...เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นบนพื้นไม้ของห้องเรียนมหาวิทยาลัย อาคารคณะศิลปกรรมศาสตร์ที่มักจะเงียบสงบในช่วงเช้าตรู่ วันนี้มีใครบางคนมาเร็วกว่าปกติ...
...อาคิยะยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน เขาแตะลูกบิดเบา ๆ ก่อนผลักเข้าไปข้างใน แสงแดดยามเช้าส่องผ่านกระจกบานใหญ่จนทำให้ฝุ่นในอากาศลอยระยิบระยับอย่างสวยงาม เด็กหนุ่มเจ้าของผมสีดำสนิททรงหน้าม้ายาวปิดหู ใส่เสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงยีนส์ธรรมดา พาดกระเป๋าผ้าสีซีดไว้ข้างลำตัว เขาเงยหน้ามองบรรยากาศห้องด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ...
...“วันนี้ไม่มีใครมาเช้าเลยแฮะ...”...
...เสียงของเขาเบาราวกระซิบ อาคิยะเดินไปนั่งที่ริมหน้าต่าง ล้วงสมุดสเก็ตช์ออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดหน้าเปล่าขึ้น ก่อนจะเริ่มลงมือวาดรูปที่เห็นจากข้างนอก...
...แสงอาทิตย์ ท้องฟ้า ต้นไม้ และ...คนคนหนึ่ง...
...เขาหยุดมือวาดกะทันหันเมื่อเห็นเงาของใครบางคนเดินผ่านหน้าต่าง ร่างสูงโปร่งเดินผ่านไปอย่างเงียบเชียบ ผมสีน้ำตาลเข้มยุ่งเล็กน้อย ใบหน้าคมคายและแววตาเรียบนิ่งดูเหมือนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง อาคิยะรู้สึกเหมือนลมหายใจขาดช่วงไปเสี้ยววินาที...
..."เขาเป็นใครน่ะ...ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"...
...ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น...
...“อาคิยะ! นายมาเช้าขนาดนี้เลยเรอะ?”...
...เสียงทุ้มของริองดังขึ้นก่อนตัว เขาเดินเข้ามาพร้อมโทยะที่ยิ้มขำ ๆ ตามหลัง...
...“ก็แค่อยากมานั่งวาดรูปเฉย ๆ น่ะ” อาคิยะตอบเสียงเบา พลางหุบสมุดสเก็ตช์ลงอย่างรวดเร็ว “ว่าแต่...พวกนายรู้จักผู้ชายที่เพิ่งเดินผ่านหน้าต่างเมื่อกี้ไหม?”...
...“หือ?” โทยะขมวดคิ้ว “ใครเหรอ?”...
...“สูง ๆ ผมสีน้ำตาลเข้ม หน้าดุ ๆ หน่อย...ใส่เสื้อคลุมดำ”...
...ริองนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดออกมา “หรือจะเป็นโอซามุ?”...
...“โอซามุ?” อาคิยะทวนชื่อเบา ๆ...
...“อื้ม รุ่นพี่คณะวิศวะปี 3 น่ะ ได้ข่าวว่าเพิ่งย้ายมาจากโตเกียว”...
...“แล้วทำไมมาเดินแถวคณะเราล่ะ?” โทยะถามต่อ...
...“ไม่รู้สิ บางคนก็บอกว่าเขาสนใจวิชาเลือกของที่นี่...แต่เอาจริง ๆ ฉันว่าเขาน่าจะหลง”...
...“เขาดู...น่ากลัวหน่อย ๆ อะ” อาคิยะพูดออกมาตรง ๆ...
...“แต่หล่อมากใช่ไหมล่ะ?” โทยะแซวพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์...
...อาคิยะสะดุ้งเล็กน้อย แก้มขึ้นสีจาง ๆ “ฉันไม่ได้พูดซักหน่อย...”...
...“อ๊า! เขินแล้วใช่มั้ย~?” โทยะโวยวายทันที...
...“ไม่ใช่เว้ย!” อาคิยะรีบเถียง แต่อารมณ์นั้นกลับทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา...
...ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังหยอกล้อกัน เสียงเปิดประตูอีกครั้งก็ดังขึ้น และร่างของโอซามุก็ปรากฏอยู่ตรงนั้น...
...บรรยากาศในห้องเงียบลงทันที เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง...
...โอซามุเหลือบตามามอง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่หนักแน่น...
...“ขอโทษครับ...ที่นี่คือห้องเรียนวิชาเลือก ‘สุนทรียศาสตร์กับการออกแบบ’ ใช่ไหมครับ?”...
...“ใช่ครับ! เชิญเลย ๆ” โทยะรีบตอบแทนด้วยน้ำเสียงสดใสเกินเหตุ...
...โอซามุพยักหน้าเบา ๆ ก่อนเดินเข้ามาในห้องและเลือกนั่งที่ว่างห่างจากพวกอาคิยะไม่กี่แถว...
...อาคิยะมองเขาอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ หัวใจเต้นผิดจังหวะในแบบที่ไม่เข้าใจ...
...และในจังหวะหนึ่ง...โอซามุก็หันมาสบตาเขา...
...ไม่มีคำพูด ไม่มีรอยยิ้ม แต่ในวินาทีนั้น อาคิยะรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว...
...เขารีบเบือนหน้าหนี ใจเต้นโครมครามจนต้องกัดริมฝีปากเบา ๆ...
...'...ทำไมแค่สบตา ถึงรู้สึกเหมือนจะล้มลงไปแบบนี้นะ'...
... ...
...หลังจากวันนั้น...อาคิยะก็ยังคงจำดวงตาคู่นั้นของโอซามุได้ดี...
...แม้ไม่มีคำพูด ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ แต่แววตานิ่งสงบนั่นกลับฝังอยู่ในความคิดเขาทุกครั้งที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง...
...เหมือนกับว่า…ความเงียบในวันนั้น ไม่ได้เงียบเลยจริง ๆ...
...จนกระทั่งวันหนึ่ง...
...อาคิยะเลิกเรียนตอนเย็น หลังจากเข้าชมรมวาดรูปเสร็จ เขาจำได้ว่าเขียนชื่อตัวเองผิดในเอกสารกิจกรรม ต้องกลับมาส่งใหม่ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะปิดตึก...
...“อาคิยะ นายแน่ใจนะว่าจะกลับไปคนเดียว?” โทยะถามด้วยน้ำเสียงกังวล...
...“อื้ม แค่เอาใบสมัครไปส่งแป๊บเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก”...
...“งั้นรีบไปรีบกลับนะ มืดแล้วด้วย” ริองเสริมก่อนทั้งสองจะเดินแยกทางกันกลับบ้าน...
...อาคิยะรีบจ้ำเดินไปยังอาคารกิจกรรม ซึ่งตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับคณะศิลปกรรมฯ แสงไฟสีส้มจากเสาไฟประดับทางเดินเรียงรายส่องทางให้เขาเดินอย่างปลอดภัย…แต่ในใจกลับเริ่มลังเลเมื่อลมเย็นยามเย็นพัดมาแรงขึ้นเรื่อย ๆ...
...“แค่ส่งใบ...ไม่ต้องกลัวหรอกน่า…” เขาพึมพำกับตัวเอง...
...จนกระทั่ง—เสียง ฟึ่บ! ดังมาจากทางด้านหลัง!...
...เขาหยุดชะงัก หมุนตัวกลับไปมอง ทว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น มีเพียงเงาของต้นไม้ที่ไหวโยกตามแรงลม...
...“บ้าจริง...ตกใจไปเองหรือเปล่า”...
...เขาถอนหายใจ แต่แล้วเสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดังใกล้ขึ้น...เร็วขึ้น......
...และทันใดนั้นเอง—เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นจากด้านหลัง...
..."อยู่นี่เอง"...
...อาคิยะสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหันไปมอง...
...“อ๊ะ…!”...
...คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครอื่น—โอซามุ...
...ร่างสูงโปร่งในเสื้อโค้ทยาวกับใบหน้าที่แทบไม่แสดงอารมณ์ ยืนจ้องเขาเงียบ ๆ จนเขาแทบหายใจไม่ออก...
...“ข-ขอโทษครับ...ผมตกใจนิดหน่อย…”...
...โอซามุมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ย...
...“นายทำสมุดตก”...
...เขายื่นสมุดเล่มหนึ่งมาข้างหน้า—สมุดสเก็ตช์ที่อาคิยะวาดภาพประจำ และวันนี้เขาดันลืมปิดกระเป๋าดี ๆ ทำให้หล่นโดยไม่รู้ตัว...
...“อ๊ะ...นั่นมัน...ของผมเองครับ! ขอบคุณมากเลย!”...
...มือของอาคิยะเอื้อมไปรับสมุด แต่ในจังหวะที่มือของเขาแตะโดนปลายนิ้วของโอซามุ เขารู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นร้อนประหลาดที่แล่นผ่านผิว...
...เขารีบชักมือกลับทันที หน้าแดงเรื่อโดยอัตโนมัติ...
...“ขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจแตะโดน...”...
...โอซามุมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ...
...“ไม่เป็นไร”...
...“คือ...เอ่อ...ขอบคุณอีกครั้งนะครับสำหรับสมุด...” อาคิยะพยายามจะหนีบรรยากาศอึดอัด แต่โอซามุกลับเอ่ยขึ้นอีก...
...“นายวาดรูปเก่ง”...
...“หะ?”...
...“ภาพในสมุด...นายวาดเองใช่ไหม?”...
...อาคิยะพยักหน้าเล็กน้อย “ครับ…”...
...“มัน...สวยดี” น้ำเสียงของเขายังคงเรียบแต่แฝงความจริงใจในประโยค...
...อาคิยะไม่คิดว่าจะได้ยินคำชมนั้นจากโอซามุในค่ำคืนแบบนี้ เขากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนพูดเสียงเบา...
...“ขอบคุณครับ...”...
...โอซามุขยับยืนตรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย...
...“นายจะไปไหน?”...
...“ผม...จะเอาใบสมัครกิจกรรมไปส่งครับ ก่อนเจ้าหน้าที่จะปิด”...
...“ดึกแล้ว...เดี๋ยวไปด้วย”...
...“หะ!? ม-ไม่เป็นไรครับ ผมไปคนเดียวได้—”...
...“อย่าเถียง”...
...“...ครับ”...
...เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงยอมง่าย ๆ แต่เสียงของโอซามุมันมีแรงกดดันประหลาดที่ไม่ใช่การบังคับ แค่...ชวนให้รู้สึกปลอดภัยยังไงไม่รู้...
...ทั้งสองเดินเคียงกันไปเงียบ ๆ ท่ามกลางเสียงใบไม้กระทบกันเบา ๆ ในอากาศยามค่ำคืน...
...“ชื่ออะไร?” โอซามุถามขึ้น...
...“อาคิยะ...ครับ แล้วคุณล่ะ?”...
...“โอซามุ”...
...“ผมรู้จักครับ...เพื่อนผมเคยพูดถึงคุณ”...
...“หือ?”...
...“เขาว่าคุณ...ดูเงียบ ๆ แต่จริง ๆ อาจจะใจดี”...
...โอซามุนิ่งไป ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา...
...“งั้นเหรอ...”...
...อาคิยะกลั้นใจถามออกไปด้วยความกล้า...
...“แล้ว...คุณคิดว่าผมดูเป็นคนยังไง?”...
...โอซามุหันมาสบตาเขา...
...“เหมือนคนที่มีอะไรอยู่ในใจ...แต่ไม่เคยพูดออกมา”...
...ประโยคนั้นทำให้อาคิยะนิ่งงันไป...
...เพียงคำพูดเดียวของเขา กลับรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายอ่านใจเขาออกหมด...
...ก่อนที่อาคิยะจะตอบอะไร เจ้าหน้าที่ก็เดินออกมาจากห้องพอดี ทำให้เขารีบโค้งให้และส่งเอกสารอย่างรวดเร็ว...
...เมื่อเสร็จแล้ว เขาหันกลับมาหาโอซามุที่ยังยืนรออยู่ไม่ไกล...
...“เสร็จแล้วครับ… ขอบคุณที่รอนะ”...
...“ไปส่งไหม?”...
...“หะ?”...
...“บ้านนายอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง”...
...“ม-ไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ ผมกลับเองได้นะ”...
...“...ก็ไม่ได้ถามว่าให้กลับเองไหม”...
...“...”...
...อาคิยะกลืนน้ำลาย แล้วพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ...
...บางที...ความบังเอิญครั้งนี้ อาจจะไม่ใช่แค่ความบังเอิญ...
...แต่เป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่ง...ที่เขาไม่กล้าคาดหวังมาก่อน...
...---...
...หลังจากวันนั้น อาคิยะก็เริ่มเจอโอซามุบ่อยขึ้น...
...ไม่ใช่บังเอิญ ไม่ใช่โดยตั้งใจ…แต่เหมือนโลกทั้งใบมันแคบลงอย่างช้า ๆ...
...โอซามุชอบมาอ่านหนังสือที่คาเฟ่หน้าคณะศิลปกรรมฯ พื้นที่เล็ก ๆ ที่มีเสียงเพลงแจ๊สบรรเลงคลอเบา ๆ และกลิ่นหอมของกาแฟสด...
...และบังเอิญ—ที่อาคิยะก็มักมาวาดรูปตรงมุมหน้าต่างของร้านนี้เหมือนกัน...
...วันนี้ก็เช่นกัน…...
...อาคิยะมาถึงก่อน เขาสั่งโกโก้เย็นหวานน้อยเหมือนทุกที แล้วหยิบสมุดสเก็ตช์ขึ้นมาจรดดินสอเป็นเส้น ๆ สะเปะสะปะ...
...แต่แล้ว เสียงเก้าอี้ถูกเลื่อนจากฝั่งตรงข้ามก็ดังขึ้น...
...เงาสูง ๆ ทาบมาบนโต๊ะ...
...“สวัสดี...อาคิยะ”...
...“อ๊ะ! ค-คุณโอซามุ...!”...
...เสียงตกใจเล็กน้อยของเขาเรียกรอยยิ้มมุมปากจากอีกฝ่าย...
...“ตกใจอะไรขนาดนั้น”...
...“ป-เปล่าครับ แค่...ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่อีก…”...
...“ฉันนั่งที่นี่ประจำ นายต่างหากที่ดูเหมือนจะ ‘บังเอิญ’ มาบ่อย”...
...“เอ่อ...คือ...ผมก็แค่ชอบที่นี่เฉย ๆ น่ะครับ ไม่ได้...ตามคุณมานะ”...
...“ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”...
...โอซามุมองหน้าเขานิ่ง ๆ แต่แววตากลับมีแววล้อเลียนนิด ๆ จนอาคิยะต้องหลบตาอย่างเก้อ ๆ...
...“แล้ว...วันนี้วาดอะไรอยู่?” เขาถามพลางเอี้ยวตัวมาดู...
...อาคิยะรีบดันสมุดสเก็ตช์ให้ไกลตัวขึ้นอีกนิด ราวกับมันคือของต้องห้าม...
...“ม-ไม่ใช่อะไรสำคัญหรอกครับ แค่...วาดเล่นเฉย ๆ”...
...“ให้ดูได้ไหม?”...
...“คือ…ผมยังวาดไม่เสร็จ…”...
...โอซามุเท้าคาง มองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะเอ่ย...
...“หรือว่าวาดฉัน?”...
...“หะ!? ปะ—เปล่านะครับ! ผมไม่ได้วาดคุณนะ!”...
...เสียงสูงขึ้นทันที อาคิยะรีบปิดสมุดแน่น หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก...
...โอซามุหัวเราะเบา ๆ เป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกัน...
...“ล้อเล่นน่ะ”...
...“…คนใจร้าย…”...
...“พูดอะไรนะ?”...
...“เปล่าครับ…” อาคิยะก้มหน้าซ่อนรอยแดง...
...โอซามุยกกาแฟขึ้นจิบ แอบมองอีกฝ่ายที่ยังนั่งหน้างออยู่ฝั่งตรงข้าม...
...บรรยากาศรอบตัวทั้งคู่ดูเหมือนจะสงบ…แต่น่าแปลกใจที่หัวใจอาคิยะเต้นโครมครามราวกับวิ่งรอบสนามสิบรอบ...
...“อาคิยะ” เขาเรียกชื่อเสียงเรียบอีกครั้ง...
...“ครับ?”...
...“หน้าแดง”...
...“มะ-ไม่ใช่นะครับ! แค่…ร้อนเฉย ๆ คาเฟ่ก็ไม่ได้เย็นขนาดนั้น…”...
...โอซามุไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงยิ้มมุมปากบาง ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง...
...“วันนี้มีเรียนตอนบ่ายไหม?”...
...“มีครับ เรียนศิลปะสมัยใหม่อาจารย์อิซึมิ”...
...“อืม…ไม่เคยเรียนวิชานั้น แต่ดูน่าสนุกดี”...
...“ถ้าคุณโอซามุสนใจ ผมให้ยืมหนังสือได้นะครับ…ถึงจะไม่ใช่คนเรียนสายนี้ก็ตาม”...
...“ใจดีจัง”...
...“ผมก็แค่…อยากให้คุณเข้าใจในสิ่งที่ผมชอบบ้างน่ะครับ”...
...โอซามุนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำเบา ๆ...
...“ฉันก็กำลังพยายามเข้าใจอยู่เหมือนกัน”...
...“หือ?”...
...“เปล่า…ไม่มีอะไร”...
...โอซามุละสายตาออกจากหน้าต่าง เขาก้มมองแก้วกาแฟในมือ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง...
...“ว่าแต่...” เขาพูดขึ้นอีกครั้ง “ตอนนายตกใจหน้าแดงเมื่อกี้…มันน่ารักดีนะ”...
...“!!!!”...
...อาคิยะแทบจะหยิบสมุดฟาดหัวตัวเองทันที...
...“คุณโอซามุ…!”...
...“ก็แค่พูดความจริง” เสียงเรียบ แต่ยิ้มที่มุมปากชัดเจนกว่าเดิม...
...อาคิยะเอาหน้าซุกลงกับโต๊ะอย่างหมดหนทาง...
...เขาไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่...
...แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่ ๆ คือ......
...หัวใจของเขากำลังสั่น…แบบที่ไม่เคยสั่นแบบนี้มาก่อน...
...---...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
