ตอนที่ 1 – จุดเริ่มต้น

เสียงลูกเต๋ากระทบโต๊ะก่อนจะกลิ้งไปหยุดที่ตัวเลขหนึ่งในหกหน้า พร้อมเสียงโห่ร้องจากกลุ่มเพื่อนที่ล้อมวงกันอยู่ในห้องพักของพีท บรรยากาศคึกคักแบบนี้เป็นเรื่องปกติของคืนวันศุกร์—คืนที่พวกเขาจะมารวมตัวกัน เล่นเกม ดื่มเบาๆ และหาความสนุกไปเรื่อยๆ

"พีท มึงแพ้อีกแล้วว่ะ!" หนึ่งในเพื่อนในกลุ่มหัวเราะ ก่อนจะตบหลังพีทแรงๆ

"เหอะ กูแค่ดวงไม่ดี" พีทเบ้ปากก่อนจะยกกระดกเครื่องดื่มที่เป็นบทลงโทษของเกมขึ้นดื่มรวดเดียวจบ

เจตนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ สายตาเย็นๆ มองมาทางพีทก่อนจะยกแก้วตัวเองขึ้นดื่มบ้าง เขาไม่ได้พูดอะไรเยอะเหมือนคนอื่น แต่ก็เป็นหนึ่งในคนที่ชนะเกมนี้ได้บ่อยครั้ง

"มึงจะเล่นเกมนี้จริงดิ?" เจตพูดขึ้น หลังจากที่พีทโยนไพ่ในมือทิ้งแล้วหันมามองเขาด้วยรอยยิ้มกวนๆ

"แน่นอน กูไม่ยอมให้ตัวเองเป็นฝ่ายแพ้อีกแล้ว" พีทยักคิ้ว แล้วเอนตัวไปเท้าแขนกับโต๊ะ มองหน้าเจตตรงๆ

"งั้นมึงจะเดิมพันอะไร?"

พีทยิ้มกว้างขึ้น เขาชอบเวลาเจตใช้โทนเสียงนิ่งๆ แบบนี้ มันเหมือนเจตไม่ค่อยใส่ใจอะไร แต่จริงๆ แล้วอีกฝ่ายกำลังประเมินสถานการณ์ตลอดเวลา

"มาเล่นเกมที่ใหญ่กว่านี้กันหน่อยไหม?"

"หืม?" เจตเลิกคิ้ว

พีทเท้าคาง ยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "มึงคิดว่าใครจะตกหลุมรักอีกฝ่ายก่อนกัน?"

รอบตัวเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่รอบวง แต่เจตกลับไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นหรืออึ้งไปตามคนอื่น เขาเพียงแค่สบตาพีทนิ่งๆ

"มึงคิดว่าความรักเป็นเกมหรือไง?"

"สำหรับกู ทุกอย่างแม่งเป็นเกมได้หมด" พีทยักไหล่ "แค่ขึ้นอยู่กับว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะเท่านั้นเอง"

เจตหรี่ตามองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง แล้ววางมันลงบนโต๊ะอย่างนิ่งๆ

"กูไม่เล่นเกมที่ไม่มีทางชนะ"

พีทหัวเราะ "งั้นแปลว่ามึงกลัวแพ้?"

เจตไม่ตอบอะไร แต่สายตาของเขามองมาที่พีทเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ และในตอนนั้นเอง พีทก็รู้สึกได้ว่า เกมนี้อาจจะไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด

[จบตอนที่ 1]

ตอนที่ 2 – เริ่มเกม

ตั้งแต่คืนวันนั้น พีทก็เริ่ม "เกมความรัก" ที่ตัวเองเป็นคนเปิดขึ้นมาเอง แต่แทนที่มันจะเป็นแค่เรื่องเล่นๆ เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา มันกลับมีบางอย่างที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังจะเจออะไร

วันรุ่งขึ้น พีทเดินเข้ามาในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย สายตากวาดมองหาเป้าหมายก่อนจะพบว่าเจตกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่ง เขาเป็นพวกที่ไม่ค่อยชอบความวุ่นวาย และถ้าเลือกได้ก็จะนั่งอยู่ที่เงียบๆ คนเดียวเสมอ

"แน่ใจนะว่ามึงจะเล่นจริง?"

เสียงของไอ้กร เพื่อนสนิทของพีทดังขึ้นข้างๆ มันขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "กูว่าเจตมันไม่เล่นด้วยแน่ๆ"

พีทยักไหล่แล้วยิ้มมุมปาก "ก็แค่ทำให้มันเล่นด้วยให้ได้ก็พอ"

กรส่ายหัวก่อนจะพึมพำ "แล้วมึงแน่ใจนะว่าเล่นแล้วจะไม่เจ็บเอง?"

พีทหัวเราะเบาๆ "มึงทำเหมือนกูไม่เคยเล่นเกมอะไรแบบนี้มาก่อน"

พีทเดินตรงไปหาเจตที่กำลังนั่งก้มหน้ากับตำราเรียน เจตเป็นพวกที่จริงจังกับการเรียนเกินเหตุ แม้กระทั่งตอนกินข้าวยังไม่ยอมละสายตาจากหนังสือ

พีทไม่พูดอะไร เขาทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามของเจตแบบหน้าตาเฉย ร่างสูงของเจตเงยหน้าขึ้นมองเขาเล็กน้อยก่อนจะกลับไปสนใจหนังสือในมือเหมือนเดิม

"มึงกินข้าวยัง?"

เจตยังไม่เงยหน้าขึ้นมา แต่ตอบกลับด้วยเสียงเรียบ "ยัง"

"งั้นไปกินข้าวกับกู"

คราวนี้เจตเงยหน้าขึ้นเต็มๆ ดวงตาคมกริบของเขามองพีทด้วยแววสงสัย ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองจานข้าวที่อยู่ตรงหน้าแล้วพูดเสียงเรียบ "กูมีข้าวอยู่ตรงหน้าแล้ว"

"งั้นมึงก็ไปกินข้าวเย็นกับกู"

เจตหยุดเคี้ยวข้าว ก่อนจะเหลือบมองพีทอย่างพิจารณา "มึงกำลังทำอะไร?"

"จีบมึงไง" พีทยักคิ้วแล้วยิ้มกวนๆ

เจตเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดว่า "กูว่ามึงต้องหาอะไรทำแล้วล่ะ"

"หาอะไรทำ? กูว่าเล่นเกมกับมึงสนุกดี" พีทตอบกวนๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำของเจตขึ้นมาจิบหน้าตาเฉย

เจตมองพีทที่ทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ ก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ "เดี๋ยวเถอะ"

"เดี๋ยวอะไร?"

เจตมองหน้าพีทตรงๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "มึงอยากเล่นเกมนี้จริงๆ ใช่ไหม?"

พีทยิ้มกว้าง "แน่นอน"

เจตวางช้อนลงช้าๆ แล้วมองหน้าพีทตรงๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง "งั้นก็อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน"

พีทรู้ตัวในตอนนั้นเอง ว่าตัวเองอาจกำลังเล่นเกมที่มีเดิมพันสูงกว่าที่เขาคิด

หลังจากวันนั้น พีทก็เริ่มเดินเกมของตัวเองอย่างจริงจัง เขาพยายามหาโอกาสเข้าใกล้เจตให้มากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการไปนั่งข้างๆ ในชั้นเรียนที่เขาไม่เคยเข้าเลย หรือแม้กระทั่งเดินไปส่งถึงหน้าหอพัก

"มึงจะตามกูไปถึงไหนเนี่ย?" เจตถามขึ้นในวันหนึ่ง หลังจากที่พีทเดินมาส่งเขาถึงหน้าหอพัก

"จนกว่ามึงจะตกหลุมรักกู" พีทยิ้มกวนๆ

เจตถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะส่ายหัว "งั้นมึงก็เดินอีกนาน"

"ไม่เป็นไร กูอดทนเก่ง"

เจตไม่ได้ตอบอะไร แต่พีทสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายแอบหลบสายตาเขาไปเล็กน้อย

เวลาผ่านไป พีทเริ่มรู้สึกได้ว่าเจตเริ่มมีปฏิกิริยากับเขามากขึ้น ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่การตอบกลับแบบเปิดเผย แต่เขาก็เริ่มสังเกตเห็นบางอย่างที่เปลี่ยนไป

เช่น เวลาเขาส่งข้อความไปหา เจตจะอ่านทันทีแต่ไม่ตอบ พอเขาแกล้งไม่ส่งไปวันหนึ่ง อีกฝ่ายกลับเป็นฝ่ายทักมาก่อน

หรืออย่างตอนที่พวกเขาไปกินข้าวด้วยกัน ถึงแม้เจตจะบอกว่าเขาแค่กินข้าวเหมือนปกติ แต่พีทสังเกตได้ว่าถ้าวันไหนเขาไม่ชวน เจตก็จะเดินมากินข้าวที่โรงอาหารใกล้ๆ กันอยู่ดี

"กูว่ามึงแพ้แล้วว่ะเจต" พีทยิ้มขณะเท้าคางมองอีกฝ่าย

"หืม?" เจตเลิกคิ้ว

"มึงเริ่มสนใจกูมากขึ้นแล้ว"

เจตมองพีทนิ่งๆ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วพูดออกมาเบาๆ "อย่ามั่นใจนักเลยพีท"

พีทรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้นมานิดๆ โดยไม่รู้ตัว

เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ตกลงใครกันแน่ที่กำลังแพ้เกมนี้

[จบตอนที่ 2]

ตอนที่ 3 – เดิมพันที่เพิ่มขึ้น

หลังจากพีทเริ่มเดินเกมของตัวเอง เจตก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือแสดงท่าทีรำคาญอย่างที่พีทคาดไว้ในตอนแรก แต่มันกลับเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกสับสนมากกว่าเดิม

วันหนึ่ง ขณะที่พีทกำลังนั่งอยู่ที่คณะกับไอ้กร เจตก็เดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือในมือ และนั่งลงข้างๆ พีทอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

"อะไรวะ?" พีทขมวดคิ้วเล็กน้อย "มึงมาหากูเองเนี่ยนะ?"

เจตไม่ตอบ แต่เลื่อนหนังสือไปตรงหน้าพีท "ช่วยติวหน่อย"

พีทกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ "นี่มึงให้กูติว? เจต มึงแน่ใจนะว่ากูเก่งกว่ามึง?"

"มึงเรียนผ่านวิชานี้มาแล้ว" เจตตอบเสียงเรียบนิ่ง "กูคิดว่ามึงน่าจะมีอะไรให้แนะนำ"

พีทยิ้มกวนๆ "หรือมึงแค่หาข้ออ้างมาอยู่กับกู?"

เจตถอนหายใจเบาๆ "สรุปมึงจะติวให้กูหรือเปล่า?"

พีทหัวเราะ "เออๆ ได้ ว่าแต่มึงจะให้กูช่วยอะไรล่ะ?"

หลังจากนั้นพวกเขาก็นั่งติวกันอยู่ในโรงอาหารของคณะ ตอนแรกพีทตั้งใจจะกวนประสาท แต่พอเห็นว่าเจตตั้งใจฟังจริงๆ เขาก็ดันเผลอจริงจังไปกับมันด้วย

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเย็น พีทมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นว่าฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี

"มึงหิวข้าวยัง?"

เจตเงยหน้าขึ้นจากหนังสือแล้วพยักหน้าเบาๆ "ก็นิดหน่อย"

"งั้นไปกินข้าวกับกู" พีทยิ้ม

เจตพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร พีทรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

ระหว่างที่พวกเขานั่งกินข้าวด้วยกัน เจตก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย "แล้วเกมของมึงล่ะ?"

พีทเลิกคิ้ว "เกมอะไร?"

"เกมที่มึงบอกว่าจีบกูไง"

พีทยิ้มกว้าง "มึงเริ่มสนใจแล้วใช่ไหม?"

เจตมองพีทนิ่งๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ "กูแค่สงสัย ว่ามึงเล่นไปทำไม"

พีทเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา "เพราะมันสนุก"

"แค่นั้นอ่ะนะ?"

พีทไม่ตอบทันที แต่จ้องตาเจตกลับ "แล้วมึงล่ะ คิดว่ามันเป็นแค่เกมหรือเปล่า?"

เจตไม่ตอบ แต่พีทเห็นว่ามือของเจตกำช้อนแน่นขึ้นนิดๆ

พีทยิ้มบางๆ แล้วคิดในใจว่า บางทีเกมนี้อาจจะไม่ใช่แค่เกมสำหรับเขาคนเดียวแล้วก็ได้

[จบตอนที่ 3]