บทที่ 1 — คนแปลกหน้าที่ชื่อว่า ‘คู่หมั้น’

เสียงกริ่งประตูบานใหญ่ดังขึ้นในเช้าวันที่ฟ้าหม่น ด้านในคฤหาสน์ตระกูล ‘อินทรเกษม’ ทุกอย่างเงียบสงัดราวกับรู้ว่าจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

อชิระก้าวลงบันไดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ภายในใจกลับรู้สึกราวกับถูกบีบรัด เขารู้ว่าใครกำลังยืนอยู่หน้าประตูนั้น — คนที่เขาไม่รู้จัก ไม่เคยพูดคุย แต่กลับถูกกำหนดให้เป็น “คู่หมั้น” ของเขา

“ธีร์ ศิวธนกร” ลูกชายคนโตจากตระกูลพันธมิตรธุรกิจที่พ่อของเขาเชื่อมั่นมานาน

“เขามาแล้ว ไปต้อนรับด้วยตัวเองซะ” พ่อพูดโดยไม่แม้แต่จะหันมามองหน้า

อชิระกลอกตาเบา ๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรับคนแปลกหน้าคนนั้นด้วยหัวใจที่ไม่ยินดีนัก

ประตูเปิดออก เผยให้เห็นชายหนุ่มในสูทเรียบหรู ใบหน้าคมคาย ภาพลักษณ์สุขุมนิ่ง เขาไม่ได้ยิ้ม เพียงมองตรงเข้ามาในดวงตาอชิระราวกับจะมองลึกไปถึงข้างใน

“ธีร์” แนะนำตัวสั้น ๆ พลางยื่นมือมาให้

อชิระมองมือนั้นนานเกินควร ก่อนจะยื่นมือไปจับอย่างเสียไม่ได้ “อชิระ”

สัมผัสนั้นเย็นเยียบ แต่กลับสั่นสะเทือนลึกเข้าไปในอก

เขาไม่อยากยอมรับ...แต่ดวงตาของผู้ชายคนนี้ มันเศร้าเกินกว่าจะเป็นแค่การหมั้นหมายธรรมดา

“ยินดีที่ได้พบ” ธีร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่จริงใจ

อชิระไม่ได้ตอบ เขาเพียงแค่หันกลับแล้วพูดเบา ๆ

“ถ้ามันจะต้องเจ็บ ก็อย่ามาเริ่มเลยจะดีกว่า…”

แต่เสียงนั้นเบาเกินกว่าที่ธีร์จะได้ยิน

หรือบางที...เขาอาจจะได้ยิน แต่เลือกจะไม่ตอบกลับอะไรเลย

----ได้เลย! ฉันจะขยาย บทที่ 1 ให้ลึกขึ้น เติมความรู้สึกตัวละคร และใส่รายละเอียดที่ทำให้ผู้อ่านรู้สึกอินมากขึ้น พร้อมแล้ว ไปต่อกัน:

บทที่ 1 — คนแปลกหน้าที่ชื่อว่า ‘คู่หมั้น’ (ต่อ)

หลังจากที่อชิระเดินนำเข้ามาในบ้านโดยไม่พูดอะไร ธีร์ก็เดินตามอย่างเงียบ ๆ สายตาของเขากวาดมองไปรอบ ๆ คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา แต่ไร้ความอบอุ่น

มันช่างเหมือนกันกับรอยยิ้มของคนที่เดินอยู่ข้างหน้า — สวยงาม แต่ไม่เคยเชิญชวนให้เข้าใกล้

“เชิญนั่ง” อชิระเอ่ยเสียงเรียบ ขณะชี้ไปยังโซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขก

“ขอบคุณ” ธีร์ตอบสั้น ๆ ก่อนจะนั่งลงอย่างสุภาพ

ความเงียบปกคลุมระหว่างพวกเขาไปครู่หนึ่ง ก่อนที่บิดาของอชิระจะเดินเข้ามาพร้อมเอกสารในมือและรอยยิ้มที่ดู ‘สมหวัง’ เกินจริง

“งั้นตกลงตามที่คุยกันนะ ทั้งสองคนจะประกาศหมั้นในงานเลี้ยงสัปดาห์หน้า ส่วนเรื่องจัดการข่าวกับนักข่าว ฉันจะจัดการเอง”

“ผมยังไม่ได้ตกลง” อชิระพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่ง แต่แฝงความไม่พอใจ

“แกไม่มีทางเลือก อชิระ” ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง

ธีร์ไม่ได้พูดอะไร เขานั่งนิ่งราวกับเข้าใจดีว่าบทบาทของตัวเองคืออะไรในสถานการณ์นี้ — คนที่เข้ามาอย่างไม่มีที่มา ไม่มีหัวใจ...แค่ทำหน้าที่ตามข้อตกลง

หลังจากบทสนทนาจบลง บิดาของอชิระก็ออกจากห้อง ทิ้งไว้เพียงความเงียบระหว่างชายหนุ่มสองคนที่ไม่รู้แม้กระทั่งจะพูดอะไรกันดี

อชิระถอนหายใจ ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเบา ๆ แล้วจ้องมองธีร์

“นายไม่ได้อยากหมั้นกับฉันใช่ไหม?”

ธีร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยบางอย่างที่อ่านไม่ออก

“มันไม่เกี่ยวกับว่าอยากหรือไม่อยาก...มันคือสิ่งที่ต้องทำ”

อชิระหัวเราะเยาะในลำคอ

“คำตอบของคนไม่มีหัวใจ…”

ธีร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดช้า ๆ ด้วยเสียงที่ฟังดูเศร้ากว่าที่ควรจะเป็น

“บางครั้งการมีหัวใจ...ก็ไม่ได้แปลว่าจะเลือกตามมันได้”

คำพูดนั้น ทำให้อชิระนิ่งไปเล็กน้อย เขาหันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นแววตาที่สั่นไหวของตัวเอง

‘คนคนนี้...มีเรื่องในใจมากกว่าที่ฉันคิด’

แต่ไม่ว่าเรื่องในใจของเขาจะคืออะไร...มันก็ไม่ควรเป็นเหตุผลที่ผูกมัดเราไว้ด้วยคำว่า “คู่หมั้น”

เพราะคำ ๆ นี้...มันไม่เคยมีความรักอยู่ในนั้นเลย

----

ึ

---

บทที่ 2 — หัวใจที่ไม่ยอมรับ

อชิระนั่งอยู่ริมระเบียงชั้นสอง มือถือแก้วชาพลางเหม่อมองสวนหลังบ้านที่ถูกแสงแดดอ่อน ๆ ยามบ่ายส่องกระทบ เขาไม่ใช่คนชอบดื่มชา แต่เพราะแม่เคยชงชาให้เสมอในวันเหนื่อยล้า วันนี้เลยหยิบมันขึ้นมา...แม้รสชาติจะจืดสนิท

เสียงฝีเท้าดังเบา ๆ จากบันไดไม้ด้านหลัง ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

เป็นธีร์...อีกแล้ว

ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนทุกที เขานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโดยไม่เอ่ยคำทักทายใด ๆ ราวกับความเงียบคือภาษาที่ทั้งสองเข้าใจกันดีที่สุด

"จะตามฉันทุกที่เลยหรือไง" อชิระพูดขึงขัง แต่สายตาไม่ได้เฉียบขาดอย่างเคย

"ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวน แค่...ตรงนี้ลมดี" ธีร์ตอบเรียบ ๆ พลางมองท้องฟ้า

อชิระเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนี

แต่นาทีต่อมา เขาก็กลับเป็นฝ่ายแอบมองคนตรงหน้าก่อน

ธีร์ไม่หล่อจัดจ้านแบบผู้ชายในนิตยสาร แต่มีเสน่ห์แบบที่อชิระไม่ชอบเลย — เสน่ห์ของความสงบ เสน่ห์ของความอดทน เสน่ห์ที่ทำให้เขารู้สึกเหมือน...กำลังจะตกหลุมรัก

เขาสะบัดความคิดนั้นทิ้งแทบจะทันที

ไม่ใช่แน่ ๆ… ฉันไม่ได้ชอบเขา

"นาย...เคยรักใครมาก ๆ ไหม?" อชิระถามโดยไม่รู้ว่าทำไมถึงถามออกไปแบบนั้น

ธีร์เงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาหม่นลง

"เคย"

แค่คำเดียว แต่อชิระกลับรู้สึกเจ็บหน่วงในอก

เขาไม่ได้ถามต่อ แต่ก็ไม่ลุกหนี

และธีร์เอง ก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเช่นกัน

เวลาผ่านไปหลายนาที ท่ามกลางความเงียบที่แปลกประหลาด — ไม่อึดอัด แต่ก็ไม่สบายใจ

อชิระก้มหน้าลง มองปลายนิ้วตัวเองบนขอบแก้วชา ก่อนจะพูดเบา ๆ ราวกระซิบ

"บางที… ฉันอาจจะไม่ได้เกลียดนายขนาดนั้น"

ธีร์หันมามองเขาเล็กน้อย แววตานิ่งแต่ลึก

อชิระเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายเพียงชั่ววินาที ก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

"อย่าคิดมาก แค่พูดเฉย ๆ"

ธีร์ยิ้มบาง ๆ เป็นรอยยิ้มที่อชิระไม่ทันได้เห็น

เพราะถ้าเขาเห็น...เขาคงรู้ ว่าความรู้สึกของตัวเองมันกำลังเบี่ยงเบนจากเดิมไปทีละน้อย

และมันน่ากลัวมากพอ ๆ กับการที่เขารู้ว่า...

หัวใจของธีร์...ไม่ได้อยู่กับเขาเลย

----------

---

บทที่ 3 — ระยะห่างที่ใกล้เกินไป

ฝนตกในตอนเย็น รุนแรงจนสายฟ้าผ่าลงมาใกล้บ้านจนไฟดับไปทั่วคฤหาสน์ เสียงเครื่องปั่นไฟดังขึ้นแผ่ว ๆ แต่บางส่วนของบ้านก็ยังคงมืดสนิท

อชิระอยู่ในห้องนั่งเล่นตอนที่ทุกอย่างดับลง เขาสบถเบา ๆ ขณะพยายามหาทางหยิบโทรศัพท์มากดไฟฉาย แต่พอเงยหน้าขึ้นอีกที ธีร์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเทียนไขในมือ

"ไฟน่าจะกลับภายในครึ่งชั่วโมง" ธีร์พูด

อชิระไม่ตอบ เขาแค่พยักหน้ารับแล้วเบือนสายตาไปทางหน้าต่าง ฝนยังตกหนักเหมือนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ธีร์วางเทียนบนโต๊ะ ก้มลงจุดไฟ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอชิระโดยไม่ตั้งใจ

ในแสงเทียนสลัว ๆ ดวงตาคู่นั้นของธีร์ดูอ่อนลงอย่างประหลาด — ไม่ใช่เพราะแสงไฟ แต่เพราะคนตรงหน้าดูเหมือน...เปิดใจนิดเดียว แค่พอให้อชิระได้เห็นด้านที่อ่อนโยนซ่อนไว้ข้างใน

หัวใจของอชิระเต้นแผ่ว ๆ แบบไม่เป็นจังหวะ

"นายไม่กลัวเหรอ?" เขาถาม เพื่อเบี่ยงความสนใจจากหัวใจตัวเอง

"กลัวอะไร?" ธีร์ถามกลับ

"ความมืด...หรือการต้องอยู่กับคนแปลกหน้า"

ธีร์ยิ้มเล็กน้อย ยิ้มแบบที่อชิระไม่เคยเห็นมาก่อน

"ฉันเคยชินกับความมืด...แต่คนแปลกหน้า? ฉันไม่ได้รู้สึกว่าเราแปลกหน้ากันขนาดนั้นหรอก"

อชิระชะงัก

คำพูดนั้นมันง่าย แต่ทำให้ใจเขาเหมือนถูกดึงลงไปอีกขั้น — ใกล้เกินไป...อันตรายเกินไป

เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นพร้อมกับกระจกที่สั่นนิด ๆ โดยไม่ทันตั้งตัว อชิระสะดุ้ง ก่อนจะเผลอขยับตัวถอยไป...แต่ข้อเท้าดันสะดุดเข้ากับขาโต๊ะ เท้าเขาแพลงจนเซล้มลง — โชคดีที่ธีร์รับตัวไว้ทัน

แขนของธีร์โอบรอบเอวเขาไว้แน่น

ใกล้… ใกล้เกินไป

กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเสื้อของธีร์ทำให้เขาเผลอสูดหายใจลึก มือของอีกฝ่ายร้อน...และมั่นคง

"เป็นอะไรหรือเปล่า?" ธีร์ถามเสียงต่ำ

"ไม่..." อชิระรีบผละออกทันที แต่กลับเซอีกครั้งจนต้องยึดไหล่อีกฝ่ายไว้แน่น

ธีร์ไม่พูดอะไรอีก เขาแค่อุ้มอชิระขึ้นโดยไม่ขออนุญาต

"เฮ้! วางฉันลงเดี๋ยวนี้!" อชิระตะโกนแต่หน้าแดงจัด

"เดินไม่ไหวก็อย่าดื้อ"

ธีร์ยังคงนิ่ง และพาเขาเดินช้า ๆ ไปยังห้องของอชิระ ทิ้งความเงียบที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายของหัวใจไว้ตลอดทาง

เมื่อถึงเตียง อชิระรีบผลักตัวเองออกทันทีแล้วนั่งนิ่ง ๆ ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย

"ขอบใจ..." เขาพูดเสียงเบาอย่างฝืนใจ

ธีร์ยิ้มบาง ๆ อีกครั้ง

"พักผ่อนเถอะ ฝนจะหยุดไม่นานหรอก"

จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้อชิระนั่งนิ่งอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้...หัวใจเขาไม่ได้เงียบตาม

มันดัง รุนแรง และบอกอะไรบางอย่างที่เขาไม่อยากยอมรับ

“ฉันกำลังชอบนาย…จริง ๆ ใช่ไหม?”

---