ครั้งแรกที่ลงมือเขียนเรื่องนี้…

ไม่รู้เลยว่าจะมีใครเปิดอ่านบ้างไหม จะมีใครเข้าใจความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในตัวละครที่เราปั้นแต่งขึ้นมาหรือเปล่า จะมีใครหยุดสายตาอยู่กับบทสนทนาเพียงไม่กี่บรรทัดที่เรารู้สึกว่ามันสำคัญที่สุดในตอนนั้น

แต่แล้ว...คุณก็เดินเข้ามา

เปิดเรื่องนี้ขึ้นมาอ่าน และเลือกอยู่ด้วยกันในทุกบท ทุกฉาก ทุกความรู้สึก

คุณอาจไม่รู้หรอกว่า แค่การอ่านเงียบๆ ของคุณ ก็สามารถปลุกหัวใจของนักเขียนคนหนึ่งให้ลุกขึ้นมาเขียนต่อได้เสมอ

เรื่องราวนี้จะไม่มีวันเป็นรูปเป็นร่าง หากไม่มี "ผู้อ่าน" คนหนึ่ง...

ขอบคุณที่คุณเลือกเดินเข้ามาในโลกเล็กๆ ของเรา และใช้เวลาร่วมกันอย่างงดงาม

เราจะเขียนต่อไป ไม่ใช่แค่เพราะอยากเล่าเรื่อง แต่เพราะอยากเล่าให้ "คุณ" ฟัง

ด้วยความรักและซาบซึ้ง

นักเขียน

ฝากกดไลค์กดติดตาม comment ด้วยนะ

𝘐 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘳𝘦𝘢𝘥𝘦𝘳'𝘴 ♥️.

นักเขียน นามปากกา 🖊 ฟอ ฟองเบียร์

𝘋𝘦𝘢𝘳 𝘳𝘦𝘢𝘥𝘦𝘳'𝘴 ❤💛💙

" รูปภาพทุกอย่างที่อยู่ในนิยายทุกเรื่องของเรา เราหามาจาก 𝐀𝐩𝐩 𝐏𝐢𝐧𝐭𝐞𝐫𝐞𝐬𝐭 และ 𝐀𝐩𝐩 𝐂𝐢𝐜𝐢 นะคะ "

Start a new episode

" โปรดใช่วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ "

คำเตือน !!🚨 มีคำหยาบทั้งเรื่อง 🚨

< นิยายทุกเรื่องเค้าตังใจแต่งมาก ๆ นะ >

*** ไม่มีเจตนาทำให้ศิลปินเสียหายนะคะ เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงการแต่งขึ้นเท่านั้น ***

** ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตจริงและเนื้อเรื่องไม่ตรงตามความจริงแต่อย่างใด **

** ฝากกดติดตามและอ่านกันเยอะนะคะ **

*** ถ้าเค้าเขียนตรงไหนผิดพลาดไป ต้องขออภัยไว้นะที่นี่ด้วยนะคะ ***

เรื่อง: รักที่ไม่มีวันสมหวัง

แนว: โรแมนติก ดราม่า ชาย & หญิง

เนื้อเรื่องย่อ:

เขาและเธอเติบโตมาด้วยกัน ผูกพันกันด้วยมิตรภาพและความทรงจำอันแสนงดงาม แต่ความรู้สึกของเขากลับเติบโตเป็นความรัก ในขณะที่เธอกลับมองเขาเป็นเพียง “เพื่อนที่ดีที่สุด”

แม้หัวใจจะเจ็บเพียงใด เขาก็ยังคอยอยู่ข้างเธอ คอยปกป้องและดูแล แม้จะต้องเห็นเธอรักคนอื่น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยอมเป็นเพียงเงาในชีวิตเธอ ขอแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ ก็เพียงพอ

เธอเองก็มีความรู้สึกบางอย่างซ่อนอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าก้าวข้ามเส้นของคำว่า "เพื่อน" เพราะกลัวจะเสียเขาไปตลอดกาล

เมื่อโชคชะตานำพาให้ทั้งสองคนต้องตัดสินใจเลือกทางเดินของหัวใจ...

ความรักที่ไม่เคยได้เอ่ยออกมา จะกลายเป็นความทรงจำ หรือยังมีโอกาสได้เปลี่ยนเป็นรักที่สมหวัง?

หรือสุดท้ายแล้ว มันจะเป็นเพียง "รักที่ไม่มีวันสมหวัง" อย่างแท้จริง...

ได้เลย! นี่คือ โครงร่างเรื่อง “รักที่ไม่มีวันสมหวัง” (เอ็มม่า & ฟ้าคราม) แบบคร่าวๆ ที่เน้น ดราม่าเข้มข้น ไม่มีโรแมนติกชัดเจน แต่เต็มไปด้วย อารมณ์และความรู้สึกที่เก็บงำ:

โครงร่าง

ชื่อเรื่อง: รักที่ไม่มีวันสมหวัง

แนว: ดราม่า ชีวิตจริง หญิง–ชาย (Friendship-Driven / Emotional Drama)

ธีมหลัก: ความรักที่พูดไม่ได้ / มิตรภาพที่ก้าวข้ามไม่ได้ / การเติบโตท่ามกลางความเจ็บปวด

ตัวละครหลัก:

เอ็มม่า: หญิงสาวเข้มแข็งแต่เปราะบางภายใน โตมากับความรู้สึกว่าตัวเอง “ไม่สมบูรณ์แบบ” เป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง รักฟ้าครามแต่ไม่เคยแสดงออก

ฟ้าคราม: ผู้ชายอบอุ่น อ่อนโยน เป็นเสาหลักของเอ็มม่าเสมอ เขามองเอ็มม่าเป็น “เพื่อนที่สำคัญที่สุด” ไม่เคยรู้เลยว่าเธอรักเขา

โครงเรื่องแบบ 3 องก์

องก์ที่ 1: จุดเริ่มต้นของคำว่าเพื่อน

เอ็มม่าและฟ้าครามเติบโตมาด้วยกันในครอบครัวที่แตกต่าง

มีเหตุการณ์สำคัญในวัยเด็กที่ทำให้ทั้งคู่ผูกพันกันแน่นแฟ้น (เช่น ฟ้าครามช่วยเอ็มม่าจากความรุนแรงในบ้าน)

เอ็มม่าค่อยๆ เก็บฟ้าครามไว้ในใจ ในขณะที่ฟ้าครามไม่เคยสังเกต

องก์ที่ 2: เส้นบางๆ ของมิตรภาพ

ทั้งสองเติบโตขึ้น ฝ่าฟันเรื่องเรียน การงาน ชีวิตที่ยากลำบาก แต่ยังอยู่เคียงข้างกันเสมอ

ฟ้าครามเริ่มมีความรักกับคนอื่น เอ็มม่าพยายามยิ้มและอยู่เคียงข้าง ทั้งที่ใจเจ็บ

ฟ้าครามไม่เคยคิดว่าเอ็มม่ารักเขา เพราะเธอปิดทุกอย่างไว้แน่นหนา

องก์ที่ 3: ความจริงที่ไม่มีใครกล้าเปิดเผย

ฟ้าครามกำลังจะย้ายไปต่างประเทศกับคนรัก เอ็มม่าตัดสินใจ “เขียนจดหมาย” หรือ “พูดความในใจ” ทิ้งไว้

ฟ้าครามได้รับมัน แต่ไม่ตอบกลับ ไม่มีคำพูด ไม่มีการยืนยัน

สุดท้ายทั้งคู่ยังเป็น “เพื่อนกัน” เหมือนเดิม แต่บางสิ่งในใจ...ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ตอนจบ:

ฟ้าครามแต่งงาน มีชีวิตครอบครัวที่ดี

เอ็มม่ายังคงใช้ชีวิตตามทางของเธอ แต่เธอไม่เคยเปิดใจให้ใครอีก

ความรักของเอ็มม่ากลายเป็น “ความลับ” ที่เธอจะเก็บไว้ตลอดชีวิต

“รักที่ไม่มีวันสมหวัง ไม่ใช่เพราะไม่ได้ครอบครอง...แต่เพราะไม่มีวันกล้าบอก”

"ตอนแรก" สำหรับเรื่อง รักที่ไม่มีวันสมหวัง (เอ็มม่า & ฟ้าคราม) แนวดราม่าหนัก ไม่มีโรแมนติก เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก:

ตอนที่ 1: แสงแดดในวันเดิม

เสียงจักจั่นยามบ่ายแผดร้องประสานกับลมร้อนที่พัดผ่านผืนดินแห้งแล้งในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งทางภาคเหนือของประเทศ โรงเรียนประถมไม้เก่าหลังเดิมตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ย ๆ เด็กหญิงเอ็มม่าวิ่งเท้าเปล่าไปตามทางดินสีแดง ฝุ่นจับปลายขากางเกงเธอจนเปลี่ยนสีไป

“ฟ้าคราม! อย่าหนีนะ!” เธอตะโกนใส่เด็กชายที่วิ่งนำหน้าไป

“ก็เอ็มม่าเล่นตีหัวเราแรงนี่” เขาตอบโดยไม่หันกลับมา แต่เสียงหัวเราะยังดังลอยมาตามลม

เด็กทั้งสองคนรู้จักกันตั้งแต่จำความได้ บ้านอยู่ห่างกันแค่สามหลัง แม่ของเอ็มม่าเป็นพยาบาลประจำตำบล ส่วนพ่อของฟ้าครามคือช่างไม้ประจำหมู่บ้าน

ในสายตาของทุกคน…เอ็มม่ากับฟ้าครามคือเด็กที่เติบโตเคียงข้างกัน เหมือนเงากับตัวตน เหมือนท้องฟ้ากับผืนดิน ไม่มีวันแยกจาก

แต่ไม่มีใครรู้—หรือบางที…ไม่มีใครอยากพูดถึง ว่าโลกของพวกเขาสองคนแตกต่างกันแค่ไหน

“แม่บอกว่าให้เอ็มมาเรียนในเมืองตอนม.ต้น” เอ็มม่าพูดขึ้นในเย็นวันหนึ่ง ขณะนั่งห้อยขาอยู่ริมสะพานไม้ที่ทอดผ่านลำธารเล็ก ๆ

“แล้วเอ็มจะไปเหรอ” ฟ้าครามถาม เสียงเบาเหมือนกลัวคำตอบ

“ก็ต้องไปแหละ ที่นี่ไม่มีอะไรให้เราโตไปมากกว่านี้”

เด็กชายเงียบไปนาน...ก่อนจะพูดช้า ๆ ว่า

“งั้นเราจะอยู่ตรงนี้ รอเอ็มกลับมา”

เอ็มม่าหันไปมองเขา แววตาไม่ได้ซึ้งหรือหวั่นไหว

แต่เหมือนกำลังบอกลา

“อย่ารอเลยฟ้า…บางคนเกิดมาเพื่อจาก ไม่ใช่เพื่ออยู่ด้วยกัน”

เธอพูดจบ ก่อนจะหันกลับไปมองท้องฟ้า

ที่กำลังกลืนดวงอาทิตย์ลงสู่ขอบเขา

...----------------...

Tbc

เมื่อทั้งสองคนเป็นได้แค่ " เพื่อน " ที่ไม่สามารถครองรักกันได้

เตรียมตัวร้องไห้น้ำตาแตกกันทุกตอนได้เลย บอกเลยทิชชู่ไม่พอแน่

*** ถ้าเค้าเขียนตรงไหนผิดพลาดไป ต้องขออภัยไว้นะที่นี่ด้วยนะคะ ***

ฝากกดไลค์กดติดตาม comment ด้วยนะนักเขียน

นามปากกา 🖊 ฟอ ฟองเบียร์

𝘐 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘳𝘦𝘢𝘥𝘦𝘳'𝘴 ♥️.

ยังคงโทนดราม่าเข้มข้น ไม่มีโรแมนติก เป็นเรื่องราวของ ฟ้าคราม ที่โตขึ้น

ตอนที่ 2: ใต้ท้องฟ้าที่ไม่มีเธอ

เสียงฝนตกกระทบหลังคาสังกะสีดังก้อง ฟ้าครามนั่งอยู่ในเวิร์กช็อปไม้เล็ก ๆ ที่สร้างต่อเติมจากบ้านเดิมของพ่อ เขาโตขึ้นมาก สูงกว่าเดิม ไหล่กว้างขึ้น ผิวเข้มเพราะทำงานกลางแดด แต่แววตายังคงเหมือนเดิม—เศร้า และเงียบ

ผ่านไปหกปีแล้ว นับจากวันที่เอ็มม่าจากไป

ฟ้าครามไม่ได้เรียนต่อมัธยมปลาย เขาเลือกอยู่กับแม่และสืบงานช่างไม้ของพ่อที่เสียไปเมื่อสามปีก่อน

“ลูกเอาไม้สักชุดนั้นให้ครูสมชายหน่อยสิ” แม่ตะโกนจากในครัว ฟ้าครามขานรับเบา ๆ ก่อนลุกขึ้น หิ้วชิ้นไม้ที่ตัดแต่งเรียบร้อยแล้ว เดินฝ่าฝนพรำออกไป

ระหว่างทาง เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าเมฆครึ้ม แล้วนึกถึงเสียงของเธอ

“อย่ารอเลยฟ้า…บางคนเกิดมาเพื่อจาก ไม่ใช่เพื่ออยู่ด้วยกัน”

เขาไม่เคยลืม

หลังจากเอ็มม่าไปเรียนต่อที่เมืองใหญ่ เขาก็ไม่เคยได้ข่าวคราวเธออีกเลย ไม่มีจดหมาย ไม่มีข้อความ ไม่มีแม้แต่การกลับมาเยี่ยมบ้าน

บางคนบอกว่าเอ็มม่าเปลี่ยนไปแล้ว เป็นคนเมือง เป็นคนมีอนาคต

บางคนว่าเธอลืมหมู่บ้านนี้ไปหมดแล้ว

แต่ฟ้าครามไม่เคยพูดถึง ไม่เคยเถียง

เขาแค่ทำงานไปวัน ๆ เหมือนคนที่หมดความหวังแต่ยังหายใจ

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังเก็บเศษไม้เข้าที่ เงาหนึ่งยืนอยู่หน้าร้าน

หญิงสาวในชุดเรียบง่าย ผิวขาวซีด ผมยาวประบ่า มีแผลจาง ๆ ที่มุมปากและรอยคล้ำใต้ตา

เธอเงียบ และเขาเงียบ

“เอ็ม...” เขาเอ่ยชื่อเธอออกมาในที่สุด น้ำเสียงแผ่วราวกับกลัวภาพตรงหน้าจะหายไป

เธอไม่ได้ตอบ

เธอแค่เดินเข้ามา ยื่นรูปถ่ายใบหนึ่งให้

เป็นรูปของชายคนหนึ่ง…นอนนิ่งอยู่ในโลงศพ

“เขาคือพ่อของลูกฉัน” เอ็มม่าพูดด้วยเสียงแหบพร่า “เขาตายเพราะฉัน”

ฟ้าครามกำรูปไว้แน่น

ภาพของเด็กหญิงในอดีต กับหญิงสาวตรงหน้า แตกต่างกันราวกับอยู่คนละโลก

“ฉันไม่มีที่ไปแล้ว…ไม่มีบ้าน ไม่มีใคร”

“แต่เธอมีฉัน” เขาเผลอพูดออกไป โดยไม่ทันยั้งใจ

แต่เอ็มม่ากลับส่ายหน้า

“ไม่ ฟ้า...อย่าทำแบบนั้นอีกเลย อย่ามีความหวังกับฉันเลย ฉันมันพังไปหมดแล้ว”

เขาอยากจะเดินเข้าไปกอดเธอ อยากจะปลอบ

แต่เขากลับยืนนิ่ง เหมือนทุกครั้ง

“อยู่ที่นี่ก็ได้” เขาพูดช้า ๆ “ไม่ต้องมีใคร...ก็อยู่กับฉัน”

เธอเงยหน้ามองเขา แววตาเต็มไปด้วยความสับสนและเจ็บปวด

“ฟ้า...ฉันเคยคิดว่าเราจะหนีโลกด้วยกันได้ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ว่าฉันเป็นคนที่พาใครไปที่ไหนไม่ได้เลย แม้แต่ตัวเองก็ยังพาไปไม่รอด”

และเธอก็ร้องไห้ออกมา

ครั้งแรกในรอบหลายปี

ฟ้าครามไม่ได้พูดอะไรอีก

เขาแค่ยืนข้างเธอ ในความเงียบ ในความมืด และในฝนที่ยังคงตก

ตอนจบของตอนที่ 2: ความหวังไม่เคยตาย...แต่มันไม่จำเป็นต้องงอกงามเพื่อเป็นรัก

Tbc