ตัวละครหลัก

อคิน – เด็กหนุ่มอายุ 20 ปี หน้าตาสงบ เยือกเย็น มีนิสัยเงียบขรึม ช่างสังเกต เป็นเด็กกำพร้าโตมากับสถานสงเคราะห์ แต่มีพลังลึกลับมาตั้งแต่เด็ก: เขาสามารถเห็น "เงาอดีต" ในกระจกทุกบาน และเงานั้นบางครั้ง... ก็ตอบกลับเขา

บทที่ 1: เงาแรก

สายลมเย็นพัดเฉียดผ่านใบหน้าของอคิน ขณะที่เขาเดินลัดเลาะไปตามซอยแคบในย่านชานเมือง กลิ่นฝนที่ตกเมื่อเช้าเกาะกุมอากาศ กลิ่นดินชื้นทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายกว่าที่ควรจะเป็น ทั้งที่ภายในใจยังวุ่นวายกับความฝันประหลาดเมื่อคืน

ในความฝันนั้น...เขายืนอยู่หน้ากระจกบานเก่า ที่มีรอยร้าวเป็นรูปมือ

มือที่ค่อย ๆ เลื้อยออกมาจากข้างในเงา

อคินหยุดยืนหน้าร้านขายของเก่า “บ้านกระจก” ร้านที่เขาเคยช่วยงานเป็นครั้งคราว เขามีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งที่ไม่เคยบอกใคร—เขามองเห็น "ภาพอดีต" ที่หลงเหลือในกระจก เหมือนกับมันเป็นฟิล์มหนังที่ฉายซ้ำ ซ้ำ ซ้ำ...

"มาแต่เช้าเลยนะ อคิน" เสียงของลุงบุญ เจ้าของร้านร้องทัก

“ครับลุง” อคินตอบกลับเรียบๆ พลางเดินเข้าไปในร้าน สายตาสะดุดเข้ากับกระจกบานหนึ่งที่ตั้งอยู่มุมลึกสุดของร้าน มันดูธรรมดา...แต่เงาในกระจกไม่เหมือนสิ่งที่สะท้อนอยู่ตรงหน้า

ในเงานั้น เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง...ยืนอยู่กลางห้องที่มืดสนิท ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความกลัว และริมฝีปากที่เคลื่อนไหวราวกับกำลังร้องขออะไรบางอย่าง

อคินขยับเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด ภาพในกระจกก็ยิ่งชัดเจน

“ช่วยด้วย...มันกำลังตามฉันมา”

เสียงนั้นไม่ใช่เสียงในหัวของเขา มันดังก้องจากด้านในกระจกจริงๆ

อคินถอยกรูด สีหน้าเปลี่ยนทันที เขารู้ว่าพลังของเขาเคยทำให้เห็นอดีตที่หลงเหลือในวัตถุ แต่ครั้งนี้...เสียงที่เขาได้ยิน ตอบโต้ได้ มันไม่ใช่แค่เงาของอดีตอีกต่อไป

ก่อนที่เขาจะได้ตั้งสติ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น เบอร์แปลกโทรเข้า

"อคิน วิเศษสินธุ์ใช่ไหม?" เสียงผู้หญิงปลายสายถาม

“ครับ...คุณเป็นใคร?”

"เราอยากให้คุณช่วยสืบเรื่องบางอย่าง" เสียงนั้นเคร่งเครียด "มีคนตายที่โรงแรม 'มณีน้ำค้าง' และเราคิดว่ากระจกในห้องนั้น...อาจมีคำตอบ"

เงาในกระจกตรงหน้าเขาเลือนหายไปทันที

และในใจของอคิน...รู้ได้ทันทีว่า นี่จะไม่ใช่คดีธรรมดา

จบบทที่1

บทที่ 2: โรงแรมมณีน้ำค้าง

เสียงล้อรถแท็กซี่บดเบียดกับพื้นถนนขรุขระเมื่ออคินมาถึงหน้าโรงแรม "มณีน้ำค้าง" อาคารสูงห้าชั้นเก่าแก่ที่ตั้งอยู่นอกเขตตัวเมือง แม้จะไม่หรูหรา แต่ก็ดูสะอาดเรียบร้อยพอสมควร...หากไม่ติดว่าหน้าทางเข้ามีสายตำรวจกั้นไว้ และเจ้าหน้าที่สองคนยืนคุยกันด้วยสีหน้าเครียด

หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา เธอสวมชุดสูทดำ ท่าทางเป็นทางการแต่แววตาคมดุกว่าคนธรรมดาทั่วไป

“ฉันชื่อร.ต.ท.ณิชมน เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจฝ่ายสืบสวนพิเศษ”

เธอหยิบบัตรประจำตัวให้เขาดูแวบหนึ่ง ก่อนจะเก็บเข้าไป

“คุณเป็นคนที่มองเห็น ‘เงา’ ใช่ไหม?”

อคินเลิกคิ้ว แต่พยักหน้าช้าๆ “คุณรู้ได้ยังไง?”

“ไม่สำคัญเท่าเรื่องนี้” เธอพูดพลางพาเขาเดินเข้าไปในโรงแรม

“เมื่อคืนนี้ มีนักข่าวคนหนึ่งชื่อ ‘ธันวา’ เสียชีวิตในห้อง 504 สภาพศพเหมือนกับ...หมดสติไปเอง ไม่มีบาดแผล ไม่มีพิษ ไม่มีอะไรผิดปกติเลย แต่ที่น่าสนใจคือ ก่อนตายเขาส่งข้อความเสียงถึงเพื่อนว่า ‘ฉันเห็นมันในกระจก’”

อคินขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณพอจะช่วยเราได้ไหม...ดูว่ากระจกในห้องนั้น มันมีอะไร?”

ห้อง 504 เงียบสงัดเกินไป ทั้งที่มีเจ้าหน้าที่เดินเข้าออกไม่ขาดสาย

อคินยืนหน้ากระจกบานใหญ่ในห้อง ภาพสะท้อนของเขาสั่นไหวเบา ๆ ราวกับน้ำในสระ

เงาสะท้อนเปลี่ยน...

เขาเห็นธันวา

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินวนไปมาในห้องอย่างหวาดระแวง

เขาหันไปทางกระจกบ่อยครั้ง

พูดกับตัวเองว่า “มันอยู่ในนั้น...มันยังตามฉันมาได้”

จากนั้นภาพก็เบลอ

เงาสะท้อนกลายเป็นชายรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าถูกบดบังด้วยเงามืด

มือของมันแตะที่กระจกเบา ๆ จากอีกด้าน...

แกร๊ก!

อคินสะดุ้ง เสียงบางอย่างดีดจากด้านหลังกระจก

เขาถอยหลังเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมอง ณิชมนที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“มีบางอย่างอยู่ในกระจกนี้จริง ๆ” อคินกล่าวช้า ๆ “และมัน...ไม่ได้เป็นเพียงแค่ภาพอดีตอีกต่อไป”

ณิชมนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเบา ๆ

“งั้นก็แปลว่า...เรามีฆาตกรที่ไม่อยู่ในโลกของเรา”

จบบทที่ 2

บทหน้าจะเริ่มเผยความลับของเงาในกระจก และสิ่งที่มันต้องการจริง ๆ

บทที่ 3: เสียงที่ไม่มีต้นทาง

ห้อง 504 ถูกปิดตายหลังจากการตรวจสอบเสร็จสิ้น อคินเดินออกจากโรงแรมพร้อมกับสมุดบันทึกเล่มเล็กที่เขาใช้จดรายละเอียดของภาพในกระจกทุกครั้งที่มีบางอย่าง "ผิดปกติ"

ณิชมนเดินข้าง ๆ เขา สีหน้าเคร่งเครียด

“คุณเคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนมั้ย?” เธอถาม

อคินนิ่งคิด “เคยเห็นอดีต เคยได้ยินเสียง...แต่ไม่เคยรู้สึกว่ามันกำลัง จ้องกลับมา แบบนี้”

ณิชมนเงียบไปสักพัก ก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารส่งให้ “ธันวาไม่ได้มาตรวจสอบคดีธรรมดา เขาแอบสืบเรื่อง ‘กลุ่มกระจกดำ’ อยู่”

“กลุ่มกระจกดำ?” อคินทวนคำ

“องค์กรลึกลับที่เชื่อว่ามีกระจกบางบานเป็นประตูเชื่อมระหว่าง ‘โลกแห่งความจริง’ กับ ‘อีกด้านหนึ่ง’...ซึ่งพวกเขาเรียกว่า ‘เงามรรคา’”

คืนนั้น อคินกลับถึงห้องเช่าเล็ก ๆ ของเขา แสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่าง ส่องกระทบกระจกบานเล็กบนโต๊ะไม้เก่า ๆ เงาของเขาเองสะท้อนกลับมาอย่างเงียบงัน

ทันใดนั้น เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้น

"อย่าปล่อยให้มันมองเห็นตัวตนของเธอ..."

เขาหันขวับไปมองรอบห้อง

ไม่มีใคร ไม่มีอะไร

แต่กระจกบนโต๊ะ...มีฝ้าหยดน้ำไหลเป็นทาง เหมือนมีใครบางคนหายใจใส่มันจากด้านใน

วันต่อมา

ณิชมนพาเขาไปยังสถานที่อีกแห่ง—โกดังเก่าในย่านท่าเรือ ซึ่งเคยเป็นที่พบศพของนักจิตวิทยาคนหนึ่งเมื่อหกเดือนก่อน เขาคือคนแรกที่พูดถึง “ภาวะกลืนเงา” ก่อนจะตายด้วยอาการหัวใจล้มเหลวโดยไม่มีสาเหตุ

อคินเดินเข้าไปกลางโกดัง มือของเขาแตะกระจกเงาโบราณบานหนึ่งที่ถูกเก็บไว้ในกล่องไม้

คราวนี้ไม่ใช่แค่ภาพ แต่คือ...มวลพลังบางอย่าง

เงาในกระจกพุ่งเข้าหาเขาอย่างรุนแรง

ภาพภายในเปลี่ยนเป็นใบหน้าของเขาเอง...แต่มันไม่ใช่เขา

มันยิ้ม

แต่รอยยิ้มนั้น...เต็มไปด้วยความเย้ยหยันราวกับพูดว่า

“ในเงา มีแค่อีกตัวตนของเธอที่รอวันได้แทนที่”

อคินผงะ มือสั่น เขาหันไปหา ณิชมน

แต่เธอ...มองเขาด้วยสายตาแปลกไป

“คุณเห็นมันแล้วใช่ไหม?” เธอถามด้วยเสียงที่เยือกเย็นกว่าเดิม

“งั้นคุณก็เหมือนฉัน...”

จบบทที่ 3

บรรยากาศจะเริ่มแปรเปลี่ยนมากขึ้นทุกบท เงาในกระจกจะเริ่มมีอิทธิพล และคำว่า “ตัวตนที่แท้จริง” จะกลายเป็นคำถามหลักของเรื่อง