"ซืด!" เสียงหญิงสาวผมยาวสืดนํ้ามูก ใบหน้าของเธออาบโชกไปด้วยนํ้าตา ในมือจับโทรศัพท์เปิดรูปตาที่เพิ่งเผาไปเมื่อเช้านี้ หญิงสาวนอนซมบนเตียงในห้องมืดๆแบบนี้มาทั้งวันแล้ว หลังจากกลับจากวัด

   "มากินข้าวมา ผิง" ยายรูปร่างผอมผมสั้นหงอกพูดพลางเขย่าปลายเท้าของเด็กหญิง แต่เธอกลับไร้วี่แววในการจะโต้ตอบ

   "ถ้าอยากจะกินก็ลุกมานะ" ยายพูดก่อนจะเดินออกจากห้อง

    'ทำไมตาต้องไปก่อนหนูด้วย หนู..หนูยังไม่ได้พาตาไปเที่ยวเลยนะ' เสียงในใจดังกึกก้องในห้องที่เงียบสงัด ความเดียวดายเข้าครอบงำหญิงสาวอีกครั้งก่อนความรู้สึกเพลียและอ่อนแรงจะค่อยๆคลืบคลาน แล้วหญิงสาวก็ผลอยหลับไป

   "ผิง ผิง"

  "ตะ..ตาหรอ"

  "ผิง!" เสียงตะคอกอย่างรุนแรงเรียกให้เธอตื่นจากฝัน

  เด็กสาวลืมตามาพร้อมกับความประหลาดใจ เธอนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ท่ามกลางห้องนอนที่ประดับประดาด้วยภาพวาดลวดลายดอกไม้ดูวิจิตตระการตา

  ห้องนอนนี้ช่างกว้างขวาง ราวกับจะจอดรถบรรทุกได้หนึ่งคัน

  ปลายเตียงของเธอปรากฎชายหนุ่มรูปงามสองคน คนหนึ่งไว้ผมยาวมัดรวบสูง ผมจรดกลางหลัง คิ้วเข้ม ตากลมโต ดูใสซื่อเหมือนเด็ก อีกคนดูจะโตกว่า ผมสั้นเหมือนบุรุษทั่วไป จุดเด่นของใบหน้าคือจมูกที่เป็นสันได้รูป จุดร่วมที่พอจะทำให้รู้ว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องกันไม่ผิดแน่ คือดวงตาที่กลมโตดูสดใส

  "ผิง! เจ้าตื่นแล้ว!"

  "ท่านอา!!" ผู้เป็นพี่วิ่งออกจากห้องพร้อมตะโกนเรียก

  "ท่านพี่รู้สึกปวดหัวบ้างไหม?"

  "อะ..เอ่อ"

ไม่ทันที่ผิงจะเอ่ยตอบ ประตูห้องก็โดนเปิดออก ด้วยสาวใช้สองคน ชายแก่ไว้เคราสีขาวโพลน ในมือซ้ายคํ้าไม้เท้ายาวถึงเอว ดวงตาดุดัน ดูน่าเกรงขาม เดินตรงดิ่งมายังผิงที่นอนอยู่บนเตียง โดยมีสมุนรับใช้ตามติดมาต้อยๆหนึ่งคน เป็นคนที่ดูไม่มีพิษมีภัย แม้ท่าทางจะดูเงอะงะไปเสียหน่อย

  "ข้าบอกแล้วว่าเจ้าว่ายนํ้าไม่แข็ง จะไปว่ายที่นํ้าลึกทำไมกัน"

  'อะไรกัน ฉันกำลังฝันหรอ ตามนํ้าไปก่อนละกันนานๆทีจะฝันว่ารวย'

  "ข้าแค่.."

  "ท่านอาอย่าเพิ่งดุท่านพี่เลย คงต้องดุพี่ใหญ่ที่ไม่ดูแลน้อง ทำให้จมนํ้าอย่างนี้" หนุ่มผู้น้อยกอดอกมองพี่ชาย

  "..เป็นความผิดของข้าจริงๆครับท่านอา" ชายหนุ่มโค้งตัวรับความผิด

  "ไม่เป็นไรๆ ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอกซิงอี ส่วนเจ้าเอง" ชายแก่ชี้นิ้วไปยังเด็กสาว

  "คราวหลังต้องระวัง เจ้าไม่ใช่เด็กแล้วนะผิง ต้องรู้จักประมาณตนด้วย"

  "ขอโทษค่ะ" ผิงเอ่ย

   "เจ้าด้วยซีซวน อย่าหวังพึ่งแค่พี่ใหญ่ ต้องช่วยกันดูแลกันและกัน พักผ่อนเถอะอาผิง"

   สองหนุ่มโค้งตัวอย่างนอบน้อมก่อนชายแก่จะหันหลังกลับและเดินออกจากห้องไป

   "หายไวๆนะครับคุณหญิง" สมุนรับใช้ของเขาหันมากล่าวกับผิงผิง ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะตามชายแก่ไป แล้วประตูบานใหญ่ก็ปิดลงโดยสาวใช้สองคนเช่นเคย

   เด็กสาวกวาดตามองชายหนุ่มทั้งสองตั้งแต่หัวจรดเท้า เพิ่งจะมาสังเกตว่าชุดของพวกเขาเป็นชุดจีนโบราณ ทั้งสองใส่ชุดสีฟ้าครามลากยาวเฉียดพื้น ข้างหลังมีกระบี่พาดไว้

   "ซ..ซีซวน" เด็กสาวค่อยๆพยุงร่างตัวเองขึ้นนั่ง

   "ท่านพี่! ค่อยๆนะ ท่านพี่ยังไม่หายดี" ซีซวนพูดพร้อมเข้ามาประคองเด็กสาว

   "อาผิง ถ้าเจ้ายังป่วยออดแอดข้าจะลาเรียนให้" ซิงอีเอ่ย

   'ลาเรียนงั้นหรอ เรียนอะไรกัน'

   "ข้าคิดว่าข้าไม่เป็นไร" อาผิงกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

   "ข้าบอกแล้วว่าในนํ้านั้นมีพราย ดีนะที่เหล่าเซียนมาช่วยไว้ทัน"

   "นั่นสิ เราต้องไปขอบคุณคุณชายรองหลานกันสักหน่อยนะ"

   'อะ..เอ๊ะ..คุณชายรองหลาน มันคุ้นๆแฮะ'

   "ซีซวน"

   'ฉันมั่นใจว่าเด็กคนนี้คือน้องฉันแหละนะ เลยเรียกห้วนๆ'

    "พี่ว่าพี่น่าจะหลงๆลืมๆอะไรไป เจ้าช่วยตอบข้าหน่อยสิ"

   "อะไรกันหรือท่านพี่" ซีซวนนั่งลงข้างๆเตียงพี่สาว

   "คุณชายรองหลานที่เจ้าพูดถึง คือหยกคู่ตระกูลหลานใช่รือไม่"

   "ใช่ครับ! ข้าหมายถึงหยกคู่ตระกูลหลาน คุณชายหลาน หลานจ้าน-" พี่ชายเดินมาทุบหลังน้องเบาๆ

   "อย่าเรียกชื่อเขาอย่างนั้น เสียมารยาท" พี่ชายทำหน้าดุขรึม

   "แฮะๆ"

   'หลานวั่งจี..ที่นี่คือฉันอยู่ในนิยายปรมาจารย์ลัทธิมาร!? เป็นฝันที่..โหดร้ายจริงๆเลย..อ้ากกกกก!!!'

   "ท่านพี่เป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดมาก"

   "ปะ..เปล่า พี่ไม่ได้เป็นอะไร..เลย..จริงๆนะ"