สวัสดีค่ะพี่น้อง ฉันมีนามว่า หวัง เมเม่ ลูกสาวคนที่3ของคนเเซ่หวัง อีกทั้งยังเป็นน้องเล็กและน้องสาวคนเดียวของพี่ชายจอมหวงทั้งสอง ปีนี้ฉันมีอายุครบ20ปีเเล้วค่ะท่าน ^_^

เเต่เพิ่งดีใจได้ไม่นานก็ต้องเจอกับเรื่องทุกข์ใจซะเเล้ว

พี่ชายคนโตของฉัน หวัง เลินเฉิง กับ พี่รอง หวัง เจฟฟรี

พยายามนัดดูตัวให้ฉันแบบกระหน่ำยิ่งกว่าสายฝน

ไม่เเน่ใจว่ากลัวสาวน้อยวัย 20ปี คนนี้ขึ้นคานหรือยังไง

เอาเเต่บ่นว่าฉันยังไม่มีเเฟนมาตั้งเเต่ฉันอายุ14 ป๊าม๊าเองก็เริ่มจับคู่ฉันให้คนแถวบ้าน ฮือออออออ ฉันเองก็ไม่อยากขึ้นคาน ไม่ใช่ว่าหาไม่ได้ซะที่ใหน เเค่ยังไม่คิดจะมีตอนนี้ต่างหาก ชิ!!!

"พี่คะ เลิกหาคู่ดูตัวให้ฉันซักทีเถอะค่ะ ฉันยังเรียนอยู่เลย ช่วงนี้ก็ยุ่งๆจะมีเวลาที่ใหนไปเดต" ฉันพูดพลางทำหน้าบูดบึ้งใส่พี่ชายทั้งสอง

" เมเม่ น้องก็รู้ว่าพี่เป็นห่วงน้องมากแค่ใหน ถ้าน้องไปเจอผู้ชายไม่ดีในมหาลัยล่ะ พี่ช่วยดูให้ดีกว่าเห็นๆ" พี่ชายคนโต เลินเฉิง หรือที่ฉันมักเรียกว่า เฉิงเฉิง พูดขึ้นในขณะที่สายตาก็จับจ้องอ่านประวัติของหนุ่มๆในรายชื่อดูตัว

" นั้นนะสิ อย่าว่าเเต่แฟนเลยเพื่อนผู้ชายน้องเคยมีบ้างมั้ย? พี่ไม่อยากก้าวก่ายชีวิตน้องหรอก แต่ตลอด 20ปี มานี้ น้องไม่เคยแม้เเต่จะนำเเนะเพื่อนผู้ชายให้พวกพี่รู้จักซักคน " เจพี หรือ เจฟฟรี ชืีอเล่นที่ฉันเรียกผวนๆมาตั้งเเต่ยังเล็กกล่าวตาม

แน่นะสิ ใช่ว่าฉันไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายที่ใหน เเต่เพื่อนพวกนั้นไม่กล้าเข้าใกล้ฉันนะสิ เพราะใครกันเจ้าพวกพี่จอมยุ่ง!!! ทุกคนเขากลัวพวกพี่กันหมด ใครใช้ให้หวงน้องสาวขนาดนั้นกัน

ทั้งชีวิตมีเพื่อนอยู่ 4-5 คน เพื่อนสนิทจริงๆ 1 คน มีเเต่ผู้หญิงทั้งนั้นด้วย T_T

ทุกท่านสงสัยใช่มั้ยคะว่าทำไม ก็เพราะว่าเวลาที่มีเพื่อนผู้ชายมาใกล้ หรือ คุยกับฉันในโรงเรียน พี่ชายทั้งสองนี้จะออกโรงมาเฝ้าอย่างกับมาเฟีย แม้เเต่ตอนพักกลางวัน ยังมานั่งเฝ้าฉันกับเพื่อนๆไม่ห่าง พวกเพื่อนๆผู้ชายเลยไม่กล้าเข้าใกล้ค่ะ

" เกอออออออ ฉันขอร้อง ฉันจะมีเเฟนเเน่เร็วๆนี้ ฉันมีึคนที่แอบชอบอยู่แล้ว" ฉันโกหกคำโตเลย เเค่เรื่องเรียนก็ปวดหัวตุ้บๆ แล้วยังต้องมาปวดหัวกับเรื่องนี้ ต่อให้ถูกสวรรณ์ลงโทษก็ยอม ขอโทษนะคะพี่ๆ

" ห้ะ!!! ตั้งเเต่เมื่อใหร่กัน? "

" หวัง เมเม่ คนนั้นคือใคร!? "

พี่ชายทั้งสองต่างยิงคำถามมาที่ฉันรัวๆ พลางทำตาโตกันใหญ่ พี่เฉิงเฉิง ที่ก่อนหน้านี้วุ่นอยู่กับการอ่านประวัติคู่ดูตัวก็ละสายตามาที่ฉัน

" คือ...เขาอายุมากกว่าฉัน 2 ปีค่ะ "

ฉันพยายามนึกภาพรุ่นพี่ซักคนในมหาลัย เพื่อมาเป็นแบบคร่าวๆในการหลอกพี่ชาย

" ชื่อล่ะ ชื่ออะไร!? "

" เรียนคณะอะไร!? "

" เป็นคนเซี่ยงไฮ้แท้ๆรึเปล่า!? "

" ฐานะทางบ้านล่ะ!? "

พระเจ้่าช่วย ฉันพูดเเค่ 2 ประโยคเท่านั้น ทำไมคำถามมันประเดประดังแบบนี้ 0_0!!?

ยกโทษให้ฉันเถอะ ฉันจะมีแฟนเเน่ๆ ฉันสัญญาแค่ยังไม่ใช่ตอนนี้

" เอ่อ.. ฉันไม่รู้ค่ะ คือ..ฉันเเค่เเอบชอบพี่เขาเงียบๆ "

ฉันพูดก็พยายามไม่ลน เเหงล่ะ! ฉันจะไปรู้ชื่อเขาได้ยังไง ก็ฉันจินตนาการเขาขึ้นมานี้

" หวัง เมเม่ นี้ไม่ใช่ว่าโกหกพี่ เพื่อให้พวกพี่สบายใจใช่มั้ย!? " เฮือกกกกก ฉันล่ะเกลียดผู้ชายเซ้นส์ดีอย่างพี่เฉิงเฉิงซะจริง

" พี่ล่ะก็ ฉันจะไปกล้าโกหกพี่ได้ยังไง ลืมแล้วเหรอว่าใครเป็นน้องสาวที่น่ารักที่สุดของพี่ " พี่น้องคะ ฉันที่อายุ 20 ปี ต้องมาใช้ไม้เด็ดที่เคยใช้ออ้นขอเงินค่าขนมเพิ่มเมื่อสมัยประถม เพื่อปกปิดความผิดของตัวเองค่ะ น่าอายซะจริง >////<^

" น้องรัก ใครกันที่มาขโมยหัวใจน้องสาวคนนี้ของพี่ " พี่รองที่หลงไม้เด็ดของฉัน ก็เปลี่ยนท่าทีมาหอมหัวเหม็นๆของฉันอย่างฉับไว

" นั้นสิ บังอาจมาทำให้น้องสาวพี่เจ็บปวดใจอยู่ฝ่ายเดียว " พี่เฉิงเฉิง วางประวัติคู่ดูตัวลง แล้วมือหนามาลูบหัวฉันไปมาเหมือนเด็กๆ ฮืออออออ พี่ๆคะ เพราะเเบบนี้ฉันถึงรักพี่ๆมาก ถึงบางครั้งจะออกแนว ยากูซ่าน้องข้าใครอย่าเเตะไปหน่อยก็เถอะ นอกจาก ป๊าม๊า ก็มีพวกพี่ๆที่คอยดูแลฉันมา

" พี่คะ ฉันจะลองไปคุยกับเขาดูค่ะ เพราะงั้น..."

" เอาล่ะ พี่เข้าใจแล้ว จำไว้นะถ้าเขาทำให้เธอเสียใจ พี่จะตามไปอัดเขาถึงบ้านเเน่ " พี่เฉิงเฉิงกำมัดแน่น ฉันรู้ค่ะพี่ ว่าพี่ทำแบบนั้นจริงๆเเน่ แหะ แหะ

" มีเรื่องอะไรที่เราช่วยได้ บอกเรานะ อย่าเก็บไว้คนเดียว รู้มั้ย? ยัยตัวแสบ " เเค่พูดไม่พอ พี่เจพี ยังขยี้เเก้มฉันจนออกชมพูอย่างหมั่นใส้

" อ่าาาาาาา เกอเกอ ฉันรู้แล้วค่ะ " ฉันต้องลูบแก้มตัวเองไปมา มันเริ่มออกเจ็บจี้ดๆซะเเล้ว

" หื้ม รู้เเล้วก็ดี " ง่าาาาาา เจพีของฉัน ถ้าไม่ติดฉายา ยากูซ่าน้องข้าใครอย่าเเตะก็ออกจะหล่อวัวหลับเลยนะคะเนี่ยยยยยยย

" พี่ต้องกลับทำงานแล้วล่ะ เธอจะไปกินข้าวที่ร้่านมั้ย!? "

เอ้ะ!! ฉันลืมบอกไปเหรอคะ ว่าพี่ๆทั้งสองของฉัน เป็นเซฟชื่อดังของเซี่ยงไฮ้ อิอิ

พี่เฉิงเฉิง ของฉัน เป็นเซฟระดับสามดาว เก่งด้านอาหารคาวมากๆ ยอดจองที่ร้านก็แน่นเอี้ยดดดดดดไปสามเดือน ส่วนพี่รอง เจพี ถึงจะยังไม่มีดาวประดับ เเต่ขนมหวานที่ เจพีเกอเกอทำ ก็ขึ้นชื่อมากในร้าน เเต่ทุกโต๊ะต้องสั่งขนมก่อนของคาวล่วงหน้าเพื่อวิธีการทำที่ละเมียดละไม รับรองได้ชิมจะตราตรึง!!! ฮ่าฮ่า ฉันอวยพี่ชายตัวเองมากไปสินะ >^_^<

" ฉันจะกลับคอนโดเลยค่ะ เดี๊ยวออกไปเรียกรถข้างหน้า" ฉันเก็บข้าวของใส่กระเป๋าสะพาย ตรวจเเน่ชัดว่าไม่ลืมอะไร

" เเน่ใจนะว่าไม่อยากให้ไปส่ง " เจพี คล้องคอฉันเดินนำหน้าออกมาจากห้อง

" ค่ะ วันนี้มีนัดว่าจะติวออนไลน์กับ ซื่อหยาง "

" กลับบ้านดีๆล่ะ โทรหาพี่ด้วย "

" พี่โอนค่ารถให้แล้วนะ ถ้าหิวก็สั่งแอปด้วยล่ะ "

" ได้แล้วๆ พี่ไปเถอะ วันนี้ยุ่งมากไม่ใช่เหรอ ไปได้เเล้วค่ะ" ฉันดันทั้งคู่ออกนอกลิฟต์ ก่อนจะรีบก้าวขาสั้นๆไปที่ประตูคอนโด ไม่งั้น พี่ชายทั้งสองต้องพูดไม่จบไม่สิ้นเเน่

 " เอ้ะ เมเม่เธอว่าจะปิดบังพี่ชายของเธอได้อีกนานเเค่ใหนกัน ทำไมไม่มีแฟนตัวจริงไปเลยล่ะ "

เพื่อนสาวที่สนิทที่สุดของฉันเอ่ย ขณะที่เรากำลังติวเคมีออนไลน์กันอยู่

" เธอก็รู้ แฟนนะ อยู่ๆจะให้ใครมาเป็นก็ได้ซะที่ใหน "    ฉันบ่นอุบอิบ ใครว่าแฟนจะมีดีเเค่ส่ายหน้ากัน แฟนน่ะ ต้องเป็นผู้ชายที่ฉันรักสิถึงจะถูก   

" จ้าๆ เเล้วนี่..จะทำยังไงต่อล่ะ? "   

" ก็...ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าฮ่า " ฉันแลบลิ้นใส่เพื่อน   

" จริงๆเลย หวัง เมเม่!! "   

" แล้ว...เธอจะให้ฉันยังไงล่ะ " มันน่าเศร้าจริงๆ เเฟนนะ จะให้ไปหาซื้อที่เเผนกเครื่องใช้ไฟฟ้ารึไง   

" นี้! เอาแบบนี้ ฉันรู้จักแอปพิเคชั่นนึง โหลดตามลิ้งค์นี้นะ " ว่าเเล้วก็มีเเจ้งเตือน วีเเชท จากเพื่อน  

" หา!! เธอจะให้ฉันเล่นแอปหาคู่เหรอ?? " บ้าไปแล้วยัยนี้ แอปพวกนี้ไว้ใจได้ที่ใหนกัน 0*0!!?  

" รับรอง ไม่เหมือนแอปหาคู่ทั่วไป นี้นะ เป็นแอปหาแฟนออนไลน์ เธอไม่ต้องลงรูปจริงๆของเธอ จะมีระบบถ่ายรูปแล้วเเสกนออกมาเป็นอวาตารตัวการ์ตูน อีกทั้งระบบจับคู่น่ะ เธอต้องใส่พวกความชอบ งานอดิเรก แนวๆนั้น จากนั้น เอไอ จับสุ่มจับคู่ให้เธอ หากเธอจับคู่กับเขาครบ 1 อาทิตย์แล้ว ระบบจะให้ทั้งสองฝ่ายยินยอมที่จะจับคู่ต่อ หากยินยอมทั้งคู่ พวกเธอก็ถือว่าเป็นเเฟนออนไลน์กันแล้ว โอ้เย้!! >_<~ "        พี่น้องคะ นี้มันแอปอะไรกันคะเนี่ย ไม่น่าเชื่อว่าสมัยนี้แล้ว ยังมีเรื่อง รักๆใคร่ๆ บนโลกออนไลน์อีก  

" หยางหยาง แบบนี้ก็ไม่ค่อยต่างอะไรเท่าใหร่เลย เชื่อถือได้เเน่เหรอ? " ถึงฉันจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็โหลดเสร็จแล้วล่ะ อะฮ่า ^~<   

" เชื่อฉัน ถึงจะไม่ได้เห็นหน้าฝ่ายตรงข้าม แต่แบบนี้ก็เรียกว่าคุยกันแบบเปิดใจไง ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าอีกฝ่ายหน้าแบบใหน รวยรึเปล่า สูงหรือเตี้ย ถึงจะได้แฟน แต่ก็เป็นโอกาสดีที่จะเจอเพื่อนใหม่ๆนะ " หยางน้อยพูดพร้อมส่งยิ้มให้ เอาล่ะ ตามที่ ซื่อหยางพูดมาก็ไม่ผิด ไม่ลองก็ไม่รู้ หลังจากที่ติวกันเสร็จ ฉันก็กดวางสายวีดีโอคอล และมาทำอาหารเย็น ง่ายๆตามแบบเด็กเรียนที่อยู่คนเดียว   แต่นนนนนนน มาม่า นั้นเองงงงง เอ้ะ! นี้ไม่ใข่มาม่าธรรมดานะคะ นี้มาม่าใส่เนื้อ วากิวเกรดเอ เชี่ยวล่ะ พี่ชายของฉันชอบซื้อของมาใส่ตู้เย็นให้ประจำ     อิอิ มาม่าจ้า ฉันจะกินแกให้เกลี้ยงเลย   ระหว่างนั้นฉันก็เปิดใช้งานแอปพิเคชั่นนี้ แล้วใส่ข้อมูลส่วนตัว กับงานอดิเรกลงไป    หื้มมม? แนวเพลงที่ชอบ หนังที่ชอบ งั้นเหรอ ฉันนะ ชอบหนังแนวสยองขวัญมั่กๆเลย ส่วนเพลงก็หลากหลายนะ ฉันชอบฟังเพลง   ต่อไป....เฮือกกกกก แบบใหนคือผู้ชายในฝััน!!!? ใหนว่าไม่เหมือนแอปทั่วไปไง ยัยหยางน้อย-_-* ฉันใช้เวลาอยู่พักนึง จนมาถึงขั้นตอนถ่ายรูป ว้าว นี้มันออกมาดีมาก ตัวการ์ตูนที่เป็นอวาตารของฉันน่ารักฝุดๆ จากนั้นก็กด เรียบร้อย เอาล่ะ ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า จากนี้ก็ปล่อยให้หน้าที่ของเอไอเถอะ

อ่านต่อบทถัดไป

หลังจากที่ฉันออกมาจากห้องน้ำ ก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะจัดเเจงตัวเองให้มาล้มตัวลงบนที่นอน ใหนดูสิว่า ฉันมีเพื่อนใหม่บ้างรึเปล่า ^_^

" หู้ววว! เเม็ต 43 คน เลย!!? "

พี่น้องคะ เพียงเเค่กรอกรายละเอียดไม่กี่อย่าง เอไอ ก็จับคู่ให้ฉันรวดเร็วขนาดนี้ แถมคู่เเม็ตของฉันยังส่งข้อความมากันแทบทุกคนเลย

" ฉันควรตอบใครก่อนดีล่ะ อ่ะ! ใช้ธิวีก็อปปี้ข้อความแล้วกัน แบบนี้ประหยัดเวลาดีนะ "

หวังเมเม่ เธอนี้มันฉลาดล้ำ!!

" ว่าเเต่ ก็ดีนะเนี้ย การที่เปิดใจคุยกับเพื่อนใหม่โดยไม่ตัดสินจากหน้าตา "

[ติ้ง!]

" แม่ร่วง!! " ตกใจหมดเลย เสียงเเจ้งเตือนนี้เอง

[ สวัสดี ผมเจ คุณชอบก็อปปี้ข้อความส่งให้เพื่อนแบบนี้บ่อยๆสินะ ^_^ ]

ให้ตาย เขารู้ได้ยังไงเนี่ย!?

" สวัสดี ฉันเมเม่ ขอโทษทีเเต่ฉันเพิ่งใช้แอปนี้ครั้งเเรกนะ ตอบข้อความไม่ทัน ว่าเเต่นายรู้ได้ยัง!? "

[หื้ม ก็มัน...แบบข้อความของเธอ อ่านปุ้บก็รู้ปั้บเลยว่าเป็นคนขี้เกียจน่ะ ฮ่าฮ่า ]

" นายมันคนนิสัยเสีย!! "

อีตาบ้า!! เพิ่งคุยกันครั้งเเรก แต่มาว่าสาวน้อยอย่างฉันว่าคนขี้เกียจเนี้ยนะ >×

[ เธออย่าโกธรสิ ฉันเเหย่เล่น ]

" ฉันไม่คุยกับนายแล้ว!!! "

ใครจะสนนายกัน เหอะ!! ฉันคุยกับคนอื่นก็ได้ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นนาย คนนิสัยเสีย

[ ติ้ง ]

ไม่ๆ ฉันจะไม่สนใจเขา

[ ติ้ง ]

[ ติ้ง ]

……นายจะรัวข้อความมาทำไมเนี่ย!

[ ติ้ง ]

[ติ้ง ]

" ปิดเสียงก็ไม่ได้ยินนายเเล้ว เจ้าคนนิสัยเสีย "

จะมาลองดีกับ เมเม่ คนนี้ คิดน้อยไปหน่อยนะ หึหึ

เอาล่ะ คืนนี้นอนก่อนเเล้วกัน พรุ่งนี้ึ่ค่อยมาเปิดอ่าน เผื่อนายจะสำนึกผิดที่กล้ามาต่อกรกับสาวน้อยน่ารัก

[ ตื้ดด....ตื้ดด.......ตื้ด..]

หื้ม? อะไรล่ะ รู้สึกเหมือนมือถือกำลังสั่นนะ

เป็นหยางน้อยโทรมานี้เอง

" ที่รัก มีอะไรเหรอ... "

[ หวัง เมเม่!!! ]

" อ้าย!! เธอจะตะโกนทำไมเนี่ย!! " หูฉันT_T

[ จะ 9 โมงแล้วนะ ใกล้ถึงมหาลัยรึยัง? ]

" หา!!! หมายความว่ายังไง "

[ ฉันพยายามโทรหาเธอตั้งหลายสาย เธอนอนเพลินอีกแล้วเหรอ ]

" ไม่จริงงงงง หยางหยาง เธอเช็คชื่อแทนฉันที นะๆๆๆที่รัก ฉันยอมทุกอย่าง ฮือออออ "

[ เธอนี่มัน!!!..... ]

" ขอบใจนะ ฉันจะรีบไป ม้วฟๆๆ "

[ เดี๊ยว....ติ้ด!! ] ฉันรีบกดวางสายทันที ขืนปล่อยไว้ หูฉันคงพังแน่ หยางหยาง ชาติฝากความหวังไว้กับเธอ!!

" เพราะนายคนเดียว ทำให้ฉันลืมตั้งนาฬิกาปลุกสำหรับคลาสเรียนวันนี้ เเถมต้องปิดเสียงมือถืออีก นาย!!! "

ฉันกดฟังชั่นข้อความเสียงให้เค้าแล้วรีบโกยอ้าวออกจากห้องอย่างทุลักทุเล

บ้าจริง อีก 15 นาที ทำยังไงดีๆ

ขณะที่ฉันหันซ้ายขวาเพื่อเรียกรถแท็กซี่อยู่นั้น สายตาก็ไปปะทะกับรถเเท็กซี่คันนึงที่กำลังมีผู้โดยสารลงรถ

" คุณคะ รับคนต่อมั้ยคะ!? " ฉันถามคนขับรถ

" รับครับ เเต่ผู้โดยสารท่านนี้ เหมือนจะเมามาก มาถึงซักพักแล้วเเต่ไม่ยอมตื่นเลย " พี่คนขับพูดเเล้วหันไปทางเบาะหลัง

พี่น้องคะ ผู้ชายที่เป็นผู้โดยสารนี้ โค ตะ ระ หล่อค่ะ ถ้าไม่ติดว่าฉันรีบ ฉันคงจะมองเขาอีกหน่อย

" คุณคะ ถึงที่แล้วค่ะ " ฉันเปิดประตูแล้วเเตะไปที่ไหล่ของเขาเล็กน้อย

" คุณๆ ฉันอยากใช้เเท็กซี่นะคะ "

" หื้ม? " ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นมา ขอบคุณสวรรณ์

" เอ่อ..คือ ถึงที่หมายของคุณแล้วค่ะ "

" ครับๆ ขอบคุณ... "

เขางัวเงียออกมาจากรถเหมือนคนไม่มีเรี่ยวเเรง ให้ตาย ฉันควรจะประคองเขาดีใหม

" สาวน้อย น่ารักจัง... " เขาพูดพร้อมหันมายิ้มให้

ไม่ๆ จะหล่อเกินไปแล้ว

" ขอบคุณค่ะ...คือ ลาก่อนค่ะ!! "

หลังจากที่ปิดประตู และ ออกเดินทางมาซักพัก คือ...ใจฉันเต้นไม่หยุดเลยค่ะ คอนโดฉันมีคนหล่อขนาดนี้อาศัยอยู่ด้วยเหรอ >////< ทำไมถึงนึกถึงเเต่รอยยิ้มเขากันนะ

อ่านต่อบทถัดไป