เมื่อตื่นขึ้นมา เฉินชางรู้สึกเหมือนสวรรค์กำลังล้อเล่นกับตน!

อยู่เวรดึกในแผนกฉุกเฉินทำให้จิตใจเหนื่อยล้า ต้องรอเลิกงานเฉินชางถึงจะได้ฤกษ์พักผ่อนบ้าง ตอนแรกคิดจะกลับบ้านไปนอน แต่เพราะง่วงจนลืมตาไม่ขึ้นจึงหลับไปคาห้องเวร

“เฉินชาง เฉินชาง ตื่นเร็ว แผนกฉุกเฉินมีผู้ป่วย คุณช่วยทำแผลให้หน่อย”

แม้จะหลับตาอยู่ แต่เฉินชางรู้ดีว่าเสียงเรียบๆ นี้เป็นของเฉินปิ่งเซิง แพทย์อาวุโสผู้เป็นหัวหน้าตน

การใช้ชีวิตอยู่ในแผนกฉุกเฉินอย่างโชกโชนมาสองปีทำให้เฉินชางมีความสามารถในการตอบงึมงำกลับไปแม้กระทั่งยามหลับ “ไม่ได้ ผมง่วงจนทนไม่ไหวแล้ว ขอหลับอีกแป๊บนะครับ”

แต่เมื่อเฉินชางเพิ่งพูดจบก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น คล้ายดังออกมาจากจิตวิญญาณ

[ติ๊ง! ภารกิจจากแพทย์อาวุโสเฉินปิ่งเซิง: ทำความสะอาดบาดแผลและใส่ยาให้ผู้ป่วยฉุกเฉิน

รางวัลภารกิจ 1. เงิน 20 หยวน

ประสบการณ์ทำแผล +20

ค่าประสบการณ์ +20]

เฉินชางสะดุ้งตื่นทันที!

รีบกระเด้งตัวขึ้นจากเตียงมองไปยังเฉินปิ่งเซิงด้วยใบหน้าหวาดผวา “หัวหน้า เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะครับ?”

เฉินปิ่งเซิงชะงักไปเล็กน้อย “แผนกฉุกเฉินมีผู้ป่วยบาดเจ็บภายนอกคนหนึ่ง คุณรีบไปจัดการทำแผลซะ เดี๋ยวผมมีผ่าตัด คงทำไม่ทัน”

ขณะนั้น ยังคงมีเสียงหนึ่งดังขึ้นต่อไป!

[ติ๊ง! ภารกิจจากแพทย์อาวุโสเฉินปิ่งเซิง: ทำความสะอาดบาดแผลและใส่ยาให้ผู้ป่วยฉุกเฉิน รางวัลภารกิจ 1. เงิน 20 หยวน 2. ประสบการณ์ทำแผล +20 3. ค่าประสบการณ์ +20]

[ต้องการรับภารกิจหรือไม่? รับ! ปฏิเสธ!]

เสียงยังอยู่!

บ้าเอ๊ย นี่เขาเป็นอะไรไป?

ทำโอทีจนสมองบวมไปแล้วเหรอ?

เป็นไปไม่ได้มั้ง!

ในโลกของการแพทย์ไม่เคยขาดแคลนคนป่วยตายกะทันหัน เบื้องล่างมีนักศึกษาแพทย์เตรียมสอบ เบื้องบนมีคนใหญ่คนโตผู้ทรงอิทธิพลที่มักจะเข้าร่วมการประชุมวิชาการเพื่อเผยแพร่วิทยานิพนธ์ทางวิชาการบ่อยๆ ซึ่งนานๆ ครั้งจะเห็นคนพวกนี้ตกอยู่ในสภาพตายกะทันหันเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ

หรือเขาจะทำโอทีจนเพ้อไปแล้ว?

เฉินซางพบว่าในสมองยังคงมีเสียงดังก้องไม่หยุด [รับ? ปฏิเสธ?]

อยู่ดีๆ เฉินชางก็รู้สึกว่าเรื่องราวมันชักจะไปกันใหญ่ นี่ไม่ใช่เรื่องทำแผลไม่ทำแผลหรือเรื่องทำโอทีอะไรนั่นแล้ว ความอันตรายของเรื่องนี้เกี่ยวพันไปถึงการพัฒนาอันยั่งยืนในอนาคตของเขา คุกคามไปถึงการใช้ยุทธศาสตร์การสุขภาพแห่งประเทศจีนแล้ว!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็รีบเด้งตัวขึ้น ใช้น้ำเย็นล้างหน้าไปหลายรอบ

น่าเสียดาย น้ำเย็นไม่อาจทำให้เสียงในสมองหายไป แต่ก็ทำให้เขาสงบลง

“ผมจะไปผ่าตัดแล้ว คุณรีบไปทำแผลซะ ถือโอกาสเข้าเวรแทนผมไปด้วยเลย”

[ ติ๊ง! ภารกิจจากแพทย์อาวุโสเฉินปิ่งเซิง: เข้าเวรแทนเฉินปิ่งเซิงขณะที่เขาอยู่ในห้องผ่าตัด

รางวัลภารกิจ 1. เงิน 100 หยวน

ค่าความรู้สึกดีของเฉินปิ่งเซิง +2

ค่าประสบการณ์ +30]

เฉินปิ่งเซิงพูดทิ้งไว้แล้วจากไป

แล้วยังทิ้งภารกิจไว้ให้เฉินชางอีกหนึ่งภารกิจด้วย!

ตอนนี้ความง่วงของเขาหายเป็นปลิดทิ้ง ลุกขึ้นมาสวมชุดกาวน์ ทำการตัดสินใจอันยากลำบาก

จากนั้นเขาจึงกดปุ่ม รับ ที่ภารกิจทั้งสอง ยอมรับทั้งหมด

เขาอยากดูหน่อยว่านี่เป็นเรื่องเพ้อเจ้อเพราะสมองพิการหรือเป็นระบบขาทองคำ[1]ในตำนานกันแน่

เฉินชางเป็นหมอ ถึงกระนั้นก็ใช่ว่าจะแตะต้องนิยายหรือเกมน้อยเสียเมื่อไหร่ ด้วยเหตุนี้จึงเข้าใจเรื่องพวกนี้ดี

เขาสูดหายใจลึกๆ อยู่หน้ากระจก ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นลูกศรที่ปรากฏอยู่เหนือศีรษะตน

เฉินชางคิดพิจารณา ดูเหมือนเมื่อครู่นี้บนหัวของแพทย์อาวุโสเฉินปิ่งเซิงจะมีเครื่องหมายคำถามอยู่ด้วย!

เหมือนกับ…เหมือนกับสัญลักษณ์ที่มักจะปรากฏเหนือศีรษะของ NPC[2] ผู้ให้ภารกิจในเกม

ว่าแต่เหนือศีรษะตนคืออะไร เฉินชางคิดถึงตรงนี้ก็มีหน้าจอเสมือนปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

[ชื่อ: เฉินชาง]

[อาชีพ: แพทย์]

[ระดับ: lv 12: 960/1200 (แพทย์ประจำบ้าน)]

[ทักษะอาชีพ:

ทำแผล: ระดับกลาง : 1970/2000

เย็บปิดแผลภายนอก: ระดับกลาง: 1679/2000

เย็บปิดอวัยวะ: ระดับต้น 10/2000

เย็บปิดเส้นเลือด ระดับกลาง: 102/2000

ปั๊มหัวใจ: ระดับกลาง : 1500/2000

การวิเคราะห์คลื่นหัวใจ: ระดับกลาง : 1490/2000]

เฉินชางมองอย่างโง่งม นี่คือทักษะของตนหรือ?

ว้อท!

เฉินชางพลันคิดอะไรขึ้นมาได้ ไม่แน่ ตนอาจจะรุ่งโรจน์ก็ได้!

นี่เป็นเกมออนไลน์ที่เขาเคยเล่นก่อนหน้านี้ชัดๆ!

เพียงแต่…ดูเหมือนระบบเกมออนไลน์จะกลายเป็นจริง

ทำแผลให้ผู้ป่วยก่อน เดี๋ยวค่อยมาศึกษาดีๆ แล้วกัน

เมื่อผลักประตูออกไป เฉินชางก็เดินไปหยุดยืนหน้าพยาบาลคนหนึ่ง “คนไข้ที่หมอเฉินให้ทำแผลอยู่ไหนครับ?”

“อยู่ที่ห้องโถงค่ะ เดี๋ยวฉันไปตามให้ หมอเสี่ยวเฉิน คุณไปรอที่ห้องปฏิบัติการสักครู่นะคะ”

เฉินชางพยักหน้า “ได้ รบกวนด้วยครับ”

ขณะที่กำลังรอผู้ป่วย เฉินชางพบว่าทุกคนรอบๆ ต่างมีเครื่องหมายลูกศรหรือไม่ก็เครื่องหมายคำถามปรากฏอยู่เหนือศีรษะ

เครื่องหมายลูกศรเป็นอะไรที่ธรรมดามาก เฉินชางกดลงไปตามใจ มันทำให้เขาเห็นข้อมูลพื้นฐานของคนอื่น

ก็เหมือนคุณพยาบาลฉินหย่าลี่เมื่อครู่นี้

[พยาบาลฝึกงานคนหนึ่ง เพิ่งเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลได้ไม่นาน]

ไม่สามารถดูข้อมูลและทักษะพื้นฐานของอีกฝ่ายได้

ส่วนคนที่มีสัญลักษณ์ [?] อยู่บนหัวคงเป็นคนที่มีภารกิจ หลังจากกดลงไป เฉินชางพบว่าจะได้รับแจ้งจากระบบ

[ดูเหมือนจางเสี่ยวเยี่ยนมีเรื่องต้องการให้คุณช่วย ไปหาเธอและพูดคุยให้ดี อาจได้รับภารกิจ]

แม้เฉินชางจะมีใบหน้าสงบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง แต่ตอนนี้ในใจของเขามั่นใจแล้วว่าตนได้รับระบบที่ไม่เลวมาระบบหนึ่ง

ไม่นานฉินหย่าลี่ก็พาผู้ป่วยเข้ามา

“คุณหมอเสี่ยวเฉิน ผู้ป่วยอยู่นี่แล้วค่ะ แล้ว…จะให้ฉันช่วยเป็นลูกมือคุณไหมคะ?” ฉินหย่าลี่คาดหวัง เธอมาอยู่ที่แผนกฉุกเฉินระยะหนึ่งแล้ว ทุกวันทำได้แค่นำทางและคัดแยกผู้ป่วย ไม่เคยสัมผัสและจัดการผู้ป่วยจริงๆ

[ติ๊ง! ภารกิจคำร้องจาก NPC ฉินหย่าลี่: ให้ฉินหย่าลี่ช่วยเป็นลูกมือคุณเพื่อจัดการผู้ป่วย รางวัล 1. เงิน 10 หยวน 2. ค่าความรู้สึกดีของฉินหย่าลี่ +10]

เฉินชางหัวเราะ “ได้ครับ ไม่มีใครช่วยพอดี คุณมาเป็นลูกมือผมแล้วกัน”

ภารกิจนี้ไม่ทำก็น่าเสียดาย จะอย่างไรก็ได้เงิน 10 หยวน เป็นค่าอาหารกลางวันได้มื้อหนึ่ง!

ระบบใจดีจริงๆ!

ฉินหย่าลี่ได้ยินพลันดีใจจนคิ้วแทบเต้น พูดขึ้นว่า “ได้ค่ะ ฉันจะไปหยิบผ้าพันแผลมานะคะ”

ขณะเดียวกันเฉินชางก็สำรวจผู้ป่วยไปพลางๆ พบว่าเหนือศีรษะของผู้ป่วยมีเครื่องหมาย [?] อยู่

ตอนนี้ผู้ป่วยสวมกางเกงขาสั้น บริเวณเข่าซ้ายถลอกเป็นรอยใหญ่ เลือดไหลท่วมจนน่ากลัว

[จางกั๋วเซิ่งขับรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าล้มทำให้หัวเข่าถลอก จงทำความเข้าใจให้ละเอียดอาจพบภารกิจ]

เฉินชางก้มหน้าสำรวจบาดแผล เป็นแผลถลอกธรรมดา บาดแผลไม่ลึก ดูผิวเผินเหมือนเลือดออกมากแต่ความจริงจัดการไม่ยาก “นี่คุณได้มาจากการขี่รถเหรอครับ?”

จางกั๋วเซิ่งเป่าปาก หน้าดูซีดๆ อยู่บ้าง “ครับ ใช่ครับ ตรงทางเลี้ยวมีแต่ทราย ผมขับรถไม่ระวังเลยลื่นล้ม เจ็บจริง คุณหมอครับ…อาการผมหนักหรือเปล่า?”

เฉินชางตรวจสอบอยู่นานจึงค่อยเอ่ยปลอบใจ “ไม่เป็นอะไรมากครับ บาดเจ็บแค่บริเวณผิวหนัง ไม่ต้องกังวล ถ้าบาดเจ็บถึงกระดูกจริงๆ คุณคงเดินไม่ได้แล้ว ผมจะล้างแผลให้คุณก่อนแล้วค่อยใส่ยาพันแผล แค่นี้ก็เรียบร้อย”

จางกั๋วเซิ่งพยักหน้ารัวๆ “ขอบคุณครับคุณหมอ!”

[ ติ๊ง! แผลถลอกบริเวณเข่าของคนไข้จางกั๋วเซิ่ง โปรดรักษาโดยเร็ว รางวัลเมื่อภารกิจเสร็จสิ้น 1. เงิน 20 หยวน 2. ประสบการณ์ทำแผล +20 3. ค่าประสบการณ์ +30 ]

เฉินชางบอกให้คนไข้นอนลงบนเตียง เมื่อล้างมือเสร็จจึงเริ่มเปิดกล่องอุปกรณ์ สวมถุงมือชั้นดี พูดกับคนไข้ว่า “คุณทนหน่อยนะครับ อีกเดี๋ยวอาจจะเจ็บ”

จางกั๋วเซิ่งเบ้ปาก “ครับ…แต่คุณหมอ คุณช่วยเบามือหน่อยนะครับ ผมกลัวเจ็บ”

จางกั๋วเซิ่งอายุห้าสิบกว่าแล้ว แต่ตอนพูดว่ากลัวเจ็บยังดูเป็นธรรมชาติ ไม่รู้สึกเคอะเขินสักนิด

เมื่อเฉินชางล้างแผลเสร็จจึงค่อยพบว่ามีเศษทรายจำนวนหนึ่งเข้าไปติดอยู่ในผิวหนัง จะต้องใช้แหนบคีบออกมา ขั้นตอนนี้ค่อนข้างเจ็บ

ช่วงฝึกงาน ฉินหย่าลี่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้ว ทั้งยังเคยอยู่ในห้องผ่าตัดมาระยะหนึ่งด้วย เพียงแต่หลังจากมาอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ก็ทำได้แค่นำทางและคัดแยกคนไข้ฉุกเฉินมาตลอด แค่นี้ก็วุ่นวายมากแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเวลาว่างไม่น้อยจึงรู้สึกเบื่อหน่าย จะอย่างไรก็ยังเป็นวัยรุ่น มีความคิดมากมาย ก็เหมือนกับที่ตามมาช่วยทำแผลเปลี่ยนยา คิดว่าหาความรู้ความสามารถใส่ตัวสักหน่อยอย่างไรก็เป็นประโยชน์

เมื่อเห็นเฉินชางจัดการบาดแผล ฉินหย่าลี่พลันต้องกลั้นใจ

“หยิบผ้าปลอดเชื้อให้ผมสองชิ้น!

“ใช้น้ำเกลือสำหรับล้างแผลล้างหน่อยครับ”

“เบตาดีน”

……

เฉินชางมีความเชี่ยวชาญในอาชีพของตน บาดแผลประเภทนี้โดยปกติก็มีแค่ล้างแผลและพันแผล แม้ดูน่ากลัวแต่ความจริงจัดการได้เร็วมาก ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จ

ทักษะการล้างแผลและพันแผลระดับกลางของเฉินชางเรียนมาจากแพทย์อาวุโสเฉินปิ่งเซิง เขาคอยนำเฉินชางอยู่ปีสองปี เรียกได้ว่าทักษะพื้นฐานของเฉินชางล้วนได้มาจากเฉินปิ่งเซิง

ความสามารถในการเรียนรู้ของเฉินชางค่อนข้างดี และปกติก็เป็นคนขยัน ชอบลงมือทำงาน

จางกั๋วเซิ่งมองหัวเข่าที่พันแผลเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงยิ้มพูด “น้องหมอ ทักษะของคุณดีจริงๆ ผมไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่เลย เมื่อปีก่อนเข่าขวาของผมก็เจ็บแบบนี้ แล้วก็มาล้างแผลใส่ยาที่นี่ เจ็บแทบตายแหนะ!”

เฉินชางยิ้ม ไม่ได้ถามต่อว่าตอนนั้นใครเป็นคนทำแผลให้ “ดูแล้วคุณคงไม่ได้ล้มแค่ครั้งนี้นะครับ ต่อไปต้องระวังให้ดี อายุมากแล้ว กระดูกค่อนข้างเปราะ ทำอะไรต้องระวังหน่อย เอาละ ผมต้องไปเข้าเวร ไม่คุยเป็นเพื่อนคุณแล้วนะครับ หย่าลี่ รบกวนเก็บของให้ผมด้วย ผมต้องเข้าเวรแทนหมอเฉิน”

เฉินชางไม่ให้โอกาสจางกั๋วเซิ่งพูดแทรก ข้อห้ามของโรงพยาบาลคืออะไรล่ะ?

เฉินชางไม่ใช่พวกไร้สมองที่ทำเรื่องอย่างหมอคนนี้แขวะหมอคนโน้น แล้วเรื่องประเภทประจบประแจงก็ทำไม่เป็น เรื่องที่ใครทำแผลดีไม่ดีแบบนี้เขาคงทำได้แค่ยิ้มให้

ฉินหย่าลี่พยักหน้า “ได้ค่ะ หมอเสี่ยวเฉิน คุณทำงานไปเถอะ ฉันเก็บของให้เอง”

เฉินชางเดินออกไปจนมาถึงห้องเข้าเวรจึงปิดประตูลง

[ติ๊ง! ภารกิจทำแผลของ NPC เฉินปิ่งเซิงเสร็จสิ้น ได้รับเงิน 20 หยวน ค่าประสบการณ์ทำแผล 20 จุด ค่าประสบการณ์ 30 จุด]

[ติ๊ง! ภารกิจทำแผลของฉินหย่าลี่เสร็จสิ้น ได้รับเงิน 10 หยวน ค่าความรู้สึกดีของฉินหย่าลี่ +10]

[ติ๊ง! ภารกิจรักษาผู้ป่วยจางกั๋วเซิ่งเสร็จสิ้น ได้รับเงิน 20 หยวน ค่าประสบการณ์ทำแผล 20 จุด ค่าประสบการณ์ 20 จุด]

เสียงดังต่อเนื่องสามครั้ง จากนั้นเฉินชางฉันได้ยินเสียงมือถือสั่น

เมื่อหยิบขึ้นมาดู พบว่ามีข้อความแจ้งเตือนรางวัลเข้ามาจากอาลีเพย์[3]

ก่อนหน้านี้สองวัน หลังจากเขาใช้อาลีเพย์จ่ายเงินก็ได้รับการ์ดจับฉลากมาหนึ่งใบ ตอนนี้อยู่ดีๆ ก็ได้รับอั่งเปามาห้าสิบหยวน

เมื่อเห็นว่าได้เงินจริงๆ เฉินชางพลันเข้าใจกระจ่าง วันเวลาแห่งการพัฒนาของตนมาเยือนแล้ว!

………

ในตอนที่เฉินปิ่งเซิงกลับมาก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว เมื่อเห็นว่าเฉินชางยังอยู่ในห้องก็ไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย “นี่ ยังอยู่เหรอ? ผมคิดว่าคุณไปแล้วซะอีก”

เฉินชางจนใจ “หัวหน้า คุณผ่าตัดไปสามชั่วโมงเลยนะครับ ผ่าไส้ติ่งไม่ใช่เหรอ? ใช้เวลาไปสามชั่วโมงขนาดนี้…ไส้ติ่งหนักเท่าไหร่กัน?”

เฉินปิ่งเซิงหัวเราะ “คุณนี่ก็นะ แค่ให้ทำโอทีนิดหน่อยก็เรื่องมากขนาดนี้แล้ว ไปเถอะ ไปกินข้าวได้แล้ว”

เฉินชางยิ้ม “หัวหน้า วันนี้ผมเลี้ยงคุณเอง”

เฉินปิ่งเซิงชะงักไปครู่หนึ่ง “โอ้โห! รวยแล้วเหรอ?”

เฉินชางส่ายหน้า “ไม่ใช่ครับ วันนี้ผมดีใจน่ะ ไปเถอะ วันนี้พวกเราไม่กินข้าวที่โรงอาหาร ไปกินร้านเหล่าหลิวกันเถอะ”

เฉินปิ่งเซิงกล่าว “เดี๋ยวผมเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างมือก่อน วันนี้มีเรื่องจะคุยกับคุณพอดี”

ร้านอาหารของครอบครัวเหล่าหลิวมีชื่อว่าร้านหลิวมามา อยู่เยื้องๆ กับโรงพยาบาล เป็นร้านอาหารที่เปิดโดยหัวหน้าพยาบาลในแผนกศัลยกรรมทั่วไป ปกติพนักงานในโรงพยาบาลมักมากินข้าวกันที่นี่ กิจการไม่เลวเลยทีเดียว

ตอนนี้เลยเวลากินข้าวไปแล้วจึงมีคนไม่มาก เมื่อเห็นเฉินปิ่งเซิงและเฉินชางเข้ามา คุณป้าก็พูดขึ้นยิ้มๆ “ต้าเฉินเสี่ยวเฉินมากันแล้ว มาช้าแบบนี้ แผนกฉุกเฉินคงยุ่งล่ะสิ”

เฉินปิ่งเซิงยิ้ม “คุณป้าครับ บะหมี่ชามใหญ่สองชาม”

เฉินชางพูดต่อ “เพิ่มออเดิร์ฟเย็นที่หนึ่ง ไข่พะโล้สองฟอง แล้วก็เต้าหู้สองจานด้วยนะครับ”

เมื่อพูดจบเฉินชางก็หยิบมือถือขึ้นมาสแกนจ่ายเงิน ไม่แพงเท่าไหร่ แค่สามสิบห้าหยวนเท่านั้น

คุณป้าคนนั้นเห็นเฉินชางเป็นคนจ่ายจึงพูดหยอกล้อ “โอ้โห วันนี้เสี่ยวเฉินร่ำรวยแล้วเหรอ?”

เฉินชางยิ้มกระอักกระอ่วน “วันนี้ผมมีเรื่องให้ดีใจน่ะครับ”

เฉินปิ่งเซิงก็ไม่ได้ห้าม มองหามุมสะอาดๆ ก่อนนั่งลงกับเฉินชาง

เฉินปิ่งเซิงจุดบุหรี่ขึ้นมวนหนึ่ง “วันนี้เช้าพอผมผ่าตัดเสร็จก็เจอผู้อำนวยการเหอเข้าพอดี พวกเขากำลังเตรียมผ่าตัดใหญ่ผมเลยไปช่วยเป็นลูกมือ ได้ยินว่าพวกเขาคุยกันว่าช่วงนี้โรงพยาบาลของพวกเราอาจมีการถ่ายโอนบุคลากร ส่วนทางพนักงานก็อาจมีการปรับเปลี่ยนสัญญาจ้างกับโรงพยาบาล คุณก็เตรียมตัวไว้ให้ดี”

เฉินชางชะงัก ดวงตาเปล่งประกาย “จริงเหรอครับ!”

เฉินปิ่งเซิงพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นวง “จริงแท้แน่นอน ผมจะหลอกคุณทำไม”

ตั้งแต่ที่เฉินชางจบการศึกษาระดับปริญญาตรีก็มาทำงานที่แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัด ตอนสมัครมีแผนกฉุกเฉินเปิดรับพนักงานแค่แผนกเดียว สวัสดิการธรรมดา เงินเดือนพื้นฐานสองพันสองร้อยหยวน ไม่มีประกันสังคม ไม่มีโบนัสผลงาน พูดไปแล้วก็คือเป็นงานงั้นๆ นั่นเอง

จะอย่างไรนี่ก็เป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่เป็นอันดับสองของจังหวัด หากจะเปิดรับสมัครพนักงานอย่างเป็นทางการอย่างน้อยต้องเป็นนักศึกษาปริญญาโท และตอนนี้ขั้นต่ำต้องปริญญาเอกแล้ว

นักเรียนที่จบปริญญาตรีคนหนึ่ง หากอยากทำงานในโรงพยาบาลใหญ่ก็เป็นได้แค่พนักงานชั่วคราว

เมืองตงหยางเป็นเมืองระดับสองของมณฑลอันหยาง แม้จะไม่มีความกดดันมากเท่ากับเมืองระดับหนึ่ง แต่สำหรับเฉินชางที่เป็นเด็กจากหมู่บ้านชนบทก็ยังรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

เขาอยากอยู่เรียนทักษะอยู่ที่นี่สักหลายปี รอให้พัฒนาไปถึงระดับกลางค่อยกลับบ้าน

จะให้ซื้อบ้านอยู่ที่นี่เหรอ?

ตารางเมตรละหนึ่งหมื่นห้าพันหยวน เฉินชางไม่เคยคิดสักนิด

แต่คำพูดของเฉินปิ่งเซิงทำให้เฉินชางต้องเปลี่ยนความคิด ถึงแม้พนักงานสัญญาจ้างจะไม่อาจเทียบได้กับการจ้างบุคลากรภายในสังกัด แต่ตอนนี้มีการปฏิรูปการรักษาพยาบาลขนานใหญ่ พนักงานสัญญาจ้างและบุคลากรภายในสังกัดจึงมีเงินเดือนเท่ากัน สิ่งสำคัญคือผลงาน หากคุณทำเท่าไหร่ก็ได้มากเท่านั้น

ปกติรายได้จากโรงพยาบาลแห่งนี้ไม่ใช่เงินเดือนพื้นฐาน แต่เป็นรางวัลที่จะเพิ่มขึ้นตามประสิทธิภาพการทำงาน ข่าวนี้ทำให้เฉินชางกระตือรือร้นขึ้นมา

เฉินปิ่งเซิงกล่าวต่อไป “คุณเตรียมตัวให้ดี พนักงานชั่วคราวในโรงพยาบาลของพวกเราหากไม่ถึงร้อยก็แปดสิบ ผมเดาว่าคงมีโควต้ามากสุดแค่ยี่สิบ คุณต้องแสดงผลงานให้ดี ผมจะไปหาหัวหน้าแผนกและผู้อำนวยการเหอให้คุณ ดูว่าจะช่วยพูดให้คุณได้หรือเปล่า”

เฉินชางยิ้มอย่างซาบซึ้งใจ “ฮ่ะๆ ถ้างั้นต้องขอบคุณหัวหน้าแล้ว”

เฉินปิ่งเซิงยิ้มพลางแสร้งตำหนิไปประโยคหนึ่ง “คุณที่ไม่จริงใจเอาซะเลย รีบกินเถอะ จะได้กลับไปนอนสักหน่อย”

เฉินชางแย้มยิ้มกระอักกระอ่วน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูบัญชีอาลีเพย์ ด้านในมีเงินอยู่ 21052.5 หยวน นี่เป็นเงินที่เขาเก็บสะสมมาสองปี

เบ็ดเสร็จแล้วหนึ่งปีหาเงินได้สองหมื่นกว่าหยวน นอกจากค่ากินค่าอยู่ สองปีนี้เฉินชางก็เก็บเงินได้สองหมื่นหยวน ซึ่งเป็นผลจากการกินใช้อย่างประหยัดอดออม

เฉินชางมองดูสัญลักษณ์เพื่อนสนิทในแอพ มีชื่อของเฉินปิ่งเซิงอยู่ด้วย เขาโอนเงินไปให้สองหมื่นหยวน

เขารู้ดีว่าเฉินปิ่งเซิงดีกับเขามาก แต่ดีก็ส่วนดี เดินเรื่องให้เขาไม่ต้องใช้เงินหรือไง? คงให้คนอื่นควักกระเป๋าตัวเองมาวิ่งเต้นให้ไม่ได้หรอก ใช่หรือไม่?

จะทำแบบนี้ไม่ได้!

เฉินปิ่งเซิงได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตนดังขึ้นจึงหยิบขึ้นมาดู เมื่อพบว่ามีเงินโอนเข้ามาจึงชักสีหน้าถลึงตาใส่เฉินชาง “คุณทำอะไร?”

เฉินชางยิ้ม “หัวหน้าครับ ผมไม่คุ้นเคยกับคนอื่นแล้วก็ไม่รู้จักใคร ไม่มีเส้นสายให้เลือกมากนัก ผมก็มีเงินเท่านี้ คุณช่วยผมวิ่งเต้นดูหน่อยว่าพอได้หรือเปล่า ผมคงไม่ปล่อยให้คุณควักกระเป๋าตัวเองเพื่อวิ่งเต้นให้ผมหรอกใช่ไหมครับ?”

เฉินปิ่งเซิงอารมณ์เสีย โอนเงินคืนให้เฉินชางด้วยใบหน้าดำคล้ำ “เรื่องนี้ไม่ต้องให้คุณยุ่งหรอก เรื่องวิธีลัดก็อย่าให้ผมจัดการด้วย คุณพัฒนาทักษะของตนเองไปซะ จะยังไงโรงพยาบาลก็พิจารณาจากความสามารถเป็นหลัก พรุ่งนี้คุณก็เริ่มลงมือผ่าตัดด้วยตัวเองเถอะ สองปีแล้ว คงลงมีดด้วยตัวเองได้แล้ว เรียนรู้การผ่าตัดเอาไว้บ้าง”

“คุณอยู่แผนกศัลยกรรมภายนอก ผมว่าคงประเมินจากฝีมือการผ่าตัดพื้นฐานและการรักษาบาดแผลภายนอกพื้นฐาน ตอนนี้พื้นฐานของคุณค่อนข้างดี เรื่องนี้ผมวางใจได้ แต่เรื่องผ่าตัดคุณยังต้องพยายามอีก”

ทั้งสองรีบกินข้าว เฉินปิ่งเซิงยังต้องเข้าเวรบ่ายจึงกลับไปโรงพยาบาล ส่วนเฉินชางเมื่อเลิกเวรดึก วันนี้ตอนกลางวันก็ไม่มีอะไรทำจึงกลับไปนอนต่อ

แต่เมื่อกลับไปแล้วเฉินชางก็นอนไม่หลับ จะอย่างไรเขาก็ได้ระบบนี้มาแล้ว ถ้าไม่ทำความเข้าใจมันสักหน่อยคงผิดต่อวาสนาที่สั่งสมมาทั้งชาติ

อาชีพของตนคือแพทย์ นี่เป็นคำอธิบายที่ดี แต่ระดับอาชีพระดับสิบสองนี่หมายความว่าอย่างไร?

[ติ๊ง! คำอธิบาย:

ระดับ 1-20 คือแพทย์ดูแลไข้

ระดับ 20-40 คือแพทย์เจ้าของไข้

ระดับ 40-60 คือรองหัวหน้าแพทย์

ระดับ 60-80 คือหัวหน้าแพทย์

ระดับ 80-90 คือแพทย์มีชื่อระดับจังหวัด

ระดับ 90-100 คือแพทย์มีชื่อระดับประเทศ สามารถเพิ่มระดับอาชีพได้จากประสบการณ์ที่ได้รับ

อธิบายเพิ่มเติม: ระดับที่สูงขึ้นสามารถเรียนรู้ทักษะอาชีพที่สูงขึ้น]

เฉินชางชะงัก ที่แท้ก็หมายถึงแบบนี้ ตอนนี้ตนระดับสิบสอง อยู่ในระดับแพทย์ดูแลไข้

แล้วระดับทักษะอาชีพล่ะ?

[ติ๊ง! ระดับทักษะอาชีพแบ่งออกเป็น:ระดับต้น ระดับกลาง ระดับสูง ระดับปรมาจารย์ ระดับสมบูรณ์ อธิบายเพิ่มเติม: ตั้งแต่ระดับสูงเป็นต้นไป ทักษะของคุณจะได้รับคุณสมบัติพิเศษ]

เฉินชางรู้สึกมึนงงทันที อะไรคือคุณสมบัติพิเศษ?

ผ่านไปนานระบบก็ยังไม่มีคำอธิบายใด ดูท่าทางคงต้องหาด้วยตัวเอง

แล้วระดับความรู้สึกดีล่ะ?

ตอนนี้มีระดับความรู้สึกดีปรากฏขึ้นแล้ว คงมีคำอธิบายให้นะ?

[ติ๊ง! เมื่อระดับความรู้สึกดีถึง 60 จะดูคุณสมบัติของอีกฝ่ายได้ และจะได้รับภารกิจมากขึ้น โปรดหารายละเอียดเพิ่มเติมในระหว่างการฝึกฝน]

เฉินชางเปิดตารางคุณลักษณะของตน มองไปยังทักษะอาชีพทันที [ทำแผล 2010/2000 (สามารถเพิ่มระดับได้) ] ประสบการณ์พอที่จะเลื่อนระดับแล้ว

[ติ๊ง! ยินดีด้วย ทักษะพื้นฐานการทำแผลเลื่อนไปถึงระดับสูงแล้ว ได้รับคุณสมบัติพิเศษ: 1. ลดความเจ็บปวดของผู้ป่วยระหว่างการทำแผล]

เฉินชางเข้าใจกระจ่างทันที!

นี่คือสิ่งที่เรียกว่าคุณสมบัติพิเศษหรือ?

การลดทอนความเจ็บปวดของผู้ป่วยนับเป็นความสามารถอย่างหนึ่ง แม้ว่าการทำแผลเปลี่ยนยาในทุกวันนี้จะพบได้บ่อยที่สุดในการรักษาภายนอก แต่หากคนทำแผลคือคนละคนกัน ย่อมจัดการแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

ก็เหมือนกับเฉินปิ่งเซิงผู้เป็นแพทย์อาวุโสของตน ตอนที่เขาทำแผลผู้ป่วยจะนิ่งมาก ยิ่งไปกว่านั้นผู้ป่วยที่เขาทำแผลให้ยังมีโอกาสติดเชื้อต่ำ การฟื้นตัวค่อนข้างเร็ว ดูแล้วนี่คงเป็นคุณสมบัติพิเศษ

เฉินชางเดิมพันว่าทักษะอาชีพของเฉินปิ่งเซิงจะต้องดีมากแน่นอน ระดับความรู้สึกดีของตนและเฉินปิ่งเซิงคงจะถึงหกสิบแล้วล่ะมั้ง? พรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลต้องดูคุณลักษณะของหัวหน้าเฉินสักหน่อยแล้ว คนที่เป็นแพทย์เจ้าของไข้มาหลายปีอย่างเขาจะมีคุณลักษณะหรูหราขนาดไหน

[ติ๊ง! ทำภารกิจเข้าเวรแทนเฉินปิ่งเซิงสำเร็จได้รับ 1. เงิน 100 หยวน 2. ค่าความรู้สึกดีของเฉินปิ่งเซิง +2 3. ค่าประสบการณ์ +30]

สิ้นเสียง เฉินชางก็เห็นวีแชทส่งเสียงเตือน มีอั่งเปาส่งมาอีกแล้ว

เฉินชางคล้ายถูกกระตุ้น รีบกดแย่งอั่งเปาทันที!

มือไวเป็นคุณสมบัติพื้นฐานของแพทย์รักษาภายนอก แล้วเฉินชางก็รับหน้าที่นี้มาหลายปี…

[ติ๊ง! ได้รับเงิน 100 หยวน!]

เฉินชางยิ้ม ดูท่าทางระบบคงไม่ให้เงินเขาโดยไม่มีที่มาที่ไปชัดเจน เป็นแบบนี้ก็ดี อย่างน้อยก็ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกตรวจสอบ หากที่มาที่ไปของทรัพย์สินไม่แน่ชัดจนถูกตรวจสอบขึ้นมา ไม่ต้องพูดถึงคนตรวจสอบหรอกที่ไม่รู้ ขนาดตัวเขาเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรเหมือนกัน

กลุ่มวีแชทกลุ่มนี้เป็นกลุ่มในแผนก ในกลุ่มมีแต่พนักงานฝ่ายฉุกเฉิน

หลังจากรับอั่งเปา แผนกก็เริ่มครึกครื้นขึ้นมา

“ว้าว เฉินชางเก่งจริง คนเดียวก็แย่งไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว! หนึ่งร้อยหยวนหรือ ร้ายกาจๆ” พยาบาลคนหนึ่งพิมพ์อย่างตื่นเต้น

“ใช่! หนึ่งร้อยหยวน หมอเสี่ยวเฉินโชคดีจริงๆ!” พยาบาลอาวุโสส่งมาพร้อมหน้ายิ้ม

ทุกคนพากันผสมโรงเข้ามา เฉินชางก็รู้สึกไม่ดี ส่งหน้ายิ้มกว้างไปให้ “คนชอบยิ้มมักโชคดี!”

ตอนนี้เองผู้ที่ส่งอั่งเปาก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นหมอแผนกฉุกเฉินที่เข้าแผนกฉุกเฉินในปีเดียวกับเฉินชาง ชื่อหวังเชียน

หวังเชียนก็เป็นหมอแผนกฉุกเฉินภายนอกเช่นเดียวกัน แต่ไม่ได้เป็นหมอสัญญาจ้าง ได้เป็นบุคลากรภายในระบบอย่างจริงจังแล้ว

หวังเชียนส่งรูปยิ้ม พิมพ์มาว่า “อาทิตย์หน้าผมจะแต่งงานแล้ว ช่วงนี้ลำบากทุกคนแล้วนะครับ”

แม้หวังเชียนจะจบการศึกษาระดับปริญญาโท แต่หลังจากเข้าทำงานก็ยังต้องติดตามแพทย์อาวุโสอยู่ แพทย์อาวุโสของหวังเชียนมีชื่อว่าอันเยี่ยนจวิน เป็นศัลยแพทย์คนหนึ่ง ตอนนี้ได้เป็นรองหัวหน้าแพทย์แล้ว นับเป็นการเพิ่มพูนประสบการณ์ให้หวังเชียนอย่างมาก

ทุกคนเห็นว่าหวังเชียนจะแต่งงานจึงรีบกล่าวอวยพร หวังเชียนเป็นคนในพื้นที่ มีบ้านอยู่สองสามแห่ง ขับรถออร์ดี้มาทำงาน เป็นชายหนุ่มมีฐานะคนหนึ่ง

………………

………………

เฉินชางตื่นค่อนข้างเช้าทุกวัน หลังจากตื่นมากินข้าวเช้าเสร็จก็ไปวิ่งออกกำลังกายจึงจะไปถึงแผนก แม้จะเป็นเช่นนี้ เมื่อไปถึงก็เป็นเวลาเพียงเจ็ดโมงกว่า ยังไม่ถึงเวลาทำงาน

เพิ่งมาถึงแผนกของตน เฉินชางก็ได้ยินเสียงดังขึ้นในหัว

[ติ๊ง! ภารกิจประจำวัน: เฉินชางเปลี่ยนยาให้ผู้ป่วย 10 ครั้ง รางวัลสำเร็จภารกิจ: ประสบการณ์การทําแผล +30 เงิน 50 หยวน]

เฉินชางดีใจ ถ้าทำภารกิจสำเร็จจะได้เงินห้าสิบหยวน!

ในเมื่อเป็นภารกิจประจำวันก็ต้องมีทุกวันถึงจะถูก ถ้าเป็นแบบนั้น…หนึ่งเดือนจะได้เงินประมาณหนึ่งพันห้าร้อยหยวน รวมกับภารกิจอื่นอีก ไม่ทันไรชีวิตของเขาก็มั่นคงแล้ว

อีกสักพักกว่าจะได้เวลาเข้างานแปดโมงเช้า แต่ดูเหมือนแผนกฉุกเฉินจะไม่มีเวลาไหนไม่ยุ่ง

อันเยี่ยนจวินเดินเข้ามาจากด้านนอกพอดี เมื่อเห็นเฉินชางก็ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยทักทาย “เสี่ยวเฉินมาเช้าจริง”

เฉินชางเห็นบนหัวอันเยี่ยนจวินนี้มีเครื่องหมายคำถามปรากฏจึงเกิดความคิดบางอย่าง รีบยิ้มตอบไปว่า “ผมอยู่ใกล้ครับเลยมาดูหน่อยว่ามีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า อาจารย์อัน คุณเข้าเวรเมื่อคืนหรือครับ?”

อันเยี่ยนจวินพยักหน้า “ใช่ครับ ดีที่เมื่อวานไม่มีอะไรมาก เมื่อกี้ผมยังนั่งถอนใจที่เมื่อคืนสงบเกินไป กลับกลายเป็นว่ามีคนมากลุ่มหนึ่งซะได้ คุณยุ่งอะไรอยู่หรือเปล่า?”

เฉินชางได้ยินก็รีบตอบกลับทันที “ไม่ครับ!”

อันเยี่ยนจวินยิ้มอย่างหาได้ยากยิ่ง “ถ้างั้นไปช่วยผมทำแผลได้หรือเปล่าครับ? เสี่ยวหวังลาไปแต่งงาน ผมคนเดียวยุ่งจนไม่ไหวแล้ว”

เฉินชางพยักหน้ารัว “ได้ครับ!”

[ติ๊ง! ภารกิจของ NPC อันเยี่ยนจวิน: ช่วยอันเยี่ยนจวินดูแลคนไข้ รางวัลภารกิจ ได้รับความรู้สึกดีจากอันเยี่ยนจวิน +5 เงิน +20 หยวน ประสบการณ์ +30]

เฉินชางรู้สึกยินดีอยู่ในใจ!

มีภารกิจจริงๆ เงินยี่สิบหยวนกับประสบการณ์อีกสามสิบแต้ม

สบายจริง!

เมื่อมาถึงโถงแผนกฉุกเฉิน เฉินชางก็เหวอไปชั่วขณะ มีเด็กน้อยอายุประมาณเจ็ดแปดขวบกลุ่มหนึ่งร้องไห้งอแง แต่ละคนมีบาดแผลถลอกน้อยบ้างมากบ้าง

อันเยี่ยนจวินอธิบาย “เช้าวันนี้รถโรงเรียนประถมคันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุพุ่งลงคูน้ำ เด็กสิบกว่าคนได้รับบาดเจ็บภายนอก ดีที่ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร คุณช่วยผมทำแผลหน่อยนะครับ”

เฉินชางพยักหน้าเดินเข้าไปในกลุ่มเด็กน้อย เมื่อเห็นบนใบหน้าของเด็กหลายคนมีรอยเลือดมากมายก็อดปวดใจไม่ได้

เขาหันไปพูดกับพยาบาลเวรว่า “พี่หลิว ช่วยผมจัดกลุ่มหน่อยครับ แล้วก็ปลอบใจเด็กสักหน่อย ผมจะทำแผลให้พวกเขา”

หลิวเยี่ยนพยักหน้าแล้วจึงเดินเข้าไปปลอบเด็กๆ ส่วนเฉินชางเดินตรงไปในห้องตรวจ

หลิวเยี่ยนพาเด็กหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา บนแขนของเด็กหญิงมีรอยถลอกอยู่รอยหนึ่ง มีเลือดไหลไม่มาก ด้านบนมีผ้าก๊อตพันแผลพันไว้ชั่วคราว

เมื่อเห็นเฉินชางสวมเสื้อกาวน์สีขาว ดวงตากลมโตของเด็กน้อยพลันพร่ามัว มีน้ำตาคลอออกมา “คุณอาคะ ช่วยหนูด้วย…หนูกลัว…”

เฉินชางอดใจอ่อนไม่ได้ “ไม่ต้องกลัว หนูเป็นแผลถลอก ไม่เป็นอะไรมากครับ ไม่กี่วันก็ดีแล้ว เดี๋ยวอาพันแผลให้หนูก็ไม่เป็นไรแล้ว ดีไหมครับ?”

เด็กหญิงน้ำตาคลอ พยักหน้าอย่างจริงจัง “หนูไม่กลัวเจ็บ”

เฉินชางงึมงำตอบไปครั้งหนึ่งแล้วจึงเตรียมจัดการบาดแผล แกะผ้าพันแผลที่พันอยู่บนแขนออก พบว่าแผลไม่ลึกไม่ตื้น ยังมีเลือดซึมออกมาอยู่

เขาหยิบน้ำเกลือสำหรับล้างแผลขึ้นมา เช็ดไปบนแผลเบาๆ แล้วจึงเริ่มเปลี่ยนยา

อันดับแรกเป็นการฆ่าเชื้อ ในขั้นตอนการฆ่าเชื้อจะเจ็บได้ง่าย เพราะถึงอย่างไรไอโอดีนก็เป็นตัวกระตุ้นบาดแผลทำให้เกิดความเจ็บปวด

ดังนั้นเฉินชางจึงพยายามระวังที่สุด ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นเด็กหญิงตัวน้อย มีความอดทนไม่มากนัก

แต่ว่า…

ดูเหมือนจะไม่เจ็บอย่างที่คิด หยาดน้ำตาในดวงตาของเด็กหญิงไม่ได้ไหลลงมา

จากนั้นก็ใช้ผ้าสะอาดพันแผล สะดวกราบรื่นเป็นอย่างมาก!

เมื่อเสร็จสิ้นเฉินชางจึงใช้ผ้าพันแผลผูกโบบนแขนให้เด็กน้อย ยิ้มแล้วพูดว่า “อีกสองวันค่อยมาหาอาใหม่นะครับ เดี๋ยวอาจะเอาโบออกให้แล้วดูว่าแผลเป็นยังไง! เจ็บหรือเปล่าครับ?”

เด็กหญิงส่ายหัว “ไม่เจ็บ ขอบคุณค่ะ คุณอา!”

เด็กหญิงโค้งตัวให้เฉินชางครั้งหนึ่ง ทำให้เฉินชางชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มตอบ “เอาละ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ เรียกเพื่อนคนต่อไปเข้ามาได้”[ติ๊ง! เฉินชางทำแผล +1 ได้รับประสบการณ์ทำแผล +5 ค่าประสบการณ์ +5 เงิน +5 หยวน]

เฉินชางชะงัก ยอดเยี่ยมจริงๆ คนอื่นต่อสู้กับสัตว์ประหลาดเพื่อเพิ่มระดับและดรอปเหรียญทอง ส่วนตนช่วยคนเพื่ออัพระดับและดรอปเงิน!

………..