เสียงฝนที่เพิ่งซาเบาไปไม่ถึงชั่วโมงยังทิ้งกลิ่นอับชื้นของดินเปียกไว้ทั่วลานมหาวิทยาลัย ใบไม้ร่วงลอยเรี่ยไปกับสายลมที่เริ่มเย็นลงในช่วงปลายปี เด็กหนุ่มคนหนึ่งในเสื้อแจ็คเก็ตสีกรมเดินถือสมุดเล่มเล็กไว้แนบอก ก้าวเท้าช้า ๆ ไปตามทางเดินที่ทอดยาวจากคณะศิลปกรรมไปยังหอสมุดกลาง

ชื่อของเขาคือ สายน้ำ นักศึกษาชั้นปีที่สาม สาขาทัศนศิลป์ ผู้ชอบวาดภาพคนแต่กลับไม่เคยมองใครในสายตา

“เฮ้! เดี๋ยวสิ!”

เสียงทุ้มชัดเจนดังมาจากด้านหลัง สายน้ำหันไปช้า ๆ พลางขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มอีกคนกำลังวิ่งเข้ามา ใบหน้าคมเข้ม ผมสีน้ำตาลเข้มที่เปียกฝนเล็กน้อย แววตาคมมีประกายบางอย่างที่อ่านยาก

เขียนรัก — รุ่นพี่ปีสี่จากคณะอักษรฯ นักเขียนประจำชมรมนิยายที่มักมีข่าวลือว่าเจ้าชู้แต่ไม่เคยมีใครจับตัวตนเขาได้จริง

"นายทำสมุดหล่นที่ห้องชมรม" เขายื่นสมุดเล่มเล็กออกมา นิ้วเรียวยาวประคองมันไว้ราวกับของมีค่าที่ไม่อยากให้เปื้อนฝน

สายน้ำรับสมุดมาเงียบ ๆ ก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ไม่คิดจะขอบคุณหน่อยเหรอ?” เขียนรักยิ้มมุมปาก “หรือว่านายไม่พูดกับคนแปลกหน้า?”

“ไม่ใช่ไม่พูด” สายน้ำตอบเสียงเบา “แต่ผมไม่ชอบการเริ่มต้นบทสนทนาด้วยการตั้งคำถามแบบจู่โจม”

“หึ น่าสนใจ” เขียนรักยืนไขว้แขนมองอีกฝ่าย “งั้นถ้าผมบอกว่าอยากรู้ว่านายวาดอะไรในสมุดนั่นล่ะ?”

สายน้ำชะงัก แววตาที่นิ่งเฉยเปลี่ยนเป็นระวังตัว เขากอดสมุดแน่นกว่าเดิมเล็กน้อย

“มันเป็นของส่วนตัว”

“ผมเข้าใจ” เขียนรักพยักหน้า ชิดตัวเข้ามาใกล้ในระยะที่สายน้ำเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ “แต่บางครั้ง... ของบางอย่างก็สวยเกินกว่าจะเก็บไว้ดูคนเดียว จริงไหม?”

สายน้ำเบือนหน้าหนี ลมหายใจติดขัดเล็กน้อย เขาไม่ชอบคำพูดที่เหมือนจะเป็นกึ่งจีบกึ่งหยั่งเชิงแบบนี้เลย มันเหมือนถูกมองเป็นตัวละครในนิยายที่อีกฝ่ายอยากเปิดบท

“ผมจะไปหอสมุด” เขาเอ่ยก่อนจะหันหลังเดินหนีไปอย่างเงียบงัน

เขียนรักยืนมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่ค่อย ๆ ห่างออกไป มุมปากยังมีรอยยิ้มจาง ๆ ไม่ใช่รอยยิ้มของผู้ชนะ แต่เป็นรอยยิ้มของคนที่พบบทใหม่ที่น่าสนใจพอจะเขียนให้ยาวไปจนจบบทสุดท้าย

“สายน้ำ...” เขาพึมพำชื่อของอีกฝ่ายกับตัวเอง “ชื่อนายเหมือนบทกวีดีนะ... แต่นายคงไม่รู้หรอก ว่าผมถนัดเขียนเรื่องราวที่ไม่ใช่บทกวีหรือนิทาน แต่มันคือชีวิตจริง ที่ผมจะลากให้นายอยู่ในนั้น”

แสงแดดอ่อนในยามเช้าเล็ดลอดผ่านม่านหน้าต่างบานใหญ่ของห้องชมรมนิยาย คณะอักษรศาสตร์ ห้องที่ใครหลายคนอาจมองข้าม แต่กลับมีคนบางคนใช้เป็นสถานที่หลบซ่อนตัวตนจากโลกภายนอก

เขียนรักนั่งอยู่ตรงมุมสุดของห้อง โต๊ะไม้เก่าถูกปูด้วยกระดาษเปล่า กระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกขีดเขียนด้วยลายมือเรียบคม บางประโยคถูกขีดฆ่าทิ้ง บางประโยคถูกล้อมกรอบไว้ราวกับต้องการเก็บไว้ในใจเสมอ

เขียนรักถอนหายใจ เขาวางปากกา ลุกขึ้น เดินไปเปิดหน้าต่าง ปล่อยให้ลมเย็นของฤดูหนาวพัดเข้ามาแทนความอึดอัดในอก

“ฉันไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงตามติดความคิดฉันได้แบบนี้”

เขียนรักพึมพำกับตัวเอง ขณะจ้องมองภาพร่างคน ๆ หนึ่งในสมุดสเก็ตช์ที่เขาได้แอบดูเมื่อวาน ไม่ได้เห็นทั้งหมด แค่เสี้ยวหน้า... แต่เสี้ยวนั้นทำให้เขาไม่อาจละสายตา

และในจังหวะที่ลมตีม่านเบา ๆ บานประตูห้องก็เปิดออก

"..."

เขียนรักหันกลับไปช้า ๆ เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงประตูคือ สายน้ำ — เด็กหนุ่มในเสื้อฮู้ดสีดำ มีสมุดเล่มเดิมแนบอก ใบหน้าเรียบนิ่งอย่างเคย

“นายมาทำอะไรที่นี่?” เขียนรักเอ่ยถามในที่สุด

“ผมมาคืนของ” สายน้ำยื่นซองกระดาษสีขาวใบเล็กออกมา “เมื่อวานคุณทำตกไว้ที่ใต้เก้าอี้ห้องชมรมศิลป์”

เขียนรักมองมัน ไม่รีบรับ

“ของตก... หรือว่านายจงใจมาหาเรื่องให้เราคุยกันอีก?”

สายน้ำเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นยังคงนิ่งสนิท “ผมไม่ใช่คนชอบเข้าสังคมขนาดนั้น”

เขียนรักยิ้ม พลางเดินเข้าไปใกล้

“แต่นายก็ยังมา” เขาหยิบซองจากมืออีกฝ่ายปลายนิ้วแตะกันแผ่วเบาเหมือนไม่ตั้งใจ แต่สายน้ำรู้สึกชัดเจน

“ขอบใจนะ” เขียนรักรับของ “จริงสิ... ชื่อนายนี่มันสะกดใจดีชะมัด สายน้ำ มันดูนิ่งเย็น แต่ลึก ๆ แล้วผมว่านายเป็นคนดุ”

“แล้วคุณล่ะ” สายน้ำถามกลับโดยไม่หลบตา “คุณก็เหมือนชื่อของคุณเหมือนกัน เขียนรัก ฟังดูอบอุ่นแต่จริง ๆ แล้วชอบเล่นกับความรู้สึกคนอื่นรึเปล่า?”

เขียนรักหัวเราะเบา ๆ ดวงตาคมกริบหรี่ลง “โอ้... นายนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ”

“ผมไม่อยากธรรมดาในโลกของคนที่เขียนเรื่องแต่งเพื่อหลอกลวงคนอ่าน”

คำพูดนั้นราวกับมีหนามเล็ก ๆ แทงเข้าที่อก เขียนรักนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ

“งั้นก็ดีเลย เพราะผมก็ไม่อยากให้ใครมองผมเป็นพระเอกในเรื่องรักหวาน ๆ” เขาโน้มตัวลงมาใกล้ใบหน้าอีกฝ่าย “ผมอยากให้นายเห็นผม... ในแบบที่ไม่มีใครกล้ามอง”

สายน้ำเงียบไปชั่วขณะ เขาขยับถอยหลังเพียงก้าวเดียว ไม่ใช่เพราะกลัว... แต่เพื่อเว้นระยะให้อีกฝ่ายไม่สามารถครอบงำอารมณ์ของเขาได้ง่าย ๆ

“คุณกำลังจีบผมหรือกำลังเล่นเกม?”

“ทั้งสองอย่าง” เขียนรักยิ้มอย่างจริงใจ “แต่ผมเป็นนักเขียนนะสายน้ำ ผมไม่ชอบเล่นเกมที่ไม่มีตอนจบ”

“แล้วถ้าเรื่องนี้มันจบแบบเศร้าล่ะ?”

“งั้นผมจะเขียนใหม่ ให้มันจบแบบที่เราทั้งคู่ยิ้มได้”

สายน้ำไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่หมุนตัวกลับ เดินออกจากห้องช้า ๆ พร้อมกับสมุดในมือที่กอดแน่นกว่าเดิม ราวกับต้องใช้มันปิดบังเสียงหัวใจที่เริ่มดังขึ้นทุกทีที่ได้ยินชื่อของคน ๆ หนึ่ง

เขียนรักมองตามแผ่นหลังนั้นอีกครั้ง แล้วหยิบสมุดของตัวเองขึ้นมาเปิดหน้าใหม่ เขาเขียนเพียงบรรทัดเดียวก่อนจะปิดมันลง

“วันที่ 1 ที่ได้เจอเขา — ความรู้สึกบางอย่างเริ่มรบกวนหัวใจของฉัน มันไม่ใช่แค่แรงบันดาลใจ แต่มันคือ... การตกหลุมรักแบบไม่มีบทบรรยายใดจะพอแทนได้”

วันหยุดเสาร์แรกของเดือนธันวาคม แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องเรียนผ่านกระจกหน้าต่างใหญ่ ไออุ่นจากแสงอาทิตย์ทำให้บรรยากาศในห้องเล็ก ๆ ของคณะศิลปกรรมดูอบอุ่นขึ้นมา ราวกับทุกสิ่งในห้องนี้กำลังหยุดนิ่งพร้อมกับเสียงดนตรีที่บรรเลงเบา ๆ จากลำโพงเก่า ๆ ที่ถูกเปิดทิ้งไว้

สายน้ำนั่งอยู่ที่มุมโต๊ะใกล้หน้าต่าง สเก็ตช์ภาพร่างคนในสมุดเล่มเก่า ๆ ของเขา คิ้วขมวดแน่นขณะจ้องมองลายเส้นที่เขาเพิ่งวาดเสร็จ เขาไม่ค่อยชอบให้ใครเห็นภาพของเขา แต่วันนี้กลับรู้สึกอยากวาดอะไรบางอย่างที่ไม่เคยวาดมาก่อน

ในขณะที่เขากำลังจมอยู่กับงานศิลปะของตัวเอง เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

"สายน้ำ"

เสียงทุ้มที่คุ้นหูทำให้เขาหยุดมือจากการวาด เขาหันไปมองที่ประตู ก่อนจะพบกับเงาของคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงนั้น

"อะไรอีกล่ะครับ?" สายน้ำถามเสียงเบา แต่มันมีความรู้สึกติดหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย เขาพยายามไม่ให้มันออกมาชัดเจน

เขียนรักยืนอยู่ที่ประตู สวมเสื้อฮู้ดสีดำเหมือนที่สายน้ำเคยเห็น เขามองมาที่สายน้ำด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสนใจ จนทำให้สายน้ำรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องจากทุกมุม

“มาหามอะไรครับ?” สายน้ำถาม ซ่อนความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มรู้สึกผิดปกติเมื่อเห็นเขียนรัก

เขียนรักยิ้มบาง ๆ แล้วเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่เกรงใจ

“ไม่มีอะไรหรอก แค่แวะมาดูว่า นายยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า” เขาพูดไปพลางนั่งลงที่เก้าอี้ข้างโต๊ะของสายน้ำ

“มีอะไร?” สายน้ำถาม เขายังไม่อยากให้ตัวเองหลุดจากสภาพที่ตั้งใจจะวาดภาพอยู่ แต่เขียนรักก็ทำให้เขาเสียสมาธิ

“ก็แค่...อยากรู้ว่านายกำลังทำอะไรอยู่” เขียนรักยิ้มมุมปาก “มันเหมือนนายจะมีโลกของตัวเองอยู่เสมอ”

สายน้ำมองเขาด้วยสายตานิ่ง ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบคางเล็กน้อย

“ผมแค่...วาดภาพ” เขาตอบกลับไปสั้น ๆ แต่ไม่มองหน้าเขียนรัก

“วาดภาพ... ผู้ชายสินะ” เขียนรักพูดเบา ๆ จนดูเหมือนแค่คิดในใจ

สายน้ำเงียบไป สายตาเขาจับจ้องไปที่ภาพร่างบนกระดาษจนมองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอีกครั้ง

“อย่าพูดแบบนั้น” สายน้ำพูดเสียงเบา แต่การที่เขาพูดออกไปก็ทำให้บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไป

เขียนรักไม่ได้ตอบอะไร เขาหันมองภาพที่สายน้ำกำลังวาดอยู่แล้วเงียบไปชั่วขณะ ใจเขาคิดถึงภาพที่เขาได้เห็นเมื่อหลายวันก่อน ตอนที่เขาแอบมองสายน้ำวาดภาพในสมุดสเก็ตช์

“นายวาดภาพคนอื่นบ่อยเหรอ?” เขียนรักถามเสียงต่ำ

“บางครั้ง” สายน้ำตอบสั้น ๆ แล้วหยิบสมุดขึ้นมาอีกครั้งเพื่อลงมือวาดใหม่

เขียนรักมองมือของสายน้ำที่กำลังวาดไปเรื่อย ๆ ใบหน้าของเขาจริงจังและมีสมาธิมาก บางทีความเงียบของสายน้ำอาจจะเป็นสิ่งที่ดึงดูดเขามากที่สุด เพราะมันทำให้เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ยังซ่อนอยู่

“นายไม่เคยพูดเรื่องส่วนตัวเลยนะ” เขียนรักพูดขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้น้ำเสียงดูจริงจัง

สายน้ำยิ้มบาง ๆ ขณะวาดเส้นไปอย่างช้า ๆ “บางเรื่องมันไม่จำเป็นต้องพูดหรอกครับ”

“แล้วเรื่องของนายล่ะ?” เขียนรักพูดต่อ “มันสำคัญขนาดที่ว่าไม่อยากให้ใครรู้จริง ๆ เหรอ?”

สายน้ำหันมามองเขาในที่สุด สีหน้าของเขาหลับตาไปชั่วครู่ก่อนจะตอบกลับ

“มันไม่ใช่ไม่อยากให้ใครรู้” เขาตอบเสียงเบา “แต่มันแค่ไม่เกี่ยวกับคนอื่น... ถ้ามันไม่ใช่คนที่สำคัญจริง ๆ”

คำตอบนั้นทำให้เขียนรักรู้สึกว่ามีบางอย่างที่เขาคิดถูก เขาเคยรู้สึกว่าภายในใจของสายน้ำมีบางอย่างที่ถูกซ่อนไว้ลึกในที่สุด และมันก็เป็นเพียงแค่ช่วงเวลาที่เขาต้องเข้าไปให้ใกล้ขึ้นเท่านั้น

เขียนรักยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

“แล้วถ้าผมเป็นคนที่สำคัญจริง ๆ จะพูดหรือไม่พูดเรื่องเหล่านั้นให้ผมฟังบ้างล่ะ?”

สายน้ำเงียบไป เขายังคงไม่พูดอะไร แต่รู้สึกว่าคำถามนั้นยังคงดังก้องในใจเขาเสมอ

เมื่อเขียนรักเดินออกจากห้องไปแล้ว สายน้ำก็รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้จัก มันเริ่มเกิดขึ้นในใจของเขา ความรู้สึกที่ไม่แน่ใจว่าจะเรียกมันว่าอะไร แต่เขารู้เพียงแค่... มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกที่ธรรมดา

มันเหมือนกับกระแสลมที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา... และไม่รู้จะพัดไปทางไหน