หิมะพันธนาการใจ
1
เสียงกลองศึกกระหน่ำก้องเหนือผืนดินรกร้าง กองธงของแคว้นตะวันออกโบกสะบัดต้านลมฤดูหนาวที่หอบกลิ่นเลือดมาแต่ไกล ท่ามกลางทหารนับแสนที่เรียงแถวอย่างมีวินัย บนหลังม้าศึกสีดำตัวใหญ่ หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งอย่างมั่นคงและสง่างาม
เธอสวมเกราะเบาเคลือบเงิน ผ้าคลุมด้านหลังลู่ไปตามแรงลม ผมยาวถูกรวบขึ้นอย่างเป็นระเบียบ ดวงตาคมจ้องตรงไปยังเส้นขอบฟ้าที่กลุ่มธงของแคว้นทิศใต้กำลังโบกสะบัด
ไป๋อวิ๋นชิง แม่ทัพแห่งแคว้นตะวันออก—สตรีผู้เดียวที่ได้รับอำนาจบัญชาทหารทั้งแผ่นดินโดยไม่ต้องสืบทอดผ่านชายใด
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
แคว้นทิศใต้…ยังไม่เข็ดอีกหรือ?
ศัตรูเบื้องหน้าคือแคว้นทิศใต้ แคว้นที่เคยเป็นพันธมิตรในอดีตกาล แต่กลับกลายเป็นศัตรูเรื้อรังตั้งแต่สมัยจักรพรรดิองค์ก่อนจนถึงองค์ปัจจุบัน สงครามที่ไม่มีวันจบสิ้นนี้ ได้พรากทุกอย่างจากผู้คนไปนับไม่ถ้วน รวมถึงอดีตที่ไม่มีใครกล้ากล่าวถึง
อวิ๋นชิงยกมือขึ้นเพียงเล็กน้อย ทั้งกองทัพด้านหลังเงียบกริบ
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
วันนี้—เราจะสยบพวกมันให้ยอมศิโรราบใต้ธงของแคว้นตะวันออก
เสียงของสงครามดังลั่น ดั่งอัสนีบาตกระทบผืนดิน
ดาบฟาดเข้าหากัน เสียงเหล็กกระทบเหล็กผสมกับเสียงกรีดร้องของทหารที่ล้มลงอย่างไม่หยุดยั้ง เลือดแดงฉานไหลรินปะปนกับฝุ่นทรายบนสนามรบ เส้นขอบฟ้ากลายเป็นม่านหมอกควันจากไฟศึกที่ไม่หยุดลุกลาม
ไป๋อวิ๋นชิง ควบม้าเข้าไปในใจกลางสนามรบ ดาบคู่ใจในมือเปื้อนเลือดแต่ยังคมกริบ แววตาเยือกเย็นและเด็ดเดี่ยวของเธอไม่ไหวเอนแม้แต่น้อย
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
ทหารเราอย่าถอย!—ข้าอยู่ตรงนี้กับพวกเจ้า!!
เหล่าทหารของแคว้นตะวันออกรู้ดีว่าแม่ทัพผู้นี้ไม่เคยยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาเลยสักครั้ง
แม้กระทั่งขณะที่ร่างของเหล่าทหารล้มลงต่อหน้าเธอ
แม้เสียงร้องสุดท้ายของพวกเขาจะยังดังก้องอยู่ในหู
แม้หัวใจของเธอจะแตกเป็นเสี่ยง—เธอก็ยังจับดาบแน่น…และมุ่งหน้าไปข้างหน้า
เพราะชัยชนะของวันนี้…ไม่ใช่เพียงเพื่อแคว้น
แต่เป็นเพื่อปกป้องคนที่เธอสาบานว่าจะไม่ยอมให้ถูกรุกรานอีกต่อไป
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
หากต้องแลกด้วยชีวิตข้า เพื่อชัยชนะครั้งนี้—ข้ายินดี
เสียงตะโกนของเธอดังขึ้นเหนือเสียงศึก ทันใดนั้นเอง—เสียงเกราะจากฝ่ายศัตรูแหวกคลื่นหมอกออกมา ปรากฏชายผู้หนึ่งนั่งบนหลังม้าดำ ใบหน้าเขาเย็นชาและสงบนิ่ง แต่แววตานั้น…เต็มไปด้วยบางอย่างที่ทำให้เธอชะงัก
ม้าศึกของทั้งสองฝ่ายหยุดลงห่างกันเพียงไม่กี่ช่วงตัว เสียงการต่อสู้ยังคงดังอยู่เบื้องหลัง แต่เวลาของเธอกับเขาราวกับหยุดลงในขณะนั้น
ไป๋อวิ๋นชิงกระชับดาบแน่น ดวงตาคมกริบฉายแววโกรธเกรี้ยวระคนไม่อยากเชื่อ หัวใจของเธอเต้นแรง ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความผิดหวังอย่างลึกซึ้ง
ชายตรงหน้าเธอ ใบหน้านั้นคุ้นเคยเกินกว่าจะลืม
คนที่เคยเคียงบ่าเคียงไหล่กันบนสนามฝึก
คนที่เคยแบ่งปันเสียงหัวเราะและคำสาบานใต้ท้องฟ้า
…เพื่อนสนิทของเธอ
…ผู้ที่เธอเชื่อมั่นว่าจะไม่มีวันหันหลังให้แผ่นดินเดียวกัน
เธอกัดฟันแน่นก่อนเอ่ยเสียงต่ำ แต่หนักแน่น
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
นาย…เป็นคนของทิศใต้งั้นหรือ?
ชายหนุ่มในเกราะดำไม่พูดสักคำ ดวงตานิ่งเฉยแต่ไม่หลบสายตาเธอ
ไป๋อวิ๋นชิงหัวเราะเบาๆ แต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความปวดร้าว
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
ข้าเคยคิดว่าเจ้าจะไม่มีวันหักหลังพวกเรา
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
แต่หากวันนี้เจ้าเลือกอยู่ฝั่งนั้น…ก็จงเตรียมใจเถอะ ข้าจะไม่ออมมือ
ไป๋อวิ๋นชิงกัดฟันแน่น เสียงสั่นสะท้อนความเจ็บปวด
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
เวินอี้หลาง…เจ้ามันคนทรยศ!
เวิ้นอี้หลาง
หึ…เจ้าเป็นเพียงลูกของตระกูลขุนนาง
เวิ้นอี้หลาง
ที่ข้าตีสนิทกับเจ้า…ก็เพื่อข้อมูลวิถีศึกของแคว้นตะวันออกเท่านั้น
เธอรู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวหยุดไหลเวียน คำพูดของเขาราวกับแทงดาบเข้ากลางอกโดยไม่ต้องใช้แรง
ทุกฉากความทรงจำที่เคยมีร่วมกัน—กลายเป็นเรื่องลวงตา
เวิ้นอี้หลาง
ข้าก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ
เวิ้นอี้หลาง
เจ้าหันไปมองสิ ไป๋อวิ๋นชิง
อวิ๋นชิงหันควับตามคำพูดนั้น—และสิ่งที่เห็นคือภาพของเหล่าทหารแคว้นตะวันออกล้มลงทีละคน บางคนพยายามลุกขึ้นแต่ก็ถูกแทงซ้ำ บางคนร้องเรียกนามของเธอก่อนหมดลมหายใจ
หัวใจของเธอเหมือนถูกบีบแน่น
เวิ้นอี้หลาง
คนของเจ้ากำลังตายทีละคน
เวิ้นอี้หลาง
และแคว้นของเจ้าจะกลายเป็นของพวกข้า…ในไม่ช้านี้
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
เวินอี้หลาง
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
เจ้า…ไม่ใช่คนที่ข้าเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว
เวิ้นอี้หลาง
ข้ายังเหมือนเดิม เจ้าเองต่างหากที่เชื่อในสิ่งไม่มีอยู่จริง
ไป๋อวิ๋นชิงหลับตาลงชั่ววินาที สูดลมหายใจเข้าอย่างลึกเพื่อกลืนความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ในอก
เสียงตะโกน เสียงร้องคร่ำครวญของทหารที่ล้มลงยังคงดังก้องในหัว แต่ในใจของเธอ—บัดนี้กลับนิ่งดุจผิวน้ำในฤดูหนาว
เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง แววตาในขณะนั้น—ไม่ใช่แค่แม่ทัพหญิงของแคว้นตะวันออก แต่คือ “อสูรศึก” ผู้พร้อมจะแหวกทุ่งเลือดด้วยมือเปล่า
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
เวิ้นอี้หลาง
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
ข้าจะฆ่าเจ้าแน่นอน
เธอชี้ปลายดาบไปยังเขา ก่อนหันขวับไปมองเหล่าทหารศัตรูเบื้องหน้า
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
เชิญเจ้ามองคนของเจ้าตายด้วยมือของข้า!!
ทันใดนั้นเธอสะบัดตัวพุ่งเข้าไปกลางสมรภูมิ
มือคว้าหอกจากทหารฝ่ายเดียวกันที่ใกล้ที่สุด และหมุนตัวฟาดเข้ากลางแนวทหารทิศใต้!
เสียงโลหะฉีกเนื้อดังขึ้นไม่หยุด ร่างของศัตรูล้มลงทีละคน หอกในมือของเธอราวกับเป็นเงามัจจุราชที่ไม่มีใครหยุดได้
แรงกระแทกแต่ละทีแผ่พลังจนทหารโดยรอบกระเด็นเป็นวงกว้าง
เวินอี้หลางเบิกตากว้าง ใบหน้าที่เคยนิ่งสงบเริ่มเปลี่ยนสี
พลังภายในที่นางใช้ มันไม่ใช่เพียงวิชายุทธธรรมดา
มันเหนือกว่า…เหนือกว่าคนธรรมดาจะฝึกฝนถึง
แม้เขาเองจะเป็นแม่ทัพผู้เก่งกล้า แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้
ไป๋อวิ๋นชิงยืนอยู่กลางสนามรบ ท่ามกลางร่างของศัตรูที่ล้มระเนระนาด
เลือดเปื้อนเกราะและเสื้อผ้า กลิ่นคาวคลุ้งไปทั่ว แต่นางกลับยืนอย่างสง่างาม
แววตาไม่สั่นไหว มีเพียงไฟแค้นที่ลุกโชน
เธอยกหอกขึ้นแนบไหล่ ตะโกนสุดเสียงจนสนามรบสะเทือน
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
มาสิ!!! พวกเจ้าเข้ามา!!!
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด แทนเหล่าพี่น้องในสนามรบของข้าเอง!!!
เสียงของเธอดังก้องไปทั่วทั้งแนวรบ จนแม้แต่ทหารทิศใต้ยังหยุดชะงัก
แววตาของพวกเขาสั่นระริก—ไม่ใช่เพราะพลังของเธอเท่านั้น แต่เพราะ “ใจ” ที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าหินผา
เวินอี้หลางมองภาพนั้นด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ
นี่คือหญิงสาวที่เขาเคยหัวเราะด้วยเมื่อวัยเยาว์จริงหรือ?
ไป๋อวิ๋นชิงกวาดหอกอีกครั้ง ฟาดลงกลางกลุ่มทหารที่วิ่งเข้ามา
เสียงกระดูกหักและกรีดร้องดังก้อง
ฝุ่นทรายปะทะลม—แต่ไม่มีสิ่งใดบดบังเงาร่างของเธอ
เวิ้นอี้หลาง
งั้นข้าก็จะเป็นคนฆ่าเจ้าด้วยมือตัวเอง ไป๋อวิ๋นชิง
เวินอี้หลางแค่นหัวเราะเบา ๆ ดวงตาเปล่งประกายเย็นชาราวกับเหล็กกล้าที่ไม่เคยรู้จักคำว่าอ่อนโยน
เขาพุ่งตัวเข้ามาด้วยความเร็วที่แทบมองไม่ทัน ดาบในมือเปล่งแสงเยือกเย็นฉาบไอสังหารรุนแรง
เคร้ง!!!
เสียงดาบกระทบดังกึกก้องสนั่น
แรงปะทะมหาศาลจนพื้นดินใต้ฝ่าเท้าแตกร้าว ฝุ่นทรายตลบอบอวล
ไป๋อวิ๋นชิงยกหอกขึ้นรับไว้อย่างมั่นคง
ใบหน้าไม่หวาดหวั่นแม้เพิ่งฟาดฟันกับทหารนับสิบ
เธอกระโจนถอยหลังหนึ่งก้าวก่อนหมุนตัว ใช้ด้ามหอกเหวี่ยงตัดแนวลมเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว
เวินอี้หลางยกดาบปัดได้ทันเวลา แต่ไม่วายถอยหลังไปสองก้าว
เวิ้นอี้หลาง
เจ้า เจ้าฝึกวิชาอะไรกันแน่??
ไป๋อวิ๋นชิงไม่ให้โอกาสพัก เธอพุ่งเข้าใส่ซ้ำทันที ราวกับพายุที่ไร้การหยุดยั้ง
การฟาดฟันของทั้งคู่รุนแรงจนแม้แต่ทหารรอบข้างต้องถอยห่าง
เสียงเหล็กกระทบกันดังลั่น
ประกายไฟปลิวว่อน
ทั้งสองราวกับสัตว์ร้ายที่กัดไม่ปล่อย
เสียงดาบปะทะกันยังคงดังกึกก้อง
เวินอี้หลางสบจังหวะช่วงสั้น ๆ ในการฟาดฟันนั้น ใช้สองนิ้วแนบแน่นแนบข้างลำตัว—ส่งสัญญาณลับที่ไม่มีใครทันสังเกต
ไป๋อวิ๋นชิงที่กำลังจู่โจมอย่างหนัก ยังไม่รู้ว่าเงามืดบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา
ทันใดนั้น…
เสียงหวีดลมแหวกอากาศ ดังลั่นจากฟากฟ้า
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ!!!
ธนูนับแสนพุ่งทะลวงลงมาจากทิศเหนือของภูเขา
เหมือนพายุห่าฝนที่ไม่เลือกเป้าหมาย แต่ชัดเจนว่ามุ่งมาทางเดียว—ไป๋อวิ๋นชิง
เธอเบิกตากว้าง หันไปมองทิศนั้น
ลมกรรโชกแรงพัดกระโชกหน้าผากและเส้นผม
ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มในพริบตา
เวินอี้หลางผละออกมา ถอยหลังหนึ่งก้าว
ยิ้มเยือกเย็นปรากฏบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง
เวิ้นอี้หลาง
เจ้าไม่มีวันหนีได้ ไป๋อวิ๋นชิง
เสียงธนูปักลงพื้นดังกึกๆ รอบตัวเธอ
เธอเหวี่ยงหอกปัดป้องได้บางส่วน แต่จำนวนมันมากเกินไป
แขนข้างหนึ่งของเธอมีเลือดไหลจากรอยถาก
เสื้อผ้าเริ่มขาดรุ่งริ่ง เลือดเปื้อนเต็มตัว
“ตุบ!!”
ธนูปักเข้าที่สีข้างของเธออย่างจัง
แรงกระแทกมหาศาลผลักร่างของไป๋อวิ๋นชิงล้มกระแทกพื้น
โลหิตพุ่งกระจายเต็มผืนดินจนพื้นดินกลายเป็นสีแดงฉาน
เธอหอบหายใจอย่างหนัก
มุมปากเต็มไปด้วยเลือด
แต่แววตา—กลับยังคงลุกไหม้ด้วยไฟแห่งความมุ่งมั่น
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
ถ้าข้าตาย… เจ้าก็ต้องตายเช่นกัน เวิ้นอี้หลาง!!!
เสียงตะโกนของเธอดังก้อง
แม้จะมีลูกธนูปักคาอยู่ เธอก็ยังฝืนลุกขึ้นด้วยเรี่ยวแรงสุดท้าย
รวบรวมพลังภายในทั้งหมดที่เหลืออยู่
กัดฟันแน่น ดวงตาเบิกโพลงอย่างดุดัน
ไป๋อวิ๋นชิง /นางเอก
อ๊าก!!
เธอพุ่งตัวไปดุจพายุพัดหอบไฟ
มือกระชับหอกแน่นจนเลือดซึมจากฝ่ามือ
และในจังหวะที่เวินอี้หลางยังไม่ทันตั้งตัว—
ฉึก!!!
หอกของเธอเสียบทะลุอกเขาอย่างจัง
เสียงเหล็กแทงเนื้อดังก้อง…เงียบกริบรอบสนามรบ
เวินอี้หลางเบิกตากว้าง
มองเธอด้วยความไม่เชื่อ…ก่อนร่างจะทรุดลง
ไป๋อวิ๋นชิงทรุดตามลงไปกับเขา
เลือดทั้งสองไหลรวมกันบนพื้นดินที่อาบแดง
ท่ามกลางเสียงลมหายใจสุดท้ายของเธอ…
แสงบางอย่างเริ่มเรืองขึ้นรอบตัว
คล้ายประกายพลังงานลึกลับ—เรืองรองออกมาจากกายเธอ
สนามรบสั่นไหว ดินฟ้าปั่นป่วนราวจักรวาลสั่นสะเทือน
เสียงลมหายใจสุดท้ายของไป๋อวิ๋นชิงแผ่วลง
ดวงตาที่เคยคมดุ…ค่อย ๆ ปิดลงท่ามกลางแสงสีทองที่ห่อหุ้มร่างของเธอไว้
“แม่ทัพไป๋อวิ๋นชิง!!!”
เสียงทหารตะวันออกดังลั่นพร้อมกัน
ทุกคนคุกเข่าลง ท่ามกลางซากศพและธงรบที่ปลิวไสว
ไม่มีใครร้องไห้ แต่ในดวงตาเต็มไปด้วยความเคารพ ศรัทธา และความเจ็บปวดที่ไร้เสียง
แสงทองสว่างขึ้นเรื่อย ๆ
และในวินาทีนั้นเอง—ร่างของนาง…ค่อย ๆ จางหายไป
เสมือนกลืนเข้าสู่ห้วงเวลาลี้ลับ
พายุรอบสนามรบสงบลงทันใด ท้องฟ้าเปิดออกเป็นสีฟ้าสว่าง
2
จากนั้น… ความมืดก็โอบล้อม
เงียบ
ว่างเปล่า
ไม่มีแม้กระทั่งเสียงหัวใจตนเอง
แต่แล้ว…
เสียงบางอย่างดังแผ่ว—เสียงเครื่องสายอ่อนหวาน เสียงขันน้ำ เสียงคนรับใช้กระซิบกันเบา ๆ
กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยเข้าจมูก
สัมผัสของผ้านุ่มลื่นใต้แผ่นหลังทำให้เธอค่อย ๆ ลืมตา
ตปก.หญิง
องค์หญิงรองฟื้นแล้วเพคะ!!! รีบตามหมอหลวงมา!!!
เสียงหวีดร้องของสาวใช้ดังขึ้นทันที
ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกพร้อมเสียงฝีเท้ารัวของเหล่านางใน
กลิ่นสมุนไพรลอยคลุ้งเข้าจมูก
ใบหน้าหลายคนรายล้อมเธอด้วยความตื่นตระหนกและดีใจระคนกัน
แต่ไป๋อวิ๋นชิงกลับขมวดคิ้ว
เธอไม่ได้พูด
เพียงแค่กวาดตามองรอบห้องอย่างช้า ๆ
เพดานสูงตกแต่งด้วยลายทอง ม่านสีขาวบางสะอาดสะอ้าน เครื่องประดับอ่อนหวาน
ไม่ใช่ค่ายทหาร ไม่ใช่เต็นท์สนามรบ ไม่ใช่ที่ของเธอ
ดวงตาคู่คมที่เคยเปื้อนเลือด กลับสะท้อนความงุนงงชัดเจน
เธอยกมือขึ้นแตะหน้าผาก…ใบหน้าที่สัมผัสนั้นเรียบเนียนและไร้แผลเป็นจากศึกใด ๆ
ตปก.หญิง
องค์หญิงเพคะ อย่าทรงตกพระทัย…
ตปก.หญิง
ท่านเพิ่งตกจากรถม้าเมื่อสองวันก่อนเพคะ!
รถม้า…?
เธอสั่นสะท้านในอก ไม่เข้าใจสิ่งที่ได้ยิน
ความทรงจำสุดท้ายยังคงเป็นสนามรบ กลิ่นคาวเลือด และชื่อของเวิ้นอี้หลางที่ก้องในหัว…
เสียงแตกตื่นดังขึ้นรอบห้อง
ประตูเปิดอีกครั้งเมื่อหมอหลวงในวัยชราก้าวเข้ามา
เขายกมือไหว้อย่างสุภาพ ก่อนจะเข้าไปตรวจชีพจรเธออย่างรวดเร็วและละเอียดถี่ถ้วน
หมอหลวงขมวดคิ้วอยู่พักหนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่มีแวววิตกแฝงอยู่
หมอ
ดูเหมือนองค์หญิง หลิวเหยียนอวี้
หมอ
จะได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ตกจากรถม้า
หมอ
เมื่อสามวันก่อนกระหม่อมคาดว่า…องค์หญิงอาจช็อกและสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป
เสียงฮือฮาดังขึ้นในห้อง
สาวใช้คนหนึ่งถึงกับหลุดเสียงสะอื้น
อีกคนรีบพยุงแขนเธอด้วยความตกใจ
หมอ
ในบางกรณี การลืมเรื่องราวเก่า ๆ…อาจเป็นผลดีต่อใจขององค์หญิงก็เป็นได้
หมอ
หากฟ้าจะให้ท่านเริ่มต้นใหม่—ก็จงใช้โอกาสนี้อย่างดีที่สุดเถิด
บรรยากาศในห้องค่อย ๆ เงียบลง
ไป๋อวิ๋นชิง—หรือหลิวเหยียนอวี้—นั่งนิ่งอยู่กลางเตียง
แววตายังคงสับสน
แต่ในใจเริ่มค่อย ๆ เต้นแรง
หลิวเหยียนอวี้…องค์หญิง…?
ไม่ใช่สิ ข้า…คือแม่ทัพไป๋อวิ๋นชิง
เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน
ความรู้สึกบางอย่างเริ่มซึมลึกเข้าสู่หัวใจของเธอ
ภาพฝัน ภาพหลอน หรือบางที—อาจเป็นความทรงจำที่ถูกทิ้งไว้ในร่างนี้
มันไหลเข้ามาอย่างช้า ๆ
ชัดเจนขึ้นทุกวินาที
เธอเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งในชุดแพรหรูหรา
ยืนอยู่กลางตำหนักกว้างใหญ่ แต่มองไม่เห็นแม้แต่เงาของความอบอุ่น
องค์หญิงหลิวเหยียนอวี้—นั่นคือชื่อของร่างนี้
องค์หญิงรองแห่งแคว้นตะวันออก
เกิดมาในรั้วในวัง มีทุกอย่างที่คนธรรมดาไม่มี…ยกเว้นเพียงสิ่งเดียว—“หัวใจที่มีคนยอมรับ”
เธอชอบเอาแต่ใจ หยิ่งยโส อารมณ์ร้อน
เธอข่มผู้อื่นเพื่อปกป้องตัวเอง
แต่ลึกลงไป…เธอแค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่เคยได้รับความรักอย่างแท้จริง
แม้แต่จักรพรรดิ—บิดาผู้เป็นเจ้าของเลือดเนื้อเดียวกัน—ยังมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา
“มีเงินแล้วอย่างไร…ถ้าไม่มีใครอยู่ข้างกาย”
ไป๋อวิ๋นชิง—แม่ทัพหญิงที่ผ่านสนามรบมาแล้วนับไม่ถ้วน
เธอพึมพำในใจเบา ๆ พลางจ้องมองเงาของตัวเองในกระจกฝ้า
“ข้ารู้จักองค์หญิงคนนี้…”
เธอหลุบตาลง “…เธอคือชื่อในตำราเรียน องค์หญิงเล็กแห่งแคว้นตะวันออก
จบชีวิตลงอย่างเงียบงัน…ไม่มีแม้แต่ใครไว้อาลัย”
ในตอนนั้นเธอเคยคิดว่า องค์หญิงคนนั้นคือคนอ่อนแอที่ไร้ค่า
แต่บัดนี้ เมื่ออยู่ในร่างของนาง
เมื่อได้ลิ้มรสความโดดเดี่ยวที่ปกคลุมอยู่ในทุกลมหายใจ…
เธอกลับเริ่มเข้าใจ
วังหลวงงดงาม—แต่มันคือพิษร้าย
เธอยังคงจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก
ใบหน้าที่งดงาม แต่งแต้มด้วยความเศร้าและความสับสน
ใบหน้าของ “หลิวเหยียนอวี้” ไม่ใช่ใบหน้าของแม่ทัพ
ไม่ใช่ของคนที่เคยจับดาบและฟันศัตรูนับพัน
แต่นี่คือใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่ง
ที่เคยถูกคนทั้งวังตราหน้าว่าเอาแต่ใจ
แต่ในดวงตาคู่นั้น…ตอนนี้เธอเห็นมันชัดเจน
หลิวเหยียนอวี้/นางเอก
หากทำเพื่อปกป้องตัวเอง…เช่นนั้นเจ้าจะผิดอะไร?
เสียงในใจดังก้อง
ไป๋อวิ๋นชิงไม่ได้พูดมันออกมา
แต่เธอรู้สึกเหมือนอีกเสียงหนึ่ง…จากก้นบึ้งของหัวใจ กำลังร้องตอบเธอเบา ๆ
ไม่ผิดหรอก…เพียงแค่วิธีที่ใช้ อาจผิดที่ไม่มีใครเคยสอนให้เธอรู้จักความรัก
หลิวเหยียนอวี้/นางเอก
งั้นข้าก็จะยืนแทนเจ้าเอง
เธอพึมพำออกมาเบา ๆ
ไม่ใช่คำสัญญากับใครอื่น
แต่เป็นคำสัญญากับดวงวิญญาณที่หลับใหลในร่างนี้
กับเด็กหญิงผู้โหยหาความรักจากโลกอันเย็นชา
เธอจะไม่เป็นเพียง “องค์หญิงผู้ตกอับ”
ไม่ใช่สตรีในวังที่รอวันถูกลืมเลือน
ไป๋อวิ๋นชิงในร่างของหลิวเหยียนอวี้
จะยืนหยัดเพื่อปกป้อง…
ทั้งตัวเอง และชื่อของ “องค์หญิงเล็ก” ที่เคยถูกมองข้าม
ครั้งนี้—เธอจะไม่พ่ายให้ใคร
ไม่ว่าจะเป็นศัตรูในสนามรบ หรือพิษจากวังหลวง
เสียงฝีเท้าดังแผ่วเบา ก่อนม่านผ้าจะขยับ
สาวใช้คนสนิทนามว่า ซูจิ่น ก้าวเข้ามาพร้อมชามทองคำในมือ
ใบหน้าเรียบร้อย แต่แววตายังเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น—เป็นนิสัยที่ติดมาจากการรับใช้องค์หญิงที่อารมณ์แปรปรวนในอดีต
เสี่ยวถิง/สาวใช้สนิทนางเอก
องค์หญิงเล็กเพคะ ข้าได้เตรียมน้ำอุ่นไว้แล้วเจ้าค่ะ เสด็จไปอาบน้ำเถิด
หลิวเหยียนอวี้/นางเอก
เจ้าชื่อเสี่ยวถิงใช่หรือไม่?
เสี่ยวถิงเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ ไม่คิดว่าองค์หญิงจะจำชื่อได้
ยิ่งกว่านั้น…น้ำเสียงก็ไม่ได้เย็นชาเหมือนเคย
เสี่ยวถิง/สาวใช้สนิทนางเอก
พะ…เพคะ องค์หญิง
หลิวเหยียนอวี้/นางเอก
ข้าเหนื่อยนัก ช่วยข้าแกะปิ่นผมที
ซูจิ่นตะลึง
องค์หญิงเล็ก…ที่เคยไม่ยอมให้ใครแตะต้องตัว
ที่เคยสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว กลับพูดด้วยความอ่อนโยนแบบนี้?
เธอกลืนน้ำลาย…มือสั่นเล็กน้อยขณะรับปิ่นมา
พลางรู้สึกบางอย่างเปลี่ยนไป
บางสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนในตัวองค์หญิงเล็ก
ทำความเข้าใจก่อนตั้งแต่ตอนนี้ ไป๋อวิ๋นชิงคือหลิวเหยียนอวี้ หรือองค์หญิงเล็กแล้ว
เสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ ขณะร่างขององค์หญิงเล็กจมลงในอ่างหินขนาดใหญ่
ไอน้ำอุ่นลอยคลุ้งไปทั่วห้อง กลิ่นสมุนไพรจาง ๆ คลอเคลียปลายจมูก
หลิวเหยียนอวี้เอนตัวพิงขอบอ่าง ปล่อยให้เส้นผมยาวสลวยไหลไปตามกระแสน้ำ
สี่สาวใช้ในห้องรีบเข้ามาทำหน้าที่อย่างคล่องแคล่ว
คนหนึ่งเทน้ำอุ่นลงบนศีรษะเธอ
อีกคนถูหลังด้วยฟองหอมอ่อน
อีกคนคอยลูบแขนอย่างอ่อนโยน
ส่วนคนสุดท้ายกำลังเตรียมชุดใหม่ให้เธอ
ตปก.หญิง
องค์หญิงเล็กเพคะ ร้อนเกินไปหรือไม่?
เธอไม่ตอบทันที ดวงตาจับจ้องไอหมอกเบื้องหน้าอย่างครุ่นคิด
ก่อนเอ่ยออกมาเบา ๆ
หลิวเหยียนอวี้/นางเอก
ไม่เป็นไร…พอดีแล้ว
สาวใช้ทั้งสี่ถึงกับชะงักเล็กน้อย
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่พวกเธอเห็นองค์หญิงเล็กไม่แหวกว่ายน้ำร้อน
ไม่ร้องสั่งให้เปลี่ยนใหม่สิบรอบ
ไม่ผลักใครตกน้ำด้วยอารมณ์หงุดหงิด
มีเพียงหญิงสาวในอ่าง
ที่แววตานิ่งดุจห้วงน้ำ…ลึกซึ้งจนอ่านไม่ออก
หลิวเหยียนอวี้ในยามนี้
ไม่ได้เป็นไป๋อวิ๋นชิงอีกต่อไป
แต่เป็นสตรีผู้แบกอดีตไว้ในใจ และกำลังเริ่มต้นชีวิตในชื่อใหม่—
ด้วยสติ ปัญญา และไฟในดวงตาที่ไม่มีวันดับ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
