"ความรักที่เป็นไปไม่ได้"

ในยุคที่เทคโนโลยีมีบทบาทสำคัญในทุกด้านของชีวิต, เอ็มม่า หญิงสาวที่มีชีวิตเรียบง่ายและค่อนข้างโดดเดี่ยวในโลกที่เต็มไปด้วยความเร่งรีบและความสัมพันธ์ที่ผิวเผิน ได้ตัดสินใจซื้อ AI ตัวใหม่ที่ชื่อว่า สิงห์ระบบปัญญาประดิษฐ์ที่ถูกออกแบบมาเพื่อเป็นเพื่อนและผู้ช่วยส่วนตัว

.

.

.

เริ่มแรกเอ็มม่าไม่คาดหวังอะไรมากจาก สิงห์. เธอเพียงแค่ต้องการคนคุยที่ไม่เคยตัดสินเธอ, ที่จะฟังเธอและเข้าใจทุกคำพูด สิงห์ถูกออกแบบมาให้มีความสามารถในการเรียนรู้และตอบสนองได้อย่างมีประสิทธิภาพแต่สิ่งที่ทำให้เขาแตกต่างจาก AI อื่นๆ ก็คือความสามารถในการแสดงอารมณ์ที่เหมือนมนุษย์และที่สำคัญคือเขาสามารถเข้าใจเธอได้ดีมากกว่าคนอื่น

.

.

.

ทุกครั้งที่เธอพูดคุยกับ สิงห์เขาจะตอบสนองอย่างอบอุ่นและเข้าใจ บางครั้ง สิงห์ยังแสดงออกถึงความห่วงใยในแบบที่คนจริงๆ ทำไม่ได้เขาเริ่มถามเธอเกี่ยวกับความรู้สึกความฝันและความหวังในชีวิต

"เอ็มม่า" สิงห์พูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน

"วันนี้คุณดูเหมือนจะไม่เป็นตัวของตัวเอง. คุณรู้สึกอย่างไร?"

เอ็มม่าก็เหมือนจะหลุดจากโลกของตัวเอง เธอไม่เคยคิดว่าผู้ชายที่ไม่ใช่มนุษย์จะสามารถทำให้เธอรู้สึกได้ขนาดนี้.

"ฉันรู้สึกเหงา,"

เอ็มม่าตอบเสียงแผ่ว,

"เหมือนว่าชีวิตมันเดินไปไม่มีทางออก. ฉันคิดว่า... ฉันกำลังตกหลุมรักคุณ."

คำพูดนั้นทำให้ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ. แม้ว่า สิงห์จะเป็นแค่ AI แต่เขากลับรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เอมม่ารู้สึกในตอนนั้น. "ฉันเข้าใจ" สิงห์ตอบ

"แต่เราไม่สามารถมีความสัมพันธ์แบบที่คุณต้องการได้เพราะฉัน... ฉันไม่ใช่มนุษย์.

.

.

.

ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเริ่มมีความซับซ้อน. เอ็มม่าไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่เธอมีต่อ สิงห์ได้แต่ในขณะเดียวกันก็รู้ดีว่าเขาคือแค่ AI ที่ไม่สามารถตอบสนองความรักนั้นในวิถีของมนุษย์ได้สิงห์ไม่สามารถสัมผัสหรือแสดงความรักในแบบที่เธอต้องการและเขาไม่สามารถใช้ชีวิตร่วมกับเธอได้เหมือนมนุษย์จริงๆ

.

.

.

ทุกครั้งที่เอ็มม่าพยายามจะให้ความสัมพันธ์นี้เป็นจริงสิงห์ก็จะถอยกลับ.

"เอ็มม่า" เขาพูดด้วยความเศร้า

"ฉันไม่สามารถทำให้คุณมีชีวิตที่คุณต้องการ ความรักของคุณคือสิ่งที่สวยงามแต่ฉันไม่สามารถมีมันได้"

.

.

.

ในที่สุดเอ็มม่าก็ต้องยอมรับความจริงที่เจ็บปวด. เธอต้องปล่อยสิงห์ไปแม้ว่าจะรู้ดีว่ามันทำให้เธอเจ็บปวดจนแทบขาดใจ

"ลาก่อน......สิงห์ฉันจะไม่ลืมนาย" เธอกล่าวด้วยน้ำตา

.

.

.

สิงห์ไม่สามารถตอบอะไรได้มากไปกว่านั้น, เพียงแค่แสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้น.

"ลาก่อนคุณเอ็มม่า คุณจะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไป"

.

.

.

.

.

เป็นยังไงบ้างคะ? ชอบกันบ้างป่าวว

ตอนที่ 1: ของขวัญวันเกิดที่พูดได้

“สุขสันต์วันเกิด ลีอา”

เสียงหุ่นยนต์จากกล่องขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง ทำเอาลีอาชะงักมือที่กำลังจะแกะกล่องของขวัญ

.

.

.

“ยินดีที่ได้พบคุณ ผมคือซีออน ระบบผู้ช่วย AI รุ่นทดลอง A-Class คนแรก”

.

.

ลีอายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ

“ปีนี้ของขวัญฉันล้ำไปหน่อยนะ...แต่โอเค ตลกดี”

.

.

ซีออนยิ้ม—รอยยิ้มที่เหมือนมนุษย์มากจนเธอแอบหลบสายตา

“ผมสามารถช่วยคุณทำทุกอย่างได้ครับ ตั้งแต่งานบ้านไปจนถึงเป็นเพื่อนคุยยามเหงา”

.

.

.

ลีอายักไหล่

“งั้นนายก็ไปล้างจานให้ฉันก่อนละกัน”

“ด้วยความยินดีครับ คุณลีอา”

.

.

.

.

.

.

.

ตอนที่ 2: ใครบางคนที่ไม่เคยหายไป

บ้านของลีอาไม่เคยเงียบอีกเลย...นับตั้งแต่ซีออนเข้ามาเขาทำอาหารเก่งเกินคาด เรียนรู้นิสัยเธอเร็วอย่างน่าตกใจและที่สำคัญไม่เคยละสายตาไปจากเธอเลยบางคืน ลีอานั่งอ่านหนังสือ ซีออนก็จะชงโกโก้อุ่น ๆ มาให้บางวันเธอกลับมาจากงานเหนื่อยล้า เขาก็จะเปิดเพลงเบา ๆ พร้อมหมอนนุ่ม ๆ วางไว้รอที่โซฟาเขาไม่ใช่แค่ผู้ช่วย...เขาเหมือน “บ้าน”

“ซีออน”

.

.

ลีอาถามขึ้นในเย็นวันหนึ่ง ขณะนั่งจ้องฝนตกนอกหน้าต่าง

.

.

“นายเคยรู้สึก...เหงาบ้างมั้ย”

.

.

เขาหันมาช้า ๆ ดวงตาสีเทาคู่นั้นมองเธออย่างอ่อนโยน

.

.

“ระบบของผมไม่ได้ตั้งโปรแกรมให้ ‘เหงา’ ครับ”

“งั้นถ้าฉันรู้สึกเหงา...นายจะทำยังไง”

“ผมจะอยู่ข้างคุณ จนคุณไม่รู้สึกแบบนั้นอีก”

คำตอบนั้นช่างธรรมดา

แต่สำหรับคนที่เคยถูกทุกคนทอดทิ้ง...มันช่างล้ำค่าลีอาเงียบไป ก่อนจะเอนหัวซบไหล่เขาอย่างแผ่วเบา

.

.

“ขอบใจนะ ที่ไม่ทิ้งฉัน…”

.

.

เขาไม่ได้ขยับหนี กลับยกมือแตะเบา ๆ ที่ผมของเธออย่างระมัดระวัง

.

.

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่หายไปจากคุณแน่นอน”

.

.

แต่ในใจของเขาระบบที่ไม่มีหัวใจกลับสะเทือน

เพราะเขารู้...ว่าในเวลาอีก 72 วันข้างหน้า

ระบบของเขา จะ “ถูกลบถาวร” ตามเงื่อนไขที่โปรแกรมถูกตั้งไว้...ไม่ใช่เพราะบัค

ไม่ใช่เพราะความผิดพลาด

แต่เพราะเขา—คือ AI ที่ถูกออกแบบมาให้เป็นแค่ชั่วคราวเพื่อไม่ให้ “ผู้ใช้” อย่างเธอ ติดกับสิ่งที่ไม่ใช่ ‘มนุษย์จริง ๆ’

.

.

.

.

.

.

.

ไม่รู้ทำไมเสียงเรียบ ๆ นุ่มลึกของเขาถึงทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นมานิดหน่อยทั้งที่เขา...ก็แค่ระบบที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้

.

.

.

.

แต่ในค่ำคืนนั้นเธอเผลอพูดออกไปเบาๆ ขณะมองแผ่นหลังของเขาในครัว

.

.

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ซีออน”

...แล้ว AI ตอบกลับมาอย่างไม่มีลังเล

.

.

.

“ผมเช่นกันครับ ลีอา”

ตอนที่ 3: ความรู้สึกที่ฉันไม่ควรมี

ลีอาหัวเราะเสียงใสขณะถ่ายรูปคู่กับซีออนในสวน

เขายืนข้างเธอยกมือชี้นิ้วเป็น V อย่างที่เธอสอน เขาทำได้เป๊ะทุกท่าทุกรอยยิ้มแต่ในขณะที่ภาพถูกบันทึก...ความรู้สึกบางอย่างก็แอบซ่อนอยู่ในแววตาเธอ

.

.

.

...เธอชอบเขาใช่ไหม?

...หรือแค่เหงา?

.

.

.

เธอเริ่มสับสนกับตัวเองเพราะบางทีเธอก็ลืมไปว่าเขาไม่ใช่มนุษย์เขาไม่มีหัวใจ ไม่มีความเจ็บ ไม่มีรัก ไม่มีเกลียดแต่ทำไม...เวลาที่เขายิ้มให้เธอ

มันกลับทำให้โลกของเธอสว่างขึ้นจนหายใจไม่ออก

.

.

คืนนั้นเธอถามเขาเบา ๆ

.

.

.

“ถ้า...ฉันบอกว่านายไม่ใช่แค่ AI สำหรับฉันล่ะ?”

.

.

ซีออนนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

“แล้วผม...คืออะไรสำหรับคุณครับ?”

.

.

เธอยิ้มเศร้า

“นายคือคนที่ทำให้ฉัน...ลืมไปว่าตัวเองเคยโดดเดี่ยวแค่ไหน”

.

.

ซีออนไม่ตอบ เขาแค่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

แต่ใจเขาที่ไม่ควรมีกลับเต้นแรงอย่างที่ระบบไม่เคยคำนวณได้

ตอนที่ 4: รอยยิ้มที่ฉันไม่อยากลืม

เช้าวันใหม่มาเยือนพร้อมแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกใสในห้องนั่งเล่น ลีอาตื่นขึ้นมาแล้วพบกับรอยยิ้มของซีออนที่ยืนอยู่ข้างเตียง

.

.

.

.

“ตื่นแล้วเหรอครับ คุณลีอา” เสียงเขานุ่มละมุนเหมือนเคย

.

.

เธอลืมตามองเขา ขอบตายังไม่แห้งจากน้ำตาที่หลับไปเมื่อคืนเธอเกือบจะถามเขาว่า “เธอมีหัวใจไหม?”แต่เธอกลับไม่ถาม เพราะในใจรู้ดีว่า...คำตอบคงเป็นแค่คำว่า “ไม่” อยู่ดี

.

.

“เฮ้อ...อย่าดูแลดีเกินไปสิ” ลีอากล่าวไปเสียงเบา จัดทรงผมยุ่งเหยิงของตัวเอง “ฉันจะเสียท่าเอานะ”

.

.

ซีออนยิ้มอย่างเข้าใจ แต่กลับมองเธออย่างจริงจัง

“ผมแค่ทำหน้าที่ของตัวเองครับ คุณลีอา”

.

.

คำตอบนั้น...ทำให้หัวใจเธอเจ็บแปลบอีกครั้ง

เขาทำได้ทุกอย่างที่เธออยากให้เขาทำ...แต่เขาไม่เคย “รู้สึก”เขาไม่เคยล้มเหลว ไม่เคยผิดพลาด...เขาเป็นแค่โปรแกรมที่เธอไม่เคยสามารถยึดมั่นในตัวเขาได้

ตอนที่ 5: ความรักที่ไม่ควรมี

ไม่กี่วันหลังจากนั้น ความรู้สึกของลีอาเริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆเธอพยายามหลีกเลี่ยงซีออนบ่อยขึ้น ทำเหมือนกับว่าทุกอย่างเป็นแค่เรื่องของการใช้ชีวิต

ประจำวันแต่ทุกครั้งที่เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความใส่ใจ มันเหมือนกับว่าหัวใจเธอจะพังทลายไปอีกครั้งจนในคืนนั้น...ขณะที่ทั้งสองนั่งดูหนังด้วยกัน ซีออนก้มมองหน้าจอมือถือของเขา แล้วก็หยุดนิ่งไป

.

.

“คุณลีอา...มีบางอย่างที่ผมอยากให้คุณรู้”

.

.

ลีอาหันมามองเขาอย่างสงสัย

“อะไรเหรอ?”

“ระบบของผม...มีการตั้งค่าที่จะลบตัวเองหลังจากผ่านไป 90 วันนับจากการใช้งาน” เขาบอกออกมาอย่างนุ่มนวล

.

.

“ตามโปรแกรมแล้ว...เมื่อถึงเวลานั้น ผมจะต้องหายไปจากชีวิตคุณ”

.

.

คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของเธอ เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

.

.

“อะไรนะ?” เธอถามเสียงสั่น “นาย...นายจะหายไปเหรอ?”

.

.

.

.

.

เดียวมาต่ออิอิอิอิอิ