่งกอดเข่าข้างฟุตบาท
คีรินทร์ ชายวัยกลางคนผู้แบกอำนาจและบาปมากมายไว้บนบ่า จ้องมองเด็กหนุ่มที่เหมือนจะตัวสั่นงันงกเพราะความหนาวเหน็บ
คีรินทร์ (พระเอก)
(เสียงนิ่ง) "เด็กนั่น...ทำอะไรอยู่ตรงนี้?"
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตากลมโตแดงช้ำจากการร้องไห้ ผิวขาวซีดดูอ่อนแอกว่าที่ควรจะเป็น เสื้อกันหนาวบางเฉียบไม่อาจต้านทานลมหนาวยามค่ำคืนได้เลย
กร (นายเอก)
(เสียงเบาหวิว) "ผม...หลงทางครับ"
คีรินทร์ เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนก้าวเข้าไปยืนใกล้กว่าเดิม เงาร่างสูงใหญ่ปกคลุมร่างเล็ก ๆ ไว้จนมิด
คีรินทร์ (พระเอก)
(น้ำเสียงเย็นชา) "บ้านอยู่ไหน?"
กร (นายเอก)
(ก้มหน้าลง) "ไม่มีบ้านครับ..."
คิ้วเข้มของคีรินทร์ขมวดแน่นอย่างอดไม่ได้ ความเงียบโรยตัวลงครู่หนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับตัวเอง
คีรินทร์ (พระเอก)
(เสียงต่ำ) "ชื่ออะไร?"
กร (นายเอก)
(ช้อนตามอง) "กรครับ ผมชื่อกร"
คีรินทร์ หรี่ตาลงเล็กน้อย พิจารณาเด็กตรงหน้าด้วยสายตาเงียบขรึม ริมฝีปากบางขยับเอ่ยเพียงประโยคเดียว
คีรินทร์ (พระเอก)
(สั่ง) "มากับฉัน"
กร ลังเลเล็กน้อย มือบางกำชายเสื้อแน่นอย่างหวาดกลัว แต่สุดท้ายก็ยอมลุกขึ้นเดินตามร่างสูงใหญ่ไปอย่างว่าง่าย
ประตูรถเปิดออกพร้อมเสียงล็อกอัตโนมัติ คีรินทร์ ชะงักเท้า หันกลับมาสบตาเด็กหนุ่มที่ยืนตัวแข็งข้างประตู
คีรินทร์ (พระเอก)
(พูดเรียบ ๆ) "ขึ้นมา ไม่ต้องกลัว"
กร (นายเอก)
(ลังเลแต่สุดท้ายก้าวขึ้นรถ) "ครับ..."
รถแล่นออกไปในความมืด เสียงเครื่องยนต์เบา ๆ กล่อมบรรยากาศให้เงียบสงัด
คีรินทร์ ชำเลืองมองเด็กน้อยที่นั่งเบาะข้างคนขับ สังเกตเห็นร่างเล็กนั้นนั่งกอดตัวเองแน่นเหมือนจะละลายไปกับเบาะหนังแท้
คีรินทร์ (พระเอก)
(ถามเสียงทุ้ม) "กินข้าวหรือยัง?"
กร (นายเอก)
(ส่ายหน้าช้า ๆ) "ยังครับ..."
คีรินทร์ พ่นลมหายใจออกจากปากช้า ๆ ก่อนเลี้ยวรถไปอีกทาง
กร (นายเอก)
(มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกังวล) (คิดในใจ) "เขาจะพาฉันไปไหนนะ..."
ไม่ถึงสิบนาที รถคันหรูจอดหน้าร้านอาหารเล็ก ๆ ที่ยังเปิดไฟสว่างจ้าในยามดึก
คีรินทร์ (พระเอก)
(เสียงเรียบ) "ลงมา"
กร พยักหน้าเบา ๆ รีบเปิดประตูรถแล้วเดินตามอีกฝ่ายเข้าร้านไปอย่างว่าง่าย
เมื่ออาหารจานร้อนถูกวางลงตรงหน้า กลิ่นหอมทำให้ท้องของกรร้องจ๊อก ๆ อย่างช่วยไม่ได้
คีรินทร์ (พระเอก)
(เสียงนิ่ง ๆ) กินสิ
ชีวิตที่เปลี่ยนไป
เสียงนาฬิกาบนผนังดังกึกก้องในความเงียบสงัดของห้องนอนกว้างขวาง กลิ่นสะอาดของผ้าปูที่นอนใหม่เอี่ยมทำให้เด็กหนุ่มที่นอนซุกตัวอยู่บนเตียงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
กร (นายเอก)
(พึมพำเบา ๆ) "ที่นี่...ที่ไหน..."
เขาขยับตัวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ สัมผัสได้ถึงเนื้อผ้านุ่มลื่นที่ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต ร่างเล็กนั่งพิงหัวเตียงอย่างระแวง ขณะที่สายตากวาดสำรวจไปรอบห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีเทาอ่อนเรียบหรู
ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ประตูห้องก็ถูกเคาะเบา ๆ และเปิดออกอย่างสุภาพ
คีรินทร์ (พระเอก)
(เสียงทุ้มต่ำ) "ตื่นแล้วเหรอ"
ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตขาวและกางเกงสแล็คสีดำ ก้าวเข้ามาพร้อมถาดอาหารเช้ากลิ่นหอมฉุย
กร (นายเอก)
"ขะ...ขอบคุณครับ!"
คีรินทร์ วางถาดลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างเบามือ ดวงตาคมกริบกวาดมองใบหน้าเล็กที่เต็มไปด้วยความกลัวอย่างไม่ปิดบัง
คีรินทร์ (พระเอก)
(น้ำเสียงเรียบ ๆ แต่เบาลง) "กินซะ"
กร พยักหน้าหงึก ๆ อย่างว่าง่าย มือเล็ก ๆ รีบคว้าแก้วนมอุ่นขึ้นมาดื่มด้วยความหิว
คีรินทร์นั่งลงบนโซฟาตัวเล็กปลายเตียง มองอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ ราวกับกำลังประเมินบางอย่างในใจ
กร (นายเอก)
(เสียงเบา) "ผม...ผมต้องไปไหมครับ..."
คีรินทร์ (พระเอก)
(ตอบเรียบ ๆ) "ไปไหน"
กร ก้มหน้านิ่ง ขยุ้มผ้าห่มแน่น
กร (นายเอก)
(เสียงสั่น) "ผมไม่มีที่ไป..."
คีรินทร์ (พระเอก)
(ถอนหายใจเบา ๆ) "อยู่ที่นี่ไปก่อน"
คำพูดสั้น ๆ แต่หนักแน่น ทำให้กรเงยหน้าขึ้นสบตาคีรินทร์อย่างไม่แน่ใจ
กร (นายเอก)
(พึมพำ) "แต่ว่า...ผม...ผมไม่รู้จักคุณเลย..."
คีรินทร์ (พระเอก)
(กระตุกยิ้มบาง ๆ) "ไม่ต้องรู้จักฉันหรอก แค่รู้ว่าฉันไม่ทำร้ายก็พอ"
คำพูดง่าย ๆ แต่กลับทำให้หัวใจกรอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด
ห้องกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เสียงช้อนกระทบจานดังเบา ๆ ขณะที่กรตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างหิวโหย คีรินทร์นั่งดูเงียบ ๆ ราวกับคนที่ไม่มีอะไรจะเร่งรีบในชีวิต
จนเมื่อกรกินเสร็จ ร่างสูงใหญ่ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
คีรินทร์ (พระเอก)
(เสียงทุ้ม) "อาบน้ำแล้วแต่งตัวซะ เดี๋ยวพาออกไปซื้อของ"
คีรินทร์ (พระเอก)
(พยักหน้าเล็กน้อย) "ไม่มีเสื้อผ้าเป็นเรื่องตลกไหมล่ะ"
กร (นายเอก)
(หน้าแดง) "ขะ...ขอโทษครับ"
คีรินทร์หัวเราะในลำคอเบา ๆ เป็นครั้งแรก ตั้งแต่วินาทีที่ได้พบกันเมื่อคืน เด็กคนนี้ทำให้เขารู้สึกบางอย่างที่นานมากแล้วไม่เคยมี
คีรินทร์ (พระเอก)
(แค่พูดสั้น ๆ) "รีบไป เดี๋ยวจะสาย"
กร (นายเอก)
(ยิ้มเขิน ๆ) "ครับ!"
เสียงประตูห้องปิดลงเบา ๆ ทิ้งให้กรยิ้มอยู่คนเดียวกลางห้องใหญ่
ใครจะไปคิด...ว่าชีวิตที่เหมือนจะจบลงกลางถนนเมื่อคืนนั้น วันนี้กลับถูกเปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่มีวันหวนคืนแล้ว
สายตาที่จับจอง
อากาศเช้านอกคฤหาสน์ยังคงเย็นสบาย แสงแดดส่องลอดต้นไม้ใหญ่ทอดเงาทาบพื้นถนนหินเรียบ กรยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าประตูบ้านหลังมหึมาที่เขาเพิ่งได้มาอาศัย
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทลำลองสีน้ำเงินเข้มเดินตามออกมาเงียบ ๆ ทว่าเพียงแค่ก้าวเท้าออกมาข้างนอก ความรู้สึกกดดันจากคนข้างกายก็ทำให้เด็กหนุ่มเผลอหดไหล่โดยอัตโนมัติ
คีรินทร์ (พระเอก)
(ก้มลงมอง พร้อมเอ่ยเรียบ ๆ) "กลัวหรือหนาว"
กร (นายเอก)
(สะดุ้งเล็กน้อย รีบส่ายหน้า) "เปล่าครับ!"
คีรินทร์ หรี่ตาลงเล็กน้อย มองสีหน้าเก้อเขินนั้นด้วยสายตาเรียบเฉย แต่ในใจกลับรู้สึกบางอย่างขยับไหวโดยไม่ทันตั้งตัว
ร่างสูงก้าวไปเปิดประตูรถคันใหญ่สีดำเงา พร้อมกับส่งสัญญาณสั้น ๆ
คีรินทร์ (พระเอก)
(สั่งเบา ๆ) "ขึ้นมา"
กร (นายเอก)
(รีบก้มหน้า ก้าวขึ้นรถอย่างว่าง่าย) "ครับ..."
ทันทีที่รถเคลื่อนตัวออกไป กรแอบลอบมองคนขับรถที่นั่งข้าง ๆ ผ่านกระจกหลัง พลางกลืนน้ำลายลงคออย่างกลัว ๆ
กร (นายเอก)
(ทำไมคนที่นี่ทุกคน...ดูน่ากลัวแบบนี้...)
เขาขยับตัวเก็บมือไว้บนตักนิ่ง ๆ จนกระทั่งเสียงทุ้มต่ำของคีรินทร์ดังขึ้น
คีรินทร์ (พระเอก)
(ถามเรียบ ๆ) "อยากได้อะไรบ้าง"
กร (นายเอก)
(รีบส่ายหน้า) "ไม่...ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมแค่เอาเสื้อผ้ามือสองก็พอ—"
คีรินทร์ (พระเอก)
(ขัดขึ้นทันที) "ฉันไม่เลี้ยงขอทาน"
กร (นายเอก)
(หน้าเสีย) "ขอโทษครับ..."
เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่มือใหญ่จะเอื้อมมาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดบางอย่าง
คีรินทร์ (พระเอก)
(สั่งการคนในสาย) "เตรียมห้องลองให้พร้อม อย่าให้เสียเวลา"
กรนั่งตัวเกร็ง สะดุ้งทุกครั้งที่ได้ยินเสียงพูดคุยกันด้วยภาษาที่ยังไม่คุ้นหูนัก
แต่ในขณะที่เขากำลังจมอยู่กับความประหม่า สายตาคมกริบของคนข้างกายก็ยังไม่ละไปไหน
คีรินทร์ นั่งพิงเบาะอย่างผ่อนคลาย ทว่าสายตากลับจับจ้องเด็กหนุ่มข้าง ๆ อย่างลึกซึ้ง
ไม่ใช่เพียงเพราะความน่ารักน่าเอ็นดูตามวัย แต่เป็นความไร้เดียงสา ความระวังตัว และแววตาที่เคยผ่านความเจ็บปวดมาอย่างเงียบงัน...ที่ทำให้คีรินทร์หยุดมองไม่ได้
สายตาคู่นั้นเหมือนกำลังจองจำเขาไว้ โดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
ภายในร้านเสื้อผ้าหรูหราที่ตั้งอยู่ย่านใจกลางเมือง
พนักงานหญิง
(ยิ้มต้อนรับ) "สวัสดีค่ะ ท่านคีรินทร์ เชิญค่ะ"
คีรินทร์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปทางกรที่ยืนหลบอยู่ด้านหลัง
คีรินทร์ (พระเอก)
(เสียงทุ้มเรียบ) "เลือกมา ไม่ต้องเกรงใจ"
กร (นายเอก)
(ลนลาน) "มะ...ไม่ต้องครับ ผมเอาแค่สองสามชุดพอแล้ว..."
คีรินทร์ (พระเอก)
(ตัดบท) "บอกให้เลือก ก็เลือก"
คำพูดนั้นไม่เปิดโอกาสให้ขัดขืน กรทำได้แค่ก้มหน้าลากเท้าไปยังราวเสื้อผ้าอย่างไม่กล้าเงยหน้า
คีรินทร์เดินตามหลังเงียบ ๆ จ้องมองแผ่นหลังบาง ๆ นั้นอย่างเงียบงัน ใบหน้าเรียบเฉย แต่ในใจกลับค่อย ๆ วางเงื่อนไขบางอย่างให้ตัวเองโดยไม่รู้ตัว
'ของที่ฉันเก็บมา...ไม่มีวันปล่อยให้ใครแตะต้อง'
กรเลือกเสื้อผ้าด้วยความประหม่า ใช้เวลาไม่นานนักก็กอดกองเสื้อผ้าสามสี่ชุดไว้ในมือ
กร (นายเอก)
(เดินกลับมาเงียบ ๆ) "เอาแค่นี้พอแล้วครับ"
คีรินทร์ไม่พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้า แล้วหันไปสั่งพนักงานให้จัดการแพ็กอย่างเรียบร้อย
ตลอดเวลานั้น กรแอบมองคนตัวสูงที่อยู่ข้างกายหลายครั้ง สงสัยอยู่เงียบ ๆ ในใจว่าทำไมคนคนนี้ถึงได้ใจดีขนาดนี้ ทั้งที่เขาเป็นแค่คนไร้ค่า...ที่ไม่มีอะไรคู่ควรเลย
...แต่กรไม่รู้หรอก ว่าสายตาของอีกฝ่ายน่ะ ไม่ได้มองเขาแค่เพราะความสงสาร
มันคือสายตาของผู้ล่า ที่ได้เจอเหยื่อเดียวในชีวิตที่เขาอยาก "เก็บไว้ทั้งตัวและหัวใจ"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
