...
ในโลกนี้มีทั้งผู้ล่าและผู้ถูกล่า และในเกมของอำนาจ… คนที่อ่อนแอย่อมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เสมอ
---
มาดามเหม่ยหลิง คือผู้หญิงที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร เธอสวย สง่างาม และเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ตรึงสายตาทุกคู่ที่จ้องมอง แต่ภายใต้ความงามนั้นคือความเยือกเย็นและเด็ดขาด เธอไม่เคยปล่อยให้ใครล้ำเส้น ไม่เคยปรานีใครที่ติดหนี้ และแน่นอน… ไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครได้ควบคุมเธอ
ในโลกธุรกิจ ไม่มีใครกล้าหือกับมาดามเหม่ยหลิง แต่ในเรื่องของหัวใจ... เธอเลือกที่จะควบคุมมันเอง
---
นรินทร์ เป็นแค่เด็กปีสองธรรมดาคนหนึ่ง เธอไม่ได้ร่ำรวย ไม่ได้มีอำนาจ และที่สำคัญ—เธอไม่มีทางเลือก
เมื่อพ่อของเธอติดหนี้มหาศาล และเจ้าหนี้คือผู้หญิงที่มีอำนาจมากที่สุดในเมือง เธอจึงถูกบังคับให้เข้าไปอยู่ในโลกของมาดามเหม่ยหลิง โลกที่เต็มไปด้วยความหรูหราแต่เย็นชา ความสวยงามแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด
เธอคิดว่าตัวเองเป็นเพียงเด็กน้อยที่ถูกผลักเข้าไปในกรงของราชินีเสือ แต่เธอก็รู้ดี… ว่าต่อให้เสือจะเย็นชาแค่ไหน สักวันมันต้องแพ้ให้กับ หมาน้อยที่ซื่อสัตย์และดื้อรั้น
และเกมนี้…นรินทร์ไม่คิดจะแพ้
---
"ห้ะ? พ่อจะให้หนูไปอยู่กับเจ้าหนี้ของพ่ออ่ะนะ?" นรินทร์ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกาย "เจ้าหนี้ของพ่อเป็นผู้หญิงใช่มั้ย?"
พ่อของเธอพยักหน้าอย่างอ่อนแรง ราวกับยอมจำนนต่อโชคชะตา นรินทร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น
"โอเค งั้นหนูไป!" เธอพูดเสียงดัง "แต่ไม่ได้ไปเป็นลูกหนี้นะ… จะไปเป็นผัว!"
พ่อของเธอแทบสำลักเหล้า "แกพูดบ้าอะไร! นั่นมันคุณเหม่ยหลิงเลยนะเว้ย!"
"แล้วยังไงล่ะ?" นรินทร์ยักไหล่ "คนสวยขนาดนั้น ไม่ลองจีบก็บ้าแล้ว!"
เธอกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย ดวงตาวิบวับด้วยความท้าทาย
"ขอแค่ได้เจอหน้า รับรองว่าหนูจะทำให้พี่คนสวยตกหลุมรักให้ดู!"
เธอไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร จะร้ายกาจแค่ไหน แต่ถ้าเป็นพี่คนสวย... เธอจะต้องครอบครองให้ได้!
.
.
.
.
*ฝากติดตามเรื่องใหม่ด้วยนะคะ*
"บทเกริ่นกับเนื้อเรื่องอาจจะตัดกันหน่อยนะคะอันนี้ปั่นมาจากความในใจของหมาเด็ก55"
...
“คุณนรินทร์ใช่ไหมครับ?”
เสียงเย็นชาดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้นรินทร์ที่กำลังกินขนมอยู่สะดุ้งเฮือก เธอหันไปเจอกับชายชุดดำที่ยืนตัวตรงข้างรถหรูคันใหญ่ ใบหน้าไร้อารมณ์ของเขาทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาด
“เอ่อ... ใช่ค่ะ?”
ชายคนนั้นพยักหน้าเรียบ ๆ “นายหญิงให้ผมมารับคุณ”
นรินทร์ขมวดคิ้ว นายหญิง? ใครวะ!? แล้วความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวเธออย่างรวดเร็ว
เหม่ยหลิง... เจ้าหนี้ขาโหดที่พ่อเธอเป็นหนี้อยู่!?
“หา! ไม่ไป! ฉันไม่เกี่ยว! ใครจะไปกับพวกพี่วะ!?” นรินทร์ลุกขึ้นเตรียมเผ่นเต็มที่ แต่ทันทีที่เธอก้าวขาจะวิ่ง ร่างสูงของลูกน้องอีกคนก็ก้าวเข้ามาขวางหน้าทันที
หมับ!
แขนเล็ก ๆ ของเธอถูกคว้าไว้ก่อนที่ร่างเธอจะถูกหิ้วขึ้นมาอย่างง่ายดาย
“เฮ้ย ๆ ๆ ปล่อยนะโว้ย! นี่มันลักพาตัวกันชัด ๆ เลย!”
ลูกน้องชุดดำไม่ตอบอะไร แต่กลับจับเธอยัดเข้ารถหรู อย่างไร้ความปรานี
ปัง!
ประตูปิดลง ตัดขาดเธอจากโลกภายนอก
“เฮ้ย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ฉันไม่ไป! ฉันไม่อยากไป! ฉัน—”
“เงียบ”
คำพูดของเธอสะดุดกึกเมื่อคนขับรถพูดขึ้นเสียงเรียบ
“นายหญิงของเรารอคุณอยู่”
---
คฤหาสน์ของเหม่ยหลิง
นรินทร์ถูกลากมาจนถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ดูราวกับปราสาท เธอยังไม่ทันจะอ้าปากโวยวาย ประตูรถก็ถูกเปิดออกอย่างแรง
ลูกน้องชุดดำลากเธอลงจากรถก่อนจะผลักเธอไปข้างหน้าเล็กน้อย
และตรงบันไดหน้าคฤหาสน์ เธอเห็น... เหม่ยหลิง
หญิงสาวที่ถูกขนานนามว่า "ราชินีเหล็กแห่งวงการธุรกิจ" ยืนกอดอกมองเธออยู่ ดวงตาคมกริบของเธอทอดมองมาอย่างเย็นชา ราวกับนักล่าที่กำลังมองเหยื่อ
เสื้อสูทสีดำที่ตัดเย็บอย่างประณีตทำให้เธอดูสง่างามและทรงอำนาจ ผมยาวสีดำขลับถูกเก็บขึ้นอย่างเรียบร้อย แต่สิ่งที่ทำให้นรินทร์ต้องกลืนน้ำลายคือ...
รอยยิ้มเย็น ๆ บนริมฝีปากของเธอ
เหม่ยหลิงก้าวลงบันไดมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะหยุดตรงหน้านรินทร์
เธอเอียงคอเล็กน้อย ขณะใช้ดวงตาคมกริบไล่มองนรินทร์ตั้งแต่หัวจรดเท้า
และจากนั้น...
ริมฝีปากสีแดงเข้มก็ขยับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของฉัน?”
นรินทร์ตัวแข็งทื่อ
“หา!? สัตว์เลี้ยง!?”
เหม่ยหลิงยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นจับปลายคางของนรินทร์ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับตนเอง
“หึ... น่ารักกว่าที่คิดแฮะ”
สัมผัสเย็น ๆ จากปลายนิ้วของเหม่ยหลิงทำให้นรินทร์สะดุ้ง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกหมาที่ถูกเจ้าของจับประเมินคุณภาพ
“เดี๋ยวนะ! ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณนะ!” นรินทร์ดิ้นรน พยายามจะถอยหลัง แต่แรงของเหม่ยหลิงไม่ปล่อยให้เธอไปง่าย ๆ
“เธอเป็น” เหม่ยหลิงกระซิบเสียงเย็น ก่อนจะยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย “ตั้งแต่วันนี้ไป เธอเป็นของฉัน”
โอ้โห! ประโยคนี้มันโคตรข่มขู่เลยค่ะ!
นรินทร์อ้าปากพะงาบ ๆ จะเถียง แต่เหม่ยหลิงกลับปล่อยคางเธออย่างไม่ใส่ใจ แล้วหันหลังเดินขึ้นบันไดไป
“ตามมา”
นรินทร์ยังยืนค้างอยู่อย่างงง ๆ “อะไรนะ?”
เหม่ยหลิงปรายตามามองเธอเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มเย็นชาจะกลับมาอีกครั้ง
“หรือจะให้ฉันไปจูงเธอมา?”
เฮ้ย ๆ ๆ ๆ เดี๋ยว! นี่มันอะไรวะเนี่ยย!?
นรินทร์รีบก้าวตามเข้าไปอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะกัดฟันแน่น
ไม่ได้! เธอจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ควบคุมเธอไม่ได้!
ถึงจะเป็นเจ้าหนี้ ถึงจะสวยแบบขยี้ใจแค่ไหน...
เธอก็จะไม่ยอมเป็นสัตว์เลี้ยงง่าย ๆ หรอก!
แต่เธอไม่รู้เลยว่า... ในสายตาของเหม่ยหลิง
เธอไม่ต่างอะไรจากลูกหมาที่เพิ่งถูกจับเข้าบ้านใหม่เลยแม้แต่นิดเดียว
---
"นรินทร์ตอนเจอคนสวย"
...
“เธออยู่ห้องนี้”
เสียงของหญิงสาวข้างหน้ายังคงเรียบ เย็น และนิ่งเหมือนเดิม เหม่ยหลิงไม่แม้แต่จะหันมามองนรินทร์ขณะที่เดินนำเข้ามาในตัวคฤหาสน์สุดโอ่อ่า
ประตูห้องไม้สักถูกเปิดออก เผยให้เห็นห้องนอนขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหราราวกับโรงแรมห้าดาว เตียงหลังใหญ่ ปูด้วยผ้าปูขนสัตว์สีขาวสะอาด มีโต๊ะหนังสือ มุมอ่านหนังสือ และระเบียงที่มองเห็นวิวสวนด้านหลัง
“โห… ห้องเจ้าหญิงชัดๆเลยอะ”
นรินทร์หลุดปาก พูดกับตัวเองด้วยความทึ่ง แต่ก็รีบสะบัดหัว
เดี๋ยวก่อน! หลงกลไม่ได้! นี่มันกับดัก! กับดักของนายหญิงขาโหด!
เธอหันไปหาเจ้าของบ้านอย่างรวดเร็ว “เอ่อ… คือ… ฉันคิดว่าแค่มานอนสักคืนก็พอแล้วนะคะ พรุ่งนี้จะรีบกลับมหา’ลัยเลยค่ะ”
เหม่ยหลิงเพียงแค่หันมามองเธออย่างช้า ๆ
“ใครบอกว่าเธอมีสิทธิ์เลือก?”
จึ้ก—!
คำพูดนั้นเหมือนกระแทกกลางอกนรินทร์เข้าอย่างจัง
“ในเมื่อพ่อของเธอเอาเธอมาวางไว้แทนหนี้ เธอก็ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น”
“หะ... เฮ้ย! มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ! ฉันก็แค่—”
“สัตว์เลี้ยงไม่ควรโต้เถียงเจ้าของ”
เสียงหวานเย็นคมกริบ ทำให้นรินทร์สะอึกจนพูดไม่ออก เธอมองอีกฝ่ายตาค้าง ขณะที่เหม่ยหลิงยกยิ้มมุมปากเหมือนกำลังดูเด็กดื้อที่ไม่รู้สถานะตัวเอง
“ห้องนี้ไม่มีกรงก็จริง แต่ถ้าเธอคิดหนี…”
ปลายนิ้วเรียวของเหม่ยหลิงแตะลงบนหน้าจอแท็บเล็ต แล้วเลื่อนให้ดูบางอย่าง
กล้องวงจรปิดเต็มคฤหาสน์
“…ฉันอาจจะใช้โซ่แทนก็ได้”
อิหยังวะ!? บ้านนี้คือวังหรือคุกกันแน่!?
นรินทร์ยกมือกุมขมับ หัวใจเต้นโครม ๆ ไม่รู้ว่ากลัวหรือโมโรมากกว่ากัน แต่ปากเธอก็ยังไม่หยุดพึมพำ
“อะแฮ่ม… ยังไงฉันก็ต้องหนีออกไปให้ได้… ฉันจะไม่ยอมให้คนสวยควบคุมง่าย ๆ หรอก!”
แล้วเธอก็หยุดพูดไปชั่วขณะ เพราะรู้ตัวว่าเผลอเรียกอีกฝ่ายว่าอะไร
คนสวย…
เธอมองเหม่ยหลิงที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น ด้วยท่าทางสง่างาม ริมฝีปากแดงระเรื่อรับกับดวงตาเรียวเฉียบที่เหมือนจะกรีดใจได้ทุกเมื่อ
บ้าเอ๊ย… ทำไมถึงได้สวยขนาดนี้วะ… แม่ง โคตรสวยเลย!
เหม่ยหลิงเหมือนจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เพราะจู่ ๆ ก็ยกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง
“มองอะไรนักหนา?”
นรินทร์สะดุ้ง “เปล่าค่ะ!”
“หรือสัตว์เลี้ยงของฉันเริ่มติดเจ้าของแล้ว?”
จึ้ก! อีกแล้ว! ทำไมพูดแทงใจดำได้เก่งแบบนี้วะ!
นรินทร์เม้มปากแน่น ก่อนจะตะโกนในใจ
ฉันจะไม่ยอม! ต่อให้คุณจะสวยจนฉันอยากกราบก็ตาม…
แต่ฉันจะทำให้คุณตกหลุมรักฉันกลับให้ได้!
ฉันจะไม่เป็นแค่สัตว์เลี้ยง… แต่จะเป็นเจ้าของหัวใจของคนสวยคนนี้ให้ได้ต่างหากล่ะ!
---
"เด็กโดนพูดแทงใจดำ"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
