ณัฐ ยืนมองไปที่โรงเรียนในตอนเช้า ความรู้สึกเหนื่อยล้าและสิ้นหวังเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วตัวเขา ตั้งแต่เด็กจนโต เขาแทบจะไม่เคยรู้จักความสุขของการเป็นเด็กนักเรียนธรรมดา เพราะชีวิตของเขาเต็มไปด้วยความยากลำบาก

เขาเป็นเด็กที่เกิดมาจากครอบครัวที่ยากจน พ่อแม่ของเขาไม่สามารถให้การศึกษาที่ดี หรือแม้แต่จะช่วยเหลือในเรื่องอื่นๆ ณัฐต้องทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนทุกวัน เพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียนให้จบ แม้จะเหน็ดเหนื่อยแค่ไหน เขาก็ไม่เคยยอมแพ้ เพราะเขารู้ว่าไม่มีใครจะช่วยเขานอกจากตัวเขาเอง

แต่ความยากจนไม่ได้หยุดยั้งเขาแค่เพียงการทำงานเท่านั้น ยังมีเรื่องที่หนักหนากว่าที่เขาต้องเผชิญ นั่นคือการถูกกลั่นแกล้งจากเด็กในโรงเรียน ที่มักจะข่มขู่เขาเรียกเงินค่าไถ่ทุกเดือน เพียงเพราะว่าเขามีเงินน้อยกว่าคนอื่นๆ พวกมันรู้ว่าเขาไม่มีทางเลือก จึงกล้าทำอะไรแบบนี้โดยไม่กลัว

วันแล้ววันเล่า ณัฐต้องหาเงินมาให้พวกมัน ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาตัดสินใจที่จะกู้เงินจากนายทุนในตลาด เพื่อจะได้เรียนต่อและหนีจากชีวิตที่ติดอยู่กับวงจรนี้ แต่เมื่อหนี้เริ่มบานปลาย เขาก็พบว่าตัวเองติดอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ ไม่มีใครที่จะยื่นมือมาช่วยเขาในยามนี้ พ่อแม่ของเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการปลอบใจ แต่มันก็ไม่สามารถช่วยให้เขาออกจากสถานการณ์นี้ได้ ในที่สุด ณัฐต้องเผชิญกับทางเลือกที่โหดร้าย นั่นคือการขายอวัยวะในร่างกายตัวเอง หรือการไปต่อสู้เพื่อหาเงินมาใช้หนี้

เขายืนอยู่ที่นั้น รู้สึกเหมือนชีวิตของเขาถูกตรึงไว้ในวงล้อที่ไม่มีวันหยุดหมุน

การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่แค่การต่อสู้เพื่อเงิน แต่มันคือการต่อสู้เพื่อชีวิตของเขาเอง และ ณัฐรู้ดีว่า ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว นอกจากต้องยอมรับมัน และเตรียมตัวฝึกฝนให้ตัวเองแข็งแกร่งพอที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

ณัฐ เดินกลับไปที่ห้องพักที่เขาเช่าอยู่ หัวใจหนักอึ้ง เขารู้ดีว่าเขากำลังยืนอยู่ที่จุดหนึ่งของชีวิต ที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่เคยรู้จัก

ในห้องนั้น เงียบสงัดและมืดมิด ภายในนั้นมีเพียงโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยหนังสือเรียนที่เขาใช้ทุกวัน เขานั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเก่าที่มันเคยให้การรองรับที่ไม่ค่อยจะสบาย แต่มันก็ยังเป็นที่เดียวที่เขารู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยว

เขาเปิดกระเป๋าตังค์ขึ้นมาดู เห็นเงินสดที่เหลือไม่ถึงร้อยบาท และหนี้ที่ต้องจ่ายให้พวกมันในอีกไม่กี่วัน เขารู้ว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง

“จะทำยังไงดี…” เขาพึมพำเบาๆ รู้สึกเหมือนถูกห้อมล้อมไปด้วยกำแพงที่กดดันเขาทุกทิศทาง

ในที่สุด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรหาคนที่เขารู้จักเพียงคนเดียวที่จะช่วยเขาได้ — นายทุนจากตลาดมืด ที่เขาติดต่อมาเมื่อตอนที่เขาต้องการเงินด่วน

เมื่อโทรศัพท์ต่อเชื่อม เขาพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ “ผม… ผมอยากจะกู้เงินเพิ่ม”

เสียงที่ปลายสายตอบกลับมาอย่างนิ่งๆ “นายรู้ว่าเงื่อนไขของเราเป็นยังไง ถ้านายไม่จ่ายคืน… ทางเลือกที่เหลือก็มีแค่ขายอวัยวะ”

ณัฐรู้สึกเหมือนถูกตบหน้ากลับมาอีกครั้ง เขากดโทรศัพท์ไว้แน่น รู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงเข้ามาในเหวลึก แต่เขาก็ไม่สามารถหาทางออกได้

“ผม… ผมไม่มีทางเลือกแล้ว” เขาพูดออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ

หลังจากวางโทรศัพท์ลง เขานั่งนิ่งอยู่กับตัวเอง ครู่หนึ่ง ทุกสิ่งรอบตัวเขาค่อยๆ สั่นสะเทือน

เขารู้ว่าเขาต้องทำการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่งแล้ว การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่แค่การต่อสู้กับพวกที่รังแกเขาหรือความยากจน มันคือการต่อสู้กับตัวเอง การที่เขาจะต้องเผชิญหน้ากับความกลัว ความเจ็บปวด และความเสียสละที่อาจจะเกิดขึ้น

เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้แล้วเดินไปที่หน้ากระจก ในกระจกนั้นเขามองเห็นภาพของชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่มองกลับมาด้วยความหวาดกลัว และความมุ่งมั่นที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในดวงตา

“ถ้าจะสู้… ฉันก็ต้องเริ่มที่ตัวเอง” เขาพูดกับตัวเอง ก่อนจะก้าวออกจากห้อง

ณัฐรู้ดีว่าเขากำลังเริ่มต้นการต่อสู้ครั้งใหม่ และมันจะไม่ง่าย เขาจะต้องฝึกฝน รู้จักการต่อสู้ทั้งร่างกายและจิตใจ เขาจะต้องเข้มแข็ง เขาจะต้องเป็นผู้ที่ไม่ยอมให้ใครข่มขู่หรือรังแกเขาอีกต่อไป

และนี่คือ จุดเริ่มต้นของการต่อสู้ ที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปตลอดกาล

สวัสดี… ผมชื่อ ณัฐ ผมเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดาคนหนึ่ง ชีวิตของผมไม่ได้มีอะไรพิเศษ ผมไม่มีครอบครัวที่ร่ำรวย ไม่มีคนคอยสนับสนุน ทุกเช้าผมต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืด ทำงานพาร์ทไทม์เพื่อเก็บเงินเรียน พอเสร็จแล้วก็ต้องรีบไปโรงเรียน และหลังเลิกเรียนก็ต้องกลับไปทำงานต่อ

ชีวิตของผมมีแต่เรียน ทำงาน และพยายามเอาตัวรอดในแต่ละวัน

แต่สำหรับคนอย่างผม ชีวิตมันไม่เคยง่ายเลย…

ในโรงเรียน ผมไม่ได้เป็นที่สนใจของใคร ผมเป็นแค่เด็กที่นั่งเงียบๆ อยู่หลังห้อง ไม่ได้โดดเด่น และก็ไม่ได้มีเพื่อนมากมาย เพราะผมไม่มีเวลามาใช้ชีวิตสนุกสนานเหมือนคนอื่น

แต่ถึงผมจะไม่ไปยุ่งกับใคร… มันก็ไม่ได้หมายความว่า “พวกมัน” จะไม่มายุ่งกับผม

“ไงวะ ไอ้ณัฐ วันนี้เอาอะไรมาฝากกูมั่ง?”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ผมหยุดเดินทันที มือของผมกำแน่นโดยอัตโนมัติ เพราะผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้

“คิว” และพวกของมันเดินเข้ามาประชิดตัวผม คิวคือเด็กเกเรประจำโรงเรียน มันไม่ใช่แค่พวกนักเลงที่ชอบหาเรื่องคนอื่น แต่มันเป็น “ตัวท็อป” ของพวกนักเลงในโรงเรียนนี้ ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งมัน

“อะไรวะ ทำหน้าเครียดเชียว หรือมึงไม่มีตังค์วะ?” คิวพูดพลางหัวเราะเยาะ ผมหยิบเงินที่มีอยู่น้อยนิดในกระเป๋าออกมา ยื่นให้มันโดยไม่พูดอะไร

“แค่นี้? เหอะ ไอ้จนเอ๊ย!” มันคว้าเงินจากมือผม ก่อนจะกระแทกมือผมออกไปอย่างแรง “ถ้าไม่อยากโดนหนักกว่านี้ ก็หามาให้มากกว่านี้หน่อยนะเว้ย”

เสียงหัวเราะของมันและพวกดังก้องอยู่ในหัวของผม ผมกัดฟันแน่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมไม่ได้แข็งแกร่ง ผมไม่มีแรงจะสู้กับมัน สิ่งที่ผมทำได้มีแค่ก้มหน้ารับชะตากรรมของตัวเอง

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่ง… ที่ผมต้องยอมจำนนให้กับพวกมัน

แต่ผมเริ่มถามตัวเองว่า “จะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?”

-นี่มันชีวิตแบบไหนกัน

เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังก้องอยู่ในตรอกหลังโรงเรียน ที่นี่เป็นมุมลับตาคน จุดที่ไม่มีครูหรือใครกล้าเข้ามายุ่ง และเป็นสถานที่ที่ผมเกลียดที่สุด

ร่างของผมกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง หัวของผมปะทะกับพื้นซีเมนต์จนรู้สึกชา ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่าง แต่เสียงหัวเราะของพวกมันกลับดังขึ้นอย่างสะใจ

“วันนี้มึงเอาเงินมาให้กูหรือเปล่า ไอ้ณัฐ?”

เสียงของ “คิว” ดังขึ้น มันยืนกอดอกมองลงมาที่ผมเหมือนนักล่าที่กำลังขยี้เหยื่อ

ผมพยายามยันตัวขึ้น พยายามสู้กับความเจ็บ “ผม… ไม่มีเงิน…”

เพล้ง!

เสียงขวดแก้วแตกกระทบพื้นข้างๆ หัวผม คิวหัวเราะก่อนจะเตะเข้าที่ท้องของผมเต็มแรง

“ไม่มีเงิน? งั้นมึงก็ต้องโดนเหมือนเดิม!”

เสียงหมัดกระทบใบหน้าดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างของผมล้มลงอีกครั้ง ผมรู้สึกได้ถึงรสชาติของเลือดในปาก หัวของผมหมุนคว้าง แต่พวกมันก็ยังไม่หยุด

“จำไว้ให้ดีนะไอ้ขยะ! ถ้ามึงไม่มีเงินคราวหน้า กูจะไม่ออมมือแบบวันนี้!” คิวกระซิบข้างหู ก่อนที่พวกมันจะหัวเราะและเดินจากไป ทิ้งให้ผมนอนอยู่ตรงนั้น ร่างกายสะบักสะบอมเหมือนเศษขยะ

“จะต้องเป็นแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่…”

คืนนั้น ผมเดินลากสังขารไปยังตรอกแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่และเหล้าแอลกอฮอล์

“ขอกู้เงินเพิ่มได้ไหมครับ…” ผมพูดเสียงสั่น มือของผมยังคงสั่นเทาจากความเจ็บปวด

เจ้าหนี้ของผม ชายวัยกลางคนที่มีรอยสักเต็มแขน นั่งอยู่หลังโต๊ะ เขาหัวเราะในลำคอ พลิกเงินที่อยู่ในมือไปมา

“เงิน? ฮ่าๆๆ มึงนี่มันโง่จริงๆ” เขาโยนเงินปึกหนึ่งลงบนโต๊ะ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“มึงกู้ไปเยอะแล้ว ตอนนี้ไม่ให้กู้แล้วโว้ย!”

ใจผมหล่นวูบ

“แล้ว… แล้วผมต้องทำยังไง ผมไม่มีเงินจ่าย…”

รอยยิ้มของเขาเปลี่ยนไปเป็นสายตาที่น่าขนลุก เขาพิงตัวไปด้านหลัง พลางจ้องมองมาที่ผมเหมือนกำลังสนุกกับสถานการณ์นี้

“งั้นกูก็มีให้เลือกแค่สองทาง…”

“ขายร่างกายของมึงซะ…”

“หรือจะสู้เพื่อหาเงินมาใช้หนี้?”

...เสียงหัวใจของผมเต้นรัว ความกลัวพุ่งขึ้นมาจุกที่อก ไม่มีทางหนี ไม่มีที่ให้กลับหลัง นี่คือจุดที่ผมต้องเลือก...