"**โอ้ยเจ็บ"

เธอได้พูดออกมาพร้อมความมึนงง

"ฉันยังไม่ตายอีกหรอเนี่ย"

เธอได้พูดพร้อมคิดว่าตัวเองได้ตายไปเเล้วเเต่เกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงยังมีชีวิตอยู่

" ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขออนุญาติเขาไปครับ"

"ค่ะ"

หลังจากประตูเปิดได้พบกับชายคนหนึ่งเจาได้ใส่ชุดสูดเเละหมวกยกสูงพร้อมกับพูดว่า

"ผมขอสืบสวนคุณ เนื่องจากพวกเราคิดว่าคุณมีส่วนร่วมในคดีฆาตรกรรมจากห้องข้างๆคุณครับ"

หลังจากชายคนนั้นพูดจบ มาเจอร์(ชื่อนางเอกนะ)

ก็ได้คิดอยู่พักหนึ่ง 1-3วินาทีเเล้วตัดสินใจว่า

"ค่ะ เเล้วเราต้องไปที่ไหนค่ะ"

"เราต้องไปที่บ้านของญาติเขาเพราะหลังจากเขาเสียชีวิตครอบครัวของเขาก็ได้นำศพไปไว้ที่บ้าน"

"ค่ะ*"

*ผ่านไปประมาณ10นาที

"ถึงเเล้วไช่ไหมค่ะ"

"ครับ"

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง*

"**ผู้หญ่งคนนี้ทำไมถึงดูขลังจังเลยเนี่ย*"

"คุณมาเจอร์ครับ"

"ค่ะ"

"นี้ครับคนที่จะสืบสวนคุณเธอคือผู้วิเศษระดับ 7 หรือในนามที่เรารู้จักคือ ปรามาจารย์ภูต

เธอชื่อมาธาร์"

"มาเเล้วหรอ"

"ไช่ เธอคนนี้ชื่อมาเจอร์"

"ฉันรู้เเล้ว"

มาธาร์ได้ตอบอัลเบิตร์(ชื่อชายคนที่พานางเอกมา)ด้วยหน้าตาเฉย

"สวัสดีค่ะคุณมาธาร์"

"จ๊ะ"

"ตอนนี้ฉันต้องทำอย่างไรค่ะ"

"ไม่มีอะไรมากเเค่นั้งตรงนี้เเล้วกายใจเข้าลึกๆ "

"เเล้วหายใจออกช้าๆทำซ้ำๆนะ"

"ค่ะ"

มาเจอร์ได้ตอบโดยไม่มีความลังเลใดๆ

ในขณะนั้นมาธาร์เธอได้จุดเทียนเเละยกขึ้นมาตรงหน้าของมาเจอร์

"เอาล่ะตอนนี้จงจ้องที่ปลายเเสงไฟสะ"

"ค่ะ"

จากนั้นมาธาร์ได้ร่ายมนต์ด้วยภาษาโฮมิสร์โบราณว่า

"ข้าขอเเสดงความเคารพต่อเทพสูงสุด"

"ได้โปรดรับฟังคำขอของข้าด้วยเถอด"

"ได้โปรดมอบความจริงให้เเก่พวกเราด้วยเถอด"

ในที่สุดเเสงเทียนกลับกลายเป็นสีฟ้าห้องนี้เหมือนได้ลอยอยู่กลางทเล

"เกิดอะไรขึ้นกันทำไมรู้สึกวิงเวียนเเต่ ฉันควรเเสร้งว่าหลงมนต์เธอดีกว่า"

"ความว่างเปล่าก็เหมือนสายน้ำที่พัดพา หากว่างเปล่ามากก็ยิ่งไหลเร็วมาเท่านั้น"

"เช็นกันความจริงทั้งหมดย่อมมีทางออก"

"เเต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลย*ได้เถอะอย่าจับได้เลยสาธุสาธุ"

"จริงรึ"

"ไช่"

"เฮ้อ"

เธอได้พูดพร้อมเป่าเทียนให้ดับเเล้วห้องก็กลับมาเป็นปรกติ..

จบจ้า**...

"เป็นอย่างไรบ้าง"

อัลเบิตร์ถามมาร์ธาด้วยความรีบร้อน

"ไม่มีอะไรมาก"

"พวกเขาตายตามสภาพนั้น ก็คือการฆ่าตัวตาย"

เธอได้ตอบด้วยสิหน้าปรกติ

"เเสดงความยินดีด้วยนะคุณมาเจอร์ที่คุณไม่ได้เป็นฆาตรกร"

"ค่ะ"

มาเจอร์ได้ตอบอัลเบิตร์ด้วยสีกน้าที่โล่งอก

"เอิ่ม คุณอัลเบิตร์ค่ะ"

"ครับ"

"คือการที่จะเป็นผู้วิเศษเนี่ยต้องทำอย่างไรค่ะ"

มาเจอร์ได้ถามอัลเบิตร์ด้วยความสงสัย

"ครับ ต้องมีวิธีการคือต้องปรุงโอสถสายทางนั้นๆครับ"

"คุณถามเพราะอยากเป็นผู้วิเศษไช่ไหมครับ"

อัลเบิตร์ถามมาเจอร์ด้วยความสงสัย

มาเจอร์ก่อนตอบคำถามของอัลเบิตร์เธอได้คิดสักพักหนึ่งเเล้วจึงตอบว่า

"ไช่ค่ะ"

"ตอนนี้ก็ใกล้มืดเเล้วพรุ่งนี้ค่อยมาหาผมที่ประตูเมืองนะครับเวลา 7.00 น."

อัลเบิตร์พูดพร้อมล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อดูนาฬิกา

วันเวลาผ่านไปเหมือนเเสง ผ่านไปหนึ่งวัน

"*ฉันมารอคุณอัลเบิตร์ที่นี้ตั้งเเต่หกโมงเลยนะเนี่ยจะทำยังใงได้ละในเมื่อคนต่างโลกอย่างฉันจะได้เป็นผู้วิเศษเเบบการ์ตูนที่ไฝ่ฝันเลย*"

"กร๊อบ กร๊อบ"

เสียงรถม้ามาจอดที่กน้าประตู

"ขอโทษนะครับ ที่มาสาย"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"งั้นเชิญขึ้นรถมาเลยครับ"

หลังจากอัลเบิตร์พูดจบมาเจอร์เธอก็ได้ขึ้นรถม้าทันที

"ค่ะ วันนี้เราจะไปที่ไหนหรอค่ะ"

"เราจะไปที่ป่าของจักรวรรติเทียนโต้กัน"

เขาได้พูดพร้อมสิฃีหน้าโอ่อวดว่าจักรวรรติเทียนโต้มีป่าล่ำค่า

"คุณคงจะเข้าใจเเล้วสินะครับว่าเราไปที่ป่าของจักรวรรติเทียนโต้ทำใม"

"ค่ะ เราไปเพราะไปหาสัตว์สปิริตที่จะทำโอสถของเส้นทางนั้นๆ"

"ไช่"

"เเต่ว่าคุณเลือกเส้นทางโอสถหรือยังครับ

อัลเบิร์ตถามมาเจอร์ด้วยความสงสัย

"ฉันเลือกเส้นทาง ธรณี ค่ะ"

"ผมให้คุณตัดสินใจใหม่นะครับ"

อัลเบิร์ตตอบด้วยหน้าตาจริงจัง

"ค่ะ ฉันจะเลือกเส้นทางนี้"

"ได้ครับ คุณรู้ไหมว่าเส้นทางนี้การที่จะไปเป็นระดับที่เเปดหรือผู้ฝึกวิณญาณได้คุณจะต้องล่าสปิริตวิญญาณนะครับ"

อัลเบิร์ตถามมาเจอร์ด้วยความจริงจังเเละน่ากลัว

"ค่ะ ฉันศึกษามาเเล้วค่ะว่าต้องนำสปิริตวิณญาณมาเเต่ฉันก็จะเลือกค่ะ"

มาเจอร์ตอบคำถามของอับเบิตร์ด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

.......จบจ้า

เดี๋ยวยังไม่จบ

นี้คือการเลียงลำดับขั้นเเละสัตวิญญาณ

ลำดับขั้นที่9 เรียกชื่อตามเส้นทางนั้นๆ

ลำดับขั้นที่8 ผู้ฝึกวิณญาณ

ลำดับขั้นที่7 ปรมาจารย์วิญญาณ

ลำดับขั้นที่6 มหาภูติวิณญาณ

ลำดับขั้นที่5 ราชาวิญญาณ

ลำดับขั้นที่4 จักรพรรดิวิญญาณ

ลำดับขั้นที่3 มหาภูติเเละตามด้วยชื่อเส้นทางนั้นๆ

ลำดับขั้นที่2 ราชา(ราชินี)ภูติเเละตามด้วยชื่อเส้นทางนั้นๆ

ลำดับขั้นที่1 จักรพรรดิ(จักรพรรดินี)ภูตวิญญาณเเละตามด้วยชื่อเส้นทางนั้นๆ

ลำดับขั้นที่0 มหาจักรพรรดิราชาวิญญาณภูต(มหาจักรพรรดินีราชนีวิญญาณภูต)เเละตามด้วยชื่อเส้นทางนั้นๆ

ลำดับขั้นของสัตว์วิญญาณหรือสปิริตวิญญาณ

สัตว์วิญญาณ(อายุไม่เกิน1000ปี) ลำดับที่9ของมนุษย์

สปิริตวิณญาณ(อายุไม่เกิน1000-5000ปี) ลำดับขั้นที่8ของมนุษย์

สปริตภูต(อายุไม่เกิน5000-10000ปี) ลำดับขั้นที่7ของมนุษย์

สปิริตภูตวิญญาณ(อายุไม่เกิน10000-50000ปี) ลำดับขั้นที่6ของมนุษย์

มหาสปิริต(อายุไม่เกิน50000-100000ปี) ลำดับขั้นที่5ของมนุษย์

มหาภูติสปิริต(อายุไม่เกิน100000-400000ปี) ลำดับขั้นที่4ของมนุษย์

ราชาภูติสปิริต(อายุไม่เกิน100000-700000ปี) ลำดับขั้นที่3ของมนุษย์

จักรพรรดิสปิริต(อายุไม่เกิน700000-800000ปี) ลำดับขั้นที่2ของมนุษย์

ราชาจักรพรรดิสปิริตวิณญาณ

(อายุไม่เกิน800000-1000000ปี) ลำขั้นที่1ของมนุษย์

มหาจักรพรรดิวิญาณราชาภูติ(อายุไม่เกิน1000000-100000000000000000000000ปี) ลำดับขั้นที่0ของมนุษย์หรือเทพ

"ก็ได้ครับ"

อัลเจอร์ตอบด้วยกริยาที่เป็นห่วง

"ค่ะ"

ผ่านไป10นาที

"ถึงเเล้วครับ"

"ว้าวที่นี่สวยมากเลยค่ะ"

มาเจอร์พูดด้วยสีหน้าที่มีความสุข

"เอ๊ะพวกเขาถืออะไรกันนะค่ะ"

"อ่อครับ นั้นคือสัญลักษณ์ชนชั้นนะครับ ใช้ในการเข้าป่าที่สัตว์วิญญาณอาศัยอยู่ครับ"

"อย่างนี้นี่เอง"

"ผมขอสัญลักษณ์ชนชั้นด้วยครับ"

เสียงทหารที่เฝ้าหน้าประตูถามถึงตราสัญลักษณ์ชนชั้น

"นี้"

"เปิด"

ทหารคนนั้นตะโกนให้ทหารอีกคนเปิดประตูทางเข้าป่า พวกเขาได้เดินเข้าไป

"ว้าวสวยมากเลยค่ะ"

"ใช่เเต่ในความสวยงามนี้ก็มีพิษภัยเช่นกัน"

"เช่น นั้นดอก ชู เฉนทิ ถึงภายนอกจะดูงดงามเเต่เมื่อถูกภัยคุกคามมันจะปล่อยพิษที่เหมือนกลิ่นของศากศพ นั้นจึงทำให้กลายเป็นชื่อของมัน"

เขาพูดพร้อมพรรณนาถึงลักษณะต่างๆของดอกศากศพ

"อย่างนี่นี้เอง อ่ะเเล้วงูตัวนั้นละค่ะ"

"อ่อมันชื่อว่า ฉื่อเฟย หมายความว่างูบิน"

"เเสดงว่าบินได้ไช่ใหมค่ะ"

"ใช่ตามชื่อของมัน ลักษณะของมันมีปีก เเละหางของมันมีพิษร้ายเเรงยิ่งมันอายุมากเท่าไหร่พิษก็จะยิ่งเเรงมากเท่านั้น"

เขาก็ได้พรรณณาอีกเช่นเคย

"อย่างนี้นี่เอง เเสดงว่ามันเหมาะกับเส้นทางพิษสินะค่ะ"

"ไช่"

ิอัลเจอร์ตอบด้วยความภาคภูมิใจ

"เอะนั้นอะไรนะกลางน้ำตกนั้น"

"เอ๊ะนั้นดอก ฉี่เยี่ยน ฉิ่งจรือ อย่าเข้าไปใกล้มัน"

ก่อนที่อันเจอร์จะพูดมันก็สายเกินไปเเล้วมาเจอร์ได้วิ่งเข้าไปใกล้มันมากเเล้ว

"อร้ายยยยยย"

"เกิดอะไรขึ้น"

อัลเจอร์ถามด้วยความตกใจ

"ไม่มีอะไรค่ะเเค่ลื่นล้มนิดเดียวเอง"

"เอ๋"

อัลเจอร์ตะโกนสุดเเรงเกิด

"*ทำไมดอกฉี่เยี่ยน ฉิ่งจรือถึงไม่ทำอันตรายต่อนางกัน*"

เข้าตั้งคำถามกับตัวเองไม่ถึงสามวินาทีเขาก็หยุดคิดเเล้วถามมาเจอร์ต่อว่า

"เจ้าไม่เป็นไรจริงๆนะ"

"ค่ะ"

"เเต่ว่าดอกไม้ชนิดนี้ทำไมถึงมีพลังวิญญาณสูงจังค่ะ"

"หืม ดอกฉี่เยี่ยน ฉิ่งจรือ เเตกต่างจากชนิดของมันมาก หรือว่ามันคือดอกอายุ1000ปี ยินดีด้วยมาเจอร์ดอกไม้ชนิดนี้มันเหมาะกับเจ้ามากเรารีบปรุงยากันเถอะ"

"ค่ะ"

มาเจอร์พูดด้วยกระตือรือร้น

"วิธีเเรก เจ้าต้องตัดดอกของมันมาเพื่อนำตะกอนพลังมาปรุงโอสถ"

"ค่ะ"

"ช้าๆ ใจเย็นๆ "

"ฉึบ"

"ฮ่า รุ้นเเถบตาย"

มาเจอร์พูดด้วยความเหนื่อยล้า

จบจ้า...

ขอโทษด้วยที่ทำตอนล่ะประมาณเเค่ 1500 คำ

เพราะเราอยากทำให้เรื่องนี้มันยาวๆนะ