ธีระ หนุ่มนักศึกษาอายุวัยแค่ 20 ปี ได้โดนเพื่อนสาวคนสนิทเพียงคนเดียวที่เป็นสาววายแบบบ้าคลั่งแนะนำให้ไปอ่านนิยายวายเรื่องหนึ่ง และหากถามว่ามันเป็นสาววายบ้าอย่างรุนแรงระดับไหน ก๋ขอเล่าเลย

ผมเป็นคนตัวเล็กหากเทียบกับผู้ชายด้วยกันเอง ผมสูงเพียง 168 เซนติเมตร มันก็ชอบเอาผมไปจิ้นกับคนอื่น แล้วบอกโพอะไรเมียเมียของมันก็ไม่ทราบได้ ผมไม่เข้าใจมันหรอกนะ

และนิยายที่มันแนะนำให้ผมไปอ่าน เป็นนิยายที่..เอ่อ ค่อนข้างสนุกนะ แต่ก็ไม่รู้สิ ส่วนตัวของผมไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่ เพราะอีพระเอกของเรื่องนี้น่ะสิ มันเหมือนกันจับฉลากได้มามากกว่า ผมเห็นเพื่อนบอกว่ามันเป็น พระเอกยันเดเระ ไม่เข้าใจหรอกครับคืออะไร ผมขอให้เพื่อนสาวอธิบายเพื่อนอธิบายมาผมก็สรุปได้ว่า พระเอกยันเดเระ เป็นพวกพระเอกขี้หวงแค่นั้นแหละ ไม่อยากจะจำเท่าไหร่

หนังสือที่มันให้ผมมาผมก็อ่านจนจบ แล้วก็เอาหนังสือเล่มนั้นไปคืน แต่ก่อนที่ผมจะเอาไปให้ก่อน 1 คืน มันดันเกิดเรื่องที่ ...หากเล่าไป คงยากที่จะเชื่อ แต่ผมดันหลุดเข้ามาในนิยายเรื่องนี้เข้าให้เสียแล้ว

ผมไม่สามารถบอกสาเหตุของการหลุดเข้ามาในนี้ได้ เพราะตัวของผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้เพียงแค่เมื่อตื่นมาก็เข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว

และหลังจากหลุดเข้ามา ผมใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ในการยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น และอีกครึ่งชั่วโมงในการหาพยายามกลับไปโลกเดิมอย่างโง่เขลา

แต่ทำไงได้ ผมคงต้องยอมรับ

แต่มันคงจะดีหากได้เป็นแค่ตัวประกอบธรรมดา ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปวันๆ แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับผม เมื่อผมกลายเป็นตัวประกอบที่จะถูกพระเอกฆ่าตายในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เพียงเพราะผมไปจีบนายเอกที่เขาหวงแหนของมันเข้า!

แต่

ทุกคนอย่าหวังเลย ว่าผมจะถูกมันฆ่าตาย คนแบบผมไม่มีทางมาตายง่ายๆ แบบนั้นหรอกครับ

เพราะผมนี่แหละ ที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง! ผมไม่ยอมเป็นแค่ตัวประกอบที่ถูกกำหนดชะตาไว้ให้ตายภายในหนึ่งเดือน เพราะในโลกนี้ ผมจะเขียนเส้นทางของตัวเองใหม่ สร้างเรื่องราวที่ไม่มีใครคาดถึง รับรองว่าผมจะไม่ตายง่ายๆ แน่นอน!

เรื่องที่ธีระได้หลุดเข้ามานั้นมีชื่อว่า 'รักที่ไม่มีวันตาย' พระเอกของเรื่องนี้คือ ชาร์ล ส่วนคุณนายเอกก็คือ พะพิม ชื่อน่ารักเหมาะกับการเป็นนายเอกจริง ๆ

ส่วนตัวประกอบที่หลุดเข้ามาอยู่ในร่างนี้นั้นไม่ทราบชื่อ ดังนั้นจึงกลายเป็นชื่อของธีระไปโดยปริยาย

หากเขาไม่มั่วหรือผิดไป ตอนนี้พระเอกและนายเอกนั้นยังไม่รู้จักกัน แต่จะมีเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งคู่นั้นต้องเจอกัน และนายเอกดันไปสร้างความประทับใจให้ตาพระเอก จนกลายเป็นรักแรกพบของชาร์ล

พะพิมเป็นคนน่ารักนิสัยดี จึงมีหนุ่มสาวมากมายตามจีบ ทำให้พระเอกเกิดความรู้สึกหึงหวง และค่อยๆ หนักเข้าจนมีความคิดผิดแปลกโผล่ขึ้นมาในจิตใจ เป็นความคิดที่คนปกติเขาจะไม่คิดกันน่ะนะ

"ถ้าพวกมันไม่มีชีวิต มันก็จะมายุ่งกับคุณไม่ได้"

"มันมองคุณ ผมเดินไปควักลูกตามันออกมาเลยดีไหม?"

"หรือจะหักขาคุณดี จะได้ไม่ต้องหนีผมไปไหนอีก"

นึกถึงประโยคตอนอ่านนิยายเรื่องนี้ที่พระเอกสุดยันเคยพูด พลันร่างกายก็พากันขนลุกซู่ แต่เขาก็ไม่มีเวลามานั่งกลัวนัก เพราะสิ่งสำคัญที่สุดที่เขาควรทำตอนนี้ คือการเปลี่ยนเนื้อเรื่อง เขาจะไปขัดขวางอาการรักแรกที่เกิดขึ้นระหว่างพระเอกและนายเอกซะ

ถ้าจำไม่ผิด มันเกิดขึ้นที่หน้าคลับแห่งหนึ่งบนถนน A เขาจะต้องไปที่นั่น แต่..เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน เขาจะไปอย่างไรล่ะ?

ใช้เวลาราวๆ 2 ชั่วโมงในการพยายามมาที่นี่ เพราะเขาไม่กล้าที่จะถามคนแถวนั้น แต่เมื่อตัดสินใจได้ ก็พบว่ามันห่างจากที่เขาอยู่เพียง 15 นาทีเท่านั้น

แล้วจะเสียเวลาไปทำไม 2 ชั่วโมง ไอ้โง่เอ๊ย

ธีระบ่นในใจอย่างหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะตอนนี้ เขาต้องคอยสังเกตการณ์ แต่เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ผมว่าผมรู้สึกเหมือนเจอปัญหาที่โคตรใหญ่แล้วล่ะ คือผม ไม่รู้จักหน้าของพระเอก

นิยายเรื่องนี้หน้าปกของมันเป็นเพียงรูปของนายเอก ซึ่งน่ารักจริง ๆ นั่นแหละ แต่มีแค่หน้านายเอก ไม่มีหน้าไอ้พระเอกนี่สิ!!

ดังนั้นผมจึงสามารถสังเกตนายเอกได้เพียงคนเดียวเท่านั้น แต่จะป้องกันสองคนนั้นอย่างไรล่ะ?

จบแล้ว แผนที่คิดมาว่าจะเอาสองคนนั้นออกจากกันมันได้จบลงแล้ว เพราะผมไม่รู้หน้าของชาร์ล เลยทำให้มันวุ่นวายมากในตอนนี้

ผมนั่งกลุ้มอยู่กับตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะมีความคิดอันชาญฉลาดผุดขึ้นมา

"ถ้าเราไม่ไปยุ่งกับเขา มันก็ไม่เป็นอะไรนี่นา"

ให้ตายสิ ทำไม่ถึงคิดไม่ได้แต่แรกน้า.. เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงเตรียมตัวลุกขึ้นด้วยรอยยิ้ม และเดินออกจากโต๊ะนั่งนั้นทันที

ปึก! เพล้ง!

"อะ- โอ๊ย.. แม่งเอ๊ย" ผมพลาดไปชนกับชายร่างโตคนหนึ่ง เขาสูงกว่าผมประมาณ..10-20เซนล่ะมั้ง แต่ตัวใหญ่มากเลยแฮะ

"ขะ- ขอโทษครับ" ชายคนนั้นเอ่ยขอโทษผมด้วยท่าทางร้อนรน ผมเห็นแบบนั้นตอนแรกที่จะวีนสักนิดก็ใจอ่อน

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวช่วยเก็บนะ" ผมเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรอย่างธรรมชาติ ก่อนจะช่วยเขาเก็บของที่ตก

"แก้วแตกด้วย นายเป็นอะไรมั้ย เจ็บตรงไหนไหมครับ" ผมถามออกมาอย่างเป็นห่วง เมื่อพึ่งนึกได้ว่ามีเศษแก้วแตกกระจายอยู่รอบบริเวณ ชายคนนั้นเงียบพักหนึ่ง ผมจึงถามเขาอีกรอบ เขาจึงตอบกลับผม

"มะ..ไม่ ไม่ครับ" ผมยิ้มและพยักหน้าเป็นอันรับรู้

"แก้วเดี๋ยวผมจัดการเอง คุณดูรีบนะ เพราะงั้นไปทำธุระเถอะ" เขาอ้ำอึ้งอยู่แบบนั้นพักหนึ่ง ก่อนผมจะพูดให้เขาไปอีกรอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ว่าผมอยากจะจัดการให้ เขาจึงยอมออกไปแบบไม่เต็มใจนัก

โชคดีที่แถวนั้นมีป้าที่คอยทำความสะอาดมาเห็นพอดีจึงช่วยเก็บ มันจึงเร็วขึ้น เมื่อเสร็จผมเอ่ยขอบคุณและเดินออกมา ก็พึ่งสังเกตว่าตัวเองก็มีรอยแก้วบาด

"เลือดออกเยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ.."เลือดมันออกตรงข้อมือผมเยอะมากจนน่ากลัว แต่ผมว่ารอยแผลคงเท่ารูเข็มแหงๆ

แต่อย่างไรก็ตามมันก็สร้างความแสบให้เจ้าตัวไม่น้อย ระหว่างเดินกลับธีระก็เกือบลืมเรื่องของพระเอกและนายเอกเสียสนิท เขาได้แต่คิดในใจว่าทั้งคู่ตอนนี้คงเจอกัน พระเอกคงตกหลุมรักนายเอก และตอนนี้น่าจะกำลังเพ้อฝันและคิดแผนแอบตามดูนายเอกอยู่แน่ๆ

โดยไม่คิดเลยว่าเขาพึ่งทำบางอย่างที่ไม่ควรอย่างยิ่งไป ซึ่งมันจะนำพาหายนะบางอย่างมาหาเขาในไม่ช้านี้

"ขอโทษนะ คนใจดีแบบคุณ..ไม่น่าเลย"

ธีระหลุดเข้ามาในโลกนิยายแห่งนี้ได้ 2 วันแล้ว เขายังไม่เจอหน้าพระเอกและนายเอกเลย เพราะเมื่อวานมีเหตุการณ์วุ่นวาย และเมื่อกลับมาที่พักเขาก็นอนซะเต็มที่ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นการสำรวจพื้นที่รอบ ๆ เสียมากกว่า ซึ่งที่นี่สวยมากพอควรเลย

และวันนี้เขาตั้งใจจะพาตัวเองไปหาของอร่อย และเหมือนว่าเขาจะมีเงินใช้ไม่จำกัดนะ โลกนิยายนี่ดีจริง ๆ ไม่ต้องทำงานก็ได้เงินมาเฉยเลย

เขาตัดสินใจมาเลือกซื้ออาหารที่ร้านแถวถนน A คนค่อนข้างเยอะ เขาค่อนข้างคาดหวังว่ามันจะอร่อยนะ

"ขอบคุณครับ" ผมขอบคุณแม่ค้าและยื่นธนบัตรให้เขาไป ก่อนจะเดินออกมาหาที่กินอย่างสบายใจ แต่ระหว่างที่กินผมก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง ผมรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังโดนมองอยู่ตลอดเวลา

หรือที่นี่จะมีผี?

ไม่หรอก และผมจะไม่คิดอะไรมากเลยหากว่ามันไม่รู้สึกกลัวจนขนลุกไปทั่วร่างขนาดนี้ รู้สึกเหมือนจะถูกกินยังไงชอบกล ผมคิดจะลุกออกจากที่นั่งตรงนั้นแล้ว แต่ก็ถูกหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งเข้ามาทักเสียก่อน

"คุณครับ!" เขาตะโกนเสียงดัง ผมหันกลับไปก็พบว่าหนุ่มคนนั้นสูงกว่าผม เขาสวมแว่นสายตา เสื้อเชิ้ตดูเรียบร้อยและกางเกงเนื้อผ้าดีขายาว หากมองดี ๆ หน้าตาเขาก็..หล่อใช่ย่อยนะเนี่ย

"ครับ?" เมื่อผมตอบกลับไป แต่กลับไม่ได้ยินคำตอบอะไรจากเขา เขายืนนิ่งไม่กล้าพูดหรือสบตาผมเลย เขาทำตัวเหมือนสาวน้อยขี้อายเสียจริง

แต่จะว่าไปคน ๆ นี้ก็หน้าตาคุ้น ๆ นะ

ธีระคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนตรงหน้านี้คือคนเดียวกันกับเมื่อวานคืน ที่เขาทั้งคู่ชนกันจนของพังหนิ ธีระแสดงออกทางท่าทาง การกระทำและมันตกอยู่ในสายตาของคนตรงหน้าทั้งหมด อีกคนระบายยิ้มออกมา ราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่

"นายคือคนเมื่อคืนหรือเปล่านะ"

"คะ- ครับ..ดีใจที่..ที่จำได้ครับ"เขาดูเกร็งมากเลย แถมพูดช้าอีกต่างหาก มีเรื่องอะไรหรือเปล่านะ

"มีอะไรให้ช่วยเหรอ?"

"มะ..ไม่ๆ" เขาตาโตจ้องหน้าผมและส่ายหัวอย่างไว ช่วงเวลาหนึ่งผมเห็นหูผุดขึ้นมาบนหัวเขาและหางที่ลู่ขึ้นมาจากด้านหลังของเขา

น่ารัก

"ผม..ยะ- อยากตอบแทนเมื่อคืน..ครับ" ผมร้องอ๋อขึ้นทันที

"ไม่เป็นไรหรอก เต็มใจ" เขายิ้มก่อนจะหุบลงเมื่อได้รับคำปฏิเสธจากผม แอบรู้สึกผิดนะ แต่ก็ไม่เป็นไรจริงๆ นี่

"ให้ผมได้..ตอบแทนเถอะครับ รู้สึกผิดมากจริงๆ ครับ ที่ออกมาทั้งอย่างนั้น แถมไม่ได้ขอบคุณ.." เขาพูดยาวมาก และช้ามากอีกต่างหาก เขาทำหน้ารู้สึกผิดเสียจนผมแทบใจอ่อน ผมไม่ได้ต้องการให้เขาตอบแทน แต่คิดอีกมุม ผมอาจจะได้เพื่อนก็ได้หนิ?

"ก็ได้" เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงรีบตอบตกลง ก่อนเราทั้งคู่จะแลกช่องทางการติดต่อ เมื่อเสร็จสิ้นผมก็ขอตัวและลาเขากลับทันที

"เดี๋ยว..ทักไปนะคุณธีระ..."

น้ำเสียงของเขาฟังดูเป็นมิตร แต่กลับซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ในนั้น แววตาเจ้าเล่ห์ที่ทอประกายแสงเมื่อมองใบหน้าของคนตัวเล็ก มุมปากของเขายิ้มออกมาอย่างชวนขนลุก

จะว่าไป..รู้จักชื่อของธีระได้ไงนะ?

เมื่อผมกลับมาถึงที่พัก ก็ได้รับข้อความใหม่เข้ามาทันที ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน มันคือคนที่เขาพึ่งเจอไปเมื่อไม่กี่นาที่แล้วนี่แหละ

จะว่าไปผมยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยนะ เมื่อนึกได้ผมจึงรีบพิมพ์ถามเขาไปในทันที แต่สิ่งที่ได้กลับมา คือหน้าสายโทรศัพท์ เขาโทรมา?

ผมค้างครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสาย

"คุณโทรมาทำไมครับเนี่ย?"

"มะ - ไม่ได้เหรอครับ"

"ก็เปล่า ผมตกใจหน่ะ สรุปแล้วคุณชื่ออะไร"

"ผม.. ผมชื่อชาร์ลครับ"

"อ๋อ.. ห้ะ!" ผมร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ ชื่อของคน ๆ นี้ มันไปตรงกับชื่อของคุณพระเอกมาก แต่ไม่ใช่หรอกมั้ง

"ผะ ..ผมชื่-"

"ธีระ"

ธีระไม่จำเป็นต้องพูดให้จบอีกฝ่ายก็พูดชื่อเขาขึ้นมา ขนทั้งร่างของธีระลุกขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว เสียงเย็นยะเยือกที่เอ่ยชื่อเขาทำให้หัวใจของธีระผวาโดยไม่ทราบสาเหตุ

"อ่า..ฮะ ฮะ ผมมีธุระต่อ ขอตัวครับ" พูดจบผมก็รีบวางสายจากเขาทันที

เขารู้ชื่อผม ทั้งที่ผมยังไม่ได้บอก.. จู่ๆ ความคิดที่ไม่น่าคิดได้ก็ผุดขึ้นมาในหัว หรือคน ๆ นี้จะเป็นพระเอกของเรื่องนี้กันนะ?

"ไม่ดิ แม่งเอ้ย" แต่เขากลับเอ่ยชื่อผม ทั้ง ๆ ที่ผมไม่เคยบอกเขามาก่อน แถมชื่อของเขากับพระเอกในนิยายยังเหมือนกันอีกต่างหาก... หรือว่า... ชายคนนี้จะเป็นพระเอกสุดยันตัวจริง?