"ข้าไม่ได้อยากเกิดมาเป็นปีศาจ... แต่โลกนี้ต่างหากที่สอนให้ข้าเป็น"

ครั้งแรกที่มือคู่นี้เปื้อนเลือด...

กลิ่นคาวนั้นไม่เหมือนเลือดธรรมดา แต่มันคล้ายสนิมเหล็กที่ชำแรกออกมาจากเนื้อสังคมที่ผุพัง

กลิ่นนั้นฝังแน่นยิ่งกว่าความทรงจำ—มันยังกัดกินข้าอยู่... แม้ตอนนี้

ข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ขึ้นตัวอักษรใหญ่สีแดงฉาน

“ยักษ์”—ชื่อของฆาตกรโรคจิตที่ปล้นธนาคาร และสังหารทุกคนในนั้น

ไม่มีแม้แต่เหตุผล ไม่มีความลังเล...

คนผู้นี้จ้องหน้ากล้องด้วยรอยยิ้มในข่าว—ยิ้มของปีศาจที่ไม่มีหัวใจ

ข้าเคยคิดว่าโลกจะลงโทษเขา

แต่เปล่า...

โลกนี้ไม่ได้ลงโทษคนชั่ว—มันแค่จ้องมอง แล้วเงียบ

ผู้คนภาวนาต่อพระเจ้า แต่คำอธิษฐานนั้นไม่เคยมีเสียงตอบกลับ

คืนหนึ่ง ข้าเดินตามถนนเก่าราวกับทางสู่ยมโลก

ถนนนั้นว่างเปล่า เงียบงัน และมืดมิดเหมือนลมหายใจสุดท้ายของเหยื่อ

แล้วข้าก็เห็นเขา...

ยักษ์... ยืนอยู่ใต้เสาไฟที่กะพริบเหมือนจะดับ

เงาของเขาโยนทาบกับพื้นราวกับสิ่งมีชีวิตอีกตนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างหลัง

แววตาเขา... มันว่างเปล่าจนข้ารู้สึกเหมือนถูกจ้องจากความตาย

> “ไง... หนุ่มน้อย มาเดินคนเดียวตอนกลางคืน มันอันตรายนะ”

เสียงของเขาเย็นเฉียบ เหมือนกระซิบจากหลุมศพ

ริมฝีปากแสยะยิ้มจนแก้มกระตุกผิดธรรมชาติ

> “คุณคือคนในหนังสือพิมพ์... ใช่ไหม?”

ข้าถามทั้งที่หัวใจเต้นผิดจังหวะ

เขาหัวเราะในลำคอ คล้ายเสียงกระดูกแตก

แล้วเขาก็หยิบ "มีด" ออกมา... ไม่สิ มันคือ "ใบมีด" ยาวและแหลมราวกับเขี้ยวของปีศาจ

ใบมีดนั้นสะท้อนแสงไฟสลัว เหมือนร้องไห้ด้วยเลือด

> “ภาวนาต่อพระเจ้าเถอะ... คืนนี้เจ้าจะได้พบเขา”

เขาพุ่งเข้ามา รวดเร็วเหมือนเงา

มือหยาบหนาบีบคอข้ายกลขึ้นจากพื้น โลกหมุนไหว กลิ่นลมหายใจของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นสนิม เลือด และบางสิ่งที่เน่าเปื่อย

แววตาข้าสบกับเขา

ว่างเปล่า... เย็นชา...

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาหยุด

> “ทำไม... ทำไมเจ้ามองข้าแบบนั้น?”

เสียงเขาเริ่มสั่น

> “สายตานั่นมัน... ไม่ใช่ของมนุษย์”

“ไม่มีแม้แต่ความกลัว...”

“ไม่มีแม้แต่ความหวังที่จะหนี...”

“เจ้าคือ... อะไร... กันแน่?”

เขาคุกเข่าลง เหมือนเด็กหลงทางในฝันร้าย

มือที่ถือมีดเริ่มสั่น เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก

ข้ายื่นมือไปหยิบมีดของเขาขึ้นมา...

แล้ว แทง

เสียงเนื้อฉีก เสียงลมหายใจขาดช่วง

เลือดอุ่นๆ พุ่งรดมือข้า กลิ่นคาวปะปนกับกลิ่นกลัว

และในแววตาสุดท้ายของเขา—เขาเห็น “ปีศาจ”

> “โลกของแก... จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป หนุ่มน้อย…”

> “เมื่อใดที่เจ้าได้ฆ่าใคร... ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร”

“เจ้าจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิม... อีกเลย...”

เขาสิ้นเสียง ร่างไร้วิญญาณนอนนิ่งใต้แสงไฟที่ดับสนิทไปแล้ว

ข้าเดินจากไป มีดในมือยังอุ่นราวกับมันหายใจได้

ในหัวมีเพียงเสียงกระซิบ

> “ฆ่าเพื่อความยุติธรรม... หรือเพื่อความเงียบในใจ?”

ข้าไม่เชื่อในพระเจ้าอีกแล้ว

เพราะพระเจ้าไม่เคยตอบอะไรเลย

ต่อจากนี้... “ข้า” จะเป็นเสียงของคำพิพากษา

Shadow Offering ในภาษาฆาตกรรับจ้างมันคือ อวัยวะของมนุษย์ทุกส่วนในร่างกายโดยส่วนมากผู้ที่ต้องการจะจ้างให้ฆาตกรนำมันมาจากเป้าหมายตามต้องการ ส่วนมากผู้จ้างก็จะเป็นพวกค้าอวัยวะผิดกฎหมาย

เสียงฝนกระทบหลังคาราวกับเสียงที่หยดลงในใจของผู้หมดศรัทธาในห้องเล็กๆชายชรานั่งอยู่เบื้องหน้า

"มันพรากทุกสิ่งของผมไป......คุณช่วยถวงมันคืนให้ผมที" เสียงเเหบเเห้งที่พูดขึ้นต่อหน้าข้า

"มันฆ่าขมขืนลูกชายของผม ผมอยากให้มันรู้ว่าความเจ็บปวดของการที่ต้องสูญเสียมันเป็นยังไง" เเววตาของผู้สิ้นหวังจากการสูญเสียสิ่งที่รักมันน่าขนลุกอย่างประหลาด

ชายชราคนนี้ต้องการให้ข้าเอาShadow Offering จากฆาตกรที่ชื่อ วี ก่อคดีฆ่าข่มขืนต่อเนื่องเหยื่อทั้งหมดคือเด็กผู้ชายปัจุบันหลบซ้อนในกระท่อมเล็กในป่า

Shadow Offering.ที่ข้าต้องเอาคือ

เล็บจากนิ้วมือทั้งสิบ

ฟันทุกซี่ในปาก

ดวงตาข้างขวา

โดยใช้สิ่งที่ชายชราเตรียมไว้ให้ในกระเป๋า

โหลใส่ ฟอร์มาลิน (Formalin) 3โหล

เเอลกอฮอล์ บริสุทธิ์100%

ยากระตุ้นประสาท

ยาสลบ

เเหนบ

ครีมดัดเหล็ก

เหล็กงัด

ถุงมือยาง

9.เชือก

ไม้ขีดไฟ

11.มีดปลายเเหลม

การเตรียมการของชราเพียบพร้อมอย่างเหลือเชื่อเลยดูเหมือนว่าเขาต้องการเเก้เเค้นอย่างถึงที่สุด

ข้าเดินทางมาถึงที่อยู่ของ วี บรรยากาศโดยรอบระหว่างทางมันสงบมากเสียงของสัตว์ป่าเเละเสียงลมเย็นๆที่โชยมาโดยรวมที่เเห่งนี้เหมาะสำหรับคนที่ชอบความสงบโดยเเท้จริง

ในกระท่อมเล็กๆกลางป่าข้างในไร้ผู้อาศัยดูเหมือนว่ายังไม่มีใครกลับมาเเต่ถึงยังไงข้าก็จะรอให้เป้าหมาย กลับมาในความมืดอย่างเงียบๆราวกับเงาของต้นไม้ในป่า

ไม่นานนักเสียงฝี่เท้าหนักๆเดินเปิดประตูเข้ามาในบ้าน

"เห้อ~~~ไม่มีเด็กผู้ชายหล่อๆเลยวะ" เสียงของเป้าหมายบ่นอย่างอารมณ์เสีย

การคืบคลานของข้าเกิดขึ้นอย่างเงียบเชียบเข้ามาที่ข้างหลังของเป้าหมาย

"ฉึก!" ยาสลบถูกปักที่ท้ายทอย อย่างเเรง

"อ็าก! เเกเป็นใคร...." ร่างของเป้าหมายล่มลงต่อหน้าข้า

.

.

.

.

.

.

.

"อะไรวะปล่อยนะ เเกมีสิทธิอะไรมามัดฉันกลับเก้าอี้เเบบนี้" ไม่นานเสียงของฆาตกรโรคจิตก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างที่ดิ้นไปมา

"ไงตื่นเเล้วหรอ การเตรียมการทุกอย่างเรียบร้อยเล้วล่ะ พร้อมมั่ย" ข้าทักทายอย่างปกติเเละเริ่มกระบวนการ

เสียงมันเริ่มต้นด้วยสัมผัสของโลหะกับผิวเนื้อ — เย็นเฉียบ และชุ่มเลือด

ข้าค่อยๆ เสียบปลายแหนบดึงเข้าไปใต้เล็บของเขา เลื่อนช้าๆ เพื่อไม่ให้ฉีกขาดก่อนเวลาอันควร

แกร๊ง...

เสียงเล็กน้อยแบบที่บางคนอาจไม่ทันสังเกต — แต่มันคือสัญญาณแรกของการแยกตัวระหว่าง “มนุษย์” กับ “เงา”

ข้าดันให้ลึกขึ้น เล็บเริ่มยกตัว สั่นระริกด้วยกล้ามเนื้อที่พยายามขัดขืน

เขากรีดร้อง แต่เสียงของเขา… กลบเสียง แคร่ก… แคร่ก… ที่ฉันตั้งใจฟังไม่ได้เลย

ข้าหยุดให้เขาหายใจ แล้วจึงดึงครั้งสุดท้าย — รวดเดียว

กึก… แฉะ

เล็บหลุดออกทั้งแผ่น เส้นเลือดเล็กๆ ฉีกขาดคล้ายเส้นด้ายเปื้อนเลือด

รากเล็บยังคงเต้นน้อยๆ เหมือนมันยังไม่รู้ว่าหลุดออกมาแล้ว

ข้าวางมันลงในขวดโหลอันเเรก

มันลอยนิ่ง… สวยงามเหมือนกลีบดอกไม้สีเลือดในสวนของเงา

เหลืออีกเก้าชิ้น — ก็จะถึงอย่างต่อไป

กึก....เเฉะ "อ็าก!"

กึก....เเฉะ "อ็าก!"

กึก....เเฉะ "อ็าก!"

กึก....เเฉะ "อ็าก!"

กึก....เเฉะ "อ็าก!"

กึก....เเฉะ "อ็าก!"

กึก....เเฉะ "อ็าก!"

กึก....เเฉะ "อ็าก!"

กึก....เเฉะ "อ็าก!"

ฮึก… ฮึ่ก… ฮ่าก… ฮึก… ฮ่า…

เสียงหอบของฆาตกรโรคจิตที่สั่นกลัวอย่างรุนเเรง

เพื่อไม่ให้เขาสลบก่อนที่จะเสร็จสิ้นอีกสองกระบวนการข้าเลยฉีดยากระตุ้นประสาทให้กับเขาดวงตาเบิกกว้างจากสารกระตุ้นเเละทุกอย่างก็พร้อมสำหรับกระบวนการที่สอง ถอนฟัน

ข้าจับคางของเขาไว้แน่น

เขาสะบัดหนีได้เพียงนิดเดียว ก่อนกรามจะถูกบีบจนแน่นิ่ง

ดวงตาเขาแดงก่ำ น้ำตาเลอะเปื้อนแก้ม

มีเลือดซึมออกจากซอกเล็บที่ข้าเพิ่งปลิด

“อ้าปาก” ข้าพูดเสียงเรียบ

เขาไม่ยอม ข้าจึงบีบกรามจนกระดูกดัง กร๊อบ แล้วใช้เหล็กงัดค่อยๆ แยกออก

เขาสำลักน้ำลายและเลือด

ฟันเขาเรียงกันสวย — ข้าเลือกซี่แรกที่ด้านหน้า

ข้าสอดคีมถอนเข้าไปทีละนิด

จับมั่น

แล้วค่อยๆ ดึง… บิด… บิดอีกนิด…

กึก… เป๊าะ…

เขากรีดร้อง ฟังดูเหมือนเสียงของกระดูกถูกขูดด้วยมีด

เส้นประสาทถูกดึงออกตามฟัน — เหมือนเส้นไหมเล็กๆ เปื้อนเลือด

เลือดไหลลงคาง หยดลงพื้นเป็นรูปโค้ง

ข้ามองอย่างพอใจ

“อีกสามสิบเอ็ดซี่” ข้าบอกเขา

เธอร้องไห้… ไม่มีเสียง

แกร๊ง…

เหมือนเสียงหัวใจของใครบางคน ที่เพิ่งถูกกระชากออกมาวางต่อหน้าเงาตัวเอง

ไม่นานเกินที่ความเจ็บปวดจะจางหายฟันทุกซี่ถูกใส่ไว้ในโหลที่สองมันดูงดงามราวกับอัญมณี

ตัวของเขาเริ่มสั่น

"อีกนิดเดียว" ข้าพูดอย่างเย็นชา

กระบวนการสุดท้ายควักลูกตา...

เเขามองข้า

ไม่ใช่ด้วยความเกลียด

ไม่ใช่ด้วยความกลัว

แต่มองด้วย ความไม่เข้าใจ

เหมือนพยายามถามว่า — “ทำไม?”

ดวงตาของเขากลมโต ใสสะอาด

เหมือนยังเชื่อว่า โลกนี้มีคนดีอยู่

ข้าค่อยๆ ยกมีดปลายเรียวบางขึ้น — มีดที่ใช้ตัดรอยต่อระหว่างลูกตากับกล้ามเนื้อ

เขาสั่น หายใจถี่

มือสั่นเทา บีบอะไรไม่ได้อีกแล้ว

ข้ากดเปลือกตาข้างขวาให้อ้าออก

เสียงครืดเบาๆ จากถุงมือยางเมื่อสัมผัสกับเปลือกตา

แล้วปลายมีดก็ค่อยๆ แทรกเข้าไปใต้ลูกตา

เขากรีดร้องอีกครั้ง เสียงที่ฟังดูแหลมแตกเหมือนสายไวโอลินขาด

“ใจเย็น” ข้ากระซิบ

“อีกแค่… สองชั้นเนื้อ”

ข้าตัดเส้นประสาทตาช้าๆ

มือของเขากระตุก

ร่างดิ้นเหมือนถูกเผา

แล้วในที่สุด — ดวงตาก็หลุดออกมาในมือของข้า

เลือดบางส่วนไหลออกเป็นเส้นเล็กๆ จากโพรงตาว่างเปล่า

เส้นประสาทที่ยังห้อยอยู่เหมือนรากไม้บางๆ

ดวงตาขวาถูกใส่ในโหลสุดท้ายทุกอย่างเสร็จสิ้นเเต่ของในกระเป๋ายังเหลือข้าเองก็ไม่อยากให้เสียของ

ข้าเปิดขวดแอลกอฮอล์บริสุทธิ์ กลิ่นมันแรงจนตลบในอากาศ

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย — ตาอีกข้างที่เหลืออยู่สั่นระริก

ข้าไม่พูดอะไร... แค่ค่อยๆ เทของเหลวใสลงบนรอยแผลที่เต็มไปด้วยเลือดเปิด

ตอนแรกไม่มีเสียง

ราวกับร่างกายเธอรับรู้ว่าการร้องมัน ไม่ช่วยอะไรอีกแล้ว

แต่พอแอลกอฮอล์ซึมเข้าเส้นประสาทที่ฉันเพิ่งเปิดออก

กล้ามเนื้อเขาก็เกร็งขึ้นทันที ร่างสะบัดขึ้นราวกับถูกช็อต

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!”

เสียงเขาแหลมทะลุอากาศ

เสียงของเส้นเสียงที่ขาดเป็นเส้น

น้ำตา น้ำลาย และเลือด — ทุกอย่างไหลรวมกัน

ร่างของเขาสั่นเหมือนกำลังจะหลุดออกจากกัน

ข้ายังไม่หยุด...

แค่เทช้าๆ ทีละหยด — ชำระรอยแผลที่มอบให้

มันไม่ใช่การฆ่า

มันคือการ “เก็บรักษา” ความทรมานไว้ในเนื้อของเธอ

ร่างของเขาแทบไม่ขยับแล้ว

หายใจรวยริน เสียงฮืดฮาดเบาๆ ดังสม่ำเสมอราวกับเครื่องจักรที่กำลังดับ

ข้ายืนขึ้น หยิบไม้ขีดจากกล่อง

“ขอพรสุดท้ายของเเกมา วี” ข้าถาม แม้รู้ว่าจะไม่มีคำตอบ

เสียงไม้ขีดขูดกับข้างกล่อง — แชะ

เปลวไฟเล็กๆ ลุกขึ้น สว่างในห้องที่เย็นชืด

เขามองมัน... ด้วยตาข้างเดียว

ภาพสุดท้ายที่เขาเห็น ไม่ใช่ใบหน้าแม่ ไม่ใช่ท้องฟ้า หรือแสงตะวัน

แต่คือเปลวไฟที่กำลังเคลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าเขาช้าๆ

ข้าวางเปลวไฟลงบนแผ่นผ้าที่เปื้อนเลือดด้านข้างร่างเขา

ผ้าติดไฟทันที — เปลวเพลิงลามขึ้นช้าๆ

เขาสะดุ้ง หอบหายใจแรงขึ้นอีกครั้ง

ราวกับร่างกายพยายามขัดขืนวินาทีสุดท้ายของชีวิต

ไฟลามขึ้นขา

ไปถึงบั้นเอว

จากนั้น… ท้อง หน้าอก คอ

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!”

เสียงสุดท้ายที่เขามี

ราวกับเส้นเสียงถูกไฟเผาจนขาด

ข้ามองเขาถูกกลืนโดยเปลวเพลิง

ดวงตาข้างสุดท้ายเบิกกว้างจนไม่มีที่ไป

แล้วในที่สุด

เขาก็ “หายไป”

เหลือไว้เพียงเถ้าถ่าน เงา และเสียงไม้ขีดแผ่วๆ ที่ยังไหม้อยู่ในอากาศ

Shadow Offering ทุกชิ้นถูกส่งมอบให้ชายชราเเละพวกเราก็เเยกย้ายไปตามชะตากรรม

In silent flame, the truth is born,

From flesh to ash, the vow is sworn.

Ten nails, two eyes, and teeth that cry,

A soul unbound beneath the sky.

The god of pain does not forgive,

He only watches those who live.

So offer blood with steady hand—

And walk alone through shadowed land~~~~~