...‼️ไม่ควรลอกเรียนแบบหรือนำไปใช่ในชีวิตประจำวัน‼️...
...เมืองใหญ่ในยามค่ำคืนเต็มไปด้วยความมืดและความวุ่นวาย, เจม คือตำรวจที่มุ่งมั่นในการทำหน้าที่ เขาได้รับคำสั่งให้ตามล่าผู้ต้องสงสัยที่เกี่ยวข้องกับการฆาตกรรมที่เกิดขึ้นอย่างลึกลับ โดยมีรายงานจากหลายคนว่า ทาโกะ คือหนึ่งในคนที่อยู่เบื้องหลังการฆาตกรรมเหล่านั้น...
...เจม ไม่เคยเห็น ทาโกะ มาก่อน แต่จากข้อมูลที่ได้รับ, ทาโกะ เป็นอาวุธลับขององค์กรอันตรายที่ต้องการควบคุมการฆาตกรรมให้เป็นระเบียบและมีเป้าหมายที่ชัดเจน...
...เมื่อคืนนี้, เจม ได้รับคำสั่งให้ไปที่สถานที่ร้างกลางเมืองที่มีข่าวลือว่ามีการพบ ทาโกะ อยู่ที่นั่น เขาตัดสินใจตามล่าหาความจริงและจับตัว ทาโกะ มาให้ได้...
...ในห้องที่แสงไฟสะท้อนความมืด, เจม พบกับ ทาโกะ ที่ยืนอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง ท่าทางของเขาดูเย็นชาและไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ใบหน้าของ ทาโกะ ดูเหมือนจะไม่แยแสกับการที่ เจม เข้าใกล้...
..."นายคือทาโกะสินะ" เจม พูดขึ้นเสียงแข็ง...
...ทาโกะ ยิ้มเย็นๆ มองตรงมาที่เขา "ถ้านายอยากรู้ ฉันก็ไม่ปิดบัง"...
...การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นทันทีที่ เจม พุ่งไปข้างหน้า ท่ามกลางความตึงเครียดในอากาศ เขารู้ว่าการจับตัว ทาโกะ ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะท่าทางของเขาดูเหมือนจะมีความชำนาญในการต่อสู้...
...แต่ในระหว่างการต่อสู้, เจม สังเกตเห็นท่าทางของ ทาโกะ ที่ไม่เหมือนกับคนที่ต้องการทำลายทุกอย่าง ทาโกะ ดูเหมือนจะต่อสู้โดยไม่มีความตั้งใจที่จะทำร้าย เจม แต่เหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่บังคับให้เขาต้องทำ...
..."นายไม่ต้องทำแบบนี้หรอก" เจม พูดด้วยเสียงทุ้มๆ ขณะพยายามจับข้อมือของ ทาโกะ...
...ทาโกะ หยุดการต่อสู้ทันที เขายืนเงียบๆ และหายใจออกอย่างหนักหน่วง "มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก"...
...ทั้งสองยืนห่างกันเพียงไม่กี่ฟุต, สายตาของ เจม มองไปที่ ทาโกะ และเริ่มสงสัยในตัวเขา เหตุใดเขาถึงทำเช่นนี้? ทำไมถึงต้องถูกบังคับให้เป็นเครื่องมือสังหาร?...
ยาวมากไม่รู้จะพิมพ์อะไรให้ครบขอเป็นการแต่งที่ตัวเองยังงง5555
🥀อาจจะมีเรื่องที่ขาดไปก็ขอโทษด้วยค้าบบ🥀
...‼️ไม่ควรลอกเรียนแบบหรือนำไปใช่ในชีวิตประจำวัน‼️...
...หลังจากการต่อสู้ที่ตึงเครียด, ทั้งสองยืนห่างกันในความเงียบ สายตาของ เจม จับจ้องไปที่ ทาโกะ อย่างระมัดระวัง เขาสังเกตเห็นว่าท่าทางของ ทาโกะ ไม่ใช่ท่าทางของคนที่ต้องการทำร้ายหรือทำลายใคร มันเหมือนกับว่าเขาไม่สามารถควบคุมสิ่งที่กำลังทำอยู่...
...เจม ถอนหายใจและค่อยๆ วางอาวุธลง "ทำไมต้องทำแบบนี้? ถ้านายเป็นคนแบบนี้ ทำไมไม่หาทางหยุด?" เขาถามเสียงเบา, เริ่มสงสัยว่ามีอะไรมากกว่าที่เขาคิด...
...ทาโกะ มอง เจม ด้วยสายตาที่ไม่สามารถบอกอารมณ์ได้ เขาก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย "หยุด?" เสียงเขาดูเหมือนจะเจ็บปวด "นายไม่เข้าใจหรอก... ไม่มีใครเคยให้โอกาสฉันทำอะไรเลย"...
...เจม ขมวดคิ้ว "แล้วใครเป็นคนบังคับให้นายทำแบบนี้? ถ้านายยังมีสติเหมือนตอนนี้ ทำไมไม่พยายามหาทางหลบหนี?"...
...ทาโกะ หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง, ก่อนจะตอบกลับอย่างแหบแห้ง "ไม่ได้หรอก... ฉันไม่สามารถหลบหนีจากสิ่งที่ถูกมอบหมายให้ทำได้" เขากล่าวเสียงเบา, แต่ในคำพูดนั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและความหมดหวัง...
...เจม ค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้า, มองเข้าไปในดวงตาของ ทาโกะ ที่เริ่มเปลี่ยนจากความเย็นชาเป็นความอ่อนล้าและเหนื่อยหน่าย เขารู้สึกว่าเขากำลังเห็นบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในตัวของ ทาโกะ ซึ่งไม่ใช่แค่เครื่องมือสังหาร...
..."แล้วนายถูกบังคับให้ทำทั้งหมดนี้จริงๆ?" เจม ถาม, ในขณะที่ความสงสารเริ่มซึมซาบเข้ามาในใจ...
ทาโกะ หลับตาลงและถอนหายใจยาว "ใช่... ฉันถูกกักขังตั้งแต่เด็ก ถูกบังคับให้ทำงานสกปรกให้กับพวกเขา มันไม่มีทางเลือก" เขาพูดเสียงสั่นเครือ "พวกเขาไม่ได้แค่ใช้ฉันเป็นเครื่องมือ พวกเขายังทำลายทุกสิ่งที่ฉันเคยเชื่อ"
...เจม มองไปที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ในคำพูดของ ทาโกะ ได้ "ถ้าอย่างนั้น... ทำไมไม่หนี? มีคนที่สามารถช่วยนายได้อยู่ไหม?"...
...ทาโกะ ยิ้มเย็นๆ ก่อนจะตอบกลับ "ไม่ได้... ถ้านายรู้จักที่ที่ฉันอยู่... นายคงเข้าใจเองว่าทำไมมันถึงไม่ง่ายอย่างนั้น"...
...ความเงียบครอบงำทั้งห้องไปชั่วขณะ ก่อนที่ เจม จะพูดต่อ "ฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นแบบนี้ต่อไป ถ้านายยอมให้ฉันช่วย... เราจะหาทางออกด้วยกัน"...
...ทาโกะ มองไปที่เขาด้วยสายตาที่มีความสงสัยและความลังเล แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา...
...เจม รู้สึกถึงความมุ่งมั่นในตัวเองที่ค่อยๆ เกิดขึ้น "มันไม่ง่ายหรอก... แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครต้องอยู่ในเงื้อมมือของพวกนั้น"...
...ทาโกะ หันไปมองที่ เจม อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เขาเห็นความจริงใจและความมุ่งมั่นในแววตาของ เจม แต่เขายังรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดาย...
..."นายคิดว่าแค่คำพูดจะช่วยอะไรได้เหรอ?" ทาโกะ พูดขึ้นเสียงเบา "นายจะทำอะไรได้จากการเป็นแค่ตำรวจ?"...
...เจม ยิ้มขึ้นมาบางๆ "บางครั้งคำพูดก็เป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง... และฉันก็ไม่ได้แค่เป็นตำรวจ ฉันจะพานายออกไปจากที่นี่"...
...ท่าทางของ ทาโกะ เริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย, แม้ว่าจะยังไม่ยอมเชื่อทั้งหมด แต่เขาก็เริ่มเปิดใจให้กับ เจม และเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวเอง...
...🥀อาจจะมีเรื่องที่ขาดไปก็ขอโทษด้วยค้าบบ🥀...
...‼️ไม่ควรลอกเรียนแบบหรือนำไปใช่ในชีวิตประจำวัน‼️...
...หลังจากการสนทนาที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด, เจม พยายามดึงความสนใจของ ทาโกะ ด้วยคำพูดที่แฝงไปด้วยความจริงใจ แต่กลับพบว่า ทาโกะ ยังคงไม่เปิดใจแม้แต่น้อย...
...ทาโกะ ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเย็นชา, สีหน้าที่เรียบเฉยไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆ เลยแม้แต่น้อย “ถ้านายคิดว่าคำพูดของนายจะทำให้ฉันเชื่อใจได้... ฉันขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง” เสียงของ ทาโกะ เย็นชาและไร้ความรู้สึก มันเหมือนกับว่าเขาตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะไม่ยอมเปิดใจให้ใคร...
...เจม ขมวดคิ้วและยืนมองไปที่ ทาโกะ, รู้สึกว่ามันยากที่จะเข้าใจความคิดของเขา แม้ว่าเขาจะเห็นความเจ็บปวดแฝงอยู่ในคำพูดของ ทาโกะ เมื่อครู่นี้ แต่มันก็ยังคงเป็นแค่ความเงียบที่ยืดเยื้อและเย็นชา...
...“ทำไมต้องทำตัวแบบนี้?” เจม ถามด้วยเสียงทุ้ม “นายเคยมีความรู้สึกอะไรบ้างหรือเปล่า? ทำไมถึงไม่ยอมให้ใครเข้ามาใกล้? ฉันไม่เข้าใจจริงๆ”...
...ทาโกะ ยิ้มเย็นๆ และยักไหล่ “ถ้าคุณเป็นคนที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือมาตลอดชีวิต คุณคงเข้าใจ... ไม่เคยมีใครถามฉันว่าอยากทำอะไร หรือรู้สึกยังไง ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว” เขาหยุดพักคำพูดและมองไปที่ เจม ด้วยสายตาที่เย็นชา “คนแบบฉันไม่สมควรจะมีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น”...
...เจม หายใจออกแรงๆ และพยายามสงบใจตัวเอง เขารู้ว่าเขากำลังพยายามเข้าใจบางสิ่งที่ ทาโกะ ยากที่จะเปิดเผย แม้ว่า ทาโกะ จะยังคงหลงทางในความมืดมิดของตัวเอง แต่ เจม ก็ไม่สามารถยอมแพ้ได้...
...“ถ้าอย่างนั้น... ฉันจะทำให้เรื่องนี้มันแตกต่างออกไป” เจม พูดด้วยความมุ่งมั่น “ฉันจะพานายออกจากที่นี่... ฉันไม่ยอมให้ใครทำลายนายอีก”...
...ทาโกะ หันไปมองเขาอีกครั้งด้วยสายตาที่ไม่แสดงความรู้สึก “นายไม่เข้าใจหรอก... ถ้านายคิดว่าแค่พูดก็จะช่วยได้...” เขาหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดเสียงเบา “ไม่มีใครที่จะช่วยฉันได้จริงๆ... ฉันไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น”...
...เจม ยืนมอง ทาโกะ ด้วยความสงสาร แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความโกรธในใจเขา อะไรทำให้ ทาโกะ กลายเป็นคนที่เย็นชาและไม่ยอมเปิดใจแบบนี้? ทุกคำพูดของเขาทำให้ เจม รู้สึกว่า ทาโกะ คือคนที่ถูกทำลายไปแล้ว...
...“ฉันเข้าใจ... แต่ฉันจะทำให้นายเชื่อใจฉัน” เจม กล่าวด้วยความมั่นคง...
...ทาโกะ ยืนนิ่งในท่าทางเงียบๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง “นั่นคือปัญหาของนาย... นายไม่รู้จักคำว่า ‘เชื่อใจ’ จริงๆ มันไม่ใช่เรื่องง่าย”...
...เจม รู้สึกถึงความยากลำบากในการเข้าถึง ทาโกะ, แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ เขาจะหาวิธีที่จะให้ ทาโกะ เปิดใจ...
...หลังจากพูดจบ, ทาโกะ หันหลังกลับและเริ่มเดินไปข้างหน้า โดยไม่หันกลับมามอง เจม เลยแม้แต่น้อย...
...“ถ้านายอยากรู้... นายจะต้องตามมาด้วยตัวเอง” ทาโกะ กล่าวอย่างเย็นชา แต่ก็มีความเจ็บปวดแฝงอยู่ในคำพูดของเขา “มันไม่ง่ายอย่างที่นายคิด... อย่าเข้ามาใกล้ถ้านายไม่พร้อมจะรับผลลัพธ์”...
...เจม ยืนอยู่ที่เดิม, สายตาจับจ้องไปที่หลังของ ทาโกะ, รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เขาซ่อนเอาไว้ในตัวเอง เขารู้ว่า ทาโกะ กำลังวิ่งหนีจากอะไรบางอย่างในตัวเอง แต่ เจม ก็ไม่อาจจะปล่อยให้เรื่องนี้จบแค่นี้ได้...
🥀อาจจะมีเรื่องที่ขาดไปก็ขอโทษด้วยค้าบบ🥀
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
