จุดเริ่มต้นของมาเฟีย
Chapter 1
ไม่มีเจตนาทําให้คนในภาพเสียหาย! ขอขอบคุณฮับ
ณ บ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านที่อุดมสมบรูณ์ เเละมีเเต่ความสุข ไม่ได้รํ่ารวย เเต่พอมีกินมีใช้
มานิตา:เเม่นอ.
ลงมากินข้าวได้เเล้วลูก!
มานิตา:เเม่นอ.
จะสายเเล้วน้า!
มานิตา:เเม่นอ.
ไอ่เด็กคนนี้
ลลิตา:นอ.
พรุ่งนี้วันเกิดใครน้า//ทํามือคิด
มานิตา:เเม่นอ.
หึ//ส่ายหน้า
มานิตา:เเม่นอ.
วันเกิดไอ่เด็กไง
มานิตา:เเม่นอ.
หึ ถามหาเค้กก่อนเลยนะ//จิ้มหัว
มานิตา:เเม่นอ.
พรุ่งนี้ก็จะอายุ19เเล้วนะ
มานิตา:เเม่นอ.
โตเเล้วนะลูก ทําตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อย
มานิตา:เเม่นอ.
ทําไรอย่าซุ่มซ่าม
มานิตา:เเม่นอ.
อย่าให้เเม่คอยเป็นห่วง
ลลิตา:นอ.
ยังไม่ทันได้ถึงเลย
ลลิตา:นอ.
เเม่บ่นก่อนซะล่ะ
มานิตา:เเม่นอ.
บ่นทุกวันฟังบ้างไหมล่ะห้ะ
นิลิน:เพื่อนนอ.
ไปเข้าเเถว
นิลิน:เพื่อนนอ.
วันนี้เขารีบเข้าเเถว
ลลิตา:นอ.
อือ//รีบวิ่งไปก่อน
นิลิน:เพื่อนนอ.
เอ่ารอกุด้วยไอลิ!
นิลิน:เพื่อนนอ.
พรุ่งนี้วันเกิดมึงนิ
ลลิตา:นอ.
มีไรให้กูป่ะ//ยักคิ้ว
นิลิน:เพื่อนนอ.
มีลูกอม5บาท
นิลิน:เพื่อนนอ.
หวังไรกับคนจนๆอย่างกู
ลลิตา:นอ.
กูก็ไม่ได้รวยไหม
นิลิน:เพื่อนนอ.
เอ่า เป็นไร เปลี่ยนอารมณ์ไวนะมึง
ลลิตา:นอ.
เเค่กลัวพ่อจะกลับมา
นิลิน:เพื่อนนอ.
พ่อมึงออกจากบ้านไปเเล้วนิ?
ลลิตา:นอ.
ก็ใช่ เเต่เวลาเเกเมาไม่มีเงิน
ลลิตา:นอ.
ชอบบุกเข้ามาทําร้ายเเม่
นิลิน:เพื่อนนอ.
ไมไม่เเจ้งความว่ะ
นิลิน:เพื่อนนอ.
เเม่มึงนี่นะ
ลลิตา:นอ.
กูไม่อยากทําให้เขาเครียดอ่ะ
ลลิตา:นอ.
เเล้วเเกก็ไม่ค่อยเเข็งเเรงด้วย...
นิลิน:เพื่อนนอ.
หมดเวลาพักเเล้วหรอว่ะ
นิลิน:เพื่อนนอ.
ไปเภอะเพื่อน
เงินกูล่ะ!!!//เสียงลั่นบ้าน
ลลิตา:นอ.
เเม่!!!?//วิ่งเข้าไป
ลลิตา:นอ.
พ่อ!หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดินไปห้ามพ่อ
พล:พ่อนอ.
อยากเสือก!//จะจับหัวนอ.
มานิตา:เเม่นอ.
คุณหยุด!//ผลักออก
ลลิตา:นอ.
พ่อ! หนูพึ้งให้ไปเมื่อ4วันที่เเล้วนะ!
พล:พ่อนอ.
มึงให้มา1700 มันจะไปพออะไรว่ะ!
ลลิตา:นอ.
พวกหนูก็ไม่มีเหมือนกับพ่อนั้นเเหละ!
ลลิตา:นอ.
ถ้าพ่อยังไม่ออกไป
ลลิตา:นอ.
ในข้อหาทําร้ายเเม่!
มานิตา:เเม่นอ.
ลิตา...//จับเเขน
ลลิตา:นอ.
เเม่ไม่ต้องปกป้องคนเเบบนี้หรอก!
ลลิตา:นอ.
เดี๋ยวหนูไปทําเเผลที่ปากให้นะ...//จับหน้าเเม่
ลลิตา:นอ.
ทําไมเเม่ต้องยอมพ่อด้วย
ลลิตา:นอ.
เขาทํากับเราเเบบนั้น
มานิตา:เเม่นอ.
หยุดพูดได้เเล้ว
มานิตา:เเม่นอ.
เห้อ...//จับหัว
ฟิสิกส์:การด์พอ.
//นําตัวมา
พล:พ่อนอ.
ผะ...ผมจะรีบหามาคืนคับ
???:บอกกูตั้งเเต่เดือนที่เเล้ว?
พล:พ่อนอ.
ถ้าผมหาไม่ได้...
พล:พ่อนอ.
ขอเป็นอาทิตย์หน้า...
พล:พ่อนอ.
งั้น...ผมขอส่งคนไปขัดดอกได้ไหมคับ...
พล:พ่อนอ.
ปีนี้น่าจะคร่าวๆ18-19เเล้วเเหละคับ
พล:พ่อนอ.
ได้คับๆๆขอบคุณที่ไว้ชีวิตผมๆ
ฟิสิกส์:การด์พอ.
เชื่อมันได้หรอคับ...
ฟิสิกส์:การด์พอ.
คับ//เดินออกไป
มานิตา:เเม่นอ.
มากินข้าวมา
มานิตา:เเม่นอ.
ตอนเย็นอยากกินไรไหม
มานิตา:เเม่นอ.
อันนั้นน่ะเเม่เตรียมไว้อยู่เเล้ว
มานิตา:เเม่นอ.
งั้นก็รีบกินรีบไปเรียนนะ
มานิตา:เเม่นอ.
(ยังโกรธอยู่สินะ)
ตัดภาพมาที่ตอนเย็นเลยล่ะกัน
ลลิตา:นอ.
//เดินกลับบ้านมา
ลลิตา:นอ.
(เราจะโกรธทําไมกันล่ะ?)
มานิตา:เเม่นอ.
เเฮปปี้เบิรด์เดย์ทูยูววว~//ถือเค้กมา
มานิตา:เเม่นอ.
//ร้องจนจบเพลง
ลลิตา:นอ.
(ขอให้หนูกับเเม่อยู่ด้วยกันตลอดไป มีความสุขในทุกๆวัน)
พล:พ่อนอ.
ว่าไงจ้ะ ลูกสาวสุดที่รัก
พล:พ่อนอ.
วันเกิดลูกทั้งที
พล:พ่อนอ.
พ่อก็ต้องมาให้ของขวัญสิ//ยิ้ม
ฟิสิกส์:การด์พอ.
//เดินเข้ามา
มานิตา:เเม่นอ.
ใคร!? คุณพาใครมา!!!
พวกบอดี้การ์ดของมาเฟีย ได้ล้อมรอบบ้าน
ฟิสิกส์:การด์พอ.
//เดินมาหาลลิตา
มานิตา:เเม่นอ.
//จับตัวลลิตามาอยู่ข้างหลัง
มานิตา:เเม่นอ.
อย่าเข้ามา!
มานิตา:เเม่นอ.
นี้มันอะไรกันคุณ!!!
พล:พ่อนอ.
ก็กูจะส่งลูกมึงไปในที่ที่ดีๆไง
ทุกคนได้หยุดนิ่ง เมื่อมีชายร่างสูง สูทดําเดินเข้ามา เป็นสัญญาณบอกว่าควรนิ่ง
ลลิตา:นอ.
เเม่!!!//ดึงเเม่มา
ธารา:พอ.
ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ไปกับกู
ลลิตา:นอ.
...คุณเป็นใคร!!!
ธารา:พอ.
พ่อมึงติดหนี้กูไง?
ธารา:พอ.
เขาเอามึงมาขัดดอกไง
ธารา:พอ.
เเค่นี้ดูไม่ออกรึไง?
มานิตา:เเม่นอ.
ไม่ได้นะ!!!
มานิตา:เเม่นอ.
ไอ่ชั่ว!!!//เดินไปผลักพล
พล:พ่อนอ.
เห้ยไรมึงว่ะ!//ผลักอีกคนล้ม
พล:พ่อนอ.
ผมไปได้เเล้วใช่ไหมคับ
มานิตา:เเม่นอ.
อร้าย!//ตกใจ
ธารา:พอ.
//มองด้วยสายตาเรียบนิ่ง
ลลิตา:นอ.
ไอ่ฆาตกร!!!//เดินไปผลักไหล่ร่างหนา
ฟิสิกส์:การด์พอ.
//จะชักปืน
ลลิตา:นอ.
ไอ่เลว!!!//ทุบอก
ลลิตา:นอ.
คุณฆ่าคนอื่นด้วยหน้าตาเฉยได้ยังไง!!!
ลลิตา:นอ.
ฉันจะเเจ้งตํารวจ
ธารา:พอ.
//จับข้อมือร่างบาง
ธารา:พอ.
ตําราวจจะทําไรกูได้?//ดึงข้อมืออีกคน
ลลิตา:นอ.
ไม่!!!//จะสะบัดออก
มานิตา:เเม่นอ.
จะพาลูกสาวฉันไปไหน//จะเดินไปหา
มานิตา:เเม่นอ.
...//สะดุ้ง
มานิตา:เเม่นอ.
ปล่อยลูกสาวฉันเถอะ..//นั่งลงพนมมือ
ลลิตา:นอ.
เเม่!...อย่าทําเเบบนั้น
ธารา:พอ.
ผมคงปล่อยไม่ได้...
ธารา:พอ.
เเต่ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ทําไรลูกสาวคุณ
ลลิตา:นอ.
ปล่อย!!!//จะสะบัด
ฟิสิกส์:การด์พอ.
ไม่ต้องห่วงนะคับ
ฟิสิกส์:การด์พอ.
ลูกสาวคุณน้าจะสบาย
ฟิสิกส์:การด์พอ.
ผมจะส่งเงินมาให้คุณน้าทุกเดือน
มานิตา:เเม่นอ.
ขอเเค่อย่าทําไรลูกสาวฉันก็พอ//มองร่างที่นอนตายอยู่
เเอด
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคับ
Chapter 2
ไม่มีเจตนาทําให้คนในภาพเสียหาย! ขอขอบคุณฮับ
อธิบายตระกูล ธารา หรือพอ.นั้นเเหละ
นักฆ่า ธุระกิจการเมือง เป็นพ่อค้าขายยา เเละธุรกิจสีเทามากมาย
ธารา:พอ.
อย่าเล่นตัวนักได้ไหม!!!//ดึงข้อมืออีกคนเข้าหา
ลลิตา:นอ.
เล่นตัวไรของนาย!!!
ลลิตา:นอ.
นายจับตัวคนอื่นมานะ!
ธารา:พอ.
เเต่พ่อมึงเป็นหนี้กู
ธารา:พอ.
เเต่มึงเป็นลูกมัน
ลลิตา:นอ.
โอ้ย//ถูกวางลงบนเตียง
ลลิตา:นอ.
ไหนบอกจะไม่ทําไรฉันไง!!//ถอย
ธารา:พอ.
เเต่เธอต้องขัดดอกไง?
ลลิตา:นอ.
ขัดดอก ให้ฉันเป็นคนรับใช้ไง
ธารา:พอ.
ใช่ เเต่ฉันจะให้รับใช้เเบบอื่นไง?
ธารา:พอ.
คิดว่าฉันจะเอาผู้หญิงมานั่งเป็นคนใช้อย่างเดียว
ธารา:พอ.
เธอควรรู้นะ ที่ฉันต้องการคงไม่ใช้ขัดดอกเเบบนั้น
ลลิตา:นอ.
เเต่ฉันยังเด็กนะ!!
มือร่างหนากดร่างบางลงไปอย่างเเรง
ลลิตา:นอ.
ปล่อยอย่าทําเเบ-อุ้บ!!?
ร่างหนา กดจูบร่างบางอย่างโหยหา
จ๊วบ...จ๊วบ//เสียงดูดปากที่ดังกังวาล
ลลิตา:นอ.
อื้อ!!...//พยายามดิ้น
ลลิตา:นอ.
(ไม่....ไม่ๆ ฉันไม่ได้อยากให้เป็นเเบบนี้...)
ธารา:พอ.
....//ยื่นหน้าออก
ธารา:พอ.
//ลุกขึ้นออกจากตัวร่างบาง
ร่างหนาพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไว้
ลลิตา:นอ.
จะทําอะไร!//หวาดกลัว
ลลิตา:นอ.
อย่ามายุ่งกับฉัน
ธารา:พอ.
รีบถอดเสื้ออาบนํ้าซะ
ฟิสิกส์:การด์พอ.
ไอตระกูลเเดนีเรียล มันเเย่งนักธุรกิจเดียวกับเรา
ฟิสิกส์:การด์พอ.
บุกไปจัดการมันเลยไหมคับ
ธารา:พอ.
ทําไรมันไปก็ไม่มีผลหรอก
ธารา:พอ.
ค่อยไปฆ่าตระกูลมัน
ธารา:พอ.
ไอ่ฮันเตอร์ มันอยู่ได้ไม่นาน
ธารา:พอ.
ใช้อารมณ์เเก้ไขปัญหา
ฟิสิกส์:การด์พอ.
//ยิ้มมุมปาก
ก็ได้เห็นร่างบางนอนกอดหมอนข้างเอาไว้
ธารา:พอ.
//เดินมานั่งข้างเตียง
ธารา:พอ.
(พอมองเเบบนี้เเล้วสวยชะมัด...)
ธารา:พอ.
(ไม่น่าเกิดมาลูกไอ้พลเลย...)
ธารา:พอ.
(เเต่ก็ต้องขอบคุณมันที่ทําให้กูได้ครอบครองคนสวยเเบบนี้)
ธารา:พอ.
(สวยจนกูอยากจะกลืนกิน)
ธารา:พอ.
(กูจะไม่ปล่อยหลุดมือไปง่ายๆเเน่)
ธารา:พอ.
//ลูบปากที่อวบอิ่มของร่างบาง
ลลิตา:นอ.
!?//ปล่อยกอดร่างหนา
ธารา:พอ.
อยากทําการบ้านตอนกลางคืนหรอ
ธารา:พอ.
การบ้าน ของผู้ชายกับผู้หญิงน่ะ//เอื้อมคอกระซิบ
ลลิตา:นอ.
ไอ่บ้า!//ผลักร่างบางลงหมอน
ธารา:พอ.
ธารา พิพันรัตติกาล
ลลิตา:นอ.
ป่าว ก็มันเรื่องจริงอ่ะ...
ลลิตา:นอ.
อื้อ!?//ล้มลงนอน
ลลิตา:นอ.
หูว...//เห็นอาหารเต็มโต๊ะ
ธารา:พอ.
เมื่อวานวันเกิดมึงหรอ?
ลลิตา:นอ.
อย่ามาค่ะได้ไหมคุณ ขนลุก
ธารา:พอ.
บอกให้เรียกว่าอะไร?
ร่างหนาได้ใส่สร้อยให้ร่างบาง
ธารา:พอ.
(ทีนี้ฉันก็จะได้รู้การเคลื่อนไหวของเธอ)
หลังจากนั้นก็พากันกินข้าว
ลลิตา:นอ.
หนูต้องขัดดอกนานเท่าไหร่
ธารา:พอ.
มึงยังไม่ได้เริ่มทําอะไรเลย?
ธารา:พอ.
ก็เมื่อคืนกูจะทําก็ไม่ให้
ลลิตา:นอ.
หมายถึงเเบบอื่นอ่ะ
ลลิตา:นอ.
เอาที่ไม่ต้องมีเรื่องเเบบนี้ได้ไหม
ธารา:พอ.
มันมีอยู่เเล้วลิตา
ลลิตา:นอ.
เเต่หนูไม่อยากทํานิ...
ธารา:พอ.
เอาเป็นว่า มันต้องมีวันนั้น
ลลิตา:นอ.
เฮียมันชักจะโรคจิตเเล้วนะ
ธารา:พอ.
นอนสบายๆ ก็พอ ไม่ต้องทําไรหรอก
ธารา:พอ.
จะลําบากก็ตอนที่มึงอุ่นเตียงให้กู
ลลิตา:นอ.
(จิ๊ ไอ่บ้านี้!)
ธารา:พอ.
ไม่ต้องมาหลอกด่าฉันในใจเลยนะ
ธารา:พอ.
ก็ไม่ได้บอกว่าจะหนี ฉันจะพาเธอไปทำความรู้จักของคนในบริษัท
ธารา:พอ.
เผื่อวันใดวันหนึ่งไปตามหาฉันไปที่บริษัทจะได้ปรึกษาถูก
ลลิตา:นอ.
เฮียให้หนูเรียกเฮียว่าเฮีย
ลลิตา:นอ.
แต่เฮียไม่แทนตัวเองว่าเฮียล่ะ
ลลิตา:นอ.
อย่ามาค่ะขาหน่อยเลย
ธารา:พอ.
เออเรื่องของมึงล่ะกัน
ธารา:พอ.
กูเตรียมชุดไว้ให้เเล้ว
ลลิตา:นอ.
ทําไมต้องเปลี่ยนล่ะ?
ลลิตา:นอ.
หนูเเต่งตัวบ้านนอกไปใช่ไหม
ลลิตา:นอ.
อย่าเอาหนูเถอะปล่อยหนูไปตามไร่ตามนา
ลลิตา:นอ.
ชีวิตเฮียจะดีขึ้น
ธารา:พอ.
เพ้อเหี้xไรนักหนา?
ธารา:พอ.
กูอยากให้ไปเปลี่ยนเพราะมึงใส่ขาสั้นเสื้อก็บาง
ลลิตา:นอ.
รับบทหวงไง ไม่ต้องหวงหรอก
ลลิตา:นอ.
หนูตัวเท่ากุ้งเเห่ง ไม่ได้บึ้มบึ้มเหมือนผู้หญิงในผับ
ธารา:พอ.
เเล้วมึงรีบไปเปลี่ยนชุด
ลลิตา:นอ.
โอ่ย เฮียอ่ะ!...//ลุกขึ้น
ธารา:พอ.
อย่ามาทําตัวฟึดฟัดใส่กู
ลลิตา:นอ.
มันต่างกันตรงไหน ที่หนูใส่
ลลิตา:นอ.
(ได้ฟังบ้างไหมว่ะน่ะ...)
เเละ เราก็ขอจบเพียงเท่านี้
Chapter 3
ไม่มีเจตนาทําให้คนในภาพเสียหาย! ขอขอบคุณฮับ
ลลิตา:นอ.
(พนักงานขี้เม้าชะมัด รับเข้ามาทํางานได้ไง)
ลลิตา:นอ.
เฮียหยุดไม่บอกเล่า
ธารา:พอ.
ก็มึงไม่มองทางล่ะ กูหยุดข้างหน้ามึงหลายเมตรล่ะ
ลลิตา:นอ.
ก็...พนักงานเฮียมีเเต่คนขี้เม้า
ลลิตา:นอ.
รับเข้ามาไม่...หนวกหูไง๊//พูดเบา
ธารา:พอ.
นี้คือจุดตามหาหรือเรียกหาใครในบริษัทมาติดต่อตรงนี้
ธารา:พอ.
เเล้วตรงนี้ห้องประชุม
ธารา:พอ.
ตรงนี้ห้องพนักงานทํางาน
ลลิตา:นอ.
ห้องคุณ ธารา พิพันรัตติกาล
ลลิตา:นอ.
ห้องใหญ่โตเรียบหรูขนาดนั้น
ธารา:พอ.
กูจะเข้าไปทํางานไปนั่งรอกู
ลลิตา:นอ.
(ให้มานั่งเฝ้าคิดว่าตัวเองเป็นเด็กไงว่ะ?)
ณ ในห้อง ที่ร่างหนานั่งท๊างานที่โต๊ะของตัวเอง กับร่างบางทีนั่งอยู่โซฟาเล็กๆหน้าประตู
ลลิตา:นอ.
เมื่อไหร่จะเสร็จอ่ะ
ลลิตา:นอ.
หนูเบื่อล่ะเนี่ย
ลลิตา:นอ.
(โอ้ย...ถ้าจะหูหนวกล่ะ)
ลลิตา:นอ.
//ลุกขึ้นเดินไปหาร่างหนา
ลลิตา:นอ.
เฮียๆๆๆ หนูเบื่อ ปล่อยหนูไปตามทางของหนูเถอะเฮีย
ธารา:พอ.
มึงจะมาหลอกให้กูปล่อยมึง?
ลลิตา:นอ.
ป่าว ไม่ได้หลอก ก็บอกต่อหน้าว่าให้ปล่อยไปตามทางของหนู
ลลิตา:นอ.
ไว้จะชดใช้เงินคืน
ลลิตา:นอ.
อยู่นี้กว่าหนูจะหาเงินให้เฮียอ่ะ
ลลิตา:นอ.
ไม่งั้นก็ปล่อยหนูไปหางานทําข้างนอก
ลลิตา:นอ.
เผื่อจะผ่อนจ่ายไง
ลลิตา:นอ.
พ่อหนูติดเงินเท่าไหร่หนูยังไม่รู้เลย
ลลิตา:นอ.
งั้น อ่ะ หนูคือให้5บาทก่อนเเล้ว
3ล้านจะค่อยๆจ่ายคืน
ธารา:พอ.
ลิตามึงเล่นตลกเเล้ว มึงคืนเเบบนี้กี่ชาติหมด
ลลิตา:นอ.
//วางเหรียญ5ไว้บนโต๊ะ
ธารา:พอ.
(หึ....)//เก็บเหรียญไว้
ลลิตา:นอ.
จะหาจากไหนว่ะเนี่ย....
ลลิตา:นอ.
//ฟุบลงบ่นกับตัวเอง
ธารา:พอ.
//ลุกขึ้นมองร่างบาง
ธารา:พอ.
(หึ...ไอ้เด็กน้อย)
ธารา:พอ.
//เดินอุ้มเข้ามาในห้องนอน
ธารา:พอ.
ถ้ายังไม่ตื่นกูจะลักหลับมึงนะ
ธารา:พอ.
กูรู้มึงตื่นตั้งเเต่อยู่ในรถเเล้ว
ลลิตา:นอ.
โห...ขี้เกียจอ่ะ
ลลิตา:นอ.
โอ้....นั่งอยู่ในห้องเเอร์ทั้งวัน
ลลิตา:นอ.
ไม่มีเหงื่อสักหยด
ธารา:พอ.
หรือจะให้กูอาบให้
ธารา:พอ.
กูอาบให้มึงจนมึงเสร็จได้เลยนะ
ลลิตา:นอ.
ไอ่โรคจิต!//ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ
ธารา:พอ.
อะไร?//เล่นโทรศัพท์
หนูลืมเอาชุดนอนเข้ามา//เสียงในห้องน้ำ
ธารา:พอ.
มึงก็มาเเต่งข้างนอกสิ
ลลิตา:นอ.
ไม่เอาอ่ะ!//เสียงในห้องน้ำ
เฮียเอามาให้หน้าประตูหน่อยจะยื่นเดินไปเอา//เสียงในห้องน้ำ
ร่างหนาเดินไปหยิบเสื้อเเละไปยืนหน้าห้องน้ำ
ลลิตา:นอ.
//เปิดประตู+ยื่นเเขนออกไป
ร่างบางจับเสื้อได้กําลังจะดึงออกจากมือ
ลลิตา:นอ.
เฮีย! อย่าเเกล้งไม่เเกล้งเเบบนี้//ดึง
ธารา:พอ.
//จับข้อมือร่างบางออกมา
ลลิตา:นอ.
ว้าย!//ไปตามเเรงร่างหนา
ลลิตา:นอ.
//หน้าซุกอกร่างหนา
ร่างบางคลุมตัวด้วยผ้าเช็ดตัวอยู่นะ
ลลิตา:นอ.
ไอ่เฮียไอ่โรคจิต!
ธารา:พอ.
มึงว่าไงนะ//โอบเอวร่างบางเเน่น
ลลิตา:นอ.
นิ!เฮีย ปล่อยๆ//พยายามจับผ้าขนหนูไว้
ลลิตา:นอ.
เออ ปล่อยๆ//ดิ้น
ร่างหนาบดจูบร่างบางอย่างกระหาย
ลิ้นหนาๆถูกสอดเข้าไปในโพรงปากร่างบาง
ลลิตา:นอ.
อื้อ เอีย!!!//ถูกดูดลิ้น
ธารา:พอ.
ไปเเต่งตัวมานอนไป
ลลิตา:นอ.
ไอ่บ้าเฮีย!//เขิล
ปึ้ง!!!//เสียงปิดประตูห้องน้ำ
ธารา:พอ.
(รอในวันที่เธอพร้อมกว่านี้...ฉันไม่ปล่อยเธอไปหรอก..ลลิตา)
ธารา:พอ.
ไม่ต้องเเอบส่องหรอก
ลลิตา:นอ.
ไม่ทําเเล้วเมื่อกี้คืออ่ะไร!
ลลิตา:นอ.
เฮียจะข่มขืนเด็กตาดําๆหรอ
ธารา:พอ.
มีเเน่ เเต่กูยังไม่ทําตอนนี้
ลลิตา:นอ.
โรคจิตจริงๆด้วย//พึมพัม
ธารา:พอ.
มึงด่าไรกู//เข้าประชิด
ลลิตา:นอ.
เห้ย!//เด้งตัวถอยออก
ธารา:พอ.
//เดินผ่านไปเข้าห้องน้ำ
ลลิตา:นอ.
ฟู้ว....//ลงมานั่งบนเตียง
ลลิตา:นอ.
//นั่งอ่านหนังสือ
ลลิตา:นอ.
(หูว...ขาว...ลํ้า...ซินเเพ็ก)
ลลิตา:นอ.
เฮียไม่ใส่เสื้อผ้าออกมาเล่า!
ธารา:พอ.
กูทําเเบบนี้ทุกวัน
ธารา:พอ.
ถึงได้บอกไง ว่าให้มาเปลี่ยนชุดข้างนอก
ลลิตา:นอ.
อะไร! บ้ารึป่าวเฮีย
ธารา:พอ.
//จุ้บปากร่างบางที่นอนซบอยู่
ธารา:พอ.
เเล้วจะพาไปพักข้างนอก
ลลิตา:นอ.
เเต่พรุ่งนี้หนูมีเรียน
ธารา:พอ.
กูมีเงินเลี้ยงมึงตลอดชีวิต
ลลิตา:นอ.
เเต่หนูไม่ได้จะอยู่กับเฮียตลอดชีวิต//เงยมอง
ลลิตา:นอ.
หนูใช้หนี้เสร็จก็จะไป
ธารา:พอ.
ไม่ กูไม่ปล่อยมึงไปไหน
ธารา:พอ.
ไม่งั้นมึงไม่ได้ไปไหนเเน่วันนี้
ธารา:พอ.
ไม่ไปวันนี้ไปอาทิตย์หน้า
ธารา:พอ.
เเต่วันนี้จะพาไปห้าง
ร่างบางเดินเข้าไปเเบบเงียบๆ
ธารา:พอ.
(ลลิตา....ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหนทั้งนั้น)
ธารา:พอ.
(เธอจะต้องอยู่ติดตัวกับฉัน....)
เเอด
อาจจะเเต่งไม่เก่ง ไม่ดีพอ
เเอด
เเต่จะพยายามเเต่งนะคับ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
