“Kill Me If You Can”
Kill Me If You Can – ตอนที่ 1
(ฉากเปิดเรื่อง: ร้านขนมเค้กของเซลีน – ช่วงค่ำ)(เสียงระฆังหน้าประตูดังขึ้นเมื่อมีลูกค้าเดินเข้ามาในร้าน)
เซลีน
“ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีคะ?”
(เธอยกยิ้มบาง ๆ ตามมารยาท พลางใช้ผ้ากันเปื้อนเช็ดมือ ทว่าพอเงยหน้าขึ้น สายตากลับสะดุดกับชายแปลกหน้าที่สวมฮู้ดดำยืนอยู่หน้าตู้โชว์เค้ก)
ชายลึกลับ
“ช็อกโกแลตชีสเค้กชิ้นนึง… กับงานฆ่าคนนึง”
(เซลีนชะงักไปชั่วขณะ มือที่กำลังจะหยิบที่คีบขนมเค้กหยุดกลางอากาศ เธอกระพริบตาแล้วมองชายตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเย็น)
เซลีน
“ขอโทษค่ะ ฉันขายแต่ขนม ไม่ขายความตาย”
(ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะหยิบซองเอกสารออกมาวางบนเคาน์เตอร์ ผลักมันเข้าหาเธออย่างใจเย็น)
ชายลึกลับ
“สิบล้านบาท แลกกับชีวิตคนเดียว”
(เซลีนชะงักไปอีกครั้ง… คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน ทว่าสายตากลับไม่ได้ละไปจากซองเอกสารนั่นเลย…)
(ชายปริศนาแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะผลักซองเอกสารเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น เซลีนลังเลอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาเปิดดู ภาพถ่ายของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้น—ใบหน้าหล่อเหลาแต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ คามิน… หัวหน้ามาเฟียอันดับหนึ่งของเมืองนี้)
เซลีน
“…ตลกดี” (เธอปิดซองเอกสาร แล้วเงยหน้าขึ้นมองชายลึกลับด้วยแววตานิ่งสงบ) “ให้ฉันฆ่าคนที่สามารถฆ่าฉันได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ?”
ชายลึกลับ
“เธอมีเวลาหนึ่งถึงสองเดือน ถ้าฆ่าเขาได้… เธอจะได้รับอีกห้าล้าน แต่ถ้าไม่… บางทีคนที่ต้องตายอาจเป็นเธอแทน”
(เซลีนกำซองเอกสารในมือแน่น… นี่ไม่ใช่ข้อเสนอ แต่มันคือคำขู่ชัด ๆ! แต่สิบล้าน… เงินจำนวนนี้มากพอที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอและน้องชายได้… เธอไม่มีทางเลือกมากนัก!)
(เธอเงยหน้าขึ้น สบตาชายลึกลับ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก… รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความอันตรายและเสน่ห์แบบที่เธอเองก็ไม่ได้แสดงออกมานานแล้ว)
(ชายลึกลับพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้าน ทิ้งให้เซลีนยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟสลัวของร้านเค้ก กับข้อตกลงอันตรายที่อาจเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล…)
Kill Me If You Can – ตอนที่ 2
(ฉาก: บ้านพักของเซลีน – กลางดึก)
(ภายในบ้านพักเล็ก ๆ เซลีนยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน แสงไฟจากโคมเพียงดวงเดียวส่องกระทบเอกสารบนโต๊ะ… รูปถ่ายของคามินถูกวางอยู่ด้านบนสุด เธอใช้นิ้วไล้ไปตามมุมกระดาษ พลางจ้องมองใบหน้าของเป้าหมายอย่างครุ่นคิด)
เซลีน
“คามิน… มาเฟียอันดับหนึ่งของเมือง… ไม่ง่ายเลยนะที่จะฆ่าคุณ”
(เธอถอนหายใจออกมาแผ่ว ๆ ก่อนจะหยิบแฟ้มขึ้นมาเปิดดู ข้อมูลที่คนปริศนาทิ้งไว้ให้ละเอียดกว่าที่คิด—ประวัติของคามิน ไลฟ์สไตล์ ตารางงานโดยประมาณ และรายชื่อสถานที่ที่เขาไปบ่อย ๆ… รวมถึงภาพของบอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา ฟลอเรนและลีวาย สองเงาที่ไม่มีใครอยากเผชิญหน้า)
เซลีน
“แค่เข้าใกล้ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้… แล้วจะฆ่าเขาได้ยังไง?”
(เธอเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาทอดมองเพดาน ขณะที่ในใจเริ่มคิดแผนการ… แต่ยังไม่ทันได้ขบคิดอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น! เธอหยิบมันขึ้นมาดู… เบอร์ไม่คุ้นเคย ปลายนิ้วลังเลเล็กน้อย ก่อนจะกดรับ)
???
“เสียงหวานดีนะ ฉันชักจะอยากฟังไปทั้งคืนเลย”
(เสียงทุ้มต่ำแฝงความเจ้าเล่ห์ดังมาตามสาย เซลีนขมวดคิ้วทันที ปลายนิ้วกำโทรศัพท์แน่นขึ้น)
???
“ใจร้อนจังเลยนะเซลีน… หรือเพราะเธอรู้ตัวแล้วว่ากำลังตกอยู่ในเกมของฉัน?”
(เธอชะงัก… ใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม ชื่อของเธอหลุดออกมาจากปากของชายคนนั้น… แล้วเขาเป็นใคร? หรือว่า—!)
(ปลายสายหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ชวนขนลุกไปทั้งตัว)
คามิน
“ฉันคือผู้ชายที่เธอกำลังคิดจะฆ่า”
(เลือดในกายเธอเย็นวาบในทันที…!)
(เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ขณะที่คามินยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยแต่ทรงอำนาจ)
คามิน
“ฉันได้ยินมาว่าเธออยากเจอฉัน… งั้นพรุ่งนี้ เรามาเจอกันดีไหม?”
(เซลีนกัดริมฝีปาก… นี่มันอะไรกัน? ทำไมเขารู้? หรือคนปริศนาคนนั้นหักหลังเธอ? หรือว่า… คามินรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก!)
คามิน
“เพราะถ้าเธอไม่มา… ฉันจะเป็นฝ่ายไปหาเธอเอง”
(สิ้นเสียง สายก็ถูกตัดไป ทิ้งให้เซลีนยืนอยู่ในห้องเงียบ ๆ เพียงลำพัง… หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่มันคืออะไรกันแน่? ความตื่นเต้น… หรือความอันตรายที่เริ่มรัดคอเธอเข้ามาทุกที?)
(เธอเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะหยิบรูปถ่ายของคามินขึ้นมามองอีกครั้ง…)
เซลีน
“มาดูกันว่าระหว่างเราสองคน… ใครจะล่าใครกันแน่?”
(ฉากจบลงที่ดวงตาคมกริบของเธอที่ฉายแววท้าทาย… ก่อนที่แสงไฟในห้องจะดับลง เหลือไว้เพียงเงาของนักฆ่าสาวที่เตรียมจะเข้าสู่เกมอันตรายของมาเฟียตัวร้าย…!)
Kill Me If You Can – ตอนที่ 3
(ฉาก: คฤหาสน์ส่วนตัวของคามิน – ค่ำคืนแห่งการเผชิญหน้า)
*(เสียงเพลงแจ๊ซเบา ๆ ล่องลอยในอากาศ แสงไฟสลัวของคฤหาสน์สะท้อนประกายระยิบระยับจากแก้วไวน์บนโต๊ะ บรรยากาศดูหรูหราและเงียบสงบ—แต่สำหรับเซลีนแล้ว นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอควรจะผ่อนคลาย มันคือสนามรบ… และผู้ชายที่เธอต้องฆ่าก็กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ!)
(คามินเอนกายพิงพนักโซฟาหนังอย่างสบาย ๆ ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มีแก้วไวน์อยู่ในมือ แต่สิ่งที่ทำให้เซลีนระวังตัวที่สุด… คือสายตาของเขา—เหมือนกับว่าเขากำลังล่อลวงเธอให้ตกลงไปในกับดักที่เธอยังมองไม่เห็น!)
คามิน
“ต้องให้ฉันชมก่อนหรือเปล่า? เธอกล้ามากนะ ที่มาตามคำเชิญของฉัน”
เซลีน
(ยกยิ้มบาง แต่สายตาไร้ความรู้สึก) “ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณต้องการอะไร”
คามิน
(หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ) “ฉันไม่ได้ต้องการอะไรเป็นพิเศษ… แค่สงสัยว่าเด็กสาวที่เคยเป็นนักฆ่า ตอนนี้ขายเค้กไปแล้วจริง ๆ หรือแค่ใช้ร้านเป็นฉากบังหน้า?”
(เซลีนขบกรามแน่น… คำพูดของเขาทิ่มแทงเข้าเป้า! เขารู้จักเธอมากกว่าที่เธอคิด! เธอพยายามสงบสติอารมณ์แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ)
เซลีน
“ฉันออกจากวงการนั้นแล้วค่ะ”
คามิน
(เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวมาข้างหน้า ใช้ปลายนิ้วแตะกับขอบแก้วไวน์) “แต่เธอก็ยังรับงานฆ่าฉัน… ไม่แปลกใจเลย ทำไมนักฆ่าหลายคนถึงถูกเล่นงานกลับก่อนจะทันได้ลงมือ”
*(เซลีนบีบมือแน่นใต้โต๊ะ คำพูดของเขาทำให้เธอรู้ชัดเจนว่าเขาไม่ได้แค่ ‘สงสัย’ แต่เขารู้เรื่องทั้งหมด!)
เซลีน
(สบตาเขาตรง ๆ อย่างไม่ยอมแพ้) “แล้วคุณจะทำยังไง? จะฆ่าฉันก่อนเลยไหม?”
(คามินหัวเราะเบา ๆ พลางเอนกายกลับไปอย่างผ่อนคลาย ราวกับกำลังสนุกกับเกมนี้เต็มที่)
คามิน
“ฆ่า? ฉันยังไม่อยากฆ่าเธอหรอกเซลีน…” (เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย แล้วพูดต่อ) “ตรงกันข้าม ฉันอยากให้เธอมาทำงานให้ฉันมากกว่า”
(เซลีนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างเย้ยหยัน)
เซลีน
“ตลกดี… คนที่ฉันต้องฆ่ากำลังเสนองานให้ฉัน?”
คามิน
(ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ) “เธอมีฝีมือ ฉันไม่อยากเสียของดีไปง่าย ๆ”
(เขากระดิกนิ้วเรียกบอดี้การ์ดด้านหลัง ก่อนที่ฟลอเรนจะเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารบางอย่าง วางลงตรงหน้าของเซลีน… เธอเลื่อนสายตาลงไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นสัญญาจ้างงาน!)
คามิน
“เงินมากกว่าที่คนปริศนานั่นให้เธอแน่… และเธอจะไม่ต้องกังวลว่าตัวเองจะถูกฆ่า”
(เซลีนมองเอกสารตรงหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาอีกครั้ง ดวงตาของคามินยังคงเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์… เขาไม่ได้แค่ต้องการให้เธอทำงานให้ แต่เขากำลัง ‘เล่น’ กับเธอ!)
เซลีน
(ยิ้มมุมปาก ก่อนจะดันเอกสารกลับไปทางเขา) “ขอบคุณสำหรับข้อเสนอ… แต่ฉันไม่ใช่หมากในกระดานของคุณ”
คามิน
(ยกยิ้มกว้างขึ้น ดวงตาเป็นประกายราวกับกำลังถูกใจกับคำตอบนั้น!) “งั้นเหรอ… น่าสนใจ”
(เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาอีกครั้ง หมุนมันเบา ๆ ก่อนจะมองเธอด้วยแววตาอ่านไม่ออก)
คามิน
“แต่เธอรู้ไหมเซลีน… เกมนี้ไม่ได้มีแค่เธอกับฉัน”
(เซลีนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่คามินจะโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น จนใบหน้าของเขาแทบจะชิดกับเธอ! เสียงของเขาเบาลง ราวกับเป็นกระซิบ)
คามิน
“ฉันสงสัยว่าคนที่จ้างเธอ… จริง ๆ แล้วต้องการฆ่าฉัน หรือแค่ต้องการกำจัดเธอ?”
(หัวใจของเซลีนกระตุกวูบ…! นั่นเป็นคำถามที่เธอเองก็ยังไม่มีคำตอบ! และคามิน—เขากำลังพยายามทำให้เธอ ‘สับสน’!)
เซลีน
“ฉันว่าฉันอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว”
(เธอหันหลังหมายจะเดินออกจากคฤหาสน์ส่วนตัว แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน—มือของคามินคว้าข้อมือเธอเอาไว้! ความอบอุ่นจากปลายนิ้วของเขาทำให้เธอชะงัก หันกลับไปมองเขาอีกครั้ง… และสิ่งที่เธอเห็นคือรอยยิ้มที่อันตรายยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ!)
คามิน
(กระซิบข้างหูเธอเบา ๆ) “เธอเป็นของฉันแล้วเซลีน… ไม่ว่าเธอจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม”
(หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว! นี่มันอะไรกัน? คำขู่… หรือการประกาศความเป็นเจ้าของ?!)
(ฉากจบลงที่เซลีนสะบัดมือออก แล้วเดินออกจากคฤหาสน์ส่วนตัวไปโดยไม่หันกลับมามองอีก… แต่เธอรู้ดีว่า ตั้งแต่วินาทีนี้ เธอไม่มีทางหนีจากเกมของคามินได้อีกต่อไป!)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
