พิกุลลาทินกร
เรือนภาณุมาศ
เนื้อหาภายในเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเพียงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะบิดเบือนประวัติศาสตร์แต่อย่างใดและไม่ได้มีเจตนาทำลายชื่อเสียงของศิลปินในภาพและขออนุญาตเจ้าของภาพด้วยนะครับ🙏🏻
บางประวัติศาสตร์ที่อยู่ภายในเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นจริง ผู้คน ชื่อ สถานที่ ภายในเนื้อเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการไม่มีอยู่จริงแต่อย่างใดแต่หากมีจริงล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องบังเอิญทั้งสิ้น
⚠️โปรดใช้จักรยาน ( วิจารณญาณ ) ในการอ่าน‼️
⚠️ชี้แจ้งก่อนเริ่มเรื่อง ( โปรดอ่าน‼️ )⚠️
คำทุกคำภายในเนื้อหาของเรื่องนี้โปรดอ่านแบบตรงตัวเช่น
คำว่า ฉัน ให้อ่านเป็น ฉัน✔️
ไม่อ่านเป็น ชั้น✖️
คำว่า ไหม ให้อ่านเป็น ไหม✔️
ไม่อ่านเป็น มั้ย✖️
เป็นต้น
พุทธศักราช ๒๕๖๘
( พ.ศ. 2568 )
หลังรถยนต์ขับเข้ามาจอดบริเวณประตูรั้วหน้าบ้านหลังหนึ่งไม่นานก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งลงออกมาจากรถพร้อมกับกระเป๋าเดินทางและกระเป๋าสะพายหลังหนึ่งใบ
บุปผา
ผมโอนแล้วนะครับ ขอบคุณครับ
หลังคนขับรถพูดจบเขาก็ค่อยๆ ขับรถออกไป
:คุณดรัณภพแม่นก่อเจ้า
{ คุณดรัณภพใช่มั้ยคะ? }
:อั้นโตยป้ามาเลยเน้อเจ้า
{ งั้นตามป้ามาเลยนะคะ }
เมื่อหญิงวัยกลางคนพูดจบเธอก็เดินนำไป ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็รีบสาวเท้าเดินตามคนตรงหน้าของตนไปติดๆ
บุปผา
คุณป้าไม่ต้องพาผมทัวร์บ้านก็ได้นะครับ นี้ก็ดึกมากแล้วคุณป้ากลับไปพักผ่อนเถอะครับ
:เจ้า ได้เจ้าอั้นป้าไปก่อนเน้อเจ้า มีอะหยังโทรมาหาป้าได้ตลอดเลยเน้อ
{ ค่ะ ได้ค่ะงั้นป้าไปก่อนนะคะ มีอะไรโทรมาหาป้าได้ตลอดเลยนะ }
บุปผา
บ้านใหญ่ดีแฮะ เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ก็เป็นของโบราณด้วย
บุปผา
ตัวบ้านข้างนอกก็สร้างเป็นสไตล์โคโลเนียล
*สไตล์โคโลเนียลจะเป็นสไตล์การสร้างบ้านเรือนในช่วงสมัยรัชกาลที่ 5-6
ตัวอย่างบ้านสไตล์โคโลเนียล
บุปผา
ก็ว่าทำไมคนแถวนี้ถึงเรียกบ้านนี้ว่า เรือนฝรั่ง
บุปผา
รีบไปนอนดีกว่านี้ก็ดึกมากแล้วด้วย
เมื่อคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็รีบเดินขึ้นบันไดไปยันชั้น 2 ของตัวบ้านก่อนจะตรงไปที่ห้องนอน
บุปผา
ห้องนอนห้องนี้ดูใหญ่กว่าห้องอื่นๆ แฮะแถมมีเป็นห้องเดียวที่มีระเบียงด้วย
บุปผา
สงสัยจะเป็น Master bedroom
บุปผา
ฮัลโหล มีไรอ๋อลิลี่เบ็ธ📞
ลิลี่เบ็ธ
เป็นไงบ้างอะ บ้านใหม่ที่ซื้อไว้ที่เชียงใหม่📞
บุปผา
ก็สวยดีนะ เหมือนจะเป็นบ้านสมัยรัชกาลที่ 5-6 อะ📞
บุปผา
เฟอร์นิเจอร์ข้างในก็ยังเป็นสไตล์ในยุคนั้นเลยอะ📞
ลิลี่เบ็ธ
แค่คิดพล็อตนิยายไม่ออกมึงถึงกับลงทุนซื้อบ้านใหม่เลยหรอวะ?📞
บุปผา
กูก็แค่ถูกใจอะ ไม่รู้สิบ้านหลังนี้มันดูมีเสน่ห์แบบบอกไม่ถูกอะ📞
ลิลี่เบ็ธ
แล้วมึงเจอเจ้าของบ้านรึยัง?📞
บุปผา
ยังเลย วันนี้เหมือนเจอแต่คุณป้าที่ดูแลบ้านหลังนี้อยู่📞
ลิลี่เบ็ธ
เอ่อจริงสิ กูส่งประวัติบ้านนี้ให้มึงด้วยเผื่อจะช่วยมึงคิดพล็อตออก📞
ลิลี่เบ็ธ
มึงพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวกูไปนอนละ📞
บุปผา
อือๆ good night เว้ย📞
ลิลี่เบ็ธ
อืม good night 📞
หลังจากบุปผาวางสายไปเขาก็รีบหยิบ laptop ของตนขึ้นมาเปิดดูข้อความที่เพื่อนของตนส่งมาให้
บุปผา
ประวัติเรือนภาณุมาศงั้นหรอ?
บุปผา
บ้านหลังนี้ชื่อเรือนภาณุมาศสินะ
เรือนภาณุมาศเป็นเรือนของเอกอัครราชทูตอังกฤษประจำสยามหรือประเทศไทยในปัจจุบันนามว่า มาร์ติโอ เฟอร์เรอร์ส บ้านหลังนี้ถูกสร้างขึ้นมาในปลายสมัยรัชกาลที่ 5 หลังจากนั้นไม่นานมิสเตอร์มาร์ติโอ เฟอร์เรอร์สได้พบรักกับคุณหญิงกนกจันทร์ เฟอร์เรอร์สหรือนามเดิมคือ นางชมออน ฟ้อนเมือง เป็นหญิงสาวชาวบ้านในจังหวัดเชียงใหม่เธอทำอาชีพเป็นช่างฟ้อนเล็บหลังจากแต่งงานเธอเปลี่ยนมาเป็นครูสอนฟ้อนเล็บแทน
ทั้งคู่มีบุตรด้วยกันสองคนคือ บุตรชายคนโตนามว่า เจย์เดน รพี เฟอร์เรอร์ส ส่วนบุตรสาวคนเล็กนามว่า เบเธล ไพลิน เฟอร์เรอร์ส โดยบุตรชายคนโตได้แต่งงานกับคุณหนูปรียาวดี จิรชีพนิรันดร บุตรสาวเพียงคนเดียวของหลวงไพรพิบูลย์ จิรชีพนิรันดรกับ
คุณหญิงกรชวัล จิรชีพนิรันดร เชื่อกันว่าการแต่งงานของทั้งคู่นั้นเป็นการแต่งงานเพื่อการเมือง และมีเพียงแค่คุณหนูปรียาวดี จิรชีพนิรันดรที่เต็มใจแต่งงานในครั้งนี้หรือก็คือเธอแอบรักคุณชายเจย์เดน รพี เฟอร์เรอร์สเพียงข้างเดียว
บุปผา
มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย? นี้เราก็อ่านประวัติของบ้านหลังนี้มานานมากแล้วรีบนอนดีกว่า
พูดจบชายหนุ่มก็รีบเดินตรงไปที่เตียงนอนภายในห้องก่อนจะนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
เสียงดนตรีจากเปียโนบรรเลงขึ้นในกลางดึกทำให้ชายหนุ่มที่หลับใหลอย่างสนิทตกใจตื่นขึ้นมาจากห้วงแห่งนิทรา
บุปผา
มันดังขึ้นได้ยังไง..
ด้วยความสงสัยใคร่รู้ของชายหนุ่มจึงทำให้เขาตัดสินใจเดินออกจากห้องไปยันห้องที่มีเปียโนตั้งอยู่
เมื่อเปิดม่านกั้นห้องออกสิ่งที่ชายหนุ่มเห็นคือร่างของชายคนหนึ่งกำลังนั่งเล่นเปียโนบรรเลงเพลงที่คุ้นหูของเขาเป็นอย่างมากอยู่
บุปผา
ใครน่ะ.. คุณเข้ามาบ้านของผมได้ยังไง..
หลังสิ้นเสียงของบุปผาเสียงดนตรีจากเปียโนก็หยุดลงไปด้วยพร้อมกับหน้าของชายคนนั้นที่ค่อยๆ หันหน้ามาหาเขาแต่ด้วยความมืดมิดทำให้บุปผาไม่เห็นหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า เมื่อชายตรงหน้าหันมามองเขาไม่นานคนตรงหน้าก็ดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา
ร่างบางสะดุ้งตื่นสุดตัวออกมาจากเตียงก่อนจะพบว่าเหตุการณ์เมื่อกี้เป็นเพียงแค่ความฝันแต่ก่อนที่เขาจะสงสัยและงงงวยต่อนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงกระจกแตกดังขึ้นมาจากชั้นล่าง
:มึงจะกลัวอะไรบ้านนี้ไม่มีคนอยู่ซักหน่อย ถ้าจะมีใครมาเห็นก็คงจะมีแต่ผีนั้นแหละ
:ชิบหาย!! ร...เรือนฝรั่งมีผีจริงหรอวะ!!
สองโจรชั่วเมื่อเห็นบุปผาวิ่งเข้ามาภายในห้องรับแขกที่พวกมันพึ่งจะพังหน้าต่างเข้ามาก็ต่างวิ่งหนีออกจากบ้านไปด้วยความที่คิดว่าบุปผาคือผีในบ้านหลังนี้
บุปผา
เดี๋ยวสิวะ!! มาขโมยของบ้านคนอื่นแล้วจะหนีไปง่ายๆ งี้เลยอ๋อ!!
:ม...มึงมีปืนก็ยิงมันไปสิวะ!!
:มึงไม่รู้รึไงลูกกระสุนกูไปเอาให้หมอผีปลุกเสกมาแล้วมึงยิงแสกกระบาลมันเลย!!
หลังเสียงปืนลั่นบุปผามองดูหน้าท้องของตัวเองที่ถูกกระสุนนั่นเข้ามาจังๆ ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัวเขาเดินถอยหลังเซไปเซมาก่อนจะสดุดกิ่งไม้แถวนั้นตกลงไปในบ่อน้ำบริเวณหน้าบ้าน
สองโจรชั่วเมื่อเห็นว่าพวกมันกำจัดผีไปได้แล้วก็ต่างพากันดีอกดีใจแต่ด้วยความกลัวว่าจะมีผีตนอื่นๆ โผล่มาอีกพวกมันจึงรีบวิ่งหนีไป
แสงแดดยามเช้าตกกระทบลงบนใบหน้าของชายหนุ่มพลางชายหนุ่มที่โดนแสงของทินกรสาดส่องลงบนหน้าก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา
บุปผา
ที่นี้...ห้องนอนเรานี่ ใครช่วยเราไว้กัน..
:!!! คุณรพี!! คุณรพีเจ้า!! คุณคนนี้เปิ้นฟื้นละเจ้าคุณรพี!!
{ คุณรพี!! คุณรพีคะ!! คุณคนนี้เขาฟื้นแล้วค่ะคุณรพี }
เสียงทุ้มและนุ่มนวลของเจ้าของชื่อดังขึ้นก่อนจะเข้ามาในห้อง เมื่อบุปผาเห็นใบหน้าคมหล่อของหนุ่มลูกครึ่งตรงหน้าดูจากเค้าโครงแล้วเหมือนกับชายคนที่เขาฝันเห็นไม่มีผิด
บุปผา
คุณช่วยผมไว้หรอครับ?
รพี
แล้วพ่อเป็นใครชื่ออะไรมาจากที่ใดรือ
บุปผา
( คำพูดแปลกๆ หน้าตาแบบนี้.. นี่มันคุณชายเจย์เดน รพี เฟอร์เรอร์ส ไม่ใช่หรอ!! )
บุปผา
( เดี๋ยวนะพล็อตแบบนี้นี่มันนิยายแนวย้อนยุคพีเรียดไม่ใช่รึไง!! )
บุปผา
( อย่าบอกนะว่าเราย้อนเวลามาน่ะ!! )
รพี
พ่อยังคงตกใจอยู่สิท่า เช่นนั้นฉันไม่ถามซักไซ้ให้มากความ
บุปผา
อ...เอ่อ ผมชื่อบุปผาครับ
บุปผา
ผมจำได้ลางๆ ว่า มีโจรเข้ามาขโมยของในบ้านแล้วผมก็ถูกยิงพลัดตกลงบ่อน้ำ
บุปผา
ตื่นมาอีกทีก็มาอยู่ที่นี้แล้ว..
รพี
พ่อผารู้รึไม่ว่าฉันพบพ่อที่ใด
รพี
ฉันพบพ่ออยู่ที่บ่อน้ำหน้าเรือนของฉัน พ่อมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร
บุปผา
ผมจำทุกอย่างได้แค่นั้น
บุปผา
ผ...ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ยครับ?
บุปผา
ตอนนี้ปีอะไรหรอครับ..
บุปผา
เอ่อ...หมายถึงว่ายุคไหน พ.ศ. ไหน
บุปผา
ไม่สิ พุทธศักราชที่เท่าไหร่หรอครับ
บุปผา
( พ.ศ. 2459... สมัยรัชกาลที่ 6 นี้!! )
บุปผา
( ร...เราย้อนเวลามาจริงด้วย.. แถมมาอยู่ในช่วงยุคของเจ้าของบ้านรุ่นแรกอีก )
รพี
เช่นนั้นพ่อตามฉันมา ฉันจะพาพ่อไปเจอคุณพ่อคุณแม่ของฉันน่ะ
รพี
ฉันจะขอให้พวกท่านรับพ่อมาเป็นคนใช้ในเรือน
ว่าแล้วบุปผาก็รีบสาวเท้าเดินตามชายตรงหน้าไปยันห้องรับแขกภายในเรือน
Mr. มาร์ติโอ
รพีพ่อรู้ว่าลูกสงสารคนผู้นี้ แต่คนที่โผล่จากที่ใดก็ไม่รู้เช่นนี้จะเป็นคนเช่นไรก็ไม่มีใครทราบได้
รพี
แต่คุณพ่อขอรับ เขาไม่รู้ทางกลับบ้านของเขาด้วยซ้ำ คุณพ่อจะปล่อยให้เขาเร่ร่อนหรือขอรับ
คุณหญิงชมออน
ถึงเป็นเช่นนั้นแต่มันจะไม่เป็นการชักศึกเข้าบ้านหรือรพี?
คุณหญิงชมออน
เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเราเชื่อถือคนผู้นี้ได้
บุปผา
ผมไม่ใช่คนไม่ดีหรือคนเลวอะไรหรอกครับ
บุปผา
ผมก็แค่...คนที่จำอะไรไม่ได้ ผมไม่เป็นอันตรายเลยนะครับ ทุกคนเชื่อผมได้
บุปผา
ถ้าให้ผมทำงานที่นี้ผมทำได้หมดทุกอย่างเลยครับ ขอแค่ให้ที่ซุกหัวนอนกับผมแค่นั้นก็พอแล้วครับ
Mr. มาร์ติโอ
ทำได้ทุกอย่าง สรีระเช่นเอ็งจะทำอะไรได้นอกเสียจากงานในเรือน
บุปผา
งานในเรือนผมก็ทำได้ครับ!
Mr. มาร์ติโอ
แล้วข้าจะรับบุรุษมาทำงานในเรือนทำไม?
รพี
แต่งานนอกเรือนคนก็เยอะมากพอแล้วไม่ใช่หรือขอรับคุณพ่อ
รพี
ให้เขามาแบ่งเบาภาระของสตรีในเรือนคงไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ขอรับ
คุณหญิงชมออน
เช่นนั้นดิฉันก็ไม่ขัดนะคะคุณพี่
คุณหญิงชมออน
ดูท่าทางของเขาแล้วแลดูไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร
Mr. มาร์ติโอ
เช่นนั้นเอ็งก็เข้ามาทำงานในเรือนเสีย แล้วเอ็งชื่ออะไร
Mr. มาร์ติโอ
บุปผา.. ข้าเรียกเอ็งผาก็แล้วกัน
Mr. มาร์ติโอ
ส่วนที่หลับนอนของเอ็งคงจะอยู่ที่เรือนนอกของพวกคนใช้ไม่ได้เพราะคนมันเต็มแล้ว
Mr. มาร์ติโอ
เอ็งก็มานอนห้องว่างในเรือนเอาก็แล้วกัน
Mr. มาร์ติโอ
จากนี้ก็ทำตัวให้สมกับที่ได้หลับนอนในเรือนนี้เสีย
บุปผา
ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ ครับ!
Mr. มาร์ติโอ
คำพูดคำจาประหลาดเสียจริง
คุณหญิงชมออน
เช่นนั้นฉันจะให้แม่บัวบานพาเธอไปที่ห้องของเธอนะบุปผา
บัวบาน
ที่นี้คือห้องของเอ็ง เอ็งนี้โชคดีเสียจริงโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ดันได้นอนภายในเรือน
บัวบาน
ส่วนตอนเจอเอ็ง เอ็งยังได้นอนพักฟื้นในห้องของคุณรพีอีก
บัวบาน
บุญวาสนาเอ็งคงจะเยอะไม่น้อยเลยสิ
บัวบาน
ส่วนงานของเอ็งก็ไม่มีอะไรมาก
บัวบาน
งานปัดกวาดเช็ดถูเอ็งคงทำเป็นใช่หรือไม่
บัวบาน
เช่นนั้นเอ็งก็ไปเปลี่ยนเสื้อเปลี่ยนผ้าแล้วก็ไปทำความสะอาดห้องที่เอ็งนอนไปเมื่อตอนเช้า
บุปผา
แล้วเราจะต้องอยู่ที่นี้น่ะหรอ?
บุปผา
เราตายแล้วมาเกิดใหม่ที่นี้หรอ?
บุปผา
เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ละเนี่ย..
บุปผา
ช่างเถอะ.. เอาชีวิตรอดในวันนี้ไปให้ได้ก่อนแล้วค่อยคิดดีกว่า
เมื่อคิดได้ดังนั้นบุปผาก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดที่คนใช้คนเมื่อกี้ทิ้งไว้ให้พร้อมกับเดินไปทำความสะอาดห้องของคุณรพี
รพี
หือ? พ่อมาทำความสะอาดห้องฉันรือ?
บุปผา
อ้อใช่ครับ คุณรพีมีอะไรรึป่าวครับ?
รพี
แล้วพ่อรู้หรือไม่ว่าตอนนี้พ่ออยู่ที่ใด
บุปผา
เอ่อ...บ้านของคุณรพีใช่มั้ยครับ?
รพี
ใช่ ที่นี้คือเรือนภาณุมาศบ้านของคุณพ่อของฉัน
รพี
และตอนนี้เราอยู่กันที่เชียงใหม่
บุปผา
ขอบคุณที่บอกผมนะครับ..
บุปผา
แล้วก็ขอบคุณที่ทำให้ผมมีที่ซุกหัวนอนด้วย..
รพี
ไม่เป็นไรเรื่องเล็กน้อย
ปิ่นงาม
อยู่นี้นี่เอง พ่อผาๆ
ปิ่นงาม
ฉันวานให้พ่อเอาขนมอบกับชาฝรั่งพวกนี้ไปให้คุณรพีที่ห้องทำงานได้หรือไม่?
ชายหนุ่มพูดพลางยื่นมือไปรับถาดใส่ขนมอบและชาฝรั่งจากคนตรงหน้ามาก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องทำงานของรพี
เมื่อบุปผาได้ยินเสียงของหญิงสาวที่คุ้นเคยเขาจึงรีบหันไปหาที่มาของเสียงก็พบกับหญิงสาวหน้าตาละม้ายคล้ายคนยุโรปที่คุ้นเคยหรือก็คือลิลี่เบ็ธนั้นเอง
บุปผา
ลิลี่เบ็ธหรอ!! มาอยู่ที่นี้ได้ยังไงน่ะ!
วีโอเล็ต
ลิลี่เบ็ธรึ? ฉันชื่อวีโอเล็ตต่างหาก
รพี
วีโอเล็ตหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่พ่อรู้จักรือ?
บุปผา
ค...ครับ คงจะเป็นแบบนั้น
วีโอเล็ต
ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอคงไม่ได้ตั้งใจ
วีโอเล็ต
ฉันคงหน้าตาละม้ายคล้ายนางคนนั้นจริงๆ
วีโอเล็ต
ว่าแต่สิ่งนี้ที่เธอเอามามันคืออะไรอย่างนั้นรึ?
บุปผา
อ...อ้อ สิ่งนี้น่าจะเป็นโสมนัสครับ เป็นขนมอบแบบไทย
วีโอเล็ต
หน้าตาน่าทานเสียจริง
บุปผา
( วีโอเล็ตคือใครกันนะ.. ในประวัติไม่เห็นจะมีบอกหรือจะเป็นคนที่คุณรพีรักจริงๆ )
บุปผา
( แต่เพราะเรื่องทางการเมืองเลยทำให้เขาต้องแต่งกับคุณหนูปรียาวดีสินะ )
" พี่รพีอยู่มั้ยคะ? ไพลินเข้าไปได้ไหมคะ "
หลังเสียงเปิดประตูดังขึ้นหญิงสาวลูกครึ่งหน้าตางดงามก็เดินเข้ามาภายในห้อง
บุปผา
( น้องสาวของคุณรพีสินะ คุณไพลิน )
ไพลิน
ไพลินมารบกวนพี่รพีกับวีโอเล็ตหรือเปล่าค่ะ?
รพี
ไม่เลย ไพลินมานั่งทานขนมอบกับดื่มชาด้วยกันก่อนสิ
บุปผา
เอ่อ.. ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ
รพี
พ่อก็มานั่งทานด้วยกันสิ
บุปผา
ไม่ดีกว่าครับ ผมว่ามันไม่น่าเหมาะสม..
ไพลิน
ไม่เป็นไรหรอก พี่รพีเป็นคนอนุญาตแล้วเธอไม่ต้องกลัวหรอก
บุปผา
ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตนะครับ..
รพี
เป็นเช่นไรอร่อยหรือไม่
บุปผา
อร่อย.. อร่อยมากเลยครับ!
บุปผา
ผมไม่เคยทานโสมนัสที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน!
รพี
เช่นนั้นพ่อก็ทานเยอะๆ เลย
รพี
จะว่าไป...พ่อผาตัวหอมราวกลับกลิ่นของพิกุลเลย..
รพี
ใช่ กลิ่นหอมเย็นสบายกลิ่นของดอกพิกุลน่ะฉันไม่มีทางจำผิดแน่
รพี
ราวกลับพ่ออาบน้ำดอกพิกุลเสียตั้งแต่ยังเด็ก
วีโอเล็ต
อาบน้ำดอกพิกุลตั้งแต่เด็กเทียวรือ?
ไพลิน
หากเป็นเช่นนั้นจริงกลิ่นของพ่อผาคงหอมกว่านี้หลายเท่าทีเดียว
เวียงพิงค์
ไพลิน
หากเป็นเช่นนั้นจริงกลิ่นของพ่อผาคงหอมกว่านี้หลายเท่าทีเดียว
บุปผา
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมก็ขอบคุณนะครับที่ชมผม☺️
" รอยยิ้มที่ราวกลับบุปผชาติแย้มบานช่างงดงามอะไรเสียขนาดนี้ " รพีคิดกับตนพลางเบือนหน้าหนีอีกฝ่ายด้วยความเขินอายก่อนจะเผลอพูดบางสิ่งบางอย่างที่เขาคิดออกมา
รพี
งดงามยิ่งนักพ่อพิกุล..
ไพลิน
พี่รพีกล่าวว่าอะไรนะคะ?
รพี
เปล่า พี่ไม่ได้กล่าวอะไรนะ
บุปผา
นี้ก็นานมากแล้ว เดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ
วีโอเล็ต
แปลกคนเสียจริง ทำไมคำพูดคำจาถึงประหลาดเช่นนั้นกัน
รพี
ถึงประหลาดแต่ก็มีเสน่ห์ไม่น้อย..
ไพลิน
เสน่ห์หรือคะ? ไพลินก็คิดเช่นนั้นไม่รู้ทำไมถึงคิดว่าคนผู้นั้นมีสเน่ห์แบบแปลกๆ
วีโอเล็ต
จะว่าไปก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
วีโอเล็ต
ดูๆ แล้ว...คุณชายรพีของพวกเราคงถูกชะตากับคนผู้นั้นไม่น้อยเลยทีเดียว
รพี
คงจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ..
บุปผา
พี่บัวครับเดี๋ยวผมจะเอาแก้วกับจานไปเก็บ
บุปผา
พี่ฝากของพวกนั้นไปกับผมก็ได้นะครับ
บัวบาน
ได้แต่เอ็งอย่าทำตกแตกเสียล่ะ
บัวบาน
สิ่งพวกนี้มันมีราคา
บุปผา
ครับ ผมสัญญาจะไม่ทำแตกแน่นอน
เมื่อได้ของมาแล้วบุปผาก็รีบสาวเท้าเดินตรงไปที่ห้องครัวแต่ในขณะที่กำลังเดินไปอยู่นั้นจู่ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินมาชนตัวของเขาจนเกือบทำให้แก้วกับจานบนถาดตกลงพื้น
" มึงม่ะผ่อทางก๋า!! "
{ มึงไม่มองทางรึ!! }
ในขณะที่บุปผากำลังจะหันไปโต้ตอบหญิงสาวคนนั้นแต่เมื่อเขาได้เห็นหน้าของเธอเขาก็ต้องหยุดชะงักไปเสียก่อน
เพราะคนตรงหน้าของเขานั้นคือ..ภรรยาในอนาคตของคุณรพีหรือก็คือคุณหนูปรียาวดี จิรชีพนิรันดร ชื่อเล่นคือ คุณหนูเวียงพิงค์
เวียงพิงค์
กูถามมึงก่ออู้แล่!!
{ กูถามมึงก็พูดสิ }
บุปผา
แต่คุณเป็นคนเดินมาชนผมก่อนนะครับ...
รพี
เสียงเอะอะโวยวายอะไรกัน
ไพลิน
เหตุใดเธอไปนั่งอยู่ตรงนั้นเสียล่ะพ่อผา
ไพลิน
เธอเป็นคนทำรือ แม่เวียงพิงค์
เวียงพิงค์
ฉันเปล่านะคะ ฉันเห็นว่าคนผู้นี้เขาล้มลงไปเองเลยอยากจะเข้ามาช่วย
บุปผา
จริงที่ไหนกัน คุณเดินมาชนผมเองแท้ๆ!
เวียงพิงค์
อ...เอ่อ พ่อพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เห็นเข้าใจ..
บุปผา
อย่ามาตีหน้าซื่อนะครับ เมื่อกี้คุณเป็นคนมาชนผมก่อนแท้ๆ
เวียงพิงค์
ฉันเปล่านะคะ พี่รพีเชื่อฉันเถอะ..
รพี
จริงหรือไม่นั้นคงต้องถามเหล่าคนใช้คนอื่นๆ ที่อยู่แถวนี้
รพี
จริงหรือไม่ที่คุณหนูเวียงพิงค์เดินมาชนพ่อผา
ปิ่นงาม
ฉันเห็นว่า...คุณหนูเวียงพิงค์ทำเช่นนั้นจริงๆ เจ้าค่ะ
บัวบาน
ฉันก็เห็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ
รพี
คนเห็นเยอะเพียงนี้เธอจะแก้ตัวอะไรอีกไหม
เวียงพิงค์
ชิ!! ฉ...ฉันขอโทษพอใจเธอหรือไม่เล่า!
บุปผา
ขอโทษแบบนี้อย่าพูดเลยดีกว่า..
เวียงพิงค์
จริงสิวันนี้ฉั–
รพี
เช่นนั้นก็ดีแล้ว รู้หรือไม่ฉันเป็นห่วงพ่อมากเลยนะตอนเห็นพ่อมานั่งอยู่ตรงพื้น
บุปผา
ขอบคุณคุณรพีที่เป็นห่วงผมนะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่เป็นอะไรแล้ว
บุปผา
งั้นผมขอตัวเอาของพวกนี้ไปเก็บก่อนนะครับ
วีโอเล็ต
แล้วเธอมาที่นี้ทำไมรึ เวียงพิงค์
วีโอเล็ต
หากจะพาพี่รพีไปเที่ยวเล่นฉันเกรงว่าจะไม่ได้หรอกนะ
วีโอเล็ตพูดพลางเดินเข้าไปควงแขนของรพี
วีโอเล็ต
เพราะฉันกับพี่รพีก็กำลังจะไปเที่ยวเล่นเช่นกัน
เวียงพิงค์
เปล่าหรอกไม่ใช่เรื่องนั้น คุณพ่อคุณแม่ของฉันมาคุยเรื่องการหมั้นของฉันกับพี่รพี
รพี
ทำไมไม่มีใครบอกฉันเรื่องนี้เลย..
เวียงพิงค์
ฉันก็กำลังมาตามพี่รพีไปคุยกันในห้องรับแขกอยู่นี้คะ
เวียงพิงค์พูดพร้อมกับเดินมาควงแขนอีกข้างของรพีเช่นกัน
วีโอเล็ต
ฉันช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะ..
วีโอเล็ต
คุณพ่อคุณแม่ของเธอจับหมั้นเช่นนี้ ฉันแกล้งรักกับเธอต่อไม่ได้แล้วนะรพี..
พูดจบทั้งรพีและเวียงพิงค์ก็เดินตรงไปที่ห้องรับแขกภายในบ้าน
มือเรียวสวยของชายหนุ่มจับผ้าม่านกั้นห้องให้เปิดออกก่อนเดินเข้าไปเพื่อทำความสะอาด แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เริ่มทำความสะอาดภายในห้องนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงบรรเลงเพลงดังออกมาจากเปียโนภายในห้อง
เมื่อหันไปดูก็พบกลับคุณรพีกำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่ด้วยสีหน้าที่ราวกลับมีเรื่องทุกข์ใจอยู่มากมาย
บุปผา
( เขาเป็นอะไรกัน... )
บุปผา
( เพลงนี้เป็นเพลงเดียวกับที่ได้ยินในฝันนี้.. )
รพี
อ...เอ่อ ฉันหมายถึงพ่อผาน่ะ
รพี
ฉันขอโทษที่เรียกพ่อผาเช่นนั้น..
บุปผา
ไม่เป็นไรครับอยากเรียกแบบไหนก็แล้วแต่คุณรพีเลย
รพี
ฉันเรียกพ่อแบบนั้นได้จริงรึ
บุปผา
เมื่อกี้คุณรพีเล่นเพลงความรักอยู่หรอครับ
รพี
อืมใช่ พ่อรู้จักด้วยรึ
บุปผา
รู้จักสิครับเพลงนี้เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่6
บุปผา
แถมผมยังชอบเพลงนี้มากๆ เลยด้วย
**ไปหาฟังกันได้นะครับเพลงเพราะมาก เปิดฟังไปด้วยอ่านไปด้วยยิ่งดีเลยครับ เพลงชื่อ ความรัก เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ 6
รพี
เช่นนั้นพ่ออยากฟังอีกรอบไหม ฉันจะเล่นให้ฟังอีกรอบ
บุปผา
ไออยากมันก็อยากครับ แต่ผมต้องทำความสะอาดห้องนี้ก่อนน่ะครับ
รพี
เช่นนั้นพ่อก็ทำความสะอาดไปส่วนฉันก็จะบรรเลงเพลงให้พ่อฟังดีหรือไม่?
บุปผา
อืม...แบบนั้นก็ได้นะครับ
เมื่อได้คำตอบร่างหนาก็ให้มาสนใจที่เปียโนของตนก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงขึ้น
ด้วยความที่เพลงนี้เป็นเพลงโปรดของบุปผาเมื่อได้ยินทีไรก็ต้องร้องตามทุกทีจึงทำให้เขาเผลอร้องเพลงขึ้นมาในขณะที่ทำความสะอาดไปด้วย
บุปผา
เริ่มสมัครชั้นต้น ณ หนไหน
บุปผา
เริ่มเพาะเหมาะกลางหว่างหัวใจ
บุปผา
หรือเริ่มในสมองตรองจงดี
บุปผา
แรกจะเกิดเป็นไฉนใครรู้บ้าง
บุปผา
อย่าอำพรางตอบสำนวนให้ควรที่
บุปผา
ใครถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงรตี
บุปผา
ผู้ใดมีคำตอบขอบใจเอย..
รพี
เสียงของเธอนั้นดุจสำเนียงแห่งพิณพาทย์อันแสนเสนาะ..
รพี
เมื่อฉันได้สดับแล้วก็บังเกิดความรื่นรมย์ดั่งต้องมนต์
รพี
เสียงนั้นเปี่ยมด้วยความสง่า หาใช่เพียงสำเนียงที่จับใจไม่ หากแต่เป็นสุ้มเสียงที่ก่อให้เกิดความภักดี และปรารถนาจะฟังสืบไปมิรู้จบ..
รพี
พ่อพิกุลเสียงของเธอช่างไพเราะเหลือเกิน..
บุปผา
หึ ขอบคุณที่ชมนะครับ ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอร้องเพลงตอนไหน
รพี
ฉันอยากฟังเสียงของพ่อตอนร้องเพลงทุกวันเสียแล้วสิ
บุปผา
คุณรพีก็พูดไป ผมไม่ว่างขนาดมานั่งร้องเพลงให้คุณฟังได้หรอกครับ
บุปผา
ตอนว่างก็คงดึกๆ นู้นแหล่ะครับ
รพี
เช่นนั้นพ่อว่างเมื่อใดก็มาหาฉันที่ห้องนี้ได้เสมอ
รพี
ฉันจะมาอยู่ที่ห้องนี้ช่วงบ่าย ช่วงโพล้เพล้และก็อยู่ยาวจนถึงช่วงค่ำ
รพี
หรือเวลาที่ฉันมีเรื่องทุกข์ใจก็จะมาที่ห้องนี้
บุปผา
งั้นตอนนี้คุณรพีก็มีเรื่องทุกข์ใจหรอครับ?
บุปผา
ผมถามได้รึป่าวว่าเรื่องอะไร?
รพี
แต่ผู้หลักผู้ใหญ่ท่านยังหาฤกษ์ไม่ได้ เลยให้ดูใจกันไปก่อน..
บุปผา
คุณรพีไม่อยากแต่งกับฝ่ายหญิงสินะครับ
รพี
ฉัน...ไม่อยากหมั้นกับคนที่ฉันไม่ได้รัก
บุปผา
คุณรพีครับ ผมมีเรื่องบางอย่างอยากบอกคุณครับ
บุปผา
แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้..
รพี
แล้วเธอจะบอกฉันเมื่อใด
บุปผา
คืนนี้เรามาเจอกันที่นี้ได้มั้ยครับ?
บุปผา
ผมจะบอกความจริงทุกอย่างให้คุณรพีฟัง
รพี
เช่นนั้นช่วงค่ำฉันจะมารอพ่อที่นี้นะ
รพี
ฉันไปก่อนแล้วกัน เธอจะได้ทำความสะอาดที่นี้ต่อ
หลังพูดจบชายหนุ่มร่างหนาก็ค่อยๆ ลุกออกจากเก้าอี้เปียโนก่อนจะสาวเท้าเดินออกจากห้องไป
ร่างหนาของชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหยุดอยู่บริเวณหน้าต้นพิกุล หลังจากที่เขามาหยุดยืนอยู่ไม่นานดอกของต้นพิกุลก็ร่วงหล่นลงมาตกอยู่บนมือของเขาพอดิบพอดี
รพี
เธองามดุจดอกพิกุล อ่อนช้อย สงบเย็น และเปี่ยมด้วยคุณค่าอันควรแก่ความนอบน้อม
รพี
แปลกเสียจริง.. เราไม่เคยหลงใหลผู้ใดจนเอ่ยชมออกมาเป็นกวีเช่นนี้มาก่อน..
รพี
เธอเป็นใครกันนะพ่อพิกุล ทำไมถึงทำให้ฉันหลงใหลในตัวเธอได้ถึงเพียงนี้..
ร่างหนาพูดพลางตักน้ำลอยดอกมะลิจากในขันใส่ลงในแก้วก่อนจะยื่นแก้วนั้นให้อีกฝ่าย
บุปผา
จะว่าไปคุณอยู่ในชุดนี้ก็หล่อไม่เบาเลยนะครับ
บุปผาพูดชมชายลูกครึ่งตรงหน้าของตนที่ส่วมใส่ชุดนอนที่ไม่ได้หรูหราเหมือนเสื้อผ้ายามเช้าที่เขาเห็น
รพี
จริงสิฉันมีสิ่งหนึ่งอยากมอบให้เธอ
รพีไม่ได้ตอบกลับอีกฝ่ายไปเขาเพียงแค่ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ ตัวของบุปผาก่อนจะหยิบดอกพิกุลที่ตนเก็บมาได้นั้นมาทัดหูของอีกฝ่ายไว้
รพี
ใช่ ฉันคิดว่าหากมันอยู่กับเธอคงเข้ากันมากทีเดียว
รพี
แล้วเธอมีเรื่องอะไรอยากบอกกับฉันรือ?
บุปผา
อ้อ เรื่องนั้น...คุณรพีต้องสัญญากับผมนะครับว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร
รพี
อืม ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่บอกเรื่องราวในวันนี้ให้ผู้ใดทราบแม้แต่ผู้เดียว
บุปผา
คุณรพีครับ.. จริงๆ แล้วผมมาจากอนาคตครับ
บุปผา
ผมย้อนเวลามา ในอนาคตผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้น่ะครับ แต่พอผมพึ่งย้ายเข้ามาก็ถูกโจรชั่วปล้นและยิงผมจนตกบ่อน้ำหน้าบ้าน
บุปผา
แล้วผมก็โผล่มาอยู่ที่นี้
เมื่อพูดจบรพีก็ทำหน้าราวกลับไม่เชื่อในคำพูดของเขา เขาจึงต้องใช้ประโยชน์จากประวัติศาสตร์ที่เขาพึ่งอ่านมามาเป็นหลักฐานยืนยันเพิ่มเติมว่าเขามาจากอนาคตจริงๆ
บุปผา
ช่วงนี้อยู่ในยุคสงครามโลกครั้งที่ 1 ครับ
บุปผา
ในวันพรุ่งนี้คุณพ่อของคุณรพีจะได้จดหมายขอความสนับสนุนให้ท่านไปช่วยสนับสนุนเรื่องสงครามที่อังกฤษบ้านเกิดของท่าน
บุปผา
และต่อจากนั้นอีก 2 วันคุณพ่อของคุณรพีจะเดินทางไปอังกฤษครับ
รพี
เรื่องจริงอย่างนั้นรึ..
บุปผา
จริงครับ เชื่อผมเถอะ
บุปผา
ถ้าคุณยังไม่เชื่อก็รอให้เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นก่อนก็ได้ครับ
รพี
อืม...แล้วพ่อทราบเรื่องอะไรอีกล่ะ
บุปผา
เรื่องของคุณรพีกับคุณหนูเวียงพิงค์..
บุปผา
พวกคุณจะได้แต่งงานกันในอนาคตครับ
รพี
สุดท้ายฉันก็ต้องแต่งสินะ...
รพี
พ่อพิกุลฉันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เธอพูดจริงแท้เพียงใด
รพี
แต่แลดูแล้วเธอไม่ได้กำลังล้อฉันเล่นอยู่
รพี
คำพูดคำจาของเธอก็แตกต่างจากคนที่นี้
รพี
อีกอย่างนวนิยายที่ฉันชอบอ่านก็มีเนื้อเรื่องเช่นนี้เช่นกัน
รพี
ฉันจะลองเชื่อเธอดูแล้วกันนะ
บุปผา
ขอบคุณที่เชื่อผมนะครับ
รพี
หากสิ่งที่พูดเกี่ยวกับเรื่องในวันรุ่งขึ้นเป็นเรื่องจริง ฉันคงเชื่อเธอจนสนิทใจ
บุปผา
พรุ่งนี้มาถึงเดี๋ยวคุณรพีก็รู้ครับ
บุปผา
หือ? คุณรพีมีไฝด้วยหรอครับ
พูดจบด้วยความเผลอตัวร่างบางก็นำมือเรียวสวยของตนไปสัมผัสที่ไฝของอีกฝ่ายตรงบริเวณล่างริมฝีปาก ก่อนจะค่อยๆ ย้ายไปสัมผัสอีกจุดที่บริเวณใต้ตาข้างขวาของอีกฝ่าย
เสียงทุ้มกล่าวถามก่อนจะนำมือหนาไปสัมผัสกับมือเรียวสวยให้มาแนบชิดผิวหน้าของตน
บุปผา
ใช่ครับ ผมชอบมากเลยมันดูมีเสน่ห์ในตัวเองน่ะครับ
บุปผา
ขอโทษครับคุณรพี!! ผ...ผมไม่ได้ตั้–
รพี
ชู่ว... อย่าเสียงดังนักสิเดี๋ยวคนอื่นๆ ก็ได้ยินเข้าเสียหรอก
เมื่อบุปผาได้ยินคนตรงหน้าของตนพูดเช่นนั้นก็รีบนำมือทั้งสองข้างมาปิดปากของตนทันที
บุปผา
จริงสิ ผมขอเล่นเปียโนได้มั้ยครับ?
บุปผา
เป็นครับ ผมมีอีกหลักฐานนึงที่อยากให้คุณฟัง
บุปผา
เพลงที่ผมจะเล่นต่อไปนี้เป็นเพลงในอนาคตข้างหน้าครับ
บุปผา
ถ้าคุณลองเอาชื่อเพลงนี้ไปถามทุกคนในยุคนี้ก็ไม่มีคนรู้จักหรอกครับ
รพี
เธอจะบรรเลงเพลงอะไรให้ฉันฟังรือ?
รพี
ไม่ ฉันไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน
รพี
ใครเป็นผู้ประพันธ์รือ?
บุปผา
เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่9 น่ะครับ
รพี
เธอย้อนยุคมาไกลขนาดนี้เทียวรือ
บุปผา
ผมจะบรรเลงเพลงแล้วร้องให้คุณรพีฟังนะครับ
มือเรียวสวยตั้งท่าเตรียมบรรเลงเพลงจากอนาคต เมื่อตั้งท่าเสร็จสรรพแล้วนิ้วมือก็เริ่มแตะลงบนแป้น
บุปผา
เมื่อทินกรจะลับเหลี่ยมเมฆา
บุปผา
ทอแสงเรืองอร่ามช่างงามตา
บุปผา
เมื่อทินกรจะลาโลกไปไกล
บุปผา
ยามนี้จำต้องพรากจากดวงใจ
บุปผา
ไกลแสนไกลสุดห่วงยอดดวงตา
บุปผา
เป็นไงบ้างครับ? เคยฟังมาก่อนรึป่าว?
รพี
ไม่เคยเลย.. ทำนองดนตรีไม่คุ้นหูฉันเลย
บุปผา
มีเวอร์ภาษาอังกฤษด้วยนะครับ
บุปผา
อ้อ ผมหมายถึงมีคำร้องแบบภาษาอังกฤษด้วยน่ะครับ
รพี
จริงรึ เธอพูดภาษาอังกฤษได้ด้วยหรือ
บุปผา
Don't you believe me?
{ คุณไม่เชื่อผมหรอครับ }
บุปผา
I can speak English
{ ผมพูดภาษาอังกฤษได้ครับ }
รพี
เธอพูดภาษาอังกฤษได้จริงๆ
บุปผา
อยากฟังแบบคำร้องภาษาอังกฤษมั้ยครับ?
รพี
เอาไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้ดึกมากแล้ว
รพี
เธอไปนอนพักผ่อนเสียเถิด
บุปผา
โอเคครับ นี้ก็ดึกแล้วจริงๆ ด้วย
บุปผา
ไม่สิ ผมหมายถึงราตรีสวัสดิ์น่ะ
รพี
แค่ฝันดีฉันก็ฟังรู้เรื่องแล้ว
หลังทั้งคู่บอกฝันดีกันเสร็จสรรพก็ต่างพากันแยกย้ายกลับห้องหลับนอนของตนไป
พ่อทินกร
พุทธศักราช ๒๔๕๙
( พ.ศ. 2459 )
ร่างบางพยุงตัวของตนขึ้นออกจากเตียงก่อนจะหันไปมารอบๆ เพื่อสำรวจภายในห้อง
บุปผา
เราย้อนเวลามาจริงๆ..
ปิ่นงาม
พ่อผาตื่นหรือยังจ๊ะ!
ชายหนุ่มพูดพลางรีบลุกขึ้นออกจากเตียงก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องของตน
บุปผา
อ่าว! คุณปิ่นงามมีอะไรหรอครับ?
ปิ่นงาม
เรียกฉันแบบเป็นกันเองก็ได้ เราก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
บุปผา
อ...อืม แล้วพี่มีอะไรหรอครับ?
ปิ่นงาม
คุณรพีให้ฉันมาตามน่ะจ่ะ
ปิ่นงาม
บอกว่าให้พ่อผาไปพบคุณเขาที่ห้องทำงาน
บุปผา
เดี๋ยวผมรีบไปนะ ขออาบน้ำแต่งเนื้อแต่งตัวก่อน
ปิ่นงาม
อืม เดี๋ยวฉันบอกคุณรพีให้
บุปผา
คุณรพีมีเรื่องอะไรอยากคุยกับผมหรอครับ?
รพี
เรื่องเมื่อวานที่เราคุยกันน่ะ
รพี
วันนี้คุณพ่อของฉันได้รับจดหมายมาจากที่อังกฤษจริงๆ
รพี
ท่านบอกว่าอีกสองวันท่านจะเดินทางไปอังกฤษ
รพี
อืม ฉันเชื่อเธอแล้วล่ะ..
รพี
แล้วคุณพ่อของฉันจะปลอดภัยหรือไม่
บุปผา
ปลอดภัยครับ ท่านจะกลับมาอย่างปลอดภัย
รพี
ฉันวานอะไรพ่อเรื่องหนึ่งได้หรือไม่
บุปผา
ได้สิครับ เรื่องอะไรหรอ?
รพี
ฉันมีที่ที่หนึ่งอยากให้พ่อทำความสะอาดให้น่ะ
รพี
ตามฉันมาสิ เดี๋ยวฉันพาไป
ทั้งคู่เดินออกมาจากตัวเรือนก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปบริเวณหลังเรือนที่มีต้นไม้ขึ้นปกคลุมมากมายแต่เมื่อพวกเขาเดินมาได้สักพักก็พบกับบ้านเรือนไทยหลังใหญ่หลังหนึ่งตั้งอยู่บนแอ่งน้ำขนาดใหญ่ใจกลางของป่า
บุปผา
ที่นี้คือบ้านของใครหรอครับ..
รพี
เป็นเรือนลับๆ ของฉันน่ะ ไม่มีผู้ใดรู้ถึงการมีอยู่ของที่แห่งนี้นอกจากฉัน
รพี
ตอนที่ฉันมีเรื่องทุกข์ใจจนอยากอยู่ตัวคนเดียว ฉันก็จะหนีมาอยู่ที่นี้
บุปผา
แล้วคุณรพีบอกที่อยู่ที่นี้ให้ผมรู้ทำไมครับ..
รพีพูดพลางหันไปยิ้มให้อีกฝ่าย เมื่อบุปผาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาของหนุ่มลูกครึ่งก็ทำเอาใจหวั่นไหวไม่น้อย
รพี
เธอทำความสะอาดที่นี้คนเดียวคงไม่ไหวสินะ
บุปผา
คงจะเป็นแบบนั้นครับ ที่นี้ก็ใหญ่มากๆ เลย
รพี
เช่นนั้นฉันจะช่วยเธอเอง
บุปผา
ห๊ะ!! ได้ยังไงกันครับ!! คุณรพีเป็นถึงคุณชายเลยนะ
บุปผา
ผมให้คุณทำแบบนั้นไม่ได้หรอก!
รพี
ฉันคงไม่ได้บอกพ่อสินะว่าก่อนจะเจอพ่อน่ะ เรือนนี้ฉันก็ทำความสะอาดเพียงคนเดียว
บุปผา
คุณรพีทำคนเดียวเลยหรอครับ!!
รพี
ใช่ ก็ที่นี้มีแค่ฉันที่รู้นอกจากฉันจะมีใครอีกล่ะที่มาทำความสะอาดที่นี้น่ะ
บุปผา
เห้อ... แบบนั้นก็ได้ครับ
เมื่อได้รับการอนุญาตคุณชายรพีก็พับแขนเสื้อของตนขึ้นก่อนจะก้มลงไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดที่บุปผานำมาด้วยถือขึ้นเรือนไป
บุปผา
คุณรพี!! ผมถือเองก็ได้ครับ!!
บุปผาพูดพลางยื่นแก้วน้ำให้รพีที่กำลังนั่งเหนื่อยอยู่บนเก้าอี้ไม้
บุปผา
เหนื่อยสิครับ ผมไม่เคยทำความสะอาดบ้านใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลยอะ
รพี
เช่นนั้นก็มานั่งพักเสียก่อนสิ พวกเราก็ทำความสะอาดเสร็จหมดแล้ว
รพี
อย่าทำตัวห่างเหินกันเลย ฉันอยากสนิทกับเธอนะ
บุปผา
จะให้ทำตัวใกล้ชิดกันได้ยังไงล่ะครับ ก็คุณรพีเป็นถึงคุณชายส่วนผมก็เป็นแค่คนใช้ในบ้านของคุณ
รพี
ได้สิ ก็ฉันอยากสนิทกับเธอ เธอไม่อยากสนิทกับฉันรือพ่อพิกุล
บุปผา
อยากสิครับ แต่ความคิดของคนสมัยนี้กับสมัยของผมมันแตกต่างกันมาก
บุปผา
ผมกลัวว่าถ้าทำอะไรที่ดูไม่ได้เป็นการยอมรับในสมัยนี้จะโดนรังเกียจเอา..
รพี
ฉันไม่รังเกียจเธอหรอก ฉันอยากสนิทกับเธอมากกว่านี้
บุปผา
อืม...แบบนั้นก็ได้ครับ
บุปผา
เขาว่ายุคสมัยนี้ถ้าใช้คำว่าพ่อนำหน้าจะแสดงถึงความสนิทสนมกันใช่มั้ยครับ?
บุปผา
งั้นผมเรียกคุณว่า...พ่อรพีดีมั้ยครับ?
บุปผา
แต่ก็ยังดูไม่สนิทกันแฮะ..
บุปผานั่งครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะคิดอะไรดีๆ ออก
บุปผา
เอาแบบนี้ดีกว่าเราเรียกกันด้วยชื่อที่รู้กันแค่ 2 คนดีมั้ย?
บุปผา
คุณเรียกผมว่าพ่อพิกุลใช่มั้ยเพราะว่าผมหอมเหมือนดอกพิกุล
บุปผา
ส่วนผมจะเรียกคุณว่า พ่อทินกร เพราะรพีแปลว่า พระอาทิตย์ ทินกรก็แปลว่าพระอาทิตย์
บุปผา
ผมเลยเรียกคุณแบบนี้แล้วกันนะ
รพี
อืม ชอบสิฉันชอบมากๆ เลย พ่อพิกุล
รพี
ในเมื่อเธอรู้จักที่นี้แล้ว มีเรื่องทุกข์ใจอันใดก็มาที่นี้ได้เสมอเลยนะ
บุปผา
เราก็มาที่นี้นานแล้วรีบกลับไปที่เรือนภานุมาศกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัยเอา
ว่าแล้วรพีก็เดินลงจากตัวเรือนไป เหลือแต่เพียงบุปผาที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าบันไดเพราะบันไดแบบบ้านทรงไทยโบราณนั้นเขาน่ะไม่ชอบเอาซะเลย ตอนขึ้นว่ายากแล้ว ตอนลงยิ่งยากกว่าเสียอีก
รพี
เป็นอะไรไปเล่าพ่อพิกุล
บุปผา
อ...เอ่อ ช่วยพาเราลงไปหน่อยสิมันลงยากอะ😅
บุปผาทำตามคำบอกของอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย แต่แทนที่รพีจะพาเขาลงไปแบบดีๆ อีกฝ่ายกลับดึงตัวของเขาให้ตกลงมาอยู่ในอ้อมกอดของรพีแทน
บุปผา
ต...ตกใจหมด! ทำไมไม่พาลงมาดีๆ ล่ะ
รพี
ลงมาเช่นนี้เร็วกว่าไม่ใช่รึ?
รพี
อีกอย่างตัวเธอก็ไม่ได้เจ็บอะไร
บุปผา
ก็ใช่แต่มันตกใจนี้นา
รพี
ได้สิ ครั้งหน้าฉันจะบอกเธอก่อนนะหากฉันจะทำเช่นนี้
รพี
เรารีบกลับเรือนใหญ่กันเถิด
คุณหญิงกรชวัล
จริงหรือคะ หากมิสเตอร์มาร์ติโอไปลูกๆ กับคุณหญิงคงเป็นห่วงไม่น้อยทีเดียว
คุณหญิงกรชวัล
แต่ท่านไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ คุณหญิงกับคุณหนูไพลินเดี๋ยวดิฉันจะช่วยดูแลเอง
รพี
ผมก็จะช่วยดูแลคุณแม่กับน้องให้ด้วยขอรับ
รพี
คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงไปขอรับ
หลวงไพรพิบูลย์
ใช่ขอรับท่านไม่ต้องเป็นห่วงไป ไหนๆ พวกเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
หลวงไพรพิบูลย์
ก็ต้องดูแลกันเช่นนี้แหละขอรับ ฮ่าๆ
Mr. มาร์ติโอ
เช่นนั้นผมก็ฝากคุณหลวงด้วยแล้วกัน
บุปผาพูดพลางวางแก้วชาลงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มรินชาให้กับแก้วชาของทุกคน
คุณหญิงกรชวัล
คนใช้ใหม่หรือคะ? ดิฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
คุณหญิงชมออน
ใช่ค่ะ ดิฉันเพิ่งรับมาทำงานเมื่อวันก่อน
หลวงไพรพิบูลย์
ไม่ยักรู้ว่าเรือนของท่านจะรับบุรุษมาทำงานในเรือนด้วย
เวียงพิงค์
หึ รูปร่างอ้อนแอ้นเช่นนี้มันจะเป็นพวกตุ้งติ้งหรือเปล่าก็ไม่รู้
หลังสิ้นเสียงของหญิงสาวบุปผาก็เริ่มรู้สึกได้ถึงสายตาแปลกๆ ที่ผู้คนในห้องนั้นส่งมาที่ตน แต่ก่อนที่เขาจะรู้สึกอึดอัดไปกว่านี้จู่ๆ รพีก็พูดบางอย่างขึ้นมาที่ทำให้เวียงพิงค์ถึงกลับหน้าเสีย
รพี
พวกตุ้งติ้งรึ? ตุ้งติ้งแล้วอย่างไรพวกเขาก็คนไม่ใช่หรือ?
รพี
เมื่อก่อนพวกขุนนางชั้นผู้ใหญ่ก็มีรูปร่างเช่นนี้เพราะพวกเขาไม่ค่อยได้ทำงานอะไรหนักๆ มีคนใช้คอยปรนนิบัติตลอด
รพี
ใยถึงไม่มีผู้ใดกล่าวหาว่าเป็นพวกตุ้งติ้งเลยเล่า
เวียงพิงค์
ต...แต่คนผู้นี้ก็ไม่ใช่ขุนนา–
คุณหญิงกรชวัล
เวียงพิงค์! เงียบเสีย!!
หลวงไพรพิบูลย์
ผมขอโทษท่านด้วยขอรับที่ทำให้ท่านต้องมาฟังอะไรเช่นนี้
Mr. มาร์ติโอ
ไม่เป็นไรๆ สิ่งที่แม่เวียงพิงค์พูดอาจจริงก็ได้
เวียงพิงค์
คุณท่านคิดเหมือ–
Mr. มาร์ติโอ
แต่สิ่งที่ลูกชายฉันพูดจริงยิ่งกว่า
คุณหญิงชมออน
แต่คนใช้คนนี้อาจจะเป็นชายที่มีเสน่ห์ปลายจวักก็ได้นะคะ
คุณหญิงชมออน
ดิฉันก็แอบเห็นพ่อผาไปช่วยงานที่ครัวอยู่บ้าง
คุณหญิงชมออน
ส่วนเรื่องอาหารกับพวกขนมที่เขาทำก็อร่อยไม่น้อย
คุณหญิงกรชวัล
เรื่องจริงหรือคะ ดิฉันอยากลองทานเสียแล้วสิ
บุปผา
เมื่อกี้ผ– เอ้ย! เมื่อครู่ผมทำขนมไทยไว้อยากลองทานดูไหมครับ?
คุณหญิงกรชวัล
อยากสิ พ่อช่วยไปเอามาให้พวกเราได้หรือไม่
บุปผา
ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปเอามาให้
ชายหนุ่มร่างบางลุกขึ้นก่อนจะสาวเท้าเดินออกจากห้องไปไม่นานก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับถาดที่ใส่ขนมไทยไว้อยู่
บุปผา
นี้คือทับทิมกรอบครับ
คุณหญิงกรชวัล
อร่อยเสียจริง..
คุณหญิงกรชวัล
พ่อเคยทำงานเป็นพ่อครัวที่ไหนหรือไม่?
บุปผา
ไม่เคยครับ ตอนเด็กๆ ผมแค่ชอบตามคุณแม่เข้าครัวไป คุณแม่ก็เลยสอนเรื่องพวกนี้ให้ด้วยนะครับ
หลวงไพรพิบูลย์
หากเอ็งเป็นสตรีคงเป็นภรรยาที่เพรียบพร้อมไม่น้อยเลยเทียว
รพี
นั้นสิขอรับ ผมก็อยากมีภรรยาเช่นนี้..
รพี
หากได้ภรรยาเช่นนี้ผมคงมีสุขไปทั้งชีวิตเป็นแน่
เมื่อบุปผาได้ยินรพีเอ่ยเช่นนั้นก็ทำเอาเขาหยุดคิดไม่ได้เลยว่า คุณชายรพีอยากได้ตนไปเป็นภรรยา ด้วยความคิดเหล่านั้นที่เขาเผลอคิดกับตัวเองก็ทำเขาเผลอหันไปสบตากับอีกฝ่ายเมื่อรพีเห็นแบบนั้นเขาก็ส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ตัวของบุปผา
ใบหน้าสวยเริ่มค่อยๆ แดงก่ำราวกับมะเขือเทศก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย
Mr. มาร์ติโอ
นั้นสินะ ชายชาตรีเช่นพวกเราก็อยากได้ภรรยาเช่นนี้กันทั้งนั้น ฮ่าๆ!
บัวบาน
ขนมอบเหตุใดมันทำยากเช่นนี้กัน!
ปิ่นงาม
พี่ก็บ่นเป็นคนแก่เสียได้ ถึงจะยากแต่เราก็ต้องทำละนะ
ปิ่นงาม
ก็คุณๆ เขา อยากกินจะให้ทำอะไรได้เล่า
บัวบาน
ตายแล้วพ่อพระมาโปรดเหลือเกิน
ปิ่นงาม
มาได้พอดิบพอดีเลยพ่อผา มาช่วยพวกฉันทำขนมอบหน่อยสิ
บุปผา
แล้วพวกพี่จะทำอะไรกันหรอครับ?
บัวบาน
มันเรียกว่าอะไรนะ พ...พาวๆ อะไรสักอย่าง
ปิ่นงาม
อืม...เหมือนจะมีคำว่า เค้กหรืออะไรนี้แหละจ่ะ
บุปผา
Pound Cake รึป่าวครับ?
บัวบาน
เอ่อ ใช่ๆ อันนั้นแหละ
บุปผา
ไม่เห็นจะทำยากเลย เดี๋ยวผมสอนนะ
ปิ่นงาม
พ่อก็พูดได้สิทำอาหารเก่งเช่นนั้นน่ะ
บุปผา
เก่งอะไรกันล่ะ ผมก็พอทำได้บ้าง
ทั้งสองตั้งหน้าตั้งตาทำ Pound Cake ตามบุปผาอย่างตั้งใจ
บัวบาน
เอ็งนี้ช่วยได้เยอะเลยนะบุปผา
ปิ่นงาม
นั่นสิ หากพ่อผาไม่มาพวกฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำเสร็จกันเมื่อใด
บุปผา
โอ๊ยย ชมกันเกินไปแล้วนะครับ งั้นเดี๋ยวผมเอาไปให้ที่ห้องรับแขกเองครับ
ปิ่นงาม
คุณหนูเวียงพิงค์!!
บุปผา
ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเอ–
เวียงพิงค์
กูบอกไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ!!
เวียงพิงค์
กูจะเอาไปเองเอามานี้!!
ปิ่นงาม
อ...เอ่อ อีนายเจ้า หื้อป้อผาเปิ้นเป๋นคนเอ–
{ อ...เอ่อ คุณหนูคะ ให้พ่อผาเขาเป็นคนเอ– }
เวียงพิงค์
กูบอกว่ากูจะเอาไปคนเดว มึงเขาอู้ม่ะฮู้เรื่องก๋าหา!!
{ กูบอกว่ากูจะเอาไปเอง พวกมึงพูดไม่รู้ความรือห๊ะ!! }
ปิ่นงาม
ขอสุมาเต๊อะเจ้า..
{ ขอโทษค่ะ.. }
เวียงพิงค์พูดพลางเข้าไปแย่งถาดใส่ขนมเค้กมาจากอีกฝ่ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัว
บัวบาน
อีฮ่านั้นมันเป๋นฮ่าอะหยังของมันแห๊มน่ะ!!
{ อีห่านั้นมันเป็นห่าอะไรของมันอีกล่ะ!! }
ปิ่นงาม
ปี้บัว!! จะไปอู้ดังก่ะ!
{ พี่บัว!! อย่าพูดเสียงดังสิ!! }
บุปผา
อะไรของเขากัน... แอบตามไปดูหน่อยดีกว่า
คุณหญิงกรชวัล
อ่าว! หายไปไหนมาเสียนานเลยล่ะแม่เวียงพิงค์
เวียงพิงค์
ลูกไปทำขนมมาให้ทุกๆ คนทานน่ะคะ
หลวงไพรพิบูลย์
มันคืออะไรรึ?
เวียงพิงค์
อ...เอ่อ คือ...สิ่งนี้คื–
Mr. มาร์ติโอ
มันเป็นขนมอบของฝรั่งน่ะครับ
Mr. มาร์ติโอ
พวกเราเรียกมันว่า Pound Cake
Mr. มาร์ติโอ
ไม่ยักจะรู้ว่าแม่เวียงพิงค์จะทำ Pound Cake เป็นด้วย
เวียงพิงค์
ก็ทำเป็นบ้างน่ะค่ะ
เวียงพิงค์
พี่รพีชอบหรือไม่คะ?
รพี
ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีสิ่งที่ต้องทำอยู่
คุณหญิงชมออน
อร่อยมากเลยจ่ะ หนูเวียงพิงค์ทำขนมเก่งมากเลยทีเดียว
บุปผา
แบบนี้นี่เอง เหอะ! กล้านักน–
บุปผา
ร...เราไม่ตั้งใจจะแอบฟังนะ!!
รพี
ชู่ว! เงียบก่อนสิพ่อพิกุล ตามฉันมาเร็ว
รพี
ฉันแค่อึดอัดน่ะ เลยอยากมาหาที่สงบอยู่
รพี
จริงสิ Pound Cake ก้อนนั้นเธอเป็นคนทำใช่หรือไม่
รพี
อืม.. ฉันแค่รู้สึกถึงกลิ่นอายของเธอน่ะ
บุปผา
กลิ่นอาย? ขนาดนั้นเลยหรอ5555
รพี
พ่อพิกุล.. ฉันเหนื่อยน่ะ
บุปผาพูดพลางนั่งลงบนโซฟาภายในห้องทำงาน เมื่อรพีเห็นแบบนั้นก็รีบเดินตรงไปหาอีกฝ่ายก่อนจะนอนลงเอาหัวหนุนบนตัก
บุปผา
พ่ออยากฟังเพลงกล่อมนอนมั้ย?
รพี
อยากสิ ฉันอยากได้ยินเสียงร้องของเธออีก
บุปผา
พ่อยากฟังเพลงอะไรล่ะ?
พูดจบมือเรียวสวยก็เลื่อนไปลูบกลุ่มผมของคนบนตักอย่างอ่อนโยนพลางร้องเพลงกล่อมไปด้วย
*เปิดฟังไปด้วยจะดีมากเลยนะครับ😄
บุปผา
โอ้ละหนอดวงเดือนเอย..
บุปผา
พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง
บุปผา
โอ้ว่าดึกแล้วหนอพี่ขอลาล่วง
บุปผา
อกพี่เป็นห่วงรักเจ้าดวงเดือนเอย
บุปผา
ขอลาแล้วเจ้าแก้วโกสุม
บุปผา
เฮ้อเออเออเออเอยเฮ้อเออเออเออเอย { เสียงเอื้อน }
รพี
พี่นี้รักเจ้าหนาขวัญตาเรียม..
รพี
จะหาไหนมาเทียม โอ้เจ้าดวงเดือนเอย
บุปผา
เสียงของพ่อก็เพราะไม่เบาเลยนะ
รพี
แต่ของเธอไพเราะกว่าของฉันเสียอีก
รพีกล่าวก่อนจะจ้องมองใบหน้าสวยของอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ
รพี
เธองดงามจนฉันเผลอยิ้มให้น่ะสิ..
บุปผา
หยุดชมกันแบบนั้นได้แล้วคนมันเขินนะ!
รพี
แล้วตอนที่เธอชมฉันไม่คิดว่าฉันจะเขินบ้างรือ
บุปผา
หึ คนแบบคุณคงมีคนชมจนเบื่อแล้วสิท่า
รพี
ที่เธอพูดก็เป็นเรื่องจริง
รพี
แต่ฉันน่ะชอบตอนที่เธอชมฉันนะ
รพี
ฉันอยากแต่งงานกับเธอเสียจริง
บุปผา
พูดอะไรกัน เราแต่งงานกันได้ที่ไหนล่ะ!
บุปผา
พ่อทินกร.. พ่อต้องแต่งงานกับคุณหนูเวียงพิงค์นะ
บุปผา
พ่อก็รู้...ว่าเราแก้ไขอดีตไม่ได้..
บุปผาก็ปฏิเสธใจตัวเองไม่ได้ว่าเขานั้นก็มีความรู้สึกรักๆ ใคร่ๆ กับอีกฝ่ายเช่นกัน แต่จะให้ทำเช่นไรได้...เขาไม่ใช่บุคคลที่มีอยู่ในประวัติศาสตร์ เขาเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้หากเปลี่ยนก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นกับอนาคตบ้าง..
รพี
พ่อพิกุลฉันจูบพ่อได้ไหม..
ชายหนุ่มลูกครึ่งยื่นหน้าของตนเข้าไปประกบริมฝีปากของตนกับอวัยวะเดียวกันของคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
รพี
ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น ฉันก็ยังคงขอรักเธอต่อไป..
บุปผา
พอรู้ตัวอีกที...ก็เผลอรักพ่อไปเสียแล้วพ่อทินกร
ในขณะที่บุปผากำลังจะเงยหน้าขึ้นนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงบางอย่างเข้ามาในหัวของเขาจนทำเอาเขาปวดหัวแทบขาดใจ
" ตายฮ่าละ!! คุณดรัณภพเจ้า!! "
บุปผา
อึก! เราปวดหัวช่วยด้วย อัก!!
รพี
ใครก็ได้ข้างนอกเข้ามาช่วยที!!
รพี
ทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะ เธอจะต้องไม่เป็นอะไร
สายตาของบุปผาเริ่มพร่ามัวก่อนทุกๆ อย่างจะค่อยๆ เริ่มมืดสนิท
รพี
พ่อพิกุลตื่นก่อนสิพ่อ!!
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
