ในห้องฝึกซ้อมของค่าย Aether Star เสียงดนตรีแนวแดนซ์อิเล็กทรอนิกส์กระหึ่มไปทั่ว ร่างของเด็กฝึกหลายสิบคนขยับไปตามจังหวะ แต่สายตาทุกคู่กลับจับจ้องที่คนคนหนึ่งตรงกลาง — เรย์

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มสะบัดเส้นผมเปียกเหงื่อพลางขยับตัวไปตามท่าเต้นที่ซับซ้อน ท่วงท่าเป๊ะเหมือนเครื่องจักรแต่แฝงความไหลลื่นราวกับเขากำลังล่องลอยอยู่บนน้ำ ทุกฝีก้าวมั่นคง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความสับสน

“เสียงนั้นอีกแล้ว...” เรย์คิดในใจ

ทันทีที่เพลงเข้าสู่ท่อนฮุก เสียงทำนองแผ่วบางหนึ่งก็แทรกเข้ามาในหัวของเขา ไม่ใช่เสียงจากลำโพง — มันเหมือนเสียงของใครบางคนที่กำลังร้องเพลงเบาๆ ข้างหู ราวกับกระซิบมาจากห้วงเวลาที่ลึกและไกลแสนไกล

เรย์สะดุดเท้าเล็กน้อย แต่ไม่มีใครสังเกต เขายังเต้นต่อจนจบเพลง ก่อนจะหอบเหนื่อยและทรุดตัวนั่งลงกับพื้น เย็นเยียบแต่ไม่สามารถดับความร้อนวูบวาบในอกเขาได้เลย

“นายน่ะ...ฝีเท้าดีขึ้นนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างตัว เขาเงยหน้าขึ้นเจอคนแปลกหน้า — เด็กฝึกใหม่ที่เพิ่งเข้าค่ายวันนี้

เขาชื่อ นที

เด็กหนุ่มผมสีดำขลับ ใส่หูฟังไว้ตลอดเวลา และมีแววตาเงียบขรึมเหมือนน้ำในสระที่ไม่เคยมีคลื่นไหว

“ขอบใจ...” เรย์ตอบสั้น ๆ พลางจ้องอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ

นาทีต่อมา เสียงเปียโนจากเครื่องซ้อมเล็ก ๆ ในมุมห้องก็ดังขึ้น — นทีนั่งลงต่อหน้าคีย์บอร์ด นิ้วเรียวราวกับนักเปียโนมืออาชีพกดลงอย่างนุ่มนวล ทำนองนั้นค่อย ๆ ไหลเข้าสู่ใจเรย์ช้า ๆ

และทันใดนั้น...

ภาพในหัวเรย์ก็เปลี่ยนเป็นเวทีไม้เก่า ๆ มีแสงสีเหลืองส่องจากโคมไฟวินเทจ เขาเห็นตัวเองในชุดสูทสีครีมยืนข้างเปียโนตัวนั้น...และคนที่เล่นมัน คือ “นที”

ในชาติที่แล้ว

เรย์สะดุ้งสุดตัว เสียงเปียโนหยุดลงทันที

นทีหันมามองเขา แววตาเหมือนจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “นายก็ฝันเหมือนกันใช่ไหม...?”

เรย์พูดไม่ออก

“ฉันเองก็ได้ยินเพลงเดียวกัน...มาตลอดชีวิต” นทีพูดเสียงเบา “และทุกครั้งที่ฉันเล่น ฉันเหมือนเห็นใครบางคนกำลังร้องอยู่ข้าง ๆ”

“ฉัน...” เรย์มองตาเขา “นายคนนั้น...หน้าตาเหมือนฉันใช่ไหม?”

ทั้งคู่เงียบไป ไม่มีคำใดต่อจากนั้น — มีเพียงเสียงลมหายใจและหัวใจที่เต้นในจังหวะเดียวกัน

เสียงเปียโนในห้องฝึกดังขึ้นอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น แต่ครั้งนี้ เรย์ไม่ได้ฟังอยู่ไกล ๆ เขานั่งข้าง ๆ คนเล่น — นที

แม้จะมีคนอื่น ๆ อยู่ในห้อง แต่ความรู้สึกเหมือนมีเพียงพวกเขาสองคนอยู่ตรงนั้น

“เพลงเมื่อวาน...นายแต่งเองเหรอ?” เรย์เอ่ยถาม ขณะสายตาจับจ้องปลายนิ้วเรียวที่ยังวางอยู่บนคีย์

“เปล่า...” นทีตอบเบา ๆ “ฉันจำมันได้...จากความฝัน ตั้งแต่ยังเด็ก”

เรย์กลืนน้ำลาย สายตาเบนไปที่หน้าต่าง “ฉันก็ฝันเหมือนกัน เสียงนั้น...คือเสียงของนาย”

ทั้งห้องเงียบลง แม้มีเสียงซ้อมจากห้องข้าง ๆ ดังลอดมา แต่ภายในใจของทั้งสองกลับตึงเครียด เหมือนบางอย่างกำลังจะถูกเปิดออก

อดีตชาติ

เรย์อยู่ในร่างนักร้องหนุ่มยุคโชวะ กำลังนั่งข้างเวที มือกุมโน้ตเพลงที่ยังไม่ทันร้องจบ

ข้างกายคือชายหนุ่มในชุดเปียโน — นทีในร่างอดีตชาติ — สีหน้าเศร้าใจราวกับรู้ว่าจะไม่มี “ครั้งหน้า”

“ถ้าเราไม่ได้ขึ้นเวทีด้วยกันอีกในชาตินี้...”

“ขอให้ชาติหน้า ฉันยังได้เล่นให้เธอฟัง”

เสียงเพลงตัดกลับมาเป็นปัจจุบัน

เรย์เผลอขยับเข้าใกล้นทีจนหัวไหล่แตะกันเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “งั้น...เราอาจจะเคยรู้จักกันจริง ๆ ใช่ไหม?”

“ไม่ใช่แค่รู้จัก...” นทีหันมามองตาเขา “แต่ฉันคิดว่า...ฉันรักนายมาแล้วครั้งหนึ่ง”

หัวใจของเรย์เต้นแรงทันที — ไม่ใช่เพราะเขินเท่านั้น แต่เพราะมันเหมือนกับว่า หัวใจเขา รู้สึกแบบเดียวกัน

เย็นวันนั้น – ห้องพักรวม

“พวกนายเป็นอะไรกันรึเปล่า?” เสียงของซิน หนึ่งในเพื่อนเด็กฝึกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเรย์เหม่อไปทั้งเย็น

เรย์ส่ายหัวแต่ไม่พูดอะไร — ในหัวเขาวนเวียนแค่เสียงหนึ่ง

เสียงร้องของเขาเอง ที่เหมือนกำลัง ขอให้ใครบางคนฟังมันให้จบ

ท้ายตอน – อีเวนต์พิเศษ

โปรดิวเซอร์ประกาศข่าวสำคัญ:

“เราจะมีออดิชันดูโอ้โชว์ใน 2 สัปดาห์ ทุกคู่จะต้องแต่งเพลงเอง และแสดงสดบนเวที! ทีมที่ผ่านจะได้เข้าสู่รอบเดบิวต์!”

เสียงฮือฮาไปทั่วห้อง

เรย์หันไปมองนที สายตาที่ต่างฝ่ายต่างรู้กันโดยไม่ต้องพูด

บทเพลงที่ไม่เคยจบในชาติที่แล้ว...กำลังจะได้ขับขานใหม่อีกครั้งในชาตินี้

เสียงเปียโนยังคงดังในห้องฝึกเล็ก ๆ ของค่าย เรย์และนทีนั่งอยู่ข้างกัน รอบตัวมีเพียงกระดาษโน้ตเปล่าๆ กับเครื่องบันทึกเสียง แต่สิ่งที่สะกดพวกเขาไว้...คือความเงียบของความทรงจำ

"ฉันคิดออกแล้ว..." เรย์พูดเบา ๆ มือถือดินสอเขียนลงบนกระดาษโน้ต "เราจะเริ่มเพลงด้วยประโยคนั้น — 'เสียงของนาย ฉันไม่มีวันลืม' "

นทีพยักหน้าเบา ๆ สีหน้าเปลี่ยนไปจากวันแรก ตอนนี้เขาเริ่มยิ้มเวลาฟังเรย์พูด และเรย์...เริ่มหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มนั้น

ไม่กี่วันต่อมา

เสียงฝีเท้าเรียบๆ ก้าวเข้ามาในห้องฝึกใหญ่

“ทุกคน นี่คือ เซริว เด็กฝึกจากญี่ปุ่น เขาจะเข้าร่วมโปรเจกต์ New Voice Duo ด้วย” โปรดิวเซอร์ประกาศ

เรย์เหลือบมองเด็กหนุ่มผมสีเทาควันบุหรี่ ตาคม เยือกเย็น เซริวยิ้มบาง ๆ แต่แววตานั้น...ทำให้เขาขนลุกวูบ

นทีนิ่งไปทันทีที่เห็นหน้าเขา เหมือนกำลังมองใครบางคนจากอดีต

คืนนั้น

ภาพจาง ๆ ปรากฏในหัวของนที...

ชายหนุ่มในชุดสูทดำ ยืนเฝ้ามองเขาบนเวทีเปียโนในยุคโชวะ แววตานั้นเต็มไปด้วยความริษยา เขาคือ “เพื่อนร่วมวง” ในอดีต ที่เคยพูดว่า...

“นายไม่มีวันได้ขึ้นเวทีกับเขาหรอก...ฉันจะไม่ยอมให้เสียงของนายดังเหนือกว่าของฉัน”

เสียงปังดังขึ้น — เปียโนพังลงต่อหน้า

นทีสะดุ้งตื่น เหงื่อท่วมหน้า

เขาคว้ามือถือขึ้นมากดหาชื่อหนึ่งในรายชื่อ — เรย์

“เรย์...ฉันคิดว่าเด็กใหม่คนนั้น...เคยอยู่กับเรามาก่อน”

วันซ้อมรวม

เซริวเดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคนขณะพวกเขาซ้อมดนตรี ท่าทางเป็นกันเอง แต่คำพูดกลับเหมือนแฝงอะไรบางอย่าง

เซริว: “เพลงของพวกนาย...เพราะดีนะ เหมือนเสียงจากอีกโลกหนึ่งเลย”

เรย์เลิกคิ้ว “หมายความว่าไง?”

เซริวเพียงยิ้ม แล้วพูดเสียงเบา

“ถ้าอยากให้เพลงนี้จบอย่างถูกต้อง...นายต้องเลือกว่าจะร้องกับใคร”

สายตาเขาจ้องลึกเข้าไปในนที เหมือนท้าทาย — หรืออาจ “เตือน”

เรย์นั่งลำพังในห้องเปียโนตอนกลางคืน เพลงที่เขากับนทีแต่งเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง แต่น้ำเสียงของเซริวยังคงก้องในหัว

และในเงาสะท้อนกระจก เขาเห็นตัวเองในอดีตชาติ

กำลังร้องเพลงสุดท้าย...คนเดียว

โดยไม่มีใครอยู่เคียงข้าง