เวลา 13:45 น. | ณ คอนโด The Pet Haven Residence
เสียงน้ำจากฝักบัวไหลลงอ่างอย่างสม่ำเสมอ กลิ่นแชมพูสูตรอ่อนโยนลอยฟุ้งไปทั่วห้องน้ำ
“เจ้าดำ! หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะ!”
เสียงหวานของ ยูนะ ดังขึ้นพร้อมกับภาพของหญิงสาวในเสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์ตัวโคร่ง กับกางเกงขาสั้นขยับไล่จับเจ้าแมวดำที่วิ่งพล่านไปรอบห้องน้ำ
เจ้าแมวดำตัวจ้อยขู่ฟ่อ ตาโตเป็นประกายแวววาว พยายามดิ้นสุดชีวิตราวกับเธอคือปีศาจที่กำลังจับมันไปสังเวย! มันใช้เล็บเล็กๆ จิกแขนเธออย่างบ้าคลั่ง แต่นั่นไม่อาจหยุด ทาสแมวตัวแม่ อย่างยูนะได้
ยูนะขมวดคิ้ว ใช้มือข้างหนึ่งพยายามประคองตัวมัน ส่วนอีกข้างก็หมุนก๊อกน้ำให้ได้อุณหภูมิพอดี
“อย่าดื้อ! ฉันเก็บนายมาเลี้ยงนะยะ! จะอาบน้ำให้สะอาดไง!”
“ฟ่ออออออ!”
แมวดำไม่สนใจจะอดทนใดๆ มันดีดตัวออกจากมือเธอ พุ่งทะยานออกไปอย่างกับจรวด! ยูนะอ้าปากค้าง ก่อนจะตวาดเสียงดัง
“เฮ้ย! อย่าวิ่งออกไปนอกห้องนะเว้ย!”
แต่ไม่ทันแล้ว เจ้าแมวปีศาจพุ่งตรงไปที่ประตูห้องน้ำ!
แต่! ยังไม่ทันจะถึงเป้าหมาย มันก็ดันลื่นไถลไปกับพื้นกระเบื้องเปียกๆ หัวโขกกับถังน้ำดัง ‘โป๊ก!’
“...เมี๊ยว...”
ตุบ!
เจ้าแมวดำลงไปกองกับพื้น ท่าทางงุนงงเหมือนคนเวียนหัว
ยูนะรีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวมันมาแนบอกทันที
“โอ๊ย! เจ็บไหมเนี่ย เจ้าแมวซื่อบื้อ!”
แมวดำดิ้นพล่านอีกครั้ง แต่ยูนะกอดไว้แน่น ดวงตาสีมรกตของมันช่างดูน่ารัก ในจังหวะที่ความน่ารักเข้าครอบงำ...
เธอก็ก้มลงไปจุ๊บเบาๆ บนหัวมันหนึ่งทีอย่างหมั่นเขี้ยว!
“หมั่นไส้ว่ะ! จูบเลยละกัน!” พูดจบยูนะก็จุ๊บปากแมวดำตัวแสบทันที
ฟึ่บ!!
ทันใดนั้น... ร่างเล็กๆ ของแมวดำในอ้อมแขนเธอพลันสว่างวาบ แสงสีทองพวยพุ่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ยูนะยังไม่ทันจะตั้งตัว ก็รู้สึกว่ามีบางอย่าง ใหญ่ขึ้น... หนักขึ้น... และ—!!
โครม!!
เสียงอะไรบางอย่างล้มลงกระแทกพื้นห้องน้ำ ยูนะลืมตากะพริบปริบ ๆ ก่อนจะพบว่า...
ร่างที่เธอกอดอยู่เมื่อครู่ไม่ได้เป็นแมวอีกต่อไปแล้ว!
เธอรู้สึกได้ถึง...
“กล้ามเนื้อ!?”
“ผิวคน!?”
“....!!!!”
ยูนะรีบผงะถอยหลัง หัวใจเต้นรัวราวกับกลองศึก ก่อนจะเงยหน้าขึ้น... แล้วพบว่า...
“อ—อะไรฟะ!?”
เจ้าแมวดำหายไปแล้ว
ตรงหน้าของเธอไม่มีแมวแล้ว มีแต่ ‘ผู้ชายตัวเปล่าเปลือย’ ที่กำลังนั่งหน้าบึ้งอยู่บนพื้น!
ชายหนุ่มมีใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคมเข้มจ้องเธออย่างเอาเรื่อง ร่างกายสูงโปร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่นๆ ผิวขาวเนียน (อย่างน่าโมโห) ที่ทำให้ยูนะอ้าปากค้างอย่างช่วยไม่ได้ เส้นผมสีดำเปียกลู่ไปกับผิว โคตรจะหล่อ โคตรจะเท่...
และโคตรจะ โป๊!
“...”
“...”
“...ว้ากกกกกกกกกกก!!”
ร่างบางถอยกรูดไปติดกับผนัง สั่นสะท้านไปทั้งตัว
ดวงตาคู่สวยสั่นระริกเหมือนกำลังประมวลผลเหตุการณ์สุดพีคที่เกิดขึ้น
ก่อนหน้านี้เธอกำลังอาบน้ำให้แมว... จับมันมาจูบไปที...
แล้วตอนนี้แมวหายไป... แต่มี ผู้ชายเปลือยอยู่แทน!?
...ให้ตายเถอะ...นี่มันหนังสยองขวัญหรือไง!?
ขณะที่ชายหนุ่มปริศนามองไปที่ตัวเอง…ก่อนจะก้มมองยูนะที่นั่งตัวแข็งอยู่มุมห้อง ใบหน้าหวานซีดเผือดดั่งเห็นผี
และแล้ว...
“บัดซบ!”
เสียงทุ้มต่ำสบถออกมาอย่างหัวเสีย เพราะใช่... เขาไม่ใช่ใครที่ไหน ‘คีริน’ หนุ่มวิศวะปากหมาตัวพ่อ ที่ตอนนี้ถูกสาปให้กลายเป็นแมวเมื่อโดนจูบ!
แต่ที่สำคัญคือ...
“เธอเป็นบ้าอะไรฟะ! อยู่ดีๆ มาจูบแมวทำไม!?”
🚨 สถานการณ์ตอนนี้: 🚨
ผู้หญิงคนนั้น ช็อกจนเกือบเป็นลม
ส่วนเขา...โป๊อยู่กลางห้องน้ำของเธอ
ให้ตายเหอะ...นี่มันบ้าอะไรวะ!?
∘ ∘ ∘ (°ヮ°) ? ∘ ∘ ∘ (°ヮ°) ? ∘ ∘ ∘ (°ヮ°) ? ∘ ∘ ∘ (°ヮ°) ?
“อย่ามองนะ ยัยบ้า! หันหลังไป!!!!”
คีรินหันรีหันขวาง ก่อนจะหันไปคว้าผ้าเช็ดตัวสีชมพูลายหวานแหววที่แขวนอยู่บนราวมาพันปิดบังส่วนล่างเอาไว้ด้วยใบหน้าบึ้งตึง ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวแปลกหน้าด้วยความหวาดระแวง พลางมองหาทางหนีออกจากที่นี่
ในขณะที่ยูนะกำลังนั่งเรียกสติตัวเองอยู่ที่พื้น
“นี่มันอะไรกัน?” ยูนะตบหน้าตัวเองเบาๆ
“ฉันฝันอยู่เรอะ!! โอ๊ย เจ็บนิหว่า!!” ยูนะบ่นพึมพำ ก่อนหันไปมองชายแปลกหน้าอย่างแปลกใจ
“เมื่อกี้มัน...แมวนี่นา...แล้วทำไม??”
คีรินกัดฟันกรอด พลางกระชับผ้าเช็ดตัวให้แน่นขึ้น
“เธอนี่!! น่ารำคาญชะมัด บอกให้หันหลังไปไง!”
เขาดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด มือหนายกขึ้นเสยผมลวกๆ สมองประมวลความคิด
“แล้วอย่ามาแตะต้องตัวฉัน ผู้หญิงอะไรมาจับผู้ชายแปลกหน้าซะงั้น”
“แล้วอย่ามาเรียกฉันว่า ‘เจ้าดำ’ ชื่อบ้าไรเนี่ย ฉันชื่อ คีริน!!!”
ยูนะอ้าปากค้างมองผู้ชายตรงหน้า ก่อนที่เธอจะเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแทน เธอกำหมัดแน่น ลุกขึ้นยืน
“นี่นาย!” ยูนะพูดเสียงเข้ม ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความโกรธ
“นายต่างหากที่น่ารำคาญ เป็นตัวอะไร? อยู่ๆ ก็มาโผล่ในห้องน้ำฉัน!” ยูนะจ้องตาเขาไม่ลดละ เธอต้องการคำตอบ
“....”
คีรินจ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าหงุดหงิดสุดขีด ดวงตาคมกริบฉายแววไม่สบอารมณ์
ให้ตายสิ! ทำไมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้!?
ขณะที่ยูนะกอดอกจ้องกลับอย่างเอาเรื่อง เธอยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการ!
“พูดสิ! นายเป็นใคร!? ทำไมถึงโผล่มาในห้องน้ำฉัน!?”
“…”
คีรินเม้มปากแน่น รู้สึกปวดหัวตุบๆ ไม่ใช่แค่เพราะถูกจูบจนคืนร่าง แต่ยังต้องมารับมือกับทาสแมวที่ เสียงดังเป็นบ้า!
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนตัดสินใจพูดออกมาเสียงเรียบ
“ถ้าฉันบอกไป เธอจะเชื่อเหรอ?”
ยูนะขมวดคิ้ว “หมายความว่าไง?”
คีรินถอนหายใจพรืด พลางยกมือขึ้นเสยผมเปียกๆ ของตัวเอง
“ฉัน… คือแมวตัวนั้นที่เธอเก็บมา”
ยูนะกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“นายเป็นตลกเหรอ? นี่นายคิดว่าฉันโง่ขนาดจะเชื่อเรื่องแบบนั้นหรือไง? แมวกลายเป็นคน? นี่มันนิยายแฟนตาซีเรอะ!?”
คีรินกลอกตา มองบน
“แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นใคร? โรคจิต? นักต้มตุ๋น? ฉันจะมาแก้ผ้ากลางห้องน้ำคนอื่นเพื่ออะไร!?”
ยูนะชะงัก… เออ ก็จริง แต่—!
“แล้วฉันต้องเชื่อว่านายเป็นแมวแปลงร่างจริง ๆ น่ะเหรอ!?”
คีรินกอดอก ใบหน้าหล่อเหลาดูขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด
“งั้นอธิบายให้ฉันฟังหน่อยสิ ว่าอยู่ดีๆ ฉันมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง?”
ยูนะอ้าปากจะเถียง แต่แล้วเธอก็นิ่งไป…
ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ย้อนกลับเข้ามาในหัว
เธอเก็บเจ้าแมวดำมาจากข้างทาง…
พากลับมาเลี้ยง…
พยายามอาบน้ำให้…
มันขู่ฟ่อๆ …
เธอจับมันมากอด…
แล้วก็—
“ฉัน… จูบมัน”
ยูนะยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ไม่นะ… อย่าบอกนะว่า—!?
“...เธอจูบฉัน”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยย้ำ พร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
ยูนะเบิกตากว้างก่อนจะกรีดร้องอีกครั้ง
“ว้ากกกก!!”
คีรินสะดุ้ง หันไปคว้าผ้าขนหนูบนราว ปาใส่เธอทันที
“พอเถอะ!! หยุดกรี๊ดสักที! หูจะแตกแล้วโว้ย!!”
ยูนะหยุดชะงัก หัวใจยังเต้นโครมคราม แต่พอเริ่มเรียกสติกลับมาได้ เธอก็จ้องคีรินด้วยสายตาหวาดระแวง
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?”
“ฉันถูกสาป” คีรินตอบเสียงเรียบ
“เวลาโดนจูบจากผู้หญิง ฉันจะกลายเป็นแมว และถ้าถูกจูบอีกที ก็จะคืนร่างเป็นคน”
ยูนะนิ่งไป… ก่อนจะหรี่ตามองเขา
“หึ…”
“หึ อะไรของเธอ?” คีรินขมวดคิ้ว
“แสดงว่า…” ยูนะแสยะยิ้ม
“ถ้าฉันอยากให้นายหุบปาก ก็แค่จูบนายอีกทีให้กลายเป็นแมวใช่ไหม?”
คีรินตัวแข็งทื่อ
“เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวก่อนนะ!!”
ยูนะขยับเข้าไปใกล้ ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“เอ๊ะ~ น่าจะเวิร์คนะเนี่ย”
คีรินถอยกรูดทันที มือกระชับผ้าเช็ดตัวแน่น
“อย่ามาเล่นอะไรบ้า ๆ นะเว้ย!”
“ฉันไม่ได้เล่น” ยูนะยิ้มกริ่ม
“แมวที่ดื้อเกินไป ต้องถูกลงโทษ”
“บ้าไปแล้ว!!”
คีรินหันหลังเตรียมเผ่นหนี แต่ไม่ทันแล้ว—
ยูนะคว้าข้อมือเขาไว้ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้…
“อย่ะ…!!”
“หึๆ” ยูนะยิ้มกว้าง พร้อมกับทำท่าจะ—
(˶°ㅁ°) !! (˶°ㅁ°) !! (˶°ㅁ°) !!
ปัง!
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกกะทันหัน
“ยูนะ! เสียงดังอะไรของเธอ— “
“!!!”
ทั้งคู่หันไปมองพร้อมกัน… แล้วพบว่า ‘เรน’ พี่ชายสุดที่รักของยูนะกำลังยืนอยู่หน้าประตู ด้วยสีหน้าที่…
โคตรจะโกรธ!!
“เดี๋ยวนะ! มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด!!”
ยูนะรีบตะโกนลั่นก่อนที่พี่ชายของเธอจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้!
เรน คาวาซากิ ยืนแข็งค้างอยู่หน้าประตู สีหน้าตกตะลึงปนหงุดหงิดสุดขีด กับภาพตรงหน้าที่เห็น น้องสาวของเขากำลังจับข้อมือผู้ชายตัวเปลือยเปล่าอยู่ในห้องน้ำของเธอ!?
คีรินที่ยังอยู่ในสภาพพันผ้าเช็ดตัวสีชมพูแสบตา กะพริบตามองชายหนุ่มที่ดูเคร่งขรึมและโหดเหี้ยมราวกับยากูซ่า พี่ชายยูนะตัวสูงกว่าเขานิดหน่อย ใบหน้าคมเข้มเหมือนจะฆ่าคนได้
“หึ”
เสียงขู่หัวเราะต่ำๆ ของเรนทำให้คีรินรู้สึกถึง ลางร้าย บางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น...
“ไอ้บ้านี่เป็นใคร?”
เสียงเย็นชาของเรนถามขึ้น ขณะที่ยูนะรีบยกมือห้ามไว้ก่อนพี่ชายจะพุ่งเข้ามาอัดคน
“พี่! มันมีเหตุผล!”
“เหตุผล? ผู้ชายเปลือยโผล่ในห้องน้ำของน้องสาวฉันเนี่ยนะ?”
สายตาคมกริบของเรนจ้องทะลุทะลวงไปที่คีริน ราวกับกำลังประเมินว่า จะต่อยเขายังไงให้สลบในหมัดเดียว
“เอ่อ… คือ…”
ยูนะรู้ว่าต่อให้เธออธิบายยังไง พี่ชายก็คงไม่เชื่อแน่ๆ! ทางเดียว คือต้องพาคีรินออกไปจากตรงนี้ก่อนที่เรนจะหมดความอดทน
เธอรีบคว้าข้อมือคีริน ลากออกจากห้องน้ำอย่างไม่รีรอ
“เดี๋ยวฉันอธิบายทีหลัง! ตอนนี้นายรีบไปใส่เสื้อผ้าก่อน!”
“เฮ้ย! ฉันเดินเองได้ ไม่ต้องลาก!”
คีรินโวยวาย แต่ยูนะไม่สนใจ เธอรีบดึงเขาไปที่ห้องนอนของตัวเอง เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดของพี่ชายออกมายัดใส่มือเขา
“นี่! ใส่ซะ!”
คีรินเหล่มองเสื้อผ้ากองนั้นอย่างไม่พอใจ
“ฉันไม่ใส่ของคนอื่น”
ยูนะหรี่ตามองเขาอย่างคาดโทษ เวลาแบบนี้ ยังมีหน้ามากวนส้นตีนอีกเหรอ
“นาย!! ดูเวล่ำเวลามั่ง อยากตายรึไง!!”
คีรินย่นจมูกเล็กน้อย ก่อนจะมองป้ายแบรนด์บนเสื้อ...
“หึ”
หางคิ้วของเขายกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็น Armani แบรนด์ระดับไฮเอนด์ นี่มันของแพงระดับที่เขาใส่เป็นประจำเลยนี่หว่า
แต่แน่นอน… เขาไม่มีทางยอมรับง่าย ๆ
“เออ ก็ได้… ถือว่าไม่แย่มาก” เขาพูดด้วยท่าทางเหมือนยอมใส่ให้เป็นบุญ
ยูนะมองบน “เชิญเลยค่ะคุณชาย”
∘ ∘ ∘ (°ヮ°) ?
5 นาทีต่อมา
คีรินเดินออกมาจากห้องแต่งตัวในลุคใหม่ที่แทบจะทำให้ยูนะลืมหายใจ
เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนขึ้นเล็กน้อย กางเกงขายาวพอดีตัวทำให้เห็นสัดส่วนที่พอดีเป๊ะ ออร่าคุณชายสายแฟชั่นกระแทกตาเต็มๆ
ยูนะกัดฟันแน่น... โอเค ยอมรับก็ได้ว่า หมอนี่หล่อมาก
แต่เดี๋ยวก่อน! นี่มันไม่ใช่เวลามาชื่นชมผู้ชายที่เพิ่งกลายร่างจากแมว!
“นี่! นายเป็นตัวอะไรแน่!?” ยูนะกอดอก จ้องเขาเขม็ง
คีรินถอนหายใจอย่างรำคาญ
“ก็เป็นคนไง จะให้เป็นอะไร? เอเลี่ยนเหรอ?”
“แต่เมื่อกี้นายเป็นแมว!”
“ก็ใช่”
“แล้วทำไมนายถึงกลายเป็นแมวได้!?”
“ก็บอกแล้วไงว่าโดนสาป!”
ยูนะอ้าปากค้าง
“เฮ้ยๆ นี่นายคิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องแฟนตาซีแบบนี้จริงเหรอ!?”
“แล้วเธอมีคำอธิบายที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ?”
คีรินเลิกคิ้ว ท่าทางกวนๆ ของเขาทำให้ยูนะอยากจะข่วนหน้า— ไม่สิ... อยากจะ ตบเขาให้หายปากหมา!!
ก่อนที่ยูนะจะได้โต้เถียงต่อ ประตูห้องก็เปิดออก เรนเดินเข้ามาพร้อมกับสายตาคมกริบ
“ยูนะ อธิบายมาให้หมด”
ยูนะสะดุ้งเฮือก รีบหันไปเผชิญหน้ากับพี่ชาย เธอรู้ว่าถ้าไม่อธิบายดีๆ พี่เรนอาจจับคีรินโยนออกจากคอนโดก็ได้!
“เอ่อ... คือพี่”
เธอพยายามคิดคำโกหกที่พอจะฟังขึ้น แต่แล้ว…
“ฉันเป็นแฟนเธอ”
เสียงทุ้มของคีรินดังขึ้น
“...!?”
ยูนะเบิกตากว้าง เฮ้ย!?
เรนหรี่ตามองคีรินทันที “ว่าไงนะ?”
“ฉันเป็นแฟนยัยนี่” คีรินพูดซ้ำด้วยสีหน้ากวนประสาท
“เมื่อกี้เราแค่ทะเลาะกันเรื่องไร้สาระนิดหน่อย”
“แฟน!?” ยูนะแทบจะพ่นไฟใส่เขา
“ใครบอกกันห๊ะ!?” ยูนะกระซิบเสียงขุ่น
คีรินเหลือบมองเธอพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ กระซิบตอบกลับ
“หรือเธออยากบอกความจริงว่าเธอจูบแมวแล้วฉันกลายเป็นคน?”
“...!!”
ยูนะกัดฟันแน่น โอ๊ย! นี่มัน… นี่มัน…!
เรนมองหน้าคีรินกับยูนะสลับกัน ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ
“เธอคบกับหมอนี่จริง?”
ยูนะกำมือแน่นจนเส้นเลือดขึ้น “ฉัน—”
“ใช่” คีรินแทรกขึ้นมาทันที ก่อนจะโอบไหล่ยูนะด้วยท่าทางโคตรสนิท
“เธอเป็นแฟนฉันเอง”
ยูนะรู้สึกเหมือนเลือดขึ้นหน้า!
ไอ้แมวบ้า! กล้าดียังไงมาแต่งเรื่องเองแบบนี้!?
∘ ∘ ∘ (°ヮ°) ?
“ยังไง? ยูนะ?”
เสียงเข้มของเรนกดดันเสียจนบรรยากาศรอบตัวหนักอึ้งไปหมด
ยูนะกลืนน้ำลายเอื้อก
โว้ย! ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องมาเจอสถานการณ์บ้า ๆ แบบนี้!?
เธอเหลือบไปมองคีริน ไอ้ตัวต้นเรื่อง ที่ยังทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว แถมยังมีหน้ามายักคิ้วให้เธออีก!
“ก็ฉันบะ—”
“นายเงียบไปเลย!”
ยูนะตวาดเสียงแข็ง หันไปจิกตามองคีรินที่ทำหน้าชะงักราวกับไม่คิดว่าเธอจะกล้าขึ้นเสียงใส่ขนาดนี้
เกิดมาเพิ่งเคยเจอผู้หญิงที่ตวาดใส่กันโต้งๆ แบบนี้!
เธอรู้สึกถึงแววตาหวาดระแวงของเขาอย่างชัดเจน กลัวล่ะสิ ว่าฉันจะพูดความจริงออกไป!?
“พี่… ตามนั้นล่ะ”
ยูนะตอบเสียงเรียบ ไม่สบตาพี่ชาย แต่ประโยคของเธอกลับทำให้คีรินถึงกับอ้าปากค้าง!
“ห๊ะ!?”
เรนเลิกคิ้ว ดวงตาเข้มขึ้นอีกระดับ ดูก็รู้ว่าโกรธจัด เขาคิดเตลิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วตั้งแต่เห็นคีรินเปลือยกายอยู่ในห้องน้องสาว!
“แต่มันไม่ใช่แบบนั้น!!”
ยูนะรีบโบกมือปฏิเสธ
“พอดีเมื่อกี้เสื้อผ้าเขาเลอะ ก็เลยให้ยืมของพี่ไปใส่แทนเท่านั้นเอง!”
“หึ… เสื้อผ้าเลอะ?” เรนเอียงคอ ดวงตาคล้ายจะอ่านทะลุไปถึงสมองเธอ
ยูนะกลืนน้ำลายเฮือก นี่พี่เธอเป็นเครื่องจับโกหกเดินได้รึไง!?
“ใช่!” เธอตอบเสียงดังฟังชัด
“ก็เมื่อกี้เขา… เอ่อ...ไปช่วยแมวจรจัดที่กำลังฟัดกับหมามาแล้วเสื้อเปื้อนน่ะ!”
“แมวจร? ฟัดกับหมา?”
เรนทวนคำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือ คีรินเองก็หันขวับมาจ้องหน้าเธอราวกับจะถามว่า ‘แต่งเรื่องอะไรของเธอวะ!?’
แต่ยูนะไม่สน เธอหันไปกระแทกศอกใส่สีข้างคีรินเบาๆ เป็นสัญญาณให้ เล่นตามน้ำไปซะ!
คีรินกัดฟันแน่น… ไอ้บ้าเอ๊ย! มาถึงจุดที่ต้องร่วมมือกับทาสแมวบ้านี่แล้วเรอะ!?
แต่เพื่อเอาตัวรอดจากพี่ชายจอมโหดของเธอ เขาก็ต้องยอมล่ะวะ!
“ใช่ๆๆๆ” คีรินเสริมทันที พลางกระแอม ไอเบาๆ ทำหน้าเหมือนเป็นพลเมืองดีสุดขีด
“ฉันไปช่วยแมวมา แล้วก็ดันเลอะนิดหน่อย…เธอก็เลยให้ฉันยืมเสื้อผ้ามาเปลี่ยน”
เรนจ้องมองคีรินเงียบๆ ดวงตาคมกริบจับพิรุธแบบไม่เกรงใจใคร
ยูนะกำมือแน่น ใจเต้นรัว อย่าหลุดนะไอ้แมวบ้านี่! อย่าหลุด!
“เหรอ?”
“ใช่!”
“จริง?”
“จริง!”
“แน่ใจ?”
“แน่— เออ!!”
คีรินแทบจะพ่นไฟออกจากปาก นี่มันสอบสวนอะไรวะ!?
เรนหรี่ตาลงอย่างไม่เชื่อถือ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้คาดคั้นต่อ เขาอาจจะยังไม่เชื่อสนิท แต่ก็เลือกจะปล่อยไปก่อน
ยูนะแอบถอนหายใจโล่งอก…รอดแล้ววววว!
“ถ้างั้น...” เรนจ้องมองไปที่คีริน สายตาคมกริบแบบนั้น ยูนะรู้จักดี
อย่าบอกนะ ไอ้พี่บ้า! จะทดสอบไอ้แมวบ้านี่ด้วยการ....
“แต่ถึงจะยังไง… ฉันก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี”
เสียงเข้มของเรนทำให้ยูนะสะดุ้งโหยง เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายที่ตอนนี้…
ยืนกอดอกจ้องคีรินเหมือนหมาป่าจ้องเหยื่อ!
“ฟังนะ ไอ้หนุ่ม…”
คีรินรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ทำไมอยู่ดีๆ ไอ้พี่ชายบ้านี่ดูน่ากลัวขึ้นสิบเท่า!?
“ถ้านายคิดจะมายุ่งกับน้องสาวฉัน… นายต้องผ่านฉันไปก่อน”
“…”
“ทดสอบว่าที่น้องเขยซะหน่อยดีไหม?”
ยูนะถึงกับตบหน้าผาก
นั่นไง!!! คิดแล้วไม่มีผิด!! ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้มั่งว้า~
(˶°ㅁ°) !! (˶°ㅁ°) !!(˶°ㅁ°) !!
“พี่...ใจเย็นก่อนนะ!”
ยูนะรีบยกมือปรามพี่ชาย ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปซัดคีรินให้เละกลางห้องนั่งเล่น
ในขณะที่คีริน หน้าซีดเผือดคล้ายคนจะเป็นลม
แน่อยู่แล้ว… พี่ชายของยูนะไม่ได้เป็นแค่พี่ชายธรรมดา แต่นี่คือเรน คาวาซากิ มือขวาของมาเฟียญี่ปุ่น!!
ให้ตายเถอะ! ถ้าพี่คิดจะเล่นงานเขาจริงๆ คีรินอาจจะหมอบ หรือไม่ก็ตายคาตีนตรงนี้แน่!!
“เรื่องทดสอบไว้วันหลังก็ได้”
ยูนะรีบเปลี่ยนน้ำเสียง พูดจาออดอ้อนขึ้นมาทันที
“วันนี้ที่พี่มาหาหนู พี่มีเรื่องด่วนกว่านั้นไม่ใช่เหรอ?”
เธอกะพริบตาปริบๆ มองพี่ชายด้วยแววตาใสซื่อแบบเด็กดีสุดฤทธิ์
“อึก!...”
เรนถึงกับสะอึก หน้าแดงขึ้นมาทันทีที่เจอไม้ตายของน้องสาว
ท่าอ้อนระดับทำลายล้างสูงสุด!!
คีรินที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ถึงกับอ้าปากค้าง อะไรของพวกเขาวะ!? ตะกี้ยังขู่ฟ่อๆ ใส่อยู่เลย!!
นี่มันคนเดียวกันกับที่เมื่อกี้ทำหน้าโหดเหี้ยมราวกับจะฆ่าเขาจริงดิ!?
“เครๆ ...”
เรนถอนหายใจหนักๆ อย่างพ่ายแพ้ ก่อนจะยกมือขึ้นนวดขมับ
“พี่มาเอา ‘ไอ้นั่น’ เธอทำเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?”
“เรียบร้อยแล้ว”
ยูนะพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง เปิดลิ้นชักแล้วหยิบแฟลชไดรฟ์สีดำออกมายื่นให้พี่ชาย
แต่ก่อนที่เรนจะรับไปได้…
“สองหมื่นบาท โอนมาก่อน”
ยูนะดึงแฟลชไดรฟ์ไว้ไม่ยอมปล่อย พลางยักคิ้วให้พี่ชายอย่างเจ้าเล่ห์
“กะพี่ยังจะงกอีกเรอะ?” เรนหรี่ตาลง มองน้องสาวที่ตอนนี้เปลี่ยนโหมดเป็นแม่ค้าไปเรียบร้อย
“เรื่องเงินไม่เข้าใครออกใครค่ะพี่~ งานด่วนขนาดนี้ ฉันคิดแค่สองหมื่นก็บุญแล้ว”
“หึ… ฉลาดโก่งราคาดีนี่”
แม้จะบ่น แต่เรนก็ล้วงมือถือออกมาแล้วกดโอนเงินให้อย่างรวดเร็ว
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในมือถือของยูนะ
เธอหยิบมันขึ้นมาเช็กดู สองหมื่นบาท เข้าบัญชีเรียบร้อย!!
“ขอบคุณที่ใช้บริการค่า~”
ยูนะยิ้มกว้าง แล้ววางแฟลชไดรฟ์ลงในมือพี่ชายทันที
เรนรับแฟลชไดรฟ์ไปเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ ก่อนจะหันกลับมามองคีรินอีกครั้ง…
สายตานั้น… น่ากลัวกว่าเดิมสิบเท่า!!
“แล้วไอ้หมอนี่....”
ตื๊ด ตื๊ด~
เสียงโทรศัพท์มือถือของเรนดังขึ้นกะทันหัน ทำให้เขาชะงัก ก่อนจะกดรับสาย แต่ยังไม่วายจ้องคีรินอย่างคาดโทษ
“ครับ”
ระฆังช่วยชีวิต!!!
ยูนะถึงกับปาดเหงื่ออย่างโล่งอก กัดปากแน่นพยายามกลั้นยิ้ม ไม่งั้นมีหวังโดนเรนจับได้แน่ๆ ว่าเธอดีใจแค่ไหนที่พี่ชายมีเรื่องให้ต้องไปจัดการก่อน
“ได้มาแล้วครับ จะไปเดี๋ยวนี้ครับ”
เรนพูดเพียงสั้นๆ ก่อนจะวางสาย แล้วหันกลับมาหาน้องสาวของตัวเอง
“พี่ไปก่อนนะ มีเรื่องด่วน”
ยูนะพยักหน้ารับแทบจะทันที “โอเค ๆ ไปเถอะพี่”
แต่ยังไม่ทันที่เรนจะก้าวออกไป เขาก็หันมาชี้นิ้วไปทางคีรินที่ยืนตัวแข็งอยู่ข้างๆ
“ส่วนนาย!” เสียงเข้มดังขึ้น ทำให้คีรินสะดุ้งเฮือก
“ฉันจะมาจัดการทีหลัง”
คีรินกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง
ให้ตายเถอะ! ทำไมเขาต้องมาโดนผู้ชายที่ไม่รู้จักขู่ใส่แบบนี้ด้วยวะ!?
“ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยล่ะ” เรนพูดกับยูนะด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงศีรษะเธอเข้ามาแล้วกดจูบลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน
ยูนะหัวเราะเบาๆ ผลักไหล่พี่ชาย “รู้น่า พี่รีบไปเถอะ”
เรนเหลือบมองคีรินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปิดประตูดัง ปัง
คีรินยืนแข็งค้างไปสองวินาที ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาทันที
“ให้ตายเถอะ… ฉันเกือบตาย” เขาพึมพำเสียงเบา มือหนายกขึ้นปิดหน้าอย่างเหนื่อยล้า
ยูนะเองก็ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นพรม ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ฟู่ว~ เกือบไปแล้วไหมล่ะ…”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจหนักๆ ของคนทั้งคู่ที่ยังตั้งสติไม่ทัน
คีรินเอียงคอมองยูนะที่กำลังนั่งกอดเข่ากับพื้น
“พี่ชายเธอเป็นบ้าอะไร ทำไมโหดขนาดนั้น?”
ยูนะเหลือบมองเขา ก่อนจะยกมือขึ้นนวดขมับ
“พี่เรนเป็นมือขวาของมาเฟียญี่ปุ่น”
คีรินกระพริบตาปริบๆ “ว่าไงนะ?”
ยูนะถอนหายใจ “ก็อย่างที่นายได้ยิน”
คีรินจ้องเธอเหมือนเธอพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้
“เดี๋ยวนะ… คือฉันเพิ่งโดนคนที่เป็น มาเฟีย จ้องจะฆ่าตะกี้?”
ยูนะพยักหน้ารับอย่างไร้เยื่อใย “อืม”
คีรินเอามือกุมหน้าอกตัวเองทันที
“โว้ย! แล้วทำไมเธอถึงไม่บอกฉันก่อนวะ!!”
“แล้วฉันจะมีเวลาบอกนายมั้ย!? นายนั่นแหละ เสือกปากหมาใส่พี่ฉันก่อน!”
ยูนะเท้าเอว มองเขาอย่างหงุดหงิด แต่คีรินกลับรู้สึกเหมือนเขาเพิ่งเดินเฉียดนรกไปหนึ่งรอบ
เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วทิ้งตัวลงกับพนักโซฟาอีกครั้ง
ให้ตายสิ… นี่มันวันบ้าอะไรวะ!?
∘ ∘ ∘ (°ヮ°) ?
หลังจากพี่เรนออกจากห้องไป บรรยากาศที่เครียดจนแทบหยุดหายใจเมื่อครู่ก็เริ่มคลายตัวลง
ยูนะถอนหายใจยาว ก่อนจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายอย่างโล่งอก เธอไม่พูดอะไร เดินตรงไปที่ครัวทันที ปล่อยให้คีรินนั่งหมดแรงอยู่ที่โซฟาเพียงลำพัง
คีรินยังคงนั่งเอามือกุมหน้าอกอยู่ ราวกับพยายามเรียกสติให้ตัวเองกลับมา
ให้ตายเถอะ… เมื่อกี้มันบ้าไปแล้วจริง ๆ
ถ้าหมอนั่นลงมือซัดเขาจริงๆ คีรินไม่มั่นใจเลยว่า เขาจะรอดออกไปแบบครบสามสิบสองหรือเปล่า
เสียงกุกกักจากครัวทำให้เขาเหลือบมองยูนะที่กำลังเปิดตู้เก็บของอย่างคล่องแคล่ว เธอหยิบซองมาม่าออกมาจากชั้นวาง ตามด้วยไข่ไก่หนึ่งฟอง และต้นหอมอีกนิดหน่อย ก่อนจะเปิดเตาแก๊ส ตั้งน้ำรอเดือด
คีรินเบะปากเล็กน้อย
โธ่… เห็นทำท่าจะเป็นแฮกเกอร์อัจฉริยะ
นี่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยมาม่าถ้วยเดียว?
เขาพิงตัวกับพนักโซฟา หลับตาพักสมองเงียบๆ แต่ไม่นาน กลิ่นน้ำซุปหอมฉุยก็ลอยมาถึงปลายจมูก
กลิ่นหอมของเครื่องปรุงและน้ำซุปร้อนๆ ทำให้คิ้วของคีรินกระตุกเบาๆ
เขาหิวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
ผ่านไปไม่นาน ยูนะก็ยกถ้วยมาม่าร้อนๆ ออกมาจากครัว เธอวางมันลงบนโต๊ะหน้าโซฟา แล้วเดินกลับไปหยิบตะเกียบกับช้อนมาเพิ่ม
“กินด้วยกันมั้ย?”
คีรินเหลือบตามองเธอ ก่อนจะเบ้ปากอย่างไม่แยแส
“ไม่ล่ะ ฉันไม่กินอาหารขยะ”
ยูนะยักไหล่ “ตามใจ”
เธอไม่เซ้าซี้อะไรอีก นั่งลงบนพื้น หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มคีบเส้นเข้าปาก กินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจเขาอีก
คีรินมองเธอจากมุมหางตา แวบหนึ่งเขาเห็นไอร้อนจากน้ำซุปลอยขึ้นมา พร้อมกับกลิ่นของน้ำซุปที่หอมฟุ้ง
โครกกก~
เสียงท้องร้องดังขึ้นมาทันที
คีรินชะงัก ก้มมองท้องตัวเองอย่างตกใจ
ให้ตายสิ! เจ้าท้องโง่… นี่แกทรยศฉันเรอะ!?
ยูนะเงยหน้าขึ้นจากถ้วยมาม่า มองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนจะยิ้มมุมปาก
“ไม่กินไม่ใช่เหรอ?”
คีรินกัดฟันแน่น ถลึงตาใส่เธอ แต่ดูเหมือนมันจะไม่มีผลกับผู้หญิงตรงหน้าเลยสักนิด
ยูนะหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยื่นตะเกียบอีกคู่ไปตรงหน้าเขา
“เอ้า กินซะ จะได้ไม่หงุดหงิด”
คีรินขมวดคิ้ว มองเธออย่างลังเล แต่สุดท้ายก็คว้าตะเกียบไปแบบเสียไม่ได้
เขาไม่อยากยอมรับ… แต่ตอนนี้ท้องมันร้องจนแทบจะข่มไว้ไม่อยู่แล้ว
เขาคีบเส้นขึ้นมา เป่าเบาๆ แล้วค่อยๆ ซู้ดเข้าไปอย่างช้าๆ
“...!”
คิ้วของคีรินกระตุกเล็กน้อย
ไม่แย่… ไม่สิ มันอร่อยกว่าที่คิดแฮะ
รสชาติเผ็ดกำลังดี เส้นเหนียวนุ่ม ไข่ลวกตรงกลางกึ่งสุกกึ่งดิบพอดีเป๊ะ ต้นหอมเพิ่มความหอมสดชื่นเล็กน้อย
ให้ตายสิ… กินของแบบนี้แล้วทำไมรู้สึกดีขนาดนี้วะ!?
ยูนะมองปฏิกิริยาของเขาอย่างพอใจ ก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วหันกลับไปกินของตัวเองต่อ
บรรยากาศภายในห้องเงียบลงไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงซู้ดเส้นและเสียงช้อนกระทบถ้วยเบาๆ
หลังจากเหตุการณ์สุดระทึกเมื่อครู่…
บางที…
นี่อาจเป็นช่วงเวลาสงบสุขครั้งแรกของพวกเขาก็ได้
(˵ •̀ □ •́ ˵)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
