> “แด๊ดดี้เหรอ?... เดี๋ยวนะ นี่มันตัวร้ายอันดับหนึ่งของเรื่องนี่นา!!”

[เสียงฟ้าผ่า เปรี้ยงงง!]

ฉันแค่กำลังนั่งอ่านมังงะตอนจบเรื่อง “เจ้าหญิงแห่งดวงตะวัน” ในห้องนอนตอนตีสอง... อยู่ดี ๆ ไฟก็ดับ หน้าจอมือถือก็กะพริบแปลก ๆ

แล้วก็...

> “อ๊ากกกกกกก!!!”

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าหมดสติไปตอนไหน รู้แค่ว่าพอลืมตาขึ้นอีกที... ฉันนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ที่ไม่คุ้นตา มีม่านผ้าหรูหราเพดานสูง มีเสียงฝนกระทบกระจกเบา ๆ... และผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ปลายเตียง

> ชายแปลกหน้า: "เธอเป็นใคร?"

เขามีดวงตาสีเทาดำเย็นชา ใบหน้าหล่อเหลาจนทำให้ฉันหายใจติดขัด ผมดำขลับแต่งตัวราวกับหลุดมาจากบัลลังก์—ไม่สิ...

ฉันจำได้... เขาคือ 'ไครอส วาเลนไทน์' ตัวร้ายหลักของเรื่อง!

> ฉัน (พึมพำ): “ตัวร้ายแด๊ดดี้...”

> ไครอส (ขมวดคิ้ว): “ว่าไงนะ?”

โอ๊ย ตายแล้ว!! ทำไมปากฉันต้องเผลอเรียกเขาว่า “แด๊ดดี้” ออกไปต่อหน้าเขาด้วยล่ะ!!

> ฉัน (รีบลุกนั่ง): “เอ่อ! เปล่าๆๆ ท่าน...ท่านคือดยุคไครอสใช่มั้ยคะ? คือ...ฉัน...อาจจะเป็น...ลูกสาวของท่าน!”

> ไครอส (จ้องนิ่ง): “ไร้สาระ”

> ฉัน (เหงื่อไหล): “แต่ขะ...ข้าชื่อ ‘อาเรีย’ ค่ะ! เกิดปีเดียวกับลูกสาวที่ท่าน...เอ่อ…เสียไปในต้นฉบับ—โอ๊ย พูดอะไรเนี่ยเรา!”

> ไครอส: “เจ้ารู้เรื่องนั้นได้ยังไง?”

เขาก้าวเข้ามาช้า ๆ สายตาเย็นยะเยือก...

โอ๊ยยย ฉันไม่ควรเผลอสปอยล์มังงะให้ตัวละครรู้ตัวเอง!!

[เสียงเปิดประตู]

> แม่บ้าน: “ท่านดยุคเพคะ เด็กคนนี้คือ...?”

> ไครอส: “ขังไว้ในห้องนี้ อย่าให้ใครเข้าใกล้จนกว่าข้าจะสืบได้ว่าเธอเป็นใครกันแน่”

> ฉัน: “หาาา?!”

[เวลาอีกไม่กี่นาทีต่อมา]

ฉันนั่งกอดหมอนบนเตียงหรู โดนขังอยู่ในห้องนอนของวังดยุคสุดโหดแห่งโลกมังงะที่ฉันชอบ...

> ฉัน (พึมพำ): “จะไม่ให้ตายได้ยังไงล่ะคะคุณพระ...ฉันกลายเป็นลูกสาวของตัวร้ายสุดฮอตที่มีจุดจบโดนฆ่าในตอน 50!”

เป้าหมายแรก:

เอาตัวรอดจากความระแวงของแด๊ดดี้

อย่าเผลอสปอยล์เนื้อเรื่องอีก

และหาทาง...เปลี่ยนโชคชะตาของเขาให้ได้!

[เวลาผ่านไป 2 วัน]

หลังจากวันนั้น ฉันถูกขังอยู่ในห้องของตัวเองอย่างเงียบ ๆ ในวังใหญ่ที่เต็มไปด้วยเสน่ห์และอำนาจ มีแค่แม่บ้านที่มาเอาอาหารให้ ฉันเริ่มหาทางวางแผนที่จะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้

แต่...ในใจฉันเต็มไปด้วยคำถามมากมาย:

> ฉัน (พึมพำ): “ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่? แล้ว...เขาจะเชื่อว่าฉันเป็นลูกสาวของเขาได้ยังไง?”

เสียงประตูดังขึ้นก่อนที่ฉันจะได้คิดอะไรต่อไป...

> ไครอส (ยืนที่ประตูห้อง): “อาเรีย...”

เขายืนตรงประตู ราวกับมีความเย็นชาและสง่างามทุกย่างก้าว ท่าทางเหมือนกำลังตัดสินใจบางอย่าง

> ฉัน (สะดุ้งเล็กน้อย): “ท่าน...ท่านจะทำอะไรหรือคะ?”

> ไครอส (ตอบช้า ๆ): “ข้าอยากให้เจ้าชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้... บอกข้ามาสิว่าเจ้ามีแผนอะไรถึงมาอยู่ที่นี่”

ตอนนี้ฉันต้องตัดสินใจ... จะบอกเขาไปตรง ๆ หรือใช้วิธีอื่น?

> ฉัน (กลั้นหายใจ): “ท่าน...ท่านคงรู้แล้วว่า...ฉันไม่ได้มาจากที่นี่...”

เขาจ้องฉันด้วยสายตาคมกริบ

> ไครอส (ยิ้มเย็น ๆ): “เจ้ามาจากที่ไหน?”

ฉันนึกถึงมังงะที่เคยอ่าน... ถ้าบอกเขาไปว่า "ฉันมาจากโลกต่างมิติ" เขาคงคิดว่าฉันบ้าแน่ ๆ หรือไม่ก็น่าสงสัยสุด ๆ แต่...

> ฉัน (กัดฟัน): “ฉัน...มาจากอนาคตค่ะ ฉันรู้ว่าในอนาคตท่านจะถูก...”

เขาหยุดฟัง พร้อมกับยกมือห้าม

> ไครอส: “หยุด! อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนั้น มันทำให้ข้ารู้สึกว่าเจ้ารู้มากเกินไป”

สายตาของเขากลายเป็นตาแข็งกร้าว ฉันรู้สึกได้ถึงความวิตกกังวลในสายตาของเขา แต่ก็ยังอยากจะบอกให้เขาเข้าใจ... ถ้าตัวร้ายในมังงะยังตายไปตามพล็อตเดิมล่ะก็ ฉันอาจจะไม่ได้มีโอกาสได้เจอเขาอีก

> ฉัน (เสียงเบา): “ขอโทษค่ะ...แค่...แค่ต้องการบอกว่า...คุณไม่ต้องตายตามที่พล็อตเดิมบอกก็ได้...”

[ไครอสยืนเงียบ]

เสียงหายใจของเขาดังขึ้นระหว่างที่เขาพิจารณาคำพูดของฉัน ขณะที่ฉันไม่แน่ใจว่าคำพูดนี้จะมีผลอะไร

แต่ในที่สุดเขาก็พยักหน้าอย่างไม่พอใจ

> ไครอส: “หากเจ้าบอกว่าอยากช่วยข้า เปลี่ยนแปลงโชคชะตา... ก็ขอให้พิสูจน์ให้ข้าเห็น”

[มืดค่ำ]

หลายวันหลังจากนั้น ฉันเริ่มคุ้นเคยกับชีวิตในวังมากขึ้น แม้ว่าเขาจะยอมให้ฉันออกจากห้องมาเดินในวังบ้างแล้ว แต่เขาก็ยังคอยมองดูอยู่เสมอ

ฉันต้องหาทางให้เขาไว้ใจ โดยการค่อย ๆ วางแผนเพื่อพิสูจน์ว่าฉันไม่ได้เป็นแค่ลูกสาวที่ทะลุมิติมา แต่เป็นคนที่สามารถเปลี่ยนโชคชะตาของเขาได้

[วันหนึ่ง]

วันนี้ฉันจะลองแผนใหม่! แผนการที่จะทำให้ไครอสเชื่อในตัวฉันมากขึ้น และหาทางเลี่ยงกับดักที่จะมาถึงในอนาคต...

> ฉัน (ก้มหน้าพึมพำ): “อย่าให้เขารู้ว่า...ฉันรู้พล็อตทั้งหมด...”

แล้วฉันก็เริ่มเดินไปหาบอดี้การ์ดของเขา... เวลาเปลี่ยนแปลงแล้ว ฉันจะต้องเป็นคนที่ทำให้โลกนี้ไม่ต้องจบลงเหมือนในมังงะ!

[ไครอสยืนอยู่ที่ระเบียงห้องทำงานของเขา]

> ไครอส (หันมามอง): “เจ้า...คิดว่าตัวเองสามารถช่วยข้าได้จริงหรือ?”

เขาพูดเสียงเย็น แต่ฉันสัมผัสได้ว่าเขามีความกังวลในตัวเอง

> ฉัน (ยิ้มมั่นใจ): “แน่นอนค่ะ...ตอนนี้แค่เริ่มต้น”

[ภายในห้องทำงานของไครอส]

หลังจากที่ฉันพูดประโยคคล่องๆ เกี่ยวกับการช่วยเหลือไครอสแล้ว ก็ได้แค่รอให้เขาตอบกลับมา แต่กลับเป็นเขาที่ไม่พูดอะไรสักพัก... ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

> ไครอส (ก้มมองเอกสารบนโต๊ะ): "เธอจะช่วยข้าได้ยังไง?"

คำถามของเขาทำให้ฉันเกือบจะอ้าปากพูดตอบทันที... แต่ช้าไปหน่อย ฉันคิดถึงมังงะที่ฉันเคยอ่านมันขึ้นมา พล็อตเรื่องมันค่อนข้างซับซ้อนมาก ไม่ใช่แค่การหลบกับดักที่วางไว้ แต่ยังมีอะไรอีกมากมายที่ทำให้เขาไม่สามารถหลุดพ้นจากโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้แล้ว

> ฉัน (ยิ้มบางๆ): “ท่านเคยได้ยินไหมคะ… ‘การเปลี่ยนแปลงจากภายใน’?”

ไครอสเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากเอกสารและมองมาที่ฉัน ดวงตาของเขาดูเหมือนจะสนใจในสิ่งที่ฉันพูด

> ไครอส: “ภายใน? เจ้าหมายถึงอะไร?”

> ฉัน (ยิ้มอย่างมั่นใจ): “หมายถึง...ท่านจะต้องเปลี่ยนแปลงการคิด การกระทำ และทัศนคติของตัวเองก่อนค่ะ หากท่านยังมองว่าทุกอย่างเป็นเรื่องของอำนาจและการทำลายล้าง ก็ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนโชคชะตาได้เลย”

เขาเงียบไปอีกครั้ง มองดูฉันเหมือนกำลังประเมินค่าคำพูดเหล่านั้น

> ไครอส (พึมพำ): “ไม่เคยคิดเลยว่า...จะมีใครมาบอกข้าแบบนี้...”

[ต่อมาหลังจากนั้น]

ในคืนนั้น ฉันไม่ได้กลับไปที่ห้องของตัวเองทันที เมื่อมองไปที่หน้าต่างระเบียงที่เปิดทิ้งไว้ ลมเย็นๆ ปะทะเข้ามา ทำให้รู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลกประหลาด แม้จะคุ้นเคยในบางส่วน แต่ฉันก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะเกิดขึ้น

> ฉัน (คิดในใจ): “ถ้าฉันสามารถเปลี่ยนแปลงทัศนคติของเขาได้จริง...อาจจะสามารถหลีกเลี่ยงโชคชะตาที่มันจะเกิดขึ้นได้...”

แต่แล้วเสียงเปิดประตูห้องทำงานก็ดังขึ้นอีกครั้ง

> ไครอส (เสียงเย็น): "อาเรีย..."

> ฉัน (หันไปมอง): “ท่าน...?”

> ไครอส (สายตาจริงจัง): “เจ้าบอกว่าข้าจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง จากภายใน...แต่ข้าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน... ข้าเคยเห็นเพียงแค่โลกใบนี้ที่เต็มไปด้วยการต่อสู้...มันยากที่จะยอมรับความคิดใหม่ๆ”

> ฉัน (เบาๆ): “ทุกสิ่งที่ท่านทำ...มันมีผลกระทบต่อคนอื่นๆ ค่ะ ท่านคงรู้ดีว่า...ท่านอาจจะไม่ได้เป็นคนเดียวที่ต้องเผชิญหน้ากับโชคชะตาแบบนี้”

เขายืนนิ่งมองฉันอย่างสงบ ราวกับกำลังรับฟังสิ่งที่ฉันพูด และในที่สุด...

> ไครอส (ถอนหายใจ): "เอาล่ะ...ดูเหมือนเจ้าจะพูดถูก"

[วันถัดมา]

เช้าวันต่อมา ฉันได้รับคำสั่งจากไครอสให้ไปพบเขาที่ห้องทำงานตามปกติ แต่ครั้งนี้ ฉันเริ่มเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน ท่าทางที่ดูเปิดกว้างขึ้นกว่าเดิม

> ไครอส (เมื่อฉันเดินเข้าไป): “อาเรีย...ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะลองฟังคำแนะนำของเจ้า”

> ฉัน (ยิ้มอย่างมั่นใจ): “ท่านไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ข้าไม่ใช่คนที่มาหลอกลวงท่านเลยสักนิด”

> ไครอส (ยิ้มเย็น): “เจ้าไม่ต้องอธิบายหรอก... ข้าแค่สงสัยว่าทำไมเจ้าถึงเชื่อว่าข้าจะเปลี่ยนแปลงได้?”

> ฉัน (ยิ้มกว้าง): “เพราะว่าคุณยังไม่รู้จักตัวเองดีพอค่ะ... แต่ถ้าคุณลองเปิดใจ คุณจะพบว่ามีบางสิ่งที่พลังแห่งการเปลี่ยนแปลงนี้สามารถทำได้”

ไครอสมองฉันด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง กว่าจะตอบกลับมา...

> ไครอส: “ถ้าอย่างนั้น...เราจะลองดู"

[ตอนนี้...การเดินทางของการเปลี่ยนแปลงเริ่มต้นขึ้นแล้ว]

การเปลี่ยนแปลงจากภายในที่ฉันพูดถึง...มันเริ่มกลายเป็นเรื่องจริงในชีวิตของไครอสแล้ว แต่การเปลี่ยนแปลงนี้จะเพียงพอหรือไม่ที่จะหลีกเลี่ยงโชคชะตาของเขา?

และถ้าเปลี่ยนแปลงไม่ได้...ฉันจะทำยังไง?

[ห้องทำงานของไครอส – เช้าวันใหม่]

ไครอสยืนอยู่หน้ากระจกใหญ่ในห้องทำงานของเขา ผมดำขลับถูกจัดเรียบร้อย แต่วันนี้ดูเหมือนเขาจะท่าทางต่างจากทุกวัน เขาเงียบและครุ่นคิดอยู่ในห้องมืด ๆ นั้นเหมือนพยายามทำความเข้าใจอะไรบางอย่าง

> ฉัน (ยืนอยู่ใกล้ ๆ): “ท่าน...ท่านคิดว่าการเปลี่ยนแปลงจะเป็นไปได้จริง ๆ เหรอคะ?”

ฉันถามเขาเบา ๆ ขณะที่ยืนอยู่ห่าง ๆ มองดูเขา

ไครอสหันกลับมามองฉันด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิม ดวงตาของเขามีแววความคิดลึกซึ้ง และดูเหมือนจะเริ่มสงสัยในสิ่งที่เคยเชื่อมาตลอด

> ไครอส: “เจ้าบอกว่า ข้าต้องเปลี่ยนแปลง...แต่จะทำยังไงเมื่อโชคชะตาของข้าเป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้? การต่อสู้ที่ข้าต้องเผชิญอยู่...มันไม่ใช่แค่เรื่องของข้าเพียงคนเดียว”

> ฉัน (มองเขาอย่างเข้าใจ): “ท่านคิดว่าโชคชะตาของท่านเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้เหรอคะ? แต่อย่าลืมสิ...มันไม่ได้หมายความว่าเราต้องยอมรับมันทั้งหมด ท่านสามารถสร้างทางเลือกของตัวเองได้”

> ไครอส (ถอนหายใจ): “แต่บางสิ่งมันก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เลย...”

เขาพูดอย่างเหนื่อยหน่ายและหม่นหมอง ฉันรู้ดีว่าคำพูดของเขาหมายถึงเรื่องในอดีตที่ไม่สามารถลบล้างได้ นั่นคือการสูญเสียที่เขาเคยเผชิญ แต่...

> ฉัน (ยิ้ม): “ท่านเคยได้ยินไหมคะ... ว่าการสูญเสียคือบทเรียนที่ทำให้เราก้าวไปข้างหน้าได้? และบางครั้ง...การเสียสละที่ใหญ่ที่สุดคือการยอมรับว่าเราสามารถเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ”

ไครอสยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง ดูเหมือนจะกำลังคิดคำพูดของฉัน แต่ก็ยังไม่พูดอะไร

[วันถัดมา – ห้องอาหารของวัง]

วันนี้ไครอสสั่งให้ฉันมาร่วมรับประทานอาหารกับเขาในห้องอาหารใหญ่ของวัง ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นี่ถือเป็นสัญญาณที่ดีว่าเขากำลังเริ่มเปิดใจ

> ฉัน (นั่งลงข้าง ๆ ไครอส): “ท่านคะ...ลองให้โอกาสตัวเองดูเถอะค่ะ ข้าเชื่อว่าท่านสามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตได้”

> ไครอส (มองฉันนิ่ง ๆ): “เจ้าคิดว่าข้าควรจะเชื่อคำพูดของเจ้าหรือ?”

> ฉัน (ยิ้มเล็กน้อย): “เชื่อในตัวเองก่อนค่ะ และถ้าท่านเชื่อในตัวเองได้ ข้าก็จะอยู่เคียงข้างท่าน”

ความเงียบครอบงำห้องอาหารไม่นาน ก่อนที่ไครอสจะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เขาพยักหน้าและยกแก้วไวน์ขึ้น

> ไครอส (ยิ้มบาง ๆ): “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกว่าบางทีข้าควรจะลองเปิดใจบ้าง”

[ช่วงเย็น]

ในช่วงเย็นนั้น ฉันเห็นไครอสยืนอยู่ที่ระเบียงห้องทำงานของเขาอีกครั้ง คราวนี้ท่าทางเขาดูสงบและเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น ดวงตาของเขาไม่ค่อยเย็นชาดังเดิม แต่กลับแฝงไปด้วยความคิดและการตัดสินใจ

> ฉัน (ยืนมองจากประตู): “ท่านยังคงคิดว่าโชคชะตาของท่านจะเปลี่ยนไปได้ไหมคะ?”

ไครอสหันมามองฉันด้วยแววตาที่ต่างออกไปจากเดิม

> ไครอส (ตอบเสียงต่ำ): “ข้าไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้หรือไม่...แต่ข้าจะลองทำตามที่เจ้าบอก”

[ช่วงเวลาหลังจากนั้น]

ฉันเริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวของไครอสจริง ๆ เขาไม่ใช่คนที่เย็นชาและห่างเหินเหมือนเมื่อก่อน เขาเริ่มใส่ใจคนรอบข้างมากขึ้น และแม้จะยังคงความเข้มงวดในตัวเอง แต่การตัดสินใจของเขาก็เริ่มมีการพิจารณามากขึ้น ไม่เหมือนเดิมที่เคยทำไปตามใจตัวเองเพียงอย่างเดียว

> ไครอส (ในห้องทำงาน): “ข้าไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนแปลงได้หมดทุกอย่าง...แต่ข้าจะเริ่มจากการเปลี่ยนแปลงตัวเองเสียก่อน”

[ค่ำคืนในวัง]

ในที่สุด ไครอสก็ยอมรับความจริงบางอย่างได้ และตอนนี้ฉันเริ่มเห็นแสงสว่างในใจของเขา ฉันไม่รู้ว่าเราจะสามารถหลีกเลี่ยงโชคชะตาในที่สุดได้หรือไม่...แต่ฉันเชื่อว่าอย่างน้อยที่สุด การเริ่มต้นใหม่ก็เป็นสิ่งที่คุ้มค่า

[ในห้องทำงานของไครอส – เช้าวันต่อมา]

ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านหน้าต่างสูงใหญ่ของห้องทำงาน ไครอสยืนมองออกไปข้างนอกด้วยสายตาที่หม่นหมอง วันนี้ท่าทางของเขาดูแตกต่างจากทุกครั้ง เขายังนิ่งเหมือนเดิม แต่มีบางสิ่งในสายตาที่บอกว่าเขากำลังคิดถึงอะไรบางอย่างอย่างลึกซึ้ง

> ฉัน (เดินเข้ามาในห้อง): “ท่าน... วันนี้มีอะไรเหรอคะ ดูเหมือนท่านจะไม่เหมือนเดิมเลย”

ไครอสหันกลับมามองฉัน ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าเขากำลังทำใจบางอย่าง

> ไครอส (ตอบเสียงเบา): “มีบางอย่างที่ข้าเพิ่งค้นพบ... และมันทำให้ข้าคิดถึงสิ่งที่เคยลืมไป”

ฉันยืนอยู่ตรงประตูห้อง เงียบไปสักพักก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้เขา

> ฉัน: “อะไรบางอย่างที่ท่านลืม... หรือ...บางทีมันคือสิ่งที่ท่านไม่อยากจำ?”

เขาหันไปมองฉันอย่างไม่คาดคิด และในที่สุดเขาก็พยักหน้าอย่างช้า ๆ

> ไครอส: “ในอดีต ข้าเคยสูญเสียคนที่ข้าเคารพที่สุด... และข้าก็เคยคิดว่าการสูญเสียครั้งนั้นจะทำให้ข้าต้องเปลี่ยนไปตลอดชีวิต... ข้าพยายามยึดติดกับความคิดเดิม ๆ และหลีกเลี่ยงการเปลี่ยนแปลง เพราะกลัวการสูญเสียอีกครั้ง”

ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเขาถึงเป็นคนที่เย็นชาและไม่ไว้ใจใครมากนัก นั่นเพราะความเจ็บปวดในอดีตที่ฝังลึกในใจ

> ฉัน (ยิ้มให้เขา): “ท่านไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้จะทำให้ท่านแข็งแกร่งขึ้น...และครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งก่อน เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”

ไครอสยังคงมองฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะพยักหน้าอย่างช้า ๆ

> ไครอส (พูดเสียงต่ำ): “ขอบคุณ...สำหรับคำพูดของเจ้ามากมาย อาเรีย...เจ้าทำให้ข้ารู้สึกว่าบางครั้งการเปิดใจมันก็เป็นเรื่องที่ดี”

[ช่วงเย็น]

เวลาผ่านไปไม่นาน หลังจากการพูดคุยกับไครอส ฉันเริ่มรู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ของเรากำลังเปลี่ยนไป ไม่เพียงแต่เขากำลังเปิดใจ แต่ฉันก็เริ่มเข้าใจเขามากขึ้นเหมือนกัน

ในระหว่างที่เดินอยู่ในสวนหลังวัง ฉันก็เห็นไครอสเดินตามหลังฉันมาเงียบ ๆ พร้อมกับท่าทางที่อ่อนโยนกว่าเดิม เขาไม่พูดอะไร แต่การที่เขาอยู่ใกล้ ๆ ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าเราเริ่มเข้าใจกันมากขึ้น

> ไครอส (เดินเข้ามาใกล้ ๆ): “เจ้าจะไม่กลับไปห้องของเจ้าเหรอ?”

> ฉัน (หันไปยิ้ม): “ข้าอยากเดินเล่นบ้างค่ะ ท่านมีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”

> ไครอส (ยิ้มเล็กน้อย): “วันนี้ข้าคิดจะพาเจ้ามาที่สถานที่หนึ่ง…”

ฉันมองเขาอย่างสงสัย ขณะที่เขาชี้ไปทางด้านทิศตะวันตกของสวน ซึ่งมีทางเดินเล็ก ๆ ที่มุ่งตรงไปยังป่าบางแห่งที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

> ฉัน (สงสัย): “ที่นั่นคือที่ไหนคะ?”

> ไครอส (เสียงเย็น): “ที่นั่นคือที่ที่ข้าซ่อนความลับบางอย่างเอาไว้...”

[ในป่าลึก – ค่ำคืนนั้น]

ทั้งสองเดินออกมาจากสวนและเข้าสู่ป่าทึบ ไครอสเดินนำหน้าไปอย่างมั่นใจ ขณะที่ฉันตามหลังไปอย่างระมัดระวัง

ไม่นานหลังจากนั้น เราก็มาถึงหน้าผาที่สูงชัน และใต้หน้าผามีถ้ำใหญ่ที่ปากถ้ำเต็มไปด้วยพืชพรรณคลุมรอบ ๆ ซึ่งเป็นที่ที่มืดมิดและดูอันตราย

> ฉัน (สงสัย): “ที่นี่คือ...ที่ท่านซ่อนความลับไว้?”

> ไครอส (พยักหน้า): “ใช่...ที่นี่เป็นที่ที่ข้าฝังสิ่งที่ข้าเคยเก็บไว้ลึกที่สุด...สิ่งที่ข้ากลัวที่สุดในชีวิต...”

เขาหยุดอยู่หน้าถ้ำและหันมามองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความจริงจัง

> ไครอส: “ถ้าท่านอยากรู้จักข้าให้มากขึ้น... สิ่งนี้คือคำตอบที่เจ้าต้องการ”

[ความลับที่ซ่อนอยู่]

ไครอสยกมือขึ้น และผนังถ้ำก็เริ่มเปิดออกอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นกล่องเหล็กโบราณขนาดใหญ่ที่ถูกซ่อนไว้ภายใน

> ไครอส (ยิ้มบาง ๆ): “ข้าไม่เคยเปิดเผยสิ่งนี้ให้ใครเห็นมาก่อน...เพราะมันคือสิ่งที่ผูกพันกับโชคชะตาของข้า...และในนั้นมีคำตอบที่จะทำให้ข้ารู้ว่า…ท่านจะสามารถเปลี่ยนแปลงข้าจริง ๆ ได้หรือไม่”