ในอดีตกาลนานมาแล้ว บนสวรรค์ได้เกิดความวุ่นวายขึ้น เมื่อได้มีภูติดำและขาวซึ่งเป็นคู่รักกันเกิดขึ้นบนสวรรค์ สวรรค์จึงสั่งเนรเทศภูติดำลงไปเกิดบนโลกมนุษย์เพราะเชื่อว่าภูติดำนั้นเป็นอันรายต่อเหล่านางฟ้าบนสวรรค์ โดยการสั่งประหารภูติดำเพื่อส่งลงไปเกิด แต่ก่อนจะถูกประหารภูติขาวได้พาภูติดำนั้นหนีไป เมื่อหนีไปสุดทางตันก็ยังไม่พ้น ทั้งสองจึงได้จบชีวิตตัวเองเพื่อให้เหล่านางฟ้าและเหล่าทวยเทพเห็นใจ แต่ไม่เลย เหล่าทวยเทพได้จับวิญญาณของทั้งสองไว้ ก่อนจะทำการส่งภูติดำไปเกิดบนโลกมนุษย์และส่งภูติขาวไปเกิดเป็นนางฟ้า แต่ภูติดำนั้นหลุดออกมาได้และได้หนีไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง เมื่อเวลาผ่านไปนานหลายศตวรรษ ภูติขาวได้มาจุติเกิดเป็นนางฟ้า ทำให้ภูติดำปรากฏตัวอีกครั้งและได้แย่งชิงปีกไปจากภูติขาว และหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย คาดว่าน่าจะหนีไปเกิดยันโลกมนุษย์และผู้ที่สามารถนำปีกกลับคืนมาได้มีแค่เจ้าของปีกเท่านั้น...
...19 ปีผ่านไป...
"มูอัส มากินข้าวได้แล้วลูก" เสียงเรียกจากหญิงสาวผู้เป็นแม่ได้เรียกชายหนุ่มซึ่งชื่อมูอัสนั้นไปรับประทานอาหาร
"ค้าบบบ"มูอัสพูดพร้อมวิ่งไปหาแม่ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมกับพ่อของเขา
"เจ้าลูกคนนี้นี่มันไม่รู้จักโตจริงๆเลย"คุณพ่อพูดอย่างเอ็นดูมูอัสที่อายุ19แล้วยังไม่รู้จักทำตัวเป็นผู้ใหญ่สักที
"ก็ได้พ่อมาทั้งนั้น"มูอัสเถียง
"ยังจะมาเถียงอีก"คุณพ่อพูดพร่ำหยุมหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู
"มูอัส อีกไม่กี่วันก็จะวันเกิดอายุครบ20ปีแล้ว คราวนี้ถ้าลูกไปลูกต้องดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ"แม่พูดอย่างเป็นห่วงลูกชาย
"ผมโตแล้วนะแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แค่นี้จิ๊บๆ"พูดอย่างยิ้มแย้ม
ทั้งสามคนรับประทานอาหารกันอย่างมีความสุขในบ้านอันแสนสงบและเรียบง่าย
ในกลางดึกมูอัสได้ฝันถึงเหตุการณ์บางอย่างที่เขานั้นฝันมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร ในฝันนั้นมีเรื่องราวอยู่ว่า มีชายหญิงคู่นึงซึ่งฝ่ายหญิงนั้นมีประกายสีขาวและฝ่ายชายนั้นมีประกายสีดำกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างอยู่แล้วจุ่ๆฝ่ายชายก็ได้ถูกลูกธนูแทงทะลุหัวใจและหายไปต่อหน้าต่อตาของฝ่ายหญิง ฝ่ายหญิงได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญและเรียกหาชื่อเขา (อามิท~ อามิท~)
...----------------...
ขออภัยในความไม่เป็นมืออาชีพนะ พึ่งแต่งครั้งแรกและเรื่องแรก หากผิดพลาดประการใดขอทุกคนช่วยคอมเม้นบอกด้วยนะ ให้คำชี้แนะด้วยนะ ขอบคุณค้าบ🙏🏻
"อามิท~อามิท~เฮือก!!" มูอัสสดุ้งตื่นขึ้นมา ซ้ำบนใบหน้าเขานั้นยังมีคราบน้ำตาที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งใดที่ทำให้เขารู้สึกเสียใจและปวดใจขนาดนี้
"ทำไมถึงร้องให้นะ"มูอัสพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มของเขา
...หลายวันผ่านไป...
วันนี้ก็มาถึงวันที่มูอัสนั้นต้องลงไปบนโลกมนุษย์เพื่อทวงปีกของเขากลับมา
"ผมต้องไปแล้วนะ ซูล่า"มูอัสบอกลาหญิงสาวอันเป็นที่รักของเขา ที่มีหน้าตาคล้ายกับหญิงสาวในความฝัน
"เดินทางปลอดภัยนะคะมูอัส"หญิงสาวพูดพร้อมกับกอดมูอัสด้วยความเสียใจและเป็นห่วง
"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ถ้าผมกลับมาผมจะมาขอท่านพ่อซูล่าให้ยกซูล่าให้ผมนะ"มูอัสพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอันเป็นที่รักของเขาด้วยความอ่อนโยน
"สัญญาแล้วนะมูอัส ฉันจะรอคุณนะ"ซูล่าพูดพร้อมกับยิ้มดีใจ
"เดินทางปลอดภัยนะลูก ฮึก"แม่ของมูอัสบอกลาพร้อมกับสะอึกสะอื้นเสียใจในอ้อมกอดพ่อ
"แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะรีบหาปีกให้ไวและกลับมา ฝากพ่อดูแลแม่ด้วยนะครับ"มูอัสบอกกล่าวพร้อมสั่งเสียพ่อของตนเอง
"แกไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลแม่แกให้ดีที่สุดอยู่แล้วมูอัส"พ่อบอกมูอัสพร้อมกับกลั้นน้ำตาเอาไว้
"อย่าทำเหมือนผมไปแล้วจะไม่ได้กลับมาสิครับ"มูอัสกล่าว
"แกไปได้แล้วเจ้าลูกชาย แล้วดูแลตัวเองดีๆด้วย""พ่อบอกลาด้วยความเป็นห่วงลูกชาย
มูอัสได้เดินไปที่ประตูเวย์ก่อนจะถูกส่งไปยังโลกมนุษย์ พร้อมกับเสียงร้องให้ของผู้เป็นแม่และสาวอันเป็นที่รักของเขาตามหลังมา
เวลานั้นกลับมีสายตาที่มองไปทางพ่อและแม่ของมูอัสด้วยความหงุดหงิด
(เมื่อไหร่จะไปสักทีนะ ร้องอยู่ได้ เดี๋ยวเวลาผ่านไปนานก็ตามไม่ทันหรอก)ซูล่าตัดพ้อในใจด้วยความหงุดหงิดพ่อและแม่ของมูอัส
เนื่องด้วยเวลาบนโลกมนุษย์และสวรรค์ไม่เท่ากัน1วันบนสวรรค์เท่ากับหนึ่งปีบนโลกมนุษย์แค่ 1นาทีบนสวรรค์ก็เป็นหลายวันบนโลกมนุษย์แล้ว
...ผ่านไป10นาที...
"ทำไมยังไม่ไปสักทีนะ"ซูล่าพูดในใจด้วยความหงุดหงิด
"คุณพ่อคุณแม่กลับบ้านไปก่อนเลยนะคะ ฮือ~ เดี๋ยวคุณแม่เป็นลมมูอัสรู้เขาจะเสียใจนะคะ"ซูล่าแสร้งสะอึกสะอื้นและรีบให้พ่อกับแม่ของมูอัสรีบกลับบ้านไปก่อนจะจับตัวมูอัสยากขึ้น
"ขอบคุณหนูซูล่านะจ๊ะที่มาส่งมูอัสวันนี้ ฮึก!"แม่พูดพร้อมสะอึกสะอื้นก่อนจะเดินกลับบ้านไปพร้อมกับสามีของเธอ
เมื่อพ่อและแม่ของมูอัสละสายตาไป ก็ได้มีชายปริศนาโผล่ขึ้นมาคุกเข่าต่อหน้าซูล่า
"ตามไปฆ่าหมอนั่นซะ อย่าให้มันได้ขึ้นมาเหยีบยบนนี้อีกเป็นอันขาด" เธอสั่งการชายปริศนาให้ไปลอบสังหารมูอีสบนโลกมนุษย์
...----------------...
ขออภัยในความไม่เป็นมืออาชีพนะ🙏🏻
มูอัสมาถึงยันโลกมนุษย์แต่ดันมาโผล่ในตรอกซอยแคบๆ ที่มีน้ำขังเขียวขจีอยู่ตามร่องทางเดินซอยในยามวิกาล
"โห~ สกปรกอะไรขนาดนี้เนี่ย" มูอัสเอามือปิดจมูกพร้อมบ่นพึมพำเดินไปตามทางเดินแคบๆ
"โอ้ย~แสบตาชำมัด"มูอัสพูดพร้อมหรี่ตาและเอามือมาบังตา
มูอัสค่อยๆลืมตาเพื่อดูสิ่งตรงหน้า ในใจพรางคิดว่าภาพตรงหน้าคงสวยงามเป็นแน่ถึงได้สว่างขนาดนี้
"ขโมย!ขโมย!!"คนแถวนั้นส่องไฟฉายไปทางมูอัสพร้อมตะโกนให้คนอื่นๆที่อยู่ ณ ที่นั้นมาช่วยกันจับขโมย
"ห๊ะ!"(อะไรวะเนี่ย ทำไมจู่ๆคนถึงวิ่งมาทางเราล่ะ)มูอัสยืนดูผู้คนที่กำลังวิ่งเข้ามาหาตน
"หยุด!"มูอีสพยายามร่ายคาถานางฟ้าเพื่อหวังให้ผู้คนที่กำลังวิ่งกรูเข้ามาหยุดนิ่ง
คนแถวนั้นที่กำลังวิ่งอยู่ได้หยุดลง มูอัสเห็นดังนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจเพราะคิดว่าตัวเองหยุดคนเหล่านั้นได้
"หยุดอะไรของเอ็งวะไอ้ขโมย!!" ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปหามูอัสอีกรอบ
"อ้าว ใช้ไม่ได้หรอ อ้าก~" มูอัสตกใจพร้อกับรีบวิ่งหนีไป
"จับขโมยเร็วเข้า! มันหนีไปแล้วๆ!~"คนแถวนั้นรีบวิ่งตามมูอัสอย่างไม่ลดละ หวังจะจับให้ได้คาหนังคาเขา
มูอัสวิ่งไปหวังให้ชาวบ้านเหนื่อยแต่กลับมากันมาขึ้น
(นี่มันสถานการณ์บ้าอะไรเนี่ย!~ไม่ไหวแล้วนะ~)มูอัสพูดในใจพรางวิ่งไปด้วยความเหนื่อยล้า
จู่ๆมีมือปริศนาได้ดึงตัวมูอัสเข้าไปหลบในห้องของเขา
"อ๊าก~~!"มูอัสคิดว่าพวกชาวบ้านจับเขาได้แล้ว
มูอัสร้องอย่างสิ้นหวัง ก่อนจะถูกมือคนผู้นั้นปิดปากเอาไว้
"เงียบซะ ถ้าไม่อยากโดนจับได้"เสียงทุ้มสั่งให้มูอัสเงียบเสียงลง ก่อนจะออกไปนอกห้อง
"เกิดอะไรขึ้นครับ"เสียงทุ้มแกล้งถามชาวบ้านที่กำลังชุลมุนวิ่งตามหาโจร
"ไอ้หนุ่ม เอ็งเห็นใครวิ่งผ่านมาทางนี้บ้างมั้ย"ชาวบ้านคนหนึ่วถามหนุ่มเสียงทุ้มขึ้น
"ผมพึ่งออกมาจากห้องเองครับ ไม่ทันได้เห็นอะไร แต่ดูจากเสียงฝีเท้าแล้วน่าจะวิ่งผ่านหน้าบ้านผมไปนะครับ"เขาโกหกชาวบ้านพวกนั้นอย่างตั้งใจ เพื่อไม่ให้ใครสงสัย
"ทางนั้นๆ!"เมื่อเหล่าชาวบ้านได้ฟังดังนั้นจึงพากันรีบวิ่งไปตามทางที่หนุ่มเสียงทุ้มคนนั้นบอกอย่างเร่งรีบ
หนุ่มเสียงทุ้มเข้าไปในห้องของเขาที่มีมูอัสหลบซ่อนอยู่ข้างใน
"เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงช่วยข้า"มูอัสถามชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสงสัย
...----------------...
ขออภัยในความไม่เป็นมืออาชีพนะ🙏🏻
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
