ลิขิตรักเหนือกาล เทพบรรพกาลคืนภพ
แม่เจ้า! นี่มัน...โลกจีนโบราณเหรอ!?
– เสียงฟ้าร้องคำรามในคืนฝนตก
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด...
เสียงเครื่องวัดชีพจรในโรงพยาบาลดังเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบ
พยาบาล
อายุแค่ 23 เองนะคะ น่าเสียดายจริง ๆ
แต่ในความมืดมิดนั้น จิตวิญญาณของหญิงสาวกลับไม่ดับสูญ...
???
คุณหนู คุณหนูเจ้าขา! ได้โปรดฟื้นเถิด!
ไป๋ซู
อือ... ปวดหัวฉิบ... เดี๋ยว ๆ ๆ อะไรเนี่ย!? ทำไมเสียงเหมือนละครพีเรียด?
???
คุณหนู! ท่านฟื้นแล้ว! ฮือ ๆๆ ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์!
ไป๋ซู
โอ๊ย! เบาได้มั้ย เสียงหลอนจะตาย... แล้วนี่ใคร? ฉันอยู่ไหน?
เสี่ยวจื่อ
ข้าคือเสี่ยวจื่อ คุณหนูไม่จำข้าได้หรือเจ้าคะ!? ท่านล้มป่วยจากพิษน้ำแข็ง เพิ่งฟื้นหลังหลับไปสามวันสามคืน!
ไป๋ซู
...น้ำแข็ง? แล้วทำไมฉันใส่ชุดฮั่นฝู? เฮ้ย...นี่มันโลกไหนวะ?
เธอค่อย ๆ เดินไปยังบานกระจกทองเหลือง ก่อนจะเห็นเงาสะท้อนของหญิงสาวในวัยเดียวกันแต่หน้าตา...คือเธอ
ไป๋ซู
..เฮ้ย นี่ไม่ใช่แค่ฝันแล้วโว้ย!!
ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว
???
ในที่สุด เจ้า...เทพบรรพกาลผู้ปิดผนึกตนเองมาแสนนาน...ก็ได้ตื่นขึ้นอีกครั้ง...
ไป๋ซู
โอ้โห! เดี๋ยวนะ! ฉันเป็นเทพ!? จริงดิ!? ไม่ใช่แค่ทะลุมิติธรรมดา!? เอาเข้าไป๊!!
ไป๋ซู
โอเค วิวัฒน์การรับความบ้าบอไปอีกขั้น... งั้นนี่ฉันเป็นเทพใช่มั้ย? แล้วเทพอะไรล่ะ?
???
เทพแห่งสงคราม เทพแห่งแสงแรกผู้ปลุกตำนานของโลกใบนี้ เจ้าคือ—
ไป๋ซู
พอเลย ชื่อยาวเวอร์ เอาเป็นว่า 'เทพบอสใหญ่' ก็พอ จะได้ไม่ลืม
เสี่ยวจื่อ
คุณหนู...ท่านกำลังพูดกับ...ใครหรือเจ้าคะ?
ไป๋ซู
โอ๊ย ไม่มีอะไร พูดกับ...จิตใต้สำนึกน่ะ ฮ่า ๆ ๆ
เสี่ยวจื่อ
...ท่านยังไม่ได้หายดีจริง ๆ ใช่หรือไม่เจ้าคะ?
ไป๋ซู
(ยืนพิงเสา หันมามองกระจกทองเหลือง)
ไป๋ซู
ี...เทพสงครามเหรอ? แล้วทำไมถึงมาอยู่ในร่างคุณหนูร้าย ๆ คนนี้วะ?
ไป๋ซู
หรือว่าสวรรค์จะลงโทษฉันให้กลับมาแก้เรื่องโง่ ๆ ที่ตัวเองไม่ได้ทำ?
เสียงฝีเท้าหนักแน่นเดินเข้ามาอย่างมั่นคง ท่ามกลางบรรยากาศสงบแต่แฝงไปด้วยพลังเย็นยะเยือก
เสี่ยวจื่อ
คุณชายมู่เหยียนมาเยี่ยมเจ้าค่ะ!
หญิงสาวเงยหน้าขึ้น... และตาเบิกกว้าง
ไป๋ซู
..หล่อฉิบหาย... เดี๋ยว ไม่ใช่ประเด็น! นี่มันคนรักเก่าของฉันในชาติก่อนนี่หว่า!
ชายหนุ่มในชุดผ้ากำมะหยี่สีดำสนิท ยืนอยู่ตรงประตูด้วยสีหน้าว่างเปล่า ดวงตาเรียบนิ่งดั่งน้ำแข็งพันปี
ไป๋ซู
..โห เปิดมาก็แดกดันเลยเหรอ?
มู่เหยียน
เสียดาย...พิษน้ำแข็งยังไม่แรงพอ
ไป๋ซู
ใจร้ายชะมัด คนเราก็แค่ฟื้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้—
ไป๋ซู
อย่าทำตัวไร้เดียงสาให้มันมากนักไป๋ซู
ไป๋ซู
อ้าวเฮ้ย ชื่อเดิมในร่างนี้ชื่อไป๋ซูเหรอ?
มู่เหยียน
หรือว่าชื่อใหม่เจ้าจะเป็น ‘คนทรยศไร้หัวใจ’ ล่ะ?
ไป๋ซู
โอ๊ย เจ็บ... เจ็บตรงใจเลยพ่อคุณ
มู่เหยียน
(เดินเข้าใกล้ทีละก้าว)
มู่เหยียน
เจ้าจะเล่นละครอะไรอีก? หรือครั้งนี้จะวางยาข้า หรือใช้เข็มพิษเหมือนคราวก่อน?
ไป๋ซู
ขอฉันตั้งหลักก่อนสิวะ! ฉันเพิ่งฟื้น! เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นเทพ! แล้วยังต้องมาเคลียร์ดราม่าเก่ากับแฟนเก่าหน้านิ่งอีกเหรอ!?
มู่เหยียน
ไม่ต้องมาแกล้งตลก มันไม่ขำ
(เสียงเย็น)
มู่เหยียน
ต่อให้เจ้าจะลืมความจำจริง... ใจเจ้าก็ยังเป็นของเดิมอยู่ดี
ไป๋ซู
โว๊ะ ใจเก่าหรือใหม่ฉันไม่รู้หรอก แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ฉันไม่คิดจะฆ่าใครแล้วเว้ย!
มู่เหยียนมองนางนิ่งอยู่นาน ราวกับพยายามอ่านว่า ‘เธอ’ ตรงหน้า... ยังเป็นคนเดิมหรือเปล่า
มู่เหยียน
พิษในตัวเจ้าหายดีเมื่อไหร่... เราจะสะสางทุกอย่างให้จบ
จากนั้นเขาก็หมุนตัวจากไปอย่างเย็นชา ทิ้งไว้แค่ไอเย็นและกลิ่นอายความแค้นที่อัดแน่น
ไป๋ซู
..พระเจ้า แฟนเก่าฉันแม่งหล่อแต่โหดสัส แค้นจัดจนพูดจาเหมือนมีดโกน... แต่เอาวะ ถ้าฉันเคยทำเขาเจ็บขนาดนั้น ฉันจะขอชดใช้...แบบฉบับสาวยุคใหม่!
คืนที่เงียบสงัดในห้องหิน—จวนตระกูลไป๋
ไป๋ซูยืนอยู่กลางห้องขนาดใหญ่ มือของเธอยื่นไปข้างหน้า ท่ามกลางลวดลายบนผนังหินที่เริ่มเปล่งแสงบางๆ ขึ้นมาอย่างช้าๆ เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไร แต่ร่างกายกลับรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่กำลังตื่นขึ้นภายใน
ไป๋ซู
นี่มันอะไรกัน? ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเคยทำแบบนี้มาก่อน...
(มองมือที่เริ่มส่องแสงออกมาอย่างสับสน)
เสียงหนึ่งดังขึ้นในใจเธอ—แผ่วเบา แต่ทรงพลัง
เสียงในใจ
ไป๋ซู... พลังของเจ้า... คือพลังของเทพบรรพกาล... เจ้าต้องปลดปล่อยมันออกมา...
ไป๋ซู
เทพบรรพกาล…? แล้วนี่มันคืออะไร?
(ถามตัวเองเบาๆ ขณะที่มือของเธอเริ่มสั่นเล็กน้อย)
เสียงในใจตอบกลับช้าๆ ด้วยความมั่นคง
เสียงในใจ
เจ้าคือเทพแห่งกาลนิรันดร์ พลังของเจ้าไม่เหมือนใคร
ไป๋ซูสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะพยายามข่มความกลัวในใจตัวเอง
ไป๋ซู
ถ้านี่คือพลังของฉัน... ฉันจะต้องฝึกมันใช่ไหม?
เสียงในใจ
ใช่… การฝึกจะช่วยให้เจ้าควบคุมพลังนี้ได้...
ไป๋ซูเริ่มยืดตัวขึ้น และยื่นมือไปข้างหน้าอีกครั้ง พลังบางอย่างพลุ่งขึ้นจากภายในร่างกายของเธอ และเริ่มค่อย ๆ รวมตัวกันที่ปลายนิ้ว
ไป๋ซู
เดี๋ยว... ให้มันไป... สะ… สะสมที่นี่สิ...
เธอพูดเบาๆ พลางสังเกตพลังที่เคลื่อนไหวไปตามมือและแขนของเธอ ลวดลายบนผนังหินรอบๆ เริ่มเปล่งแสงมากขึ้น
ไป๋ซู
โอ้... มันกำลังทำงาน... ฉันทำได้... จริงๆ ด้วย…
(ยิ้มออกมาเบาๆ อย่างไม่อยากเชื่อ)
ทันใดนั้น เสี่ยวจื่อ ก็เปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางแสงที่เริ่มรบกวนการมองเห็นของเธอ
เสี่ยวจื่อ
คุณหนู! คุณหนูกำลังทำอะไร!?
(มองไปยังไป๋ซูด้วยความตกใจ)
ไป๋ซู
อะ... ก็แค่… พยายามจำอะไรบางอย่าง… เสี่ยวจื่อ… อย่าไปพูดให้ใครฟังนะ…
(เสียงเริ่มสั่นเล็กน้อย ขณะพยายามควบคุมพลังที่ยังไม่ค่อยเสถียร)
เสี่ยวจื่อ
คุณหนู… ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันจะไม่บอกใคร... แต่ท่านต้องระวังตัวนะคะ พลังของคุณหนูไม่เหมือนคนทั่วไป...
ไป๋ซูพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะดึงมือกลับมาและมองไปที่แสงที่ค่อยๆ จางหายไป
ไป๋ซู
ขอบคุณนะเสี่ยวจื่อ... ฉันจะพยายามควบคุมมันให้ได้...
(เสียงเบาๆ พร้อมยิ้มให้กับสาวใช้ที่ดูตกใจ)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
