ลึกลงไปยังใต้พิภพเป็นพันลี้ ยังมีโลกของเหล่าปีศาจที่อาศัยอยู่ ณ ที่แห่งนั้น ซูซ่านปีศาจจิ้งจอกพันปีนางได้บำเพ็ญเพียรเพื่อที่สักวันจะได้เกิดเป็นมนุษย์ธรรมดาๆอย่างที่นางใฝ่ฝันไว้

“เป็นมนุษย์นั้นยากลำบากกว่าเป็นปีศาจนัก มีอายุแค่หนึ่งร้อยปี บางทีก็ไม่ถึงด้วยซ้ำ ทำไมเจ้าถึงอยากจะเป็นมนุษย์?”

“ท่านปู่ ข้าอยากกิน อยากนอน อยากทำอะไรหลายๆอย่างดั่งเช่นมนุษย์ เกิดแล้วก็ตาย แล้วก็ได้เกิดใหม่ สนุกจะตาย ท่านปู่ไม่เบื่อบ้างเหรอเจ้าคะ เป็นปีศาจอยู่อย่างนี้เป็นหมื่นปีมาแล้ว”

“เจ้าอยากให้ข้าตายนักรึไง?”

“มิใช่เยี่ยงนั้นเจ้าค่ะ”

“เจ้าไม่มีวันได้เป็นมนุษย์ได้หรอกปีศาจเมื่อร่างกายดับสูญดวงจิตจะอยู่ได้แค่ หนึ่งชั่วยามเท่านั้น เพียงแค่หนึ่งชั่วยามดวงจิตจะล่องลอยไปเข้าร่างมนุษย์ที่เสียชีวิตแล้ว แต่ต้องเป็นมนุษย์ที่พึ่งเสียชีวิตใหม่ๆเท่านั้น หากร่างกายแข็งโลหิตในกายแข็งแล้วไม่สามารถเข้าร่างได้เพียงแค่สองชั่วยามไม่มีทางจะหาร่างพบได้อย่างแน่นอน ดวงจิตปีศาจก็จะสลายไปไม่มีการเกิดใหม่ดั่งเช่นมนุษย์”

“แล้วปีศาจอย่างพวกเราจะตายได้เยี่ยงไรเจ้าคะ?”

“ตายได้สิ ไม่ว่าจะเป็นโลกไหนๆก็มีแก่งแย่งชิงอำนาจด้วยกันทั้งนั้น หากว่าข้าสู้ปีศาจที่แข็งแกร่งกว่าข้าไม่ได้ก็ตายดับสูญ แต่ที่ข้าอยู่มาได้เป็นหมื่นๆปีก็เพราะข้ามิได้ไปแย่งชิงอำนาจกับผู้ใด อยู่ หลบๆซ่อนๆ อย่าไปมีเรื่องมีราวกับผู้อื่นจะได้ปลอดภัย”

“น่าเลื่อมใสยิ่งนักท่านปู่ แต่ว่าท่านปู่สอนวิชาข้าไว้ทำการใดในเมื่อเราก็อยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ”

“ป้องกันตัวเยี่ยงไรเจ้าเด็กโง่ ช่วงนี้เจ้าอย่าได้ออกไปเพ่นพ่านที่ใด เพราะเจ้าปีศาจแมงมุมหมื่นปีมันกำลังออกมาสูบพลังชีวิต เหล่าปีศาจด้วยกัน หลังจากที่มันสูบพลังชีวิตของมนุษย์ไปแล้วจนครบ มันมีพละกำลังมากกว่าผู้ใดในใต้พิภพแห่งนี้”

“เจ้าปีศาจชั่วช้ามนุษย์เป็นผู้อ่อนแอทำไมมันชอบทำร้ายผู้ที่อ่อนแอกว่าเล่า เจ้าคะท่านปู่”

“มนุษย์ต่างหากที่ทำร้าย พวกมันก่อน มนุษย์ไม่ชอบสัตว์หรือแมลงพวกเขาจะฆ่าและทำลาย ทุกอย่าง แมงป่อง งู ตะขาบ พวกนี้มันแค้นมนุษย์มาก ปีศาจจิ้งจอกก็เช่นกัน แต่ปู่ไม่ชอบการเข่นฆ่า ไล่ล่า สัตว์ในป่ากินก็พอแล้ว”

ปีศาจจิ้งจอกเฒ่าปู่ของซูซ่าน ที่อาศัยอยู่กันสาม ชีวิต อีกหนึ่งชีวิตนั้นเป็น ลี่จู ปีศาจจิ้งจอกร่านสวาทที่ออกหาเหยื่อที่เป็นมนุษย์ เพราะนางนั้นก็มีความฝัน อยากเป็นที่หนึ่งในใต้พิภพแห่งนี้ นางสูบพลังชีวิตของมนุษย์หลายพันคนแล้ว ทุกครั้งที่นางออกล่าเหยื่อนางจะแปลงกายเป็นหญิงสาวที่งดงามกลิ่นกายที่หอมหวนชวนหลงไหล แค่เพียงนางปลายตาบุรุษผู้ใดได้สบตาของนางต่างลุ่มหลง จนได้เกิดกำหนัดในทันที ปีศาจจิ้งจอกเฒ่า ตำหนิก็ไม่เคยเชื่อฟัง ลี่จูได้ออกจากเรือนของผู้เฒ่าไปนานแล้ว นางออกไปใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์ แต่ซูซ่านนั้นไม่กล้าออกไปที่ไหน เพราะกลัวอันตรายทั้งจากมนุษย์และปีศาจด้วยกัน ที่จะมาสูบพลังชีวิตของนาง จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่ ซูซ่าน กำลังออกไปจับกระต่ายกินเป็นอาหาร นางถ์อกระต่ายเพื่อนำมาฝากท่านปู่ของนาง และนางก็ได้บังเอิญเจอกับปีศาจแมงมุม ด้วยความกลัวและตกใจนางเผลอปล่อยมือจนกระต่ายหลุดมือไป ปีศาจแมงมุมหมื่นปี ย่างกรายเข้ามาใกล้

“กลิ่น...พลังชีวิตของเจ้าช่างน่ากินนักเจ้าจิ้งจอกน้อยเจ้าไม่พ้นเงื้อมมือ ของข้าไปได้ เตรียมตัวตายซะ”

บนโลกมนุษย์

ชายป่าท้ายหมู่บ้านที่ไกลจากหมู่บ้านมาก ชายฉกรรจ์สองงคนกำลังขุดหลุมฝังร่างของเด็กสาว ที่ยังไม่ทันจะสิ้นลม แม่เลี้ยงของ นางได้โอกาศในขณะที่บิดาของนางไม่อยู่ จ้างนักเลงมาอุ้มนางไปกำจัดเสีย ให้พ้นทาง เพราะว่านางนั้นเป็นสตรีที่เฉลียวฉลาด ส่วนบุตรสาวของแม่เลี้ยงกับบิดาของนางนั้นไม่ได้เรื่อได้ราวอะไรวันๆได้แต่เที่ยวเล่นใช้จ่ายมเฟือยจนทำให้บิดาของนางตำหนิอยู่บ่อยครั้ง

“คุณหนูตระกูลเยี่ย มีใบหน้าที่งดงามนักเจ้าจะฝังของสวยงามเยี่ยงนี้โดยไม่ทำกระไรเลยรึ?...ข้ารู้สึกเสียดายยิ่งนัก”

“เจ้าอย่าทำให้เสียเรื่อง ฮูหยินสั่งให้กำจัดนางมิใช่ให้ทำอย่างอื่น รีบๆขุดหลุมให้เสร็จ เดียวมีผู้ใดมาพบเข้าจะได้ซวยกันหมด”

ทั้งสองคนขุดหหลุมจนลึกพอที่จะฝังร่างของ หญิงสาวที่นอนหายใจรวยรินอยู่ตรงนั้น พิษที่นางได้รับนั้นอีกเพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วยามนางก็จะสิ้นใจ หญิงสาวได้ยินการสนทนาของบุรุษทั้งสอง น้ำตาไหลลงข้างแก้ม ใบหน้าของผู้ชายผู้เป็นบิดาปรากฏอยู่ในมโนสำนึกสุดท้าย ................................................

ใต้พิภพโลกแห่งปีศาจ

“ท่านจะทำกระไรข้า เราไม่เคยมีเรื่องหมางใจกันใยท่านจะมาทำร้ายข้า?”

“ข้าไม่สนหรอกว่ามีหรือไม่มี แต่พลังชีวิตของเจ้าข้าขอ”

“หยุด...!...เดี๋ยวนี้ปล่อยหลานข้า”

“อ๋อ...ที่แท้ แม่นางน้อยผู้นี้ก็เป็นหลานสาวของจิ้งจอกเฒ่าขี้ขลาดนั่นเอง ไหง...ออกมาจากรูมาได้เล่า แต่ออกมาก็ดีข้าจะสูบพลังชีวิตของเจ้าทั้งสองให้ดับสูญมารวมอยู่ในร่างของข้า แล้วข้าจะได้เป็น ที่หนึ่งในใต้พิภพแห่งนี้”

“ซูซ่าน..เจ้าหนีไปก่อน”

“ไม่เจ้าค่ะท่านปู่”

“เจ้าหหนีไปก่อนเชื่อปู่ เชื่อในพลังของปู่ข้าสู้มันได้”

ไม่ทันที่จะได้พูดกับจบปีศาจแมงมุมปล่อยใยจับมัดร่างของจิ้งจอกเฒ่าและซูซ่านม้วนอย่างรวดเร็วจนทั้งคู่ลอยขึ้นห้อยหัวอยู่ใต้ต้นไม้ ปีศาจแมงมุมผู้มากขา ดวงตาแดงก่ำ พร้อมที่จะปลิดชีพของ จิ้งจอกทั้งสอง แต่อยู่ๆสิ่งที่พันรอบกายของจิ้งจอกเฒ่าก็สลายหายไปด้วยพลังของปีศาจจิ้งจอกหหมื่นปีที่แอบซุ่มฝึกฝน พร้อมกันนั้นเขาได้ลอยตัวดึงร่างของหลานสาวลงมาด้วย แต่ไม่ทันที่เขาจะหนีได้ ปีศาจแมงมุมก็ได้ปล่อยพลังที่มากกว่าจิ้งจอกเฒ่าซัดเข้าร่างของ ซูซ่านจนร่างของนางสลายไป จิ้งจอกเฒ่าแค้นใจและเสียใจมาก แต่เพราะอยากช่วยหลานสาวให้ได้มีชีวิตอีกครั้ง เขาใช้กำลังที่เหลือกุมกำดวงจิตของซูซ่าน หนีขึ้นไปยังโลกมนุษย์ ในขณะที่ปีศาจแมงมุมก็ยังตามมาอย่างไม่ลดละ เพราะว่าจิ้งจอกทั้งสองนั้นมีพลังบางอย่างที่วิเศษมากที่ปีศาจตนอื่นๆไม่มี มันคือดวงจิตที่ บริสุทธิ์ เพราะจิ้งจอกทั้งสองไม่เคยกินมนุษย์ หลายพันปีทั้งสองบำเพ็ญเพียรฝึกฝนตนอยู่แต่ที่เรือนของตน จิ้งจอกเฒ่าหนีมาจนถึงป่าแห่งหหนึ่งบนโลกมนุษย์ เด็กสาวที่นอนไร้ลมหายใจปากสีดำคล้ำ จากการที่โดนพิษ จิ้งจอกเฒ่า นำดวงจิตของซูซ่านไปวางไว้ที่บนร่างของหญิงสาวผู้นั้น ชายฉกรรจ์ที่ขุดหลุมเสร็จแล้ว เขากำลังจะเดินไปอุ้มร่างของหญิงสาวแต่ต้องตกใจเมื่อเห็นปีศาจ จิ้งจอกตัวใหญ่ดวงตาสีแดง ดั่งสีโลหิต ทั้งสองวิ่งหนีกระเจิดกระเจิง ไปคนละทิศละทาง

“ว๊าก....ปะๆๆปีศาจ”

ปีศาจจิ้งจอกเฒ่ากลัวว่าปีศาจแมงมุมจะตามมาทันและเห็นเข้า เขาจึงหลอกล่อ เจ้าปีศาจแมงมุมไปทางอื่นไม่ให้พบร่างของหญิงงสาวผู้นี้ ร่างกายของหญิงสาวเริ่มขยับ

“ข้าอยู่ที่ใดกัน?...ท่านปู่ หรือว่าข้ายังไม่ตายท่านปู่ช่วยข้าไว้ได้แน่ๆ แต่ว่า ข้าจะไปทางไหนดี?”

ซูซ่านประคองยืนขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะยังไม่คุ้นชินกับร่างที่ไม่ใช่ของตน อยู่ๆ ซูซ่านก็มีอาการปวดหัวที่รุนแรง ความทรงจำบางอย่างได้ผุดขึ้นมาในหัวของนาง มันเป็นความทรงจำของใครคนหนึ่งที่นางไม่รู้จัก

“ท่านพ่อกลับมาแล้วฉู่หรันคิดถึงท่านพ่อ”

“นังเด็ก เหลือขอ ถ้าวันใดไม่มีบิดาของเจ้าข้าจะไม่เก็บเจ้าไว้ให้รกหูรกตาข้าแน่”

“ฉู่หรันดื่มนี่สิ ข้าขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับเจ้าไว้หลายอย่างต่อแต่นี้ ข้าจะทำดีกับเจ้ามากขึ้น”ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ของแม่นางฉู่หรันผู้นั้น ซูซ่านจับต้นชนปลายไม่ถูก...ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

บิดาของฉู่หรันกลับเรือนมาแล้วไม่เจอ ฉู่หรัน เขารู้สึกโกรธมาก เพราะว่าฮูหยินของเขาได้ใส่ร้ายให้ นางต้องเสื่อมเสียว่า ฉู่หรันนั้นได้หนีตามผู้ชายซึ่งไร้สกุลรุนชาติ ไปแล้วโดยมีพยานอ้างอิง ที่ฮูหยินได้จ้างมา ได้พูดใส่ร้ายให้เหมือนกับที่ ฮูหยินบอก

“ข้าจะออกไปตามานางใพบ”

“อย่าเลยเจ้าค่ะท่านพี่ ป่านนี้นางไปไกลมากโขแล้วตามไม่ทันหรอกเจ้าค่ะ”

“ท่านพ่อ...ข้ากลับมาแล้ว...คำกล่าวของท่านแม่ไม่เป็นความจริงเจ้าค่ะ...ข้าเพียงแต่ไปซื้อของที่ข้าอยากได้เท่านั้นเจ้าค่ะ”

“แล้วไหนล่ะสิ่งของที่เจ้าว่า ไม่เห็นเจ้าถือกระไรมาด้วยเลยคงพลอดรัก จนเสร็จสมแล้วค่อยกลับเรือนดูสภาพเจ้าเสียสิมอมแมมดูไม่ได้เอาเสียเลย”

“นี่เจ้าค่ะของที่ข้าไปซื้อมา...ถ้าไม่มีกระไรแล้วข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ แล้วที่มีสภาพเยี่ยงนี้ก็เพราะว่าข้าถูก ผู้ไม่หวังดีรอบทำร้ายข้า แล้วข้าก็จำหน้าพวกคนโฉดนั้นได้แม่นยำ”

สายตาดุดันของฉู่หรันที่จ้องมอง มารดาเลี้ยงของนางนั้นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ต่างจากฉู่หรันคนเดิมโดยสิ้นเชิง

“เจ้าต้องอธิบายเรื่องนี้ให้กระจ่าง ไม่เช่นนั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ ข้าขออภัยเจ้าค่ะท่านพี่ สงสัยข้าจะเข้าใจผิดไปเองก็มีคนมารายงานข้า ข้าก็เชื่อตามนั้นเพราะว่านางออกไปตั้งแต่เช้าตรู่จนถึงป่านนี้ นี่เจ้าคะ ข้าเพียงแต่เกรงว่าสกุลเยี่ยของท่านพี่จะด่างพร้อยด้วยเรื่องคาวฉาวโฉ่”

เยี่ยเนี่ยนเจิน มีอำนาจยิ่งใญ่และกว้างขวางในเมืองลู่หยางเขามีตำแหน่งเป็นถึงท่านอำมาตที่มากความสามารถ และมีคุณธรรมสูง เช่นเดียวกันกับเยี่ยฉู่หรันบุตรสาวของเขา ฉู่หรันมีคู่หมั้นคู่หมายเป็นถึงบุตรชายของท่านเสนาบดีจางซีฮัน เขาผู้นั้นมีนามว่า จางเฟยเจิน บุรุษหนุ่มรูปงามที่เข่อซิง น้องสาวต่างมารดาของฉู่หรัน หลงไหลอยากได้เขามาครอบครอง เข่อซิง อิจฉาพี่สาวของตนเองที่ใด้แต่สิงดีๆไปทั้งหมดเพียงผู้เดียว เข่อซิงนั้นชอบร่ำเรียนตำรายาสมุนไพรพิษต่างๆและสมุนไพรขับพิษด้วยเช่นกัน พิษที่ฉู่หรันดื่มไปในวันนั้น เข่อซิง เป็นผู้ปรุงมันขึ้นมากำจัด ฉู่หรันโดยเฉพาะ เพราะนางหลงรัก จางเฟยเจิน มากมายถึงขั้นหลงไหล เข่อซิงได้คิดค้นปรุงยาสมุนไพรปลุกกำหนัดชนิดร้ายแรงขึ้นมาตัวหหนึ่ง นางคิดจะ ล่อลวงให้ จางเฟยเจิน ดื่มสมุนไพรปลุกกำหนัดที่นางได้ปรุงขึ้นมา เข่อซิงเฝ้ารอเวลาให้ถึงวันที่ได้มีโอกาศนั้น และแล้ว วันนั้นก็มาถึงเมื่อ ฉู่หรันกับบิดาของนางออกเดินทางเข้าตัวเมือง จางเฟยเจินหวังว่าจะมาพบคู่มั่นอย่างที่เคยมาเป็นประจำ แผนชั่วสองแม่ลูกจึงเกิดขึ้นหวังที่จะจับ จางเฟยเจิน ให้ได้เป็นคู่ครอง

“อีกประเดี๋ยวทั้งสองก็กลับมาแล้ว เจ้ารอนางที่ห้องนี้ก็แล้วกันนะ เจ้าดื่มชากับขนมนี่รอก่อน”

“ฮูหยิน ขอรับ ข้าออกไปรอที่สวนข้างนอกก็ได้นะขอรับ”

“ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉู่หรันกลับมาจะไม่เจอเจ้าหากันไปหากันมา เสียเวลาเปล่า”

“ขอรับ”

จางเฟยเจินยอมทำตามแต่โดยดี เมื่อเขาได้ดื่มชาเข้าไปเขาก็เริ่มมีอาการร้อนภายในร่างกายของเขา เหงื่อท่วมตัวไม่รู้ว่ามาจากไหนทั้งๆที่ภายนอกนั้นอากาศหนาวเหน็บ เข่อซิง เดินเข้ามา เพราะพิษของยาทำให้เขาเห็นภาพหลอน ท่อนเนื้อกลางกายของเขาแข็งตั้งอย่างควบคุมไม่ได้ ห้องที่เขารอ ฉู่หรันอยู่นั้นแท้จริงแล้วเป็นห้องของ เข่อซิง หญิงสาวไม่รอให้เวลามันล่วงเลยผ่านไปนางปลดเปลื้องอาภรของเขาจนหมดสิ้น

“ข้าแอบอ่านกลยุทธวิธีร่วมรัก พันท่าก็เพราะท่านเลยนะเจ้าคะข้าจะทำให้ท่านลืมคู่หมั้นแสนจืดชืดไปเลย อา...มังกรของท่านใหญ่จนข้าหัวใจแทบจะวาย”

ปากน้อยอบอุ่นครอบครองแท่งยักษ์เต็มปากรูดสาวขึ้นลงอย่างชำนาญ เพราะหนังสือกลยุทธเรื่องร่วมรักที่นางแอบอ่านมา เสียงครางกระเส่าซ่านในลำคอของเขาช่างทุ้มนุ่มและน่าหลงไหล แต่ทว่าชื่อที่เขาพร่ำเรียกหานั้นกลับไม่ใช่เข่อซิง

“อา...ฉู่หรัน เจ้า...ทำแบบนี้ได้เยี่ยงไร ? เจ้าทำให้ข้าสุขยิ่งนัก”

ถึงเข่อซิงจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจนักแต่นางจำต้องอดทนเพราะนางเองก็รู้อยู่แก่ใจว่า จางเฟยเจิง ไม่ได้มีใจให้กับนางเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้าฉู่ลันกลับมาเห็นนางกับคู่หมั้น ฉู่หรันคงอกแตกตายเป็นแน่ และท่านอำมาตเยี่ยคงต้องเขารับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น อย่างแน่นอน ริมฝีปากบางสาวแก่นเนื้อเข้าออก ตามแรงปราถนาของเขา ตามจัหวะร้องครวญคราง เสียงดัง เล็ดลอดออกมาข้างนอกห้องทำใหห้ผู้เป็นมารดาพึงพอใจ ที่บุตรสาวนั้นทำสำเร็จแล้ว

“อ๊า....อา...ฉู่หรัน”

“ท่าน..ทำข้าบ้างสิเจ้าคะ”

ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าเขาจับเรียวขาของ เข่อซิงแหวกอ้าจนเห็นเม็ดติ่งกระสันสีสวย ใบหน้าหล่อคมซุกแทรกตรงกลางระหว่างขาของ หญิงสาว เรียวลิ้นเลียทั่วพูเนื้ออวบอย่างตะกละตะกลามสลับกับแหย่แย่งแท่งลิ้นเข้าโพลงคับแคบอย่าเป็นจังหวะเข้าออก น้ำหวานของหญิงสาวซึมออกมาให้เขาได้รับรสและเลียกินจนสิ้น ความปรารถนาพุ่งทะยานสูงสุด เสียงครางของ เข่อซิง ยิ่งดังขึ้น จางเฟยเจิง ที่เข้าใจว่าหญิงสาวที่ตนเองกำลังร่วมรักอยู่ด้วยนั้นเป็น ฉู่หรัน เขาปฏิบัติกับนางด้วยความรักอย่างเปี่ยมล้น

“ท่านพี่ ข้า....เสียวเจ้าค่ะ อร๊าย....”

รูสวาทตอดขมิบรัดแท่งลิ้นก่อนที่น้ำหวานจะทะลักพุ่งออกมาเต็มปากของเขา จางเฟยเจินกวาดกินน้ำจนไม่เหลือ ชายหนุ่มจับขาเรียวยกขึ้นชี้ฟ้าพร้อมกับเสียบเสยหัวบานหยักเข้าร่องรัดแน่นของ เข่อซิงด้วยอารมณ์กระสันที่ยังไม่คลายหายไปด้วยพิษกำหนัด เขาไสลำเอ็นเข้าโพลงอย่าเชื่องช้าเพื่อให้ช่องทางรักนั้นคุ้นชินกับแท่งมังกรใหญ่ของเขา แล้วจึงกระแทกกระทั้นจนสุดแรงมิดลำ จนรูน้อยหุบอ้าปลิ้นเข้าปลิ้นออก ทรวงอกอวบใหญ่กระเพื่อมเด้งดึ๋งตามจังหวะบั้นท้ายของเขาที่กระแทกใส่ ร่างเล็กและร่างใหญ่กระตุกเกร็ง

“ท่านพี่....แท่งของท่าน...ซีด...อืม...เสียวอร๊าย...”

“แม่นางเยี่ย...ฉู่หรันข้ารักเจ้า...โอว...”

ใบหน้าที่เหยเกของทั้งสองด้วยอารมณ์กำหนัดได้สิ้นสุดทางสวรรค์น้ำรักพุ่งกระฉอกล้นจนเปรอะไหลลงมาตามขาเนียนของเข่อซิง นางกอดเขาไว้แน่นแนบกายขณะที่ได้ถึงจุดสุดยอดพร้อมกันกับเขา เพราะความเหนื่อยและเพลียจากกิจกรรมรักเมื่อสักครู่ ทั้งสองได้หลับไป จนกระทั่ง “จางเฟยเจิน...!...เจ้า”

“จางเฟยเจิน...!...เจ้าทำเยี่ยงนี้กับบุตรสาวของข้าได้เยี่ยงไรช่างไม่ไว้หน้าข้าบ้างเลยเรื่องนี้ข้าไม่ยอมแน่ข้าจะแจ้งทางการเพื่อลงโทษเจ้าและนับตั้งแต่วันนี้ตระกูลของเจ้ากับข้าขาดกัน”

อำมาตเยี่ยโกรธมากเหมือนโดนตบเข้าที่ใบหน้าฉาดใหญ่

“ไม่ได้นะเจ้าคะท่านพ่อ...ข้าเป็นของท่าพี่จางแล้วข้าอายเจ้าค่ะ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะท่านพี่ หากรู้ไปถึงไหนก็อายเขาไปถึงนั่น ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปแล้วรังแต่จะทำให้ชื่อเสียงของตระกูลเยี่ยเสื่อมเสียเปล่าๆนะเจ้าคะท่านพี่”

“แล้วเจ้าหายไปที่ใด เวลาที่สองบคนนี้อยู่กันตามลำพัง”

“ข้าออกไปทำธุระเพียงแค่ครู่เดียวกลับมาไม่เห็น จางเฟยเจินก็คิดว่าคงกลับเรือนไปแล้วน่ะเจ้าค่ะ”

“ท่านฮูหยิน...หลอกให้ข้าน้อยรออยู่ในห้องนี้ขอรับ”

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าให้ท่านรออยู่ที่ห้องรับรองแขก แต่อยู่ๆเจ้าก็หายไปไม่คิดว่าจะ...”

“ฮือ..ๆๆๆๆๆ..ท่านพ่อท่านพ่อช่วยข้าด้วยข้าอับอายเหลือเกินแล้ว ท่านพี่จางคงเมาไม่ได้สติท่านพี่คงไม่ได้ตั้งใจหรอกนะเจ้าคะ ท่านพ่อแค่ช่วยจัดงานให้เราทั้งสองเพียงเท่านั้นก็พพอแล้วเจ้าค่ะ”

เยี่ยฉู่หรันมองดูสถานการณ์แล้วสงสาร จางเฟยเจินไม่น้อยสีหน้าที่มึนงงของเขากับสีหน้าและแววตาที่รู้สึกผิดกับฉู่หรัน นั้นทำให้ฉู่หรันนั้นรู้ว่าสองแม่ลูกนี้คงวางแผนเอาไว้ แต่ก็ถือว่าเป็นโชคดีของ ฉู่หรันที่จะได้ไม่ต้องเข้าพิธีแต่งงานกับชายผู้นี้ ที่นางไม่ได้มีใจให้ ร่างกายถึงจะเป็นของฉู่หรันแต่จิตใจนั้นเป็นของ ซูซ่าน เข่อซิง ยิ้มเยาะ ฉู่หรัน เพราะคิดว่าขณะนี้ นางนั้นได้ชนะพี่สาวของตัวเองแล้วหนึ่งครั้ง และต่อไปนี้ด้วยอำนาจของตระกูลจางจะทำให้ เข่อซิงเหนือกว่า ฉู่หรันมากขึ้นไปอีก แต่ทว่าสิ่งที่นางคิดไม่ได้เป็นไปตามนั้น ถึงนางจะได้ครอบครอง จางเฟยเจิง แล้วก็ตามแต่ เขากลับรู้ทันและได้เอ่ยวาจาทำร้ายจิตใจ เข่อซิงว่า

“เจ้ากับแม่ของเจ้าวางแผนวางยาข้า แต่เพราะข้าเกรงใจบิดาของเจ้าข้าถึงยอมเข้าพิธีกับเจ้าในวันนี้แต่หลังจากนี้ไปเจ้าจะไม่ได้ร่วมหลับนอนกับข้าอีก ร่างกายของข้าถึงจะเป็นของเจ้าแต่หัวใจของข้านั้นเป็นของ ฉู่หรันเพียงผู้เดียว”

เข่อซิงคบกรามแน่นด้วยความเสียใจนางกัดริมฝีปากจนเป็นห้อเลือดเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา หลังจากเสร็จสิ้นพิธี ทั้งสองต้องเข้าห้องหอ ห้องหอที่ตกแต่งไว้สวยงามผ้าม่านและชุดเครื่องนอนสีแดงสด จางเฟยเจิงวาดฝันว่า วันหนึ่งเขาจะได้เข้าห้องหอกับ ฉู่หรัน แต่เพราะแม่นางเข่อซิงผู้นี้ทำให้เขาสิ้นหวังสูญเสียหญิงอันเป็นที่รักไป สถานะของเขากับ ฉู่หรันได้เปลี่ยนไป เขากลายมาเป็นน้องเขยของหญิงคนรักไปแล้ว น้ำตาแห่งความเสียใจและแค้นใจมันรินไหลออกมา

“ถึงท่านจะโอดครวญเท่าไรก็ไม่มีวันที่ท่านจะได้ใกล้ชิดนางได้อีกต่อไปท่านพ่อคงไม่ยอมแน่”

“ข้ารู้ว่าข้าไม่มีโอกาศนั้นแล้วแต่เจ้าก็คงต้องทนแห้งเหี่ยวอยู่ที่เรือนข้าต่อไปเยี่ยงนี้ผ่านพ้นคืนนี้ไปเจ้าจะไม่เห็นข้าอยู่ที่เรือนนี้อีก จงใช้ชีวิตของฮูหยินตระกูลจางให้พอใจของเจ้าซะ”

เข่อซิง เหมือนตกลงไปในหลุมที่ตนเองได้ขุดไว้ไม่มีทางที่จะตะเกียกตะกายขึ้นมาได้ นางต้องใช้ชีวิตโดยปราศจากความรักจากสามี จางเฟยเจิงนอนหันหลังให้ เข่อซิงผู้เป็นฮูหยินของเขาภายในใจของเข่อซิงได้แต่เคียดแค้น ฉู่หรัน

“ถ้าไม่มีเจ้าท่านพี่ก็คงจะรักข้าบ้างเพราะเจ้าคนเดียว ฉู่หรัน”

เรือนสกุลเยี่ย

“เจ้ากลับมาเรือนพราะเหตุใด?...ทำไมไม่อยู่คอยปรนนิบัติสามีของเจ้า”

“ท่านแม่ ท่านพี่ไม่ทิ้งข้าไปแล้วเขาไม่สนใจใยดีข้าเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังโกรธแค้นข้าอีกด้วย เวลานี้ข้าเข้าหน้าเขาไม่ติดแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าแพ้แล้ว แพ้นังฉู่หรันแล้วท่านแม่ ท่านพี่จะไม่กลับมานอนที่เรือนอีก จะไม่แตะต้องตัวของข้าอีก เพราะนังฉู่หรันคนเดียว ถ้าไม่มีมันท่านพี่ก็คงรักข้าบ้าง”

“ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องอยู่เรือนรอสามีของเจ้ากลับมา เจ้าแต่งเข้าสกุลจางแล้วจะเที่ยวกลับมาเดินเล่นอยู่เรือนนี้บ่อยๆไม่ได้ เดี๋ยวคนสกุลจางจะดูแคลนเอาได้ว่าข้าไม่รู้จักอบรมสั่งสอนเจ้า แล้วอย่าวู่วามไปเลย บุรุษที่พึ่งแตกเนื้อหนุ่มได้ไม่นาน นั้นมีความต้องการมาก เพียงแค่เห็นสตรีเปลื้องอาภรก็ใคร่ได้เกิดกำหนัด หากวันใดสามีของเจ้ากลับเรือนมาเจ้าก็ ทำอย่างที่ข้าบอก น้ำมันที่มันอยู่ใกล้กับไฟ อย่างไรเสียไฟก็ต้องลุกไหม้ คราวนี้แหละ ความสัมพันที่ไม่ได้เกิดจากยาปลุกกำหนัดคุณชายจางต้องรักและหลงเจ้าอย่างแน่นอน เจ้าเองก็งดงามไม่แพ้ ฉู่หรัน นังนั่นจืดชืดจะตายลูกของแม่สวยแล้วก็เผ็ดร้อน”

“เวลานี้มันอยู่ที่ใดข้าจะไปหยามน้ำหน้ามันเสียหน่อยป่านฉะนี้คงเสร้าโศกเสียใจจนอกแตกตายไปแล้วกระมัง”

ที่สวนท้ายเรือน

“การได้กิน นอน เหมืออนมนุษย์นี่มันมีความสุขเสียจริง ไม่มีอาการกระหายโลหิตแล้ว กระต่ายน้อยต่อแต่นี้ไปข้าจะไม่จับเจ้ากินอีกต่อไปเพราะข้ากินอาหารของมนุษย์ได้แล้ว อืม...รสเริส ไอ้เจ้านี่เขาเรียกว่ากระไรนะช่างหอมหวานเสียจริง”

เข่อซิงแอบมองฉู่หรันที่กำลังนั่งเล่นอย่างมีความสุขอยู่กับกระต่ายตัวน้อยสีขาว และกำลังกินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อยดูไม่ได้ทุกข์โศกแต่อย่างใดเลย แต่เมื่อมาถึงเรือนแล้ว เข่อซิง ต้องเข้าไปหยามน้ำหน้า ฉู่หรันเสียหหน่อยจะได้ไม่เสียเที่ยว

“ท่านพี่ฉู่หรัน เสียใจจนสติฟั่นเฟือนไปเสียแล้วกระมังเจ้าคะคุยผู้เดียวก็ได้ ท่านพี่จางของข้าดูแลข้าเป็นอย่างดี รสรักเร่าร้อนจนข้าแทบจะลุกไม่ไหวเลยเจ้าค่ะ ถ้าท่านพี่ยังทำใจไม่ได้ก็หาคู่ครองคนใหม่สิเจ้าคะจะได้ ลืมคนรักเก่าของท่านพี่ไปเสีย”

“ข้าไม่จำเป็นต้องลืม เพราะอีกไม่นานท่านพี่จางของข้าก็ทิ้งเจ้าอยู่แล้ว เวลานี้ก็ทิ้งไปแล้วนี่นา ข้าได้ยินเจ้าคุยกับท่านแม่เมื่อสักครู่ ผู้ที่มีแต่ความทุกข์ไม่ใช่ข้าหรอกแต่เป็นเจ้าต่างหากเล่า เจ้าได้พลัดตกหลุมที่เจ้าขุดไว้เอง ต่อให้ตะเกียกตะกายพยายามขึ้นมาจากหลุมเพียงใดก็ขึ้นมาไม่ได้ เพราะเจ้าแต่งเข้าสกุลจางไปแล้ว จะเลิกก็เลิกไม่ได้ จะอยู่ก็ต้องอยู่อย่างแห้งแล้งเพราะสามีไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวของเจ้าแล้วมิใช่หรือ?...การแย่งของผู่อื่นโดยการใช้วิธีที่สกปรกย่อมได้รับผลกรรมเยี่ยงนี้แหละ เข่อซิง”

“เพี๊ยะ” เข่อซิงตบหน้าฉู่หรันอย่างเต็มแรงด้วยความโกรธ

ฉับพลัน ฉู่หรันหันขวับจ้องหน้าเข่อซิงด้วยความโมโห กรงเล็บที่สั้นกุดในคราแรกเริ่มงอกและแหลมคมดั่งกรงเล็บจิ้งจอก แต่เมื่อได้สติฉู่หรันก็เก็บกรงเล็บของนาง โดยที่ เข่อซิงไม่ทันได้สังเกตุเห็น

“เจ้าระวังไว้ให้ดีเถอะ...สามีของเจ้าจะทนคิดถึงความสัมพันเก่ากับข้ามิได้บางทีอาจจะแอบมาหาข้าก็เป็นได้ เจ้าเองคงรู้ดีแก่ใจว่าได้เขาไปครอบครองนั้นด้วยวิธีการอันใด”

ฉู่หรันปรายตาเยาะหยันก่อนจะเดินหนีไป ปล่อยให้เข่อซิงน้องสาวต่างมารดา ที่กำลังเดือดดาลด้วยไฟแค้นและโกรธที่ทำอะไรฉู่หรันไม่ได้ แม้กระทั่งพิษที่นางปรุงขึ้นแล้วให้ฉู่หรันดื่มในวันก่อนนั้น เข่อซิงกลับไปยังเรือนสกุลจาง ค่ำคืนที่ไร้เงาของสามีนั้นมันช่างว้าเหว่เสียจริง นางต้องอยู่อย่างเดีนวดายทั้งๆที่เพิ่งแต่งงานได้เพียงสองคืน

ในป่าท้ายหมู่บ้านใกล้กันกับเรือนสกุลเยี่ย

“โอว...แม่นางเจ้าช่างร้อนแรงเสียจริง...อา”

ลี่จูที่กำลังเล่นกับเหยื่อก่อนที่จะกินเขาด้วยการสูบวิญญาณ ลำอวบที่หญิงสาวกำลังครอบอมด้วยปาก นางสาวขึ้นลงจนลำแท่งยักษ์เปียกแฉะด้วยน้ำลายของนาง ลี่จูเร่งรูดเข้าออกอย่างเร็วและถี่จนกระทั่ง บุรุษผู้นั้นตัวชาแข็งเกร็งน้ำในกายหนุ่มพ่งเข้าปากของลี่จู ปีศาจจิ้งจอกสาวดูดเลียกินน้ำรักของเขาจนไม่เหลือแม้สักหยด พลางคิดในใจว่า

“น้ำรักของมนุษย์นี่ช่างแสนอร่อยเสียจริงและนี่คือเหตุผลที่ข้าต้องเล่นกับเหยื่อก่อนที่จะสูบวิญญาณของมัน”

“ข้าอยากกินน้ำของเจ้าบ้าง”

ลี่จูนอนแผ่หงายพร้อมถ่างขาอ้ารอรับแท่งลิ้นของบุรุษผู้นั้นเขาซุกหน้าเข้าตรงกลางแก่นกายสาว ปลายลิ้นตวัดรัวเลียเม็ดกระสัน ลี่จูสั่นสะท้านจนทรวงอกกกระเพื่อม เมื่อเขาสอดแทรกแท่งลิ้นคว้านอย่างหนักหน่วงสลับกับการไล้ลิ้นผ่านเม็ดกระสันแล้วบดขยี้ถี่ๆย้ำๆมือใหญ่ฟอนเฟ้นสองเต้ากลมอย่างหื่นกระหาย น้ำกามในกายสาวแตกกระเซ็น บุรุษหนุ่มอิ่มเอมกับรสชาติของน้ำสวาทเขากลืนกินจนเกลี้ยงเกลา ลี่จู น้ำแตกรอบเดียวไม่เพียงพอ ปีศาจร่านรักยังคงเล่นรักต่อ