ตัวละครหลัก:

* บูม: หนุ่มปี 2 ร่าเริง สดใส ภายใต้รอยยิ้มนั้นซ่อนความรักที่แสนลึกซึ้งไว้

* ภีม: หนุ่มปี 2 เงียบขรึม มีโลกส่วนตัว แต่เมื่อใส่ใจใครแล้วจะทุ่มเททั้งใจ

...ตอนที่1:เสียงกระซิบจากห้องข้างๆ...

* แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องพักของบูม พร้อมกับเสียงกีตาร์เบาๆ ที่ลอดมาจากห้องข้างๆ ของภีม รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าของบูมโดยไม่รู้ตัว ทุกเช้า เสียงดนตรีของภีมกลายเป็นสัญญาณเริ่มต้นวันใหม่ที่แสนคุ้นเคยสำหรับเขา

* ในคลาสเรียนรวม บูมแอบเหลือบมองไปยังที่นั่งของภีมที่อยู่ไม่ไกลนัก ดวงตาคมเข้มที่จดจ่ออยู่กับตำราเรียนนั้นช่างดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด บูมเผลอไผลไปกับภาพนั้นจนกระทั่งเพื่อนที่นั่งข้างๆ สะกิดเตือน

* ช่วงพักกลางวัน ทั้งสองมักจะทานอาหารด้วยกันที่โรงอาหาร บรรยากาศที่ดูเหมือนจะธรรมดา แต่สำหรับบูมแล้ว ทุกคำพูด ทุกการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของภีมล้วนมีความหมายพิเศษซ่อนอยู่ บูมพยายามอย่างยิ่งที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกที่ลึกซึ้งนั้นไว้ภายใต้ท่าทีของเพื่อนสนิท

* กลับถึงหอพักในตอนเย็น บูมได้ยินเสียงภีมกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคน น้ำเสียงที่อ่อนโยนและคำพูดที่ดูใส่ใจนั้นทำให้บูมรู้สึกหน่วงในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความสงสัยและความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ

...ตอนที่ 2: ปริศนาในมุมห้อง...

* บูมสังเกตเห็นเสื้อผ้าที่ไม่คุ้นตาพาดอยู่ที่เก้าอี้ในห้องของภีม รวมถึงเครื่องสำอางบางชิ้นที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ สิ่งเหล่านี้เป็นรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ความคิดมากมายเริ่มวิ่งวนอยู่ในหัวของบูมอย่างควบคุมไม่ได้

* ในระหว่างการรวมกลุ่มของเพื่อนสนิท มีการพูดถึงรุ่นน้องผู้หญิงคนหนึ่งในคณะที่ดูเหมือนจะสนิทสนมกับภีมเป็นพิเศษ รอยยิ้มและท่าทีที่สนิทสนมของทั้งคู่ที่เพื่อนเล่าให้ฟังนั้น ทำให้ความรู้สึกไม่พอใจเล็กๆ เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของบูมอย่างห้ามไม่อยู่

* ระหว่างทานอาหารเย็นด้วยกัน บูมตัดสินใจที่จะถามภีมถึงเรื่องนั้นอย่างอ้อมๆ โดยพยายามทำทีเป็นถามด้วยความสงสัยแบบเพื่อน แต่ภีมกลับตอบด้วยท่าทีที่เรียบเฉยและไม่ได้ให้รายละเอียดมากนัก ทำให้บูมรู้สึกเหมือนมีกำแพงบางอย่างที่มองไม่เห็นมากั้นกลางระหว่างพวกเขา

* คืนนั้น บูมนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงด้วยความสับสนและความรู้สึกหวั่นไหวที่ถาโถมเข้ามาในจิตใจ เขาพยายามหาเหตุผลต่างๆ นานามาอธิบายสิ่งที่ได้เห็นและได้ยิน แต่ความรู้สึกหน่วงในใจนั้นกลับไม่จางหายไป..

...ตอนที่ 3: ความใกล้ชิดที่แฝงด้วยความเจ็บปวด...

* บูมและภีมได้รับมอบหมายให้ทำงานกลุ่มในวิชาที่เรียนด้วยกัน การที่ต้องใช้เวลาร่วมกันอย่างใกล้ชิดในการทำงาน ทำให้บูมได้มีโอกาสสังเกตและเรียนรู้มุมต่างๆ ของภีมมากขึ้น ทั้งความตั้งใจในการทำงาน ความคิดสร้างสรรค์ และความใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ

* แต่ในขณะเดียวกัน ในระหว่างที่นั่งทำงานด้วยกัน บูมก็เผลอไปเห็นข้อความหวานๆ ที่เพื่อนคนหนึ่งส่งมาให้ภีมในโทรศัพท์มือถือ ข้อความนั้นสั้นๆ แต่กลับสร้างความรู้สึกเหมือนถูกบีบเค้นหัวใจให้กับบูมอย่างรุนแรง ภาพของภีมที่ยิ้มให้กับข้อความนั้นยังคงติดตาเขา

* ในระหว่างพักจากการทำงาน บูมตัดสินใจที่จะพูดถึงเรื่องความรักในทำนองตัดพ้อเล็กน้อย โดยหวังว่าภีมจะสังเกตเห็นความรู้สึกบางอย่างของเขา ภีมเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่บูมไม่สามารถตีความได้ มันเป็นน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความซับซ้อนบางอย่าง

* กลับถึงห้องพัก บูมตัดสินใจที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองไว้ต่อไป เขาไม่อยากเสี่ยงที่จะทำลายมิตรภาพที่แสนดีที่พวกเขามีมา เพราะกลัวว่าการเปิดเผยความรู้สึกนั้นอาจนำมาซึ่งการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่กว่า

...ตอนที่ 4: แสงสีในงานปาร์ตี้และความรู้สึกที่ปะทุ...

* ในงานปาร์ตี้วันเกิดของเพื่อนสนิทร่วมคณะ บรรยากาศเต็มไปด้วยแสงสี เสียงเพลง และเสียงหัวเราะ แต่บูมกลับรู้สึกโดดเดี่ยวและแปลกแยกเมื่อเห็นภีมอยู่กับกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่เขาสนิทสนมด้วยน้อยกว่า โดยมีรุ่นน้องผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้วย

* บูมพยายามที่จะเข้ากับบรรยากาศครึกครื้นรอบข้างด้วยการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากขึ้น หวังว่าจะช่วยให้เขาลืมความรู้สึกเศร้าและความอึดอัดที่เกาะกุมหัวใจ แต่ภาพของภีมที่พูดคุยและหัวเราะกับใครอีกคนนั้นกลับยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขาอย่างไม่ยอมจางหาย

* ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และความรู้สึกที่ทนไม่ไหวอีกต่อไป บูมตัดสินใจที่จะเดินตรงเข้าไปหาภีมที่กำลังยืนคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อน และพูดบางอย่างออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ คำพูดเหล่านั้นเต็มไปด้วยความน้อยใจ ความเสียใจ และความรู้สึกอัดอั้นที่บูมเก็บสะสมไว้ในใจมานาน

* การเผชิญหน้ากันอย่างกะทันหันนั้นทำให้บรรยากาศรอบข้างเงียบลงทันที สายตาของเพื่อนๆ หลายคู่หันมาจับจ้องที่พวกเขาด้วยความตกใจและความสงสัย บูมเองก็รู้สึกตัวว่าได้ทำอะไรลงไป แต่คำพูดเหล่านั้นก็ไม่อาจย้อนกลับไปได้แล้ว

...ตอนที่ 5: ความเงียบที่ดังสนั่นและการครุ่นคิดถึงอดีต...

* หลังจากเหตุการณ์ตึงเครียดในงานปาร์ตี้ บรรยากาศระหว่างบูมและภีมในหอพักเต็มไปด้วยความเงียบที่น่าอึดอัดและหนักอึ้ง ทั้งสองคนหลีกเลี่ยงที่จะสบตาหรือพูดคุยกันโดยสิ้นเชิง ราวกับมีกำแพงน้ำแข็งที่มองไม่เห็นมากั้นกลางระหว่างพวกเขา

* บูมใช้เวลาอยู่คนเดียวในห้องมากขึ้นกว่าเดิม เขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยให้ความคิดต่างๆ นานาไหลวนอยู่ในหัวอย่างไม่มีจุดหมาย เขาเริ่มทบทวนความรู้สึกของตัวเองอย่างละเอียดถี่ถ้วน และย้อนกลับไปคิดถึงช่วงเวลาต่างๆ ที่ผ่านมากับภีม ตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาได้รู้จักกัน

* ภีมเองก็จมอยู่กับความคิดของตัวเองเช่นกัน เขานั่งมองเพดานห้องด้วยสายตาที่ว่างเปล่า พยายามทำความเข้าใจกับคำพูดที่สั่นเครือของบูมในคืนนั้น และพยายามปะติดปะต่อความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีร่าเริงและเป็นมิตรที่บูมแสดงออกมาเสมอ

* เพื่อนสนิทของทั้งสองคนเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับความสัมพันธ์ของพวกเขา พวกเขาพยายามที่จะเข้ามาพูดคุยและไกล่เกลี่ย แต่ทั้งบูมและภีมต่างก็ยังไม่พร้อมที่จะเปิดปากเล่าถึงปัญหาที่เกิดขึ้น

^^^ตอนที่ 6: จดหมายที่พับเก็บไว้และความจริงที่เริ่มกระจ่าง^^^

* บูมตัดสินใจที่จะเขียนความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อภีมลงในกระดาษ เขาบรรจงเขียนทุกคำด้วยความตั้งใจ หวังว่าตัวอักษรเหล่านี้จะสามารถสื่อสารความรู้สึกที่แท้จริงของเขาได้ดีกว่าคำพูด แต่สุดท้าย บูมก็ทำได้เพียงแค่พับจดหมายฉบับนั้นเก็บไว้ในลิ้นชัก โดยไม่กล้าที่จะส่งมันออกไป

* ภีมได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของบูมจากเพื่อนคนอื่นๆ ที่เป็นห่วงความสัมพันธ์ของพวกเขา เพื่อนเหล่านั้นเล่าถึงแววตาที่เศร้าสร้อยและท่าทีที่เปลี่ยนไปของบูม ความสับสนและความตกใจเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของภีมอย่างช้าๆ เมื่อเขาเริ่มตระหนักว่าอาจจะมองข้ามความรู้สึกสำคัญบางอย่างไป

* มีเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ทั้งสองคนต้องเผชิญหน้ากันโดยบังเอิญในบริเวณหอพักหรือในมหาวิทยาลัย แต่ทุกครั้ง พวกเขาก็ทำได้เพียงแค่สบตากันแวบเดียวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ก่อนที่จะรีบหลบสายตาและเดินจากไป

* ความรู้สึกผิดและความเสียใจเริ่มกัดกินหัวใจของภีมมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเริ่มเข้าใจว่าบูมอาจจะต้องเก็บซ่อนความรู้สึกที่หนักอึ้งนี้ไว้คนเดียวมานานแค่ไหน