...เรื่อง: บาดแผลกลางใจ...

...ตอนที่ 1 – การกลับมาของคนที่ไม่มีใครต้องการ...

...(พาร์ต 1/4)...

เสียงฝนตกหนักตั้งแต่บ่ายไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

เม็ดฝนซัดกระทบกระเบื้องเก่า ๆ บนหลังคาราวกับคนที่โกรธเคืองโลกทั้งใบ น้ำฝนไหลรินจากชายคาลงสู่พื้นดินที่กลายเป็นโคลนเปียกเลอะ มือบางที่ถือร่มสั่นเล็กน้อยเพราะแรงลม พร้อมกับหัวใจที่สั่นสะท้านไม่แพ้กัน

ขวัญข้าวยืนอยู่หน้าประตูบ้านไม้สองชั้นหลังเก่าที่เธอไม่คิดว่าจะกลับมายืนอีกครั้ง

บ้านที่เคยเป็นทั้งที่พักพิงและคุกขังจิตใจในเวลาเดียวกัน บ้านที่เก็บซ่อนความทรงจำเจ็บปวดไว้ในทุกซอกมุมของผนังและฝ้าเพดาน

เธอทอดสายตามองแผ่นไม้หน้าบ้านซึ่งเคยถูกพ่อใช้ตีเธอตอนอายุสิบห้า

"เด็กขี้โกหกต้องโดนสั่งสอน!"

พ่อเคยตะคอกใส่หน้าเธอแบบนั้น ขณะที่แม่ยืนกอดอกนิ่ง ๆ เหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย

สายฝนที่สาดกระทบเสื้อผ้าเปียกชุ่มดูจะไม่เท่ากับน้ำตาที่มันค้างอยู่ในอก...

ไม่ใช่น้ำตาจากความคิดถึง แต่เป็นน้ำตาจากการถูกทอดทิ้ง ถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่รักดี และที่สำคัญ—ไม่เป็นที่ต้องการของครอบครัว

> “แม่มีลูกแค่คนเดียวคือขจร แกมันตัวซวย!”

เสียงนั้นยังชัดเจนอยู่ในหัว เหมือนแม่พูดซ้ำในทุกลมหายใจเข้าออก

เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะยกมือเคาะประตูไม้บานนั้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เงียบ...

แม้เสียงฝนจะกลบทุกอย่าง แต่ความเงียบในใจมันดังกว่า

“ใครวะ”

เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างใน ก่อนที่ประตูจะเปิดออกช้า ๆ

ใบหน้าที่โผล่มานั้นคือใบหน้าที่เธอไม่เคยลืม—ใบหน้าของ

“ขจร”

พี่ชายที่เคยแย่งทุกอย่างจากเธอไป

ตั้งแต่ความรักของพ่อแม่... จนถึงชีวิตวัยเด็กที่ควรจะมีความสุข

“มาทำไม?”

เขาถามเสียงเรียบ แววตาไม่มีแม้แต่ความตกใจ ดีใจ หรือโกรธ

เหมือนเขาไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนในชีวิต

ขวัญข้าวยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“แม่ไม่สบาย ฉันรู้จากคนแถวนี้...เลยกลับมา”

ขจรหัวเราะในลำคอ พลางเบือนหน้าหนี

เธอเงียบ

จะตอบว่าอะไรได้...ในเมื่อเขาไม่เคยเชื่อคำพูดเธออยู่แล้ว

“แม่อยู่ไหน”

เธอถามด้วยเสียงนิ่ง

“ห้องเดิม”

เขาตอบ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในบ้านโดยไม่เปิดประตูให้กว้างขึ้น

เธอเดินตามเข้ามาช้า ๆ กลิ่นไม้เก่าและฝุ่นชื้นตีขึ้นจมูกทันทีที่ก้าวข้ามธรณี

ทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม

แม้กระทั่งกรอบรูปครอบครัวที่ไม่มีรูปเธออยู่ในนั้น

...ตอนที่ 1.2– การกลับมาของคนที่ไม่มีใครต้องการ...

...(พาร์ต 2/4)...

ขวัญข้าวก้าวผ่านโถงบ้านด้วยหัวใจที่เต้นแรง แม้ภายนอกจะพยายามทำหน้านิ่ง

เธอจำได้ทุกอย่าง—แม้จะผ่านมาเป็นสิบปี

ตรงมุมห้องนั้นคือโซฟาไม้ตัวเดิมที่เธอเคยนอนร้องไห้ทั้งคืนหลังถูกกล่าวหาว่าขโมยเงินแม่

ทั้งที่คนขโมยคือลูกชายคนโปรดของบ้าน...ขจร

เธอสูดลมหายใจลึกอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องด้านหลังที่เคยเป็นของแม่

เสียงฝีเท้าเบา ๆ กระทบกับไม้เก่า ๆ ที่ดังเอี๊ยดอ๊าดอย่างไม่เกรงใจใคร

บานประตูไม้เปิดออกช้า ๆ ภายในห้องสลัวจากม่านที่ปิดแน่น มีเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียงที่ช่วยให้มองเห็นร่างของหญิงวัยกลางคนบนเตียง

หญิงคนนั้นคือ "มารตี" แม่ที่เคยตัดขาดเธออย่างไม่ไยดี

ขวัญข้าวยืนนิ่ง มองใบหน้าซูบผอมซีดเผือดของแม่ด้วยความรู้สึกประหลาด

ทั้งเจ็บ ทั้งสงสาร ทั้งโกรธปนเปกันจนแทบจะหาคำอธิบายไม่ได้

“แม่...”

เสียงเธอเบาราวกระซิบ

แต่มารตีกลับลืมตาขึ้นช้า ๆ เหมือนได้ยินเสียงนั้นลอดเข้ามาในห้วงสติ

แววตาของผู้หญิงที่เธอเคยรักที่สุดในชีวิต หยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าของเธอ

ไม่มีรอยยิ้ม

ไม่มีความตกใจ

ไม่มีน้ำตา

มีเพียงความเย็นชาเหมือนวันสุดท้ายที่เธอเดินออกจากบ้านไป

“กลับมาทำไม” มารตีถามเสียงแหบ

ขวัญข้าวเม้มปากแน่น เธอพยายามกลั้นไม่ให้เสียงสั่น

“ได้ข่าวว่าแม่ไม่สบาย...เลยกลับมาดู”

แม่หัวเราะในลำคอ “กลับมาดู? หรือกลับมาเพราะรู้ว่าฉันจะตาย?”

คำพูดนั้นเหมือนมีดคมเฉือนลงกลางใจ

เจ็บ แต่ไม่แปลกใจ

เธอรู้ดีว่าความรักในบ้านหลังนี้ไม่มีวันเหลือให้เธอ

“ฉันไม่ได้กลับมาเอาอะไร...” ขวัญข้าวตอบ

“แค่อยากรู้ว่า...แม่ยังคิดว่าฉันเป็นตัวซวยอยู่ไหม”

“ก็ใช่น่ะสิ” มารตียันตัวขึ้นนั่งทั้งที่ยังอ่อนแรง “ตั้งแต่แกเกิด ทุกอย่างในบ้านนี้ก็พังหมด! พ่อแกเสียงาน พ่อแกติดเหล้า แกแย่งความรักจากขจร พ่อถึงได้ลงไม้ลงมือกับแกไง! แกมันตัวไม่รักดี!”

ขวัญข้าวกลั้นน้ำตาไว้

“พ่อเมา...พ่อตีหนู แต่แม่ไม่เคยห้าม”

“เพราะมันสมควรแล้ว!” เสียงมารตีแหลมสูงขึ้น

“ขจรเขาเรียนดี พูดเพราะ ไม่เถียง ไม่สร้างเรื่อง แกน่ะทำอะไรได้บ้างขวัญข้าว? ทำไมฉันจะต้องเลือกแก?”

เธอเงียบ ไม่ตอบ

เพราะคำตอบมันถูกพูดออกมาหมดแล้ว—จากคนเป็นแม่

ขวัญข้าวยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบา

“แม่ยังไม่รู้เรื่องขจรเลยใช่ไหม...”

มารตีหรี่ตาลง “อะไร?”

“แม่ยังไม่รู้ว่า ขจร...เป็นคนผลักหนูตกบันไดตอนนั้น แล้วโกหกว่าเป็นอุบัติเหตุ”

เสียงของเธอสั่นน้อย ๆ แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ

มารตีชะงักไปเล็กน้อย

แต่นั่นคือเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา

“โกหกอีกแล้วสินะ ยังไม่เข็ด?”

“ไม่ต้องเชื่อหนูก็ได้...” ขวัญข้าวถอยหลังหนึ่งก้าว

“แต่หนูมีหลักฐาน”

มารตีเบิกตากว้าง “อะไรนะ?”

เธอปรายตามองไปทางชั้นหนังสือเล็ก ๆ มุมห้อง

ข้างในนั้นมีกล่องไม้ใบเล็กที่เธอเคยซ่อนกล้องแอบถ่ายไว้นานมาแล้ว

...ตอนที่ 1 – การกลับมาของคนที่ไม่มีใครต้องการ...

...(พาร์ต 3/4)...

“หนูมีหลักฐาน”

คำพูดนั้นเหมือนเสียงฟ้าผ่าลงกลางห้องอับแสง

มารตี ชะงัก หายใจไม่เป็นจังหวัด

ขวัญข้าวยืนอยู่ตรงนั้น...ในจุดที่เธอเคยเป็นแค่ “ลูกที่ไม่มีใครต้องการ”

แต่ตอนนี้ ดวงตาเรียบนิ่งคู่นั้นกำลังสะท้อนบางอย่างที่แม่ของเธอไม่เคยเห็นมาก่อน—ความแน่วแน่

“หนูแอบติดกล้องเอาไว้ วันนั้นก่อนจะถูกผลัก หนูรู้สึกได้...ว่าขจรกำลังคิดร้าย หนูเลยซ่อนกล้องไว้ใต้โต๊ะหน้าโถงบ้าน”

“แกพูดบ้าอะไร” มารตีพยายามลุกขึ้น แต่แรงไม่มีพอจะตะโกน

เสียงเธอจึงแค่แผ่วเหมือนลม

“แม่ไม่เคยเชื่อหนู เพราะแม่รักขจรมากกว่า” ขวัญข้าวพูด

“แม่เลือกที่จะหลับหูหลับตา ปล่อยให้หนูถูกใส่ร้าย ถูกไล่ออกไปจากบ้าน ทั้งที่แม่เองก็รู้ลึก ๆ ว่าเรื่องวันนั้นมันแปลก”

“แกมันโกหก!” มารตีกรีดเสียง น้ำตาเริ่มเอ่อ

“แกกลับมาจะทำลายขจรเหรอ แกจะให้ฉันเกลียดลูกชายคนเดียวของฉันหรือไง!”

“แม่มีลูกสองคน...” ขวัญข้าวพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง

“แต่แม่เลือกที่จะลืมไป ว่าหนูคือคนหนึ่งในนั้น”

เสียงในห้องเงียบลงทันที มีเพียงเสียงลมหายใจหอบของมารตี และเสียงฝนที่ยังไม่หยุดตก

ขวัญข้าวเดินไปหยุดหน้าชั้นวางของ ดึงกล่องไม้ใบเล็กออกมาช้า ๆ

เธอเปิดมัน ก่อนจะหยิบแฟลชไดร์ฟเล็ก ๆ ที่ห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าลายดอกไม้เก่า ๆ

ดวงตาของเธอแข็งแกร่งขึ้นในทันที

“หนูไม่ได้กลับมาทวงความรักจากแม่” เธอพูด

“แต่หนูกลับมาเพื่อความจริง และความยุติธรรม”

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นจากบันได

“พูดจบหรือยัง?” เสียงนั้นเป็นของขจรที่ยืนอยู่ที่ประตูห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธที่พยายามกดไว้

“จะกลับมาเล่นละครอะไรอีกขวัญข้าว? กล้อง? หลักฐาน? อย่าทำให้ตัวเองดูน่าสมเพชไปมากกว่านี้เลย”

ขวัญข้าวหันไปมองพี่ชายตรง ๆ

“กลัวเหรอ?” เธอถามเสียงเรียบ

“กลัวว่าแม่จะรู้ความจริง? หรือกลัวว่าความลับของแกจะหลุดไปถึงคนอื่นมากกว่า?”

ขจรเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาเขาแดงก่ำเหมือนสัตว์ร้ายจนมารตีต้องตะโกน

“พอแล้ว! หยุด! ทั้งสองคน!”

ทั้งคู่หยุดนิ่ง ราวกับถูกหยุดด้วยเสียงสั่งของผู้เป็นแม่

มารตีหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน

“แม่ไม่อยากฟัง ไม่อยากรู้ ไม่อยากเลือกใครอีก...ออกไป!”

ขวัญข้าวยืนนิ่ง ก่อนจะเก็บแฟลชไดร์ฟลงกระเป๋าเสื้อ

เธอไม่ได้โต้ตอบใด ๆ กับคำสั่งนั้น เพียงแต่เดินออกจากห้องไปช้า ๆ โดยไม่เหลียวกลับ