พริม: หญิงสาวอายุ 25 ผู้มีตารางชีวิตแบ่งเป็น 3 ส่วนเท่า ๆ กัน

ทำงาน

กิน

อ่านนิยายวาย (พร้อมกรี๊ดเบา ๆ แล้วตีหมอนตอนพระเอกสารภาพรัก)

“ขอแค่นิยายวายไม่หายไปจากโลกนี้ ชั้นจะยอมแม้กระทั่งไม่มีผัว!”

นั่นคือคำกล่าวอ้างของพริมที่เขียนติดไว้หน้าประตูห้องตัวเอง และเธอก็เชื่อมันอย่างจริงจัง

ค่าเฉลี่ยชีวิตของพริมในแต่ละวันมีเพียงไม่กี่สิ่งที่ต้องทำ แต่สิ่งที่เธอรักที่สุดคือนิยายวาย ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวของความรักระหว่างชายชายที่บางครั้งก็เป็นเรื่องราวลึกลับซับซ้อนและสุดโรแมนติกจนทำให้เธอไม่อยากจะวางหนังสือเลย

ค่ำวันหนึ่ง หลังจากอ่านนิยายเรื่องล่าสุดของ WhiteBunny นักเขียนที่เธอยอมถวายวิญญาณให้ เธอก็ถึงกับน้ำตาตกเมื่อรู้ว่ามันเหลืออีกแค่ตอนเดียวเท่านั้น...

“ไม่! ยังไม่พร้อม! ชั้นยังไม่ได้แต่งแฟนอาร์ต! ยังไม่ได้หาวอลเปเปอร์!”

พริมพูดพลางโอบกอดหนังสือเล่มนั้นแน่น แล้วซบหน้าลงไป... หลับคาหนังสือ

ทันใดนั้น ความรู้สึกว่างเปล่าเริ่มเข้าครอบงำ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไปชั่วขณะ...

...และเมื่อลืมตาขึ้นอีกที เธอก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บน... เตียง?

เตียงไม้แกะสลักสุดหรู กลางห้องโบราณแบบยุโรปย้อนยุค

บรรยากาศในห้องแปลกประหลาด ตกแต่งด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดงเข้มและมีโต๊ะข้างเตียงที่เต็มไปด้วยน้ำหอมและหนังสือเก่า ด้านข้างมีหน้าต่างที่เปิดรับสายลมอ่อน ๆ ที่ทำให้กลิ่นหอมของดอกกุหลาบลอยมาเบา ๆ

“เห้ย! ชั้นหลับอยู่หรอ?” พริมกระซิบถามตัวเอง ขยับตัวไปมาบนเตียงขนสัตว์นุ่มนิ่ม แต่แล้วก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่แปลกมาก

“นี่มัน... ห้องของใคร?” พริมถามพลางมองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย

ทันใดนั้นเสียงเด็กชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“คุณแม่... ตื่นแล้วเหรอครับ?” เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาอายุราว 10 ขวบ ยืนยิ้มให้เธอ พร้อมถือกระดาษหนึ่งแผ่น

เขายื่นมันให้พริมอย่างสุภาพ

“นี่คือ... หน้าต่อไปของนิยายครับ ผมคือ หน้า 327 ลูกของคุณแม่และจักรวาลนี้”

พริมอ้าปากค้าง

“หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!”

เสียงของพริมแผดลั่นห้องด้วยความตกใจ ร่างกายของเธอเกือบจะล้มจากเตียงเมื่อพบว่าเธอไม่เคยเห็นเด็กชายคนนี้มาก่อน แถมเขายังบอกว่าเธอเป็นแม่ของเขาด้วย!

เธอรีบยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและมองไปรอบๆ ห้อง พยายามหาคำตอบในหัวว่าเกิดอะไรขึ้น และทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้

"พึ่งตื่นแล้วเหรอครับ คุณแม่?" เด็กชายถามอีกครั้ง พร้อมกับยิ้มจนตาหยี เหมือนจะรู้ว่าเธอคงยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์

"เฮ้ย! เดี๋ยว! นี่มันอะไรกัน!" พริมเกาหัว หัวใจเต้นแรงกับความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในโลกที่ไม่คุ้นเคย

“มันคือโลกที่คุณแม่เป็นตัวละครหลักในนิยายของคุณครับ” เด็กชายพูดอย่างมั่นใจ

พริมชะงัก และมองหน้าเด็กชายด้วยความงุนงง

“โลก? นิยาย? อะไรของนาย!” พริมตะโกนด้วยความสงสัย ก่อนจะยืนนิ่งไปอีกครั้ง เพราะเธอรู้สึกเหมือนว่ามีบางอย่างในประโยคนี้มันคุ้นหู

ทันใดนั้นภาพในหัวของพริมก็พลันแล่นเข้ามาเหมือนฟ้าผ่า เธอจำได้ว่ากำลังนั่งอ่านนิยายวายเล่มหนึ่งและกำลังฟินกับเรื่องราวของพระเอกที่สารภาพรัก แต่แล้วเธอก็หลับไปในขณะนั้น! และตอนนี้เธอกลับมาอยู่ในโลกที่เหมือนกับโลกของนิยายวายนั้นเอง

“นายนี่... ลูกของฉันงั้นเหรอ?” พริมถามด้วยน้ำเสียงลังเลและยังไม่เชื่อ

เด็กชายยิ้มกว้าง ก่อนจะตอบด้วยเสียงอ่อนโยน “ครับคุณแม่ ผมคือ 'เลย์ลิน' ลูกชายของท่านในจักรวาลนี้ และในนิยายเรื่องนี้พวกเรากำลังอยู่ในตอนที่ 327 ครับ"

พริมรู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อตเข้าที่หัวสมอง เมื่อเด็กชายพูดจบเธอถึงกับทำอะไรไม่ถูก เริ่มคิดในใจว่า 'นี่ฉันหลับไปแล้วฝันหรือเปล่า หรือว่าโลกนี้คือโลกที่ตัวเองหลงรักในนิยาย?'

“แล้วฉันต้องทำยังไงต่อไปล่ะ?” พริมถามด้วยความวิตก

“คุณแม่ต้องช่วยผมหน่อยครับ เรื่องราวของเราเริ่มต้นขึ้นแล้ว อย่าปล่อยให้โลกนี้เสียไปนะครับ” เด็กชายเลย์ลินพูดพร้อมยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้พริมอีกครั้ง

พริมยังคงยืนงงอยู่ แต่เมื่อเห็นความจริงจังในแววตาของเลย์ลิน เธอก็รู้ว่าอาจจะไม่ใช่แค่ฝัน

"โอเค... โอเค ฉันยอมรับแล้ว!" พริมพูดเสียงดัง และเดินไปยืนอยู่ข้างๆ เลย์ลิน "แล้วทำไมฉันถึงต้องเป็นแม่ของนายด้วย?"

"เรื่องมันยาวครับ แต่อย่าห่วง ผมจะเล่าให้ฟังทั้งหมด" เลย์ลินยิ้มแล้วเริ่มเดินนำทางไปที่โต๊ะในห้อง

พริมทำตามเขาไปอย่างงงๆ ในขณะที่ความคิดของเธอกำลังตีกันยุ่งเหยิง... การที่เธอตกอยู่ในโลกนิยายวายนั้นไม่ใช่เรื่องที่เธอคาดคิดเลย!

"เรื่องมันยาวครับ แต่อย่าห่วง ผมจะเล่าให้ฟังทั้งหมด"

เลย์ลิน เด็กชายหน้าตาดีเกินอายุพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังราวกับเป็นพ่อบ้านแห่งราชวัง เขาเดินนำไปที่โต๊ะไม้โอ๊คกลางห้อง ซึ่งมีแผนที่โลก นิยายเก่า ๆ และกล่องเหล็กใบหนึ่งที่ดูแล้วเหมือนจะมีไว้เก็บคำสาปไม่ก็หัวใจของคนที่โดนปฏิเสธ

พริมเดินตามไปอย่างไม่มั่นใจ ในใจยังคงวนเวียนกับประโยคหนึ่ง...

> “ลูกชายของฉันคือหน้า 327…?”

ทำไมฟังดูเหมือนจะเป็นโปรเจกต์นิยายแบบ AI auto gen มากกว่าจะเป็นลูกมนุษย์?

"ก่อนอื่น... คุณแม่ต้องรู้กฎของโลกนี้ก่อนครับ" เลย์ลินพูดพลางหยิบชอล์กขึ้นมาวาดบนกระดานดำ (ที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้)

แผ่นกระดานเขียนไว้ว่า:

โลกนี้คือจักรวาลในนิยายวายเรื่อง “ดอกไม้ในสนามเพลิง”

เรื่องราวดำเนินโดยโครงสร้างพล็อตอัตโนมัติ

เมื่อเรื่องเข้าสู่ตอนที่ 300 เป็นต้นไป ระบบจะเริ่ม “สุ่มหน้าใหม่”

คุณแม่ \= คนที่ถูกเลือกให้เป็นต้นกำเนิด “หน้าใหม่”

ลูกของคุณแม่ \= ตัวละครปริศนา ที่จะเป็นตัวเปลี่ยนทิศทางพล็อต

"เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ ๆ ชั้นแค่กรี๊ดนิยายวายเฉย ๆ ทำไมอยู่ดี ๆ ต้องคลอดลูกให้พล็อตด้วย!" พริมยกมือประท้วงทันที

"เพราะแม่เป็นผู้อ่านที่ผูกพันกับเรื่องนี้ที่สุดครับ"

"แล้วใครตัดสิน!?"

"นักเขียนครับ"

"ห๊ะ!?"

เลย์ลินพยักหน้า

"WhiteBunny ประกาศพักเขียน 3 เดือนก่อนเขียนตอนสุดท้ายครับ โลกนี้เลยเข้าสู่ ‘สถานะล่มพล็อต’ และแม่คือหนทางเดียวที่ระบบจะใช้ยื้อเรื่องไว้ไม่ให้จบก่อนเวลาอันควร"

พริมถึงกับเข่าทรุด

"WhiteBunny ชั้นรักเธอ แต่ทำไมต้องโยนชั้นมาเลี้ยงลูกให้เธอด้วยวะ!!"

เธอกรีดร้องอยู่ในใจพร้อมหันไปเห็นเลย์ลินเปิดกล่องเหล็กออก ในนั้นคือกระดาษขนาด A4 เย็บมุมด้วยลวดทอง มีตัวหนังสือระบุไว้ว่า

> "Mission: ตามหาพ่อให้เลย์ลินก่อนที่หน้า 330 จะมาถึง"

"เห้ย นี่มันเดดไลน์!"

"ครับ ถ้าแม่ไม่หาพ่อให้ผมก่อนหน้านั้น พล็อตจะทำงานแบบ Auto Drama ทันที"

"...Auto Drama?"

"ใช่ครับ" เลย์ลินพูดหน้าตาเฉย "จะเริ่มมีดราม่าหนักขึ้นเรื่อย ๆ ตัวละครจะเข้าใจผิดกันโดยไม่ฟังเหตุผล พายุจะเข้าทุกสามหน้า และพระเอกจะกลายเป็นคนเย็นชาถาวร"

"NOOOOOOOO!!!" พริมกรี๊ดลั่น

เธออ่านวายมาเป็นพันเรื่อง เธอรู้ดีว่า “Auto Drama” คือสูตรมรณะของนิยายหลายเรื่องที่เคยหวีดมากับเพื่อน ไม่ว่าจะ “เข้าใจผิดจนไม่ยอมพูด” หรือ “แอบรักแต่ทำร้ายใจ” และที่แย่สุด ๆ คือ “แย่งคนเดียวกันแล้วเลิกเป็นเพื่อน”!!

"โอเค! งั้น... ใครคือตัวเลือกเป็นพ่อ?"

เลย์ลินกางแผ่น “โปรไฟล์พระเอก” ให้ดู

อลัน - อัศวินเย็นชา (คะแนนความฮอต: 99/100)

จ้องตาแล้วเหมือนโดนแช่แข็ง 3 วันเต็ม ๆ

ไคเซน - จอมเวทเจ้าเสน่ห์ (คะแนนความลึกลับ: 105/100)

คำพูดมีสามชั้น แต่หน้าหล่อชั้นเดียว

เทรย์ - เจ้าชายหัวร้อน (คะแนนความพัง: 150/100)

มีดีกรีการพังฉากรักในนิยาย 12 ครั้งติดต่อกัน

"โอเค... สามคนนี้น่าจะทำให้แม่ตายก่อนที่พล็อตจะจบ"

"แม่ต้องเลือกหนึ่งในนี้แล้วเข้าไปใกล้ชิด เพื่อให้ระบบสุ่ม ปฏิสนธิพล็อต" เลย์ลินพูดหน้าเรียบ

"สุ่ม...อะไรนะ!?"

"คำสั่งคือแบบนั้นครับ ระบบจะใช้โมเมนต์ที่เหมาะสมระหว่างแม่กับหนึ่งในพระเอก เพื่อให้ผมได้รับพ่ออย่างสมบูรณ์"

"เอาจริงดิ! ต้องจีบสามีให้ลูกเนี่ยนะ!?"

"ใช่ครับ และถ้าแม่ไม่ทำให้ได้ก่อนหน้า 330..."

"...Auto Drama เริ่ม"

พริมกลืนน้ำลาย เธอหันไปมองกระจกที่สะท้อนภาพตัวเองในชุดนอนแฟนตาซีสุดหรูที่น่าจะถูกยืมมาจากคลังเสื้อผ้าในนิยายเล่มไหนสักเล่ม

"งั้นก็เหลือเวลาแค่... 3 ตอนสินะ?"

"ครับ และตอนนี้คือ 327.1"

"ขอเวลาหนึ่งนาที กรี๊ดก่อน"

พริมทิ้งตัวลงบนเตียง กดหมอนแน่นแล้วกรี๊ดแบบไม่ออกเสียง มือข้างหนึ่งปิดหน้า อีกข้างชี้ไปที่อากาศ

"นี่มันบ้าชัด ๆ!"

---

หลังจากสงบสติอารมณ์ (เล็กน้อย) พริมก็เดินไปเปิดประตูห้อง

เธอรู้ดีว่าต้องเริ่มทำภารกิจพิชิตพล็อต ถึงจะไม่อยากจีบพระเอกที่เคยแค่หวีดผ่านหน้าจอ แต่ถ้าไม่ทำ... พายุลงแน่นอน

"ไปกันเถอะลูก! แม่จะหาผัวให้!"

"...ขอเรียกว่าพ่อจะดีกว่าไหมครับ?"

"แม่พูดภาษาชิป! อย่าเถียง!"

---

To Be Continued…

ในตอนหน้า: แผนการพิชิตใจพระเอกสายเย็นชากับฉากเหวอระดับจักรวาล

"ภารกิจแรกของคุณแม่: หาพ่อให้ผมครับ!"

เลย์ลินยิ้มหวาน ขณะที่พริมยืนค้างเป็นรูปปั้นอยู่กลางโถงปราสาทด้วยสภาพผมยุ่ง ตาเบิกโพลง และยังใส่ชุดนอนลายกระต่ายจากโลกเดิม

“บ้าไปแล้ว! จะให้ฉัน—ผู้หญิงแสนจะโสดจีบพระเอกนิยายวายเนี่ยนะ?! ฉันไม่ใช่คนในโลกนี้ด้วยซ้ำ!” พริมตะโกนพลางเดินวนรอบห้อง

“คุณแม่ไม่ใช่ ‘คนในโลกนี้’ ครับ แต่คุณแม่คือ ‘แม่ของนิยาย’” เลย์ลินย้ำพร้อมตบไหล่ปลอบแบบคนเข้าใจโลกมาก

พริมพ่นลมหายใจแรง ยิ่งได้ยินก็ยิ่งสับสน ยิ่งมองลูกชายสุดหล่อที่เกิดจากพล็อตนิยายก็ยิ่งหัวร้อน (ทั้งที่หน้ามันหล่อชะมัด!)

“เอาล่ะครับ ตามข้อมูลที่ระบบส่งมา ตัวเลือกแรกของคุณแม่คือ—”

เสียงเคาะประตูหนักแน่นดังขึ้น

“ดยุกลูเซียน วาเลนไทน์ มาขอเข้าพบครับ”

เสียงของพ่อบ้านดังขึ้นจากหน้าห้อง พริมชะงักทันที

“เดี๋ยว! เดี๋ยว! ดยุกเหรอ? แบบ...ดยุกจริง ๆ เหรอ?” พริมพูดเสียงสูง เหงื่อไหลเย็นเฉียบตามต้นคอ

เลย์ลินยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะผลักประตูออก “เชิญท่านเข้ามาเลยครับ!”

ประตูเปิดออกอย่างช้า ๆ พร้อมปรากฏร่างชายสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้มประหนึ่งถูกสลักมาจากหินอ่อน ดวงตาสีเทาเย็นชาราวกับเขาไม่เคยหัวเราะในชีวิตนี้มาก่อน

“...นี่สินะ เด็กที่ระบบว่าเป็น ‘ผู้ให้กำเนิดหน้าต่อไปของนิยาย’” ดยุกลูเซียนจ้องพริมด้วยสายตาทิ่มแทงจิตใจ

“พูดให้มันโรแมนติกกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอคะคุณดยุก?” พริมพูดเบา ๆ แต่ในใจคืออยากล้มโต๊ะ “ฉันเป็นแม่เขานะ ไม่ใช่เครื่องปริ๊นท์เนื้อเรื่อง!”

ดยุกลูเซียนเลิกคิ้วเล็กน้อย “ระบบต้องการให้ข้าพาเธอไปอยู่คฤหาสน์เพื่อทำความรู้จักกัน...แต่ข้าจะไม่จับมือ ไม่กอด ไม่สบตา และห้ามเข้ามาในระยะสามเมตรเด็ดขาด”

พริมตาโต “หา? นี่มัน ‘พระเอกวายแนวเย็นชาเกลียดการสัมผัส’ คลาสสิกนี่นา!”

เลย์ลินเดินมากระซิบ “ระบบบอกว่าถ้าทำให้ท่านดยุก ‘กอด’ ได้ ภารกิจลับจะปลดล็อกครับคุณแม่”

“ก็ได้!” พริมกัดฟันแน่น "จีบดยุกเย็นชางั้นเหรอ...ท้าทายดีนี่!"

ฉากต่อมา: คฤหาสน์วาเลนไทน์

พริมยืนอยู่กลางสวนกุหลาบขาวในคฤหาสน์ของดยุกลูเซียน หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและความเครียดระดับบอสเฝ้าประตู

เธอหันไปมองดยุกผู้มีออร่าความเย็นติดลบยิ่งกว่าตู้แช่ในเซเว่นกำลังรดน้ำดอกไม้ด้วยท่าทาง...ห่างเหิน

“เอ่อ...ดอกกุหลาบนี่ สวยดีนะคะ” พริมพยายามเปิดบทสนทนา

ดยุกตอบสั้น “อืม”

...และก็เงียบต่อไปอีก 15 นาที

“ฉันเคยปลูกกุหลาบนะคะ แต่เลี้ยงยังไงมันก็ตายทุกที” พริมพยายามต่อบท

ดยุกตอบ “เพราะเธอคงรดน้ำมากไป หรือวางไว้ในที่แดดจัด”

พริมรีบตอบ “แต่ฉันตั้งชื่อมันด้วยนะ ชื่อว่า ‘คุณพี่ชาย’...เพราะมันสวยแบบเศร้า ๆ ยังไงไม่รู้!”

ดยุกถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง...ก่อนจะพยักหน้า “อย่างน้อยเธอก็ใส่ใจ”

พริมลอบยิ้มทันที “เฮ้ย ได้ผลว่ะ!”

คืนวันนั้น

“วันนี้คุณแม่ทำได้ดีมากครับ!” เลย์ลินชมขณะที่นั่งอยู่บนเตียงขนเฟอร์สุดหรูในห้องของคฤหาสน์

พริมยิ้มแห้ง “แค่ทำให้เขาพูดยาวกว่าสามคำ ฉันก็เหมือนผ่านเควสระดับบอสแล้วล่ะ”

“พรุ่งนี้ ระบบบอกว่าจะมีฉาก ‘อาบน้ำในบ่อน้ำร้อน’ ครับ” เลย์ลินกล่าวพร้อมยิ้มซื่อ

“ห๊า!? บ่อน้ำร้อนกับดยุกเย็นชา?!”

“ระบบสุ่มครับ ไม่ใช่ความผิดของผม” ลูกชายเธอยักไหล่อย่างรู้ทัน

วันต่อมา: บ่อน้ำร้อนกลางสวน

“ข้าไม่เห็นความจำเป็นในการอาบน้ำร่วมกับคนแปลกหน้า” ดยุกลูเซียนยืนกอดอกข้างบ่อน้ำร้อน

พริมที่สวมชุดคลุมอาบน้ำพยายามจะไม่ลื่นล้มจากแรงประหม่า “เอ่อ...งั้นฉันลงคนเดียวก็ได้ค่ะ...ขอโทษที่บุกมาถึงพื้นที่ส่วนตัวนะคะ”

ขณะพริมกำลังจะก้าวลงน้ำ จู่ ๆ เธอก็ลื่น! “ว้ายยยยย!”

ก่อนที่หัวเธอจะกระแทกพื้น ดยุกลูเซียนคว้าเอวเธอไว้ได้ทัน

“อ๊ะ!” พริมเบิกตากว้าง “คุณ...คุณโดนตัวฉัน!”

ทั้งคู่แข็งค้าง ดยุกลูเซียนหน้าแดงวาบจนเห็นได้ชัดเจนแม้เป็นตอนกลางคืน ก่อนจะผลักเธอเบา ๆ และเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ

ฉากพิเศษ: ระบบประกาศ

> [ติ๊ง!]

ภารกิจย่อย: “สัมผัสแรก” สำเร็จ

ความใกล้ชิดกับดยุกลูเซียน +10

เควสลับ “รอยยิ้มแรก” ปลดล็อก

พริมล้มตัวลงนอนบนเตียง ท่ามกลางเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเลย์ลิน

“ดูท่าทาง คุณพ่อเบอร์หนึ่งจะเริ่มสนใจคุณแม่แล้วล่ะครับ!”

พริมกลอกตา “เฮ้อ...แค่พระเอกคนแรกก็เกือบตายแล้ว แบบนี้อีกสองคนฉันจะรอดไหมเนี่ย...”

เธอหลับตาลง พลางคิดถึงความวุ่นวายที่กำลังจะมา

และไม่รู้เลยว่าพระเอกคนที่สองกำลังเดินทางมาที่คฤหาสน์ พร้อมกับพล็อตสุดอลหม่านในแบบของเขา