"ต้า! ทางนี้ๆ"

"ไงมึง มานานยังอะ"

"นานสัส รอมึงตั้งนานอะแม่งสายแล้วเนี่ย"

"เออมึง เห็นแฟนกูปะ"เพื่อนรักสองคนของผมมันมองหน้ากันทันทีแบบงงๆ

"คนไหนอะ” มิวถามอย่างติดตลก

ป้าบ

ผมตีแขนมันไปหนึ่งทีกวนตีนนะมึง

"แฟนกูมีคนเดียวมั้ย พี่ไฟไง"ผมพูดขึ้นพวกมันตาโตจากตอนแรกที่ขำๆ กันอยู่

"ต้ามึงอย่าเรียกชื่อนี้ๆ มึงก็รู้นี่"พวกมันโวยวายเสียงดัง

"ชิ้ กูจะเรียกคอยดูนะพี่ไฟต้องเป็นผัวกู"

"โอ้ย มึงเนี่ยนะไอ้ต้า"

"เออหน่า พวกมึงอะเลิกคิดเรื่องนั้นเหอะ ไปขึ้นเรียน สายแล้วไม่ใช่หรอ"ผมพูดขึ้นบ้าง ผมจะบอกว่าพวกไอ้มิวกับไอ้วา มันอะก็ชอบเพื่อนพี่ไฟ เพราะแบบนี้ผมเลยมีเพื่อนไปอ่อยพี่เขาทุกวัน พวกผมเรียนคณะบริหาร ส่วนพี่เพลิง (ไฟ) เรียนวิศวะ

พักเที่ยง

"พวกมึง กูหิวมากกก"

"ไปกินข้าวไหนดีวะ"

"วิศวะ!"ผมรีบตอบทันทีผมจะไปหาว่าที่แฟนไงครับ

"ดีล" ผมคนเดียวซะที่ไหนที่อยากไปคณะวิศวะ

ผ่านไปไม่ถึง10นาที ตอนนี้พวกผมสามคนอยู่ที่โรงอาหารวิศวะแล้วครับ ผมกำลังยืนมองอยู่ว่าพี่เพลิงนั่งตรงไหน ผมอยากนั่งกินข้าวกับ (ว่าที่) แฟน คิดได้อย่างนั้นสายตาผมก็หันไปเห็นพอดี ก็เด่นขนาดนั้นนี่นะ พี่เพลิงเป็นผู้ชายที่หล่อมากครับ ได้ฉายาเหนือเดือน เป็นผู้ชายที่ติดอันดับหนุ่มหล่อที่สุดในมหาลัย พี่เพลิงสูง188 น้ำหนัก75สูงมาก ตัดภาพมาที่ผมสูง165เอง

เมื่อผมเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งตรงไหนผมจึงรีบเดินไปที่โต๊ะพวกพี่เพลิงทันที

"นั่งด้วยได้มั้ยครับ ที่อื่นเต็มหมดแล้ว"เอาจริงๆ มันก็ไม่ถึงกับเต็มหมดหรอกครับแต่ที่นี่คนเยอะเลยดูเหมือนเต็มหมดแล้ว

"…."พี่เพลิงไม่ตอบ เป็นแบบนี้แหละเย็นชากับผมตลอด

"ได้สิครับน้องต้า น้องมิว น้องวา “ทำไมผมรู้สึกว่าพี่คิมจะเน้นชื่อไอ้มิวเสียงดังกว่าปกตินะ ผมไม่รอช้านั่งลงทันที โดยที่ไอ้วานั่งข้างพี่กร รายนั้นก็หน้านิ่งเกิ้นพอๆ กับพี่เพลิง พี่กรเป็นคนดุมากในสายตาผม ส่วนไอ้มิวนั่งข้างพี่คิม รายนั้นทำหน้าเจ้าเล่ห์ยิ้มมุมปากตามสไตล์พี่แก ส่วนผมนั่งข้างพี่เพลิง อีกฝ่ายไม่มองหน้าผมสักนิด

"พี่เพลิงกินอะไรยังครับ"ผมเลิกสนใจพวกนั้นแล้วถามขึ้น

"ขยับออกไป"

"ก็ตอบต้าสิฮะ ปิดเทอมตั้งนาน ต้าคิดถึง"ผมว่าอย่างอ้อนๆ แล้วก็ยังไม่เลิกเบียดพี่เพลิง

"แรด"

"พี่ไฟ!! "ชิป ผมโมโหจนเผลอตะหวาดชื่อ (ต้องห้าม) พี่มันเสียงดัง

หมับ

เพลิงกัลป์บีบข้อมือของอีกคนอย่างแรง สายตาเขาแข็งเกล้า

"มึงเรียกกูว่าไงนะ"ข้อมือของคนตัวเล็กถูกบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ

"อ๊ะ...ตะ ต้าเจ็บนะ"

"หึ..มึงเนี่ยไม่จำสินะ"พี่เพลิงพูดกดเสียงต่ำจนผมขนลุกไปหมด วากับมิวหน้าซีดทันที ส่วนพี่กรกับพี่คิมยกยิ้มมุมปาก

พี่ไฟมันลุกขึ้นพร้อมกับลากผมออกไปด้วย

"พะ พี่ฟะ..เพลิงจะพาต้าไปไหนครับ"

ผมพูดออกมาด้วยเสียงติดๆ ขัดๆ เจ็บข้อมือมากเลย พี่เพลิงบีบข้อมือผมอย่างแรง ขายาวก้าวไวจบผมแทบจะก้าวตามไม่ทัน ใช้คำว่าลากดีกว่า พี่มันไม่ฟังสักนิดลากผมออกจากโรงอาหารขึ้นมาบนห้องเรียนของวิศวะ

อึก

พี่เพลิงบีบกราม ผมอย่างแรง

"กูบอกมึงว่าไง นอกจากเพื่อนกู คนสำคัญของกูแล้วไม่ว่าใครก็ห้ามเรียกชื่อนี้"ผมรู้สึกได้ถึงแรงบีบของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่รู้สึกเจ็บเท่ากับคำพูดของพี่ไฟ คนอย่างผมไม่มีสิทธิ์สินะ

เหตุผลที่มันเป็นชื่อต้องห้าม เมื่อก่อนพี่เพลิงมีแฟนเธอชื่อว่า"พลอย"พี่พลอยเป็นคนแรกที่เรียกเขาว่าไฟ

พี่เพลิงรักเธอมาก แต่มาวันหนึ่งตอนเข้ามหาลัยได้ไม่นานเธอนอกใจพี่เพลิง เธอไปแอบมีอะไรกับรุ่นพี่คนหนึ่ง ทั้งนอกกายและนอกใจ รุ่นพี่คนนั้นชื่อพี่โชอยู่ปี4 ตอนนั้นพี่เพลิงอยู่ปี2 พี่พลอยอยู่ปี1ส่วนผมอยุ่ ม.6 ผมเคยเรียนโรงเรียนมัธยมที่เดียวกับพี่เพลิงผมชอบพี่เพลิงมาตั้งแต่มอต้น

ตอนนั้นพี่เพลิงเสียหลักไปเลยพอรู้เรื่องนั้น พี่เพลิงเมาทุกวันเลยล่ะคับ ด้วยความที่พี่เพลิงมีผับเป็นของตัวเอง Plerng CLUB พี่เพลิงอ้อนวอนขอให้เธอกลับมายอมเธอทุกอย่างแต่ก็ไม่มีประโยชน์ พี่เพลิงพูดว่าจะรอเธอกลับมา ส่วนผมแอบชอบมาตั้งแต่อยู่ ม.2 ก่อนพี่พลอยด้วยซ้ำแต่ตอนนั้นผมไม่กล้าสารภาพรัก เพราะในสายตาของพี่เพลิงผมมันก็แค่เด็กคนหนึ่ง และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่เพลิงด่าว่าผม เพราะว่าผมเผลอเรียกชื่อที่แฟนเก่าของเขาเคยเรียก พี่กรบอกว่าชื่อนี้พี่เพลิงเขาอยากให้คนที่พิเศษกับเขาเรียกเท่านั้น

"ต้าไม่สนหรอกนะ ต้าจะเรียกว่าพี่ไฟด้วย"

"หึ..มึงนี่กล้าดีจริงๆ "พี่มันพูดมือก็บีบกามผมแน่นจนรู้สึกเจ็บแปลบ

"กูโครตเกลียดมึงเลย"อีกฝ่ายพูดด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเกลียดผมขนาดไหน

"หรอครับ แย่จัง"

"แต่ต้าอยากได้พี่นะ"ไหนๆ ก็มองผมแรดแล้วก็เอาให้สุดไปเลยแล้วกัน

จุ้บ

ผมจุ้บริมฝีปากพี่มันเบาๆ

"แล้วเดี๋ยวตอนเย็นต้าทักไปนะฮะ ต้าไปเรียนก่อนนะพี่ไฟ"พี่มันไม่มีท่าทีอะไรเลย นอกจากหน้านิ่งเหมือนเดิม

"อ้อ ลืมบอก เดี๋ยวตอนเย็นผมจะไปแรดที่ผับพี่นะครับ"ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเดินออกไป

"หึ"ผมหูฝาดไปหรือเปล่านะที่ได้ยินพี่มันหัวเราะ

ผมกลับมาถึงบ้านมองใบหน้าของตัวเองในกระจกที่ตอนนี้หายเจ็บแล้วเหลือแต่ความเสียใจ

"ฮึก..เมื่อไรพี่จะรักผมบ้าง"ผมนั่งร้องไห้อยู่บนที่นอนสักพัก มันอดน้อยใจไม่ได้ เมื่อเวลาผ่านไปสักพักผมเช็ดน้ำตาออก ผมจะไม่อ่อนแอไห้ใครเห็นเด็ดขาดนอกจากเพื่อนรักทั้งสองคนของผม

ครืดด

"ฮัล..ละ"

"มึงเป็นไงบ้างต้า พี่มันทำอะไรมึงรึป่าว ตอนนี้มึงอยู่ไหน"วากับมิวโทรกลุ่มมาหาผมแย่งกันพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"กูอยู่บ้าน พี่เขาไม่ได้ทำอะไรกู"ผมบอกไปเพื่อให้พวกมันสบายใจผมไม่อยากให้มันมองพี่ไฟไม่ดีด้วย

"ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น"

"ร้องไห้หรอ"

"อือ นิดหน่อย"ผมบอกปัดพวกมันไป

"มึงแม่งนิดหน่อยตลอดอะ"

"ก็เหมือนมึงสองคนนั่นแหละ"ผมว่า มันสองคนก็พอกับผมนี่แหละร้องไห้ประจำคนอะไรเย็นชาทั้งกลุ่ม ปกติพี่เพลิงจะแค่ด่า นี่เป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายบีบกรามผมแน่นจนเจ็บไปหมด ถ้าเขาบีบคอผมคงตายแน่ๆ พี่เพลิงเคยเตือนผมหลายครั้งแล้ว อีกอย่างตระกูลเขาเป็นมาเฟียก็ว่าได้ผมรู้ผลที่จะตามมาอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เลิกรักไม่ได้ ผมมีเหตุผลของผม

"เออมึง ไปผับกัน กูอยากเมา"

"เออ กูก็เบื่อๆ ว่ะ” วาเห็นด้วย

"กูได้หมด"

"ว่าแต่ผับไหน" มันสองคนถามพร้อมกัน

"Plerng CLUB"

"เอาจริง เออๆ เจอกัน3ทุ่ม"

"โอ๊ะ...1ทุ่มแล้วกูไปทักผัวกูแปปต้องตรงเวลาค่ะ"ผมว่าขึ้น

"เออแล้วเจอกัน"วา

"ตามนั้น"

พอวางสายผมก็พิมพ์แชทหาพี่เพลิงทันที

"ทำอะไรอยู่คับ พี่เพลิง"

"...."

"วันนี้ต้าจะไปผับพี่ไม่หวงต้าหน่อยหรอ"

"ทำไมกูต้องหวง"

"งื้อออ..ตอบแล้วน่ารักจัง"

"....."

"ต้าไปอาบน้ำดีกว่า"หลังจากผมบอกไปแบบนั้นก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา นอกจากขึ้นว่าอ่านแล้ว

‘นั่นสินะ ทำไมต้องหวง ‘

ตอนนี้เป็นเวลา3ทุ่ม ร่างบางอยู่หน้าคลับเรียบร้อย

คนตัวเล็กอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวซึ่งบางมาก ทำให้เห็นผิวขาวจัด ปลดกระดุม3เม็ดจนถึงกลางอก จึงทำให้คอเสื้อเปิดกว้างมาก กางเกงขาสั้นรัดรูปจนเห็นสัดส่วนชัดเจน เสื้อที่บางจนทำให้เห็นเอวคอดเหมือนผู้หญิง 'ใช่ผมจงใจแต่งตัวแบบนี้'ผมเคยแต่งตัวแบบนี้ออกจะบ่อยฮะ แต่จะโป๊มากขึ้นเฉพาะเวลามาผับของพี่เพลิง เพราะผมต้องการทำให้อีกฝ่าย'หึง'ผมบ้างก็แค่นั้น แต่ก็นะตั้งแต่ปี1 พี่มันก็ไม่เห็นสนใจผมเลย ควรชินได้แล้วสินะ ยังไงพี่มันก็เกลียดผมอยู่ดีคง

เพราะพี่โชเขารู้จักผมฮะเราสนิทกัน แต่ผมไม่รู้มาก่อนว่าพี่โชกับพี่พลอยทำแบบนั้นกับพี่เพลิง ผมรู้หลังจากทั้งสองคนเลิกกันแล้ว ช่วงที่พี่เพลิงเมาตอนเลิกกับพี่พลอยนั่นแหละมั้งครับที่ทำให้พี่เพลิงเกลียดผม เพราะความเข้าใจผิดเพราะคิดว่าผมเป็นคนให้พี่โชมาแย่งพี่พลอยไปแต่ผมไม่รู้ด้วยสักนิด พูดแทบตายอีกฝ่ายก็ไม่เคยเชื่อผม อ่า ว่าจะไม่พูดถึงมันแล้วเชียว

ผมว่าไม่นึกถึงมันจะดีกว่า เพื่อนผมคงรอแล้วครับเข้าไปข้างในดีกว่า ผมเลือกvipชั้น1ครับ ตรงกับโต้ะที่พวกพี่เพลิงชอบนั่ง พี่เพลิงนั่งvipชั้น2 ที่ผมนั่งชั้น1พี่มันจะได้เห็นความแซ่บของผมชัดๆ หึหึ

พอผมเดินมาถึงโต้ะ

"โหหห...มึงจัดเต็มมากกก"มิวทักขึ้น

"องค์แม่ลงหรอมึง ปกติไม่บางขนาดนี้"

"แหมมม\~\~มึงสองคนก็ใช่ย่อยที่ไหน" ผมว่าพวกมันบ้าง

"มึงสั่งยังกูขอเข้มๆ นะ มีเด็กมานั่งชงให้ปะ"

"แหมม ขนาดนี้ก็ต้องมีละมั้ย"

"กูเลือกเองแซ่บมากก"วาพูดขึ้น

"ดีเลย"ปกติผมมาดื่มไม่มีเด็กนั่งดริ้งด้วยหรอกครับ แต่วันนี้ผมอยากลองทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง อยากทำสิ่งที่ไม่ค่อยทำ ผมผิดจริงที่เรียกชื่อนั้น แต่พูดเกลียดออกมาแถมทำหน้าเหมือนจะฆ่าให้ตายนั่นอีกคนที่ชอบเขาอย่างผมมันเจ็บมากเลยนะครับ ถ้าเป็นตอนที่เพื่อนผมอยู่ด้วยผมคงร้องไห้กับมัน แต่ตอนนี้...ผมเจ็บจนอยากดื่มให้เมาจนลืมทุกอย่าง

มันอาจไม่มีวันที่พี่เขาจะรักผม ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วก็ยังเลิกรักไม่ได้..

"อ่า มาแล้วสินะ"ผมพูดขณะมองไปที่ประตูอีกฝ่ายยืนนิ่งจ้องหน้าผมอยู พี่เพลิงหน้านิ่งเหมือนเดิม ไม่หวงเลยสินะ ว่าแล้วเชียว

"มึงพวกพี่มันมาแล้ว"มิวว่า ผมละสายตาจากพี่เพลิง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำเหมือนเมินอีกฝ่าย ปกติผมจะจ้องกลับจนพี่เพลิงเป็นคนรำคาญหันหนีไปเอง แต่คราวนี้ใจผมไม่แข็งพอ

"อืม..เห็นแล้ว"ผมว่าสายตาก็มองแค่แก้วเหล้า

แล้วไง พี่เพลิงกับเพื่อนๆ เขาก็ไม่สนใจพวกผมเหมือนเดิม ผมหันไปพูดกับเด็กที่เรียกมา

"ขอเข้มๆ "

"รีบเมา จะได้ไปแรด!! "วาพูดเสียงดังแข่งกับเพลง

“ชนเว้ย”

“ชน!”

ผมสามคนกระดกที่เดียวหมดแก้วพร้อมกัน

"แน่นอนวันนี้จะแรด! ..ให้สุดๆ ไปเลย"

"ไอ้ไฟ ทำไมมันนี้น้องต้าหลบตามึงวะ"ไอ้กรว่าเมื่อพวกผมเดินมาถึงโต้ะ

"เออนั่นดิ มึงทำไรน้องมันปะ "คิม

"....."

แปลก ทำไมวันนี้มันถึงไม่มองหน้าผมอย่างที่เคยทำผมได้แต่ถามตัวเองในใจ ผมเกลียดมันแต่คราวนี้มันไม่ปกติเลย โกรธงั้นหรอแต่คนอย่างมึงสมควรโดน

ตอนนี้ผมดื่มมาได้สักพักแล้วรู้สึกมึนนิดๆ

"อ่า...ได้เวลาแล้ว"

พวกผมมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา

หลังจากพูดจบผมกับเพื่อนก็เดินไปตรงกลาง เป็นตรงที่ไฟสว่างที่สุด ทำให้เห็นพวกผมชัดเจน ผมหันไปมองที่ชั้น2 และแน่นอนพี่เพลิงมองจ้องผม เหมือนผมทำอะไรผิด ส่วนพี่กรก็ไม่ต่างจากพี่เพลิง คิ้วขมวดเป็นปม ส่วนพี่คิมคนที่เพล์บอยยิ้มเก่งพูดจาทำร้ายจิตใจก็เก่ง ตอนนี้หน้าบึ้ง ทำหน้าน่ากลัวสุดๆ

ผมไม่สนใจหันหน้ากับมาสนใจหนุ่มๆ ที่เดินเข้ามายืนแถวพวกผมกันเต็มไปหมด โยกย้ายเบาๆ ไปตามจังหวะเสียงเพลง มีอยู่คนหนึ่งเอามือมาโอบเอวผมขณะที่ผมกำลังเต้น ผมได้ทีเอามือไปเกาะแขนผู้ชายคนนั้นมาซบ จะว่าไปก็หล่อดีนะ เพื่อนรักผมสองคนก็ไม่ต่างกัน ยืนคุยกับคนที่เข้ามาทักใบหน้าใกล้กันมาก อาจเพราะเสียงเพลงดังทำให้ไม่ได้ยิน จึงต้องใกล้กัน

"อ่าา\~ตรงนี้เด่นไม่พอสินะ"ผมพึมพำเบาๆ

หลังจากที่ผมพูดกับตัวเองผมก็เดินขึ้นเวทีเลยครับหลังจากนั้นผมก็เต้นด้วยท่าที่ยั่วยวนสุดๆ เสียงหนุ่มๆ ข้างล่างเวทีแซวกับยกใหญ่

ร่างบางได้ทีก็เต้นยั่วเต็มที่โดยที่ไม่หันไปมองคนที่อยู่บนชั้นสองสักนิดไม่สนใจว่าตอนนี้อีกฝ่ายทำหน้ายังไง

มีเสียงหนุ่มๆ ทั้งหลายตะโกนขึ้นมา

"มีแฟนยังครับคนสวย"

"ขอไลน์หน่อยได้ไหมคับ"

คนที่ขอไลน์ผมหล่อมากเลย ก็ว่าหน้าคุ้นๆ นั่นพี่ชานเดือนทันตแพทย์ครับ ผมยื่นมือหยิบมือถืออีกฝ่าย

หางตาผมหันไปเห็นพี่เพลิงยืนจ้องด้วยสาตาที่น่ากลัวมากๆ ผมเริ่มกลัวสายตานั้นแล้วสิ..เขาคงไม่ได้มองผมหรอก

คิดได้แค่นั้นพี่กรกับพี่คิมเดินมาลากมันลงจากเวทีไปพึ่งเคยเห็นคนเจ้าชู้อย่างพี่คิมทำหน้าโกรธจัด

งั้นเหลือผมคนเดียวสินะ...ที่พี่มันไม่สนใจ

'ฮ่าๆ ตลกชะมัด'

ผมได้แต่ขำตัวเองอยู่ในใจ ผมเดินลงจากเวที ไม่สนุกเลยกลับดีกว่า เมื่อคิดเช่นนั้นหลังจากเช็คบิลเสร็จผมเดินไปเข้าห้องน้ำสักหน่อยแล้วค่อยกลับคอนโด

"น้องน่ารักจัง ไปกับพี่มั้ยครับคนสวย "แปลกที่ห้องน้ำไม่ค่อยมีคนด้วยแล้วไอ้พวกนี้ก็ น่ากลัว

"ว่าไงคนสวย ไปกับพี่มั้ย"มันว่าพร้อมเดินมาจับแขนผมท่าทางของมันเมามาก ตาเยิ้มกลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งเลย

ให้ตายสิ ผมกลัวๆ จริงๆ นะ!!

"ปล่อย"ผมตวาดทันทีพร้อมทั้งออกแรงดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย มันกระชากแขนผมอย่างแรง จนชนกับแผงอก

"ไม่เอาน่ามาสนุกด้วยกันหน่อยไม่ดีกว่าเหรอ.."

"ปล่อย! ปล่อยกูสิวะพวกเหี้ย "

"เฮ้ยย! อย่าดิ้นสิวะ"มันบีบไหล่ผมแรงจนเจ็บแปลบไปถึงกระดูกเพราะมัวแต่เจ็บอยู่เลยไม่รู้ว่าไอ้หื่นอีกคนมันพยายามดึงเสื้อผมจนกระดุมขาด

"ไม่นะ ออกไป อึก..ไอ้เหี้ย"ผมร้องออกมาเสียงดังเผื่อจะมีใครผ่านมาช่วย ผมสู้แรงมันไม่ไหวจริงๆ

มันพุ่งหน้าเข้ามาซุกแถวๆ ซอกคอผมรู้สึกเจ็บแปลบ

"ฮึก!! ไม่..ไอ้เหี้ย ปล่อยกู!" ไม่ไหวแล้ว น่ารังเกียจเกินไป น่าขยะแขยง

"ฮือ ใครก็ได้ช่วยด้วย! ขอร้อง ช่วยด้วย!”

ได้โปรด ตอนนี้ในหัวผมคิดแค่อยากให้มีใครสักคนผ่านมาทางนี้

ตุบ

เหมือนสวรรค์ยังเห็นใจผมอยู่ ร่างของไอ้โรคจิตนั่นกระเด็นไปอยู่ที่พื้นเพราะใครสักคนที่ช่วยผมไว้

"อึก..ขอบคุณครับ"

"ไม่เป็นไรนะ"คนที่ช่วยผม..คือพี่ชาน

"ฮึก..อึก..."

"ไปพี่ไปส่ง"พี่ชานว่าพร้อมจับมือผมออกมาจากห้องน้ำ แล้วเราก็แยกกันพี่เขาอาสาจะไปส่ง แต่ผมบอกว่าไม่เป็นไร พอออกมาผมเจอพี่เพลิงยืนสูบบุหรี่อยู่สายตาของเขา "น่ากลัว"

อีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาที่ผม

"กลับ!! อย่ามัวแต่แรด"อีกฝ่ายพูดดังนั้นก่อนจะกระชากแขนผมให้เดินไปตามแรง

"...."

เมื่อเห็นผมไม่ตอบเขาหยุดเดิน มองหน้าผมจนสายตามาหยุดอยู่ที่บริเวณคอ

"รอยนั่น ใครทำ"

"อึก..”

"ตอบ!! "พี่มันตวาดลั่น จนการ์ดเดินเข้ามา

"มีอะไรหรือเปล่าคับคุณเพลิง"

"ออกไป อย่าเสือก"

"ใครทำก็เรื่องของต้า พี่จะยุ่งทำไม"ผมตอบอย่างถือดี

พี่เพลิงบีบข้อมือผมแน่น

"ไอ้เหี้ยที่ไหนมันทำ!"

"อ้ะ ตะ ต้าเจ็บนะ!"

"เจ็บก็ตอบกู มึงไปร่านที่ไหนมา"

เพี๊ยะ

ผมตบพี่เพลิงอย่างแรง มันจะดูถูกกันเดินไปแล้วนะ

"ใคร..." พี่เพลิงไม่สนใจแรงตบสักนิด

"อึก..วะว่าไงนะ"

"กูถามว่ารอยที่คอมึง ไอ้เวรตัวไหนมันเป็นคนทำ!"

"ไม่ตอบใช่มั้ย งั้นมานี่"

"ฮึก ปล่อย! จะพาต้าไปไหน"

"กูจะบอกอะไรมึงให้นะต้า ถ้าคิดจะชอบกูแล้วแค่รอยเล็บไม่ว่าใครก็ตามที่บังอาจมาสร้างไว้บนตัวมึง ไม่ใช่แค่มันที่จะตาย"

"มึงเองก็เหมือนกัน!! "

พูดจบพี่มันก็ลากผมออกไปจากหน้าคลับทันทีผมรู้ได้เลยว่าพี่เพลิงกำลังโกรธมาก ทำไมกันล่ะ..

"อึก...จะพาต้าไปไหน"

"......"พี่เพลิงไม่ยอมตอบแต่กับกระชากแขนผมให้เดินไปตามแรงเร็วกว่าเดิม

"ขึ้นรถ" อีกฝ่ายพูดขึ้นเมื่อลากผมมาถึงที่รถคันโปรดพี่มัน รถที่พี่มันบอกว่าผมจะไม่มีวันได้นั่งรถคันนี้ เพราะผมมันน่าเกลียด อีกฝ่ายพูดทุกครั้งที่ผมขอให้ไปส่ง

"ไม่! จะพะ...พาต้าไปไหน แล้วรถต้าล่ะ"

ผมพูดติดขัดเพราะสายตาของพี่มันเปลี่ยนไป สายตาพี่มันกำลังเตือนผมว่า อย่าให้เขาทนไม่ไหว

"กูบอกให้มึงขึ้นไป!! "

"กูบอกให้มึงขึ้นไป!! "

พูดจบอีกฝ่านก็ผลักผมเข้าไปในรถ

ระหว่างทางพี่เพลิงไม่พูดอะไรเลยขับออกไปด้วยความเร็ว เร็วมากจนผมหลับตาไม่กล้ามองถนนด้วยซ้ำ

ทำไมนะ ทำไมต้องทำเหมือนหวงผมด้วย ทำไมล่ะ

ผมไม่เข้าใจว่าเขาคิดยังไงกับผมแน่

"ลงมานี่ "

อีกฝ่ายกระชากแขนผมเข้าไปในคอนโดของเขา ตอนนี้ผมแขนแสบไปหมดมันคงแดงมากแน่ๆ