นี่คือตอนแรกของนิยาย "หยุดรักไม่ได้...แม้ใจจะพัง" แนวดราม่าเข้มข้น ชายหญิง เจ็บลึกทุกประโยค ไม่มีโรแมนติก มีแต่น้ำตา…

ตอนที่ 1: คนที่เจ็บ...ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเลย

เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่างไม่ต่างจากเสียงหัวใจที่แตกสลายของเคท เธอยืนอยู่ริมหน้าต่างในห้องแคบ ๆ แห่งหนึ่ง ดวงตาเหม่อลอยอย่างคนไร้ชีวิต หลังจากโทรศัพท์เครื่องเก่าดังขึ้นเพียงหนึ่งครั้ง…ก่อนจะเงียบไป

ชื่อบนหน้าจอคือ "อาร์ม"

“จะโทรมาทำไม...” เสียงแผ่วเบาดั่งลมหายใจสุดท้ายของคนที่พยายามฝืนยืนอยู่ให้ได้ในวันที่ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย

เธอไม่รับสาย ไม่ใช่เพราะไม่อยาก แต่เพราะเธอไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาอีกแล้ว ในเมื่อทุกครั้งที่เธอพยายามจะพูดความจริงใจ...เขากลับเลือกจะเชื่อคนอื่นมากกว่า

อาร์มคือผู้ชายที่เคทรักหมดใจ รักแม้กระทั่งในวันที่ตัวเองไม่มีค่า รักแม้ในวันที่เขาทำร้ายเธอด้วยคำพูดที่ไร้เยื่อใย และรักแม้ในวันที่เขาหันหลังให้เธอ...เพื่อเดินไปหาใครอีกคน

“เธอมันก็แค่ผู้หญิงไม่มีค่า อย่าทำตัวเหมือนคนที่ฉันเลือก…”

ประโยคนั้นยังฝังอยู่ในหัวเคทเหมือนตะปูสนิมที่ตอกซ้ำทุกวัน ในตอนที่เธอแค่พยายามอธิบายว่า เธอไม่เคยนอกใจเขาเลย

“มันไม่มีความหมายใช่ไหม...ความรักที่ฉันให้ไป” เธอพึมพำ

มือที่สั่นเทาเปิดกล่องไม้เก่า ๆ ขึ้นช้า ๆ ข้างในคือจดหมายหลายสิบฉบับที่เธอเคยเขียนถึงเขา...แต่ไม่เคยส่งเลยสักฉบับ ไม่ใช่เพราะเธอไม่กล้า แต่เพราะรู้ว่าเขาไม่มีวันอ่าน ไม่เคยอยากเข้าใจเธอเลยแม้แต่นิด

เคทรู้ว่าทุกอย่างมันจบไปแล้วตั้งแต่วันที่เขาหายไปกับคำว่า “แค่เข้าใจผิด” และเลือกจะเชื่อคำพูดของคนอื่นแทนการมองตาเธอ

ความรักของเธอมันไม่พอสินะ

ไม่พอให้เขาไว้ใจ

ไม่พอให้เขาฟัง

ไม่พอ...แม้แต่จะอยู่ข้าง ๆ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

อาร์ม

คราวนี้น้ำตาของเธอร่วงลงมาทันที โดยไม่ต้องมีคำพูดใดออกจากปาก

“ฉันยังรักเธออยู่นะอาร์ม...แต่หัวใจฉันมันพังไปหมดแล้ว”

เธอกดตัดสายก่อนจะปิดเครื่อง ร่างบางทรุดตัวลงข้างเตียง น้ำตาเปียกหมอนจนชื้นไปทั้งแผ่น ไม่มีคำว่าความรักไหนเหลืออยู่ มีแค่ความเสียใจที่กัดกินหัวใจของเธอทุกวัน

และคนที่เจ็บที่สุด…ก็คือคนที่ยังรักอยู่ทั้งที่ไม่ควร

ได้เลย! นี่คือตอนที่ 2 ของเรื่อง "หยุดรักไม่ได้...แม้ใจจะพัง"

(ตอนนี้เล่าในมุมของอาร์ม)

ตอนที่ 2: คนที่พูดไม่ออก...ใช่ว่าจะไม่เจ็บ

ฝนยังตกเหมือนเมื่อวาน เหมือนวันที่เขาทิ้งเธอไว้กลางความเงียบ แล้วหันหลังจากมาโดยไม่มีแม้แต่คำลา

อาร์มนั่งอยู่ในรถคันเดิม ค้างอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ซึ่งขึ้นคำว่า "ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้"

เขากดโทรหาเธออีกครั้ง...และอีกครั้ง...

“รับสายฉันหน่อยได้ไหมเคท...”

เขาไม่ได้ต้องการอะไรแค่จะฟังเสียงเธอสักหน่อยก็ยังดี เสียงที่เขาเคยได้ยินทุกวัน กลับกลายเป็นเสียงที่หายไป...ตั้งแต่วันนั้น

วันนั้นที่เขาเลือกจะเชื่อสิ่งที่เห็น มากกว่าจะเชื่อคนที่อยู่ข้าง ๆ มาตลอด

ภาพในหัวยังชัดเจน — ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ใกล้เธอเกินไป รอยยิ้มของเธอที่เขาเคยคิดว่าเป็นของเขา...กลับปรากฏบนหน้าในขณะที่เธอกำลังมองคนอื่น

เขาไม่เคยถาม

เขาไม่เคยฟัง

เขาแค่ตัดสินว่าเธอ "ทรยศ"

แต่ตอนนี้เขากลับรู้แล้วว่า...เธอแค่มองเขาในแบบที่เขาไม่เคยเห็น

และตอนนี้

เขามองหาเธอในทุกที่...แต่ไม่เคยหาเจอเลย

“ฉันมันโง่” เขาพึมพำ สายตาแดงก่ำราวกับจะร้องไห้แต่ก็ฝืนไว้

ชายหนุ่มหยิบกล่องเล็ก ๆ จากเบาะข้าง — ข้างในมีจดหมายที่เคยเขียนแต่ไม่เคยให้เธอเหมือนกัน

เขาไม่ใช่คนพูดเก่ง

ไม่ใช่คนอ่อนหวาน

แต่ทุกคำในจดหมาย...คือความในใจที่ไม่มีโอกาสได้บอก

“เคท...เธอเคยรู้บ้างไหมว่า เธอคือคนเดียวที่ฉันกลัวจะเสียไปมากที่สุดในชีวิต”

แต่เขาก็เสียเธอไปแล้ว...ด้วยมือของตัวเอง

เสียงสายฝนกระทบกระจกไม่ดังเท่าเสียงในใจที่กรีดร้อง เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปในวันที่เธอยังมองเขาด้วยแววตาเต็มไปด้วยศรัทธา ไม่ใช่ในวันนี้...วันที่เธอหายไปจากโลกของเขา

และที่เจ็บที่สุดคือ...

ต่อให้รักเธอมากแค่ไหน ก็ไม่มีสิทธิ์จะเดินกลับไปหาเธออีกแล้ว

อยากให้ตอนต่อไปเป็นมุมใครดี? เคทที่พยายามตัดใจ หรืออาร์มที่เริ่มตามหาเธอ?

หรืออยากเพิ่มตัวละครอื่นเข้ามาเพื่อสะท้อนความเจ็บให้มากขึ้น?

ฝากกดไลค์กดติดตาม comment ด้วยนะ

ได้เลย นี่คือตอนที่ 3 ของเรื่อง "หยุดรักไม่ได้...แม้ใจจะพัง"

ตอนนี้กลับมาเล่ามุมของ เคท หลังจากตัดสายอาร์มและพยายามตัดใจ

ตอนที่ 3: เธอยังอยู่ตรงนั้น...แต่ใจไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

เคทเดินอยู่ริมถนนเลียบสวนสาธารณะเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ทั้งที่ฝนยังโปรยปราย แต่เธอกลับปล่อยให้ตัวเปียกอย่างไม่สนใจ ราวกับอยากให้เม็ดฝนล้างบางความรู้สึกที่มันเปรอะเปื้อนในใจ

สามวันแล้ว...ที่เธอไม่เปิดโทรศัพท์

สามวันแล้ว...ที่พยายามหลอกตัวเองว่า "ไม่เป็นไร"

ทั้งที่ใจยังเจ็บเหมือนเพิ่งโดนแทงซ้ำทุกนาที

“ฉันมันงี่เง่า...ที่ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม”

เคทถามตัวเองในความเงียบ แม้ไม่มีคำตอบ แต่เธอก็รู้ดีว่า...ใช่

ใช่แบบไม่ต้องลังเลเลยด้วยซ้ำ

เธอยังจำวันนั้นได้ วันที่เขาเดินเข้ามาในชีวิต — อบอุ่น เงียบขรึม แต่มีเสน่ห์อย่างแปลกประหลาด จนเธอเผลอเปิดใจให้อย่างง่ายดาย และรักเขาอย่างโง่เขลา

เธอไม่รู้ว่า ‘รัก’ มันจะกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เจ็บได้ขนาดนี้

ไม่รู้เลยว่า ความไว้ใจ...จะกลายเป็นดาบที่เขาใช้ตัดเธอขาดจากชีวิต

ตอนที่เขาพูดว่า “เธอมันก็แค่ผู้หญิงไม่มีค่า” — มันไม่ใช่แค่คำพูด แต่มันเป็นประโยคที่ฆ่าหัวใจเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก จนเธอไม่แน่ใจว่า…ตัวเองยังเหลืออะไรอยู่บ้าง

“ต่อให้เขากลับมา...ฉันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว” เคทกระซิบทั้งที่น้ำตากำลังไหล

ใช่...เธอยังรัก

แต่เธอก็รู้แล้วว่า ความรักที่ไม่เคยถูกเชื่อใจ มันคือกับดัก

กับดักที่ทำลายเธอจนแทบไม่เหลือความเป็นตัวเอง

เธอหยิบเครื่องโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋า เปิดเครื่องอีกครั้ง

ข้อความที่เขาส่งมาเด้งขึ้นมาทันที

มีแค่ประโยคสั้น ๆ

"ขอโทษ...ฉันคิดถึงเธอ"

เคทนิ่งไป มือกำโทรศัพท์แน่น ดวงตาแดงก่ำ...แต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยด

“ไม่พออีกแล้วอาร์ม...แค่คำว่าคิดถึง มันไม่พาฉันกลับไปได้”

อยากให้ตอนต่อไปเป็นฉากที่อาร์มเริ่มพยายามตามหาเธอจริงจังไหม? หรือให้เคทเริ่มต้นชีวิตใหม่เจอใครสักคนที่มองเห็นคุณค่าของเธอ?

ฝากกดไลค์กดติดตาม comment ด้วยนะ