ทุกคนย่อมเคยมีความทรงจำที่ยากจะลบเลือนออกจากก้นบึ้งลึกลึกอยู่ภายในใจถึงแม้ว่า จะแต่งงานและมีครอบครัวไปแล้วก็ตามแต่ความทรงจำนั้นยังคงอยู่ ฉัน ปรางทอง อายุ 43 ปี เดินเข้ามาภายในโรงเรียนมัธยมที่ดิฉันเคยเรียน เพื่อมารับหลานสาวลูกสาวของพี่สาว ของฉันเอง ตึกเก่าตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า สภาพมันช่างเก่าและทรุดโทรม ฉันยืนมองอยู่นานนานจนตัดสินใจคว้าโทรศัพท์สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่มาถ่ายรูปเก็บไว้เพื่อเก็บไว้ดูต่างหน้า ภารโรง หน้าตาดูคุ้นๆเข้ามาทัก

“ เขาจะทุบทิ้งแล้วจะสร้างตึกใหม่แล้วล่ะ อาคารเรียนเป็นไม้ผุพังไปหมด แล้ว”

ชายวัยกลางคนน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันได้เล่าให้ฟังสายตาที่เขามองอาคารเรียนนี้ เหมือนเขาจะรู้สึกเดียวกันกับฉันคือรำลึกถึงวันวานที่เคยมีความทรงจำกับอาคารเรียนเก่าแก่ แห่งนี้ภารโรงคนนั้นเป็นใครนะฉันนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ฉันกลับมาบ้านในรอบ 10 ปี มาครั้งล่าสุดก็ตอนงานศพของแม่ ฉันไม่ได้อยู่ประเทศไทย ฉันแต่งงานกับสามีฉันเป็นคนต่างชาติมีลูกสาวและลูกชายซึ่งกำลังเข้าสู่วัยรุ่น ฉันพาหลานสาวกลับบ้านที่กำลังจะจบม 6 แล้วยิ่งทำให้ฉันนึกถึงเรื่องเก่าๆ เพราะตอนนั้นฉันก็อยู่ในวัยเดียวกันนี้สมัยนั้นไม่มีสื่อโซเชียล หากว่าเรามีความรู้สึกหรือคิดอะไรอยากพูดอยากคุยหรืออยากระบายอะไรก็เขียนความรู้สึก นั้นลงไปใน ไดอารี ใช่แล้วล่ะ ฉันต้องไปค้นหาไดอารี่ของฉันให้เจอ มันจะยังอยู่ไหมนะ ภายในห้องเก็บของที่เก่าสิ่งของแต่ละชิ้นต่างมีความทรงจำอยู่ในนั้นทุกชิ้น

“ แค่กๆๆๆ”

“มาทำอะไรในห้องเก็บของฝุ่นเยอะจะตาย”

“ พี่ปริมเคยเห็นไดอารี่ของปรางไหม?.. โอ้ยใครมันจะไปจำได้ตั้งหลาย 10 ปีแล้วนี่นา น่าจะหายไปแล้วมั้งแต่ถ้ายังอยู่น่าจะอยู่ในลังที่เก็บหนังสือและสมุดเก่าๆตรงโน้น และลองหาเอานะเดี๋ยวพี่จะต้องไปเตรียมอาหารก่อน” ฉันค้นดูหลังหนังสือเยอะแยะมากมายยิ่งค้นก็ยิ่งเจอความทรงจำ ขยะที่ใครๆมองดูแล้วไม่มีค่า แต่มัน สามาารถทำให้ฉันยิ้มได้ บนหนังสือเรียนของฉันที่มีใครบางคนมาวาดมันไว้รูปหน้าผู้ชาย ทำปากจู๋เหมือนจะจุ๊บทำให้ฉันยิ้ม และแล้วฉันก็มาเจอ สมุดไดอารี่ของฉัน จนได้ ฉันเก็บเรื่องราวความรู้สึกไว้ในใจ ฉันถ่ายรูปแล้วก็ลง โพสท์ในโซเชียลเพื่อนเก่าที่เคยเรียนมัธยมด้วยกันต่างมาคอมเม้นต์แสดงความคิดเห็นไดอารี่ของฉัน ฉันไม่เคยลืมว่าเขียนอะไรไว้บ้างเพราะฉันอ่านมันแทบจะทุกวันอ่านไปก็ยิ้มไปฉันจัดการปัดฝุ่นออกจนสแล้วก็เริ่ม จากหน้าแรก

เมื่อฉันได้เปิดอ่านไดอารี่เหมือนต้องมนต์ ภาพเก่าวันวานที่ผ่านไปนาน 20 กว่าปี หวนกลับมา ดังว่ามันเพิ่งเกิดขึ้น ไปเมื่อวานนี้ ครั้งแรกที่ฉันได้เจอกับเค้า ขณะที่ ยืนเคารพธงชาติอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกหน้ามืดจนเป็นลมเพราะอากาศร้อนมาก แต่เมื่อฉันลืมตาก็เห็นครูประจำห้องพยาบาล คุณครูพูดกับฉันว่า

“ ฟื้นแล้วเหรอดีนะที่หัวไม่ฟาดลงกับพื้นโชคดีที่มีคนไปรับเธอไว้ได้ทันพอดี”

“ ใครหรอคะคุณครู?”

“ รุ่นพี่ม 6 ชื่อบอล ไปขอบคุณเขาสนะเขาอุ้มเธอมาส่ง”

เขาคนนั้นฉันจะต้องไปขอบคุณเขาก่อนกลับบ้านเย็นนี้ให้ได้ ฉันเลยตามเข้าไปเสียทั่ว แต่ไม่เจอ เลย หน้าตาของเขาเป็นอย่างไรนะภายในโรงเรียนมีนักเรียนเยอะแยะมากมาย ฉันตามหาคนๆนั้นไม่เจอ วันนี้ฉันปั่นจักรยานคู่ใจไปโรงเรียนแต่ระหว่างทางจักรยานไม่รักดีโซ่ขาดพาฉันเสียหลักล้มลง หัวเข่าไถลกับพื้นถนนจนถลอกเลือดออกซิปๆขณะที่ฉันทุลักทุเลกับการพยุงจักรยานขึ้นก็มีรุ่นพี่คนนึงอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันมาช่วยไว้ฉันจำเขาได้แล้วเค้าคือนักบาสของโรงเรียนนี่เอง ตัวสูงหล่อขาวฉันโชคดีจริงๆ เขาเข็นจักรยานให้ด้วย ไม่อยากให้ถึงโรงเรียนเลยถึงจะเจ็บขาแต่ ได้เดินกับพี่เขาทั้งวัน ก็ลืมความเจ็บปวดไปได้ เพียงแค่คำพูดสั้นๆว่า

“เจ็บมากไหม?”

ก็ทำให้รู้สึกดีเหมือนว่าเขาเป็นห่วงฉันอยู่

“ทนได้ค่ะขอบคุณพี่ พี่ชื่ออะไรคะ?”

“ พี่ชื่อบอลนะ เป็นนักบาสแต่ชื่อบอลนะ”

“อ๋อ มีที่เป็นนักบาสของโรงเรียนใช่ไหมคะ และใช่หรือเปล่า?ที่อุ้มปร้างไปห้องพยาบาลวันนั้น”

“ ใช่แล้วล่ะพี่เองตัวหนักไม่เบาเลย”

“ขอโทษค่ะ”

ฉันหน้าเสียเลยหน้าตายิ่งจะไม่ค่อยสวยยังจะมาอ้วนอีก

“พี่ล้อเล่นน่ะไม่หนักหรอกกำลังดีกำลังน่ารัก มีน้ำมีนวลดี”

เขาต้องชอบฉันแน่ๆเลยคิดว่าใช่นะ ก็เขาชมว่าฉันน่ารักนี่นา ฉันก้มหน้าเขินอายตลอดทางเป็นเพลิงโรงเรียน

“เข้าไปทำแผลก่อนนะเดี๋ยวพี่จะเอาจักรยานไปซ่อมให้”

“เธอนี่คงคิดถึงครูมากนะมาอีกแล้ว คราวนี้เป็นอะไรล่ะ?”

“ จักรยานล้มค่ะคุณครู”

คุณครูพยาบาล ทำแผลให้ เสร็จแล้วฉันก็ไป เข้าแถวเตรียมตัวเข้าห้องเรียนเรียนหนังสือคาบ แรก

“ ปราง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มีอะไรหรือ?”

“ เราเจอคนที่อุ้มเราเข้าห้องพยาบาลแล้วนะ”

“ใคร ?ช่วยเล่าหน่อย อยากรู้”

“พี่บอลนักบาสไง วันนี่เราก็เจอ เมื่อเช้าตอนปั่นจักรยานมาโรงเรียน จักรยานล้มเป็นแผลเลย เค้าเอาจักรยานไปซ่อมให้ เราชอบเค้าแล้วเธอ”

“ ผู้หญิงในโรงเรียนก็ชอบทั้งโรงเรียนนั่นแหละ คู่แข่งเยอะนะ”

“ ไม่สนหรอกเราคิดว่า เค้าชอบ เราแหละ”

“ สอง คนนั้นคุยอะไรกัน? ออกมาทำทั้งหมดนี่ยนกระดานนี้ให้เพื่อนๆดูเดี๋ยวนี้เลย คุยกันดีนัก จำที่คุณครูสอนได้หรือเปล่า?”

“ซวยเลยเพราะเธอคนเดียว ยัยปราง”

ถึงเวลาพักเที่ยงแล้วเหมือนร่างกายต้องการอาหารอย่างแรง

“ ปรางเธอไม่รอเราเลยนะหิวขนาดนั้นเลยหรอ?”

“เออ..หิวมากเลย”

ฉันก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่ได้เงยขึ้นมาดูเลยว่ามีใครมานั่งอยู่ ดูฉันกินข้าวอยู่

“ว้าย …!.ตายแล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?”

“5 5 5 ปรางอายจนหน้าแดงเลย พี่บอลเข้ามานั่งตั้งนานแล้ว”

“ปากเลอะหมดแล้วเนี่ย อายุเท่าไหร่แล้ว? กินเหมือนเด็กเลย”

พี่บอลเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าของเขามาเช็ดให้ ฉันรู้สึกใจเต้นแรง คนบ้า ขณะที่เขาเช็ดให้ เผลอสบตาเค้าแป๊บนึง โลกทั้งโลกเหมือนเป็นสีชมพู มีประกายวิบวับอยู่ในดวงตาของเขา หัวใจเหมือนจะละลาย

“ วันนี้ ปั่นจักรยานกลับบ้านไหวไหม เดี๋ยวพี่จะไปส่งนะ”

“อ้าว…!..แล้วจักรยานของปรางล่ะ?”

“ อยู่ที่อู่ซ่อม จนกว่าปรางจะหายพี่จะคอยไปรับไปส่งกลางเองนะ”

ใช้แน่ๆ พี่บอลชอบฉันแน่ๆ หัวใจเราตรงกัน

ถึงเวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายแล้ว

“ปราง เราว่าพี่บอล เขาอาจจะไม่ได้ชอบปรางจริงๆก็ได้นะ พี่บอลเขาเป็นคนใจดี เราเห็นเขาทำกับ เพื่อนแบบนี้ทุกคนปรางอย่าเพิ่งทึกทักเอาเองว่าเขาชอบปรางนะ เราเป็นห่วงนะ กลัวปรางจะเสียใจ”

“ไม่เป็นไรหรอก เรารู้อยู่แล้วล่ะว่าเราไม่เหมาะกับพี่เค้าหรอก เราไม่สวย เรียนหนังสือไม่เก่งกีฬาก็ไม่ได้เรื่อง ไม่มีอะไรเหมาะสมกับพี่เขาเลย แต่ เราก็รู้สึกดีเวลาพี่เขาอยู่ใกล้ๆ ขอตักตวงช่วงเวลานี้ให้มากที่สุด เพราะอีกแค่เทอมเดียวพี่เค้าก็จะจบแล้วต่างคนต่างแยกย้าย”

“ ถ้าปรางคิดได้แบบนั้นเราก็สบายใจ”

“นี่ สอง คนนั้นน่ะ คุยกันอีกแล้ว ออกมาหน้าห้องเดี๋ยวนี้เลย มาทำนี้ให้เพื่อนๆดูสิ”

“ เพราะเธอเลยสร้อยสุดา”

วันรุ่งขึ้น ฉันต้องเอาขนมกับน้ำ ไปให้พี่เค้า เพื่อเป็นการขอบคุณ และ อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ไปแอบดูพี่เค้าเล่นบาสสักหน่อย อยากเห็นตอนพี่เค้าเปลี่ยนเสื้อจังเลย ข้างในจะเป็นอย่างไรนะ อุ๊ย ทำไมเราทะลึ่งจัง

ขณะที่ฉันชะเง้อชะแง้ มอง พี่บอลเล่นบาสอยู่ เพื่อหาจังหวะเอาขนมและน้ำไปแอบซ่อนไว้ในกระเป๋าเป้ของเขา บังเอิญมีลูกบาสลอยมาโดน เข้าที่หน้าฉันอย่างจัง ฉันมารู้ตัวอีกทีตอนอยู่ห้องพยาบาลแล้ว ครูห้องพยาบาลก็ทักขึ้นเมื่อตอนฉันตื่นว่า

“ เธอมาอีกแล้ว สงสัยจะรักครูมาก คราวนี้เป็นหนักกว่าทุกครั้งนะ”

“ใครพาหนูมาค่ะครู?”

“คนเดิมแล้วจะดวงคงสมพงษ์กัน ฟื้นแล้วก็กลับบ้านได้แล้วล่ะนี่ก็เย็นแล้วนะ”

ฉันรีบตาลีตาเหลือกวิ่งออกจากห้องไป จริงด้วยสิโรงเรียนเลิกแล้วครูก็ไม่ปลุกบ้างเลยฉันรีบเอากระเป๋าแล้วคว้าจักรยานปั่นปั่นอ่ะ ทำไมปั่นไม่ไป

“ ใครวะ?”

“ใครวะ?”

“พี่เองมาดูอาการคนเจ็บเสียหน่อยเดินทะเล่อทะล่าไปโดนลูกบาสเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไม่เป็นไรค่ะหายแล้ว” “หายอะไรดูสิตาเขียวเลย”

“จริงเหรอไหนๆโอ้ย …ตายจริง ยิ่งขี้เหร่อยู่ตอนนี้ขี้เล่นหนักกว่าเดิมอีก”

“ทำไม?..ชอบคิดว่าตัวเองไม่สวยละ เธอน่ารักจะตาย”

อุ้ย..! วัยเขาชมว่าฉันน่ารักด้วย แต่น่ารักตรงไหนเนี่ยเตี้ยก็เตี้ย ดีที่ไม่อ้วนไม่งั้นดูไม่ได้เลย

“ ป่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“แล้วจักรยานของปรางล่ะ”

“ก็เอาจอดไว้ที่โรงเรียนเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปรับที่บ้าน”

เขาปั่นจักรยานไปส่งฉันที่บ้านถึงตัวจะมีกลิ่นเหงื่อบ้างแต่ก็หอมเซ็กซี่ดีจัง ร่างกายทีชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อกล้ามของนักบาส ทำให้ฉันเห็น กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ตรงแขน มือที่ใหญ่ รอบเอว ที่แน่น ด้วยกล้ามเนื้อ ของนักกีฬา อยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงคนไหนนะจะเป็นผู้โชคดี ฉันเผลอคิดในใจว่า ถ้าเป็นฉันก็คงจะดี อยากกอดเอวแต่ก็มิกล้า

“กอดพี่ไว้สิเดี๋ยวก็หล่นหรอกเอามือมา”

เขาจับมือฉันไปกอดเอวเขาหัวใจเต้นแรงจังเลย

“ ถึงบ้านแล้วค่ะ”

“ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ”

วันนี้ชั้นมีความศุกร์จังเลย

“ไอ้ปรางตาไปโดนอะไรมา?”

“ โดนลูกบาสจ้ะแม่”

“เดินยิ้มเริงร่าดูมีความสุขแท้ไม่เจ็บรึไง?”

“เจ็บแต่คุ้ม และก็มีความสุข”

“ไอ้ซาดิส”

ช่วงนี้เตรียมสอบปลายภาคต้องอ่านหนังสืออีกแค่ไม่กี่วันพี่บอล พอจะจบม 6 แล้วสินะฉันจะไม่ได้เจอหน้าพี่เขาอีกแล้ว ไม่เป็นไรเดี๋ยวขอที่อยู่เขียนจดหมายหา เขาก็ได้พี่บอลที่รักของปรางวันอำลารุ่นพี่ฉันจะสารภาพรักกับพี่บอลให้ได้ด้วยสมุดบันทึกเล่มนี้ บันทึกความรู้สึกของฉันอยู่ในนี้ทั้งหมด ฉันเขียนข้อความท้ายสมุดว่า

ฉันอ่านไดอารี่จนจบ หน้าสุดท้าย บทกลอนที่แสนจะเห่ยฉันยิ้มออกมาอย่างลืมตัวไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหน? แล้วฉันคิดถึงวันวานที่ผ่านมาวันอำลาฉันตั้งใจจะเอาไดอารี่เล่มนี้ไปให้พี่บอลแต่ฉันทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ไหวจึงวิ่งหนีกลับบ้านร้องไห้ตาบวมอยู่หลายวัน รุ่นพี่ผู้หญิง ที่เรียนห้องเดียวกับพี่บอลยืนจูบกันกับพี่บอล เขาคงไม่คิดอะไรกับผู้หญิงไม่สวยตัวเตี้ยคนนี้หรอกฉันพยายามตัดใจแต่ก็ไม่เคยลืมเขาได้เลยมันอยู่ลึกลึกก้นบึ้งของหัวใจที่เก็บซ่อนไว้มานานแสนนาน แล้วมันยังคงค้างคาใจ

“ปรางพรุ่งนี้ไปทำบุญกันที่วัดนะมีคนอยากเจอปรางเยอะเลยเพื่อนๆ ยัยดา สร้อยสุดาก็เพิ่งกลับมา ถามถึงปรางบ่อยมากเห็นว่า มีของบางอย่างจะให้แต่ไม่ได้ให้สักที”

“ งั้นปรางขอไปหาสร้อยสุดาก่อนนะ”

ฉันดีใจ ที่กลับมาบ้านครั้งนี้และได้เจอกับเพื่อนรักเพื่อนเก่าอย่างดา

“เราคิดถึงเธอมากเลยนะปรางแต่งงานแล้วไปอยู่เมืองนอกหลาย 10 ปีไม่คิดถึงเพื่อนบ้างเลยหรอ?”

“ คิดถึงสิคิดถึงมาก”

“ เรามีเรื่องอยากจะบอกเธอตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยได้เจอเธอเลย ช่องทางการติดต่อก็หาไม่เจอ ผ่านมานานแล้ว เรื่องของพี่บอลนะ อยากบอกมานาน นี่จดหมายของพี่บอลที่ส่งมาให้เรา ฝากให้เธอ พี่เค้าเคยไปหาเธอตั้งหลายครั้งแต่เธอไม่อยู่หลังจากวันงานอำลาพี่เค้าบอกว่าต้องไปแข่งคัดตัวที่กรุงเทพ และต้องเก็บตัวอยู่หลายเดือนเข้าสอบติดมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ และได้อยู่ หอเดียวกันกับพี่ชายของเรา ตอนนี้ได้ ทำงานเป็นโค้ชสอนนักบาส ทีมชาติแต่งงานกับผู้จัดการทีมบาสมีลูก สอง คน จดหมายนี่เขาเอามาให้ตอน ที่เพิ่งจบม 6 เขาฝากพี่ชายมาให้”

“ขอบใจนะดา”

ฉันรีบเปิดอ่านจดหมายทันที

“ในจดหมายเขาว่าอะไรบ้าง ฉันรู้พี่บอลก็ชอบเธอแต่ไม่รู้จะไปบอกเธอยังไงเพราะเธอไม่อยู่แล้วเธอก็ย้ายไปอยู่กับครอบครัวที่เมืองนอกกะทันหัน พี่บอลเคยมาที่บ้านครั้ง หนึ่ง มากับพี่ชาย ดูท่าทางเขาเสียใจมาก เขาคงหมดหวัง ที่จะได้เจอ เธออีกแล้ว ถ้าเป็นยุค 5 จีเหมือนสมัยนี้เธอกับพี่บอลคงสมหวัง ไปแล้ว”

“ ช่างเถอะ คนไม่ใช่เนื้อคู่กันยังไงก็ไม่ใช่แค่นี้ชั้น ก็รู้สึกดีใจมากที่เขาชอบเรา เราจะเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้ตลอดไป เรากลับบ้านก่อนนะเดี๋ยวต้องกลับโรงแรมแล้วโรเบิร์ตสามีเราโทรตามแล้วใกล้ค่ำเราต้องไปดินเนอร์กับเขา… บาย…ติดต่อกันบ้าง..เดี๋ยวจะแชทหานะเพื่อนรัก ขณะที่ฉันเดินออกจากบ้านของสร้อยสุดา ฉันก็ได้เจอกับผู้ชายร่างสูงใหญ่ถึงจะมีอายุที่มากแล้วแต่ก็ยังดูสมาร์ท

“ พี่บอล..!

”

“ปราง..!”

จบตอน ความทรงจำไม่เคยจาง

สายลมเย็นพัดโชยมาพาให้หวนคิดถึงภาพเก่าวันวาน ที่มีความสุขและไม่เคย ไม่เคยลืม เสียงเพลงที่น้องชายเปิดอยู่มันทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจ ใช่แล้วความคิดถึงช่างทรมานเสียจริงๆฉันกลับมางานแต่งงานของน้องชาย ลิ้นชักภายในห้องนอนยังคงล็อกไว้ไม่มีใครมาเปิด ห้องของฉันยังอยู่แต่แม่บอกให้ฉันเก็บของ สำคัญออกไปเพื่อที่จะเตรียมห้องไว้รอสมาชิกใหม่ที่กำลังจะเกิดมา น้องสะใภ้กำลังตั้งท้อง ของสำคัญมีอยู่สิ่งเดียวคือสมุดไดอารี ที่เขาคนนั้นให้ชั้นมา เวลาผ่านไป 24 ปีแล้วเราไม่เคยเจอกันอีกเลย ฉันเก็บ ของเก่าๆทิ้งไปจนหมดเหลือไว้เพียงสิ่งนี้สิ่งเดียวที่จะนำกลับไปด้วย ฉันเปิดไดอารี่อ่านดูในบทความ ในอรี่เขียนไว้ว่า

ภาพความหลังหวนกลับมาอีกครั้งในวันนี้

“พี่ครับมาเสิร์ฟโต๊ะผมบ้างไม่ได้หรอ?”

“ไม่ได้จ๊ะพี่เป็นเชฟนะจ๊ะไม่ใช่เด็กเสิร์ฟ”

“ทำไมยังเสิร์ฟโต๊ะนั้นได้เลย”

“ก็เด็กเสิร์ฟไม่ว่างนี่นาพี่ต้องช่วยเขา”

“ งั้นพี่ก็คงเป็นคนที่ใจดีมาก ช่วยบาทหน่อยได้ไหม?”

“ช่วยอะไรจะลูกค้า”

“ช่วยบอกชื่อและ ขอที่อยู่หรือเบอร์เพจก็ได้”

“พี่ไม่มีสักอย่างหรอกจ้ะลูกค้า”

“ว๊า…ใจร้ายจัง พี่มีแฟนหรือยังครับ?”

“เคยมีแต่เลิกไปนานแล้วคิดว่า พี่อายุเท่าไหร่ ยังจะใสบริสุทธิ์อยู่รึไง?”

“บาสไม่ถือ”

“เธออายุเท่าไรแล้วดูจากรูปร่างสูงขนาดนี้น่าจะ 18 ได้”

“ 14 ครับ 14”

“ฮะ …! จริงปะเนี่ย?”

“ จริงมันยังใช้ เด็กชายนำหน้าชื่ออยู่เลย”

“บาสครับพี่ไม่มีเวลามาเล่นกับเด็กหรอกนะครับพี่ต้องไปทำงาน บาย ขอให้มีความสุขกับอาหารนะจ๊ะเด็กน้อย”

บ้าไปแล้วมีเด็กอายุ 14 มาจีบเจ้าเด็กแกแดดฉันก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใดแต่ทุกๆวันเด็กคนนั้นก็ จะมากับพี่ชายของเขาเสมอและก็พยายามจะชวนไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี่ดูหนังบ้างชวนไปกินข้าวชวนไปเที่ยวบ้านเค้าบ้างในใจก็คิดว่าเออก็ดีกระชุ่มกระชวยดีเหมือนกันมีเด็กมาชอบ แต่อีกใจก็คิดว่าเด็กขนาดนี้ไม่มีวุฒิภาวะอะไรหรอก ขนาดเคยคบกับคนที่มีอายุมากกว่ายังไม่มีวุฒิภาวะเลย แต่ฉันก็คุยเล่นๆไปอย่างนั้นจนวัน หนึ่ง เพื่อนที่ทำงาน อยู่ร้านอาหารด้วยกันมาบอกว่า

“ พี่ชายของบาสมาจีบกูว่ะ มึงไปบ้านเขาเป็นเพื่อนกูหน่อย”

“ ไปทำไม? เขามาทุกวันอยู่แล้วจะไปทำไมวะ?”

“กูอยากรู้ว่าเขามีเมียอยู่หรือเปล่า?หลอกกูหรือเปล่า?”

“ แล้วจะไปยังไง?บ้านเขาไหน?ก็ไม่รู้”

“ กูรู้มีคนที่รู้จักจะพาไป เขาอยู่ หมู่บ้านเดียวกัน พี่นนท์”

“ เออก็ได้เดี๋ยวลางานก่อน”

บ้านชั้นอยู่กาญจนบุรีมาทำงานเป็นเชฟอยู่ร้านอาหารกึ่งคาราโอเกะ ที่ราชบุรี คนความรู้น้อยก็ต้องมีอาชีพแบบนี้แหละตามอัตภาพจิ๊บ เป็นเพื่อนของฉัน บ้าน เธออยู่ราชบุรี คนที่พอจิบมา เป็นลูกค้าประจำที่ร้านและก็รู้จักกับพี่ชายของบาสดีจึงพามามีผู้หญิงค่อนข้างมีอายุเดินออกมารับ และทำสีหน้าไม่ชอบจิบซักเท่าไหร่แต่ด้วยความที่เขาเป็นผู้ใหญ่จึงให้เข้าไปรอในบ้านรอบๆบ้านมีสวนผัก ส่วนพืชสวนผลไม้ครบครัน ฉันคิดว่าหากมีชีวิตอยู่ท่ามกลางธรรมชาติแบบนี้ก็คงจะดีไม่น้อยพี่ชายของบาทมารับ อย่างดีใจเมื่อเห็นคนรักของเขา

“มองหาอะไรเชฟนก บาสมันไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้หรอกมันอยู่อีกหลังนึง”

“เปล่าสักหน่อย อ้าว…!เป็นพี่น้องกันทำไม?อยู่คนละบ้าน”

“เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”

“อ๋อ”

จะว่าไม่สนใจก็แอบนิดนึง แต่จะแสดงท่าทีไม่ได้หรอกก็ฉันอายุ 20 น้องเค้าแค่ 14 เองคนส่วนใหญ่ที่นี่มีอาชีพทำสวนรวมถึงครอบครัวของบาาด้วยแม่ แฟนของจิ๊บกำลังเตรียมอาหารเพื่อรับรองชั้นและจิํบ อย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก ฉันดูอาการออก แต่จะ ให้เจ้าบ้านมาลำบากกับการมาของฉันไม่ได้หรอกเกรงใจ

“ แม่จ๊ะหนูทำเองแม่นั่งนะ”

“ ยังเด็กอยู่เลยทำอาหารเป็นหรือ เด็กสมัยนี้ทำกันไม่เป็นหรอก”

“หนูเป็นเชฟจ้ะแม่”

“ อ้าว…ก็ไอ้คนที่พามาส่งบอกว่าเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ร้านอาหาร”

“ก็ใช่หนูทำงานร้านอาหารแต่เป็นเชฟ”

“ เธอเป็นแฟนกับลูกชายป้าใช่ไหม?”

“ เปล่าจ้ะ คนนั้นหนูไม่ใช่แค่มาเป็นเพื่อนเขาจะแม่ แล้วนี่จะให้หนูทำอะไรบ้าง? นั่งเฉยๆดูเชฟ นกทำนะ”

แม่ของแฟนจิ๊บนั่งดูฉันทำอาหาร อยากรู้สึกทึ่งในฝีมือและก็เผลอพูดออกมาว่า

“ทำไมไม่เป็นเธอนะไม่งั้นจะไปขอซะพรุ่งนี้เลย”

เสียงใครคน หนึ่ง วิ่งมาเอ็ดตะโลอยู่นอกบ้านและก็มาถึง ตัวฉันอย่างรวดเร็ว

“ พี่มาได้ไง? คิดถึงบาสล่ะสิ”

“บาส ให้แก่แดด ขนหนวดยังไม่ขึ้นเลย ริจีบสาว”

“บาสตัวสูงใหญ่แล้วขนก็ขึ้นหมดทุกที่แล้ว หนุ่มแล้วด้วย”

“ไอ้ทะลึ่ง”

“ ขนแขนขนขาไง คิดอะไรเนี่ย?”

แต่ก็จริงอย่างที่บาทว่าเขาตัวสูงกว่าพี่ชายของเขาซะอีกฉันดูตัวเล็กไปเลย บาสคอยช่วยทำนู่นทำนี่คอยเป็นลูกมือที่ดี

“บาสทุกวันกูไม่เคยเห็นมึงมาคอยช่วยเลยวันนี้ทำไมมาได้?”

“ป้าเนี่ยแฟนบาสในอนาคต”

“ ที่โรงเรียนไม่มีสาวๆหรือไง พี่ทำงาน หน้ามันตัวก็เหม็น คงปลื้มรุ่นพี่ตามประสาเด็กนั่นแหละ”

“ ไม่ปลื้ม แต่ชอบ เชอะพี่ไม่เข้าใจหรอก”

“เออรอให้มึงเลิกใช้เด็กชายนำหน้าชื่อซะก่อนนะ แล้วค่อยมาจีบพี่เค้า เขาจะคบกับมึงหรือเปล่าเนี่ย จะมาเป็นภาระ เขาเสียเปล่าๆยังหาเงินไม่เป็นเลย”

“บาสจะทำงานพิเศษเสาร์อาทิตย์ เก็บเงินพาพี่ไปดูหนังกับบาสนะ”

“ จะไปยังไงก่อนน้องชายอายุเท่านี้ขับรถไม่ได้นะจ๊ะ”

“ เอาไว้ถ้าพี่ว่างจะไปนะจ๊ะน้องชาย”

“เปลี่ยนจากน้องชายเป็นบาสเฉยๆได้ไหม?”

“ โอ๊ะ… กูละหมั่นไส้เด็กแกแดดจริงๆ”

“ วันนี้กินข้าวด้วยคนนะป้า”

“ บ้านมึงไม่มีกินหรือไง?”

“บาสอยากกินอาหารฝีมือแฟนบาสนี้่”

“ ที่ร้านก็ฝีมือพี่ทั้งนั้นแหละ”

“ ไม่เหมือนกัน นี่เป็นอาหารบ้านบ้านบาทไม่เคยกิน”

ป้าของบาสซึ่งเป็นแม่แฟนของจิ๊บ เหมือนจะชอบฉันมากชมตลอดไม่หยุดนี่แหละที่เขาบอกว่าเสน่ห์ปลายจวักไม่ได้ใช้ได้แก่คน ที่เป็น สามีได้อย่างเดียวใช้กับทุกคนที่อยู่รอบข้าง ชั้นถูกฝึกมาจากยายเรื่องทำอาหารทั้งคาวและหวาน

“ เย็นมากแล้วเดี๋ยวให้หนุ่มๆไปส่ง”

“จ่ะป้าขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ”

“5 5 5 เธอเป็นคนทำจะมาขอบคุณป๋าทำไม?”

“บาสจะไปส่งพี่เอง”

พี่ชายของบาส สตาร์ดรถกระบะคันเก่าซึ่งมีอยู่ คันเดียวที่ใช้ในฟาร์มผักแต่ไอ้แก่รถกระบะ เป็นใจหรือไงไม่รู้มันสตาร์ทไม่ติดซะนี่อ้าวถึงคราวซวยมาเยือนไม่มีอะไรติดตัวมาเลยและที่นี่ก็อยู่กลางป่า และสวน ตัวก็เหม็น บาสแสดงตัวเป็นฮีโร่ทันที คะยั้นคะยอให้นอนค้างเสียที่นี่ และก็รีบๆไปซื้ออุปกรณ์การใช้ชีวิตให้แปรงสีฟันและของใช้ส่วนตัว

“ ใส่เสื้อผ้าป่าก็ได้นะนุ่งผ้าซิ่นเป็นหรือเปล่า?”

“เป็นจ้านุ่งประจำตอนอยู่กับยายแต่ว่าเผลอไม่ได้มันชอบหลุดคงต้องระวังหน่อย”

“บาสเมื่อไหร่จะกลับบ้านสักทีพ่อแม่ไม่ตามหาแล้วหรอ วันนี้เดี๋ยวให้บาสไป ส่ง ที่บ้านอีกหลังนึงนะ นอนบ้านเดียวกันกับผู้ชายมันดูไม่ดี”

“ขอบคุณค่ะป้าลำบากแย่เลยขอรบกวนด้วย”

“ ไม่เป็นไร “

“ พี่น่ารักจังไม่เคยเห็นแบบนี้เลย

ก็พี่ซุ่มซ่ามกลัวพระสินมันจะหลุดก็เลยนุ่งจูงกระเบน มันมั่นคงและปลอดภัยเกิดหลุดขึ้นมาคนแถวแถวนี้จะเก็บไปฝันร้าย”

ฝันดีสิไม่ว่า อันนี้อะไรน่ะมันตกลงมาจากกระเป๋าพี่…ขอได้ไหม?

“ลิปบาล์มทา กันปากแตกจะเอาไปทำไม่ใช่ด้วยหรอ? เป็นหรือเปล่า?”

“ไม่ได้เป็น และก็ไม่เคยใช้แต่คิดดูสิ อันนี้มาถูริมฝีปากพี่ทุกวัน เหมือนบาสได้จูบกับพี่ทุกวันแบบนี้”

เจ้าเด็กแกแดดนี่ทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงตื่นเต้น เมื่อสายตาที่หวานฉ่ำหยาดเยิ้มบนดวงตาที่กลมโตคู่นั้น จับจ้องมาที่ฉันพร้อมกับเอาลิปบาล์มของฉัน ถ้าไปที่ริมฝีปาก ของตัวเองฉันรีบหลบสายตาทันที และก็เปลี่ยนเรื่องคุย ฉันจะมาหวั่นไหวกับเด็กไม่ได้นะหากใครรู้เข้าได้เป็นขี้ปากเขาแย่

“ผม พี่นะเปียกอยู่เลยมาบาสเช็ดผมให้ ผมยาวจังพี่รู้ไหมว่าครั้งแรก ที่บาสเจอพี่ ที่ออกจากครัวมาผู้หญิงหน้ามันคนนั้นแต่งชุดเป็นเชฟออกมาแล้วก็ดึงยางมัดผมออกสะบัดผม ไปมาพี่สวยมาก”

“ ชอบคนหน้ามันว่างั้นแปลกคน'

“ ไม่ใช่ บาสจะบอกว่าบาสชอบผมพี่ ผมพี่สวยมาก”

“ อ้าว..ตกลงชอบพี่หรือชอบผมนี่ เอาให้แน่งั้นถ้าถ้าเกิดว่าพี่ไม่มีผมก็ไม่ชอบสินะ”

“คนอะไรจะไม่มีผมบาสก็ชอบพี่ทุกส่วนนั่นแหละ ชอบทุกอย่างที่เป็นพี่พี่สัญญาได้ไหมว่าถ้าบาสไม่มีเด็กชายนำหน้าชื่อพี่จะคบกับบาท”

ฉันเอามือลูบหัวบาทอย่างเอ็นดู เขาคงเหมือนชั้นตอนเด็กๆที่แอบปลื้มรุ่นพี่คนนึงซึ่งก็แค่ปลื้มเฉยๆแต่บาทคงแยกแยะไม่ออกระหว่างชอบกับปลื้ม

“ชอบจัง… จุ๊บ”

อ้าวเฮ้ยเด็กนี่ลูบหัวอยู่ดีๆคว้ามือฉันไปจูบ เฉยเลย หัวใจโอ้ยทำไมรู้สึกตื่นเต้นอาการแบบนี้ไม่เคยเป็นกับใครเลยฉันรีบชักมือออกแกล้งหาวทำเป็นง่วงนอน

“ง่วงแล้วเหรอ เพิ่ง สอง ทุ่มเอง”