ณ หอสุราที่รื่นเริงบันเทิงและเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่เข้ามาชิมรสสุราชั้นเลิศและรับชมการแสดงงิ้ว หอสุรามีทั้งหมดสามชั้นชั้นแรกเป็นการแสดงชั้นที่สองเป็นการนั่งดื่มสุราและผู้ที่มีฐานะดี

ส่วนชั้นบนสุดมีไว้สำหรับแขกคนสำคัญและรับซื้อเรื่องราวความรักในอดีตของผู้คนที่ต้องการเล่าเรื่องราว

ณ ห้องรับซื้อเรื่องราว มีหญิงสาวที่กำลังนั่งเล่าเรื่องของตัวเองผ่านม่านที่กั้นไว้ระหว่างคนฟังและคนเล่า

"ให้ข้าเล่าเลยหรือไม่"หญิงสาวถาม

"เชิญเจ้าเล่าได้เลย"เสียงชายหนุ่มตอบกลับมา

"ข้าชื่อ หลันซี เป็นสาวในชนบทมีแม่เป็นสาวทอผ้าขายมีท่านพ่อเป็นทหารอยู่ในกองทัพของท่านแม่ทัพชู่เหวินตอนนั้นข้าอายุเพียง 10 ขวบ

(ในอดีต)

"ท่านแม่ท่านทำอะไรหรอ"สาวน้อยถามเมื่อเห็นผู้เป็นแม่ยืนคุยกับเจ้าของร้านขายผ้าแล้วรับเงินมา

"แม่เอาผ้าที่ทอได้มาขายน่ะได้เงินมาด้วยน้าาวันนี้ไปทำของอร่อยรอพ่อเจ้ากัน"

"ค่ะเดี๋ยววันนี้หนูจะเป็นลูกมือเองค่ะรับรองว่าท่านแม่ไม่ต้องเหนื่อย"

"ฮ่าๆได้เลยงั้น วันนี้เอาเนื้อหมูกันดีไหม"

"ดีค่ะ"

(ปัจจุบัน)

"ท่านแม่เป็นคนที่ดูแลข้าและท่านพ่อด้วยความอบอุ่นเสมอไม่ว่าอะไรดีก็มักจะเอาให้ข้ากับท่านพ่อก่อนโดยไม่คิดถึงตัวเองเลยส่วนท่านพ่อก็มักจะเอาเงินที่ได้มาให้ท่านแม่เสมอทั้งคู่รักกันมากข้ารู้สึกอบอุ่นและไม่เคยรู้สึกว่าทั้งสองละเลยข้าเลยจนข้าอายุ15ปีตอนนั้นข้าได้ไปทำงานที่ร้านขายผ้าและนั้นคือจุดเริ่มต้นที่ข้าได้พบกับชายผู้เป็นคนรักของข้า"

(อดีต)

ณ ร้านขายผ้า

"นี่หลันซีข้าฝากเจ้าไปเอาสุราที่ร้านเหล้าสามหนุ่มมาให้ทีบอกว่าของข้านะ"

เมื่อพูดจบเจ้าของร้านขายผ้าก็เดินไปรับลูกค้าต่อ

ส่วนหลันซีที่เดินออกจากร้านขายผ้าแล้วมุ่งไปที่ร้านเหล้าตามคำสั่ง เมื่อไปถึงหลันซีก็เดินเข้าร้านพร้อมกับทักทามเสี่ยวเอ้อร์

"เสี่ยวเอ้อร์ข้ามารับสุราที่ท่านชีเซาซื้อ"

"อ๋อ ของท่านชีเซาใช่หรือไหม"

"ใช่จ้ะ"

"เช่นนั้นรอก่อนนะขอรับ"

"อืม"

 "นี่ขอรับ"

"ขอบคุณนะ"

เหตุใดข้าไม่เคยเจอนางเลยนางเป็นใครกันหน้าตางดงามนัก

"ว่าแต่ไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อนเลยเป็นเจ้าเป็นคนมาใหม่เหรอ"

"ใช่แล้วข้าพึ่งได้มาทำงานที่ร้านผ้าไม่นานนี้น่ะจ้ะ"

"เช่นนี้นี่เองข้าชื่อ ตงหยาง นะ"

"อ๋อ ข้าชื่อหลันซี"

"หวังว่าจะได้พบกันอีกครั้งนะขอรับคนงาม"

"คือ..ฮ่าๆ เช่นกันจ้ะ"

(ปัจจุบัน)

"หลังจากวันนั้นข้าและตงหยางมักจะได้คุยกันบ่อยขึ้นเพราะข้ามักจะเดินกลับบ้านผ่านทางนั้นเสมอทำให้ข้าเเละตงหยางสนิทกันได้ง่าย"

"วันนั้นอยู่ๆพ่อข้าป่วยหนักแม่ข้าจึงสั่งให้ข้าไปหาสมุนไพรบนเขา"

(อดีต)

"หลันซีรีบไปรีบมานะ"เสียงท่านแม่สั่นคลอนเล็กน้อยจนข้าเองก็แปลกใจแต่ข้าไม่มีเวลามาคิดแล้วต้องรีบไปหาสมุนไพรก่อน

"ค่ะลูกจะรีบกลับมานะคะท่านแม่"

หญิงสาวรีบออกจากบ้านไปขึ้นเขาหาสมุนไพรแต่เวลาผ่านไปจนถึงพบค่ำแล้วหญิงสาวกลับหาไม่พบแม้แต่นิดเดียว

"ทำไม..ทำไมไม่มีล่ะ ฮึ ฮืออ มันต้องมีสิ ฮึ เหตุใดจึงหาไม่เจอกัน "

หญิงสาวร้องไห้กลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักด้วยความเสียใจและความกลัว

ซ่าาา!!

"ข้าต้องหาให้เจอข้าต้องหาเจอสิ ฮึ "

ซ่าา!!

ชึบบ ฟรึบบ

/เสียงฝีเท้านี่/หลันซี

"ใครนะ!!"

หญิงสาวเริ่มตกใจกลัวและมองไปรอบๆ

"ข้าถามว่าใครร!!!"

หญิงสาวมองไปที่เเสงแสงหนึ่งกำลังเข้าใกล้มาเรื่อยๆจนนางหวาดผวารีบคว้าเอาเคียวขึ้นมาป้องกัน

"ขะ..ข้า ถามว่าเจ้าเป็นใครไงไม่ได้ยินรึไง.."

"ข้าเองซีซี"

เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยนั้นทำให้หญิงสาววางอาวุธลงโดยไร้กังวล

"ตงหยางเหรอ"

"ใช่แล้วข้าเอง"

ชายหนุ่มรีบเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับโอบกอดหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าไว้ด้วยความเป็นห่วง

"มืดแล้วเจ้าไม่กลัวหรือ"

ชายหนุ่มถามด้วยเสียงที่อ่อนโยน

"ฮึก ฮืออออ ตงหยางงง"

หญิงสาวกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นและร้องไห้หนักขึ้นอีกครั้ง

"ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่แล้ว"

"ฮึฮือออ ฮึก ฮึ เจ้า ..เจ้ามาได้อย่างไรกัน"

"วันนี้ข้าเอาขนมที่เจ้าชอบกินไปให้เจ้าที่บ้านแต่แม่เจ้าบอกว่าเจ้าขึ้นเขามาหาสมุนไพรข้าว่าจะรอเจ้าแต่นานแล้วเจ้าก็ไม่กลับมาข้าเลยมาตามเจ้ารู้ไหมข้าเป็นห่วงเจ้าขนาดไหนเหตุได้ไม่บิกข้าเลย"

"เจ้า..ฮึก ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องมาลำบอกด้วยนิ"

"หึ หึ เรื่องเเค่นี้ข้าช่วยได้สบายๆเลยล่ะ"

"แต่ข้าหาอ้อมเขาแล้วไม่มีแม้แต่เงาเลยนะ"

"ข้าช่วยได้ไง เอาเป็นว่าข้าจะพาเจ้ากลับบ้านก่อนแล้วกัน"

"ไม่ได้ข้าต้องหา.. "

"ถือร่มให้ข้าทีซีซี"

ชายหนุ่มพูดแทรกขึ้นพร้อมยื่นร่มไปให้คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวจึงรับไว้

"นี่ข้าบอกว่า ..อ๊ะ!!"

พรึบบ!!

ชายหนุ่มช้อนตัวหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาอุ้มไว้

"กอดคอข้าแน่นๆนะ"

"ไหนว่าจะช่วยไง"

"ข้าต้องช่วยอยู่แล้วแต่ตอนนี้มืดแล้วนะ"

"แล้วอย่างไร ตอนนี้ข้าสนแค่ชีวิตพ่อข้า"

ตึก ตึก

ซ่าาา!!

"ข้ารู้แต่ว่าหากเจ้าเป็นอะไรขึ้นมาคนที่จะเสียใจคือพ่อและแม่เจ้านะ"

"ข้า..ก็ได้"

"เชื่อฟังแบบนี้สิดี" ชายหนุ่มพูดพรางอมยิ้มเล็กน้อย

เมื่อมองเจ้าตัวเล็กตรงหน้าเขารีบเร่งฝีเท้าขึ้นเพราะตอนนี้ฝนเริ่มตกลงมาหนักขึ้น

"ดีอะไรของเจ้า"

"น่ารักดีไง"

"นี่เจ้า..พูดอะไร"

"ฮ่า ฮ่า" ชายหนุ่มขำเล็กน้อยด้วยความเอ็นดูหญิงสาว เมื่อทั้งคู่กลับมาถึงบ้านชายหนุ่มส่งนางเข้าบ้านก่อนค่อยกลับบ้านของตนเอง

เมื่อรุ่งเช้ามาถึงหลันซีรีบหยิบเครื่องมือก่อนจะรีบออกจากบ้านแต่พอมาถึงหน้าบ้านกลับพบกับตงหยางที่มารอพบก่อนแล้วยืนอยู่

"ตงหยางเข้ามาทำอะไรแต่เช้า" นางถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ข้ามาหาเจ้าไง..อา" ตงหยางยื่นห่อสมุนไพรในมือให้หญิงสาวที่ตอนนี้ยืนทำหน้างงอยู่

"นี่อะไรหรอ"

"สมุนไพรที่เจ้าหาไง"

"เจ้าหามาได้ยังไงกัน"

"ข้าหามาได้เพราะข้าเก่งไง ฮ่า ฮ่าๆๆ"

"ขอบคุณนะตงหยาง"

"ไม่เป็นไรเพื่อเจ้าข้าทำได้"

"หน้าเจ้าไปโดนอะไรมา!" หลังซีเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"เออ..ไม่ทันระวังน่ะ ถ้าเกิดได้สาวงามที่อยู่ตรงหน้าทำแผลให้ก็คงดีมากเลยล่ะ"

"เจ้านี่นะ..เข้าบ้านกันก่อนเถอะข้าทำแผลให้"

"ได้ๆ"

ทั้งคู่พากันเดินเข้าบ้านและเอายาให้ผู้เป็นแม่ไปต้มก่อนส่วนหลันซีก็พาตงหยางมาทำแผล

"เจ้าเบามือหน่อยนะ"

"เจ้าเจ็บด้วยเหรอ"

"ข้าต้องเจ็บอยู่แล้วซีซี"

"ซื้ดด..ฮูยย!!"

"ข้าเบามืออยู่ขอโทษนะ" หญิงสาวเริ่มเอาหน้าเข้าใกล้มากขึ้นโดยไม่รู้ตัวจนทำให้ชายหนุ่มที่จ้องหน้านางอยู่นั้นเริ่มมีอาการใจเต้นเร็ว

ตึกตัก ตึกตัก

/กลิ่นหอมจังเหตุใดจึงได้น่ารักขนาดนี้/ความคิด

"นี่ขอบคุณเจ้าอีกครั้งนะหากไม่มีเจ้าข้าคงต้องขึ้นเขาไปหาอีกนานก็ไม่รู้ว่าจะเจอรึเปล่า"

"แค่ขอบคุณเองหรอ"

"แล้วจะเอาอะไร"

"เปล่าข้าช่วยด้วยความจริงใจ และหวังใจสาวงามอยู่นิดๆ"

ตึกตัก ตึกตัก

/ทำไมหัวใจเต้นเร็วแบบนี่ล่ะเข้าจะได้ยินรึเปล่าน่าอายจัง/ความคิดหลันซี

ชายหนุ่มเริ่มยื่นหน้าเข้าใกล้กว่าเดินจนตอนนี้หน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงนิ้ว

"เจ้า..หน้าแดงมากเลยนะซีซี" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อยโยนและแหบพร่า

"เอ่อ..ขะ ข้า"

"ซีซี ตอนนี้หน้าเจ้างดงามยิ่งนัก"