ตอนแรกนะ — ฟีลเหมือนความรักที่ไม่มีวันไปถึงเพราะ “โลกไม่ยอมให้รักกัน” แต่หัวใจยังดื้อดึงไม่ยอมลืมง่ายๆ
——————————————————————————
...ฝนตกในวันที่เธอหายไป มันไม่ได้เทแค่จากฟ้า แต่มันเหมือนสาดเข้ามาในหัวใจ...
...“เลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ ภาวิณี”...
...เสียงผู้หญิงในชุดสูทหรูหราเอ่ยขึ้นในร้านกาแฟกลางกรุงเทพฯ น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เยือกเย็นกว่าฝนที่เทลงมาภาเงยหน้าขึ้น สบตาผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว...
..."ฉันรักเขาค่ะ...ไม่ใช่เพราะเขารวย ไม่ใช่เพราะเขาเป็นใคร แต่เพราะเขา...เป็นเขา"...
..."ความรักไม่ใช่ข้ออ้างสำหรับการปีนขึ้นมาจากชนชั้นของตัวเอง"...
...คำพูดนั้นเหมือนมีดกรีดลงกลางอก ทั้งเจ็บ ทั้งอาย และทั้งปวดร้าวในคราวเดียว...
...ภาวิณีเดินฝ่าสายฝนกลับบ้าน ไม่มีร่มไม่มีเสื้อกันฝนและไม่มีเขาอีกแล้ว......
..."แม่บอกว่าเธอมาหา"...
...ธันวาโทรมาในคืนที่ฝนยังไม่หยุดตก"ใช่"...
..."แม่พูดอะไรกับเธอ?"...
..."ไม่สำคัญหรอก เพราะคำพูดของแม่...มันดังกว่าคำพูดของเรา"...
...ปลายสายเงียบไป ก่อนเสียงหอบหายใจแผ่วเบาจะดังขึ้น...
“เราจะทำยังไงดีภา ถ้าเรารักกัน...แต่โลกไม่ยอมให้เราอยู่ด้วยกัน?”
——————————————————————————
ตอนที่ 2 — ความเงียบของคำว่า "รัก"
ธันวานั่งอยู่ในรถยนต์คันหรู ข้างๆ พ่อของเขา ชายผู้มีรอยยิ้มใจดีที่ซ่อนคมดาบไว้ใต้คำพูดทุกคำ
...“ลูกต้องคิดให้ดี ชีวิตไม่ได้มีแค่ความรัก”...
...พ่อพูดขึ้น ขณะรถแล่นผ่านย่านที่เขาคุ้นเคยที่สุด—ย่านที่ภาเคยจูงมือเขาเดินในวันฝนพรำ...
...“แต่ถ้าชีวิตไม่มีความรัก แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรครับ...”...
...เขาตอบโดยไม่หันไปมองพ่อ...
...“มีคนมากมายที่รักกัน แล้วจบลงด้วยความล้มเหลว“แต่ก็มีคนที่ไม่เคยได้รักเลย แล้วต้องเสียใจไปทั้งชีวิต”...
คำพูดนั้นเงียบลงทันทีที่หลุดจากปากเขา เหลือแค่เสียงเครื่องยนต์ กับความเงียบที่กลืนกินทุกอย่าง
ธันวาจำไม่ได้แล้วว่าเขากับภาเริ่มรักกันตอนไหน อาจจะเป็นตอนที่เธอยิ้มให้เขาท่ามกลางคลาสเรียนวรรณกรรม อาจจะเป็นตอนที่เธอเอาข้าวกล่องมาให้เพราะเห็นว่าเขาลืมกินข้าว...
...หรืออาจจะเป็นตอนที่เธอไม่เคยเห็นเขาเป็น "ลูกเจ้าของธุรกิจระดับประเทศ" แต่แค่เป็น “ธันวาเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...
มองแชตที่ภาทิ้งไว้ก่อนบล็อก
มาแล้วจ้าาา! ตอนนี้เราจะพาไปย้อนความทรงจำช่วงที่ ธันวา กับ ภา ยังรักกันแบบไม่ต้องมีใครรู้ โลกทั้งใบของเขามีแค่เธอคนเดียว — แต่สุดท้ายโชคชะตาก็เหมือนนาฬิกาทราย…ที่ค่อยๆ หมดเวลาลง
——————————————————————————
...“ธัน! นายหนีเรียนอีกแล้วเหรอ?”...
...ภาโผล่มายืนค้ำหัวเขาที่นอนเล่นอยู่ใต้ต้นจามจุรีหลังตึกคณะ...
...“เปล่า หนีมารอเธอ”เขายิ้มอย่างไม่รู้สึกผิด...
“พูดอีกทีสิ จะได้อัดคลิปส่งให้แม่เธอฟัง”
“แม่ฉันไม่รู้จักเธอหรอก แต่ถ้าเป็นแม่ เธอ นี่สิ...เธอ
...คงฆ่าฉันแน่”...
...ภาหัวเราะจนตัวสั่น แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เขา หยิบขนมปังในถุงกระดาษขึ้นมากินเงียบๆ...
...บางวัน พวกเขาไม่ต้องพูดอะไรกันเลย แค่ได้นั่งข้างๆ ก็พอ...
...“นายเคยคิดมั้ย ว่าถ้าเราไม่เกิดมาในบ้านแบบเรา…เราจะเจอกันมั้ย?”...
^^^ภาถามขึ้น ละสายตาจากขอบฟ้าแล้วมองหน้าเขา^^^
...“ไม่รู้...แต่ถ้าเลือกเกิดได้ ฉันก็ยังอยากให้เราได้รักกันแบบนี้อยู่ดี”เขายื่นมือไปจับมือเธอไว้...
...เธอกำลังจะยิ้มตอบ แต่เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นพอดีชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอ: แม่...
เขาชะงัก ดึงมือกลับโดยไม่รู้ตัว
^^^ภาไม่ได้ว่าอะไร เธอเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ แล้วลุก^^^
...ขึ้น...
...“เดี๋ยวนายค่อยโทรกลับก็ได้”...
...“ไม่เป็นไร ฉัน...คุยแป๊บเดียว”...
...แต่เขาไม่รู้เลยว่า “แป๊บเดียว” ของเขา กลับทำให้เธอค่อยๆ ถอยออกไปทีละนิด...ทุกวัน...
...ฝนยังตกอยู่เหมือนเดิม แต่ไม่มีเสียงหัวเราะของเธอ ไม่มีมือของเธอที่จับไว้แน่นเหมือนวันนั้น...
^^^เขามองโทรศัพท์ที่ไม่มีชื่อเธอในรายชื่ออีกแล้ว^^^
...> "ถ้าความรักต้องซ่อนเราตลอดไป งั้นเราหยุดไว้ตรงนี้เถอะนะธัน"...
...เธอทิ้งคำลาไว้แบบไม่ใช่คำลา...
...แล้วเธอก็จากไปโดยไม่มีวันได้ยินว่า...“ฉันเลือกเธอแล้วนะภา...แค่ฉันพูดไม่ทันเท่านั้นเอง”...
——————————————————————————
—เมื่อธันวารู้ว่าเธอกำลังจะหมั้นกับคนอื่น
และเขาก็เริ่มถามตัวเองว่า “จะปล่อยให้เธอหายไปจริงๆ เหรอ?”
ตอนที่ 4 — สุดท้ายก็ไม่ใช่เรา
...“ธัน…เธอกำลังจะแต่งงาน”...
...เสียงจากปลายสายคือเพื่อนสนิทของภา...
...เป็นคำพูดสั้นๆ แต่เหมือนโลกทั้งใบของเขาหยุดหมุน...
...“ว่าไงนะ?...
อีกสองอาทิตย์ งานหมั้นจัดที่เชียงใหม่…คนที่ครอบครัวเธอเลือกให้ เธอไม่ได้รักเขา”
...“แล้วทำไม…”...
...“เพราะเธอเหนื่อยไง ธัน เหนื่อยที่จะรอใครบางคน ที่ไม่เคยยอมยืนข้างเธอแบบเต็มตัว…”...
เขากำโทรศัพท์แน่น
...ความเจ็บปวดค่อยๆ ซึมลึก เหมือนฝนที่ตกมานานจนพื้นเริ่มท่วมใจ1 วันต่อมาธันวาขึ้นเครื่องบินไปเชียงใหม่ทันที โดยไม่บอกใครแม้แต่ภา...
...เขาไปยืนอยู่หน้าบ้านไม้สองชั้นท่ามกลางหมู่ไม้และกลิ่นดินชื้นบรรยากาศเงียบสงบเกินไปสำหรับวันที่ควรจะ “ยินดี”เขาเห็นเธอเดินออกมาในชุดเรียบง่ายยังเป็นภาในแบบที่เขาจำได้...
...แต่ในแววตาของเธอ ไม่มีประกายแบบเดิมอีกแล้ว...
...เธอเห็นเขาสายตาเธอสั่นนิดหน่อย ก่อนจะกลับมาแน่นิ่ง...
...“นายมาทำไม?”...
...“มาทำสิ่งที่ฉันควรทำตั้งแต่แรก…”...
...“สายไปแล้วธัน”...
...“ถ้าเธอยังไม่รักเขา มันยังไม่สาย”...
...ภาหลบตาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงแผ่ว...
...“บางครั้ง การรักใครสักคน มันไม่ได้แปลว่าเราจะได้อยู่กับเขา…”...
...เขาเงียบเหมือนโดนแทงด้วยคำพูดที่ไม่ต้องใช้มีด...
...“ภา—”...
...“อย่าพูดอะไรเลย เราต่างมีเหตุผลที่เงียบในวันที่เราควรพูด”...
...“แต่นี่ฉันพูดแล้วนะ...”...
...“แต่ฉันไม่กล้าฟังแล้วธัน…”...
...เธอหันหลังให้เขาและเขายืนอยู่ตรงนั้นเหมือนวันแรกที่เขาเริ่มรักเธอและวันสุดท้ายที่เขาจะได้ยืนข้างเธอในฐานะคนรัก...
หัวใจยังรัก แต่โลกยังไม่เปลี่ยนใจตาม
ให้เธอหมั้นไปแล้ว แต่ธันวาก็ยัง ยืนอยู่ที่เดิม
รักเธอเหมือนเดิม ถึงแม้จะไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะกอดลา
——————————————————————————
...ตอนที่ 5เธอหมั้นแล้ว…แต่ฉันยังไม่เลิกรัก...
...หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปหลังวันนั้น...ธันวานั่งอยู่ในคอนโดหรูใจกลางเมือง รายล้อมด้วยความเงียบที่เย็นเยียบยิ่งกว่าฝนฤดูหนาวเขาเห็นภาพเธอในอินสตาแกรม—ภาพจากงานหมั้นเธอยิ้มคนในคอมเมนต์บอกว่าเธอดูมีความสุขแต่เขารู้ว่าแววตานั้น…ไม่ใช่รอยยิ้มของคนที่ได้ อยู่กับคนที่ใจรัก...
...โทรศัพท์ของเขาสั่นเป็นข้อความจากเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกชื่อแต่เขาจำได้ดีว่าเป็นใคร...
...> "เราไม่ได้ลื้อนายเลยนะธัน แต่เรารู้แล้ว…ว่าการรอคนที่ไม่กล้าสู้ มันก็แค่การรอวันที่ต้องเดินจากไป"...
...เขาอ่านจบ แล้วยิ้มยิ้มทั้งที่น้ำ...
...ตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว...
...คืนนั้น เขาเมาเป็นครั้งแรกที่เขาดื่มไม่ใช่เพราะอยากลืมแต่เพราะอยาก “จำ” ทุกอย่างให้เจ็บจนพอ…เขาโทรหาเธอไม่รู้ว่าทำไมหรือเธอจะรับไหม...
แต่เขาพูด…อย่างที่ควรพูดตั้งแต่แรก
..."ภา…ขอโทษนะ ที่วันนั้นฉันไม่คว้ามือเธอไว้แน่นพอ"...
..."...ถ้าเธอเจ็บ ก็ให้มันเป็นความผิดฉันคนเดียวเถอะ"...
..."แต่แค่ให้ฉันรักเธออยู่ตรงนี้...ข้างหลัง...มันพอแล้ว"...
...ไม่มีเสียงตอบกลับจากปลายสายแต่เขาได้ยินเสียงลมหายใจเสียงสะอื้นเบาๆ ที่ไม่ดังพอจะได้ยิน...
...แต่ก็ไม่เบาพอจะลืม…...
...รุ่งเช้า...
...เธอส่งข้อความกลับมาคำเดียว...
...> "ขอบคุณ"...
...เขารู้แล้วว่าต่อให้ไม่มีคำว่า “เรา”แค่เธอยังรับรู้ว่าเขาเคยรักมันก็พอแล้ว...
——————————————————————————
...เมื่อความจริงบางอย่างเกี่ยวกับคู่หมั้นของภา ค่อยๆ เปิดเผย**และธันวาต้องเผชิญกับคำถามสุดท้ายในใจ: “ฉันจะปล่อยเธอให้เจ็บ…หรือจะทำลายทุกอย่าง เพื่อให้เธอเป็นอิสระ**?”...
——————————————————————————
ตอนที่ 6 — เธอมีเขา…แต่เธอไม่มีความสุข
...ธันวานั่งอยู่ในร้านกาแฟเดิมที่เขากับภาเคยมาเป็นประจำบาริสต้ายังจำเขาได้เสียงเพลงเบาๆ ยังคงเปิดเหมือนทุกครั้งแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม...คือเธอไม่ได้อยู่ตรงข้ามเขาอีกแล้ว...
..."คุณยังคิดถึงเธออยู่ใช่ไหมครับ?"...
...เสียงบาริสต้าถามขึ้นในขณะที่ยื่นกาแฟให้...
...เขายิ้มจางๆ...
..."มากกว่าทุกสิ่งที่ผมมีตอนนี้เสียอีก"...
...เย็นวันนั้น เขาได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนของภาอีกครั้งเสียงปลายสายรีบ พูดเร็ว ราวกับมีอะไรที่เก็บไว้ไม่ไหว...
..."ธัน...ภาโดนบังคับให้หมั้นนะ นายรู้ไหม?"...
...เขาชะงักมือที่ถือแก้วกาแฟแน่นขึ้น...
..."คู่หมั้นของเธอ—เป็นพวกที่แม่เธอใช้หนี้บุญคุณเก่า เขาคุมธุรกิจสีเทา และภา...เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลย"...
...ธันวาเงียบไปเหมือนมีบางอย่างในใจเขากำลังแตกออกทีละชิ้น...
"เธอทำเหมือนโอเค เพราะเธอไม่อยากให้คนที่
...เธอรักต้องมาเจ็บไปกับเธอด้วย"...
"แต่ธัน...ตอนนี้เธอกำลังจะย้ายไปอยู่กับเขาที่ต่างประเทศในอีกไม่กี่วัน..."
...หัวใจเขาหล่นวูบเหมือนมีเวลาแค่ไม่กี่นาทีให้ตัดสินใจจะเงียบ...แล้วให้เธอเดินเข้าความเจ็บคนเดียวหรือ จะทำสิ่งที่เสี่ยงที่สุด...เพื่อรักที่อาจไม่มีวันกลับมาคืนนั้น ธันวาขับรถขึ้นเชียงใหม่อีกครั้ง...
...เขายืนอยู่หน้าบ้านเธอใจเต้นแรงกว่าครั้งไหน...
...มือสั่นแต่สายตาแน่วแน่...
“ขอแค่ครั้งนี้…ฉันจะไม่เงียบอีกแล้ว”
...ประตูบ้านเปิดออกและเขาก็เห็นเธอ—ยืนอยู่ตรงนั้น ในชุดพร้อมออกเดินทางเธออึ้งไปเมื่อเห็นเขาแต่น้ำตาไหลลงมาก่อนที่คำพูดจะหลุดออก...
...“ธัน…”...
...เขาก้าวเข้าไป กุมมือเธอไว้แน่นเหมือน...
...ที่เคยปล่อยไป...
^^^“ฉันไม่รู้อนาคตจะเป็นยังไง…แต่ถ้าเธอไม่อยากไป^^^
... ถ้าเธอไม่มีความสุข…”...
...“...หนีไปกับฉันไหม ภา?”...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
