ปี 2315 ที่วัดทางภาคเหนือชาวบ้านต่างพากันมาเที่ยวชมซื้อของอย่างสนุกสนาน หลังเวที่ เรืองเดชกำลังยืนพูดคุยอยู่กัคำเอ้ยแฝดคนพี่ ลูกสาวของผู้ใหญ่บ้าน ทั้งสองสบตากัน

   (เรืองเดช) "พี่มีของชิ้นหนื่งอยากจะให้คำเอ้ย" /คำอ้ยยิ้มหวาน เรืองเดชล้วงกล่องบางอยากออกมาจากกระเป๋าเสื้อมันเป็นกล่องยาวสีดำดูหรู เขาเปิดกล่อง ข้างในมีปิ่มปักผมอยู่ เรืองเดชหยิบปิ่นออกมาเขาเกับกล่อง (เรืองเดช) "พี่เลือกแิ่นนี้ให้น้องโดยเฉพาะเลยนะ" /คำเอ้ยยิ้มเขินๆ (คำเฮ้ย) งามแต้ น๊องบ่เคยปิ่นชิ้นใดจะงามแต้เท่านี๊ /เรืองเดชยิ้มย่างดีใจเมิ่อเห็นหญิงสาวชอบ (เรืองเดช) มาเดี๋ยวพี่แักให้ /เขาแักปิ่นให้หญิงสาว (เรืองเดช) "เหมาะกับน้องที่สุดชอบไม่คำเอ้ย" "ชอบเจ้า (คำหล้า) "พี่คำเอ้ย" /คำหล้าน้องสาวฝาแฝดของคำเอ้ยเดินเข้ามา "พี่คำเอ้ยอยู่นี่นี้เอง" /คำหล้าหันมามองเรืองเดชแล้วยิ้ม

(คำหล้า) "อ้าวคุณเรืองเดช สวัสดีเจ้า" /เรืองเดชยิ้ม ตำหล้ามองมาที่พี่สาว วันนี้พี่ของเปิ้ลงามแต้" "ขอบใจเจ้า ปิ่นนี้เปิ้ลบ่เคยเห็นงามจังเจ้า" คุณเรืองดชให้เปิ้ล" คำหล้าหันไปมองเรืองเดยแล้วยิ่ม (ฟองทอง) "คำเอ้ยเร็วๆ ตั่วถึงเวลาแล้วฮั้น" "จา" ฟองทองตะโกนตามคำเอ้ย "เปิ้ลไปก่อนนะ" (คำหล้า) จ๊ะ /คำเอ้ยรีบเดินไปสแตนบายที่หลังเวที (คำหล้า) "คุณเรืองเดชไปหน้าเวทีกั้นเถอะจ๊ะ" /เรืองเดชยิ้ม แล้วทั้งสองก็พากันไปหน้าเวที

 ที่หน้าเวที ผู้คนมากมายรอชมการแสดง เสียงทำนองเพลงทางภาคเหนือได้บรรเลงจากนักดนตรีคนในหม่ดูบ้าน นางรำเดินออกมาช้าๆ ร่ายรำแบบวัฒนธรรมทางภาคเหนือ ผู้ใหญ่มิ่ง กับภรรยา จันทร์ มองดูลูกสาวของตนอย่างมีความสุข ฝั่งคำหล้าและเรืองเดช ทั้งสองต้องมแวคำเอ้ยอย่างมีความสุข (คำหล้า) "งามแต้" /เรืองเดชยิ้มไม่ละสายตาจากคำเอ่ย จู่ๆก็มีเสียงปืนดังขั่น ปั้ง ชาวบ้านพากันแตกตื่น โจรร้ายประมาณ 20 กว่าคน บางคนถือดาปบางคนถือแืน เข้ามาโจมตีชาวบ้าน ทุกคนภายในงานพากันวิ่งกนีตาย ต่างคนต่างวิ่งพากันไปแยกกันไปคนละทิศทาง เรืองเดชพาคำหล้าวิ่งหนีทั้งสองพยายามหาคำเฮ้ย ทั้งสองวิ่งมาพบกับผู้ใหญ่บ้านกับจันทร์ผู้เป็นภรรยา (จันทร์) "คำหล้า คุณเรืองเดช ตั่วไหนคำเอ่บละ คำเฮ้ยอยู่ไส " (คำหล้า)" เปิ้ลบ่ฮู้จ๊ะแม่ คนวิ่งหนีวุ้นวายกันหมด" (เรืองเดช) "ลุงมิ่งป้าจันทร์ คำหล้ารีบหนีไปก่อนเถอะจ๊ะ ผมจะตามหาคำเอ้ยให้เอง" (มิ่ง) "ขอบคุณตี้ช่วยเน้อ" (เรืองเดช) "รีบไปเถอะจ๊ะ (จันทร์)คำหล้าไปลจะอยู่ชวยหาพี่ก่อน" (เรืองเดช) "ไปทั่วสอบคนแยกย้ายกันตามหาคำเอ้ย" (เรืองเดช) "คำเอ้ย คำเอ้ย ฝั่งคำหล้า พี่คำเอ้ยเปิ้ลอยู่ไส คำเอ้ยที่สะดุดล้ม "คำหล้า" คำหล้ารีบวิ่งมาหาพี่สาว (คำหล้า) "เปิ้ลลูกไหวบ่" (คำเอ่ย) "หนีไปไม่ต้องรอเปิ้ล" "ไม่เฮาจะหนีไปด้วยกันนะ " /เธอพยายยามพะยุงพี่สาว คำหล้าจับมือคำเอ้ยพาหนีแต่ดันไปขว้ามือชาวบ้านแถวนั้นที่ชุนละมุนไปแทน ปล่อยให้คำเอ้ยล้มลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง ฝ่ายคำหล้า ไปเปิ้ล คำหล้าหยุดวิ่งหันกลับมาหาพี่สาว ถึงกับต้องตกใจ เมื่อคนที่เธอจูงมือมาไม่ใช่พี่สาวแต่เป็น เจ้ากล้าเพื่อนในหมูบ้าน (คำหล้า) เห็น ไอกล้า พี่คำเฮ้ยละ? ื "บ่ฮู้" ฝ่ายเรืองเดชที่วิ่งมาเห็นคำเอ้ยเขารีบวิ่งไปพะนุงหญิงสาว ทั้งสองพากันวิ่งหนี (เรืองเดช) ไปเร็วคำเฮ้ย /เรืองเดชจับมือคำเอ้ยพาหนี ปั้งเสียงปืนดังขึ้นคำเอ้ยลืมลง (เรืองเดช) คำเอ่ย /เขาต่อส้ดูกับพวกโจรร้าย ฝั้งคำหล้า "ปล่อยเปิ้ล เปิ้ลจะไปช่วยคำเฮ้ย" (กล้า) "ไปก่อนเร็ว" เขาจับมือคำหล้าพาวิ่งหนีกลับมาที่บ้านของเธอ (คำหล้า) "แม่ พ่อ" (จันทร์) "คำหล้า" (มิ่ง) "คำหล้า ไอ้กล้า แล้วคุณเรืองเดชกับคำเอ้ยละ" (คำหล้า) "เปิ้ลสิไปตามหาพี่คำเอ้ย" (กล้า) "แต่มันอันตรายนะเจ้า " (จันทร์) "ตั่วๆ เปิ้ลเป็นห่วงลูก" (กล้า) "เปิ้ลเชื่อนะว่าคุณเรืองเดชต้องช่วยคำเอ้ยหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย" / จันทร์ร้องให้คำหล้าจึงกอดแม่ปลอบให้เธอใจเย็นลง ผู้ใหญ่โอบกอดเมียและลูกสาวเอาไว่

   ในป่าเรืองเดชอุ้มคำเอ้ยหนี้จ้ามาหลบในป่าเจาพาคำเอ้ยมานอนพิงกับต้นไม้ (เรืองเดช) "อดทนไว้นะคำเอ้ย น๊องบ่ไหวแล้วพี่เรือง" /เรืองเดชสภาพเขาที่แขนโดนมืดกรีดเลือดไหลเป็นทางเต็มแจนเช่นกัน เขาใช้ผ้าพันแขนของคำเอ้ยที่โดนยิงไว้ คำเอ้ยเริ่มหายใจช้าลงเรื่อยๆ "เปิ้ลบ่ไหวแล้วตั๋ว" "อดทนไว้นะคำเอ้ย " "ชาตินี้เฮาสองคนคงมีบุญร่วมกันเท่านี้" เธอหายใจโรยริน "ไม่เจ้าต้องอยู่กับพี่ก่อนคำเอ้ย พี่รักเจ้า เปิ้ลก็ฮักพี่ จะรักตลอดไป" คำเอ้ยไอออกมาสองครั้งจากนั้นร่างของเธอก็แน่นิ่งไป "คำเอ้ย คำเอ้ย" เรืองเดชร้องให้เสียใจอย่างกับคนเสียสติ เขากอดร่างคำเอ้ยไว้

...----------------...

ติดตามตอนต่อไป ต้องขออภัยหากมีคำใดผิดพลาดเพราะ เราผู้แต่งไม่ได้เป็นคนภาคเหนือ พูดภาษาเหนือไม่ได้แต่ก็พยามยามหาข้อมูล อาจจะผิดพลาดบ้าง ฝากกดไลด์์กดใจด้วยนะค่ะ👍♥️

...........รุ่งดช้า...........

  ที่บ้านของผู้ใหญ่บ้าน ชาวบ้านทุกคนพากันมารวมตัวที่หน้าบ้านของปู้ใหญ่

..........ทุกคประชุมกัน..........

   (ผู้ใหญ่มิ่ง) "เป็นใง ชาวบ้านที่รอดมีแค่นี้ใช่ไหม? แกหันไปถาม ไอกล้า "ใช่จ๊ะ แค่นี้แหละ จ๊ะ" (ชาวบ้านคนที่1 ช) "ชาวบ้านที่ตายเป็นยี่สิบกว่าคน แถมยังชโมยเงินวัดไปหมดเลย เราจะทำยังไงดีผู้ใหญ่" "มันฆ่าแม่ฉันด้วยจ๊ะ" "มันฆ่าลูกฉันด้วย" ชาวบ้านเริ่มโวยวาย (ผู้ใหญ่มิ่ง) " หมู่เฮาใจเย็นๆ เน้อ ตอนนี้ตำรวจกำลังตามจับพวกไอ้โจรชั่วพวกนั้นอยู่

....กลางคืนบ้านผู้ใหญ่มิ่ง...

เรืองเดชกราบป้าจันทร์ และผู้ใหญ่บ้านมิ่ง ร้องให้ด้วยความเสียใจ (เรืองเดช) "ผมขอโทษนะครับที่ช่วยคำเอ้ยไม่ได้ " จันทร์กับคำหล้าร้องให้ (จันทร์) "คำเฮ้ยลูกแม่ " จันทร์เป็นลมคำหล้าและมิ่งช่วยกันพะยุงเธอมานั่งที่เก้าอี้ "ผมขอโทษนะครับที่ช่วยคำเอ้ยไม่ได้ " มิ่งร้องให้ ไม่เป็นไรอย่าโทษตัวเองเลยคุณเรืองเดช คงเป็นเวรเป็นกรรมของนางคำเอ้ยมัน

........3 วันต่อมา.....หน้าบ้านผู้ใหญ่บ้าน.........

  (จันทร์) "นี่ คุณเรืองจะกลับ แล้วหรือ"" ครับ" (จันทร์) "คำหล้า" "มาแล้วจะแม่ นี่ตั๋ว" คำหล้ายื่นผ้าขาวที่หุ้มเถ้ากระดูกของคำเอ้ยไว้ยื่นให้เรืองเดช /รับ/ (มิ่ง) "นี่เถ้ากระดูกของคำเฮ้ย เปิ้ลแบ่งให้ส่วนหนึ่งเน้อ " เรืองเดชยกมือไหว้ขอบคุณ "ขอบคุณครับผมจะเก็บไว้อย่างดีนะรับ ผมไปแล้วนะครับ ถ้ามีโอกาสปมจะกลับมาเยี่ยมนะคะรับ" (จันทร์) "เดินทางกลับดีๆเน้อ" เรืองเดชเดินจากไป

........ที่บ้านของเรืองเดช.............

เขานำเถ้ากระดูกเก็บไว้ในตู้กระจก เขาเดินมานั่งที่เก้าอี้นำปิ่นปักปมมาดู เขาจ้องมองมัน อย่างเศร้าโศก

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

...-...

...****************...

........ปี 2568......

...ที่ห้างสรรพสินค้า....

  บนเวทีคอนเสิร์ต พัทชา ดาราดังอันดีบหนึ่งของประเทศไทย "พัทต้องขอบคุณแฟนขับทุกคนเลยนะค่ะที่มาในวันนี้" เสียงกรี้ดดังสงัน ทุกคนเปิดทางให้หนุ่มลูกชายของเจ้าของโรงแรม คุณ ภีม ก้าวเจริญ เดินถือดอกไม้ขึ้นมาบนเวที แฟนขับพากันกรี้ดกร๊าด ในความหล่อของเขา ภีมยื่นดอกไม้ให้พัทชา /รับ พัทชายิ้มอย่างเขินอาย (นักข่าว ญ ) "คุณภีมกับคุณพัท จะแต่งงานกันเมื่อไหร่ค่ะ"(ช) "พวกเราจะได้ยินข่าวดีเร็วๆนี้ใช่ไหมคะรับ" (ภีม) "คือตอนนี้เราสองคนโฟกัสเรื่องงานเป็นหลักอะครับ ส่วนเรื่องแต่งงานคง ยังไม่ก่อนอะคับ" (พัทชา) "แล้วเจอกันใหม่นะค่ะทุกคน" ถัมกับพัทชาโบกมือลาแฟนขับ ทั้งสองเดินจับมือ เดินลงมาจากเวที แสงแฟลชจากโทรศัพท์มือถือหลายเครื่อง ผู้จัดการที่เป็นทั้งเพื่อนสาวของพัทชา โรสี่ (โรสี่) "ขอทางหน่อยนะค่ะะ ทุกคน ขอทางหน่อยค่ะ" โรสี่ทำหน้าที่ผู้จัดการของเขา ภีมกับพัทชาเดินมาที่รถตามมาด้วยแฟนขับที่เดินตามมาส่ง ภีมเปิดประตูรถให้พัทชาเข้าไป จากนั้นเขาก็ขึ้นรถ (โรสี่) "บ๊าย บ่าย นะค่ะทุกคน" จากนั้นโรสี่ก็ขั้นรถจากนั้นภีมก็ขับรถออกไป

....บ้านโรสี่.......

...

...

.....จัดภาพมาที่เวลา 18.42น........

.....ที่ห้องอาหารบ้านโรสี่...

.........

พิทชา โรสี่ และเพื่อนสนิทของพิทชาอีกสองคน จั๊ดจ๋า และ นนท์ ทั่งสี่กำลังนั่งทานข้าวเย็นกันอยู่ (จั๊ดจ๋า) "ถึงวันนี้่ฉันไม่ได้ไปดูแกนะแต่ฉันก็ดูไลต์ไปด้วยทำงานไปด้วย" (พัทชา) "จา" (จี๊ดจ๋า) "วันนี้แกเริ๊ดมากก ปังโค็ด" "แน่นอน" (โรสี่) "อานนท์ของเจ๊ เป็นอะไรอะ? ทั้งสามมองนนท์ที่มี่สีหน้าเซ็งๆ (พัทชา) "ทำหน้าแบบนี้ อย่าบอกนะว่าเมียไม่ให้เข้าบ้านอีกอะะ" ทั้งสามพากันหัวเราะ (นนท์) "พี่โรงสี่" "จ๋า" "ช่วยผมง้อบิ่มหน่อนสิ" จั๊ดต๋า) "สมน้ำหน้า อย่าไปช่วยมันเจ้าชู้แบบนี้สมควรแล้ว😃" (นนท์) "ไอจ๋าอะ นะ เจ๊ " "ก็ได้ คืนนี้ก็นอนที่นี้ไปก่อนนะ" ขอบคุณครับเจ๊" เจ้าชู้ทำไอบิ่มเสียใจคั้งหลายครั้งเจ๊ยังจะช่วยมันอีกนะ" จั๊ดจ๋าบ่น "นะ สงสารมัน" นนท์กระพริบตาถี่ๆ "ดูๆ มัน" (นนท์) "เอิมแล้วภีมละ พัท" เออภีมไปไหนอะ" พัทชาตอบอย่างงง (โรสี่) "ไปไหนละ""ฉันจะไปดูภีมก่อน" พัทชาลุกเดินออกไปด้านนอก (จั๊ดจ๋า) "เออไปดูมันก่อนเถอะ" (นนท์) "ช่วงนี้ดูไอภีมเครียดๆ" (จั๊ดจ๋า) "มันคงเครียดๆ เรื่องงานอะ

ด่านนอก ภีมกำลังนั่งอยู่ที่ริมสระน้ำ พัทชาเดินเข้ามานั่งข้างๆ ภีมมองเธอ "ึภีม" "อือ" "มีอะไรหรึอเปล่าค่ะพัดเห็นคุณเครียดๆ มาสองสามวันแล้ว" "ก็เรื่องเดิมๆ นั่นและ คิดไม่ออกเลยอะ" "พัทเชื่อนะว่าภีมต้องแก้ปัญหานี้ได้" เขายิ้ม

"ภีมเก๋งจะตายไป" เธอยิ้มให้กำลังใจชายหนุ่ม "เมื่อไหร่เราสองคนจะแต่งงานกันละค่ะ เราคบกันมา5ปีแล้วนะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ ภีมจับมือพัทชาไว้ "ภีมสัญญานะถ้าเคลียร์ปัญหาของโรงแรมได้แล้ว แล้วผมได้ขื้นเป็นผู้บริหารโรงแรม เราจะแต่งงานกัน" เขายิ้ม "พัทรอได้ป๊ะเนี่ย? "รอได้สิค่ะ"

......................

...****************...

ืื ฝากกด👍 กด♥️ ให้ด้วยนะค่ะ

...ต่อจากตอนที่แล้ว....

........เวลา 19/.025น.......

...........ที่บ้านตระกูลก้าวเจริญ...........

ที่โต๊ะอาหาร คุณ ภกิจ พ่อของภีมและติณ นวลทิพท์ ภรรยาคนใหม่ของภกิจแม่ของติณ ติณน้องชายต่างแม่ของเขา และภีม ทุกคนกำลังรับประทานอาหารกันอยู่

(ภกิจ) "เป็นใงแกมีวิธีที่จะแก้ใขปัญหานี้แล้วยัง" (ภีม) "ยังคับ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาตามเคย "งั้นฉันจะให้ติณไปช่วย" ภีมที่กินข้าวอย่ชะงัก "ไม่คับผมแก้ปัญหานี้เองได้ ไม่ต้องให้มันมาช่วยเหลาะ" ภีมหันไปมองติณด้วยสายตาโกรธจัด "บอกว่าแก้ได้ ปัญหานี้มันคลาคะซังมานานาแล้วนะ ไม่เห็นแก้ได้สักที ไม่ได้เรื่อง แบบนี้ยังใงก็ต้องให้ติณเค้ามาช่วย" ถีมไม่พอใจ " "ผมบอกว่าผมแก้ได้" "ใช่ครับคุณพ่อ ผมเชื่อว่าภีมทำได้ ไม่ต้องให้ใครช่วยเหลาะ" ติณปฏิเสธ เพราะไม่อยากมีเรื่องกับภีมไปมากกว่านี้ ภกิจถอนหายใจ ภัมหันไปมองเขาแบบไม่พองโต แล้วเดินออกไปจากโต๊ะอาหารทันที (นวลทิพย์) "ภีมอิ่มแล้วหลอ.....? (ภกิจ) "ปล่อยมือไปเถอะคุณทิพย์ แต่ยังไงติณก็ต้องเข้าไปทำงานที่โรงแรมอยู่ดี"" แต่คุณพ่อครับ ผมไม่อยากมีปัญหากับภีม" "นั่นสิค่ะคุณภีมเค้าไม่ยอมเหลาะ" "โรงแรมผมผม ผมจะให้ใครเข้ามาทำงานก็ได้ ให้ไอภีมจัดการเอง มีหวังโรงแรมได้เจ๊งแน่ นวลทิพย์มีสีหน้าที่หนักใจ โดยเฉพาะติณ

.....................

ในห้องนอนงของภีม ภีมกำลังอยู่นั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะหนังสือขแงเขาอยู่ ภีมเปิดเอกสารออกมาอ่าน ประตูเปิดออก นวลทิพย์......

เดินถือน้ำสมุนไพรเข้ามา /ประตูปิด/ ภีมหันมามองเธออย่างเย็นชา นวลทิพย์เดินมาหาเขา ยื่นน้ำสมุนไพรให้ ภีมมองน้ำในแก้วแบบเฉยๆ "เข้าห้องคนอื่นไม่ค็๊อกประตู ที่บ้านไม่สอนเรื่องมารยาทหลอ" "แม่ขอโทษ" "คุณไม่ใช่แม่ผม" "อะๆ ภีมไม่ยอมรับน้าก็ไม่เป็นไรเหราะนะ อะนี่น้ำสมุนไพรกินแล้วจะช่วยสมองแล่นคิดงานเร็ว" นวลทิพย์ยิ้ม "ไม่ต้องสมองผมดีพอไม่ต้องเพิ่งสมุนไพรของคุณเหลาะ" นวลทิพย์ถอนกายใจ เธอตั้งน้ำสมุนไพรไง้ที่โต๊ะแล้วก็เดินออกไป ภีมเดินไปล็๊อกประตู แล้วเดินมาที่เตียงเตรีมจะเข้านอน เขาเหลือกไปเหลือก็ไปดูน้ำสมุนไพร ภีมปิดไฟแช้วนอนไม่สนใจน้ำสมุนไพรของนวลทิพย์

ภีมตื่นขึ้นมาที่ศาลาริมน้ำที่แห่งหนึ่ง เขาหันไปข้างๆ เขาเห็นพีทชาในชุดท้องถิ่นของคนภาคเหนือ " "พัท ที่นี่ที่ไหน" "พี่จำที่นี่ไม่ได้หลอ" หญิงสาวพูดเป็นภาษาเหนือ " นี่พัทไปฝึกพูดเหน็บตั้งแต่เมื่อไหร่" วิญญานคำเอ้ยยิ้ม เธอเดินขึ้นบ้านไปเงียบๆ "พัทไปไหน พัท" เขาเดินตามขั้นไป แต่จู่ๆ ก็มีแสงสีขาวสาดจ้าส่องเข้ามาทางเขา จนภีมต้องรีบหลบสายตา

...****************...

ภีมสะดุ้งตื่นขึ้น "ฝันหลอว๊ะเนี้ย" เขาเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาที่โต๊ะข้างเตียงมาดู ภีมตกใจเพราะในตอนนี้เป็นเวลา 08.42น. แล้ว เขารีบวิ่งไปอาบน้ำทันที

......โรงแรมpPpp ด่าเจริญ.......

....ในห้องประชุม...

เหล่าคณะกรรมการและผู้บริหาร กำลังประชุมกันอยู่

(ติณ) "ผมสัญญานะครับว่าจะทำงานให้ออกมาดีที่สุด" ติณพูดเสร็จก็นั่งลงเหมือนเดิม ผู้ถือหุ้นคนหนึ่ง (ช) ยกมือ (ภกิจ) "เชิญคับ) "คุณติณไม่มีประสบการณ์ ทางด้านบริหาร แล้วจะทำได้หลอครับ์ "ถึงผมไม่มีประสบการณ์ แต่ผมศึกษาข้อมูลมาบ้างแล้ว เอาเป็นว่าให้ผลงานเป็นตัวตัดสินผมแล้วกันนะครับ" (ภกิจ) "คุณวินัยมีข้อสงสัยอะไรครับ" "คุณภีมจะไม่เข้าประชุมหลอครับ? "นั่นนะสิค่ะ ทำไมวันนี้คุณภีมไม่มาประชุมละค่ะ? (ภกิจ) "ช่างเถอะทุกคน คุณภีมคงมาประชุมไม่ทันแล้ว" "ทำไมละครับ? (ภกิจ) " ..เค้าไม่ค่อยสบายนะครับคงจะมาสาย. เลิกประชุมได้" ทุกคนพากันลุกเดินอออกไปจากห้องเกลลือเพียงภกิจกับติณสองคน ภกิจในตอนนี้มีสีหน้าไร้อารมณ์สุดๆ "คุณพ่อครับเป็นอะไรหรึอเปล่า? "ไอภีมมันไปไหนของมันทำไมไม่เข้าประชุม ติณ" "ค้บ" "วันนี้เป็นวันแรกของลูก โชคดีนะ" ติณพยักหน้า " ภกิจเดินออกมาจากห้องตามมาด้วยติณเดินตามออกมา ทั่งสองเจอกับภีมที่เดินมาพอดี (ภกิจ) "ไอภีม แกไปไหนมา ทำไมมาเข้าประชุมไม่ทัน" (ติณ) "ใจเย็นๆนะครับคุณพ่อ" "แล้วคุณสมศรีเลขาแกไปไหน? "ผมตื่นสาย ส่วนคุณสมศรีเธอลา1วันน้องสาวเธอไม่สบาย" เขาตอบ สีหน้าของเขายังคงเย็นชา "ตื่นสายหลอว๊ะ กี่รอบแล้วห๊ะไอถีม" ภีมยังเฉยๆไม่แสดงฮาการใดๆ ภกิจโกรธจัด เขารีบเดินออกไปทางอื่น "เหอะ ยินดีต้อนรับนะ" ติณยิ้ม "คับ ยังไง คงต้องขอคำแนะนำจากคุณหน่อยนะครับ" ภีมยิ้มให้ติณอย่างเสแสร้งแล้วเขาก็เดินออกไปทางอื่น

.......ตอนเที้ยง......

......ในรถของภีม......

(ภีม() "ครับ" คุณสมศรี" (สมศรี📞 "คือป้าจะขอลาพรุ่งนี้อีกวันอะค่ะ" "ได้ครับ เดี่ยวพรุ่งนี้ " ได้ครับ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้แวะไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลนะครับ" /วางสาย/ เสียงโทรศัพท์โทรเข้ามาอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นพัทชาที่โทรมา /รับสาย/ (พัทชา📞 "ภีมมาแล้วยังค่ะ" "กำลังไป ใกล้ถึงแล้วเนี้ย" " 📞ค่ะ" ภีมยิ้ม พัทชาเป็นคนเดียวที่ทำให้เขามีความสุขตั้งแต่ที่เขาคบกับเธอ