เสียงปืนดังสนั่นกลางโกดังร้างทางฝั่งตะวันตกของเมือง ลูกกระสุนเฉียดผ่านหัวของ คีย์ นักศึกษาหนุ่มปี 3 คณะสถาปัตย์ฯ ที่ดันเผลอเดินหลงเข้ามาในเขตหวงห้ามเพราะ GPS พาเข้าทางลัด
"โอ๊ย! นี่มันบ้าอะไรเนี่ย! นี่มันทางลัดหรือสนามรบวะ!"
เขาก้มหลบหลังลังไม้ขนาดใหญ่ มือสั่นจนแทบถือมือถือไม่ไหว เสียงฝีเท้าหนักแน่นก้าวเข้ามาใกล้ ใกล้... จนเขาเงยหน้าขึ้นมาเจอกับชายหนุ่มในชุดสูทดำสนิท ใบหน้าเย็นชาราวกับรูปปั้น... และถือปืนอยู่ในมือ
"...นายเป็นใคร" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม พร้อมปลายกระบอกปืนที่จ่อมาทางเขา
"ผมแค่หลงทางครับ! จริง ๆ! อย่ายิงผมนะ ผมยังไม่ได้ส่งโปรเจกต์อาจารย์เลย!"
นั่นแหละ... คำสารภาพของ คีย์ ที่ทำให้ เซย์ หัวหน้ามาเฟียเลือดเย็นถึงกับนิ่งไปนิด ก่อนมุมปากจะยกขึ้นน้อย ๆ
“โปรเจกต์? นี่ฉันเจอเด็กเนิร์ดกลางสนามยิงปืนเลยเหรอ…”
"ขำอะไรครับ! นี่ผมจะตายอยู่แล้ว!"
"ไม่หรอก ฉันไม่ยิงเด็กหรอก แต่ถ้านายพูดมาก ฉันอาจเปลี่ยนใจก็ได้"
.......................................,...................................
.................................
คีย์ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังซวยขั้นไหน แต่เขากำลังนั่งอยู่บนโซฟาหรูกลางเพนต์เฮาส์ระดับห้าดาว...พร้อมกับชายที่เขาเห็นจ่อปืนใส่เขาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้
“...พาผมมาทำไมครับ?” คีย์ถามขณะมือยังกำโทรศัพท์มือถือแน่น (แม้มันจะไม่มีสัญญาณก็ตาม)
“นายเห็นหน้าฉัน...ในสถานการณ์ที่ไม่ควรเห็น” เซย์พูดเรียบ ๆ พลางจิบกาแฟ
“จะฆ่าปิดปากเหรอครับ?!” คีย์เบิกตากว้าง
“ใจเย็น ฉันบอกแล้วว่าไม่ฆ่าเด็ก...แต่จะให้กลับไปเฉย ๆ ก็เสี่ยง นายต้องอยู่กับฉันไปก่อน จนกว่าฉันจะแน่ใจว่านายไม่ใช่สายสืบ”
“อะไรนะ!? ผมเป็นแค่นักศึกษา! ผมส่งโปรเจกต์ไม่ทันก็แย่พอแล้ว ยังจะโดนจับขังอีกเหรอ!?”
“ไม่ได้ขัง เรียกว่า...ให้พักในที่ปลอดภัยต่างหาก” เซย์ลุกขึ้น เดินเข้ามาใกล้ แล้วก้มลงมาจ้องหน้าเขา “แค่อยู่เฉย ๆ แล้วฉันจะดูแลทุกอย่างเอง...เด็กเนิร์ด”
คีย์หน้าแดงแปลก ๆ ไม่รู้เพราะคำพูด หรือระยะห่างที่อีกฝ่ายอยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ
“อะ เอ่อ...ผมขอ Wi-Fi ได้มั้ยครับ ผมต้องส่งโปรเจกต์อาจารย์...”
เซย์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบไอแพดจากโต๊ะแล้วยื่นให้
“ใช้ของฉันไปก่อน แล้วถ้าอยากได้อะไร บอกฉันคนเดียว ห้ามยุ่งกับใครในบ้านนี้ เข้าใจไหม?”
คีย์รับมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนพึมพำเบา ๆ “…นี่มันคุกหรูชัด ๆ”
แต่เขาไม่รู้เลยว่า...ตั้งแต่วินาทีนั้นมา หัวใจของใครบางคนก็เริ่มหวั่นไหวกับเด็กเนิร์ดที่ดื้อเกินคาดคนนี้แล้ว
...
แสงแดดลอดผ่านม่านบาง คีย์ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย...ก่อนจะตกใจว่าตัวเองยังอยู่ในห้องเดิม ห้องของมาเฟีย!
“ฝันร้ายใช่ไหม...ไม่สิ นี่มันของจริง…” เขาพึมพำแล้วลุกเดินออกจากห้อง
กลิ่นหอมของไข่เจียวลอยมาก่อนตัว แล้วภาพที่เขาเห็นตรงหน้าก็ทำให้เขาค้างไปเกือบสิบวินาที
“...พ่อบ้านเหรอครับ?” เขาถามออกมาอัตโนมัติ
แต่คนที่หันมาคือ เซย์ มาเฟียสุดโหด…ในเสื้อยืดสีขาว กับ ผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนแพนด้า
“...ถ้านายพูดอีกคำเดียว ฉันจะให้คนขับรถเอานายไปปล่อยกลางป่า” เขาพูดเรียบ ๆ ขณะตักข้าวใส่จาน
“เปล่าครับๆๆ ผมแค่...แพนด้าน่ารักดีครับ”
“หึ...” เซย์ยักคิ้วขึ้น ก่อนเลื่อนจานอาหารเช้ามาให้ “กินซะ เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้ง”
คีย์จ้องไข่เจียวตรงหน้าอย่างระแวงนิด ๆ “ไม่มีวางยาใช่มั้ยครับ?”
“จะได้รู้กันไปว่าไข่เจียวของฉันวางยาหรือทำให้ตกหลุมรัก”
“…ห้ะ?”
“กินซะ ก่อนมันเย็น” เซย์พูดต่อหน้าตาย ทิ้งคีย์ให้นั่งค้างกับจานข้าว พร้อมหัวใจที่เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ
---......................
......
เสียงโทรศัพท์ของเซย์ดังขึ้นขณะที่เขากำลังยืนพับผ้ากันเปื้อนลายแพนด้า (อย่างลับ ๆ) อยู่หน้าห้องครัว
“มีข่าวจากพวกมันครับ นายใหญ่...ดูเหมือนศัตรูของเราจะรู้แล้วว่าเด็กคนนั้นอยู่กับคุณ”
เขานิ่งไป ก่อนตัดสาย แล้วเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่คีย์กำลังนอนกลิ้งดูการ์ตูนอยู่บนโซฟา
“ลุกขึ้น ใส่เสื้อกันกระสุน”
“ห้ะ!?” คีย์เงยหน้าขึ้นตาโต “การ์ตูนผมยังไม่จบเลยนะ!”
“ถ้านายอยากมีชีวิตดูตอนต่อไป ก็ลุกตอนนี้”
ไม่ทันไร เสียงกระจกแตกก็ดังขึ้นพร้อมเสียงกระสุนปืนปะทะเข้ากับชั้นหนังสือด้านหลัง
“ฟังไม่ค่อยทันเลยครับ...” คีย์ร้องลั่นก่อนจะโดนเซย์กระชากเข้ามากอดแน่น แล้วพุ่งหลบหลังโซฟา
เสียงปืนดังขึ้นอีกชุด ก่อนที่บอดี้การ์ดของเซย์จะกรูเข้ามาแลกกระสุนกับกลุ่มมือปืนลึกลับ
เซย์ยื่นปืนพกให้คีย์ “เอาไว้ป้องกันตัว”
“ผมยิงแมวก็ยังไม่โดนเลยนะครับ!?”
“ดี งั้นนายก็แค่กอดฉันไว้แน่น ๆ แล้วอย่าแยกไปไหน”
“ผมไม่ได้จะเถียงนะครับ แต่...ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าหัวใจเต้นเพราะกลัว หรือเพราะคุณกันแน่...”
เซย์ชะงักเล็กน้อย มุมปากกระตุกคล้ายจะยิ้ม แต่ก็ยังคงสีหน้าเคร่งขรึม
“งั้นก็รอดไปก่อน แล้วค่อยหาคำตอบหลังจากนี้ก็แล้วกัน”
.....
ภายในห้องนอนที่เงียบสงบ คีย์นั่งบนเตียงโดยมีแผลถลอกเล็กน้อยที่หัวไหล่จากเศษกระจก
“โอ๊ย...แสบฉิบ” เขาบ่นพึมพำขณะพยายามจะติดพลาสเตอร์เอง แต่แปะเท่าไหร่ก็เบี้ยว
“อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวฉันทำให้”
เสียงทุ้มต่ำดังจากประตู เซย์เดินเข้ามาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล ใบหน้ายังคงเย็นชา แต่แววตาดูอ่อนลงกว่าทุกครั้ง
“ปกตินายดูจะรอดชีวิตจากการเผางานส่งอาจารย์ได้สบาย ทำไมแปะพลาสเตอร์ถึงยังไม่รอดวะ”
“ไม่เหมือนกันซะหน่อย นี่มันมีเลือด...”
เซย์นั่งลงตรงหน้าเขา มือเย็นแต่นิ่งค่อย ๆ แปะพลาสเตอร์ให้ช้า ๆ จนคีย์เผลอมองอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ
“ขอบคุณครับ...”
เซย์ไม่ตอบ แต่เงยหน้าขึ้นสบตาแทน
วินาทีนั้น บรรยากาศเหมือนหยุดหมุน คีย์รู้สึกเหมือนหัวใจมันเต้นแรงเกินเหตุ
“เอ่อ...คุณนี่แปลกดีนะครับ ตอนถือปืนก็โหดเหมือนหลุดมาจากหนังมาเฟีย แต่ตอนถือสำลีกลับ...ดูอบอุ่นแปลก ๆ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเพราะนายมันแปลก หรือเพราะฉันเริ่ม...อ่อนลง”
“...อ่อนลงกับผมหรือเปล่าครับ?”
เซย์ไม่ตอบ แต่ยื่นมือมาขยี้หัวเขาเบา ๆ
“ไม่ต้องรีบหาคำตอบหรอกคีย์ แค่อย่าเดินออกไปไหนตอนฉันยังไม่อยากให้นายหายไป...แค่นั้นพอ”
---.....
กลางค่ำคืน ในห้องลับชั้นใต้ดินของคฤหาสน์มาเฟีย เซย์จ้องภาพบนจอมอนิเตอร์ที่เพิ่งได้จากกล้องวงจรปิดตอนเหตุการณ์ลอบยิง
ชายคนหนึ่งปรากฏอยู่ที่มุมกล้อง—หน้ากากครึ่งหน้า รอยสักรูปงูพันกุหลาบบนต้นคอซ้าย
“ดาเรน…” เซย์เอ่ยชื่อด้วยน้ำเสียงต่ำเย็นเฉียบ
“เขาเคยตายไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ?” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามด้วยสีหน้าตึงเครียด
“ฉันก็คิดอย่างนั้น…แต่ถ้าเขากลับมา คราวนี้เขาอาจไม่ได้มาแค่เพื่อแก้แค้นฉัน…”
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ขัดจังหวะความเงียบ
“เซย์...คือผมหิวอะ ขอโทษที่ขัดจังหวะประชุมวอร์รูมนะครับ แต่ครัวมันล็อกหมดเลย…”
เซย์หันไปมองคีย์ที่ยืนแง้มประตูด้วยใบหน้าแสนง่วง มือยังถือหมอนหนุนไว้แนบอก
"เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กินเอง" เขาตอบพลางลุกขึ้น
แต่ก่อนจะก้าวพ้นประตู ลูกน้องอีกคนหนึ่งกระซิบเบา ๆ
“นายใหญ่ครับ...ผมลองเช็กประวัตินักศึกษาคนนั้นแล้ว”
เซย์หันขวับ ดวงตาเฉียบคมขึ้นทันที
“ว่ามา”
“ชื่อของเขา—คีย์ คิรากร มหานที...มีคนในบัญชีลับของดาเรนใช้นามสกุลเดียวกันเมื่อ 20 ปีก่อนครับ”
เซย์ชะงัก
“คุณคีย์อาจไม่ใช่แค่ 'เด็กหลงทาง' จริง ๆ ครับ…”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
