ท่านอาจารย์ โปรดอย่าทิ้งข้าไป
พบกันครั้งแรก
ท้องฟ้ามืดครึ้มเสียงฟ้าร้องคำรามอยู่ไกลๆลมเย็นพัดผ่านใบไม้ให้สั่นไหว หยาดน้ำฟ้า ตกกระทบร่างน้อยๆที่นอนขดอยู่ใต้ต้นไม้อย่างน่าเวทนา
ร่างน้อยปากสั่นด้วยความหนาวเย็นพรางพูด
เหยียนชุน
ช่ะ…ช่วยข้า….ที\\สั่นสะท้าน
เหยียนชุน
ได้โปรด……คะ..ใครก็ได้ช่วยข้าด้วยเถิด\\พะยายามพูดให้ดังขึ้น
กึกๆๆๆเสียงฟันของเด็กน้อยกระทบกันเป็นระยะ
ชายรูปงามผมสีขาวดุจไหมกำลังเพลิดเพลินกับน้ำชายามเย็น
ได้โปรด………คะ…ใครก้ได้ช่วยข้าด้วยเถิด
เสียงแหบพล่าลอยมาตามลมเล็ดลอดเสียงฝนที่กำลังตกอยู่
ฟู่ฮัว
ข้าไม่ได้หูแว่วหรอกรึ\\มองตามเสียง
ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังตั้งใจฟังเสียงที่แว่วลอยมาตามลมเสียงนั้นก็เงียบหายไป
ฟู่ฮัว
(ไปดูสักหน่อยก้มิเสียหายหรอก)\\ หยิบร่ม
ฟู่ฮัว
(ต้นเสียงน่าจะอยู่แถวนี้ไม่ใช่รึ)\\กวาดสายตามองรอบๆ
เหยียนชุน
ฮือออออ\\นอนขดอยู่ใต้ต้นไม้
ฟู่ฮัว
เด็ก?(บนเขาสูงขนาดนี้….)\\ยืนมองเด็กน้อยที่กำลังร้องให้
เหยียนชุน
ห่ะ?!\\สะดุ้งเพราะได้ยินเสียงคน
เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
เหยียนชุน
ได้โปรดเถิด\\เอื้มมือไปจับชายเสื้อ
ฟู่ฮัว
นอนพักเถิด\\อุ้มเหยียนชุนไว้ในอ้อมอก
เด็กน้อยไม่ได้พูดอะไรเพียงทำตามอย่างว่าง่ายและหลับไปในที่สุด
ยามเช้าหลังฝนตก ทุกอย่างดูเงียบสงบและสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกฟ้ายังใสไม่สนิทแต่ก็เริ่มเผยแสงอ่อนๆสีทองสอง ลอดเมฆบางๆกระทบร่างของเด็กน้อยทำให้เด็กน้อยตื่นจากนิทรา
เหยียนชุน
อืม?..อึก\\ปวดหัว
ผลจากการตากฝนเป็นเวลานานทำให้เด็กน้อยล้มป่วย
ฟู่ฮัว
ตื่นแล้วหรือ\\เดินเข้ามา
เหยียนชุน
ขอรับ\\พะยายามพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง
ฟู่ฮัว
เจ้านอนพักเถอะ\\นั่งข้างๆเตียง
เหยียนชุน
ที่นี่ที่ไหนหรือขอรับ\\นอนลง
ฟู่ฮัว
ที่พักพิงของข้าเอง\\มองเด็กน้อย
เหยียนชุน
อึก!!….\\ขบฟันแน่น
ฟู่ฮัว
เจ้าเป็นอะไรไป\\นำมือไปวางที่หน้าผาก
เหยียนชุน
ข้าปวดหัวนิดหน่อยขอรับ\\หอบหายใจแรง
ฟู่ฮัว
ต้องขอล่วงเกินเจ้าแล้ว\\อุ้มเด็กน้อย
เหยียนชุน
ขะ…ข้าเดินไหวขอรับวะ….วางข้าลงเถอะขอรับ\\พะยายามขัดขืน
ฟู่ฮัว
ทำไมล่ะ…รังเกียจข้าหรือป่าว\\ มองเด็กน้อยในอ้อมอกด้วยความสงสัย
เหยียนชุน
ขะ..ข้าเกรงใจท่านขอรับข้าไม่กล้ารังเกียจผู้มีพระคุณหรอกขอรับ\\เสียงค่อย
ฟู่ฮัว
ถ้าเช่นนั้นก็หยุดดิ้นเสียเจ้ากำลังทำให้ข้าลำบาก\\พูดพลางเดินไปที่ห้องน้ำ
เหยียนชุน
ขะขอโทษขอรับ\\หยุดดิ้น
ฟู่ฮัว
ถึงแล้ว\\วางเด็กน้อยลงในอ่าง
เหยียนชุน
อึก\\ฉุนกลิ่นสมุนไพร
ฟู่ฮัว
น้ำที่เจ้ากำลังแช่เป็นน้ำสมุนไพรชั้นดีแช่สักหนึ่งชั่วยามก็หายแล้วละ
เหยียนชุน
ขอบคุณมากขอรับ\\คำนับ
ฟู่ฮัว
ข้าฟู่ฮัว\\กำลังเดินออกไป
เหยียนชุน
ขอบคุณมากครับท่านฟู่ฮัว
เหยียนชุน
แล้วตัวข้าจะเอายังไงต่อไป\\พึมพำ
เหยียนชุน
รอให้ดีขึ้นแล้วค่อยออกไปแล้วกัน\\ค่อยๆหย่อนตัวลงอ่าง
ฟู่ฮัว
(เด็กนั่นเป็นใครกัน)\\ชิบน้ำชา
ฟู่ฮัว
(ขึ้นมาที่นี่ได้ออย่างไร)\\ ครุ่นคิด
ฟู่ฮัว
ค่อยถามตอนเด็กนั่นออกมาแล้วกัน\\วางถ้วยชาลง
ขอร้องอ้อนวอน
ฟู่ฮัว
เด็กน้อย\\สกิดเบาๆที่หัวไหล่
เด็กน้อยหน้าแดงกร่ำด้วยความอาย
เหยียนชุน
ปะ..ป่าวขอรับ\\เอามือป้องส่วนลับในร้างกาย
ฟู่ฮัว
นี่ก็หนึ่งชั่วยามแล้ว…ขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อย\\ยื่นเสื้อผ้าให้พร้อมเบือนหน้าหนี
เหยียนชุน
ขอบคุณขอรับท่านฟู่ฮัว\\รับเสื้อผ้า
ฟู่ฮัว
เจ้านี่ช่างขวัญอ่อนเสียจริง\\ถอนหายใจ
ฟู่ฮัว
ใส่อาภรณ์ให้เรียบร้อยข้าจะรออยู่ด้านนอก
เหยียนชุน
ท่านฟู่ฮัว\\เปิดประตู
เมื่อยามได้มองชัดๆก็พบว่าเขามีใบหน้าที่เรียกเนียนไร้ที่ติ ดวงตาคมกริบดั่งว่าด้วยพู่กัน เส้นขนตายาวโค้งเป็นธรรมชาติ ใต้คิ้วเรียวไล่รูปพอดี ผิวขาวซีดเผือกลาวกระเบื้องเคลือบแก้มขึ้น แก้มขึ้นสีระเรื่อเหมือนดอกพีช ริมฝีปากบางแต่ได้รูปอวบอิ่มเหมือนกลีบกุหลาบที่เพิ่งแย้มบาน ท่าทางสง่างามและอวดดี ความงามของเขาทำให้เด็กหนุ่มที่จ้องมองถึงกับลืมหายใจ
เหยียนชุน
(เมื่อคืนไม่ทันได้สังเกตท่านฟู่ฮัวงามเพียงนี้เลยหรือ)\\ตะลึง
เหยียนชุน
ท่านฟู่ฮัว\\เดินไปหา
ฟู่ฮัว
มาสักทีนะเจ้าเด็กขวัญอ่อน\\ชายตามอง
เหยียนชุน
ขะ…ข้ามีชื่อนะขอรับ!!\\เสียงแข็ง
ฟู่ฮัว
หึ….ชื่อว่า?\\วางถ้วยชา
ฟู่ฮัว
ต่านเสี่ยว?\\มองเด็กน้อย
*ต่านเสี่ยวแปลว่าขวัญอ่อน,ขี้ขลาด
เหยียนชุน
ข้าชื่อเหยียนชุน
ฟู่ฮัว
นั่งสิเหยียนชุน\\ผายมือตรงเก้าอี้
เหยียนชุน
ขอรับ\\นั่งฝั่งตรงข้าม
เหยียนชุน
ข้าเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลเหยียน ลูกคนสุดท้องขอรับ
ฟู่ฮัว
ขึ้นมาที่นี่ได้อย่างไร
เหยียนชุน
ข้าเองก็ไม่แน่ใจขอรับ
เหยียนชุน
ข้าจำได้เพียงข้ากำลังกินข้าวอยู่ที่โรงม้า แล้วจู่ๆ ก็มีคนสามคนทำร้ายข้า จนข้าหมดสติ
เหยียนชุน
รู้ตัวอีกทีข้าก็ถูกทิ้งอยู่ที่แห่งนี้แล้วขอรับ
เหยียนชุน
ข้าน้อยเป็นเพียงลูกนอกสมรส แม่ของข้าก็เป็นเพียงทาสที่อยู่ในจวน หากพ่อของข้ารู้ว่าข้ายังไม่ตายเขาต้องตามฆ่าข้าแน่ๆเลยขอรับ
เหยียนชุน
ข้าอยากกลับไปช่วยท่านแม่เหลือเกิน\\กลั้นน้ำตา
เด็กน้อยพูดไปพรางร้องไห้ไปสะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถช่วยมารดาผู้ให้กำเนิดได้
เหยียนชุน
แต่หากข้ากลับไปท่านแม่จะต้องโดนทำร้ายเป็นแน่เลยขอรับ\\น้ำตาไหล
ฟู่ฮัว
เจ้าอยู่กับข้ามิได้หรอก\\ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
เหยียนชุน
ทำไมเล่าขอรับ\\เช็ดน้ำตา
ฟู่ฮัว
ข้าไม่ชอบเด็ก\\ยืนขึ้น
เหยียนชุน
นายท่านฟู่ฮัวได้โปรดอย่าทิ้งข้าเลยขอรับ\\ร้องให้
เด็กน้อยทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงหัวเข่ากระแทกพื้นโดยไม่สนใจความเจ็บปวด มือทั้งสองสั่นเทายกขึ้นจับชายผ้าของหนุ่มผมขาวดวงตาแดงก่ำส่งเสียงสะอื้นไม่ขาดสายพร้อมเอ่ยถ้อยคำอ้อนวอนที่ฟังแทบไม่เป็นคำ
เหยียนชุน
ข้าไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ\\คุกเข่า
เหยียนชุน
ท่านฟู่ฮัวโปรดเถิดเห็นใจข้าด้วย\\จับชายผ้าแน่น
ฟู่ฮัว
(จะเอาอย่างไรดี)\\ครุ่นคิด
ฟู่ฮัว
(หากข้าทิ้งเด็กนี่ไว้ด้านล่างภูเขา คงไม่ต่างจากการส่งไปตาย)
ฟู่ฮัว
บนเขานี้อันตรายยิ่งนักหากเจ้าอยู่อาจจะตายเปล่า
เหยียนชุน
แล้วทำไมท่านถึงอยู่ได้เล่า\\สะอื้น
ฟู่ฮัว
ข้าไม่ใช่คนธรรมดาเฉกเช่นเจ้า
เหยียนชุน
ท่านเป็นจอมยุทธ์ใช่หรือไม่ได้โปรดสอนวิชาให้ข้าด้วยเถิด\\คำนับ
เสียงหัวกระทบพื้นอย่างแรง
ฟู่ฮัว
จะเจ้าเด็กนี่ทำอะไรเนี่ย\\เอามือจับที่หน้าผาก
เหยียนชุน
ได้โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิดข้าขอร้องละ\\ร้องให้อ้อนวอน
เหยียนชุน
หากข้อลงไปลงไปสะภาพนี้ข้าต้องไม่รอดแน่ๆขอรับท่านฟู่ฮัว\\โอนเอน
ร่างของเด็กน้อยทรุดลงในอ้อมอกของฟู่ฮัว
ลูกศิษย์
เหยียนชุน
ท่านแม่…อย่าทิ้งข้า…ไป\\พึมพำ
ฟู่ฮัว
เจ้าเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบไหนกัน..ถึงได้ยอมไว้ใจข้าคนที่พึ่งเจอได้เพียงไม่ถึงวันถึงขั้นไม่ยอมกลับบ้าน\\นั่งเฝ้าข้างๆเตียง
เหยียนชุน
ฮืออ..ฮึก..ข้าผิดไปแล้วท่านพ่อ…..อย่าทำร้ายท่านแม่เลย\\ร้องให้
แม้ยามหลับเด็กน้อยก้ยังคงละเมอเพ้อถึงประสบการณ์ที่เคยพบเจอเมื่อครั้งยังเด็ก
ฟู่ฮัว
ชู่ว~\\แตะที่หน้าผาก
ฟู่ฮัว
จะไม่มีใครทำอันตรายเจ้าได้..ตราบใดที่ข้ายังอยู่\\ปาดน้ำตาที่ไหลผ่านแก้ม
ฟู่ฮัว
(เห็นทีข้าคงต้องเลี้ยงเด็กคนนี้เสียแล้ว)\\กำลังจะลุก
เหยียนชุน
อย่าทิ้ง….ข้าไป\\คว้าแขนเสื้อแน่น
ฟู่ฮัว
ข้าไม่ทิ้งเจ้าหรอกนอนพักเสีย\\นั่งลงที่เดิม
ฟู่ฮัว
ตื่นได้เสียที\\อ่านหนังสือ
ฟู่ฮัว
ข้าเปิดหนังสือมือเดียวไม่ถนัด\\มองไปที่มือ
เหยียนชุน
?\\จับแขนเสื้อของอีกฝ่านจนแน่น
เหยียนชุน
อ่ะ …ขะข้าขออภัยขอรับท่านฟู่ฮัว\\รีบปล่อย
ฟู่ฮัว
ไม่เป็นไร\\หันหน้ามาทางเด็กน้อย
เหยียนชุน
ท่านรับข้าเป็นศิษย์ได้หรือไม่\\เสียงอ่อน
เหยียนชุน
ได้โปรดรับข้า-!!!!จริงหรือขอรับท่าน\\ดีใจ
จากหน้าตาอมทุกข์ในตอนแรกในตอนนี้กลับมีรอยยิ้มเล็กๆปรากฏอยู่บนใบหน้าที่ผอมจนแก้มตอบ
เหยียนชุน
ขอบคุณมากๆเลยขอรับซือจุน\\กุมมืออีกฝ่าย
ฟู่ฮัว
เรียกข้าว่าซือฟู่ก็พอข้าไม่ได้น่าเคารพอะไรหรอก\\พพยายามดึงมือออก
เหยียนชุน
ไม่ได้ขอรับ!!!!!\\เสียงแข็ง
เหยียนชุน
สำหรับข้าไม่มีใครน่าเคารพกว่าท่านอีกแล้วซือจุน\\ระริกระรี้
ฟู่ฮัว
อะแอ่มๆ\\กระเเอมกระไอ
ฟู่ฮัว
ตามใจเจ้าแล้วกัน\\หลบหน้า
เหยียนชุน
อ่า…เอ่อ\\ท้องร้อง
เหยียนชุน
ขออภัยขอรับ\\เขินอาย
ฟู่ฮัว
ข้าลืมไปเสียสนิทเลยว่าเจ้าต้องกินข้าว\\กำลังลุก
เหยียนชุน
ซือจุนท่านหิวหรือไม่\\คว้าแขนเสื้อ
ฟู่ฮัว
ไม่หรอกข้าไม่หิว\\โดนคว้าไว้
ฟู่ฮัว
สำหรับข้าอาหารก็ไม่ต่างจากน้ำเปล่า
เหยียนชุน
อาจจะเป็นการอวดดีไปสักหน่อยให้ข้าลองทำให้ท่านกินได้หรือไม่\\รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
ฟู่ฮัว
ในจวนของข้าไม่มีอุปกรณ์สำหรับการทำอาหารหรอก
เหยียนชุน
ไม่เป็นไรเลยขอรับให้ข้าเป็นคนจัดการนะขอรับซือจุน
ฟู่ฮัว
ตามใจเจ้า(จะทำได้หรือ)\\มอง
เหยียนชุน
สักครู่นะขอรับอย่าไปไหนนะขอรับซือจุน
เหยียนชุน
เสร็จแล้วขอรับซือจุน\\ยกอาหารมา
ฟู่ฮัว
สิ่งนี้คืออะไร\\จ้องสิ่งที่เหยียนซุนเอามาด้วย
เหยียนชุน
หน่อไม้ต้มขอรับซือจุน
เหยียนชุน
อาจจะไม่ได้ทำให้อิ่มท้องมาก
เหยียนชุน
แต่ตอนที่ข้าอยู่กับท่านแม่ข้าก็กินสิ่งนี้เป็นประจำเลยขอรับซือจุน
ฟู่ฮัว
(เหนียวมากเลย)\\พะยายามเคี้ยว
เหยียนชุน
อ่ะไม่ได้นะขอรับทานแบบนั้นไม่ได้ขอรับ\\ตกใจ
เหยียนชุน
ต้องปลอกเปลือกเหนียวๆด้านนอกออกก่อนขอรับซือจุน\\ปลอกหน่อไม้
เหยียนชุน
แล้วกินสีเหลืองๆนุ่มๆด้านในอย่างนี้ขอรับซือจุน\\กินหน่อไม้
ฟู่ฮัว
ก้อร่อยดี(ว่าแล้วว่าต้องจืด)\\ฝืนกิน
ฟู่ฮัว
ที่เหลือเจ้ากินเถอะข้าอิ่มแล้ว\\ลุกขึ้น
ฟู่ฮัว
หากกินเสร็จแล้วมาหาข้าที่ห้องน้ำด้วย\\เดินออกไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
