ผมก็เเค่คนธรรมดาคนหนึ่ง...ที่อยู่ในตระกูลขุนนาง เเละหลงรักขุนนางอีกตระกูลหนึ่ง มันคงจะเป็นเรื่องธรรมดา...เเต่ผมดันหลงรัก.."ผู้ชาย"จุดเริ่มต้นของหายนะ
"ออเฟียส...ผมขอเข้าไปนะ"
"อืม"เป็นเพียงคำขานกลับสั้นๆที่สุดเเสนจะเย็นชา..ออกมาจากปากคนที่ผมหลงรักมากที่สุด ผมเดินเข้าไปในห้องของเขา อา...ผมเป็นคนเเพ้ง่าย ห้องของเขาฝุ่นเยอะมากเลยเเฮะ ผมจามออกมาสองสามรอบก่อนจะวางเเก้วชาไว้ข้างๆออเฟียส
"ชาสมุนไพร ผมชงเองเลยนะครับ..ลองชิมดูก็ได้...จะว่าไป...ช่วงนี้ออเฟียสดูพักผ่อนน้อยนะครับ"
"อืม...ก็นิดหน่อย.."
"ห้องคุณฝุ่นเยอะนะครับ...ให้ผมช่วยทำความสะอาดไหม?"
"เเล้วเเต่เลยครับคุณเฟรดเดอริก..ผมตามใจคุณทุกอย่างเลย"ผมยิ้มให้เธอ..ไม่ได้ยิ้มนานเหมือนกันนะ...ทำไมเเค่ใบหน้าของคนสนิทคนนี้..กระทั่งเสียง การกระทำ มันทำให้ผมยิ้มได้ มันน่าเเปลกใจจัง
ครั้งเเรกเลยที่เขายิ้มให้ผม มันทำให้ใจผมเต้นรัวขึ้น สีหน้าของผมเริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีเเดงเล็กน้อยด้วยความเขินอายผมหันหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่กล้าที่จะสบตาออเฟียส ทำไมเขาถึงยิ้มให้ผมล่ะ เขาชอบผมรึเปล่า...ทำไมผมถึง....ใจเต้นเเรงขนาดนี้กันนะ
"ง...งั้นออเฟียสก็รีบดื่มชาเเล้วไปพักผ่อนได้เเล้วนะครับ..ผมจะอยู่ทำความสะอาดห้องให้เอง"
"อืม.." เฟียสตนได้หยิบเเก้วชาพร้อมเดินออกไปจากห้องทำงานของเขาเพื่อที่จะได้พักผ่อน
ผมได้ทำความสะอาดห้องทำงานของออเฟียส จนเวลาล่วงเลยไปถึงเวลาเที่ยงคืน ผมเริ่มทำความสะอาดตอนสี่ทุ่ม..ห้องเขารกใช้ได้เลยนะ หลังจากผมทำความสะอาดเสร็จผมก็กลับเข้าห้องนอนของผมไป
//หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้น//
"เด็กน้อย...ฉันไม่ชอบกินชาเธอไม่รู้เลยหรอ..."
ตนเทน้ำชาทิ้งไปก่อนจะเข้าห้องนอนเเละนั่งทำงานของเขาต่อ ยิ้มพวกนั้นน่ะ..จะยิ้มให้ใครก็ได้..เธอก็ไม่ใช่คนพิเศษอะไร หลอกใช้สักหน่อยคงจะไม่เป็นอะไร คิดอย่างนั้นตนก็นั่งทำงานต่อจนดึกโดนที่ไม่ได้เเม้เเต่จะสนใจความเป็นห่วงของเฟรดเดอริกเลยเเม้เเต่นิดเดียว
ในเช้าวันใหม่ ผมโดนเเสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องนอนของผม ผมลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนที่จะลงไปทำอาหารมื้อเช้าไว้ให้สำหรับออเฟียส
"ออเฟียส ผมขอเข้าไปนะ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้คนข้างในลุกขึ้นมาจากเก้าอี้เเละเปิดประตูให้คนข้างนอก เขาพบกับอาหารจานโปรดของเขา ออเฟียสยิ้มให้ผมเป็นครั้งที่สองพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณทั้งเรื่องจัดห้องให้เเละรวมถึงอาหารมื้อเช้าที่ผมตั้งใจทำเป็นพิเศษอีกด้วย หรือว่าเขาจะชอบผมเข้าจริงๆนะ.."นั่นทำเอาผมเช้าสนิทเลยล่ะเเถมตกเป็นเหยื่อของเขาตั้งเเต่เเรก ก็เหมือนกับชาวประมงที่ล่ออาหารให้เหยื่อมาตกเบ็ด"
"ขอบคุณนะครับเฟรดที่ตั้งใจทำอาหารมื้อนี้ให้ผม"
"อ่า..ไม่เป็นไรหรอกครับผมตั้งใจทำให้คุณนะ"
ผมยิ้มให้เขาก่อนจะถามคำถามออเฟียส เพราะวันนี้มีงานเลี้ยงของชนชั้นสูงที่ผมถูกรับเชิญให้ไปร่วมบรรเลงดนตรีในงานเลี้ยงผมเลยลองชวนออเฟียสไปดู เผื่อเขาจะว่างบ้างอ่ะนะ...
"ออเฟียส สนใจไปร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ไหมครับ"
"ผมได้หมดเลยครับ ถ้าคุณชวน"
อ๋า...ใจผมเต้นเเรงอีกเเล้วเเละพยักหน้าก่อนจะเดินกลับห้องไปเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ ผมเล่นทั้งเปียโน เเม้กระทั่งไวโอลินเเต่เแียโนคงเหมาะกว่างานเลี้ยงมากกว่า ผมเลยซ้อมเปียโนในห้องของตนเอง จนตกกลางคืน ผมเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้สุดๆก่อนที่จะเดินไปเคาะประตูห้องทำงานออเฟียสอีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ออเฟียสครับเตรียมตัวเสร็จหรือยังครับ"
"อืม..เสร็จเเล้ว"
ชายวัยกลางคนเปิดประตูอีกครั้งพร้อมกับชุดสูทราคาเเพง ผมมองเขาตั้งเเต่หัวจรดเท้า...เขาหล่อมากเลยล่ะทำเอาผมเหม่อลอย ถ้าเขาไม่สกิดผมคงสติหลุดไปเเล้วเเหละ เเต่เขาหล่อมากจริงๆ..
"เรา...ไปกันเลยไหมครับ?"
"อืม ไปสิ"
//งานเลี้ยงในตระกูล //
"ที่นี่ใหญ่โตจัง..."
ไม่ทันได้มองรอบๆให้ทั่วก็มีชายเเปลกหน้าเดินเข้ามาถามผม
"คุณใช่คุณเฟรดเดอริกไหมครับ เรามาตามตัวคุณพอดี"
"ใช่ครับ ขอโทษที่ให้รอนะครับ งั้นออเฟียส เดี๋ยวผมกลับมานะ"
ผมเดินตามชายเเปลกหน้าเข้าไปเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเเสดงในรอบเเรก ผมเดินขึ้นเวทีไปก่อนจะเริ่มบรรเลงเสียงดนตรีที่ดังมาจากเปียโนเเพร่กระจายออกไปทั่วทั้งงานเลี้ยง เสียงบรรเลงที่ไพเราะเเละบรรเลงอย่างมืออาชีพ ทำให้คนในงานตกตะลึงเเละอึ้งในความสามารถของตัวเฟรดเดอริกเอง รวมถึงชนชั้นสูงอย่างราชินี เเมรี่ ไครบูร์ก (ผมจำชื่อเเมรี่ไม่ค่อยได้)
...****************...
...โอยยปวดหลังมาก ฝากติดตามหน่อยนะคะนิยายเปิดใหม่ค่ะ ทางนี้จะพยายามอัพเรื่อยๆนะคะTT...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
