ณ หมู่บ้านเล็กกลางหุบเขา ซึ่งมีสายธารใสไหลผ่านตลอดปี แม่หญิงบุหลันคือหญิงสาวผู้เป็นที่รักของชาวบ้าน นางเชี่ยวชาญการรักษาด้วยสมุนไพร และมักจะนั่งสงบอยู่ริมธารใต้แสงจันทร์ ราวกับฟังเสียงกระซิบจากอดีตกาล

"เจ้าค่ะ แม่หญิง ถ้าต้มใบขมิ้นนี้กับรากหนามแดง จะทำให้ยาแรงนักหรือไม่?" เสียงแม่พิกุล สาวใช้ผู้ซื่อสัตย์เอ่ยถาม พลางถือช่อสมุนไพรแน่นในมือ

บุหลันยิ้มบาง "แรงพอจะถอนพิษรักได้เลยล่ะ พิกุลเอ๋ย..."

นางพูดกลั้วหัวเราะ แต่สายตาเหม่อมองไปยังปลายน้ำ ราวกับซ่อนบางสิ่งไว้ในใจ

ในคืนเดียวกัน ขบวนเกวียนของราชสำนักก็เดินทางมาถึงหมู่บ้าน พร้อมบุรุษผู้มีนามว่า หมื่นราชวรรษา ชายหนุ่มผู้มากด้วยอำนาจและความมุ่งมั่น เขาได้รับคำสั่งจากเจ้าเมืองให้มาสำรวจพื้นที่สายธาร เพื่อเตรียมสร้างอ่างเก็บน้ำ

แต่ทันทีที่ได้สบตาแม่หญิงบุหลัน เขากลับรู้สึกถึงความคุ้นเคยอย่างลึกล้ำ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยพบกันมาก่อน

“เจ้ามีนามว่าใด” เขาถาม “บุหลันเจ้าค่ะ...”

เสียงตอบนั้นนุ่มนวล ราวกับลมเย็นพัดผ่านกลางราตรี

ทว่า การมาของหมื่นราชวรรษากลับไม่เป็นที่พอใจของ แม่หญิงปรางจันทร์ หญิงงามสูงศักดิ์ที่หมายปองเขามานาน นางจึงร่วมมือกับ หมื่นศักดิ์ ขุนนางผู้อาฆาต พยายามใช้มนตร์ดำและยาต้องห้ามเพื่อกำจัดบุหลันให้พ้นทาง

ขณะเดียวกัน ณ โรงเรียนเล็ก ๆ ในยุคปัจจุบัน

ครูเปรม เริ่มมีความฝันแปลกประหลาดถึงหญิงสาวริมสายธาร ผู้มีใบหน้าเหมือนเธอไม่มีผิด

เธอตื่นขึ้นมาทุกคืนด้วยความรู้สึกว่ากำลัง “หายใจอยู่ในยุคอื่น "

“ครูเปรม… เคยได้ยินตำนานของบุหลันหรือไม่?”

อาจารย์สีนวล ถามขึ้นในเช้าวันหนึ่ง ขณะถือหนังสือเก่าเเก่เล่มหนึ่ง “บางที… เธออาจไม่ได้แค่ฝัน แต่กำลัง ‘จดจำ’ สิ่งที่เธอเคยเป็น...” เช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านยอดไม้ลงมายังสายธารที่ใสสะอาดของหมู่บ้าน บุหลันนั่งอยู่ริมฝั่งน้ำ ขัดสมาธิเงียบๆ ใจของเธอเต็มไปด้วยความสงบ แต่ลึกลงไปในใจ เธอรู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้ เสียงกระทบของเกวียนที่วิ่งผ่านทำให้เธอรู้ตัวว่า หมื่นราชวรรษา และขบวนเกวียนของเขากำลังมาถึงอีกครั้ง เขามีหน้าที่สำคัญในการตรวจสอบพื้นที่สำหรับโครงการก่อสร้างอ่างเก็บน้ำ เพื่อใช้ในการชลประทาน แต่การมาเยือนครั้งนี้ทำให้บุหลันรู้สึกถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป หมื่นราชวรรษาเดินเข้ามาหาเธออย่างระมัดระวัง แต่ด้วยท่าทีที่นุ่มนวล ราวกับเขารู้ว่าบุหลันไม่ชอบการรบกวนมากเกินไป "วันนี้เจ้าเดินริมธารอีกแล้วหรือ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความสงสัย บุหลันยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น "ทุกครั้งที่สายธารไหล เราจะได้ยินเสียงที่ไม่เหมือนเดิม" นางตอบกลับ ก่อนจะหันไปมองสายธารที่ไหลเอื่อยไปตามกระแสน้ำ หมื่นราชวรรษาไม่สามารถอธิบายได้ว่า ทำไมเขาจึงรู้สึกคุ้นเคยกับบุหลันอย่างลึกลับ ทั้งๆ ที่พวกเขาไม่เคยพบกันมาก่อนเลยในชีวิต เขาเคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับหญิงสาวผู้ปกปักษ์รักษาสายธารนี้มานานหลายปี แต่เมื่อได้พบตัวจริง เขากลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่ยากจะบรรยายออกมา

ขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นเสียงของ แม่หญิงปรางจันทร์ ที่เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ท่าทางอวดดีและราวกับว่ามันไม่เป็นที่ชอบใจนักที่เห็นหมื่นราชวรรษาพูดคุยกับบุหลัน "ขอโทษนะเจ้าค่ะ ขอโทษที่รบกวนเวลาของท่านทั้งสอง" แม่หญิงปรางจันทร์พูดด้วยท่าทางหวานเยิ้ม แต่น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความริษยา บุหลันสังเกตเห็นแววตาของปรางจันทร์ที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ และได้แต่ยิ้มบางๆ แม่หญิงปรางจันทร์เป็นผู้หญิงที่ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็รู้จักดี ในฐานะหญิงสาวที่มีเสน่ห์ และมีพลังบางอย่างที่ไม่ธรรมดา แต่บุหลันเองกลับไม่เคยสนใจพลังเหล่านั้นเลย หมื่นราชวรรษาไม่ทันได้ตอบอะไร เขาหันมาหาบุหลันอีกครั้ง "วันพรุ่งนี้ข้าจะเดินทางไปที่หุบเขาตามคำสั่ง ท่านจะไปด้วยหรือไม่" บุหลันลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ข้าคงต้องอยู่ดูแลที่นี่ต่อไป แต่ถ้าท่านต้องการความช่วยเหลือจากข้า ข้าก็ยินดี" หลังจากนั้นหมื่นราชวรรษาก็โค้งคำนับและเดินจากไป ส่วนปรางจันทร์ยืนมองเขาจากไปด้วยความริษยา

หลังจากการพบกันในป่า บุหลันเดินทางกลับมาที่สายธารแห่งเดิมในเช้าวันถัดไป ใจเธอยังคงไม่สงบจากความรู้สึกที่แปลกประหลาดในวันนั้น ความลึกลับที่เกิดขึ้นทำให้เธอไม่อาจละทิ้งมันไปได้ รอยเท้าที่แปลกประหลาดที่ทิ้งไว้ในน้ำยังคงตราตรึงในความคิดของเธอ เมื่อถึงที่สายธาร บุหลันยืนมองไปที่ผิวน้ำที่ไหลผ่านอย่างเงียบสงบ ความรู้สึกที่คุ้นเคยกลับมาก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปใกล้ ขณะนั้นเอง รอยเท้าเหล่านั้นปรากฏขึ้นอีกครั้ง บนผิวน้ำที่ไหลเชี่ยว รอยเท้าของบางสิ่งที่ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นของมนุษย์ แต่กลับปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน "นี่มัน..." บุหลันพูดออกมาเบาๆ สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่รอยเท้าภายในน้ำอย่างไม่สามารถละสายตาได้ "ทำไมมันถึงยังอยู่ที่นี่... รอยเท้าพวกนี้จะเชื่อมโยงกับอะไร?"

เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้บุหลันสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันไปพบกับหมื่นราชวรรษาที่เดินเข้ามาใกล้ๆ เขาเดินมายืนข้างๆ บุหลัน ก่อนจะมองไปยังรอยเท้าในน้ำด้วยสายตาที่ขมวดคิ้ว "รอยเท้านี้... ข้าไม่เคยเห็นสิ่งแบบนี้มาก่อน" หมื่นราชวรรษากล่าว เสียงของเขาหนักแน่นและเต็มไปด้วยความสงสัย "เจ้าคิดว่า มันหมายความว่าอย่างไร?"

บุหลันนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงต่ำ "มันเป็นรอยเท้าที่ไม่ได้ทิ้งรอยบนพื้นดิน แต่กลับทิ้งไว้ในน้ำ แสดงว่าอาจมีบางสิ่งที่เชื่อมโยงกับพลังบางอย่างที่อยู่ในที่นี้ พลังที่มีความสัมพันธ์กับอดีต... กับสิ่งที่เราไม่สามารถเข้าใจได้" หมื่นราชวรรษาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย "ข้ารู้สึกได้ถึงความลึกลับที่แฝงอยู่ในสายธารแห่งนี้ บางทีเจ้าพูดถูก อาจมีสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตที่ยังคงสะท้อนในปัจจุบัน" บุหลันหันไปมองทางด้านล่างของสายธาร ที่น้ำไหลไปอย่างเงียบสงบ เธอรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่แฝงอยู่ในอากาศ เหมือนกับว่ามีบางสิ่งที่คอยจับตามองพวกเขาจากที่ไหนสักแห่ง "ข้าต้องการเข้าไปใกล้กว่าเดิม" บุหลันกล่าว พร้อมกับก้าวลงไปในน้ำ โดยไม่สนใจว่าจะเปียกปอน

หมื่นราชวรรษามองดูเธอเดินไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะตามเธอเข้าไปในน้ำด้วยเช่นกัน พวกเขาก้าวไปข้างหน้าช้าๆ ขณะที่น้ำเริ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความเงียบสงบ ความรู้สึกแปลกๆ ยังคงปกคลุมไปทั่ว

ทันใดนั้น บุหลันก็หยุดกึก รอยเท้าบนผิวน้ำเริ่มหายไปอย่างช้าๆ แต่สิ่งที่ปรากฏขึ้นกลับเป็นรอยลึกลับที่ไม่มีใครคาดคิด... เป็นสัญลักษณ์บางอย่างที่ดูเหมือนจะเป็นตัวอักษรเก่าแก่

"มันคืออะไร?" หมื่นราชวรรษาถามด้วยเสียงเครียด

บุหลันย่อตัวลงไปดูใกล้ๆ สัญลักษณ์นั้นคล้ายกับตัวอักษรโบราณที่เธอเคยเห็นในตำราของบรรพบุรุษ "นี่คือสัญลักษณ์ของการเชื่อมโยงระหว่างโลกของวิญญาณและมนุษย์... มันหมายถึงการเปิดประตูสู่สิ่งที่เราไม่สามารถมองเห็นได้"

หมื่นราชวรรษาจ้องมองไปที่สัญลักษณ์นั้นด้วยความสงสัย "หมายความว่าอย่างไร? เจ้าหมายถึงว่าเรากำลังเผชิญหน้ากับบางสิ่งที่ไม่ใช่แค่ความลึกลับธรรมดา?""ใช่... เรากำลังเผชิญกับบางสิ่งที่อาจจะทำให้เราเห็นถึงความจริงที่ซ่อนอยู่ในอดีต และถ้าเราไม่ระวัง เราอาจจะเปิดประตูสู่สิ่งที่อันตรายกว่าที่เราคิด" บุหลันตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงจัง ทั้งสองยืนอยู่ในน้ำที่ลึกขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่พวกเขาตระหนักถึงความสำคัญของสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น การผจญภัยครั้งนี้ไม่เพียงแต่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขา แต่ยังอาจเปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบ

ตอนต่อไป: การเปิดเผยจากอดีต

บุหลันและหมื่นราชวรรษาจะต้องเผชิญกับคำตอบของอย่างไรต่อไป

เมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน สัญลักษณ์ลึกลับที่ปรากฏขึ้นบนผิวน้ำก็เริ่มเลือนหายไป ราวกับว่ามันไม่มีอยู่จริง แต่มันก็ยังคงทำให้บุหลันและหมื่นราชวรรษาเกิดความสงสัยและความกังวลใจไม่น้อย บุหลันยืนอยู่ในน้ำตื้นๆ ที่ตอนนี้เริ่มกลายเป็นน้ำที่ไหลเอื่อยๆ โดยไม่มีร่องรอยของสัญลักษณ์นั้นหลงเหลืออยู่ เธอรู้สึกถึงความสงบที่หลอกลวงรอบตัว แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถาม "ข้ารู้สึกเหมือนว่าสิ่งนี้กำลังบอกเราถึงบางสิ่งที่เราไม่สามารถมองเห็น" บุหลันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "มันไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ แต่มันเป็นการเชื่อมโยงที่ยาวนานระหว่างอดีตและปัจจุบัน" หมื่นราชวรรษามองเธอด้วยความรู้สึกสงสัย ก่อนจะพูดเสียงเบา "เจ้าคิดว่าอะไรที่กำลังเชื่อมโยงกับสิ่งนี้? และมันเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปัจจุบันหรือไม่?"

บุหลันหันไปมองหมื่นราชวรรษา ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเครียด "ข้าคิดว่า สิ่งที่เราพบเจอมันอาจเกี่ยวข้องกับพลังที่เก็บงำอยู่ในตำหนักของขุนนางหลวง ข้าคิดว่าเราต้องหาคำตอบจากที่นั่น"

หมื่นราชวรรษาพยักหน้า เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างจากคำพูดของบุหลัน การที่เธอรู้สึกได้ถึงสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถรับรู้ได้ แสดงว่าเธออาจจะเป็นกุญแจสำคัญในการไขปริศนานี้

"ถ้าเช่นนั้น ข้าจะไปกับเจ้าที่ตำหนักขุนนางหลวง" หมื่นราชวรรษาพูดอย่างจริงจัง "เราต้องหาคำตอบ และไม่ให้ความลึกลับนี้ทำร้ายเรา" ทั้งสองเดินทางไปยังตำหนักขุนนางหลวงอย่างเร่งรีบ โดยระหว่างทาง บุหลันไม่ได้พูดอะไรมาก เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่คอยติดตามพวกเขาจากข้างหลัง ไม่ว่าเธอจะมองไปทางไหน ก็ยังรู้สึกถึงความสงสัยที่ครอบงำจิตใจ

เมื่อถึงตำหนักขุนนางหลวง บรรยากาศภายในนั้นดูมืดมนและลึกลับเหมือนกับว่าเวลาผ่านไปช้าลง ทุกอย่างในที่นี้รู้สึกถูกปกคลุมไปด้วยการปิดบัง บุหลันรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ชัดเจน เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องเก็บสมุนไพรเก่าแก่ภายในตำหนัก "เจ้ามาที่นี่ทำไม?" เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากมุมห้อง บุหลันหันไปมอง และพบกับแม่หญิงปรางจันทร์ที่ยืนอยู่ในเงามืด สายตาของเธอดูเหมือนจะรู้สึกถึงความผิดปกติของการมาถึงของทั้งสองคน "ข้า... เรามาหาคำตอบเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในสายธาร" บุหลันตอบด้วยความมั่นใจ

แม่หญิงปรางจันทร์ยิ้มบางๆ ราวกับจะเข้าใจทุกสิ่ง "ข้าคิดว่าเจ้าอาจจะรู้แล้ว แต่ข้าจะบอกเจ้าว่า สิ่งที่เจ้ากำลังตามหานั้นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะสามารถหยั่งรู้ได้ง่ายๆ" หมื่นราชวรรษาก้าวเข้ามาใกล้บุหลัน และมองไปที่แม่หญิงปรางจันทร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความระแวดระวัง "เราจะไม่ยอมให้ความลึกลับนี้พรากไปจากเรา ข้าขอให้เจ้าช่วยเรา"

แม่หญิงปรางจันทร์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "เจ้าต้องการคำตอบใช่ไหม? แต่คำตอบบางอย่างมันต้องแลกด้วยการเปิดเผยความลับที่ไม่ควรให้ใครรู้... และถ้าท่านคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะเสี่ยงไปแล้ว ข้าก็จะให้คำตอบกับท่าน"

บุหลันหันไปมองหมื่นราชวรรษา ก่อนจะพยักหน้าให้เขารับฟังคำพูดของแม่หญิงปรางจันทร์ ทั้งสองรู้ดีว่า การเปิดเผยความลับนี้อาจจะทำให้พวกเขาต้องเผชิญกับสิ่งที่ไม่สามารถคาดเดาได้

"เจ้าจะต้องเปิดใจให้กว้าง พวกเจ้าจะได้คำตอบที่เจ้าตามหา" แม่หญิงปรางจันทร์กล่าวอย่างลึกลับ ก่อนที่จะยิ้มอีกครั้งแล้วเดินจากไป

บุหลันและหมื่นราชวรรษายืนนิ่งอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความสงสัย ท่ามกลางคำถามมากมายที่ยังคงรอการเเก้ไขคำตอบ

...

ตอนต่อไป: การค้นพบที่อันตราย

บุหลันและหมื่นราชวรรษาจะต้องตัดสินใจว่า พวกเขาควรจะเดินหน้าต่อไปและเสี่ยงเปิดเผยความลับที่แม่หญิงปรางจันทร์บอก หรือจะหยุดการตามหาคำตอบนี้เสียก่อนที่มันจะสายเกินไป