ไม่รู้ว่าความรักของเรามันเฉื่อยชาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะเป็นตอนที่เราทั้งสองไม่สามารถหาเวลาว่างที่ตรงกันได้ เธอคิดเสมอว่าเราทั้งคู่ต่างเติบโตไปอีกหนึ่งก้าว ตัวเธอต้องตื่นแต่เช้าเพื่อให้เข้างานทันภายใน 8 นาฬิกาในขณะที่เขาเพิ่งจะถึงห้องตอนตี 4 นาฬิกากลับมาก็ไม่เห็นหน้ากันก่อนนอนก็ไม่ได้นอนกอดกัน เป็นแบบนี้มานานแค่ไหนกันนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราสองคนคงได้กินข้าวพร้อมหน้ากันทุกวัน เข้านอนพร้อมกันทุกคืน

'เรียนวันนี้เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม'

ประโยคแรกที่ที่มักจะได้ยินจากปากเขาที่เราสองคนเจอกันในทุกๆ วันเขาจะมารับหลังเลิกเรียนและไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกัน

'วันนี้ไม่เหนื่อยเลยค่ะ แต่แอบง่วงนิดหน่อย'

'แอบหลับหรือเปล่าเนี่ยหนู' พี่ฟ้ามองด้วยสายตาจับผิด

'แฮะ..ก็มีสัปหงกนิดหน่อยค่ะ แต่รู้เรื่องน้า'

'หืม..ยังไงครับ' พี่ฟ้าสงสัยกับประโยคที่เธอพูด

'ก็หนูถามเพื่อนตอนเลิกคลาสว่าวันนี้เรียนอะไร มีงานไหม แค่นี้ก็เหมือนได้เองเรียนแล้ว' วริญตอบติดตลก

'ดื้อ'

'ไม่ดื้อน้า'

'ดื้อที่สุดเลยคนนี้ ปะ ขึ้นรถกัน'

'ค่า'

ทั้งสองได้มาถึงที่ตลาดท้ายมหาวิทยาลัยเพื่อมาหาอะไรทานและมานั่งเล่นแถวนี้ ที่นี่มีร้านอาหารมากมาย มีอาหารหลายสัญชาติครบจบในที่เดียวไม่ต้องไปหาที่ไหนไกล

.

.

.

"พี่ฟ้ากลับมาแล้วเหรอคะ"

หญิงสาวงัวเงียตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล ขณะนี้เป็นเวลา ตี 3.00 นาฬิกาเสียงประตูห้องถูกเปิดพร้อมความสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาภายในห้องนอนทำให้เธอรู้ว่าคนที่เธอรอตลอดทั้งคืนได้กลับมาแล้ว

"อืม ทำไมไม่นอนดีๆ ตื่นมาทำไม" ฟ้าถามเธอเพราะพรุ่งนี้เธอต้องตื่นไปทำงานแต่เช้าและตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว

"หนูรอพี่ค่ะ พี่ทานอะไรมาหรือยังคะ" วริญถามด้วยความห่วงใย

พี่ฟ้าชอบทำงานเพลินจนลืมไปว่าตัวเองต้องทานข้าว บางวันก็ไม่ได้ทานอะไรเลยตื่นมาก็ไปทำงานเลย วริญอดเป็นห่วงไม่ได้จึงทำให้ทุกครั้งที่ฟ้าถึงห้องเธอมักจะถามเขาด้วยประโยคนี้ 'ทานอะไรมาหรือยังคะพี่ฟ้า'

"อืม เรียบร้อย" ฟ้าตอบแบบปัด ๆ

"พี่อยากอาบน้ำเลยไหม เดี๋ยวหนูไปเตรียมน้ำให้นะ"

"ไม่ต้อง"

วริญหน้าเจื่อนอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ยินคำตอบจากเขา หลังจากนั้นพี่ฟ้าก็เดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายอันเหนื่อยล้า เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วก็เห็นหญิงสาวนั่งรอเขาอยู่บนที่นอน

"รออะไรวริญ" ฟ้าถามด้วยสีหน้าที่สงสัย

"นี่ค่ะ หนูเตรียมเสื้อให้พี่"

เธอยื่นเสื้อผ้าให้อีกฝ่ายแต่สิ่งนั้นกลับไม่ถูกรับ ชายหนุ่มปรายตามองและเดินไปยังตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อมาสวมใส่ วริญมองพี่ฟ้าทุกฝีก้าวตั้งแต่ที่เขามองเธอด้วยหางตาและถอนหายใจเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและเลือกชุดมาสวมใส่เอง

วริญเก็บความน้อยเนื้อต่ำใจนี้ไว้เพียงในใจ แต่คงไม่รอดพ้นสายตาของพี่ฟ้า

"เป็นอะไรทำไมทำหน้าอย่างนั้น"

"เปล่าค่ะ"

"เป็นอะไรก็บอกมาวริญ ถ้าไม่พูดพี่ก็ไม่รู้ด้วยกับเธอนะ"

"เปล่าค่ะ" เธอตอบเขาเหมือนเดิม

"วริญ พี่ไม่อยากทะเลาะกับเธอตอนนี้นะ พี่ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วกลับมาต้องเดาใจเธออีก มันเหนื่อยนะ" พี่ฟ้าพูดออกมายาวเหยียดเป็นอีกครั้งที่คำพูดของฟ้าทำให้เธอน้อยใจ หญิงสาวมองเขาด้วยหางตาและขึ้นไปนอนฝั่งตัวเอง

"หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ หนูจะนอนแล้ว" เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่พี่ฟ้าโมโห เขามักจะเรียกวริญว่า 'เธอ' แทนที่จะเป็น 'หนู' เหมือนอย่างที่เรียกประจำ

"อืม"

ทั้งคู่ไม่มีบทสนทนาอะไรหลังจากนั้น ต่างคนต่างเงียบต่างคนต่างนอนหันหลังกันแทนที่จะนอนกอดกันเหมือนคนที่รักกัน วริญนอนหันหลังให้พี่ฟ้า น้ำตาแห่งความเสียใจก็เริ่มไหลออกมาตามแรงโน้มถ่วงผ่านจมูกที่แสนรั้นและเปียกซึมปลอกหมอนในที่สุด ในขณะที่อีกฝ่ายเมื่อเห็นไหล่สั่นเทาจากการพยายามกลั้นเสียงสะอื้น แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะไปกอดปลอมเธอเลยเขาทำเพียงแค่มองและนอนหันหลังลงข้างเธอ

.

.

.

เช้าวันต่อมา

เช้านี้เป็นกลายเป็นวันที่ไม่ค่อยสดใสเลยสำหรับหญิงสาวถึงแม้ว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะพบชายหนุ่มนอนหลับอยู่ข้างกาย ถ้าเป็นเมื่อก่อนหญิงสาวจะตื่นขึ้นมาและทักทายอีกฝ่ายทันที ไม่ว่าจะเป็นการกอด หอมแก้ม หรือจูบแต่ไม่นานมานี้เหมือนอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบให้ทำสักเท่าไหร่ ทุกครั้งที่ทำเช่นนั้นอีกฝ่ายจะรำคาญและเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกน้อยใจนั้น เช้านี้จึงทำให้เธอนั้นมองอีกฝ่ายเปลี่ยนไป

'มอนิ่งค่ะพี่ฟ้า' สิ่งแรกหลังจากที่ลืมตาตื่นวริญจะทักทายอีกฝ่าย เธอมักจะเขยิบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

'มอนิ่งครับ' พี่ฟ้ารู้สึกตัวและทักทายเธอ เราทั้งสองกอดกันสักพักหลังจากนั้นวริญจึงเตรียมตัวไปทำงาน

'หนูเสร็จหรือยังคะ มาทานอะไรรองท้องก่อนค่ะ' ฟ้าถามเมื่อเห็นว่าใกล้สายแล้วแต่วริญยังไม่ออกจากห้อง

'เสร็จแล้วค่ะ แต่มันจะสายแล้วนะ'

'พี่ถึงบอกว่าให้ทานอะไรรองท้อง เดี๋ยวจะปวดท้องเอานะ'

'ก็ได้ค่ะ' วริญยอมกินแต่โดยดี

'เก่งมากค่ะ'

'งั้นหนูไปแล้วนะ'

'เดินทางปลอดภัยนะ ถึงแล้วทักบอกพี่ด้วยนะ'

'ได้ค่ะ'

'อย่าลืม'

'ค่า'

ช่วงแรกๆ ที่หญิงสาวได้งานทำชายหนุ่มมักจะอาสาไปส่งเธอที่ทำงานเสมอ แต่หญิงสาวเห็นว่าชายหนุ่มมักจะอ่อนเพลียในทุกๆ เช้าที่ต้องตื่นไปส่งเธอเพราะงานของชายหนุ่มเป็นงานกลางคืนกว่าจะถึงห้องพักก็เกือบเช้าแล้ว เย็นวันนั้นหญิงสาวจึงตัดสินใจเปิดอกคุยกันว่าเธอจะไปทำงานเองโดยให้เหตุผลว่าอยากให้เขาได้พักผ่อนได้อย่างเต็มที่ แรกๆ ชายหนุ่มไม่เห็นด้วยที่จะให้เธอไปทำงานเองแต่เมื่อนานวันเข้าความล้าสะสมทำให้เขาไม่สบายเนื่องจากพักผ่อนไม่เพียงพอ เพราะเหตุนี้ชายหนุ่มจึงต้องจำยอมให้เธอไปทำงานด้วยตัวเองโดยที่เธอต้องบอกเขาทุกครั้งที่ถึงที่ทำงานเพราะเขาเป็นห่วงเธอ

แต่แล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่ไม่มีการสวมกอดในตอนเช้า ไม่มีการบอกลาก่อนไปทำงาน เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้วหญิงสาวหันไปมองอีกฝ่ายที่กำลังนอนอยู่และเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ

.

.

.

ติ้ง!

เสียงข้อความแจ้งเตือนที่ดังมาจากเครื่องมือสื่อสารของวริญ

"..." วริญมองแจ้งเตือนก็อดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นว่าใครส่งข้อความมาหาเธอ แต่เธอก็ตอบกลับไปโดยทันที

"ทำอะไรอยู่" นั่นเป็นข้อความจากฟ้า

"นั่งพักอยู่ค่ะ" เธอตอบกลับไป

"เย็นนี้ไปข้างนอกกับพี่นะ"

"ไปไหนคะ" ทุกทีเธอจะดีใจทุกครั้งที่อีกฝ่ายชวนเธอออกไปข้างนอกแต่ไม่ใช่กับวันนี้

"ไปงานวันเกิดแบงก์ มันให้ชวนหนูไปด้วย"

"ได้ค่ะ เจอกันที่งานเลยไหมคะ"

"เดี๋ยวพี่ไปรับ ใกล้เลิกงานก็ทักมาบอกพี่ด้วย"

"โอเคค่ะ"

.

.

.

"วริญเย็นนี้ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด" เจมี่เพื่อนสาวที่ทำงานเอ่ยท้วงนัดขึ้นมา

"เย็นนี้เหรอ"

"ใช่สิยะ อย่าบอกนะว่าหล่อนลืมแล้ว"

"..."

"โอ๊ย แล้วสรุปไปไหมเนี่ย"

"คงไม่ได้ไปแล้วอะเจมี่ พอดีพี่ฟ้าชวนไปงานวันเกิดเพื่อน"

"เสียดายอะ แล้วพี่ฟ้ามารับปะเย็นนี้"

"ใช่ๆ พี่ฟ้ามารับ"

"โอ๊ย สุดหล่อไม่เห็นหน้ามานานละ เลิกงานแล้วเรียกชั้นไปด้วยนะอยากไปเจอคนหล่อ" หล่อนพูดแกมขำไปด้วยและเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

ก่อนเลิกงานเธอได้โทรหาชายหนุ่มให้มารับตามที่เจ้าตัวต้องการ เมื่อถึงเวลาเลิกงานเธอและเจมี่ได้ออกไปด้วยกัน เจมี่ทักทายพี่ฟ้าเขายิ้มตอบ หญิงสาวบอกลาเพื่อนร่วมงานและเดินขึ้นรถไป

.

.

.

งานวันเกิด

ระหว่างทางไปงานวันเกิดของแบงก์เพื่อนสนิทของพี่ฟ้า บรรยากาศในรถค่อนข้างอึดอัดทุกอย่างเงียบมีเพียงเสียงเพลงที่ดังอยู่ ใช้เวลาไม่นานก็ถึงที่หมาย ทั้งคู่ลงจากรถและเดินเข้างานด้วยกัน

"มาแล้วเหรอวะไอฟ้า" เจ้าของวันเกิดทักทายแขกที่มาร่วมงาน

"เออ" ชายหนุ่มตอบกลับไป

"น้องวริญคนสวยเข้ามาข้างในก่อนค่ะ" หลังจากทักทายกันเรียบร้อยพี่แบงก์ก็ชวนวริญเข้าไปนั่ง

"..." วริญทำตัวไม่ถูก ทุกครั้งที่เจอกันพี่แบงก์จะเรียกเธอว่าคนสวยแต่เธอก็ไม่ชินกับมันสักที อาจจะเป็นเพราะคนที่เรียกไม่ใช่แฟนของตัวเอง

"ให้มันน้อยๆ หน่อยไอแบงก์" พี่ฟ้าปรามเพื่อนของเขาเมื่อได้ยินพี่แบงก์เรียกเธออย่างนั้น

"ก็สวยจริงๆ หรือมึงจะเถียง"

"กูรู้ก่อนมึงอีก" พี่ฟ้าตอบกลับไป แต่กลับเป็นเธอที่รู้สึกเขินกับคำพูดของเขา แสดงว่าเธอยังเป็นคนสวยของพี่ฟ้า วริญคิดในใจ

เมื่อพูดจบพี่ฟ้าจับมือวริญและเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะที่พี่แบงก์ได้เตรียมไว้ เมื่อมาถึงที่นั่งแขกส่วนมากก็จะเป็นเพื่อนๆ สมัยเรียนมหาลัย สมัยมัธยมของพี่แบงค์และพี่ฟ้าอย่างที่บอกว่าพวกเขาเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากและเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายจนถึงตอนนี้ก็ทำงานกันแล้ว

"น้องวริญเป็นไงบ้างคะ ไอฟ้ารังแกหนูไหม" พี่แบงก์ถามเธอ

"หนูสบายดีค่ะ พี่ละคะ" วริญหันไปมองพี่ฟ้าและตอบพี่แบงก์ไป

"ดีแล้วล่ะ พี่สบายดี"

"หนูอยากไปห้องน้ำไหม" อยู่ๆ ฟ้าก็แทรกถามวริญเมื่อเห็นว่าทั้งคู่คุยอย่างถูกคอ

"เอ่อ.."

"อะไรวะ กูคุยกับน้องอยู่"

"มึงไปคุยกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ ดิ มาคุยอะไรกับแฟนกู แฟนเขานั่งหัวโด่อยู่นี่"

"เอ้า ก็ไม่ได้เจอน้องมานาน มึงก็ไม่ค่อยพาน้องไปไหนถ้าวันนี้กูไม่บอกให้มึงชวนน้องมาด้วย มึงก็คงไม่พาน้องมาหรอก"

"เอ่อ พี่ๆ อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ พี่ฟ้าหนูอยากเข้าห้องน้ำ" วริญแทรกบทสนทนาของทั้งคู่เมื่อเห็นว่าทั้งสองเริ่มมีปากเสียงกัน

"ไปค่ะ พี่พาไป"

ทั้งสองลุกออกจากที่นั่งและไปเข้าห้องน้ำ หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จทั้งสองอยู่ต่อไม่นานก็ขอตัวกลับก่อนเพราะพรุ่งนี้หญิงสาวต้องไปทำงานแต่เช้า เมื่ออยู่บนรถบรรยากาศต่างๆ เริ่มคลี่คลายไม่เป็นเหมือนขามา ทั้งคู่คุยกันตลอดทาง

"หนูลืมถามค่ะ วันนี้พี่ไม่ได้ไปทำงานเหรอคะ" เมื่อเห็นว่าบรรยากาศมันเริ่มเงียบเกินไปวริญจึงตัดสินใจยิงคำถามที่สงสัยมาสักพัก

"วันนี้พี่ขอหยุดค่ะ" ฟ้าตอบ

"อ๋อค่ะ แล้วมันจะไม่เป็นอะไรเหรอคะ" วริญถามกลับ

"ไม่หรอก พี่ลางานไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว พี่ลาหนึ่งอาทิตย์"

"โห นานจัง อยากลาแบบนั้นบ้าง"

"งั้นวันเสาร์นี้เราไปเที่ยวที่ใกล้ๆ แถวนี้กัน"

"ได้ค่ะ" วริญรีบตอบกลับมาเลยทันที

เมื่อถึงห้องแล้วทั้งคู่ก็แยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวเอง เมื่อหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำเธอเห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่ปลายเตียงก็อดสงสัยไม่ได้เลยถามออกไปว่า

"พี่ไม่นอนเหรอคะ"

"ยังไม่ง่วงเลย ว่าจะหาหนังดูสักเรื่องแล้วค่อยนอน หนูง่วงหรือยังถ้าง่วงแล้วเรานอนกัน"

"ยังไม่ค่อยง่วงเหมือนกันค่ะ"

"ดูหนังด้วยกันไหม"

"ดูค่ะ"

"งั้นหนูเลือกเลยว่าจะดูเรื่องอะไรพี่ตามใจหนู"

"ได้ไงกันพี่เป็นคนชวนนะ พี่เลือกเลยค่ะ"

"ไม่เป็นไร พี่อยากให้หนูเลือกค่ะ"

"โอเคค่ะ"

หลังจากที่ทั้งคู่เลือกหนังเสร็จทั้งคู่ก็นอนดูหนังด้วยกัน หญิงสาวรู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้ หญิงสาวรู้สึกชอบมากๆ ระหว่างที่หญิงสาวดูหนังอยู่นั้นแต่เธอนั้นไม่ได้โฟกัสเนื้อหาในหนังเลยเพราะในใจของเธอคิดถึงเรื่องอื่นอยู่

'ตอนนี้ความคิดของเธอตีกันไปหมดจนไม่สามารถโฟกัสหนังที่ดูอยู่ตรงหน้าได้เลย เหตุการณ์หลายๆ เหตุการณ์ทำให้เธอได้ขบคิดอะไรบางอย่าง ตั้งแต่ที่เราทั้งสองเป็นแฟนกันจนถึงตอนนี้ เธอมีความรู้สึกว่าตัวเองจะถูกรักแค่ตอนที่อีกฝ่ายมีความสุข แต่รู้สึกเป็นภาระทุกครั้งที่เขามีทุกข์ หลายครั้งที่รู้สึกถอดใจกับความสัมพันธ์นี้แต่มันก็เพียงชั่วคราวเท่านั้น เพราะอย่างไรก็ตามเธอก็ยังรักเขาเหมือนเดิมทุกครั้งไป'

.

.

.

.

tbc

วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ เราทั้งสองได้ไปเที่ยวด้วยกัน คืนนี้วันศุกร์หญิงสาวจึงรับหน้าที่จัดกระเป๋าให้ชายหนุ่ม เธอเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวหรือยาสามัญประจำบ้าน เหตุที่เธอต้องพกยาไปด้วยก็เพราะว่าครั้งก่อนๆ ที่เราไปเที่ยวด้วยกันมักจะมีอุบัติเหตุหรือเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ต้องเจ็บตัว ครั้งนี้เธอจึงเตรียมตัวไปอย่างดี

"พี่ฟ้าหนูเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะคะ" วริญหันไปบอกฟ้าเมื่อจัดแจงทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"โอเคครับ ยังขาดเหลืออะไรไหม"

"คิดว่าไม่มีแล้วนะคะ"

"โอเค ถ้าพรุ่งนี้ยังมีของที่ลืมอยู่ เราค่อยไปหาซื้อระหว่างทางกันเนอะ"

"โอเคค่ะพี่ฟ้า"

"มานอนกันค่ะ พรุ่งนี้เราต้องออกแต่เช้า"

วันนี้ทั้งคู่ได้นอนด้วยกันในรอบหลายเดือน ก็เพราะว่าพี่ฟ้าของวริญได้ลางานหนึ่งอาทิตย์เพื่อเป็นการพักผ่อนวันนี้พวกเขาทั้งสองจึงได้เข้านอนพร้อมกัน

"หนูขยับมานอนใกล้ๆ กันสิคะ จะไปนอนริมทำไมเดี๋ยวก็ตกเตียงซะหรอก"

"ไม่ตกหรอกค่ะ"

"มาๆ ขยับมานอนใกล้ๆ ให้พี่กอดมา"

"ค่ะ" วริญขยับไปนอนใกล้ๆ เขา เธอค่อนข้างทำตัวไม่ถูกเพราะที่ผ่านมาตัวเธอนั้นก็นอนคนเดียวมาโดยตลอด

.

.

.

ทั้งสองได้เดินทางไปยังสถานที่ ที่จองเอาไว้เป็นทะเลสวยงามห้องพักที่มองไปเห็นทะเลอย่างพอดี ช่วงนี้อากาศกำลังดีแดดไม่ค่อยร้อน

"หนูไปนั่งรอที่ห้องเลยค่ะ เดี๋ยวพี่ยกไปเอง"

"แต่มันเยอะแล้วก็หนักด้วยนะคะ" เธอเกรงใจ

"แต่หนูจะยกของหนักๆ ไม่ได้ แค่นี้สบายมากค่ะ หนูไปนั่งพักในห้องนะคะ"

"ก็ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยพี่ฟ้ารีบบอกเลยนะคะ"

"ได้เลยครับ"

หลังจากที่ฟ้ายกของไว้ในห้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่จึงแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองและบ่ายๆ ว่าจะออกไปเดินเล่นตรงริมหาด

"ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนนะคะ" วริญยื่นน้ำให้พี่ฟ้า

"ขอบคุณนะคะ ชื่นใจที่สุดเลย" พี่ฟ้ารับแก้วน้ำจากมือของวริญ

"หนูหิวหรือยังคะ หาอะไรกินกันไหม"

"ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่เลย พี่ล่ะหิวหรือยัง ขับรถมาตั้งไกลเหนื่อยแย่เลย หนูเอาแต่หลับตลอดทางไม่ได้อยู่คุยเป็นเพื่อนพี่เลย ขอโทษนะคะ"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ พี่ก็อยากให้หนูพักผ่อนเยอะๆ แต่พี่เริ่มหิวแล้ว"

"'งั้นเราไปร้านอาหารทะเลกันไหมคะ หนูเห็นว่ามีร้านอยู่ตรงนั้น"

"ไปค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเอารถก่อนนะคะ"

"โอเคค่ะ หนูรออยู่ที่นี่นะคะ"

"ครับผม"

หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็เดินทางไปยังร้านอาหารทะเลที่อยู่บริเวณใกล้ๆ กับที่พัก เมื่อทั้งคู่เข้าไปในร้านแล้วก็มีบริกรมาบริการทั้งสองคน เลือกที่นั่งสั่งเมนูเสร็จสรรพแล้วทั้งคู่ก็ทำได้แค่รออาหารมาเสิร์ฟ

"ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ" บริกรนำอาหารมาเสิร์ฟ

"ขอบคุณค่ะ" วริญกล่าว

"อาหารน่ากินมากๆ เลยนะคะ พี่ฟ้า กุ้งก็ตัวใหญ่เท่าแขน ปลาหมึกก็สดมากๆ"

"หนูถ่ายรูปก่อนไหมคะ"

"ถ่ายค่ะ พี่ฟ้าหันมามองกล้องหน่อยค่ะ" ทั้งคู่ยิ้มมองกล้องพร้อมถ่ายภาพที่มีอาหารน่ากินวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ

"เดี๋ยวพี่แกะกุ้งให้นะคะ"

"ขอบคุณค่ะพี่ฟ้า"

ทั้งสองก็ทานอาหารอย่างมีความสุข ระหว่างทานอาหารนั้นก็มีบทสนทนาเกิดขึ้นมากมายระหว่างพวกเขาทั้งสอง แต่ใครจะไปคาดคิดว่าจะมีคนรู้จักเราอยู่แถวนี้ด้วย

"ใช่ฟ้าหรือเปล่าคะ" เสียงผู้มาใหม่แทรกขึ้นระหว่างบทสนทนา

"ใช่ครับ"

"จำได้ไหม เราแก้มไง"

"เอ่อ..ไม่ได้ครับ"

"แย่จัง ก็คืนนั้นฟ้ายังไปส่งเราที่ห้องอยู่เลย"

"อ๋อครับ" พี่ฟ้าตอบกลับไปพร้อมมองวริญ

"แล้วนี่ มาเที่ยวกันเหรอ"

"ใช่ครับ"

"พาน้องมาเที่ยวเหรอคะ" แก้มหันไปมองวริญ

"มากับแฟนครับ"

"อ่าวเหรอ ตายจริง งั้นแก้มขอร่วมโต๊ะได้ไหมคะ พอดีว่าแก้มมาคนเดียว"

"เอ่อ.."

"ได้ค่ะพี่แก้ม" เป็นวริญที่ตอบกลับมา

"ขอบคุณนะคะ" แก้มยิ้มพร้อมดึงเก้าอี้นั่งข้างๆพี่ฟ้า

"น้องเป็นแฟนฟ้าใช่ไหมคะ ไม่ต้องคิดมากน้า ที่พี่บอกว่าพี่ฟ้าไปส่งที่ห้องน่ะ คือวันนั้นเห็นว่าฝนตกหนักเลยให้นอนที่ห้องพี่รอฝนซาค่อยกลับ"

"ค่ะ" ทั้งโต๊ะเริ่มมีบรรยากาศที่น่าอึดอัดระหว่างวริญและพี่ฟ้าก็คงมีแค่แก้มเท่านั้นที่ยังพูดจ้อและดูเจริญอาหารมากกว่าเจ้าของโต๊ะ

.

.

.

ค่ำคืนที่ฝนกระหน่ำ พายุฝนฟ้าคะนองเต็มท้องฟ้า หญิงสาวไม่สามารถนอนหลับได้เลยเพราะรอชายหนุ่มที่ยังถึงห้อง มองไปยังนาฬิกานี่ก็เป็นเวลาตี 3 นาฬิกาแล้ว ได้แต่สงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายยังไม่ถึงห้อง โทรไปก็ไม่รับสาย

เปรี้ยง!

'กรี๊ด!' เสียงฟ้าผ่าและฟ้าร้องมาพร้อมกันและท้องฟ้าที่สว่างวาบทำให้หญิงสาวกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจกลัว เธอใช้ผ้าห่มคลุมโปง

ติ้ง!

'วันนี้ไม่กลับนะ นอนห้องไอแบงก์ ฝนตกหนักมากกลับไม่ได้' นั่นเป็นข้อความที่ชายหนุ่มส่งมาให้เธอ

'ค่ะ ฝนซาค่อยกลับก็ได้ค่ะ' วริญรู้สึกอุ่นใจที่ได้รับรู้ว่าเวลานี้พี่เขาไม่ได้เป็นอะไร

.

.

.

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้วพี่แก้มก็ขอตัวกลับแต่ก็ไม่วายที่จะหอมก้มฟ้าต่อหน้าวริญ หญิงสาวก็ไม่เข้าใจว่าเธอทำอย่างนั้นไปทำไมในเมื่อก็รู้อยู่แล้วว่า วริญเป็นแฟนของพี่ฟ้า

"หนู..คือมันไม่มีอะไรเลยนะคะ" พี่ฟ้าพยายามอธิบาย

"..." เธอเดินดุ่มๆ โดยที่ไม่รออีกฝ่าย

"เดี๋ยวก่อนสิคะ คือวันนั้นฝนมันตกหนักแต่พี่ก็นอนตรงโซฟานะคะ ไม่ได้มีเรื่องอย่างว่าเกิดขึ้นเลย"

"แล้วทำไมวันนั้นพี่ถึงโกหกว่าไปนอนกับพี่แบงก์เหรอคะ" วริญถามกลับด้วยแววตาที่สั่นไหว

"คือพี่ไม่อยากให้หนูไม่สบายใจ พี่ขอโทษนะคะ"

"แล้วการที่หนูมารู้ที่หลังแบบนี้ พี่คิดว่ามันดีแล้วเหรอคะ" หญิงสาวสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมและเดินขึ้นรถไป

"เดี๋ยวสิ วริญ" พี่ฟ้าเดินตามเธอไป

ภายในรถเงียบสนิทไม่มีแม้แต่เสียงเพลงที่เปิด เสียงที่ดังที่สุดตอนนี้ก็คงเป็นเพียงเสียงหายใจของคนทั้งสอง

"เดี๋ยวหนูจะเข้าไปพักนะคะ" เมื่อถึงที่พักแล้ว วริญรีบลงจากรถและเดินเข้าไปยังที่พักทันทีโดยไม่รออีกฝ่าย

ตกเย็นชายหนุ่มเดินเข้าห้องเพื่อไปปลุกหญิงสาวที่นอนมาตั้งแต่บ่ายให้ตื่นขึ้น เพราะเธอเคยบอกไว้ว่าจะดูพระอาทิตย์ตกดินในช่วงเย็น

"วริญ ตื่นได้แล้วค่ะ เย็นแล้วนะคะ"

"อื้อ.."

"ตื่นเร็วค่ะ ปวดหัวไหม"

"..." หญิงสาวส่ายหน้า

"งั้นลุกไปล้างหน้าล้างตานะ ใกล้เวลาพระอาทิตย์จะตกดินแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันเอานะ"

หญิงสาวลุกไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นและออกไปเดินเล่นริมทะเลระหว่างรอพระอาทิตย์ตกดิน เมื่อถึงนึกเรื่องเมื่อบ่ายแล้วก็ยังเสียใจเสมอ

"ถ่ายรูปกันไหมคะ" พี่ฟ้าชวนคุยเมื่อยังคงเห็นว่าเธอยังเงียบอยู่

"ไม่เอาค่ะ" เธอตอบมาสั้นๆ

"หนูยังโกรธพี่เหรอคะ พี่ขอโทษนะคะ วันหลังพี่จะบอกทุกอย่างไม่โกหกแล้วค่ะ"

"สัญญาแล้วนะคะ" วริญหันไปสัญญากับอีกฝ่าย

"สัญญาค่ะ"

เป็นทุกครั้งที่เธอยังคงอภัยให้อีกฝ่ายได้เสมอถึงแม้ว่าเรื่องบางเรื่องมันไม่น่าให้อภัยด้วยซ้ำ นี่สินะที่เขาเรียกว่ารักมากจนให้อภัยได้ทุกอย่าง

ไม่นานพระอาทิตย์ก็ตกและทั้งสองก็ได้ดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน

.

.

.

เช้าวันจันทร์กลับมาอีกแล้ว เป็นอีกวันที่หญิงสาวตื่นขึ้นมาและไปทำงานแต่ที่แปลกคือชายหนุ่มก็ตื่นมาด้วยเช่นกัน

"อ้าว พี่ฟ้าตื่นมาทำไมคะ ไม่นอนต่อเหรอ" เธอถามออกไป

"ไว้เดี๋ยวค่อยนอนต่อค่ะ ตอนนี้พี่อยากส่งหนูทำงานก่อน"

"แต่หนูเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ ตอนนี้ก็จะสายแล้วด้วย"

"งั้นพี่ขอกอดหนูก่อนไปทำงานได้ไหมคะ" เขาพูดพร้อมอ้าแขนพร้อมกอดเธอ

"ได้ค่ะ" วริญเดินไปกอดอีกฝ่าย

"ตั้งใจทำงานนะคะ ถึงทักบอกพี่ด้วยนะ"

"ได้ค่ะ" เธอตอบ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่เธอเริ่มทำงานที่จะมีการกอดก่อนไปทำงาน หรือคำพูดของเขาที่ให้ทักบอกเมื่อถึงที่ทำงาน เพียงคำพูดแค่ไม่กี่ประโยคก็ทำให้เช้าวันนี้เป็นวันที่แสนสดใสของเธอได้

.

.

.

เมื่อบ่ายของวันนี้พี่ฟ้าทักมาหาเธอว่าเย็นนี้จะมารับไปทานข้าวข้างนอกก่อนไปทำงาน จึงให้เธอรออยู่แถวๆ หน้าบริษัทเดี๋ยวเขาจะมารับ เมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงานเธอจึงทักอีกฝ่ายเพื่อให้เตรียมตัวออกมารับเธอก่อนที่รถจะติดเพราะมันเป็นช่วงเวลาเลิกงาน หลังจากที่ทักเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอลาจึงรีบเก็บของและลาเพื่อนๆ ร่วมงานและรีบไปรออีกฝ่ายแถวหน้าบริษัทเพราะกลัวอีกฝ่ายจะรอนาน แต่รอแล้วรอเล่าเธอก็ยังไม่เห็นวี่แววของชายหนุ่ม

"อ่าววริญ มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไหนว่าแฟนมารับ" เจมี่ที่เห็นจึงทักเธอขึ้น

"พี่เขากำลังมา รอหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก"

"โอเค งั้นฉันกลับก่อนละกันนะ รถมาแล้ว"

"โอเค บ๊ายบาย" เธอโบกมือลาพร้อมเจมี่ที่เดินขึ้นรถสาธารณะไป

หญิงสาวรอไปเรื่อยๆ จาก 20 นาทีก็แล้ว ครึ่งชั่วโมงก็แล้วจนตอนนี้ผ่านไป 1 ชั่วโมงก็ยังเห็นวี่แววของอีกฝ่ายเลยฟ้าก็เริ่มมืดขึ้นทุกที เธอเลยตัดสินใจทักไปหาเขา

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนเข้ามา

"วริญคะ พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะคะ พอดีว่าแก้มรถเสียเขาเลยโทรหาพี่ให้มาช่วย" ยังไม่ทันจะส่งข้อความ ข้อความจากอีกฝ่ายก็ส่งมาก่อน เมื่อเห็นว่าเนื้อความเป็นอย่างไร ดวงตาดวงน้อยๆ เริ่มสั่นไหวอีกครั้ง เป็นอีกครั้งที่เขาให้เธอรอ รอโดยไม่มีจุดหมาย

"ไม่เป็นไรค่ะ" เธอตอบกลับไป

"ขอโทษนะคะ หนูกลับเองได้ไหมคะพอดีว่าพี่ต้องมาส่งเขาที่ห้องพักและว่าจะเลยไปทำงานเลย"

"ได้ค่ะ"

"ไว้เราไปคราวหลังนะคะ ถึงห้องแล้วบอกพี่ด้วยนะคะเป็นห่วง" เธออ่านข้อความนั้นเสร็จจึงปิดมือถือและโบกแท็กซี่กลับทันทีโดยไม่ตอบกลับอีกฝ่าย

'รอแล้วรอเล่า รอแบบไร้จุดหมาย ได้แต่สงสัยว่าทำไมตัวเองถึงได้เป็นคนที่รอเก่งได้ขนาดนี้ โดนเท่าไหร่ก็ไม่เคยเข็ดสักทีหรืออาจจะเป็นเพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตัวเธอนั้นก็รออีกฝ่ายได้เสมอ เพียงเพราะคำว่ารักสินะที่ทำให้เธอเป็นคนที่รอเก่งได้มากมายขนาดนี้'

.

.

.